คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : รัก???
ดวงตากลมเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง นกตัวน้อยกำลังล่องลอยอยู่บนนภาที่วันนี้ออกจะสดใสกว่าทุกๆวันแม้ตอนนี้จะเป็นช่วงเย็นๆแล้วก็ตาม ซึ่งแตกต่างกับจิตใจของเขา แจ็คสันถอนหายใจยาว คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันแน่นพลางครุ่นคิดหลายๆเรื่องที่เกิดขึ้นจนปวดหัวไปหมด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ทำให้หน้าอันสุดแสนจะภาคภูมิใจของตัวเองต้องเสียโฉม ใครกันที่ทำเรื่องแบบนี้ นั่งคิดก็แล้ว นอนคิดก็แล้ว อีกนิดคงจะได้ตีลังกาคิด แจ็คสันไม่เคยมีเรื่องกับใคร ออกจะเป็นคนที่อัธยาศัยดีเกินชาวบ้านเขาด้วยซ้ำ แต่สิ่งที่ทำให้คนตัวสั้นคิดไม่ตกก็คงหนีไม่พ้นเรื่องของคนๆนึงที่เข้ามาอยู่ในสมองของเขาตลอดเวลา
มาร์ค ต้วน
ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ที่คนๆนี้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของหวัง แจ็คสัน และสิ่งที่กำลังคิดอยู่นั้นมันกำลังบีบรัดก้อนที่หน้าอกข้างซ้ายจนปวดหนึบไปหมด แจ็คสันกำลังกลัวและกังวลไปพร้อมๆกัน ต้นเหตุก็มาจากใบหน้าหล่อๆของเขาเสียโฉมเนี่ยแหละ
“เฮ้อ” ถอนหายใจยาวอีกรอบหวังว่ามันจะช่วยผ่อนคลายความกังวลออกไปได้ ก็ตอนนี้เขาไม่รู้ว่าที่มาร์คเข้ามายุ่งวุ่นวายในชีวิตของตนนั้นมาร์คมีเหตุผลอะไรรึเปล่า เพราะสนใจในตัวเขาหรือเพียงแค่รูปลักษณ์ภายนอก ซึ่งถ้าหากเป็นอย่างหลัง.. ไม่อยากจะคิดต่อไปอีกจริงๆ
“ไม่ได้เป็นอะไรกันแท้ๆ แค่เซกซ์ไม่กี่ครั้งจะไปสนใจอะไรมันนักหนา” แจ็คสันบ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ แจ็คสันกำลังจมดิ่งลงไปในหุบเหวแห่งการคิดในแง่ร้ายโดยไม่รู้ถึงการเข้ามาของใครบางคนที่กำลังยืนซ้อนหลังของตัวเองอยู่
มือหนาเอื้อมแตะไหล่อีกคนเบาๆ คิ้วหนาขมวดเข้าหากันแน่นเมื่อเห็นอีกคนไม่ตอบสนองแต่กลับมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไร้จุดหมาย
“กากา.” เสียงทุ้มต่ำเป็นเอกลักษณ์เรียกอีกคนเบาๆ
“...”
