คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Happiness
“มาร์คฮยองงงงง ผมหิวแล้วนะ ตื่นมาทำอาหารให้ผมกินเถอะ” เสียงใสเดิมๆปลุกผมอีกครั้ง ผมเอื้อมมือคว้านาฬิกาปลุกขึ้นมาดู 7:30 โถ่เอ้ยยยยยยย!! นี่มันวันเสาร์ของหนุ่มโสดนะเว้ย ให้ตื่น 7:30 มาทำอาหารให้น้องชายสุดน่ารักน่าเตะกินเนี่ยนะ
“เงินอยู่ในตู้ ออกไปหาไรกินเอง” ผมตะโกนตอบออกไปก่อนจะหยิบหมอนพร้อมผ้าห่มมาคลุมตัว
“ไม่อาวววว มาร์คฮยองงง พ่อกับแม่อุตส่าห์ทิ้งผมไว้ให้พี่ดูแลนะครับ พี่จะทำแบบนี้กับผมได้ยังไง” มือใหญ่ทุบประตูห้องผมเสียงังไปทั่วบ้านและคาดว่าน่าจะลุกลามไปยังบ้านข้างๆด้วย ถึงยูคยอมจะอายุน้อยกว่าผมแต่ส่วนสูงที่โตวันโตคืนเนื่องจากแม่ที่เป็นฝรั่งทำให้ตอนนี้ยูคยอมตัวสูงกว่าผมไปหลายเซนเลยทีเดียว
“ยูคยอม!!!” ผมตะโกนอย่างอารมณ์เสียและเสียงที่งอแงเอาแต่ใจของยูคยอมก็เงียบไป งอนอีกป่ะเนี่ย ผมขมวดคิ้วพร้อมปั้นหน้ายักษ์ก่อนจะกระทืบฝ่าเท้าแรงๆเพื่อเดินออกไปเปิดประตูก่อนที่ยูคจะพังและป้าข้างบ้านจะมาเทศนาจนผมและยูคยอมต้องหูชาไป2-3วัน แต่เบื้องหลังประตูนั้น.. ไอ้หมียูคยืนยิ้มแป้นอย่างผู้ชนะที่ทำให้ผมเปิดประตูได้เล่นเอาผมอยากจะประทานบาทาให้เป็นรางวัลเลยทีเดียว
“โถ่พี่ชาย ตื่นแล้วก็ช่วยทำหน้าให้สดชื่นหน่อยสิคร้าบบบบ” ยูคยอมพูดก่อนจะดึงแก้มผมส่ายไปมา นี่มันอารมณ์ดีมาจากไหนวะครับเนี่ย ผมหรี่ตามองอย่างสงสัย ต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากล
“อารมณ์ดีอะไรมา” ผมหรี่ตามองอย่างสงสัย ต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากล
“ก็ที่โรงเรียนหน่ะ มีเด็กมาใหม่ น่ารักอ่ะ ผมนี่ปลิ้มเลย ทั้งๆที่เป็นผู้ชายแท้ๆแต่หน้าหวานแล้วก็ยังสวยยิ่งกว่าผู้หญิงอีกนะครับ มาจากไทยด้วย กิริยามารยาทก็น่ารัก มุ้งมิ้ง” ยูคยอมพูดไปตาก็หวานเยิ้มไป ท่าจะเป็นเอามากนะเนี่ย เด็กใหม่ที่ไหนทำให้น้องผมผู้ปกติสนใจแต่หนังสือหลงใหลได้ขนาดนี้ ไม่ธรรมดาจริงๆ
“ชื่อแบมแบมป่ะ” ผมคิดว่าผมพอจะเดาออกนะว่าใคร มาจากไทย หน้าสวยๆ อาทิตย์ที่แล้วผมก็เพิ่งเจอมาคนนึง แต่ไม่คิดว่าจะมาเรียนโรงเรียนเดียวกันแบบนี้ แต่สิ่งที่สงสัยยิ่งกว่า ยองแจน่าจะเรียนที่โรงเรียนเดียวกันกับแจ็คสันดิก็เขาเป็นญาติกันแต่ทำไมแบมแบมที่เป็นเพื่อนยองจึงได้มาเรียนที่โรงเรียนผม เออ.. งงไปอีก
“ช่ายยยย เดี๋ยว พี่ไปรู้จักเขาได้ไง ไม่ได้นะเว้ย คนนี้ผมขอ พี่หน่ะหยุดเลยๆ” ยูคยอมลากเสียงยาวก่อนจะเปลี่ยนโหมดเป็นเด็กหวงของตามนิสัย เฮ้อ นิสัยนี่ไม่ได้พัฒนาตามส่วนสูงเลยสินะ
