คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Oh God
“โถ่เว้ย ไอ้หวังๆๆๆๆ” ผมสะบัดหัวเรียกสติของตัวเองคืน เมื่อกี้พึ่งมีไอ้บ้าที่ชื่อมาร์คเข้ามาก่อกวนพร้อมกับจูบที่ทำลายสติผมกระเจิดกระเจิงไปหมด อย่าให้เจออีกทีนะ พ่อจะจัดให้รู้ว่าใครกันแน่ที่ต้องนอนคราง
“อ้าวเห้ย!!พี่แจ็ค” ผมหันขึ้นมามองไปทางที่ได้ยินเสียงคนเรียก แล้วก็ได้พบกับลูกพี่ลูกน้องที่หนีไปเรียนเมืองไทยเพราะต้องย้ายตามพ่อที่ต้องไปทำงานที่นั่น ดวงตาตีบเล็ก ผิวขาวใสไร้สิว เป็นร่างที่ทุกครั้งที่ผมเห็นจะอดยิ้มด้วยความเอ็นดูไม่ได้
“ยองแจ เป็นไงบ้าง” วิ่งตั้งท่าเตรียมอุ้มคนตัวเล็กที่กำลังวิ่งมาเหมือนเด็กๆ ยองแจกระโดดเข้าหาอ้อมกอดของผมเหมือนอย่างเคย แต่สายตาผมก็แพ่งเล็งไปยังอีกคนที่เหมือนจะเดินมาพร้อมกับยองแจ ผมสีดำสนิท ริมฝีปากแดงน่าสัมผัส ดวงตากลมโตเหมือนเด็กน้อยไร้เดียงสา
เชร้ดดดด เด็กน้อยผู้น่ารักคนนี้คือใครกัน
“เฮ้ๆ พี่แจ็คสัน มองขนาดนั้นกินเพื่อนผมไปเลยไหมครับ” ยองแจผละออกจากอ้อมแขนผมที่ตอนนี้ยืนอึ้งในความน่ารักของร่างเล็กที่ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า
“กินได้ไหมหละ” ผมฉีกยิ้มกว้างตายังคงจ้องมองไปยังเด็กน้อยไร้เดียงสา โถ่ อะไรจะน่าฟัดขนาดนั้น
“ไม่ได้นะๆ พี่ก็ตลอดเลยอ่ะ นั่นแบมแบม เพื่อนผมที่ไทย พวกผมว่าจะกลับมาเรียนต่อที่เกาหลี” ยังไม่ทันที่ยองแจจะพูดจบ ผมก็วาปไปอยู่ข้างแบมแบมผู้น่ารัก ต้นคอขาวๆน่าเม้มให้เป็นรอยซะจริง
“สวัสดีครับน้องแบมแบม พี่แจ็คสันสุดหล่อเพื่อนยองแจ มีอะไรโทรเรียกได้เลยนะครับ” ผมปั้นเสียงหล่อก่อนจะขยิบตาให้แบมแบม
“ฮ่าๆ พี่เนี่ยตลกดีจังเลยนะครับ เอาเป็นว่าไว้ผมต้องการเมื่อไรจะโทรหาเลยละกันครับ” แบมแบมใช้แขนข้างหนึ่งโอบรอบคอผมส่วนอีกข้างล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงหยิบโทรศัพท์สีดำสนิทของผมแล้วกดอะไรบางอย่าง
‘ไปๆ ไปลงนรกซะเธอที่รัก ฉันจะลงโทษเธอ’ ริงโทนเสียงประหลาดที่น่าจะเป็นภาษาไทยดังขึ้น ผมขมวดคิ้วมองอย่าง งงๆ
“นี่เบอร์ผมนะครับ” แบมแบมยืดตัวขึ้นมากระซิบข้างหูก่อนจะงับที่ใบหูผมเบาๆ
“เห้ๆๆๆ พอเลยทั้งสองคนนั่นแหละ แบมแบมอย่าเล่นแบบนี้กับพี่หวังดิ พี่เขาเอาจริงนะเว้ย” ยองแจเข้ามาแยกผมทั้งสองออกจากกัน
“โถ่ แค่เล่นๆเอง พี่แจ็คสันก็คงไม่จริงจังอะไรนี่ จริงไหม” แบมแบมพูดก่อนจะปรายหางตามาทางผม โอยย เด็กนี่มันอ่อยผม เด็กมันอ่อยโผมมม โดนใจเฮียหวังอย่างแรง
“อื้ม โถ่ยองแจอย่าทำตัวแก่ไปหน่อยเลย ป่ะ ไปหาไรกินกัน” ผมกอดคอยองแจให้เดินก่อนจะหันมามองหน้าแบมแบมพร้อมขยิบตาให้อีกครั้งแบมแบมกัดริมฝีปากยั่วก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มน่ารัก ให้ตายไอ้เด็กนี่มันร้ายกว่าที่คิดไว้แฮะ
