คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ไฮเพอร์อาร์เทียม 2
“กรี้ดดดดด อย่างกะฝันเลยอ่ะ”
“นั่นๆ นั่นท่านคริส กรี้ดดดด อย่าค่ะอย่ามองด้วยหางตาฉันจะละลายอยู่แล้ว”
“ใครก็ได้ช่วยผลักฉันเข้าไปยืนท่ามกลางเหล่าเทพบุตรกลุ่มนั้นที ไม่ไหวแล้ว กรี้ดดดด”
“ชานยอลอปป้า จงอินอปป้า จงแดอปป้า อี๋ฟานอปป้า สู้ๆนะคะฉันเป็นกำลังใจให้”
“ฮยองได้โปรดย่ำยีผม ถอดเข็มขัดแล้วฟาดมาที่กระผมตามที่ท่านต้องการ”
เสียงหวีดร้อง(?)กรี้ดกร้าดดังลั่นประดุจวงEXOไอดอลชื่อดังแห่งเกาหลีปรากฏตัว กลุ่มชายหน้าตาดีเดินแหวกกลุ่มทั้งหญิงและชายที่เข้ามารายล้อมช้าๆจนหายลับเข้าไปในยิมทู่กจัดไปรองรับนักกีฬาบาสเกตบอลกีฬาที่ทั้งสองโรงเรียนต่างขึ้นชื่อว่ามีสมาชิกที่หล่อเหลาพอๆไอดอลตามทีวี ไม่นานเสียงก็กระหึ่มฮือฮาขึ้นมาอีก เมื่อชายหนุ่มหน้าหล่ออีกสามคนเดินเข้ามาในรั้วโรงเรียน
“กรี้ดดดดดดดด เซฮุนอปป้า หล่อไม่บันยะบันยัง หล่อวัวตายควายล้ม หล่อจนต้องร้องขอชีวิต หล่อมากกกก ดิฉันก็มอบกายวายชีพแด่พระองค์เพคะ นี่เธอเอากล้องลงหน่อยฉันอยากเห็นเซฮุนอปป้าผ่ายสายตามากกว่าเลนส์กล้องนะยะ” --- > ไม่รู้เลยว่าไรท์เมนใคร(คึๆ)
“ปริ้นซ์ซง ยุนฮยองอปป้าของฉัน ทำมึงได้ดูดีขนาดนี้คะ ขนาดใส่ชุดบาสก็ยังเหมือนปริ้นซ์ อ้ายย”
“จีวอนฮยอง อ้ากก ให้ตายทำไมถึงหล่อ ทำไมครับ”
ทั้งสามส่งยิ้มตอบกลับทำเอาสาวน้อยสาวใหญ่และเหล่าเก้งกวางตายกันไปเป็นแถบๆ ก็รอยยิ้มของทั้งสามหน่ะมีเสน่ห์น้อยซะเมื่อไร ไม่นานทั้งสามก็ฝ่าวงล้อมเข้าตีเมืองจันทร์ เอ้ย เข้าไปในยิมตามคนกลุ่มแรกเข้าไป
“นั่นแก๊งนางฟ้า เหยดดดดดด เจ็บรึเปล่าครับตอนตกลงมาจากสวรรค์หน่ะ วี๊ดวิ้ว”
“สวยไม่สร่างเลยนะครับ สนใจมีกิ๊กเพิ่มซักสองสามคนไหมครับ”
“คุณลู่หาน อย่ายิ้มสิครับ ผมจะละลายแล้วนะ คุณอี้ชิงก็ด้วย นั่นคุณมินซอก โอยย หัวใจจะวาย ”
“แบคฮยอนอปป้า ชานอูอปป้า ฮันบินอปป้า คยองซูอปป้ายิ้มใส่กล้องหน่อยสิคะ”
เสียงหวีดร้องที่ดูเหมือนจะดังกว่าสองรอบที่ผ่านมาทำเอาโรงเรียนแทบแตก เหล่าสาวงาม(?)เดินฝ่าวงล้อมเข้าไปในยิมได้อย่างง่ายดายเพียงแค่พวกเขาเดินไป ทุกคนก็พร้อมแหวกทางพร้อมล้มระเนระนาดลงกับพื้น