“เปล่าเว้ย ก็แค่เห็นน่ารักดี แบมแบมเขาเป็นเพื่อนกับญาติเพื่อนพี่เอง เออๆแต่ถ้าน้องขอขนาดนี้ คนนี้พี่จะยอมยกให้ละกัน” ผมยิ้มก่อนจะยีผมของยูคยอมที่ถูกย้อมไปด้วยสีชมพูหวานแหวว บางทีต้วนก็คิดนะ น้องกูมันไปเอาความมั่นใจมากมายถึงขั้นทำผมสีนี้มาจากไหน
“เพ้อไปอีก แล้วนี่ไหนว่าหิว ลงไปรอก่อนไปอาบน้ำแล้วจะลงไปทำให้” ผมสะบัดผมสีน้ำตาลที่ไฮไลท์สีฟ้าด้านหน้าเล็กน้อยของตัวเองเบาๆก่อนจะเดินกลับเข้าห้องเพื่อชำระร่างกาย
หลังจากอาบน้ำเสร็จผมก็จัดการใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยผมเลือกเสื้อยืดสีแดงตัวโปรดก่อนจะหยิบฮูทสีดำเข้ามาสวมทับ กางเกงยีนส์ที่ขนาดใหญ่กว่าตัวผมเล็กน้อย ผมเหลือบมองไปยังโทรศัพท์ที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนเตียงก่อนจะหยิบขึ้นมากดเล่นจนไปสะดุดกับรูปเพื่อนที่แนะนำในแอพชื่อดังที่วัยรุ่นกำลังฮิต
‘Jackson Wang’
“แจ็คสัน ไม่ว่ายังไงนายก็ต้องเป็นของฉัน” รอยยิ้มผุดขึ้นมาบนใบหน้าผมอีกครั้ง ปลายนิ้วกดเพิ่มเพื่อนอีกคนอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเดินย่างกรายออกจากห้องลงไปหาไอ้ตัวแสบด้านล่าง
“ฮยองง ของในตู้เย็นหมดแล้วอ่ะ พาไปซื้อหน่อยดิ” ผมเดินมายังไม่ทันพ้นบันไดขั้นสุท้าย น้องชายตัวดีก็เข้ามาอ้อน ฮ่าๆๆ ยูคยอมภายนอกดูเป็นผู้ใหญ่มากแต่ก็เฉพาะกับคนอื่นเท่านั้นหล่ะนะ สำหรับผมยังไงก็ยังเป็นเด็กน้อยอยู่วันยังค่ำ
“เออๆ” ผมหยิบกุญแจรถแล้วเดินนำออกไปที่รถปอร์เช่สีดำสุดหรู บ้านผมค่อนข้างมีฐานะครับถึงพ่อแม่จะเสียไปแล้วแต่หุ้นส่วนบริษัทต่างๆยังคงอยู่และจำนวนเงินทั้งหมดถูกเชื่อมโยงเข้ากับบัญชีลับที่พ่อกับแม่เปิดไว้ให้ผม แน่นอนครับผมเป็นคนเดียวที่สามารถนำเงินจำนวนนั้นมาใช้ได้ ไม่นานนักยูคยอมก็เดินออกมาพร้อมอมยิ้มที่เจ้าตัวชอบ ผมขับรถมาตามทางอย่างไม่ได้เร่งรีบมากนักก่อนจะหยุดลงที่ห้างสรรพสินค้าแถวบ้าน ผมและยูคยอมเดินเลือกซื้อของต่างๆเข้าบ้านส่วนมากก็จะเป็นขนมนมเนยซะมากกว่าแถมผมยังเลือกซื้อพวกอาหารแช่แข็งไว้ตุนเวลาขี้เกียจอีกด้วย
“ฮยอง เสร็จจากนี้แล้วเราไปตลาดเมียงดงได้ไหม ผมอยากได้เสื้อผ้าใหม่” ยูคยอมหันมาถามผมด้วยท่าทางที่ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาเล็กน้อย
“อืม เอาดิ” ผมและยูคยอมเช็นรถไปจ่ายตังค์ก่อนจะเดินกลับไปที่รถแล้วมุ่งหน้าสู้ตลาดเมียงดง ย่านแฟชั่นชื่อดังในโซล หลังจากถึงตลาดเมียงดงผมกับยูคยอมก็เดินแยกกันเพื่อความสะดวกและรวดเร็วเนื่องจากเราทั้งสองคือพี่น้องเจ้าพ่อแฟชั่น แต่ต่างสไตล์กัน
“ขอโทษทีนะ แต่ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเธอเกินคำว่าเพื่อนจริงๆ” ผมเดินผ่านซอยเล็กๆที่ค่อนข้างเปลี่ยวก่อนจะได้ยินเสียงคุ้นหูดังแว่วมาจากในซอย