“กากา ไม่ตอบจะจูบละนะ” มาร์คเอี้ยวตัวมองอีกคนที่ตอนนี้ยังไม่หลุดออกจากภวังค์ แขนซ้ายโอบรอบเอวอวบแน่นดึงอีกคนให้ลงมาพิงอกของตน มือขวาเลื่อนไปเชยคางมนให้หันมารับจูบจากตน แจ็คสันสะดุ้งตัวตื่นหลุดออกจากภวังค์ ริมฝีปากหนาบดเบียดริมฝีปากอิ่มอย่างนุ่มนวล ปลายลิ้นเลาะเล็มไปตามรอยแยกที่เผยอออกเล็กน้อยก่อนจะสอดเข้าไปเก็บเกี่ยวความหวานภายในที่ตนหลงใหล ลมหายใจร้อนรดลงที่ผ้าพันแผล แจ็คสันหลับตาลงรับสัมผัสที่อีกคนส่งมาให้
“อืม.” เสียงครางเบาๆในลำคอกระตุ้นอารมณ์ดิบของมาร์คให้ลุกโชนมากขึ้น ไม่ว่าแจ็คสันจะทำอะไรก็สามารถกระตุ้นอารมณ์มาร์คไปซะทุกอย่าง จูบที่อ่อนนุ่มเริ่มเปลี่ยนเป็นจูบที่ร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ มาร์คบดขยี้ริมฝีปากแดงจนบวมช้ำ ฟันเขี้ยวคมขบเม้มกลีบปากแดงจนได้กลิ่นคาวของเลือด มาร์คส่งปลายลิ้นโลมเลียรอบรอยกัดก่อนจะดูดดึงริมฝีปากบางจนเกิดเสียง
“อื้ม. อื้อ” แจ็คสันขมวดคิ้วแน่นเมื่ออีกคนทำให้ตนเจ็บ มือเล็กทุบลงที่ลาดไหล่แกร่งแรงๆเพื่อแก้แค้นแต่แล้วสัมผัสที่เคยเจ็บกลับเปลี่ยนเป็นความรู้สึกดีขึ้นมาแทน สองแขนเลื่อนขึ้นโอบรอบคอคนตัวสูง ปลายนิ้วไล้ไปตามท้ายทอยช้าๆ มาร์คชะงักเล็กน้อยก่อนจะผละริมฝีปากออกมามองหน้าคนช่างยั่วดวงตาฉ่ำปรอยช้อนขึ้นมามองราวกับลูกหมาตัวน้อยน่าฟัด
“หึ. อย่าไปทำแบบนี้กับใคร นอกจากกู เข้าใจไหม?” มาร์คก้มลงกระซิบเบาๆก่อนจะขบเม้มติ่งหูเล็กเบาๆ แจ็คสันซี้ดปากเบาๆกับสัมผัสนั้น ปลายลิ้นหนาสอดตวัดเข้าไปในรูหูเล็กก่อนจะไล่งับไปตามใบหูช้าๆ มือหนาสอดเข้าไปภายใต้เสื้อโรงพยาบาลช้าๆลูบไล้ไปตามหน้าท้องที่มีกล้ามเนื้อไม่ได้แบนราบเหมือนกับผู้หญิงแต่กลับนุ่มลื่นน่าสัมผัสมากกว่าหลายเท่า ปลายนิ้วสะกิดเข้าที่ยอดอกที่ตั้งชูชันสู้มือ
“อ๊ะ. หยะ. อย่า” แจ็คสันร้องห้าม ความรู้สึกในกายพุ่งทะยานจนทำให้เสียงสั่นเล็กๆ ซึ่งนั่นมันออกจะดูเป็นการยั่วซะมากกว่าห้ามสำหรับมาร์ค
“ห้ามให้ดูจริงจังกว่านี้หน่อยสิ ถ้าทำได้จะยอมปล่อย”มาร์คดันตัวอีกคนจนติดผนัง ไล่จูบตั้งแต่หลังใบหูเรื่อยลงมาที่ลำคอขาว ดูดดุนเบาๆในบริเวณที่คิดว่าคนอื่นจะไม่สามารถมองเห็นจนเกิดรอยแดงจางๆ ปลายนิ้วยังคงสะกิดยอดอกเล่นรัวๆจนร่างสั้นเผลอแอ่นอกขึ้นรับสัมผัสนั้นอย่างลืมตัว
“มาร์ค. อื้ม” เสียงแหบพร่าของอีกคนดังขึ้นยิ่งกระชากอารมณ์ในกายของมาร์คจนพลุ่งพล่านไปหมด มือหนาจับเสื้อโรงพยาบาลของอีกคนก่อนจะถอดออกเผยให้เห็นเรือนร่างขาวเนียนที่ไม่ได้สัมผัสมานาน(?)สายตาคมไล่มองตั้งแต่ลำคอขาวเรื่อยไปจนถึงแผ่นอกที่กระเพื่อมตามแรงหอบหายใจของอีกคน
“กู.. ไม่ไหวแล้วนะ” มาร์คเดินไปล็อคประตูห้องก่อนจะรีบสาวเท้ากลับมาหาอีกคนที่ยังยืนอยู่ที่กำแพง สองแขนแกร่งโอบรอบเอวอวบแน่นก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากหวานแรงๆอีกครั้ง ลูบไล้มือไปตามแผ่นหลังเนียนก่อนจะกรีดกรายปลายนิ้วไปตามกระดูกสันหลังจนคนตัวสั้นแอ่นตัวเข้าชิด นิ้วเล็กค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของอีกคนออกก่อนจะสอดเข้าไปลูบไล้กล้ามเนื้อแน่นภายใน
------------------------------------ CUT -----------------------------------------------
“ปล่อยยยย พอได้แล้ว” แจ็คสันดันหน้าอีกคนที่พยายามซุกไซร้ซอกคอของตัวเองอีกรอบ ไม่ไหวๆ เหนื่อยจะตายอยู่แล้วถ้ามีอีกรอบมีหวังได้เป็นลมโชว์แน่ๆ
“หายเครียดบางยัง” มาร์คถามเบาๆก่อนจะใช้ปลายนิ้วเกลี่ยหน้าม้าที่ตกลงมาปรกหน้าอีกคนออก แจ็คสันชะงักไปพักใหญ่ๆ
ที่ทำแบบนี้เพื่อให้หายเครียดงั้นหรอ?
