คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : วันเขินแห่งชาติ
ลมที่หอบเอาอากาศเย็นชื้นจากภายนอกพัดผ่านมาตามช่องว่างระหว่างผ้าม่านทำให้ร่างสูงที่กำลังตกอยู่ในห้วงแห่งความฝันจำต้องลืมตาขึ้นมาสู่โลกแห่งความจริง ค่อยๆดันตัวให้ลุกขึ้นนั่งเพราะกลัวคนตัวสั้นที่กำลังหลับสบายจะตื่นขึ้นมาโวยวาย ขายาวค่อยๆก้าวไปที่หน้าต่าง ละอองฝนที่มาพร้อมกับลมปะทะเข้าที่ใบหน้าหล่อเหลา แขนยาวยื่นไปปิดหน้าต่างเพราะกลัวว่าละอองฝนเหล่านั้นจะทำให้คนที่นอนไม่รู้เรื่องไม่สบายเอาก่อนจะลากสังขารขึ้นมานอนบนเตียงช้าๆ
ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าคมที่ติดจะน่ารักสำหรับเขา สายตาไล่ตั้งแต่หน้าผากมน พวงแก้มกลมทั้งสองข้าง จมูกบานๆที่ส่วนปลายรั้นขึ้นเล็กน้อยทำให้เจ้าของใบหน้าดูจิ้มลิ้มขึ้นอีกเป็นกองก่อนจะหยุดที่ริมฝีปากอิ่มที่เผยอขึ้นเล็กน้อย
“น่ารัก” เสียงแหบต่ำกล่าวออกมาเบาๆ นิ้วเรียวไล้ไปตามโครงหน้าค่อยๆเกลี่ยที่สันกรามสวยก่อนจะเชยคางเล็กขึ้น ริมฝีปากหนาแนบริมฝีปากสีแดงสดแผ่วเบา ลิ้นร้อนโลมเลียกลีบปากเล็กก่อนจะใช้มือบีบแก้มนุ่มเบาๆพร้อมสอดลิ้นเข้าไปสำรวจภายใน มืออีกข้างสอดเข้าใต้เสื้อตัวบางลูบไปตามเอวอวบ ค่อยๆโอบกอดร่างเล็กให้เข้ามาชิดขึ้น
“ฮื่อ” มาร์คลืมตามองอีกคนช้าๆ ดวงตากลมยังปิดสนิทมีเพียงหัวคิ้วเท่านั้นที่ขมวดเข้าหากันราวกับไม่พอใจอะไรซักอย่าง ร่างเล็กดิ้นขลุกขลักไปมา มาร์คละริมฝีปากออกมาช้าๆก่อนจะก้มสูดดมความหอมที่ตรงซอกคอขาว ดูดดุนเบาๆจนเกิดรอยทั่วลำคอ ตวัดลิ้นโลมเลียรอบรอยแดง ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มมุมปากอย่างพอใจกับผลงานของตัวเอง
“หลับสบายเลยนะมึง” มาร์คพูดเบาๆก่อนจะกดจูบเข้าที่หน้าผากมนแล้วย้ายร่างทั้งร่างไปยืนที่ข้างเตียง มือหนาหยิบผ้าห่มที่กองอยู่ที่ข้อเท้าเล็กขึ้นมาห่มให้แล้วเดินออกจากห้องไป
“มาร์คฮยองตื่นเร็ว มิน่าวันนี้ฝนตกซะหนัก” ก้าวออกจากห้องยังไม่ถึงสองก้าวเสียงห้าวใหญ่ก็ร้องทักขึ้นมา มาร์คหันไปมองน้องชายตัวโตที่ยืนยิ้มกวนบาทาแต่เช้า
“หิว” มาร์คพูดหน้าตาย ตอนนี้หิวมากไม่มีอารมณ์เสวนากับใครทั้งนั้น ยูคยอมหัวเราะเบาๆก่อนจะเดินไปกอดคอพี่ชายตัวเอง
“มามะ เดี๋ยวเชฟคยอมสุดหล่อจะทำพระกายาหารให้นะพะย่ะค่ะท่านเพ่” ยูคยอมยักคิ้วเล็กน้อยก่อนจะลากคนเป็นพี่ลงไปที่ห้องครัว ไม่นานขนมปังทาเนยสองแผ่นพร้อมนมหนึ่งแก้วก็ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า มาร์คขมวดคิ้วไม่พอใจ
“แค่นี้?” มาร์คเงยหน้ามองเชฟจำเป็นที่ยืนยิ้มแฉ่งพร้อมพยักหน้าแรงๆจนผมม้าปลิวไปมา มาร์คพึ่งสังเกตว่าวันนี้ยูคยอมแต่งตัวหล่อเป็นพิเศษ “จะไปไหน?”
