คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : แก้ผ้า.. (พันแผล)
นิ้วมือเรียวไล้ไปตามกรอบหน้ากลมช้าๆ กระตุกยิ้มมุมปากนิดๆ ดวงตาคมทอดมองไล่ส่วนที่โผล่พ้นผ้าพันแผลออกมา วันนี้เป็นวันที่แจ็คสันต้องถอดผ้าพันแผล มาร์คยังไม่แน่ใจว่าสภาพจิตใจของแจ็คสันดีขึ้นเหมือนที่เจ้าตัวแสดงออกมารึเปล่า แต่มาร์คจะไม่ยอมทิ้งคนตัวเตี้ยไปไหนแน่
หลายวันก่อน
“วิธีการรักษาคงต้องให้คนไข้ได้รับการผ่าตัดศัลยกรรมครับ จากที่หมอได้เช็คสภาพแผลของผู้ป่วยและลำดับการรักษามาคาดว่าจะนำผิวหนังในส่วนบริเวณใกล้เคียงเช่นลำคอหรือบริเวณหน้าอก ซึ่งหากผิวหนังในส่วนนั้นไม่เพียงพออาจต้องใช้ผิวหนังเทียมมาปลูกเพื่อกระตุ้นให้มีการสร้างเนื้อเยื่อของร่างกายขึ้นมาใหม่” เสียงนุ่มลึกของศัลยแพทย์หนุ่มอธิบายถึงวิธีการรักษา มาร์คเข้าใจทุกอย่างเนื่องจากได้เปิดหาข้อมูลตามอินเทอร์เน็ตมาบ้างแล้ว
“หมอ. คือผมกับแจ็คสันมีสีผิวใกล้เคียงกัน เอ่อ.. จะเป็นอะไรไหมถ้าจะใช้ผิวหนังในส่วนของผมแทน” มาร์คตอบด้วยสีหน้าจริงจัง ศัลยแพทย์หนุ่มนิ่งก่อนจะอมยิ้มเล็กน้อย
“จริงๆก็ได้นะ แต่.. ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าคนอย่างมาร์ค ต้วนจะต้องมาทำอะไรแบบนี้ ว่าไหม?” ศัลยแพทย์หนุ่มเหลือบมองใบหน้าคมคายเล็กน้อย
“อืม. จริงๆก็ไม่เคยคิดว่าจะมาทำอะไรบ้าๆแบบนี้เหมือนกัน” มาร์คตอบหน้านิ่ง ใช่ มาร์ครู้จักศัลยแพทย์คนนี้ คิม ซูฮยอน รุ่นพี่ที่มาร์ครู้จักด้วยความบังเอิญเพราะไปยุ่งกับผู้หญิงของอีกฝ่ายเข้า จริงๆจะบอกว่ามาร์คเข้าไปยุ่งคงจะไม่ได้เพราะฝ่ายหญิงเข้าหาเขาก่อนเอง และตอนนั้นมาร์คก็ไม่รู้ด้วยว่าผู้หญิงคนนั้นมีแฟนเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว แต่ก็นะไม่ว่าจะผู้หญิงคนไหนมาร์คก็ไม่จริงจังด้วยซักคน ไม่สิ.. นอกจากแจ็คสันแล้ว มาร์คก็ไม่เคยจริงจังกับใครซะมากกว่า
“คนสำคัญสินะ หึ โอเค เอาเป็นว่าจะช่วยเต็มที่ละกัน ตอบแทนที่นายแยกผู้หญิงคนนั้นออกไปจากชีวิตฉันซักที” คิม ซูฮยอนลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพร้อมกับยกยิ้มให้ร่างสูงเล็กน้อย มาร์คมองหน้าอีกคนนิ่งก่อนจะตบบ่าคนที่อายุมากกว่า ทำไมมาร์คจะไม่รู้ว่า คิม ซูฮยอนเป็นผู้ชายที่ร้ายกาจแค่ไหน แต่ก็นะ.. ผีก็ต้องย่อมเห็นผี มันเป็นเรื่องธรรมดา
