คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เธอทำให้ฉันหลงเลย
พรึ่บ พรึ่บ พรึ่บ เสียงพลิกหน้ากระดาษของหนังสือเล่มหนาที่ผมกำลังเปิดอ่านอย่างตั้งใจ ผมอิม แจบอมหรือที่ใครๆชอบเรียกว่า เจบี นั่นแหละครับ เหตุผลไม่ใช่อะไรผมแค่เห็นว่ามันเท่ห์และไม่มีใครเหมือนดี ผมนั่งอ่านหนังสือเล่มนี้อยู่ในห้องรับแขกของร้านซึ่งขณะนี้ก็น่าจะได้เวลาปิดแล้ว พ่อแม่ของผมไปทำงานที่อเมริกานานๆทีจะกลับมาที่นี่เลยฝากร้านอาหารโดยโอนชื่อให้เป็นชื่อผม แต่ผู้บริหารหลักคือคุณลุงคุณป้าข้างบ้านที่พ่อและแม่ของผมรู้จักสนิทสนมกันมานานและด้วยความที่คุณลุงคุณป้าแกเกรงใจเลยส่งหลานชายอย่าง
จูเนียร์ ให้มาทำงานที่ร้านผม ซึ่งผมก็ไม่ได้ขัดข้องอะไร แหม่ ก็หลานของคุณลุงคุณป้าน่ารักซะขนาดนั้น ถึงจะดุไปหน่อย แต่รวมๆก็โอเค
“เจบี คุณยุ่งอยู่รึเปล่า พอจะมีเวลาซักหน่อยไหมครับ” เสียงคุ้นหูดังขึ้นขัดจังหวะความคิดของผม อา.. จูเนียร์
“ว่างครับ เนียร์มีอะไรรึเปล่า?” ผมเงยหน้าขึ้นจากหนังสือมองไปยังสิ่งที่น่าสนใจยิ่งกว่า ริมฝีปากสีแดง แก้มสีชมพูระเรื่อตามธรรมชาติ ผิวขาวนวลรับกับดวงตาคม ให้ตายเถอะ ผมหลงใหลในทุกอย่างที่เป็นเขา จูเนียร์มีเสน่ห์ที่รอยยิ้มซึ่งเจ้าตัวเองก็รู้ดีแต่กลับจะยิ้มอย่างเบิกบานกับเฉพาะลูกค้าเท่านั้น ซึ่งผมก็ทำได้แค่แอบมองด้วยความอิจฉา หึย!!พูดแล้วมันขึ้นจริงๆ อิจครับอิจ
“คือ ผมมาคิดๆดูแล้ว ร้านเราน่าจะมีโชว์พิเศษอะไรเพิ่มหน่อยเผื่อลูกค้าจะเพิ่มขึ้นไปอีก คุณคิดว่ายังไง” จูเนียร์เดินมานั่งที่โซฟาข้างผมก่อนจะพูดด้วยใบหน้าที่สุขุมเช่นปกติ
“อืม.. ผมว่าลูกค้าเราทุกวันนี้ก็เยอะอยู่แล้วนะ แต่ถ้าเนียร์อยากทำผมก็ไม่ขัดข้อง ว่าแต่ เนียร์คิดว่าอยากจะโชว์อะไรหละ” ผมปั้นหน้านิ่งสู้ แหม่ เป็นถึงเจ้าของร้านก็ต้องทำตัวให้น่าเคารพสิครับ
“ผมว่าจะเต้นครับ ก่อนหน้าผมเคยมีวงเต้นกับเพื่อนมาก่อนเลยคิดว่าไม่น่ายาก” จูเนียร์ลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินออกไปหน้าห้องพร้อมค้นหาอะไรบางอย่างในโทรศัพท์ ผมเลิกคิ้วมองด้วยความสงสัย
“ช่วยดูให้หน่อยนะครับ” จูเนียร์เริ่มเปิดเพลงจากโทรศัพท์มือถือ ถ้าผมจำไม่ผิดน่าจะเป็นเพลง I like you ของวงGOT7ที่กำลังโด่งดังอยู่ในขณะนี้
ร่างบางตรงหน้าโยกตัวไปมาตามจังหวะเพลง จะว่าเท่ห์ก็เท่ห์ แต่.. ตอนนี้ที่ผมกำลังดู สายตา ท่าทาง และทุกอย่างโดยรวมดูออกไปในทางเซ็กซี่ซะมากกว่า จูเนียร์กัดปากเล็กน้อยตรงท่อนที่เป็นโซโล่ ฟันขาวกัดริมฝีปากตัวเอง ตาคมมองตรงมาที่ผม
อา.. เนียร์จะฆ่าผมให้ตายบนเก้าอี้ตัวนี้จริงๆใช่ไหมครับเนี่ย
