คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ครั้งแรก
“ไอ้พี่มาร์คครับ นี่มันกี่โมงแล้ว ใจคอจะให้ผมไปโรงเรียนทุกวันเลยรึไงวะครับ” เสียงใสๆของยูคยอม
ดังก้องลั่นบ้าน
ยูคยอมหรือคิม ยูคยอมคือน้องชายต่างมารดาของผมผู้มีดีกรีถึงนักเรียนเกียรตินิยมอันดับหนึ่งแต่กลับไปโรงเรียนสายแทบทุกวัน หึ เพราะใครคงไม่ต้องบอกนะครับ
“เออๆ พูดมากหวะ เดี๋ยวอีกแปปจะตามออกไป” ผมสบถอย่างหัวเสีย แหม่เป็นถึงเดือนโรงเรียนต้องเนี้ยบหน่อยสิครับ
“อะไรวะ ทีกับสาวพูดซะหวาน” ยูคยอมบ่นออกมาเบาๆพร้อมกับอมลมจนแก้มป่องแต่ก็ยอมเดินลงไปรอด้านล่างแต่โดยดี
ครอบครัวของผมตอนนี้เหลือกันแค่สองคน เนื่องจากพ่อกับแม่และคุณน้า(แม่ของยูคยอม)ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ตอนที่ไปสัมมนาที่ต่างจังหวัด เราทั้งสองเลยรักกันมาก ผมจัดแจงตัวเองให้เรียบร้อยก่อนจะเดินตามลงไป โรงเรียนของผมอยู่ไม่ไกลจากบ้านของผมเท่าไรจึงใช้เวลาไม่มากนักในการเดินทาง
“อ่ะ ถึงละ ตั้งใจเรียนเว้ย” ผมยีหัวไอ้น้องชายตัวแสบของผมเบาๆ
“ผมโตแล้วน่า” ยูคยอมหันมายิ้มให้ผมก่อนจะลงจากรถแล้วแยกย้ายกันไปเรียน
“เห้ยมึง แจคสันเดือนโรงเรียนที่อยู่ข้างๆโรงเรียนเราแม้งงงโคตรเร้า นี่ขนาดเอากับหญิงนะ” เสียงเพื่อนที่ออกมานั่งเล่นมือถืออยู่ระเบียงหน้าห้องดังขึ้นจนทำให้ผมต้องหันไปมอง
“ทำไรวะ” ผมเดินเข้าไปหาเจบีหรืออิม แจบอมเพื่อนสนิทที่ตอนนี้สายตาจับจ้องที่หน้าจอโทรศัพท์ก่อนมันจะเงยหน้ามามองหน้าผมแล้วดึงมือผมไปนั่งข้างๆ
“คลิปหลุดแจ็คสัน เดือนโรงเรียนข้างๆเราหวะ เอาสาวแล้วสงสัยถูกแอบถ่าย” เจบีอธิบายในขณะที่ตามองโทรศัพท์ไม่กระพริบ
“อืม แล้วอย่างงี้ไม่โดนทัณฑ์บน??” ผมเลิกคิ้วหันไปถาม
“ไม่หรอกหวะ พ่อของแจ็คสันเขาเป็นผู้อุปการะโรงเรียน ขาดเหลืออะไรพร้อมส่งเงินให้เสมอ อีกอย่างนอกจากเรื่องอย่างว่าแจ็คสันก็จัดเป็นคนสนุกสนาน เฮฮาแล้วก็ขี้อ้อนทำให้ผู้ใหญ่เอ็นดู แต่ตอนอยู่บนเตียงนี่กูแทบไม่มองผู้หญิงเลยหวะ แจ็คสันเซ็กซี่ชิปหาย ไม่เชื่อมึงดู” เจบีสาธยายยาวก่อนจะหันหน้าจอโทรศัพท์หันมาให้ผมดู