กลับมา ณ เวลาปัจจุบัน
“อื้อ.” แจ็คสันครางในลำคอเบาๆเมื่อรู้สึกเหมือนมีอะไรซักอย่างมาวุ่นวายที่ลำคอ มาร์คกดริมฝีปากจูบตามซอกคอหอมช้าๆก่อนจะยกยิ้มเมื่อสัมผัสได้ว่าอีกคนรู้ตัวแล้ว
“เชี่ยมาร์ค!!พอเลยมึง หื่นแต่เช้า ตายอดตายอยากมาจากไหน หิวก็ไปหาไรแดกไป คอกูแดกไม่ได้เข้าใจไหมมมมม” เนี่ยแหละแจ็คสันคนเดิมเพิ่มเติมคือขี้โวยวาย แม้จะโดนกระทำทางร่างกายแค่ไหนร่างสั้นก็ยังคงความกวนเบื้องล่างไว้เช่นเดิม แต่.. ก็คงดีกว่าให้มันเงียบเรียบร้อยเหมือนวันก่อนๆ มาร์คไม่สบายใจเลยจริงๆ
“หึ ตื่นมาก็ปากดีเลยนะ” มาร์คยกยิ้มกวนใส่อีกคน “เดี๋ยวกัดปากแตก”
“กัดกูตัลหลอดดดดด มึงน่าจะไปเกิดเป็นหมาให้รู้แล้วรู้รอดนะ เกิดมาเป็นคนทำไมไม่รู้” แจ็คสันยังคงปากดีอย่างต่อเนื่องทำเอาเจ้าของใบหน้าหล่อหุบยิ้มแทบจะทันที
“นี่รู้อะไรไหม?” มาร์คกดเสียงต่ำ ปรับโทนเสียงให้ดูโรคจิตขึ้นเล็กน้อยพร้อมกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ยื่นหน้าเข้าไปใกล้คนปากดีจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจของกันและกัน “อย่างกูหน่ะเขาเรียกว่าเสือ” พูดจบมาร์คก็กัดเข้าที่ริมฝีปากของแจ็คสันอย่างแรงจนได้กลิ่นคาวของเลือด
ปลายลิ้นหนาตวัดโลมเลียรอบริมฝีปากแดง ขบเม้มดูดกลืนเลือดที่ออกมาจากแผลช้าๆ แจ็คสันหลับตาแน่นเพราะความแสบที่มาพร้อมความเสียวซ่านแปลกๆจากรอยแผลนั้น ก่อนจะลืมตาขึ้นเมื่อนึกแผนดีๆออก
มือเล็กลูบไล้ไปตามแขนแกร่งก่อนจะวางลงบนหัวไหล่ กดฝ่ามือเค้นคลึงเล็กน้อย มาร์คกระตุกยิ้มเมื่ออีกคนเลิกพยศและเดินตามเกมส์ที่เขากำลังควบคุม มือหนาโอบรอบเอวอีกคนดึงให้ลุกขึ้นนั่งแทน แจ็คสันตวัดแขนโอบรอบคอหนาอย่างรู้งาน ก่อนจะตอบรับรสจูบที่อีกคนมอบให้
ผวัะ!!!! เพียะ เพียะ
แจ็คสันยกมือตบเข้าที่กบาลของมาร์คอย่างแรงจนหัวหัน ก่อนจะตบเข้าที่แก้มทั้งสองของมาร์คจนขึ้นรอย มาร์คหันมามองอีกคนอย่างเอาเรื่อง ใบหน้าแดงก่ำเพราะความโกรธผสมกับความแสบทำให้เลือดไหลมารวมกันที่หน้า
“แจ็คสัน!!!!!!!!” มาร์คขบกรามแน่นข่มอารมณ์คุกรุ่นไว้ภายใน ยิ่งเห็นอีกคนทำตาแป๋วเหมือนไม่ได้ทำความผิดก็ยิ่งโมโห