“ก็ของในบ้านมีแค่นี้ฮยองซื้อของเข้าบ้านด้วยละกัน วันนี้ผมมีนัด สำคัญมากเลื่อนไม่ได้” ยูคยอมพูดยาวก่อนจะยิ้มตาปิดเมื่อพูดึงนัดสำคัญ
“อืม” มาร์คตอบในลำคอก่อนจะยัดขนมปังเข้าปากรัวๆก่อนจะกระดกแก้วนมหมดในคำเดียว
“นี่ฮยอง” จู่ๆยูคยอมก็หุบยิ้มแล้วเปลี่ยนเป็นสีหน้าจริงจังเล็กน้อย มาร์คเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ยูคยอมค่อยๆนั่งลงที่เก้าอี้ตัวข้างๆ “ฮยองจำน้อง ’กัน’ ได้ป่ะ”
“กัน?” มาร์คทำหน้าครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ “ไม่อ่ะ ใครวะ?” ยูคยอมขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจเบาๆแล้วยิ้มออกมาเหมือนเดิม
“ไม่เป็นไร แก่ละความจำเลอะเลือน ผมเข้าใจ ฮ่าๆๆ ผมไปหละ อย่าลืมซื้อของกินนะฮยอง เมื่อวานจะกินมื้อดึกก็ไม่มีไรให้กิน” ยูคยอมว่าก่อนจะเดินไปหยิบกุญแจรถแล้วเดินออกจากบ้านไป มาร์คส่ายหน้าเบาๆกับนิสัยแบบนี้นี่แม่ให้มาเยอะจริงๆสินะ
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก มาร์ค ช้วยกูโด้ยยยยยยยย ปล่อยกูววว อย่ามายุ่งกับกู อึก” มาร์คสะดุ้งเพราะเสียงร้องดังมาจากบนบ้าน
“แจ็คสัน!!” ขายาวก้าวขึ้นบันไดบ้านแล้วกระโจนเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว แจ็คสันนอนดิ้นไปมา ยกแขนข้างหนึ่งตะกุยตะกายไปทั่ว มาร์คขมวดคิ้วมองภาพตรงหน้า กระตุกยิ้มขำเมื่อเห็นอีกคนนอนละเมอ มือหนาหยิบโทรศัพท์กดเข้ากล้องวิดีโอถ่ายเหตุการณ์ไว้
“อึก ปะ.ปล่อย หายใจ ไม่อะ. ออก” มืออีกข้างของแจ็คสันกำรอบคอตัวเองแน่น ลำตัวสั้นดิ้นพล่านไปมา เหงื่อเม็ดโตไหลอาบหน้า มืออีกข้างยังคงแกว่งไปมาจนมาร์คต้องเอื้อมมือไปจับ มือเล็กกำแน่นพร้อมเตะขาไปมา คิ้วที่เคยขมวดมุ่นค่อยๆคลายออกช้าๆพร้อมกับมือที่กำรอบคอตัวเอง
“แค่กๆ นึกว่าจะตายซะแล้ว” ริมฝีปากเล็กยิ้มดีใจ มาร์คกลั้นขำก่อนจะขยับกล้องโทรศัพท์เข้าไปใกล้หน้าอีกคนมากขึ้น
“ขอบคุณกูซะ ไม่ได้กูมึงตายไปแล้ว” มาร์คพูดโต้ตอบกับคนที่หลับอยู่