“ฮึก. ฮือ ทำไมอ่ะ วันนั้นเราก็มีความสุขกันไม่ใช่หรอ” เสียงหญิงสาวหน้าตาน่ารักกำลังสะอึกสะอื้นร้องไห้
“เธอก็รู้ ฉันมันพวกน้ำแตกแล้วแยกทาง จียอน เธอเลิกร้องไห้ซะที” เสียงชายหนุ่มที่ผมรู้จักดีพูดตอบกลับไป
“ไม่!!คุณมีใครในใจอยู่แล้วใช่ไหม ฉันรอคุณได้นะแจ็คสัน” ผู้หญิงคนนั้นยังไม่ยอมลดละ ชายหนุ่มทำหน้าลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด หึๆ กำลังต้องการความช่วยเหลือสินะ ฉันจะช่วยนายเอง
“เอ่อ ขอโทษด้วยนะครับไม่รู้ว่าเป็นการขัดจังหวะไหม แต่ผมว่าคุณอย่ารอเลยดีกว่าครับเพราะผมกับแจ็คหน่ะ อีกนานกว่าจะแยกทาง” ผมเดินเข้าไปโอบไหล่แจ็คสัน ก่อนจะฉีกยิ้มให้หญิงสาวที่ตอนนี้ดูจะเหวอไปเล็กน้อย
“เห้ย อะไรของ.” ผมยกนิ้วขึ้นทาบปากของแจ็คสันก่อนจะชู่ปากแล้วส่ายหน้าไปมา
“ไม่เอาน่าแจ็ค อย่าเขินไปเลย ที่ฉันยอมให้นายนอนกับคนอื่นนี่ก็มากพอแล้วนะ แสดงให้เธอรู้เลยสิว่านายหน่ะ เป็นเมียฉัน” ผมยกยิ้มร้ายแล้วจ้องเข้าไปในดวงตาคู่สวยของแจ็คสันก่อนจะไล่สายตาวนไปทั่วทั้งใบหน้า นายนี่มันน่ากินจริงๆ
“จะ. จริงหรอคะแจ็คสัน” จียอนส่งสายตาไม่อยากเชื่อให้กับแจ็คสัน น้ำตาค่อยๆเอ่อล้นขึ้นมาที่ดวงตากลมโตนั่น
“นายไม่พูด ฉันคงต้องเอารูปนั้นให้เธอดู” ผมกระซิบข้างหูแจ็คสันเบาๆก่อนจะล้วงมือเพื่อจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแจ็คสันเลิ่กลั่กเล็กน้อย ถึงเวลาปิดบัญชีกับผู้หญิงของนายแล้วแจ็คสัน
“จริง” คำตอบของแจ็คสันทำให้จียอนปล่อยโฮครั้งยิ่งใหญ่ ก่อนจะวิ่งหนีออกไป
“หึๆ จะรู้สึกผิดทำไมไหนๆก็จะเขี่ยทิ้งอยู่แล้วไม่ใช่รึไง” ผมหัวเราะในลำคอ ก่อนจะถามอีกคนที่ตอนนี้ยืนคอตกเป็นหมาหงอยอยู่ข้างๆ ผมดึงแจ็คสันเข้ามากอดหวังจะปลอบ
“ฮ่าๆๆๆๆ ขอบใจมากนะเว้ยว่าแล้วซักวันมึงจะมีประโยชน์แต่ติดตรงนึง ทำไมกูต้องเป็นเมียมึงวะ มึงควรเป็นเมียกูดิถึงจะถูก เฮ้อ โล่งอกเป็นบ้า รู้ป่ะกูนั่งคิดคำบอกเลิกยัยนี่เป็นชาติ มึงเดินเข้ามาฉากเดียวจบ เจ๋งสาสส” แจ็คสันระเบิดหัวเราะออกมา ผมชะงักเล็กน้อยกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของแจ็คสัน
“เออๆ ไม่เป็นไรก็ดีละ กูมาเดินเล่นซื้อเสื้อผ้าจะไปกับกูป่ะ เห้ย เป็นไรวะ” แจ็คสันเอาหน้ามาซบอกผม ผมรู้สึกอุ่นๆที่บริเวณแผงอก อา.. ร้องไห้ทำไมเนี่ย ผมลูบหัวแจ็คสันเบาๆเป็นเชิงปลอบ
“กู.. ขออยู่แบบนี้ซักพัก ฮึก” แจ็คสันพยายามข่มเสียงไม่ให้สั่น ผมกระชับกอดให้แน่นขึ้น ไอ้นี่ถายนอกดูเป็นคนไม่อะไรจริงๆก็มีมุมเศร้าแบบนี้เหมือนกันแฮะ ผมยกโทรศัพท์โทรหายูคยอมให้มาหา ไม่นานนักน้องชายร่างสูงก็มา