“อะไร? ทำไม? ทีมึงยังทำกูเจ็บได้เลย กัดมาได้ ปากกูแตกไปกี่รอบละ รู้ไหมพอแดกข้าวแดกน้ำมันแสบ ซาดิสม์มากหรอมึง เห็นกูเป็นมาโซคิสม์หรืออะไร เอ้อ ไอ้นี่” แจ็คสันพูดด้วยน้ำเสียงปกติก่อนจะดูดริมฝีปากตัวเองเบาๆ
“...” อึ้งแดกสิครับรออะไร ไหนแจ็คสันคนน่ารักแสนออดอ้อนในวันก่อนๆ คนที่ผมมานั่งปลอบนั่งอยู่ข้างๆคอยดูแลไปไหนละฟระ ใครเอาแจ็คสันคนนั้นไปเอามาคืนเดี๋ยวนี้ ขอถอนคำพูดว่าเป็นแบบนี้ดีกว่านั่งเรียบร้อย
“อ้าว เงียบ ใบ้แดกรึไงมึงหน่ะ” แจ็คสันตวัดหางตามองอีกคนที่มองหน้าเขาอึ้งๆ รู้จักหวัง แจ็คสันน้อยไปซะแล้ว มาร์คดึงสติกลับเข้าร่างได้ก็มองตาคนปากเสียนิ่งๆ
“เดี๋ยวนี้ปากดีนักนะ เอาเป็นว่าไว้ออกจากโรงพยาบาลเมื่อไรกูจะซื้อตะกร้อครอบปากพร้อมเพดดีกรีให้เป็นของขวัญ อ้อ หรืออยากแดกซีซ่า? ได้ๆ เดี่ยวกูซื้อให้หมดเลยละกัน” มาร์คตอบกลับเล่นเอาอีกคนหน้าชาไปครึ่งแม้ไม่โดนตบ เอ้อ เอาสิมึงให้มันรู้ว่าไผเป็นไผ
“เห้ย ไม่เป็นไรกูไม่แย่งอาหารมึงแดก เชิญมึงอร่อยไปคนเดียวเถอะ” แจ็คสันพูดเสร็จก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมถึงไหล่แล้วทิ้งตัวลงนอนหันหลังให้คนขี้แกล้ง แพ้อีกละ แพ้ตลอดดดด
“อ้าวเห้ย ไหงหนีกันไปงี้อ่ะ ลุกขึ้นมาเถียงต่อดิ๊” มาร์คสะกิดไหล่เล็กเบาๆ แจ็คสันสะบัดไหลหลบปลายนิ้วก่อนจะหันมาตวัดสายตารำคาญใส่แล้วหันกลับไปอีกทางเหมือนเดิม มาร์คยิ้มขำในท่าทีของอีกคน
“ไปไหนก็ไป รำคาญญญญญญญ!!!!” แจ็คสันยกมือปิดหูตัวเองก่อนจะออกปากไล่อีกคนด้วยความหงุดหงิด
“ไม่ไป” มาร์คดึงมือที่กำลังปิดหูตัวเองออกก่อนจะก้มลงกระซิบด้วยน้ำเสียงชวนขนลุก และขนของแจ็คสันก็ใจง่ายไง เขาชวนนิดเดียวลุกเลย ไม่ลุกนิดเดียวนะ ลุกไปทั่วทั้งตัวด้วย
“หน้าด้าน” แจ็คสันยังคงคุมโทนเสียงให้อยู่ในโทนปกติ แม้ภายในใจจะไม่ปกติแล้วก็ตาม
“กูหน้าด้าน.. แต่มึงหน่ะ น่ารัก” พูกจบก็กดจูบลงไปที่ใบหูเบาๆพร้อมกับขบเม้มติ่งหูเป็นเชิงหยอกล้อ แจ็คสันหลับตาปี๋ ห่า นึกอยากชมก็ชม คิดว่ากูเขินไม่เป็นใช่ไหม? ได้ เดี๋ยวกูเขินโชว์แม่งเลย
“โอยยย ไอ้ห่า บอกกี่ทีแล้วว่ากูแดกไม่ได้ จะขบจะเม้มอะไรกูนักหนา” คนตัวสั้นลุกขึ้นนั่งโวยวายทันที โวยวายกลบเกลื่อนสิครับรออะไร หน้าเน่อ หูเหอนี่แดงไปหมดละ หวังเบื่อ หวังเซ็ง หวังจะฟ้องแม่!!!