“เออๆ ขอบคุณ แค่นี้ทำทวงบุญคุณ” แหมะ มีตอบกลับด้วยเว้ย มาร์คกดหยุดวิดีโอแล้วเซฟไว้ในโทรศัพท์ มือหนาลูบกลุ่มผมนุ่มแผ่วเบา ก่อนจะยิ้มบางๆออกมา ให้ตายตั้งแต่รู้จักแจ็คสันเสือยิ้มยากอย่างมาร์คกลับกลายเป็นไอ้บ้านั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่คนเดียวได้เกือบทั้งวัน
ดวงตากลมค่อยๆปรือขึ้น ฤทธิแอลกอฮอล์ทำให้หัวแจ็คสันหมุนคว้างและหนักอึ้ง มาร์คหุบยิ้มทันทีพร้อมกับชักมือกลับแล้วยืนขึ้นใช้แขนพิงหน้าต่างกอดอกหลวมๆ
“ตื่นแล้วหรอมึง นอนกินบ้านกินเมืองชิป” มาร์คพูดเสียงเรียบมองอีกคนที่เหมือยพยายามจะลุกขึ้นนั่งแต่ก็ทิ้งตัวลงไปนอนท่าเดิม มือเล็กยกขึ้นนวดขมับตัวเอง มาร์คเห็นอย่างงั้นจึงเดินลงไปด้านล่างแล้วขึ้นมาพร้อมกับขนมปังและอเมริกาโน่เข้มข้นหนึ่งแก้ว ก่อนจะเดินเข้าไปพยุงให้อีกคนลุกขึ้นนั่งได้
“ฉันคือใคร? เธอคือใคร? ที่นี่ที่ไหน?” แจ็คสันมึนงงไม่ได้สติ มาร์คส่ายหัวไปมา ปกติไม่มีสติอยู่แล้วพอเมาแบบนี้แล้วสติหายไปหมด มาร์คยัดขนมปังเข้าไปในปากเล็ก แจ็คสันเคี้ยวช้าๆโดยไม่อิดออดซักคำ มาร์คยื่นแก้วอเมริกาโน่ให้แจ็คสันรับไปพร้อมกับดื่มช้าๆ เพียงแค่อึกเดียว..
พรวด
“แค่กๆ ไอ้เชี่ยมาร์คคค มึงจะฆ่ากูววววว น้ำเห้อะไรวะขมชิปหาย” สติแจ็คสันกลับคืนมาครบ้วนหลังจากกระดกอเมริกาโน่ไปแค่คำเดียว มาร์คกระตุกยิ้มขำเล็กน้อย
“กูเปล่า ก็กาแฟดำเข้มข้นหน่ะมันแก้เมาค้างได้ ได้ผลจริงๆด้วยแฮะ คำเดียวรู้เรื่อง” แจ็คสันแลบลิ้นใช้นิ้วขูดที่
ลิ้นเบาๆ
“นี่ก็เข้มข้นไปไหม โอยย ปากกู คอกู พัง!! พังหมดแล้ว” แจ็คสันยังโวยวายไม่หยุด มาร์คเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะเชยคางมนให้ขึ้นมามองหน้า
“มาๆ เดี๋ยวช่วย” ใบหน้าหล่อเคลื่อนลงต่ำจนแจ็คสันรับรู้ถึงลมร้อนจากลมหายใจของอีกคน มือเล็กผลักใบหน้าคมนั้นออกห่าง
“พอเลยมึง ลวนลามกูตัลหลอดดดด ชอบกูก็บอกมาตรงๆ แต่เข้าคิวยาวหน่อยนะ” แจ็คสันว่าก่อนจะลุกขึ้นยืน เออ กาแฟคำเดียวได้ผลจริงๆแฮะ สติสตังน้องหวังครบถ้วน
“โห๊ หลงตัวเองเกินไปไหมครับ คนอย่างกูไม่สนใจคนตัวเตี้ยแถมหน้าตาก็งั้นๆแบบมึงหรอก” มาร์คพูดก่อนจะแค่นยิ้มออกมา แจ็คสันตวัดหางตามองอีกคนนิ่งก่อนจะกระทืบส้นเท้าเป็นรางวัลให้คนปากร้ายอย่างแรง