คิดเข้าข้างตัวเองได้ไหมว่ามาร์คมันเป็นห่วง..
เป็นห่วงงั้นหรอ?
“ไม่ได้เครียดอะไรนี่” แจ็คสันปั้นหน้าปกติเพื่อเพราะไม่อยากให้มาร์คเป็นห่วง(?)มั้ง
“ปากแข็ง” นิ้วเรียวลูบริมฝีปากบางเบาๆก่อนจะขยี้หัวอีกคนจนฟู แจ็คสันพยายามเบี่ยงหัวหลบแต่มาร์คก็ยังตื๊อตามมาขยี้หัวอีกจนได้
“พอออออ กู จะ ไป อาบ น้ามมมม ปล่อยกูวววว” แจ็คสันเริ่มโวยวายเมื่ออีกคนเริ่มเอาเปรียบเขาเกินไป ใช่เอาเปรียบกูตัลหลอดดดดดดดด กูเสร็จสี่มึงเสร็จสอง ไอ้ห่า มาเหนื่อยแทนกูไหมมมมมม= =
“โอเคๆ อย่าลืมเอาด้านหลังออกด้วยหล่ะ” มาร์คพูดพร้อมตีก้นนิ่มไม่เบาไม่แรงเกินไปแต่ได้ยินเสียงเปี๊ยะๆ ตูดแจคสันมันแน่นครับ ตีเบาๆก็ได้ยินเสียง
“ฟ้าคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค” แจ็คสันชูนิ้วกลางใส่มาร์คก่อนจะแลบลิ้นแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไป มาร์คหัวเราะกับการกระทำเด็กๆนั่น แอบขำนิดๆตอนที่แจ็คสันวิ่งไปเข้าห้องน้ำ สงสัยมาร์คจะจัดหนักเกินไปไอ้สั้นถึงได้วิ่งด้วยท่าแปลกๆแบบนั้น คงเจ็บน่าดู
ใช้เวลาไม่นานแจ็คสันก็กลับมาอยู่ในชุดโรงพยาบาลอย่างเต็มยศ มาร์คเดินสวนเข้าไปเพื่ออาบน้ำบ้าง โดยใช้เวลาไม่นานก็ออกมาพร้อมกลิ่นตัวหอมฉุยในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงสแลคสีดำ มาร์คเหลือบมองคนตัวสั้นที่นอนขดอยู่ใต้ผ้าห่ม ดูก็รู้ว่าแกล้งหลับ ถึงตอนนี้จะดึกพอสมควรแต่มาร์คก็พอจะรู้ว่าแจ็คสันเป็นคนนอนดึกแค่ไหน
“นี่.” มาร์คพูดเบาๆ แต่แจ็คสันยังคงนิ่ง ดวงตากลมสอดส่ายไปมาเพื่อรอฟังว่าอีกคนจะพูดอะไร ให้ตายเถอะแจ็คสัน หน้ามึงเป็นอย่างนี้แล้วยังไปยอมให้เขาเอาอีก ของเล่นหน่ะรู้จักไหม มึงมันก็เป็นแค่คู่นอนเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆของมันนั่นแหละ อีกไม่นานมันก็คงทิ้งมึงไป สมมึงเลยทีนี้โดนหลอกฟันไปฟรีๆ
“คิดอะไรอยู่นักหนา” แจ็คสันยังเถียงกับตัวเองไม่จบก็มีใบหน้าหล่อๆก้มลงมามองตา คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันแสดงถึงความไม่พอใจอย่างชัดเจน
“เปล่าซะหน่อย” แจ็คสันหลบสายตา มาร์คถอนหายใจยาว มาร์คเข้าใจความรู้สึกของแจ็คสันดี เซกซ์ที่ให้ไปเมื่อกี้มันไม่ใช่แค่ความใคร่แค่อย่างเดียว มาร์คพยายามถ่ายทอดให้แจ็คสันรู้ว่าแม้มันจะเป็นยังไงเขาก็ยังคงเหมือนเดิมแต่ดูเหมือนแจ็คสันจะไม่เข้าใจมันเลยซักนิด มาร์คไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงยกแจ็คสันให้เป็นคนพิเศษขนาดนี้ จนกระทั่งเกิดเรื่องขึ้นมามันทำให้มาร์คเข้าใจและรู้ใจตัวเองมากยิ่งขึ้น มาร์คไม่ใช่คนชอบพูดแต่ชอบแสดงออกทางแววตามากกว่า เพราะมาร์คเชื่อว่าแววตาไม่เคยโกหก