“เขินก็บอกเขิน อย่ามาโวยวายกลบเกลื่อน” นั่น รู้ทันกูอีก นี่มึงมานั่งในใจกูป่ะเนี่ยรู้ดีขนาดนี้กูแนะนำให้มึงไปเป็นหมอดู
“ใครเขิน? อย่างกูหน่ะนะจะเขินมึง ฝันไปอีกสิบชาติ” แจ็คสันว่าพลางขมวดคิ้วแน่น มาร์คยักไหล่ไม่สนใจก่อนจะนั่งลงบนเตียงคนป่วย
“กูรู้ทันมึงหมดแล้ว หมาน้อย” มาร์คเกาคางอีกคนเบาๆพร้อมกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์
“ใครหมาน้อย อย่างกูหน่ะสิงโตเว้ย กูใหญ่กว่าเสืออีกนะอย่ามาแหยมๆ” แจ็คสันว่าพลางปัดมืออีกคนออก “แล้วนี่มานั่งทำไม เขาให้คนป่วยนอนหมอเข้ามากูจะฟ้องหมอ ฟ้องพยาบาลว่ามึงรังแกกู” แจ็คสันมองอีกคนด้วยสายตาไม่พอใจ หงิดครับ หงิดโว้ยยยยยย
“ทำไมจะนั่งไม่ได้ มากกว่านั่งก็ทำมาแล้ว จำไม่ได้ไง?” มาร์คเลิกคิ้วถามคำถามที่ทำเอาคนปากเก่งเงียบลงอย่างรวดเร็ว ดวงตากลมหลุกหลิกไปมา โอ้ยยยย น่ารักโดนใจพี่ต้วนเจงๆ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูทำเอาทั้งสองคนหันไปมองขวับ ก่อนจะเห็นเจบีและจูเนียร์จะเดินเข้ามา ทั้งสองยกยิ้มให้กับคนป่วยพร้อมกับเดินเข้าไปหา
“อะไรกันสองคนนี้ กัดกันได้ทุกวันจริงๆ ” จูเนียร์ขมวดคิ้วก่อนจะยิ้มน่ารักออกมา
“เออ เสียงดังจนจะถึงลิฟต์อยู่ละ กูนี่แทบไม่ต้องจำเลขห้องแจ็คสันมันเลย ห่า” เจบีเสริมทัพต่อ แจคสันกับมาร์คหันมองหน้ากันก่อนจะสะบัดหน้าหนีไปคนละทาง
“เฮ้อ เอาหล่ะๆ แจ็คสัน มาร์คบอกรึยังวันนี้จะได้เปิดผ้าพันแผลละนะ” จูเนียร์เดินเข้ามาหาคนป่วยพร้อมกับจับมือเล็กไว้เป็นเชิงให้กำลังใจ
“ห้ะ? ทำไมไม่บอกกู” แจ็คสันหันไปมองหนีมาร์คอย่างหาเรื่อง มาร์คยักไหล่ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง
“ก็กำลังจะบอก แต่มึงชวนทะเลาะก่อนเลยบอกไม่ได้” มาร์คพูดออกมาเบาๆ จะให้พูดไงหล่ะ ให้บอกไหมว่าเป็นห่วงว่าจะรับไม่ได้ แค่บอกว่ารักไปวันนั้นกูก็เขินจนต้องมาชวนทะเลาะทุกวันแทนนี่ไง
เจบีเหลือบมองมาร์คเล็กน้อย เจบีเข้าใจความรู้สึกมาร์คดี ถึงภายนอกจะเป็นคนเหมือนไม่สนใจโลกแต่ถ้าเป็นเรื่องของคนที่สำคัญหล่ะก็ มาร์คจะคิดไม่ตกเลยหล่ะ
“เออๆ ช่างเถอะๆ ตอนนี้ก็รู้แล้วไง นี่เดี๋ยวบ่าย2ก็เอาออกได้ละ เห็นแบมแบม ยองแจแล้วก็ยูคยอมจะตามมา คงอีกไม่นานหรอก มึงโอเคใช่ป่ะวะ” เจบีพูดสร้างบรรยากาศไม่ให้เงียบเกินไป