“โอ้ยย อะไรของมึงเนี่ย” มาร์คโวยวายออกมา แจ็คสันยกนิ้วชี้หน้า ดวงตากลมมองอย่างเอาเรื่อง “จะด่าอะไรก็ด่า แต่อย่าด่าเตี้ย หวัง ไม่ ปลิ้ม จบ!!!” แจ็คสันเดินกระทืบเท้าไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินไปหน้าห้องน้ำก่อนจะเอี้ยวตัวกลับมามองคนตัวสูงที่นั่งกุมเท้าด้วยความเจ็บปวด
“สม น้ำ หน้า กร้ากกกกกกกกกกกก” แจ็คสันแลบลิ้นแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำพร้อมกับล็อคกลอนอย่างแน่นหนา
“ฝากไว้ก่อนเถอะมึง” มาร์คตะโกนกลับเข้าไปในห้องน้ำ
“เออ อย่าลืมมาเอาคืน ถ้าช้ากูคิดดอกเบี้ยนะเว้ย ฮ่าๆๆๆๆๆ” แจ็คสันตอบกลับมาอย่างอารมณ์ดี
“หึ กูจะเอาคืนทั้งต้นทั้งดอก เตรียมตัวเตรียมใจไว แจ็คสัน หวัง” มาร์คพูดเบาๆก่อนจะยิ้มกับคำตอบปัญญาอ่อนของอีกคน
แจ็คสันยืนยิ้มมีความสุขอยู่หน้าซิงค์ล้างหน้า ก่อนจะหุบยิ้มลงเมื่อเห็นว่าเสื้อผ้าที่ใส่อยู่ไม่ใช่ของตัวเอง พลันดวงหน้าก็ร้อนขึ้น สะบัดหัวไปมาไล่ความคิดหวานเลี่ยนออกจากหัวก่อนจะเงยหน้ามองกระจกอีกครั้ง
“ยิ้มอะไร หุบยิ้มไปเลย” พูดกับตัวเองเบาๆแต่ความเป็นจริงเขากลับไม่สามารถหุบยิ้มได้เลย จะดีใจอะไรนักหนาก็แค่ไอ้บ้านั่นเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นรอยช้ำสีแดงที่รอบลำคอ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันแน่น
“เห้ย!!มีตั้งแต่เมื่อไรวะ ไอ้ห่าราก ไอ้ขี้เหร่มาร์ค มึงลักหลับกูใช่ไหม เดี๋ยวมึงเจอกูแน่ๆ” ได้แต่บ่นโวยวายคนเดียวในห้องน้ำ แจ็คสันรีบอาบน้ำด้วยความไวแสงก่อนจะลากสังขารออกมาจากห้องน้ำหยิบเสื้อผ้าในตู้มาใส่ด้วยความเคยชิน สาดสายตาหาเรื่องไปทั่วห้องเพื่อตามหาร่างเจ้าของห้องเจ้าปัญหา
“คิๆ ยังเย็นชาเหมือนเดิมเลยนะคะ” เสียงเล็กของหญิงสาวที่ดูเหมือนจะดังมาจากหน้าบ้านดังแว่วขึ้นมา มือเล็กปลดกลอนหน้าต่างออกเล็กน้อยก่อนจะแอบมองตรงช่องแคบเล็กนั่น แจ็คสันเห็นหญิงสาวหน้าตาสวยพอๆกับมิสเกาหลี ผมยาวดำสลวย รอยยิ้มหวานหยาดเยิ้ม ทรวดทรงองเอวผอมเพรียวกำลังพอดี หน้าอกหน้าใจยิ่งใหญ่อลังการเต็มไม้เต็มมือ(?)