“ซื้อเสร็จกลับไปก่อน ไม่ต้องรอ” ผมพูดเสียงเรียบก่อนจะโยนกุญแจรถไปให้ยูคยอม ไอ้น้องชายก็ได้แต่พยักหน้าหงึกๆก่อนจะเดินจากไป แหม่เหยื่อกำลังเสียใจจะปล่อยโอกาสนี้ไปคงเสียดายแย่ คึๆ ผมหันกลับมามองไอ้เตี้ยที่ตอนนี้ยังยืนอยู่ท่าเดิม เอิ่ม.. เหน็บจะกินกูละครับ ผมจึงตัดสินใจเชยคางไอ้เตี้ยขึ้นมาก่อนจะสบตามันอีกครั้ง ค่อยๆใช้ปลายนิ้วปาดน้ำตาเหมือนที่พระเอกซีรีย์เขาทำกัน ยิ่งผมเช็ดน้ำตาไอ้เตี้ยก็ยิ่งใหล ตอนนี้มันทำหน้าเป็นหมาที่ถูกเจ้าของทิ้งเลยครับ โอยย น่ารักครับๆ
“เหล้าป่ะ” ผมถามขึ้นก่อนที่ผมจะหลงใหลในตัวแจ็คสันไปมากกว่านี้
“มึงเลี้ยง” มันพูดออกมาเบาๆ ตอนนี้มันเลิกร้องไห้ละครับ สัส เศร้ามึงยังงก
“เออๆๆๆ กูเลี้ยงเอง” มันทำหน้าระริกระรี้เลยครับ แหม่ พอบอกเลี้ยงนี่ลันล้าเลยนะมึง ผมอมยิ้มกับท่าทีของแจ็คสัน แล้วเราทั้งสองก็เดินไปหยุดที่หน้าผับชื่อดังแถวนั้น แจ็คสันเดินนำเข้าไปก่อน ผมเดินตามไอ้เด็กไม่รู้จักโตเข้าไป ภายในเต็มไปด้วยหนุ่มสาววัยรุ่นที่มาเปิดฟลอร์แดนซ์สะบัด ผมลากแจ็คสันไปนั่งที่มุมร้านซึ่งเป็นที่ที่คนไม่ค่อยผ่านไปมาเท่าไร ผมไม่ค่อยชอบที่ที่คนเยอะๆหน่ะ อึดอัด
“พี่ครับเอาว๊อดก้าครับ” แจ็คสันสั่งอย่างชำนาญ มาบ่อยสิท่า
“ผมขอเตกีล่า” ผมสั่งเสียงเรียบพร้อมกับจ้องใบหน้าหวานของพนักงานเสิร์ฟ แหม่ มันก็ต้องมีบริหารเสน่ห์กันบ้าง ไม่กี่นาทีแก้วว๊อดก้าและเตกีล่าก็ถูกเอามาเสิร์ฟไม่ต่ำกว่า10แล้ว ผมหรี่มองแจ็คสันที่ตอนนี้ส่ายสะโพกโยกย้ายอยู่บนฟลอร์แต่ที่ทำให้ผมขำคือท่าเต้นอย่างกับจิ๊กโก๋หน้าเวทีของมัน มันยกมือวาดไปมาบนอากาศก่อนจะส่ายสะโพกไปคนละทางกับแขน ทำเอาผมหลุดขำก๊ากออกมาหลายครั้ง
เวลาประมาณตี3กว่าๆ ผมเลยเดินไปไปจ่ายตังค์ก่อนจะลากแจ็คสันที่กำลังสนุกหรรษากับการยืนเป็นเสาให้สาวๆมารูดเล่น เมามากเลยสินะ ผมประคองร่างสั้นๆของแจ็คสันให้ออกจากผับอย่างยากลำบาก
“ทำไมหนักอย่างงี้วะ” ผมบ่นไปตามทางพลางกวักมือเรียกแท็กซี่ที่ขับผ่านมาพอดี บ้านมึงอยู่ไหน
“อยู่บนสวรรค์ชั้น7ไงครับที่ร้ากกก” แจ็คสันที่สติเหลือน้อยเต็มทีจากที่ไม่ค่อยจะมีอยู่แล้ว ผมพ่นลมหายใจยาวก่อนจะพามันเข้าไปในแท็กซี่แล้วบอกทาง ไปบ้านกูก่อนละกัน พอถึงบ้านผมก็ใช้กุญแจสำรองไขเข้าไปให้เบาที่สุดเพราะกลัวว่ายูคยอมจะตื่นก่อนจะเปลี่ยนเป็นอุ้มแจ็คสันพาดบ่าแล้วเดินขึ้นบรรไดไปที่ห้องนอน ผมค่อยๆวางร่างอันตอนนี้ได้ไร้สติไปเรียบร้อยแล้วถ้ามันตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองเป็นเมียผมไปแล้วนี่จะเป็นยังไงนะ ผมลูบดวงตาที่ปวดบวมขึ้นเล็กน้อยจากการร้องไห้ที่ผมเองก็ไม่รู้สาเหตุของมันอย่างเบามือ ผมสังเกตปากมันที่สั่นเล็กน้อย หนาว?