มาร์คขึ้นไปนั่งบนเตียงคนป่วยที่มีแจ็คสันนอนอยู่ มือหนาลูบกลุ่มผมนุ่มเบาๆก่อนจะกดริมที่ริมฝีปากหวานอีกครั้ง เป็นจูบที่ยาวนานและไม่มีการลุกล้ำใดๆทั้งสิ้น จูบเพื่อปลอบโยนก่อนจะผละออกมา ดวงตาคมสบเข้ากับดวงตาสวยนิ่งๆ รอยยิ้มอบอุ่นของมาร์คที่นานๆทีจะได้เห็นส่งไปให้ร่างเล็กที่นอนนิ่งอยู่อย่างนั้น รอยยิ้มอบอุ่นที่คอยอบกอดหัวใจดวงน้อยๆให้อบอุ่นตามไปด้วย ก่อนที่มาร์คจะพูดประโยคต่อมา ประโยคที่ทำให้แจ็คสันรู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุน และคาดว่าเพราะประโยคนี้จะต้องทำให้เขานอนหลับฝันดีไปอีกหลายคืนเลยทีเดียว แจ็คสันยิ้มสดใสก่อนจะพยักหน้ารับประโยคนั้นเบาๆแล้วเคลื่อนหน้าขึ้นไปจูบริมฝีปากหนาอีกครั้ง
“ฝันดี.. หัวใจของกู” แจ็คสันพูดขึ้นมาเบาๆแต่มาร์คกลับได้ยินชัดเต็มสองรูหู ดวงตากลมค่อยๆปรือแล้วปิดลงด้วยความเหนื่อยอ่อนจากกิจกรรมช่วงเย็น มาร์คจูบริมฝีปากแดงย้ำๆก่อนจะผละออกไปนอนที่โซฟา แจ็คสันอมยิ้ม ประโยคที่มาร์คพูดยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเขาไม่ไปไหน ประโยคที่ทำให้หัวใจพองโต และเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาหยุดยิ้มไม่ได้เลย ประโยคที่ว่า..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ฝันดีนะครับกากา.. กูรักมึงนะ” น่อววววววววววววววววววววววววววววววววว
ติดแท็ก #มาร์คสันคนซึน
มาอีกตอนแล้ววววว กรีดร้องงง55 เอ็นซียาวมาก อีไรท์เกิดหื่นขึ้นมากะทันหัน ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น นั่งไล่ดูรูปน้องกากากับพี่มาร์คอยู่ด้วยกันทีไร อยากย่ำยีน้องหวังทุกที ฮ่าๆๆๆๆๆ ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะที่ยังคงติดตามแล้วก็ตามเมนท์ให้กำลังใจไรท์ด้วยยย อริ๊ อย่าทิ้งฟิคเรื่องนี้ไปเลยน้า(อ้อนตีนแปรปปป ฮ่าๆๆๆๆ)
ปล. ช่วงนี้ไรท์ยุ่งๆ นี่ก็พยายามหาเวลามาอัพให้มากที่สุดแล้ว หวังว่าทุกคนจะชอบกันนะ
ปล2. คอมเมนท์ติชมได้ตามสบายเลยค่ะ ไรท์ไม่กัด อริ๊
ปล3. เล่นแท็กกันหน่อย #มาร์คสันคนซึน วันละนิดจิตแจ่มใสเน้ออออออออออ
ปล4. รักรีดเดอร์ทุกคนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน อริ๊
ความคิดเห็น