“มีธุระอะไร” มาร์คตอบเสียงนิ่งเหมือนอย่างเคย ไม่สิ แจ็คสันรู้สึกว่ามันไม่เหมือนเดิม ถึงมาร์คจะพูดนิ่งๆใส่เขาบ่อยๆแต่ครั้งนี้มันต่างออกไป
“อะไรกันๆ ไม่เจอกันแค่ไม่กี่ปีเองนะคะ ทำเป็นห่างเหินไปได้” หญิงสาวยังคงยิ้มหวานหยดย้อยเช่นเดิม นิ้วเรียวไล้ไปตามโครงหน้าของร่างสูงที่ยืนนิ่งไม่ตอบรับและไม่ปฏิเสธ
“ถ้าไม่มีธุระอะไรก็กลับไปซะ” หลังจากนิ่งไปซักพักมาร์คก็ปัดมือคู่สวยนั้นอย่างแรงพร้อมกับหมุนตัวเดินกลับ แต่ยังไม่ทันไรมือเรียวสวยกลับคว้าเข้าที่ไหล่แกร่งให้หมดกลับคืนมา กลีบปากสวยเคลือบลิปสติกสีแดงสดทาบทับลงบนริมฝีปากหนาอย่างรวดเร็ว มาร์คและแจ็คสันต่างเบิกตากว้างด้วยความตกใจไม่แพ้กัน จูบดูดดื่มของทั้งคู่ปรากฏแก่สายตาแจ็คสันเนิ่นนานราวกับมีคนมาหยุดเวลาไว้
“อะ. อะไรกัน” ทั้งๆที่แจ็คสันเองก็ผ่านผู้หญิงมามากและก็รู้ว่ามาร์คเองคงไม่ต่างกัน แต่ทำไมการที่เห็นฉากจูบเร่าร้อนของมาร์คกับคนอื่นถึงทำให้เขาอึดอัดใจได้ขนาดนี้ น้ำตาไหลออกจากดวงตาทั้งที่เจ้าตัวไม่รู้ตัวมือเล็กรีบปาดมันออกอย่างรวดเร็ว มาร์คจับไหล่เล็กของหญิงสาวตรงหน้าแล้วผลักออกเบาๆ ดวงตาคมฉายแววสับสนอย่างเห็นได้ชัดก่อนจะปิดประตูรั้วแล้วหันหลังพลันสายตาก็เหลือบขึ้นมามองที่หน้าต่างห้องตัวเอง
ประตูหน้าต่างแง้มอยู่.. แจ็คสัน!!
หญิงสาวกล่าวประโยคต่อมาแต่กลับไม่เข้าสู่โสตประสาทของมาร์คแม้แต่น้อย แจ็คสันสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าอีกคนเหลือบขึ้นมา มือเล็กค่อยๆปิดหน้าต่างเข้ามาพยายามทำตัวปกติไม่ให้อีกคนสงสัย
“หวังว่ามึงจะไม่รู้นะ” แจ็คสันพูดกับตัวเองเบาๆ สายตาแบบนั้นมันคืออะไร เจ็บปวด? เหงา? หรืออะไรแจ็คสันไม่เข้าใจ แต่ที่แน่ๆผู้หญิงคนนั้นสำคัญกับมาร์คโคตรๆ แจ็คสันมั่นใจ แจ็คสันสะบัดศีรษะไล่ภาพก่อนหน้าออกจากหัว
“มึงก็แค่รู้สึกว่ามันไม่แฟร์ มีอย่างที่ไหนห้ามกูเข้าใกล้คนนั้นคนนี้แต่ตัวเองจะจูบดูดดื่มกับใครก็ได้ ใช่!!แค่รู้สึกว่าโดนเอาเปรียบ ไม่ได้เสียใจซะหน่อย” พูดกับตัวเองเบาๆในห้องก่อนจะเดินลงไปที่ชั้นล่าง
“ไง อาบน้ำนานเลยนะมึง” มาร์คกระตุกยิ้มมองหน้าอีกคนที่เดินลงมาจากบันไดช้าๆ แจ็คสันกลอกตาไปมาก่อนจะตวัดมองอีกคนอย่างเอาเรื่อง
“ก็ไอ้ขี้เหร่ที่ไหนมันลักหลับกู ตอนเห็นตัวเองตกใจนึกว่าเป็นภูมิแพ้ กว่าจะหาเสื้อมาใส่ปิดได้ก็นานดิวะ” แจ็คสันโกหกคำโต ให้ตายเถอะแค่เห็นหน้ามาร์คภาพที่อีกคนจูบดูดปากกับผู้หญิงที่หน้าบ้านก็ฉายแว้บเข้ามาในสมอง