“อืม จะมากี่คนก็มาเถอะ กูสบายดีมาก ไม่ต้องห่วง กัดกับหมาอยู่ทุกวัน ฮ่าๆ” แจ็คสันพูดอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะหัวเราะจนตาหยี มาร์ค เจบีและจูเนียร์เมื่อเห็นอย่างนั้นก็สบายใจขึ้นมาอีกเปราะหนึ่ง
ไม่นานห้องพิเศษก็เต็มไปด้วยเสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะจะมาจากใครไม่ได้เลยถ้าไม่ใช่แบมแบมที่เข้ามาออดอ้อนคนป่วยยิ่งกว่าอะไร ทำเอาสองพี่น้องอย่างมาร์คและยูคยอมลมออกหูกันไปข้าง แจ็คสันโอบกอดแบมแบมก่อนจะหันมายักคิ้วให้กับมาร์คแล้วกดจูบเข้าที่ขมับของแบมแบมเบาๆ เท่านั้นแหละ มาร์คในโหมดดาร์กก็กลับมาอีกครั้งจากที่เงียบอยู่แล้วก็เริ่มปล่อยรังสีสีดำๆแผ่กระจายไปทั่วห้องจนแม้แต่แบมแบมและแจ็คสันเองก็รู้สึกได้และแยกห่างจากกันไปเล่นกับคนอื่นๆ
เวลา 14:00 น.
ห้องพิเศษกลับสู่ความเงียบอีกครั้งเมื่อหมอและพยาบาลเข้ามาเปิดผ้าพันแผล แจ็คสันหลุกหลิกจนมาร์คสังเกตได้ ร่างสูงเข้าไปยืนใกล้ๆเตียงก่อนจะคว้ามือเล็กมากุมไว้พร้อมกับมองตาอีกคน ดวงตาที่เต็มไปด้วยความเชื่อมั่นไร้การล้อเล่นใดๆพร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่นที่นานๆแจ็คสันจะได้เจอ คนถูกกุมมือยกยิ้มขึ้นพร้อมกับความกลัวที่ค่อยๆหายไปเพราะถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกอื่น
ใบหน้าแจ็คสันเสียโฉมไปมากพอสมควรทุกคนรอบข้างต่างนิ่งเงียบกับสิ่งที่เห็น แววตาสงสารที่ส่งมาแจ็คสันรับรู้มันทั้งหมด ยกเว้นมาร์คที่ยืนมองด้วยเขารอยยิ้มอบอุ่นนั่นตลอด แจ็คสันอยากคว้ากระจกขึ้นมาส่องหน้าตัวเองให้รู้แล้วรู้รอดแต่ความกลัวก็ชนะทุกสิ่ง แจ็คสันเลือกที่จะไม่เห็นมันและพยายามทำตัวร่าเริงเหมือนเดิมเพื่อไม่ให้คนอื่นเป็นห่วงคงจะดีกว่า
“เดี๋ยวพักซักสองสามวันก็กลับบ้านได้แล้วนะครับ ส่วนเรื่องผ่าตัดหมอจะให้ทางโรงพยาบาลนัดไปอีกที ไม่ต้องห่วงนะครับ กลับมาน่ารักเหมือนเดิมแน่ๆ” คิม ซูฮยอนพูดพร้อมเหลือบหางตาไปมองร่างสูงที่ยืนข้างๆ มาร์คเสมองไปทางอื่น
“น่ารักอะไรครับหมอ ผมหล่อนะจะบอกให้” แจ็คสันขมวดคิ้วมุ่น คนมันหล่อมาบอกน่ารงน่ารักอะไร เดี๋ยวปั๊ดๆ