‘อ้วกกกก อ้วกกกก’
เท่านั้นแหละครับ หมดกันนี่มันเสื้อฮู้ดตัวเก่งของกูเลยนะเว้ย มึงกล้าดียังไงมาอ้วกใส่ แมตอนนี้ไอ้คนที่อ้วกใส่ก็นอนขำอยู่โดยที่ตายังไม่ลืม ฝันอะไรของมันนักหนาวะ ผมลุกขึ้นถอดเสื้อฮู้ดพร้อมกับเสื้อยืดออกก่อนจะเดินเข้าไปหยิบผ้าพร้อมกับน้ำอุ่นออกมา ถอดเสื้อยืดตัวใหญ่ของแจ็คสันออกเผยให้เห็นผิวขาวนวลซึ่งความจริงแล้วเซ็กซี่ยิ่งกว่าในคลิปวีดีโอที่ผมเคยเห็นซะอีก ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่แล้วค่อยๆปั้นผ้าหมาดไปที่ซอกคอขาวไล่ไปตามไหล่เล็ก ท่อนแขนแล้วต่ำลงมาที่หน้าท้อง ผมทำใจอยู่นานกว่าจะถอดกางเกงของแจ็คสันออกได้ ค่อยๆลากผ้าไปตามโคนขา น่องและหน้าแข้ง เหงื่อเม็ดใหญ่ไหลลงมาจากหน้าผากก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่มาใส่ให้ก่อน
“อา.. เหนื่อยกว่าเล่นบาสอีกนะเนี่ย” ผมเช็ดเหงื่อที่ตอนนี้ชุ่มอยู่เต็มทั้งหน้าและตัวก่อนจะเหล่มองอีกคนก่อนจะคิดอะไรดีๆออก ผมปลดกระดุมเม็ดบนของเสื้อเชิ้ตที่แจ็คสันใส่แหวกให้เห็นหน้าอกเล็กน้อย ก่อนจะก้มตัวลงแล้วกดโทรศัพท์เก็บไว้ ทั้งหอมแก้ม ทั้งซบอก ไม่แค่นั้นผมยังถ่ายภาพแต่ละมุมตอนแจ็คสันหลับไปอีกหลายๆรูปแล้วติดกระดุมเสื้อคืนให้พร้อมกับดึงผ้าห่มมาคลุมตัวโดยไม่ลืมจะหยิบโทรศัพท์ของแจ็คสันขึ้นมากดเบอร์ผมพร้อมโทรออกผมส่งรูปคู่เข้าให้มันแล้วตั้งเป็นรูปล็อกหน้าจอและวอลเปเปอร์ยังไม่พอผมยังเข้าไปกดรับแอดเฟรนด์ที่ผมส่งไปในแอพชื่อดัง หลังจากนั้นเดินเข้าไปอาบน้ำอย่างสบายอารมณ์ ผมค่อยๆนอนลงบนเตียงช้าๆค่อยๆรั้งเอวแจ็คสันมานอนกอด ผมสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆจากแก้มนุ่มนิ่มของแจ็คสันแล้วเข้าสู่ห้วงนิทราแทบจะทันที
.
.
.
.
.
.
.