“อ้อหรอ นึกว่าแอบดู..” มาร์คพูดเสียงเรียบ แจ็คสันอึกอักเล็กน้อยดวงตากลอกไปมาราวกับเด็กถูกจับได้ว่าทำความผิด “หนังโป๊อยู่ซะอีก แล้วนี่เป็นไรลุกลี้ลุกลนเชียวนะมึง”
“หนังโป๊พ่อง ระดับกูไม่ดูหรอกเอวงเอวี เล่นสดอย่างเดียวครับ” แจ็คสันถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะตอบไอ้คนขี้แกล้งกลับไป
“อ้อ อันที่จริงกูก็เคยดูคลิปที่มึงเล่นนะ แต่เสียใจด้วยหวะ ในคลิปหน่ะร้อนแรงไม่ได้ครึ่งของตัวจริงเลยซักนิด” มาร์คยักคิ้วกวน ดูมันๆพึ่งจูบกับผู้หญิงคนอื่นมายังมีหน้ามาพูดจาแบบนี้กับกูอีกเรอะ
“หึ กูสิต้องแสดงความเสียใจกับมึง มึงหน่ะร้อนแรงไม่เท่าคนอื่นๆที่กูเคยลองมาเลยด้วยซ้ำ ไปฝึกมาใหม่นะหนู” แจ็คสันยิ้มร่าตบเข้าที่บ่าแกร่งเบาๆแล้วเดินไปนั่งที่โซฟา รอบนี้น้องหวังวินนะครับ
“ได้ งั้นฝากอาจารย์เทรนเด็กคนนี้ให้ร้อนแรงขึ้นมาอีกหน่อยนะครับ จะตั้งใจฝึกอย่างดีเลย” มาร์คหันมามองอีกคนที่พูดจาน่ากระชากมาดูดปากให้เจ่อกันไปข้าง แจ็คสันนิ่งไปเมื่อได้ยินประโยคนั้น
แจ็คสัน LOSE!!! ฮือออ กูจะฟ้องแม่ น้องหวังแพ้อีกแล้ววว
“นิ่งอีกๆ ไปลุก ไปซื้อของเข้าบ้าน” มาร์คควงกุญแจก่อนจะเดินไปหยุดรอที่ประตู แจ็คสันนั่งนิ่งไม่ขยับ เอาสิมึง กูจะงอน กูจะไม่พูด กูจะไม่คุย
“กูจะนับหนึ่งถึงสาม ไม่ลุกกูปล้ำ” มาร์คพูดเสียงนิ่งมองคนดื้อที่กำลังพยศไม่เชื่อฟัง
“หนึ่ง”
“สอง”
“สะ.” “เออๆๆๆๆ ลุกแล้วๆ สั่งอยู่ได้เผด็จการเป็นบ้า ชาติที่แล้วมึงเป็นฮิตเลอร์รึไงวะ” แจ็คสันบ่นอุบอิบพลางเดินหน้ามุ่ยเปิดประตูออกจากบ้าน มาร์คยิ้มกับท่าทางน่ารักของอีกคน
“แล้วจะยิ้มอีกนานไหม ยืนเก๊กอย่างกะหล่อตายห่า” แจ็คสันยังโวยวายไม่เลิก มาร์คปิดประตูแล้วเดินมาที่รถ
“บ่นอยู่ได้ ชาติที่แล้วเกิดเป็นโทรโข่งรึไง” มาร์คสวยกลับก่อนจะยกยิ้มอย่างผู้ชนะ ดูมันๆทำหน้าอย่างกับไปออกรบแล้วตีเมืองหงสาวดีแตกได้ แจ็๕สันคิดก่อนจะยัดตัวเข้าไปนั่งอย่างไม่สบอารมณ์
“เอ.. แต่จะว่าไปมึงคงไม่เป็นเป็นโทรโข่งหรอก” มาร์คพูดพลางทำสีหน้าครุ่นคิด แจ็คสันหันมองอีกคนอย่างไม่เข้าใจ “เพราะมันเล็กไปเตี้ยๆ ตันๆ เสียงดังโวยวายแบบมึงน่าจะเกิดเป็นลำโพงมากกว่า ฮ่าๆๆ” มาร์คหัวเราะร่าพร้อมกับออกรถไปยังห้างสรรพสินค้าชื่อดัง แจ็คสันทำจมูกบานก่อนจะสะบัดหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง งอนครับ กูงอนระดับแมกซ์ งอนมึงมาก ไอ้ขี้เหร่ ไอ้ไม่มีเสน่ห์