ผมยังคงจ้องมองไปยังเอวบางที่ส่ายไปมา ผมไม่เคยรู้เลยว่าเอวเนียร์จะพลิ้วขนาดนี้ นิ้วเรียวกรีดกรายไปในอากาศ
ชุดยูนิฟอร์มของร้านที่ถูกปลดออกจากชายกางเกง เนียร์ค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ผมที่ตอนนี้เหมือนตกอยู่ในภวังค์ นี่ผมกำลังตกหลุมรักผู้ชายคนนี้จริงๆหรอเนี่ย ผมยื่นมือออกไปจับมือสวยก่อนจะลุกขึ้นแล้วดึงจูเนียร์เข้าหาตัว จูเนียร์หน้าเหวอไปเล็กน้อยก่อนจะตวัดหางตามาทางผมซึ่งตอนนี้สติหลุดลอยไปแล้ว ผมไม่มีความกลัวคนตัวเล็กตรงหน้าเลยซักนิด ผมรวบเอวบางอย่างรวดเร็วจนอีกคนตั้งตัวไม่ทัน ขณะนี้จูเนียร์กำลังนั่งคร่อมบนตักผมอยู่ ผมไล้ปลายนิ้วไปตามโครงหน้าหวานที่แฝงไปด้วยเสน่ห์น่าค้นหาก่อนจะลูบริมฝีปากสีสวยนั้นเบาๆ ผมยกมืออีกข้างที่จับมือจูเนียร์ไว้ขึ้นมาจูบที่หลังมืออย่างแผ่วเบาก่อนจะมองลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยนั้น
“เจบี คะ.. คุณ” จูเนียร์พูดยังไม่ทันจบ สมองผมมันก็ไม่ประมวลคำพูดของคนตรงหน้าอีกต่อไป ผมอยากจะชิมความหวานจากริมฝีปากที่กำลังสั่นเครือด้วยความกลัวหรืออะไรผมก็ไม่แน่ใจ
“ขอโทษนะเนียร์ แต่ผม.. อดใจไม่ไหวแล้ว” ผมพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าก่อนจะกดริมฝีปากทาบลงบนริมฝีปากหวานอย่างรวดเร็ว มือหนาสอดเข้าไปใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวลูบไล้แผ่นหลังเนียนช้าๆก่อนกดปลายนิ้ววนรอบเอวคอด จูเนียร์เผยอปากขึ้นเล็กน้อยทำให้ลิ้นของผมสามารถรุกรานเข้าไปภายในโพรงปากหวานได้อย่างรวดเร็วลิ้นเล็กพยายามจูบตอบผมอย่างไร้เดียงสาถึงมันจะดูเหมือนพยายามดันลิ้นผมออกก็เถอะ เสียงอื้ออึงเบาๆของเนียร์ทำให้สติผมกระเจิงออกไปมากกว่าเดิม
“จะ. เจบี อย่า อื้ม.” เสียงร้องห้ามแต่ร่างกายตอบสนองนี่ ช่างเรียกอารมณ์ของผมให้พลุกพล่านได้เป็นอย่างดี ผมเอียงคอเพื่อปรับองศาก่อนจะกดจูบลงให้หนักกว่าเดิม เม้มริมฝีปากจูเนียร์เบาๆก่อนจะเปลี่ยนเป็นดูดดุนอย่างรุนแรงก่อนจะลากลิ้นออกมาเลียรอบริมฝีปากหวานอีกครั้ง
“อื้อ. อื้ม” ร่างบางร้องประท้วงขึ้นมาเมื่อรู้สึกหายใจไม่ออก มือเล็กทุบเข้าที่หัวไหล่ของผมอย่างแรงก่อนจะจิกเล็บลงไปจนเลือดผมซิบ อา.. จูเนียร์ช่างร้อนแรงเหลือเกิน ผมยังคงไม่ลดละและพยายามเพื่อจะจูบคนตรงหน้าให้นานขึ้นและแล้ว
‘ผวัะ’
จูเนียร์ฟาดมือลงมากลางหลังผมอย่างแรงและนั่นคือการเรียกสติผมให้หวนคืนกลับมาอีกครั้ง ผมรีบถอนริมฝีปากก่อนสมองจะประมวลภาพทั้งหมดว่าผมทำอะไรลงไปบ้างออกมา แย่หละสิ ไอ้บี แกทำอะไรของแกวะเนี่ย แล้วต่อไปจะมองหน้าจูเนียร์ยังไง ให้ตายสิ เขาจะลาออกไหมเนี่ย โอยยย ซวยแล้วแก ไอ้บี