“ไม่มีทางเข้าอื่นแล้วหรอวะ กูไม่อยากเข้าไปในวงนั้น” มาร์คพูดพลางกลอกตาไปมา อันที่จริงมาร์ค แจ็คสัน เจบีและจินยองมาถึงโรงเรียนได้ซักพักแล้วแต่พอได้ยินเสียงเหมือนนรกแตกนั้นทั้งสี่ก็ได้แต่นั่งถอนหายใจอยู่ในรถ
“ไปทางหลังโรงเรียน แต่เดินไกลหน่อยและถ้าเจอพวกนี้อีกคือซวยหนักกว่าเดิม” แจ็คสันว่าพลางคิดแผนภาพในโรงเรียนไว้ในหัว
“เอาไงดีวะ ลำพังกูอะไม่เท่าไร แต่จูเนียร์นี่ดิ” เจบีพูดพลางหันไปมองคนข้างๆที่ถอนหายใจรอบที่ล้านได้แล้วมั้ง
ทั้งสี่ทำสีหน้าครุ่นคิดได้ซักพักเมื่อไม่มีทางออกที่ดีไปกว่าเดินฝ่าฝูงซอมบี้พวกนี้เข้าไป ทั้งสี่จึงตัดสินใจก้าวขาลงมาจากรถยนต์หรูสีดำของมาร์ค มือหนาคว้ามือคนข้างกายมาจับแน่นพลางหันไปมองตา
“อย่าปล่อยมือ” มาร์คพูดแค่นั้นก่อนจะดึงแจ็คสันให้เดินเข้าไปท่ามกลางเสียงโหวกเหวกนั่น ยิ่งคนเหล่านั้นเห็นเขาสองคนจับมือกันเดินเข้ามาก็รัวชัตเตอร์และหวีดร้องเสียงดัง แจ็คสันก้มมองมือของอีกคนที่กระชับแน่นขึ้นเลยขยับเข้าไปใกล้อีกคน
“ไม่ต้องจับก็ได้ กูไม่ใช่เด็กๆนะเว้ยจะได้หลงทางในโรงเรียนตัวเอง” แจ็คสันว่าพยางพยายามแกะมือที่เกาะแน่นยิ่งกว่าปลาหมึก มาร์คตวัดมองด้วยหางตาเป็นเชิงดุพร้อมกระชับมือให้แน่นขึ้น แจ็คสันถอนหายใจออกมาเมื่อเห็นว่าอีกคนไม่ยอม ไม่นานทั้งสองก็เข้ามาในยิมได้สำเร็จตามมาด้วยเจบีและจูเนียร์ที่เดินมาในท่าที่มือของเจบีเกาะไหล่จูเนียร์และขยับแนบชิดจนแผ่นหลังเล็กติดหนึบกับแผงอกแกร่ง จูเนียร์ก้มหน้าซ่อนความเขินอายไว้ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉย
“นี่ วันนี้อย่าโดนตัวคนอื่นเยอะนักหล่ะ ถ้าไม่อยากเหนื่อยมาก” มาร์คกระซิบเข้าทีข้างใบหูเล็กพร้อมกับขบเม้มใบหูเบาๆ
“อื้อ สัส อย่ามา ไม่ให้โดนแล้วกูจะเล่นยังไงวะ” แจ็คสันโวยวายกลบเลื่อนความอายทันที คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากัน ดวงตากลมดูซุกซน จมูกรั้นเชิดขึ้นเล็กน้อยเมื่อไม่พอใจ
“งั้น.. ถ้ามึงชนะกูได้ กูจะไม่ติดใจเอามึง แต่ถ้ามึงแพ้” มาร์คยิ้มเจ้าเล่ห์พลางเว้นประโยคไว้นานพอสมควร แจ็คสันหันไปจ้องหน้ามาร์ครอว่าอีกคนจะพูดอะไรต่อ “มึงเตรียมตัวไม่ได้นอนยันเช้าไว้เลยนะครับ ที่รัก” มาร์คอาศัยจังหวะที่ไม่มีใครสนใจและคนตัวเตี้ยไม่ทันตั้งตัวประกบริมฝีปากอิ่มเบาๆแล้วผละออก ลิ้นหนาแลบเลียริมฝีปากตัวเองเบาๆ