“นี่!!ทำอะไรกัน ทำไมไม่เข้าห้อง - -” อาจารย์ทิฟฟานี่ เดินมาทางพวกผมแล้วทำหน้าดุจนเจบีต้องรีบเก็บโทรศัพท์แล้วลากผมเข้าห้องทันที
“คาบ2โดดกันป่ะ” เจบีหันมากระซิบผมก่อนจะยิ้มอย่างอารมณ์ดี
“โดดไปไหน” ผมหันไปถามแบบงงๆ
“กูอยากไปเล่นเกมส์” เจบีพูดก่อนจะยักคิ้วให้ผม
“แจบอม!!! ออกมาวิดพื้น20ครั้ง ปฏิบัติ” อาจารย์ทิฟฟานี่สั่งเจบีก่อนจะหันมายิ้มให้ผม ช่วยไม่ได้ครับคนมันเกิดมาหล่อ คนหล่อทำอะไรก็ไม่ผิด ผมเหลือบไปเห็นมือถือ
เจบีที่ทิ้งไว้ใต้โต๊ะก่อนจะหยิบมันขึ้นมาดู หลังจากกดปลดล็อคหน้าจอยังค้างหน้าของคลิปวิดีโอที่เจบีกำลังดูอยู่ ผมเสียบหูฟังก่อนจะกดที่หน้าจอเพื่อให้คลิปอย่างว่าได้ทำงานต่อ ตาเบิกโตเมื่อได้ดู เห้ย นั่นผู้ชายหรอวะครับ ผิวขาวเนียนที่ตอนนี้ชุ่มไปด้วยเหงื่อจากกิจกรรมที่กำลังทำ ริมฝีปากสีแดงซี้ดปากด้วยความเสียวซ่าน สายตาที่เร่าร้อนนั่น ผู้ชายคนนี้หรอ ‘แจ็คสัน หวัง’
“ไอ้มาร์ค กระพริบตามั่งก็ได้มั้ง” เจบีดึงหูฟังผมออกข้างหนึ่งก่อนจะกระซิบข้างๆหูผม
“ผู้ชายคนนี้หรอวะ แจ็คสันที่ว่า” ผมหันไปถามเจบีอย่างรวดเร็ว
“อืม แหม่ ไม่ถามหน่อยหรือไงวะครับว่าผู้หญิงในคลิปคือใคร” เจบีฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์มาทางผม
“หึ จะสนทำไมวะ ในเมื่ออีกคนมันน่าสนกว่า” รอยยิ้มนักล่าผุดขึ้นอีกครั้งบนใบหน้าหล่อคม ไอ้หน้าตี๋เพื่อนรักผมนี่ช่างรู้ใจผมซะจริง
“กูมีอะไรจะบอกอีกอย่างเว้ย” เจบียื่นหน้ามากระซิบผมอีกรอบ
“เกี่ยวกับแจ็คสันของกูไหมวะ ถ้าไม่กูไม่ฟัง” ผมตอบโดยไม่หันไปมองหน้าเพราะกำลังจดงานบนกระดานอยู่ แหม่ จะให้หล่ออย่างเดียวก็ไม่ได้ใจอาจารย์สิครับ ต้องทั้งหล่อทั้งเก่ง
“เกี่ยวดิ คือแจ็คสันเป็นขาประจำของร้านเกมส์ที่กูจะไปเล่นหวะ” เจบีพูดเบาๆ แต่ทำให้ผมทิ้งปากกาแทบจะทันทีแล้วหันหามัน
“จริงดิ โดดคาบไหนนะ กูพร้อมละ” ผมกระชากเสื้อเจบีเบาๆแล้วพยายามพูดค่อยๆเพื่อไม่ให้อาจารย์จับได้
“55 รีบเลยนะไอ้มาร์ค เออ แต่ทำใจหน่อยนะเว้ย แจ็คสันมันคนกวนตีนแล้วก็จีบยากชิปหาย” เจบีพูดเสียงเรียบ
“แล้วอย่างอื่นยากด้วยป่ะวะ 55” ผมถามกวนๆกลับไป