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”เสียงแหกปากดังลั่นบ้านทำให้ผมต้องลืมตาตื่นด้วยความหงุดหงิด
“เสียงดัง รำคาญโว้ย” ผมขมวดคิ้วแน่นก่อนจะคว้าหมอนมาปิดหูเอาไว้
“กูมาอยู่ที่นี่ได้ไง แล้วเสื้อผ้ากูไปไหน มึงทำอะไรกู ตอบ ตอบโว้ยย” มือเล็กจับแขนเสื้อผมเขย่าอย่างแรง โอยยย ขี้โวยวายไปไหนวะเนี่ย
“กู จะ นอน” ผมพูดเน้นทีละคำเพื่อแสดงให้มันรู้ว่าผมอารมณ์เสียมากแค่ไหน ได้ผลครับ มันเงียบไปพักนึงก่อนจะผมจะรู้สึกว่ามันลุกออกจากเตียงไป
“มาร์ค ถ้ามึงไม่ตื่นกูจะเผาตุ๊กตามึงทิ้งทุกตัว” ผมลืมตาตื่นพร้อมกับเด้งตัวขึ้นจากที่นอน
“อย่ายุ่งกับตุ๊กตากู” ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังที่สุดที่ผมเคยทำมา
“โถ่เอ้ย โตจนหมาเลียก้นไม่ถึงละยังเล่นตุ๊กตาอยู่หรอวะ อืม.. ตัวนี้ก่อนเลยเป็นไง” ใช่เลยครับมันหยิบน้องไอคิว หมาเพื่อนยากตัวโปรดของผมไปถือไว้
“ถ้ามึงทำไอคิวเป็นไรกูจะปล้ำมึง” มันแลบลิ้นปลิ้นตาส่ายสะโพกไปมาล้อเลียนผม ผมค่อยๆเดินลงจากเตียงแผ่รังสีอำมหิตไปที่มันจนมันต้องถอยหลังไปเล็กน้อย
“อย่านะเว้ย กูเผาจริงนะเว้ย” มันหยิบไฟแช็กพร้อมจะลนก้นน้องไอคิวของผม ผมก้าวขาเข้าหามันช้าๆให้รู้ว่าผมปล้ำมันแน่ถ้ามันทำ แจ็คสันลนลานและถอยหลังไปทำให้ขาสั้นๆของมันพันกันจนจะล้ม ผมได้โอกาสคว้าแขนที่มีน้องไอคิวไว้แล้วดึงมันขึ้นมาชิดอก ผมกับมันจ้องตากันอีกครั้ง ผมรู้สึกเหมือนพระเอกนางเอกนิยายน้ำเน่ายังไงอย่างงั้น
‘ปั่ก โอ้ยยยยยยยยยยย’
แจ็คสันใช้ส้นเท้ากระทืบเท้าผมอย่างแรงก่อนจะผลักผมให้ล้มลง มันหันแลบลิ้นใส่ผมแล้ววิ่งไปที่ประตู ผมรีบวิ่งตามแล้วคว้าเอวเอาไว้ทัน
“มาร์คฮยอ..” ยูคยอมเปิดประตูเข้ามาในห้องผมพอดีทันเห็นภาพที่ดูเหมือนจะเป็นคู่รักกุ๊กกิ๊กแบบคู่รักตื่นมาเล่นหยอกล้อกันกอดกันหวานซึ้งแต่ความจริงแล้วมันกลับตรงข้ามอย่างสิ้นเชิง
“เอ่อ.. ผมได้ยินเสียงดังๆหน่ะเลยนึกว่าฮยองเป็นอะไรรึเปล่า เอ่อ งั้นผมไม่กวนหละครับ อ้อ อย่าหักโหมมากนะครับผมเป็นห่วง” ยูคยอมยิ้มอย่างรู้ทันก่อนจะขยิบตามาให้ผมแล้วปิดประตูจากไป
“น้องมึงพูดบ้าอะไรวะ กูกับมึงเนี่ยนะ” ไอ้เตี้ยพูดโดยไม่หันหน้ามามองผมแต่ผมแอบเห็นหูมันแดงขึ้นนิดหน่อยเลยจับมันพลิกแล้วกอดเอวไว้ก่อนจะก้มหน้าลงประชิดจนผมรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ผมจ้องเข้าไปในดวงตาขี้เล่นที่ตอนนี้กำลังพยายามจะหลบสายตาของผมอยู่ แล้วยีหัวมันเบาๆ
“เออ กูกับมึงนี่แหละ ‘มาร์คกับแจ็คสัน’ เท่านั้นไม่มีคนอื่น” ผมยิ้มร่าเมื่อเห็นแก้มชมพูสีระเรื่อขึ้นสีอย่างเห็นได้ชัด
“พอๆมึงพอเลย ปล่อยกูได้แล้วเว้ยกูจะไปอาบน้ำ แล้วนี่มึงเลือกเสื้ออะไรให้กู กางเกงก็ไม่ใส่ให้ เดี๋ยวนะ เมื่อคืนมึงไม่ได้ถอดบ็อกเซอร์กูใช่ป่ะ” ไอ้เตี้ยดิ้นไปมาในกอดผมก่อนจะโวยวายโน่นนั่นนี่ไปเรื่อย ตอนนี้ผมเองก็เริ่มชินกับนิสัยขี้โวยวายของมันไปซะแล้ว