“ฮ่าๆ โอเคครับ หล่อก็หล่อ งั้นผมขอตัวนะครับ” คิม ซูฮยอนยกยิ้มเอ็นดูให้คนตัวสั้นที่เปลี่ยนจากคนหน้างอเป็นหน้ายิ้มแย้มจนตาหยีในความหล่อของตัวเองก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“เข้าใจแล้วหล่ะว่าทำไมมาร์คถึงได้หลง” ซูฮยอนยิ้มกับตัวเองบางๆ “ก็เล่นน่ารักซะขนาดนี้ จริงไหม?ซูจี” ดวงตาคมเหลือบไปมองหญิงสาวสวยที่ยืนวาดยิ้มอยู่ข้างๆเสา ดวงตาสวยมองกลับมาอย่างไม่ลดละ
“ก็คงงั้น” หญิงสาวตอบก่อนจะยักไหล่ไม่สนใจแล้วเดินจากไปอีกทาง
“เฮ้ เงียบกันทำไมเนี่ย ฉันน่ากลัวขนาดนั้นเลยรึไง?” แจ็คสันเลิกคิ้วถามคนอื่นๆ ทำเอาทุกคนที่นิ่งเหมือนโดนสตาฟไว้กลับมาหายใจอีกครั้ง ทุกคนยิ้มให้แจ็คสัน ยิ้มที่เป็นเหมือนกำลังใจทำให้แจ็คสันรู้สึกดีขึ้น โดยเฉพาะรอยยิ้มจากคนข้างๆ แจ็คสันบีบมือมาร์คแนขึ้นจนคนตัวสูงเลิกคิ้วมอง
“ขอบใจ” แจ็คสันพูดเบาพอให้แค่สองคนได้ยินก่อนจะนั่งคุยกับคนอื่นๆไปเรื่อย มาร์คกระตุกยิ้มแต่ไม่ยอมปล่อยมือของอีกคนออกจนคนอื่นๆเริ่มทยอยกลับไปจนหมด แจ็คสันก้มหน้าลง น้ำตาเอ่ออยู่ที่ขอบตากำลังไหล ใช่ แจ็คสันเข้มแข็งต่อไม่ไหวอีกแล้ว
“กากา..” มาร์คหันมาเห็นร่างสั้นก้มหน้านิ่งพร้อมน้ำตาที่ไหลลงมาไม่ขาดสาย แจ็คสันคงเห็นหน้าตัวเองแล้วเพราะเมื่อกี้เจ้าตัวขอเข้าห้องน้ำเพราะบ่นว่าปวดฉี่
“มะ. ฮึก มาร์ค” แจ็คสันร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิมเมื่อหันไปเจอใบหน้าของมาร์ค แจ็คสันไม่เข้าใจว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร ความรู้สึกที่กลัวอีกคนจะรับไม่ได้และหนีจากไป
“ไม่เป็นไรนะ.. ไม่เป็นไรนะครับ” มาร์คเดินเข้าไปดึงอีกคนมากอด ใบหน้าของแจ็คสันซบลงที่หน้าท้องแกร่ง มือหนาลูบกลุ่มผมนุ่มเป็นเชิงให้กำลังใจและปลอบใจไปด้วย แจ็คสันร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย
“กู. ฮึก ขะ..เข้มแข็ง มะ.ไม่..หวะ. ฮือ.ไหวแล้ว ฮืออ ไอ้น้ำตาบ้าเลิกไหลซักที” แจ็คสันโอบรอบเอวสอบแน่น กดหน้าลงเพื่อซ่อนใบหน้าไม่ให้อีกคนเห็น
“ไม่เป็นไร อยู่กับกูมึงไม่ต้องพยายามเข้มแข็งก็ได้ เพราะกูจะปกป้องมึงเอง” มาร์คยิ้มบางๆก่อนจะทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่างที่ด้านนอกมืดครึ้มไปหมด
ผ่านไปนานแจ็คสันหยุดร้องไห้เมื่อถึงจุดอิ่มตัวแล้ว มาร์คจับไหล่เล็กพยายามจะมองหน้าอีกคนหากแต่แจ็คสันเองก็พยายามหันหน้าหลบตลอดจนมาร์คทนไม่ไหวจับคางอีกคนให้หันมามองหน้าตรงๆ น้ำตาหลั่งรินออกมาจากดวงตาคู่สวยอีกครั้ง