“เนียร์.. ผะ. ผมขอโทษ” ผมก้มหน้าสำนึกผิดแต่โดยดี และเมื่อเห็นใบหน้าเนียร์ในตอนนี้ ริมฝีปากแดงเจ่อบวมขึ้นทำให้ผมรู้ว่าตัวเองทำรุนแรงกับคนตรงหน้าแค่ไหน จูเนียร์หอบหายใจถี่รัวก่อนจะลุกออกจากตัวผม
‘เพียะ’ ฝ่ามือเล็กตบเข้ามาที่แก้มด้านขวาของผมอย่างจังจนหน้าผมชาไปครึ่งหน้า จูเนียร์เป็นคนตัวเล็กแต่แรงเยอะเป็นบ้า ฝ่ามือบางๆนั้นใครจะรู้ว่าตบเจ็บยิ่งกว่าเอาไม่เบสบอลมาฟาดหน้าซะอีก
‘เพียะ เพียะ เพียะ’ มาเป็นสามช่ากันเลยทีเดียว หน้าผมหันซ้ายขวาซ้าย โอเค คราวนี้มันชาเท่ากันครบทั้งหน้าละครับ
“ตบแรกสำหรับที่คุณทำให้ผมตกใจ” จูเนียร์พูดเสียงเรียบ ผมตาโตขึ้นเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองหน้าคนตัวเล็กที่ตอนนี้แก้มขึ้นสีแดงกว่าเดิม
“ครั้งที่ 2 สำหรับที่คุณดึงผมไปอยู่ในท่าที่ล่อแหลม ครั้งที่ 3 สำหรับที่คุณทำผมหายใจไม่ออกและครั้งที่ 4 สำหรับคุณที่เลือกมาจูบในที่สาธารณะแบบนี้.. ถ้ามีคนมาเห็นเข้าคงไม่ดีแน่” ผมเผยยิ้มที่ตอนนี้ยิ้มได้ไม่กว้างนักเนื่องจากความชาโลดแล่นบนในหน้าผมประดุจแคทวอร์ค นี่เขาไม่โกรธผมเลยหรอเนี่ย
“งั้น.. ถ้าผมไม่ทำให้คุณตกใจ ไม่ทำให้คุณอยู่ในท่าล่อแหลม ไม่ทำให้คุณหายใจไม่ออกแล้วก็เลือกที่ที่ลับตาคนเช่นห้องนอนของเรา คุณก็จะไม่ตบผมแล้วก็ให้ผมจูบคุณได้ใช่ป่ะ” ผมถามทีเล่นทีจริงกับจูเนียร์ไป นั่นทำให้คนที่สุขุมตลอดเวลาถึงกับเลิ่กลั่กที่จะตอบ คนตัวเล็กทำท่าจะเดินหนีแต่ผมคว้าแขนแล้วดึงเข้ามาประชิดตัว จูเนียร์ดิ้นในอกผมก่อนจะใช้กำปั้นทุบแผงอกผมแรงๆ ถึงจะจุกแค่ไหนผมก็ไม่ปล่อยหรอก
“’งั้นผมขอถามซึ่งคำตอบของคุณจะมีผลต่อคำตอบของผม” จูเนียร์มองตาผมด้วยสายตาที่ผมเองก็คาดเดาไม่ออก
“ว่ามาครับ” ผมส่งสายตาจริงจังก่อนจะยิ้มที่มุมปาก
“ทำไมคุณถึงอยากจูบผม” คำถามจูเนียร์เล่นเอาผมชาวาบไปทั้งตัว เอาวะ เป็นไงเป็นกัน
“เพราะผม..”
“พี่จินยองครับ มีคนมาหาที่หน้าร้านครับ” ขณะที่ผมพูดยังไม่ทันจบ มินโฮ เด็กเสิร์ฟที่ถือเป็นตัวเรียกลูกค้าอีกคนก็เดินเข้ามาขัดจังหวะ โถ่เว้ย!!กำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม
“โอเค เดี๋ยวพี่ออกไป” จูเนียร์ตอบพร้อมเตรียมจะเดินออกไป
“นี่เนียร์ ต่อไปเนียร์เลิกเรียกผมว่าคุณแล้วเรียก ‘บี’แทนได้ไหม” ผมพูดก่อนที่เนียร์จะเดินออกไป จูเนียร์หันมามองผมด้วยสายตาสงสัยเล็กน้อย
“มันเป็นชื่อที่ผมให้เฉพาะ ‘คนพิเศษ’ เรียกเท่านั้นหน่ะแล้วก็เปลี่ยนสรรพนามเป็น นาย กับ ฉันจะได้ดูสนิทกันไง” ผมเกาแก้มเบาๆแก้เขินก็ผมเล่นเน้นคำว่าคนพิเศษซะชัดถ้อยชัดคำระดับHD วรั้ยย เนียร์จะรู้ไหมเนี่ยว่าผมเนี่ยแฟนบอยตัวยงของเขาเลย เนียร์เดินเข้ามาใกล้ผมอีกที
‘เพียะ’ จูเนียร์ตบหน้าผมอีกแล้ว อีกแล้ววววว TT ทำไม WHY WHY??