“ก็ว่าจะไม่” ผมตอบแค่นั้น มันทำตาเขียวปั้ดใส่ผม ก่อนที่ผมจะหลุดขำออกมาเล็กน้อย แล้วสิ่งที่พลาดที่สุดในการแกล้งมันครั้งนี้คือ
‘ตึก โอ้ยยย’ แจ็คสันใช้ขาสั้นๆกระทุ้งเข้าที่น้องชายของผมเต็มๆจนผมต้องปล่อยเอวเล็กนั่นแล้วมันก็วิ่งไปอีกมุมของห้องแล้วเต็มโยกย้ายส่ายสะโพกท่าคล้ายๆเมื่อคืนแต่ตอนนี้มีสติ.. มีหรอ? ผมค่อยๆยืดตัวขึ้นก่อนจะมองหน้าแจ็คสันอย่างคาดโทษ ให้ตายเถอะไอ้นี่มันมีดีแค่หุ่นกับหน้าตาจริงๆสต่งสติไม่น่าเหลือ
“บ๊องเอ้ย ท่านี้เมื่อคืนมึงก็เต้น” ผมหยิบผ้าเช็ดตัวที่อยู่ในตู้ออกมาก่อนจะโยนไปคลุมหัวแจ็คสันที่ยังคงอยู่ในท่าปัญญาอ่อนๆของมัน
“โถ่ เขาเรียกท่าของคนมีสไตล์” ไม่พูดเปล่ามีท่าประกอบด้วยครับ ผมยืนกระต่ายขาเดียวแล้วถีบขาอีกข้างพ้อยไปด้านหลัง ชูสองนิ้ว แล้วก็ยิ้มที่ไม่ว่าผมจะมองกี่ทีก็ดู.. กวนบาทาสุดๆ
“เออ อยู่กับสไตล์บ้าๆบอๆของมึงไปเถอะ ไปอาบน้ำได้ละจะไปดีๆหรือให้กูอุ้มไป” ผมพูดก่อนจะทำท่าเดินเข้าไปอุ้ม มันเบะปากแล้วกลอกตาขึ้นมองเพดาน
“มึงนี่ไม่เข้าใจในความเป็นแจ็คสันเลย” มันพูดก่อนจะลากสังขารสั้นๆของมันเข้าไปในห้องน้ำ ผมไม่สงสัยเลยจริงๆว่าทำไมคนที่อยู่ใกล้มันถึงได้หลงรักมันนักหนา
“น่ารักแบบนี้ ใครไม่ชอบก็บ้าละ” ผมกระตุกยิ้มส่ายหน้ากับสติที่เหลืออยู่น้อยนิดของมันก่อนจะจัดแจงเสื้อผ้าที่คิดว่ามันน่าจะใส่ได้ไว้บนเตียงแล้วจัดการถอดเสื้อผ้าพร้อมกับเอาผ้าเช็ดตัวมาคลุ้มท่อนล่างไว้
“ท้าดา เสร็จแล้วเว้ย” แจ็คสันเดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพที่เปลือยท่อนบน หยดน้ำที่อยู่บนตัวยังถูกเช็ดออกไม่ดีนัก ผมอึ้งไปชั่วขณะก่อนจะกลืนน้ำลายอึกเท่าควายลงคอ เมื่อคืนที่เห็นไม่เห็นรู้สึกอะไรขนาดนี้ แย่หล่ะสิเห็นแค่นี้เจ้าหนูของผมก็คับแน่นในบ็อกเซอร์ผมซะแล้ว ผมเดินแทรกเข้าไปในห้องน้ำแล้วดีดหน้าผากมันเบาๆ
“มึง ทำให้กูปวดเมื่อยมือ” มันทำหน้าเอ๋อเล็กน้อยก่อนที่ผมจะรีบปิดประตู ผมทนไม่ไหวรีบถอดบ็อกเซอร์ออกแล้วทำการสาวมือกับน้องหนูของผมช้าๆก่อนจะเร่งจังหวะสลับไปมา กดปลายนิ้ววนรอบส่วนปลายเล็กน้อย
“อา. แจ็คสัน” ผมครางต่ำในลำคอ เชิดหน้าขึ้นระบายความรู้สึกหน่วงๆที่ส่วนปลาย ผมไม่อยากจะเชื่อจริงๆว่าคนที่ทำให้ผมต้องเป็นถึงขนาดนี้จะเป็นผู้ชายที่ชื่อ แจ็คสัน ผมเอื้อมมือจับอ่างล้างหน้าแน่นก่อนจะเร่งมือให้ไปถึงฝั่งฝันได้เร็วมากขึ้น
“อ้า.” ผมพยายามปล่อยเสียงให้เบาที่สุดเพื่อไม่ให้เสียงเล็ดลอดออกไปข้างนอกได้ ผมหอบเล็กน้อยก่อนจะเริ่มทำความสะอาดร่างกายต่อหลังจากนั้นผมก็หยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินออกจากห้องน้ำ เหล่มองไอ้ติ๊งต๊องที่ตอนนี้นอนคุยกับไอคิวบนเตียงอย่างสบายอารมณ์ก่อนจะเดินไปใส่เสื้อผ้า วันนี้ผมเลือกเสื้อยืดสีขาวที่ใหญ่กว่าตัวเล็กน้อยแล้วหยิบเสื้อหนังสีดำมาใส่ทับ พอเดินมาที่เตียงก็เจอแจ็คสันนั่งทำหน้านอยด์เป็นเป็ดปักกิ่งอยู่ปลายเตียง