หวังอยากด้ายยยยยยยย หวังอยากโดนนนนน
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
“ฮัลโหล เจบีตอนนี้ผมถึงโซลแล้วนะ เจบีอยู่ไหนอ่ะ” ยองแจรับโทรศัพท์ผมเลยถือโอกาสลงมาเดินกับแบมแบมแทน
“นี่ วันนี้ไปกินข้าวที่ Chic Clubกันนะ ฉันอยากกินอาหารที่นั่นอีกอ่ะ” ยองแจหันมาพูดก่อนจะยิ้มสดใส ยองแจมีความสุขทุกครั้งที่ได้ไปร้านนั้นอย่าว่าแต่ได้ไปเลยแค่พูดึงก็ยังสามารถทำให้เคลิ้มได้ แน่หละครับก็หลงรักเจ้าของร้านเข้าให้เต็มๆ ไม่น่าเชื่อว่าไปเรียนไทยนานขนาดนี้แล้วแต่ยังชอบไอ้เจ้าของร้านนั่นอยู่
และแล้วพวกเราทั้งสามก็เดินมาหยุดที่หน้าร้านChic Clubเป็นร้านที่ด้านบนจะเป็นบาร์ ด้านล่างเป็นร้านอาหาร เฟอร์นิเจอร์ถูกตกแต่งอย่างมีรสนิยม บรรยากาศในร้านอบอุ่นเหมาะแก่การมานั่งพักคลายเครียด
“อ้าว คุณยองแจ ยินดีต้อนรับสู่Chic Clubนะครับ” จูเนียร์หรือปาร์ค จินยองพนักงานหนุ่มหน้าตาดีผู้เป็นเด็กเสิร์ฟและเป็นตัวเรียกลูกค้าของที่นี่ด้วยหน้าตาที่หล่อเหลา รอยยิ้มที่มีเสน่ห์ ดวงตาขี้เล่นแต่แฝงด้วยความเซ็กซี่อยู่ในตัวทำให้ลูกค้าไม่ว่าชายหรือหญิงต่างยอมเข้ามาเสียตังค์ในร้านที่ราคาแพงหูฉี่
ผม ยองแจ และแบมแบมเดินตามเข้าไปในร้านอย่างว่าง่าย แหมะ ถ้ามีพนักงานเสิร์ฟแบบจินยองซัก4-5คน ผมคงกลายเป็นลูกค้าประจำของร้านนี้ไปละ
กรุ๊งกริ๊งๆ เสียงกระดิ่งของร้านจะดังขึ้นเมื่อมีคนเปิดประตู
“เนียร์ ไอ้บีมันอยู่ไหน โทรเร่งให้ฉันมาแล้วหายหัวไปไหนวะ” เสียงนี้มัน.. ผมหันขวับไปมองที่ประตูอย่างรวดเร็ว
‘ไอ้มาร์ค!!!!’ โอว้วว พระเจ้าช่างใจร้าย ผมพึ่งเจอเด็กน่ารักไป ตอนนี้เอาซาตานกลับมาให้ผมเจออีกแล้ว งอนครับ งอนพระเจ้า งอนโคตร
มันเหลือบมามองหน้าผมเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ผมรีบถอยหลังอย่างรวดเร็วแล้วพระเจ้าก็กลั่นแกล้งให้ผมเดินมาฝั่งที่เป็นมุมห้องพอดิบพอดี
“ว่าไงไอ้เตี้ย กลัวหรือไง” ไอ้หน้าหล่อเอ้ย ไม่ ผมชมมันไม่ได้ ไอ้ขี้เหร่มันเลิกคิ้วถาม หน้านี้มันช่างเป็นหน้าที่กวนบาทาผมได้มากที่สุดแล้วในโลกใบนี้
“ใครจะไปกลัวคนแบบแกกันวะ อีกอย่างกูไม่ได้เตี้ยกูแค่พับขาเก็บไว้ที่ห้องเฉยๆ” ผมทำใจดีสู้เสือ ผมไม่มีวันยอมไอ้นี่เด็ดขาด
“อ่อ งั้นหรอแล้วเมื่อตอนบ่ายใครกันที่กลัวจนต้องหลับตาปี๋ขณะโดนจูบหน่ะ หืม?” และแล้วหลังผมก็ชนเข้ากับผนังหลังจากนั้นไม่นานไอ้ขี้เหร่ก็เอามือมาดันกำแพงกันการหลบหนีแถมยังเอาขามาแทรกเข้าที่หว่างขาผมทำให้เตะน้องชายของมันไม่อีก โถ่โว้ยย จะดักทางผมไปไหนคร้าบบบ
“ไอ้มาร์ค ไปทำไรตรงนั้นวะ” เสียงหนึ่งดังขึ้น ทำให้ไอ้ขี้เหร่ต้องหันขึ้นไปมองก่อนจะกลับมามองหน้าผมอีกครั้ง
“เราได้เจอกันอีกแน่” ไอ้ขี้เหร่พูดก่อนจะยอมผละออกจากผม โอว้วว พระเจ้าทรงผมน้องหวังคนนี้อยู่ในสายตาแล้วใช่ไหม ขอบคุณนะครับๆ