“นี่สำหรับทำให้ผมเขิน” เนียร์พูดก่อนจะเดินออกไปด้วยสีหน้าเรียบเฉยเช่นเดิม ผมยิ้มแป้นหน้าบานเป็นกระด้งอยู่คนเดียว คนอะไรเขินน่ากลัวเป็นบ้า ว่าแต่.. ใครมาหาเนียร์กัน แบบนี้ต้องสืบ
“ปล่อยผม!!ก็บอกแล้วว่าแค่เสิร์ฟอาหาร ผมไม่ได้ขายตัว” ขณะที่ผมแอบหลบอยู่หลังประตูร้านเสียงของเนียร์ก็ดังขึ้น เหมือนจะเป็นเสียงเนียร์คุยกับใครหลายๆคน ดูท่าไม่ดีแน่ ผมหันไปมองหาอาวุธที่อยู่ใกล้ตัวที่สุดก่อนจะสะดุดเข้ากับบางอย่างบนโต๊ะ
“เห้ย ลากมันขึ้นรถ ในเมื่อเชิญดีๆไม่ชอบก็ต้องใช้กำลังแบบนี้แหละ” เสียงคนนึงดังขึ้น ผมเดาว่านะจะเป็นหัวโจกของแก๊ง
‘ผวัะ ผวัะ โอ้ย’ เสียงร้องไม่คุ้นหูดังขึ้น น่าจะเป็นจูเนียร์วาดลีลาศิลปะการต่อสู้ ก็บอกแล้วว่าเนียร์เขาโหด
“อุ้มมันขึ้นไปเลย เร็วเข้าเดี๋ยวนายก็อารมณ์เสียหรอก” เสียงเดิมพูดขึ้น ผมกำของที่อยู่ในมือแน่นและไม่ลืมที่จะเอาผ้าสีขาวมาปิดไว้ก่อนจะจับลูกบิดประตู ผมไม่รู้เลยว่าด้านนอกมันมีกันกี่คนจึงต้องวางแผนเป็นอย่างดี ผมค่อยๆแง้มประตูออกไปเพื่อกะกำลังที่ต้องใช้ พวกมันมีกันอยู่4คนถ้าไม่นับไอ้ที่กองอยู่พื้นอีก2นะ 3คนกำลังพยายามจะอุ้มเนียร์ขึ้นรถโดยมีอีก1คนที่ดูดบุหรี่สั่ง ถ้าทำร้ายนางพญาทุกอย่างก็จบ
“บี.. เจบีช่วยฉันด้วย” เหมือนจะมีหนึ่งในสามคนเอาผ้าที่น่าจะชุบยาสลบให้เนียร์ดมก่อนที่ร่างนั้นจะสงบนิ่ง ผมรู้สึกดีโคตรเมื่อได้ยินสิ่งที่จูเนียร์พูดออกมา น่าร้าคคคคคก่อนที่สติจะหลุดลอยผมตัดสินใจเดินอ้อมไปออกประตูหลังร้านแล้วค่อยๆย่องไปด้านหลังไอ้หัวโจกก่อนจะใช้ของที่ถือมาจี้ที่กลางหลังแล้วใช้แขนอีกข้างล็อคคอมันไว้
“หยุดนะเว้ย ไม่งั้นหัวหน้าแกตาย” ผมปั้นหน้าโหดเสื้อโค้ทสีดำ กางเกงสแลคสีกากี ผมสีควันบุหรี่พร้อมใบหน้านิ่งๆ โหดป่ะหล่ะโหดป่ะหล่ะ ได้ผลครับ ไอ้3คนนั้นนิ่งไปเลย มีคนหนึ่งเหมือนอยากจะลองของแต่แล้ว..