“ทีชุดมึงหล่ะเท่ห์ ของกูนี่อะไร เสื้อยืดกางเกงยีนส์ โดว่วว กลัวกูหล่อกว่าก็บอกมา” มันบ่นมุบมิบออกมาเบาๆแต่ผมกลับได้ยินคมชัดทุกคำ
“งั้นมึงก็ไปเลือกเอาในตู้ กูกะขนาดตัวมึงไม่ถนัด ไว้วันไหนกูได้มึงเมื่อไหร่รับรองกางเกงในกูก็ซื้อให้มึงได้” ผมกระตุกยิ้มมุมปาก
“ฝันไปเถ๊อะ ใครเขาจะยอมเป็นเมียมึง” ไอ้เตี้ยพูดก่อนจะเดินผ่านไปที่ตู้เสื้อผ้า มันเลือกเสื้อคลุมยาวหนังสีดำตัวโปรดของผมออกมาใส่ เสื้อมันยาวเลยข้อพับขามันจนจะถึงครึ่งแข้งอยู่ละ
“ฮ่าๆๆๆ มึงนี่เตี้ยจริงหวะ รู้ป่ะตัวนั้นกูใส่ยังเลยข้อพับขึ้นมาเลยนะเว้ย” ผมหลุดขำก๊ากออกมาทำเอาแจ็คสันทำหน้ามุ่ยเหมือนเด็กเวลาโดนล้อ
“กูใส่แล้วหล่อกว่า เท่ห์กว่าก็อย่ามาอิจฉาโดยการพูดจาทำลายความมั่นใจอันเปี่ยมล้นของกู เพราะกูไม่แคร์ กร้ากกก” มันแลบลิ้นเป็นเชิงกวนผมก่อนจะเดินไปรอที่ประตู ผมส่ายหัวเบาๆกับการเป็นคนมองโลกแบบแปลกๆของมัน
“ไปกันเถอะ กูหิวจนจะกินช้างได้3ตัวละ” แจ็คสันลูบท้องป้อยๆแล้วเปิดประตูเดินออกไปประดุจเป็นเจ้าของบ้าน ผมเดินตามลงมาก็ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ยูคทำอาหาร? แต่พอลงมาเห็นเต็มตาสปาเกตตีทั้งหมด3จาน ผมจำได้ว่าผมเป็นคนเลือกในแผนกอาหารแช่แข็งเอง
“ช่วยไม่ได้ พวกฮยองช้า ผมรอไม่ไหวแล้วเอ้า เชิญกินเลยครับ ฝีมือผมเวฟเองกับมือ” ยูคยอมทุบที่อกตัวเองเบาๆอย่างภูมิใจ มื้อนี้ถึงมันไม่ได้พิเศษอะไรแต่ผมกับรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก หลังจากกินอาหารเสร็จผมก็แนะนำแจ็คสันและยูคยอมให้รู้จักกันก่อนจะพาแจ็คสันกลับไปส่งบ้านที่ผมคิดว่ามันน่าจะเป็นคอนโดมากกว่า
“ขอบคุณมากเว้ย แล้วพวกเสื้อผ้าซักละจะเอามาคืน แต่เสื้อคลุมนี่กูชอบหวะ ขอยึดละกันนะ บาย” มันพูดออกมารัวทีเดียวจนผมแทบฟังไม่ทัน แต่เท่าที่จับใจความได้คือมันจะยึดเสื้อคลุมตัวโปรดของโผ้มมมมม ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรมันก็ยิ้มทะเล้นแล้วรีบลงจากรถปิดประตูเรียบร้อยก่อนจะโบกมือบ๊ายบายแล้วกึ่งวิ่งกึ่งกระโดดเข้าไปในตัวคอนโด ผมยิ้มมุมปากส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจ
“บ๊องเอ๊ย” แล้วผมก็ขับรถออกไปโดยไม่ลืมที่จำชื่อคอนโด ‘ซันจาโย คอนโด’ หึ ผมเร่งเพลงที่เปิดอยู่ให้ดังกว่าเดิมพร้อมกับร้องคลอไปเบาๆ
“อารมณ์ดีเว้ย” ผมฉีกยิ้ม ไม่ได้รู้สึกดีแบบนี้มานานแค่ไหนละนะ ไว้เจอกัน My Jackson
จบไปอีกตอนแล้ววววววว พึ่งรู้ว่าการแต่งฟิคต้องมีอิมเมจิ้นสูงส่งขนาดนี้ ยังไงก็ช่วยเมนท์เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะ หรือ้าไม่เมนท์ก็ขอฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ติดตามกันซักเรื่องละกัน
ปล. ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนท์นะครัช รู้สึกดีจริงๆที่มีคนชอบ
ปล2. อยากให้เพิ่มคาแรกเตอร์ให้ตัวละครตัวไหนทักมาบอกได้เลยนะ ขอบคุณล่วงหน้า ฝันดีคร้าบบบ
ความคิดเห็น