“กากา..” มาร์คยิ้มอบอุ่นอีกครั้งก่อนจะค่อยๆจูบซับหยดน้ำตาที่ค่อยๆไหลออกมาช้าๆอย่างไม่นึกรังเกียจ ยิ่งเห็นอย่างนั้นน้ำตาเจ้ากรรมก็ดันไหลออกมาไม่หยุด แต่ร่างสูงก็ไม่ได้รู้สึกเหนื่อยหรือรำคาญแม้แต่น้อย มาร์คกดริมฝีปากจูบไปทั่วใบหน้าก่อนจะกดค้างไว้นานที่หน้าผากมน ลมหายใจร้อนเป่ารดลงไปช้าๆ แจ็คสันหลับตาแน่น
“มาร์ค.. พอแล้วๆ” ใบหน้ากลมที่แม้จะมีรอยแผลจากน้ำกรดมาคอยบดบังก็ไม่อาจลดความน่ารักของคนตรงหน้าลงได้เลยแม้แต่น้อย มาร์คจ้องลึกลงไปในดวงตาของแจ็คสันก่อนจะกดริมฝีปากแนบชิดกับริมฝีปากอีกคนช้าๆ ปรับหน้าให้ได้องศาแล้วกดจูบให้แนบแน่นยิ่งขึ้น ดวงตากลมค่อยๆปิดลงรับความอ่อนโยนที่อีกคนมอบให้
มือหนาสอดเข้าไปภายในเสื้อโรงพยาบาล ลูบไล้ไปตามหน้าท้องของอีกคนช้าๆแจ็คสันปล่อยอารมณ์ให้อีกคนชักจูงไปเรื่อยๆ แต่แล้วความรู้สึกกลัวก็ผุดขึ้นมาในหัวอีกครั้ง มือเล็กค่อยๆผลักร่างอีกคนออกก่อนที่ทุกอย่างจะเลยเถิดไม่มากกว่านี้
“มาร์ค ไม่เอา.” แจ็คสันกัดริมฝีปากแน่น ก้มหน้าจนคางชิดอก “กู.. กลัว” มือเล็กกำชายเสื้อของคนตรงหน้าแน่น ดวงตากลมหลุกหลิกไปมาราวกับคนคิดไม่ตก
“กลัวอะไร หืม?” มาร์คเข้าใจความรู้สึกของแจ็คสันดี ร่างสูงยิ้มให้กับคนคิดมากแล้วกดจมูกสูดดมความหอมเฉพาะตัวจากแก้มกลมทั้งสองข้างช้าๆก่อนจะละออกมาพยายามก้มมองใบหน้าอีกคน “ก็บอกแล้วไง.. กูจะไม่ไปไหนทั้งนั้น”
แจ็คสันเงยหน้าสบตากับอีกคนนิ่งน้ำเสียงจริงจังและใบหน้าที่เหมือนเป็นเครื่องย้ำเตือนว่าอีกคนไม่ได้พูดไปงั้นๆทำให้แจ็คสันรู้สึกดีขึ้นอย่างบอกไม่ถูก มาร์คก้มลงซุกไซร้ซอกคอหอมหวังจะต่อกิจกรรมที่ค้างไว้เมื่อกี้แต่มือเล็กก็ดันตัวเขาออกมาอีกจนได้
“ไว้กลับบ้านได้ไหม?ที่นี่กู..” แจ็คสันก้มหน้าหลบสายตาของมาร์คที่มองมา แก้มกลมแดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
“ที่นี่มึง?” มาร์คเลิกคิ้วถามอีกคน
“ที่นี่กูครางดังไม่ได้ ไว้กลับบ้านนะ” แจ็คสันตอบเสียงอ้อมแอ้มแต่กลับเรียกรอยยิ้มพร้อมกับสายตากรุ้มกริ่มจากคนตัวสูงได้อย่างดี มาร์คเชยคางอีกคนขึ้นมามองตาก่อนจะกดจูบที่ริมฝีปากย้ำๆหลายๆรอบจนได้ยินเสียง ‘จุ๊บ’ แจ็คสันหน้าแดงขึ้นกว่าเดิมแถมยังพยายามหลบสายตาของมาร์คอีกครั้ง