“ยะ. อย่าวู่วามเพื่อน ปะ.. ปล่อยไอ้เด็กนั่นๆ กูยังไม่อยากตาย” ไอ้หัวโจกของแก๊งก็พูดขึ้นทำให้ไม่มีใครกล้าหือ สามคนนั้นค่อยๆวางร่างจูเนียร์ลงบนพื้นหญ้าหน้าร้าน ผมค่อยๆดันหลังไอ้หัวโจกเข้าไปในรถโดยไม่ลืมส่งสายตาโหดใส่หน้าลูกน้องของมันที่เหลือ จนพวกมันรีบวิ่งขึ้นรถแล้วหนีไป
ผมรีบเข้าไปช้อนร่างจูเนียร์ที่ตอนนี้สลบแน่นิ่งเหมือนฟอสซิลไปแล้ว ใบหน้าปกติน่ารักออกขนาดนี้ไม่เข้าใจจะปั้นหน้าตายทำไม ผมพาร่างจูเนียร์เข้าไปในห้อง ใช่ครับเรานอนห้องเดียวกันแต่แยกเตียงนะครับ ไม่ใช่อะไร ผมกลัวผมอดใจไม่ไหวปล้ำเนียร์ขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ ผมค่อยๆวางเนียร์ลงบนเตียงก่อนจะปลดกระดุมเสื้อเพื่อเช็ดตัวให้แน่นอนครับผมทำแค่นั้นแหละเพราะถ้าถอดมากกว่านี้ คืนนี้เนียร์ไม่รอดแน่ เมื่อเช็ดตัวให้เนียร์เสร็จผมก็เข้าห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายของตัวเอง เฮ้ออ เหนื่อยเป็นบ้า
“บี บี เจบี!!” ผมได้ยินเสียงเรียกชื่อดังออกมาจากห้องนอนจึงรีบใส่เสื้อผ้าแล้ววิ่งออกไปดู เห็นเนียร์ลุกขึ้นนั่ง ตาโตเบิกกว้าง คงช็อกน่าดู
“เนียร์ ไม่เป็นไรนะๆ” ผมเดินเข้าไปหาก่อนจะกอดปลอบแล้วลูบหัวของจูเนียร์เบาๆ
“บีเป็นไรรึเปล่า” เนียร์ถามผมด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง ตอนนี้หัวใจของผมมันพองโตจนคับหน้าอกไปหมด เนียร์ห่วงผมคร้าบบบ เนียร์ห่วงโผมม ผมยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
“ว่าแต่.. นายทำยังไงอ่ะ พวกมันถึงยอมปล่อยฉัน” ผมชอบนะ เนียร์เป็นคนที่ปรับตัวและตามใจผมได้อย่างรวดเร็วเสมอ ผมเอื้อมมือไปหยิบอาวุธที่ผมใช้ช่วยเนียร์ให้เขาตัวก่อนที่เราจะหลุดขำก๊ากออกมาทั้งคู่
.
.
.
.
.
.
.
ไม่น่าเชื่อเลยนะครับ ผมสามารถช่วยคนพิเศษของผมด้วย ‘กล้วย’ ลูกนึง ผมลูบหัวเนียร์เบาๆก่อนจะวางอีกคนให้นอนลงบนเตียง เราจ้องตากันนานได้ซักพักใหญ่ก่อนที่ผมจะจูบลงที่หน้าผากมนเบาๆ
“Good night my special one” เนียร์ปั้นหน้านิ่งแต่แก้มที่ขึ้นสีเล็กน้อยทำให้ผมเดาได้ไม่ยากว่าเนียร์กำลังเขิน
‘ผวัะ’ เนียร์ฟาดแขนผมอย่างแรงก่อนจะพูดเบาๆ
“Good night my man” พอพูดจบเนียร์ก็ดึงผมห่มขึ้นคลุมหน้า ทิ้งผมไว้กับระเบิดที่เนียร์ทิ้งลูกสุดท้าย แน่นอน ผมตายอย่างสงบสยบแทบเท้าเลยครับ
จบไปอีกตอนแล้ววววว ยังไงก็ช่วยคอมเมนท์เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะจ๊ะ ส่วนข้อติชมไรท์จะพยายามปรับมาพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ
ปล. ที่บอกว่าสั้นอ่า ประมาณนี้ยาวพอไหม ไม่กล้ายาวกว่านี้กลัวจะฟินเกินหน้าเกินตามาร์คสันเขา
ปล2. ยังไงก็แนะนำกันเข้ามาอีกนะ ขอบคุณสำหรับทุกคำติชมเลยฮ้าปปป
ปล3. ช่วงนี้ไรท์ว่าง+สมองลื่นนิดหน่อยเลยอัพเร็ว อัพช้าไม่ว่ากันนะ ขอบคุณที่ติดตามครัช
ความคิดเห็น