“มึงแม่ง!!! ทำอะไรของมึงวะ คนเยอะนะเว้ยยยยยย เออ กูรับข้อเสนอ แล้วมึงจะได้รู้ว่าบาสโรงเรียนกูดีแค่ไหน คอยดูไว้ละกัน” แจ็คสันพูดพลางชี้หน้าอีกคนอย่างคาดโทษแล้วเดินกลับไปหาทีม แต่ด้วยความที่ชี้หน้ามาร์คอยู่ขาสั้นจึงสะดุดกระติกน้ำแข็งที่ตั้งไว้ข้างสนามจนแทบหัวคะมำพร้อมกับลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วทำหน้าไม่รู้เรื่อง มาร์คเห็นอย่างงั้นจึงได้แต่อมยิ้มในความโก๊ะของอีกคน
“ลางไม่ดีซะแล้วหละ หมาน้อย” มาร์คพูดเบาๆแต่ก็พอให้แจ็คสันได้ยิน คนตัวสั้นตวัดมองคนช่างล้ออย่างไม่พอใจ ยังไงวันนี้แจ็คสันคนนี้จะต้องชนะมาร์ค ต้วนให้จงได้ สู้!!
.
.
.
.
.
และแล้วการแข่งก็จบลง ใบหน้านักกีฬาของทั้งสองโรงเรียนแดงก่ำด้วยความเหนื่อย เหงื่อไคลท่วมตัวราวกับพึ่งอาบน้ำมาแต่นั่นกลับยิ่งทำให้คาริสม่าของแต่ละคนกระจายออกไปแทงตาคนดูไปทั่ว นักกีฬาทั้งสองทีมเดินไปจับมือกันอย่างเป็นมิตร ในสนามคือคู่แข่งแต่นอกสนามคือเพื่อนสนิทยกเว้นแต่สองคนที่ยืนจ้องหน้ากันอยู่นาน
“ไงครับคนเก่ง หึๆ วันนี้มึงโดนคนอื่นไปทั่วเลยนะครับ เตรียมใจไว้พร้อมรึยัง” มาร์คพูดพร้อมยิ้มโชว์เขี้ยวหล่อๆ แจ็คสันหอบหายใจจนตัวโยน ตากลมตวัดมองอีกคนอย่างหาเรื่อง ก่อนจะวิ่งหนีไปอีกทางที่ทีมยืนอยู่ ไม่ได้อยากหนีหน้าหรอกนะแต่.. คนมันเขินนี่ มาร์คส่ายหัวเบาๆก่อนจะเดินมารวมกับทีมบ้าง
“แจ็คสันฮยองงงงงงงงงง ไม่เป็นไรน้า ยังไงฮยองก็เก่งที่สุดในสายตาแบมอยู่แล้ว” คนตัวเล็กวิ่งกระโจนเข้าหาร่างสั้นแทบจะทันทีเมื่อนักกีฬาเดินออกนอกสนาม มาร์คขมวดคิ้วมองแบมแบมที่กำลังหอมแก้มแจ็คสันซ้ายขวาไม่สนใจเหงื่อที่ใบหน้าเรียวเลยซักนิดและพอเห็นแจ็คสันไม่ขัดขืนแถมยังยิ้มแย้มอย่างมีความสุข ดีใจมากไหม? - -
“แจ็คสัน!” มาร์คเดินเข้าไปหาพร้อมคว้าข้อมือเล็กมาจับแน่น “อ้าว แบมแบมสวัสดีครับ” มาร์คหันไปยิ้มให้คนตัวเล็กที่ยังยิ้มแย้มแจ่มใสเช่นเดิม อารมณ์ดีอะไรนักหนาวะ โว้ย หงุดหงิด