ความเงียบปกคลุมทั่วรถ มาร์คเหร่มองคนข้างๆที่ถอนหายใจทำท่าทางฟึดฟัดอยู่คนเดียวอย่าขำๆ มือหนาเอื้อมไปหยิบมือเล็กมากุมไว้ แจ็คสันขืนมือเล็กน้อยแต่ก็ยอมตามใจอีกคนจนได้ มาร์คสอดนิ้วเข้าประสานมืออีกคนแน่น
“ไม่เอาน่า ขี้งอนเป็นเด็กๆไปได้” มาร์คพูดเสียงล้อเลียน แจ็คสันสะบัดมือออกหวังจะให้หลุด อะไรวะผอมก็ผอมกว่าแต่ทำไมแรงเยอะกว่าวะ หวังเซ็ง
“กูไม่ได้งอน” ไม่พูดเปล่าแจ็คสันเชิดหน้ามองไปนอกหน้าต่างเหมือนเดิม มาร์คจอดรถเข้าข้างทางก่อนจะถอนหายใจออกมายาวๆ นี่กูอยู่กับคนอายุเท่ากันหรือเด็กอายุ5ขวบกันแน่วะเนี่ย
“ไม่งอนก็หันหน้ามาคุยกันดิ” มาร์คพูดเบาๆ แจ็คสันจิ๊ปากขัดใจก่อนจะหันหน้ากลับไปฝั่งคนขับ ตากลมเบิกกว้างตกใจเมื่อใบหน้าคมเคลื่อนมาอยู่ใกล้ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ลมหายใจร้อนของทั้งคู่รินรดกันและกัน มาร์คค่อยๆเคลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ แจ็คสันหลับตาปี๋ทำตัวไม่ถูก พลันภาพคนสองคนจูบกันเมื่อเช้าก็แว้บเข้ามาอีกครั้ง แจ็คสันลืมตาขึ้นก่อนจะที่ริมฝีปากทั้งสองจะแตะกัน มือเล็กผลักไหล่หนาออกอย่างแรงจนคนที่ไม่ทันตั้งตัวผละออกไปอย่างง่ายดาย
“คนอะไรเมื่อเช้าจูบกับอีกคน ตอนนี้จะจูบกับอีกคน โทษทีหวะแต่กูไม่ชอบใช้ ‘ของ’ ร่วมกับใคร ขับต่อไปได้ละ เสียเวลา” แจ็คสันพูดเน้นคำว่า’ของ’ให้มาร์คได้ยินชัดเจน มาร์คมองอีกคนนิ่งก่อนจะออกรถต่อ
“จะรีบไปไหนนักหนา” มาร์คถามเสียงนิ่ง คำว่า’ของ’ ที่อีกคนพูดออกมาทำเอาใบหน้าของมาร์คชาวาบไปหมด หมายความว่าที่ผ่านมาอีกคนเห็นเขาเป็นแค่ของ?
“อยากรีบกลับคอนโด คิดถึงแบมแบมจะแย่” แจ็คสันพูดด้วยน้ำเสียงประชด ไม่เข้าใจตัวเองว่าจะพูดอย่างงั้นทำไม แต่ช่างเถอะ ไม่สนใจหรอก
“แบมแบม?”
“ใช่ คนน่ารักๆแบบนั้นเป็นใครก็อยากอยู่ด้วยทั้งนั้นแหละ” แจ็คสันพูดประชดอีกครั้ง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอีกคนจะสนใจคำประชดบ้าๆนี้ไหม
“แล้ว.. ถ้ากูอยากอยู่กับคนน่ารักๆแบบมึงนี่ ก็คือไม่แปลกใช่ไหม” มาร์คมองตรงไปที่ถนน มือหนาชุ่มไปด้วยเหงื่อ ไม่รู้ว่าที่อีกคนพูดนั้นเป็นความจริงหรือแค่ประชดเท่านั้น หัวใจเต้นด้วยจังหวะแปลกไป
ตื่นเต้น? ไม่มีทางก็แค่ชอบแกล้ง แกล้งคนขี้โวยวายสนุกจะตายไป จริงไหม?