ผมเดินออกมาหายองแจและแบมแบมแล้วเห็นเจบีเจ้าของร้านยืนอยู่กับยองแจ แต่สิ่งที่ทำให้ผมต้องชะงักคือ ไอ้ขี้เหร่ก็ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยแถมมือมันยังโอบเอวแบมแบมนางฟ้าตัวน้อยของผมไว้อีก นี่นั่นของเสี่ยหวัง มึงอย่ามาบังอาจฉกไปนะครับ ผมรีบเดินเข้าไปก่อนจะไปดึงแบมแบมเข้ามาโอบแทนก่อนจะยักคิ้วให้ไอ้มาร์คกลับไป
“ไม่เอาน่าแจ็ค อย่าขี้หึงไปหน่อยเลยกูก็แค่เล่นๆกับน้องเขา” มันพ่นประโยคบ้าบอคอแตกออกมา ผมลึงตาใส่กลับไป
“ใครหึงมึงวะ อย่ามามั่ว” ผมตอบกลับไป หึงมันเนี่ยนะ บ้าไปแล้ว ผมหวงแบมแบมของผมต่างหาก
“ขอโทษนะครับแบมแบม” มาร์คแทรกตัวเข้ามาขั้นกลางระหว่างผมกับแบมแบมก่อนจะอ้อมไปด้านหลังแล้วกอดผมแน่น
“ทำไรเห้ย ปล่อยนะเว้ย” ผมดิ้นไปมา ให้ตายเถอะไม่รู้ทำไมเวลาเจอหน้าไอ้บ้านี่ทีไรผมเป็นอันต้องทำไรไม่ถูกทุกที
“พวกมึงทำไรกันเนี่ย ทะเลาะกันเป็นเด็กๆไปได้” เจบีหันมาทำหน้าดุใส่ผมกับมาร์คเล็กน้อย ผมพยายามแกะมือไอ้บ้านี่ออก โอยย มือหรือปลาหมึกวะเนี่ย
“โทษนะครับ มาร์ค้านายยังไม่ปล่อยฉันจะฆ่านายจริงๆนะ” จินยองเดินเข้ามาพูดดด้วยเสียงเรียบๆแต่สายตานั้นโหดยังกะพร้อมจะฆ่ามาร์คกับผมได้ทันทีถ้าไม่หยุดเล่น ได้ผล มาร์คคลายกอดผมออกแต่ไม่วายจูบลงที่ซอกคอผมเบาๆแล้วผละออก
“ไอ้เหี้ยมาร์คคคคคคคค” ผมกระโดดพร้อมฟาดมือลงบนต้นแขนของมันรัวๆ แต่มือผมก็ชะงักลงเมื่อมีอีกมือหนึ่งมาจับไว้
“ผมบอกให้เลิกเล่นนะครับ” มือจินยองบีบข้อมือผมแน่นก่อนจะจิกสายตาพิโรธไปที่มาร์ค ผมและมาร์คจึงหยุดทุกกิจกรรมแล้วกลับมานั่งเป็นเด็กเรียบร้อยเชื่อฟัง
หวังไม่เคยคิดเลยว่าสวยๆน่ารักๆแบบจินยองจะโหดได้ขนาดนี้
“เพราะมึงเลย” ผมตวัดหางตาไปยังทางต้นเสียงที่จู่ๆก็โยนความผิดมาให้ผม
“เพราะมึงนั่นแหละ” ผมเอาบ้าง โถว่ นี่ใคร เฮียหวัง ไม่มีวันยอมแพ้อยู่แล้ว
“พวกมึงพอเลยก่อนที่กูจะบอกเนียร์” เจบีหันมาห้ามพวกเราเบาๆก่อนจะชี้ไปที่จูเนียร์ที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นนางฟ้าไปรับลูกค้าที่เข้ามาใหม่ ก่อนที่จะหันหางตามามองทางพวกผมแล้วหันกลับไป
“แค่สายตากูก็ขนลุกละ” มาร์คพูดขึ้นมาเบาๆ
“นั่นแหละ เสน่ห์เขาหละ” เจบีพูดขณะหันไปมองจูเนียร์ยิ้มๆ ผมกับมาร์คถึงกับหันมามองหน้ากันโดยมิได้นัดหมายแต่พอได้สติผมก็หันหน้าหนี แต่แค่มองสายตาและน้ำเสียงเมื่อกี้ผมก็พอจะเดาได้หล่ะนะว่าเจบีกำลังคิดไม่ซื่อกับจูเนียร์อยู่
โถ่เอ้ย นี่ญาติผมต้องอกหักหรอเนี่ย
จบไปอีกตอน55ไรท์มีความรู้สึกว่ามันน่าเบื่อ(ไหมอ่ะ)ถ้ายังไงคอมเมนท์บอกได้เลยนะ
ปล.ไรท์ขาดตกบกพร่องหรือใครอยากเสนอแนะอะไรเมนท์บอกได้เลยนะ ขอบคุณล่วงหน้า
ปล2. ถ้ามันน่าเบื่อไรท์ต้องขอโทษด้วยนะ _ _
ความคิดเห็น