“สวัสดีครับ มาร์คฮยอง ฮยองมาพอดีงั้น.. ถ่ายรูปแบมกับแจ็คสันฮยองให้หน่อยสิครับ” ไม่พูดเปล่า แบมแบมส่งโทรศัพท์เครื่องหรมาไว้ในมือมาร์คเป็นที่เรียบร้อย มาร์คหยิบขึ้นก่อนจะกดถ่ายอย่างงรวดเร็ว ก็แบมแบมทั้งกอดทั้งหอมใครมันจะไปทนไหววะครับ
“เห้ยแจ็ค มาร์คไปเลี้ยงกัน” ยุนฮยองฮยองตะโกนเรียกพวกผมสองคน เมื่อเห็นโอกาสมาร์คเลยดึงมือแจ็คสันให้ออกจากแบมแบมแล้วลากไปหากลุ่มฮยองทันที
“เป็นอะไรของมึงเนี่ย! แดกรังแตนมารึไงวะ” แจ็คสันขมวดคิ้วไม่พอใจ ก็อยู่ๆมาร์คก็ทำหน้าตึงใส่แถมยังมองอีกคนด้วยสายตาแทบจะกลืนกิน
“เปล่า” คำตอบสั้นๆที่แจ็คสันควรจะชินได้แล้ว คนอะไรวะอยากพูดก็พูดอยากเงียบก็เงียบ หวังตามอารมณ์ไม่ทัน
“เออๆ แล้วแต่มึงเลยยยย ร้อนจะตายห่าจะไปเลี้ยงกันเลยเนี่ยนะ ไปเปลี่ยนชุดอาบน้ำก่อนได้ไหมเนี่ย” คนตัวสั้นบ่นอุบอิบตามประสาคนขี้โวยวาย
“เรื่องมาก” มาร์คพูดก่อนจะหันไปคุยอะไรบางอย่างกับรุ่นพี่แล้วลากแจ็คสันออกมานอกยิมทันที
“เอ้า ด่าแล้วก็ลากกูออกมา นี่คนนะครับไม่ใช่รถของเล่นลากไปลากมาอยู่ได้ วู้ว” คนตัวสั้นยังคงโวยวายไม่เลิก มาร์คถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะดันร่างอีกคนให้ติดกับต้นไม้ต้นใหญ่ที่เดินผ่าน ร่างสูงขบกรามแน่นทำเอาคนขี้โวยวายเงียบไปชั่วขณะ
“มะ.”
“ทำไมถึงยอมให้แบมแบมแตะเนื้อต้องตัวได้ขนาดนั้น” ร่างสั้นยังไม่ทันเอ่ยเสียง มาร์คก็โพล่งคามคาใจออกมาทันที
“ก็นั่นมันน้อง แค่กอดแค่หอมจะเป็นอะไรไป” แจ็คสันตอบพลางไหวไหล่ ก็แค่น้องจริงๆนี่แค่นี้ก็ต้องโกรธด้วยหรอวะ
“มึงคิดว่าพี่น้องแล้วแบมแบมคิดแบบนั้นไหม มึงก็เห็นสายตาที่เขามองมึง” มาร์คผละตัวออกก่อนจะเดินหนีไปอีกทาง แจ็คสันขมวดคิ้วมุ่น ก็ต้องคิดว่าพี่น้องสิวะสายตงสายตาอะไรไม่เห็นจะเข้าใจ
“แล้วจะไปไหนนั่น จะทิ้งกูไว้นี่หรอ” แจ็คสันกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามอีกคนไป ไอ้นี่ก็เดินเร็วจริ๊ง มาร์คหยุดเดินกระทันหันทำให้หัวกลมกระแทกเข้ากับแผ่นหลังอย่างจัง