“ห่า พูดอะไรชวนอ้วกนะมึง กูนอนละถึงละปลุก” แจ็คสันจำต้องกลับมาเป็นคนเดิมเพื่อกลบเกลื่อนความเขินอายหลังจากฟังประโยคที่อีกคนกล่าว ใบหน้าหวานเห่อแดงลามไปยังใบหูจนแจ็คสันต้องแนบหน้าเข้ากับเข็มขัดนิรภัยเพื่อหลบซ่อนมันไว้ มาร์คเห็นท่าทางดังกล่าวก็ยิ้มโชว์เขี้ยวยาว มือหนาเลื่อนไปแตะแก้มกลมก่อนจะแวะจอดรถเข้าซองที่โรงจอดรของห้างสรรพสินค้า มาร์คปลดเข็มขัดก่อนจะยืดตัวเข้าไปใกล้อีกคนที่แกล้งหลับตาอย่างเอาเป็นเอาตายจนตาปี๋
“ที่กูพูดหน่ะ จริงจังนะถึงจะขี้โวยวาย ตัวเตี้ยแถมตันไปหน่อย แต่มึงก็น่ารักดีนะ” พูดจบก็กดจูบเข้าที่แก้มนุ่มจนเกิดเสียง ’จุ๊บ’ แล้วผละตัวออกไป แจ็คสันตื่นมามองหน้าอีกคนอย่างไม่อยากเชื่อ
“ลักหลับกูตัลหลอดดดดดดดดดดดด แล้วนั่นชมหรือด่ากูกันแน่วะไอ้ขี้เหร่” โวยวายกลบเกลื่อนความเขินอีกครั้ง ไอ้นี่มั้นเป็นอะไรมากไหมชอบมาทำอะไรแบบนี้กับเขาอยู่เรื่อย
“งั้น..’จุ๊บ’ ” มาร์คก้มลงจุ๊บริมฝีปากอิ่มอีกครั้งก่อนจะผละหน้าออกไป รอยยิ้มหล่อโชว์เขี้ยวขาวปรากฏอีกครั้ง “คราวนี้ทำตอนตื่นเลยเป็นไง จะว่ากูลักหลับไม่ได้ละนะ”
“ไอ้ ห่า มาร์คคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค!!!!!” ให้ตายนี่มันวันเขินแห่งชาติสำหรับแจ็คสันหรือไงนะ กูหล่ะเกลียดมึงจริงๆ
งื้อออออออออออออออออออออ!!! จบไปอีกตอนแล้ว 55 เอ๊ะ ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครนะ?? ดราม่า?? ไม่ดราม่า?? ดราม่า?? ไม่ดราม่า?? อยากบอกว่าไรท์แต่งดราม่าไม่เป็นกำลังตัดสินใจว่าจะม่าซักนิด.. ดีไหมนะ ฮ่าๆๆๆๆๆ อยากรู้ต้องติดตามต่อไปนะจ๊ะ วันนี้ 1 สิงหาคม เป็นวันเกิดไรท์เอง ครุคริ ตั้งใจมาอัพภายในวันเกิดเลยนะเนี่ย ยังไงก็ฝากติดตามด้วยเด้อออ ตอนนี้ก็รู้สึกเหมือนไม่ค่อยมีอะไรอีกละ เซ็งตัวเองแท้
ปล. เอาหล่ะติดแท็กกันหน่อยไหมมมม จัดไปกับแท็ก #มาร์คสันคนซึน เมาท์มอย ด่า ติ ชม กันได้เลยค่า อย่าให้แป้กนะไรท์อายยยยยยยยยยยยยย
ปล2. ขอบคุณที่ไม่ทอดทิ้งฟิคเรื่องนี้เน้ออออ ช่วยติดตามช่วยอ่านกันด้วยนะ
ปล3. ไม่สะดวกเม้นก็ไม่เป็นไร แค่ตามอ่านไรท์ก็ดีใจมากแล้ว แต่ถ้าเม้นด้วยไรท์จะดีใจม๊ากมากกก ฮ่าๆๆๆๆ
ปล4. ไรท์โรคจิตนะรู้ยัง ฮ่าๆๆๆ หลอกๆ รักรีดเดอร์ทุกคนนนนนนน
ความคิดเห็น