“โอเคๆ ฝากไว้ก่อนเถอะ กลับบ้านจะคิดทั้งต้นทั้งดอกเลย” มาร์คกระตุกยิ้มก่อนจะผละออกมาจากอีกคนแล้วทำท่าจะเดินกลับไปที่โซฟาหากแต่มีแรงรั้งที่ชายเสื้อเอาไว้ มาร์คหันกลับมามองพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย แจ็คสันกัดริมฝีปากแน่นก่อนจะพูดประโยคเด็ดวลีดังที่ดังแค่ไหนไม่รู้ รู้แค่ดังก้องไปทั้งใจของมาร์ค ต้วนคนนี้พร้อมกับมีเทปรีรันวิ่งทวนประโยคนั้นซ้ำไปซ้ำมาให้หัวใจกระชุ่มกระชวยอีกด้วย
มาร์คไม่รอช้ารั้งร่างอีกคนให้ลงมานอนบนเตียงคนป่วยที่ตอนนี้รับน้ำหนักของคนสองคนไว้ โอบกอดอีกคนแน่น ยิ้มสดใสราวกับคนบ้าไม่ก็คนพี้ยามาก็ไม่ปาน
“ฝันดีนะครับ กากาน้อย” พูดจบก็กดจูบที่ริมฝีปากสีแดงสดย้ำๆ
“ฝันดี ไอ้อี้เอิน” แจ็คสันพูดอู้อี้ในลำคอ พร้อมกับซุกหน้าเข้ากับแผงอกแกร่งซ่อนใบหน้าที่กำลังเห่อร้อนไม่ให้อีกคนเห็น แต่มาร์คไม่สนใจหรอก และทั้งคืนประโยคนั้นก็ดังก้องไปทั้งหู สมอง และหัวใจของมาร์ค ต้วนจนหลับไปตอนไหนยังไม่อาจทราบได้ ประโยคนั้นที่อีกคนพูด..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“นอนกอดกูหน่อย” อริ๊ๆ มันดีกับใจพี่ต้วนเจรงเจรงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
อย่าลืมติดแท็ก #มาร์คสันคนซึน แล้วเจอกานนนนน
จบไปอีกตอนแล้วววววววววววววววววววววววววววววว เย่ๆๆๆๆๆ ไรท์ขอโทษที่หายหน้าหายตา ช่วงนี้งานเยอะจริงอะไรจริง ปีสองนี่มันเรียนหนักสุดๆไปเลย จริงๆตอนนี้จะมีเอ็นซีนะ แต่ตัดใจไปตอนหน้าละกัน ฉากนั้นมีเยอะๆเดี๋ยวรีดเดอร์จะเบื่อแล้วก็ไม่สนใจฟิคไรท์กันพอดี อริ๊ๆ คิดถึงทุกคนเจรงๆ ช่วงนี้ไรท์รู้สึกบ้าเป็นพิเศษ(ถ้าจะรู้สึกอยู่ทุกวัน) ตอนต่อไปจะเป็นยังไงน้า แต่สปอยแปปว่าตอนหน้ามีเอ็นซีนะแจ๊ะ ฮุเล่ๆๆๆๆ แต่เอ็นซีแบบไรท์อาจจะกากนิดนึงยังไงก็อยากให้รีดเดอร์ติดตามฟิคเรื่องนี้ต่อไปนะๆ
ปล1. รีดเดอร์อ่านแล้วช่วยคอมเมนท์ติติงหรือชื่นชมอะไรก็ได้นิดนึงเนอะ แต่ถ้าไม่สะดวกก็เข้าไปเม้ามอยกับไรท์ได้ในแท็ก #มาร์คสันคนซึน มามะมาจอยกันมาจอยกัน
ปล2. ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนที่ไม่ทิ้งฟิคเรื่องนี้ อย่าทิ่งเลย คนถูกทิ้งน่าสงสารนะ ฮรึกส์
ปล3. รักรีดเดอร์ทุกคนเลย ขอบคุณทุกกำลังใจไม่ว่าจะเม้นหรือไม่เม้น แอบให้กำลังใจในซอกหลืบไหนไรท์ก็ขอบคุณจริงๆนะจ๊ะ
ปล4. ไรท์คนเดิมเพิ่มเติมคือความบ้า อริ๊
ความคิดเห็น