“เอ้า ไอ้นี่ คิดจะหยุดก็หยุด อะไรว๊า” แจ็คสันมองอีกคนด้วยสายตาไม่เข้าใจ ทำไมเป็นคนเข้าใจยากขนาดนี้= = มาร์คหันมามองอีกคนด้วยใบหน้าเรียบเฉย ดวงตาคมสบเข้ากับดวงตาหวานที่จ้องอยู่ก่อนแล้ว ราวกับมีแม่เหล็กต่างขั้วอยู่ในตัวของทั้งสองคน แขนแกร่งโอบรวบเอวอวบก่อนจะรั้งเข้ามาแนบชิดทั้งที่ยังไม่ละดวงตาออกจากกัน
“อย่าให้ใครทำแบบนั้นอีก ทุกอย่างของมึงเป็นของกู.. ของกูแค่คนเดียว เข้าใจรึเปล่าครับ?” ดวงตาและน้ำเสียงที่จริงจังทำเอาแจ็คสันลืมทุกอย่างแม้แต่วิธีการพูด แก้มกลมขึ้นสีระเรื่อเพราะคำพูดที่ตรงไปตรงมาจนเกินเหตุของคนตรงหน้า ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันเป็นเส้นตรง
“อืม” ตอบรับเบาๆในลำคอก่อนจะเสมองไปทางอื่นแก้เขิน มาร์คกระตุกยิ้มเมื่อเห็นท่าทางน่ารักของอีกคน ริมฝีปากหน้าขยับเข้าครอบครองริมฝีปากแดงที่ไม่ว่าจะลิ้มรสกี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ไม่เคยเบื่อ กลับติดใจและอยากจะเก็บไว้เป็นคนตัวเองเพียงคนเดียว ลิ้นร้อนลากเลียริมฝีปากเล็กช้าๆก่อนจะขบเม้มริมฝีปากจนล่างจนเริ่มเจ่อ ก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปฉกชิมความหวานภายในช้าๆ
“อื้ม” ดวงตากลมปิดลงรับสัมผัสนุ่มละมุนหากแฝงด้วยความเร่าร้อน แจ็คสันเอียงหน้าปรับองศาให้ริมฝีปากแนบแน่นยิ่งขึ้น รสจูบหอมหวานคละเคล้ากับความร้อนลุ่มแทบหลอมละลายร่างของคนตัวเตี้ย แขนแกร่งกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นเพื่อพยุงไม่ให้อีกคนลงไปกองกับพื้น ลิ้นเล็กพยายามหยอกล้อกับลิ้นอุ่นสร้างความพอใจให้คนร่างสูงเป็นอย่างมาก
“อื้อ . อื้ม” มือเล็กทุบต้นแขนอีกคนเบาๆเป็นสัญญาณว่าจะหมดลมหายใจแล้ว มาร์คถอนริมฝีปากออกมาอย่างอ้อยอิ่ง น้ำหวานเชื่อมริมฝีปากทั้งสองยิ่งทำให้แจ็คสันดูเซ็กซี่ยิ่งขึ้นในสายตามาร์ค
“แฮ่ก อื้อ. พะ พอแล้ว มะ. มาร์ค” ในที่สุดมาร์คก็ห้ามใจตัวเองไม่ไหว จมูกโด่งซุกไซร้ซอกคอขาวอย่างรวดเร็ว กลิ่นเหงื่อปนกับกลิ่นหอมเฉพาะตัวของอีกคนยิ่งกระตุ้นอารมณ์ดิบของมาร์คให้พุ่งสูง ริมฝีปากหนาขบเม้มเบาๆจนเกิดรอยแดงจางๆ มือหนาสอดเข้าไปภายใต้เสื้อบาสตัวใหญ่
“เห้ย พวกมึงอ่ะประเจิดประเจ้อไปป่ะว๊า” และแล้วเสียงคุ้นหูก็ตะโกนเข้ามาขัดจังหวะ แจ็คสันเมื่อได้สติก็รีบผลักคนตัวสูงออกทันที มาร์คกัดริมฝีปากหันไปมองทางต้นเสียงที่มาขัดจังหวะรักของตน