“หึ เจอแล้วจะรู้เอง” เจบีเงียบไปพร้อมกับก้มจดงานบนกระดานให้เร็วที่สุด ก่อนจะหันมาจับมือผมก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์อีกครั้ง
“อะไร ” ผมทำหน้างง ไม่เตี๊ยมกันซักหน่อยหรอวะ
“อาจารย์ครับ มาร์คปวดหัวมาก ขออนุญาตพากลับบ้านครับ” เจบียกมือขึ้นก่อนจะพูดประโยคเด็ดออกไป
“ห้ะ? มาร์คปวดหัวหรอคะ?? ได้ค่ะๆ อย่าลืมกินยาด้วยนะครับ ไปๆเจบีรีบพามาร์คกลับบ้าน อย่าให้โดนแดดมากนะ” อาจารย์ทิฟฟานี่เดินเข้ามาใกล้ผมที่ตอนนี้แกล้งเอาหน้าฟุบโต๊ะไปแล้วก่อนจะหันไปกำชับกับเจบีว่าให้ดูแลผมดีๆ
“ได้ครับผม!!” เจบีเก็กหน้าหล่อก่อนจะพยุงผมให้ลุกขึ้นเดิน หลังจากที่เดินออกมาจากอาคารผมก็ตบหัวมันไปทีนึง
“ไม่มีเต๊ยมกันเลยนะครับ - -” ผมหันมองด้วยหางตาก่อนปั้นหน้าโหด
“เอาน่า ก็รู้ว่าเพื่อนเล่นละครเก่งนี่หว่า” เจบีลูบหัวตัวเองเบาๆ หลังจากที่ออกมาจากโรงเรียนผมกับเจบีก็มายืนอยู่หน้าร้าน G-ZEED ร้านประจำของเจบี
ผมเดินตามเจบีเข้าไปในร้าน นอกร้านประกอบด้วยกระจกสีดำทำให้ด้านนอกมองเข้ามาไม่เห็น ซึ่งมันเป็นทำเลที่ดีมากสำหรับเด็กนักเรียนที่โดดเรียนออกมา ไม่นานสายตาผมก็สะดุดเข้ากับคนๆหนึ่ง ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันเป็นเส้นตรง ดวงตากลมมองจ้องเข้าไปในคอมพิวเตอร์ประดุจจะสิงก็ไม่ปาน มือเล็กกดคีย์บอร์ดบังคับเกมส์ไปมา นี่สินะ แจ็คสัน หวัง
โดนใจพี่ต้วนอย่างแรง แต่.. ถ้าแจ็คสันเป็นคนจีบยาก จะให้เดินโต้งๆเข้าไปหาคงไม่ใช่วิธีที่ดีเท่าไร
“เล่นเก่งนี่ เจอกันหน่อยเป็นไง” ผมเดินอ้อมไปหลังเก้าอี้ของแจ็คสันก่อนจะเลิกคิ้วพร้อมกับโปรยยิ้มพิฆาตที่ฆ่าสาวๆตายมานักต่อนักแล้วแต่.. แจ็คสันหันมามองหน้าผมเล็กน้อยก่อนจะหันกลับเข้าจอเกมส์แล้วหยิบหูฟังมาครอบ
เมินฉัน.. งั้นหรอ หึ งั้นคงต้องใช้ไม้นี้
ผมค่อยๆลากมือลูบหัวไหล่ไล้ลงไปตามแขน อืม.. มีกล้ามด้วยแฮะ ก่อนจะจับมือเล็กที่แป้นคีย์บอร์ดแล้วค่อยๆหายใจรดใบหูนั้นเบาๆ ได้ผลแฮะ แจ็คสันหยุดนิ่งตัวแข็งทื่อ ผมกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะกดจมูกลงที่แก้มนุ่มนั้นเบาๆ แต่แล้ว..