“เจบี มึงแม่ง - -” มาร์คทำหน้านิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นผิดจากคนข้างๆที่ลุกลี้ลุกลนอย่างเห็นได้ชัด
“จะทำก็ทำที่ลับตาคนหน่อยสิ แล้วนี่เป็นไงมาไงถึงมาเป็นแบบนี้กันได้ แต่ก่อนเห็นกัดกันตลอด” จูเนียร์พูดมาหน้านิ่งเหมือนเดิม แจ็คสันก้มหน้าลงพื้นคนช่างจ้อเปลี่ยนเป็นคนละคนไปเลย
“ก็ไม่เห็นเปลี่ยนก็กัดกันเหมือนเดิม แค่เปลี่ยนจากคำพูดมาเป็นการกระทำ” มาร์คพูดหน้าตาย แจ็คสันเงยหน้าขึ้นมองอีกคนทันที เจบีกลั้นขำกับท่าทางของทั้งสองคน
“พูดอะไรบ้าๆ พวกมึงอย่าไปฟังมัน พวกกูก็ยังไม่ชอบขี้หน้ากันเหมือนเดิมนั่นแหละ” แจ็คสันว่าพลางหยิกแขนมาร์คเพื่อกลบเกลื่อนความเขิน
“หึ งั้นหรอ” มาร์คหัวเราะในลำคอก่อนจะดึงแขนอีกคนเข้ามาใกล้ แขนแกร่งโอบรอบไหล่คนตัวเตี้ยไว้ แจ็คสันดิ้นขลุกขลักไปมาแต่สุดท้ายก็ยอมอยู่นิ่งๆพร้อมบ่นอุบอิบอยู่คนเดียว
“เออๆ นั่นมันเรื่องพวกมึง ไปๆไปกินเลี้ยงกันเว้ย วันนี้ไม่เมาไม่กลับ แจ็คมึงมีแข่งฟันดาบอีกสองวันนี่ วันนี้แดกให้เต็มที่นะมึง” เจบีว่าพลางยักคิ้วไปให้
“แน่นอนอยู่แล้ว ระดับท่านหวัง ไม่ต้องห่วง” แจ็คสันกลับมายกยอตัวเองอีกครั้งก่อนทั้งสี่จะย่างกรายออกจากตำแหน่งเดิมไปขึ้นรและตรงดิ่งไปที่ร้านCupid ร้านเหล้าชื่อดังแถวโรงเรียน ตามคาดไม่ถึงครึ่งชั่วโมง
.
.
.
.
.
“วู้วววว เพลงนี้เพลงอารายยย บางโคนฟางแล้ววก็ไม่ข้าวจายยยย ม่ายรู้มานมาจากหน้ายไม่รู้ว่าครายอาวมานข้าววมา” แจ็คสันอยู่กลางฟลอร์เรียบร้อย ร่างสั้นยกแขนขึ้นสูงย่อเข่าลงเล็กน้อยแล้วปัดป่ายมือไปมา ตอนนี้ทุกคนูกแหวกเป็นวงกลมโดยมีแจ็คสันอยู่ตรงกลางเต้นเด่นอยู่คนเดียว
“ตึด ตึด ตึด ตื้อ ดึ๊ด ตึด ตึด ตึด ตึด ตึด ตื้อ ดื๊ด ดีเจโซสันมาแล้วคร้าบ” ไม่เปล่าแจ็คสันก็จัดการวาดลวดลายตามแบบดีเจโซ โซอะไรซักอย่างที่กำลังดังอยู่ในขณะนี้
“เฮ้อ” มาร์คกุมขมับเมื่อเห็นสภาพของคนตัวเตี้ยพลางส่ายหน้าเบาๆ แต่ก็ไม่ยอมละสายตาไปไหน “เต้นล่อเสือล่อตะเข้ซะขนาดนั้น ไม่รู้รึไงว่าเสื้อบาสมันคว้านด้านข้างลึกหน่ะ” มาร์คบ่นกับตัวเองเบาๆ