“เห้ย อะไรของมึงเนี่ย มึงจะเอาใช่ไหม ฮะ” แจ็คสันลุกพรวดพร้อมจับเก้าอี้ที่นั่งยกขึ้นเหนือหัว พร้อมจะเหวี่ยงมาทางผม
“ใช่.. กูจะเอา จะเอามึงให้ร้องทั้งคืนไปเลยเป็นไง” ผมแลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเอง พร้อมส่งสายตากวนบาทาระดับ8
“เอานี่ไปก่อนละกัน” แจ็คสันขว้างเก้าอี้ใส่ผมอย่างจัง แต่ด้วยความที่เคยเป็นนักกีฬาเทควันโดสายดำอย่างผมมีหรือจะพลาด ผมเอี้ยวตัวหลบอย่างรวดเร็วก่อนจะคว้าข้อมือแจ็คสันแล้วดึงออกนอกร้าน
“เห้ยยย ปล่อยกู ปล่อยกูววววว” แจ็คสันตะโกนโวยวายเสียงดังจนคนที่เดินผ่านไปมาหันมามอง ผมลากคนขี้โวยวายเข้ามาในซอยเล็กๆที่ไม่ค่อยมีคนผ่านไปมาเท่าไรนัก
“โวยวายไปได้ ทำอย่างกะไม่เคย” ผมดันแจ็คสันติดผนัง กดฝ่ามือกับไหล่แน่นแล้วไม่ลืมที่จะแทรกขาเข้ากลางลำตัวอีกคนอย่างชำนาญ
“กูไม่เคยกับ ผู้ ชาย โว้ยย!!ปล่อยดิวะ” แจ็คสันโวยวายต่อเนื่อง หึ ถึงจะน่ารำคาญไปหน่อยแต่มันก็ทำให้ผมกะพลังของคนๆนี้ได้หล่ะนะ ว่าจะทนทานมากแค่ไหน ผมกระตุกยิ้มเผยรอยยิ้มอันตราย
“ก็จะเคยนี่ไง เอาน่าให้กูได้ลองเป็นคนแรก” ผมเชยคางเล็กนั่นขึ้น เป็นครั้งแรกที่ผมอยากจะจูบใครซักคน และคนๆนั้นก็คือ แจ็คสัน คนนี้นี่เอง
“จะทำไร ไม่เว้ย ปล่อยกูววว ไม่งั้นอย่าหาว่ากูไม่ตะ.”แจ็คสันถลึงตาใส่ผม หึ คิดจะขู่งั้นหรอ มีหรือมาร์ค ต้วนคนนี้จะกลัว
ผมประกบริมฝีปากแดงนั่นก่อนที่ไอ้นี่จะบ่นยืดยาว ลิ้นร้อนลากเลียริมฝีปากบางช้าๆ ดูดเม้มริมฝีปากบนล่างสลับไปมา ผมฉวยโอกาสที่แจ็คสันตัวแข็งทื่อแล้วยังหลับตาปี๋เหมือนเด็กที่กำลังกลัว.. ใช่ นายควรกลัว หึหึ ไม่คิดแค่นั้นฟันคมกัดเข้าที่ริมฝีปากเล็กอย่างแรงจนอีกคนยอมเผยอให้ลิ้นของผมเข้าไปเก็บเกี่ยวความหวานภายใน
“อืม.” หวานกว่าที่คิดไว้อีกแฮะ ผมคลายมือที่กดหัวไหล่ออกเปลี่ยนเป็นนวดคลึงเบาๆก่อนจะลากมือไปตามท่อนแขนที่มีลอนกล้ามเล็กน้อยก่อนจะละริมฝีปากแล้วจับรวบข้อมือทั้งสองขึ้นเหนือหัวพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปไว้
“อา.. นายนี่มันเซ็กซี่ชะมัดนี่ขนาดใส่เสื้อผ้านะเนี่ย ไม่อยากจะคิดถึงตอนนายแก้ผ้าแล้วร้องเรียกชื่อฉันดังๆทั้งคืน” ผมยิ้มให้อีกคนที่ตอนนี้หอบแฮ่กพร้อมส่งสายตาอาฆาตมาทางผม
“มึง!!” ไม่ว่าเปล่า แจ็คสันเหวี่ยงหมัดเข้าเต็มหน้าซึ่งผมก็ไม่ได้หลบหลีกอะไร ทำให้มีเลือดออกที่ริมฝีปากเล็กน้อย แต่ก็ถือว่าคุ้มหล่ะนะ
“กูชื่อมาร์ค.. มาร์ค ต้วน จำไว้ให้ดีหล่ะ เพราะมึงต้องเรียกมันแน่แล้วเจอกันใหม่” ผมยกยิ้มก่อนจะเดินออกจากซอยนั้นกลับไปที่บ้านโดยไม่ลืมที่จะส่งข้อความหาเจบีเพื่อนรัก
‘กูกลับก่อนละนะ แจ็คสันนี่มันสุดยอดจริงๆ’
มาอัพอีกตอน55 ยังไงช่วยคอมเมนท์ ติชมได้เลยนะไรท์สบายๆไม่โกรธ ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์นะแจ๊ะ
ปล. ถ้าอัพช้าแสดงว่าไม่ขี้เกียจก็คิดเรื่องต่อไม่ออกนะ คิดสดพิมพ์สดกันเลยทีเดียว
#MarkSonForever
ความคิดเห็น