“เห้ย” มาร์คตาเบิกโพลงเมื่อคนตัวเล็กกระโดดขึ้นไปบนเวทีที่มีเสาตั้งไว้อยู่ตรงกลาง ไม่นานสะโพกมนก็ส่ายร่อนไปมาเรียกเสียงฮือฮาให้ผู้ชายและผ้หญิงแวนั้นหันมามองได้เป็นแถบๆ ดวงตาหวานฉ่ำ เส้นผมเปียกเหงื่อลู่ลงรับใบหน้าหวาน ริมฝีปากอิ่มเผยอขึ้นเล็กน้อยก่อนจะส่งยิ้มน่ารักไปทั่ว มาร์ครีบเดินไปที่เวทีก่อนจะกระโดดขึ้นไปทันที
“อ้าว มาร์คคคค มาเต้นกานนน” แจ็คสันเมื่อเห็นมาร์คก็ดึงข้อมืออีกคนเข้ามาใกล้ แขนเล็กโอบรอบคอคนตัวสูงแน่นก่อนจะค่อยๆขยับส่ายสะโพกร่อนขึ้นลง นิ้วเรียวลากไล้ไปตามโครงหน้าหล่อเรื่อยไปตามลำคอยาว แจ็คสันส่ายสะโพกพร้อมขยับเดินไปรอบตัวอีกคน มาร์คเหมือนตกอยู่ในภวังค์ทั้งๆที่สมองสั่งให้หยุดแล้วลากเด็กดื้อกลับบ้านไปซะแต่ร่างกายกลับยืนนิ่งมองการกระทำของอีกคนอย่างหลงใหล
“เต้นด้วยกันนะ จุ๊บ”ริมฝีปากอิ่มกระซิบเข้าที่ข้างหูอีกคนพร้อมกดจูบลงที่ต้นคอหนา มาร์คขนลุกไปทั้งตัว แจ็คสันหันยืนหันหลังพลางจับมืออีกคนมาวางไว้บนสะโพกก่อนจะส่ายไปมา แขนสั้นเอื้อมไปโอบรอบคออีกคนที่ยืนซ้อนหลัง เวทีกำลังจะลุกกเป็นไฟเพราะความเร่าร้อนของสองร่างที่เต้นกอดรัดกันไปมา
“แจ็คสัน. ถ้ามึงไม่หยุดตอนนี้” มาร์คขบกรามแน่นเพื่อข่มอารมณ์ที่กำลังปะทุภายใน แจ็คสันหันหน้ากลับไปมองอีกคน นิ้วเรียวกดปิดปากอีกคนไว้เป็นเชิงห้ามไม่ให้อีกคนพูดต่อ
“อา. มะ.มาร์ค อื้อ” แจ็คสันครางกระเส่าเบาๆข้างใบหูอีกคนพร้อมกดจูบลงที่ใบหูเบาๆ แขนเล็กโอบรอบต้นคอร่างสูง
ไม่ ทน แล้ว โว้ยยยยยยยยยยยยยยยย
มาร์คคว้าข้อมือเล็กลงจากเวทีทันทีพร้อมกับตรงดิ่งไปที่รถ มาร์คยัดอีกคนเข้าไปในรถแล้ววิ่งไปฝั่งคนขับอย่างรวดเร็ว รถคันหรูพุ่งทะยานออกสู่ถนนทันที ภายในไม่กี่นาทีก็หยุดลงที่หน้าบ้านหลังใหญ่ มาร์คอุ้มแจ็คสันลงจากรถแล้วเดินขึ้นห้องทันที ร่างสูงวางอีกคนลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา
“มาร์ค ฮือ พากลับทำมายยย ยังไม่มาวเลย” ดวงตากลมปรือเล็กน้อย มาร์คกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์พร้อมกับก้มหน้าลงต่ำ
“ลูกหมาขี้อ่อย คิดว่ายั่ยในที่แบบนั้นแล้วจะรอดหรือไง ยังไงซะวันนี้มึงก็ไม่รอดแน่ หมาน้อย” มาร์คไล้นิ้วไปตามโครงหน้าหวานแผ่วเบา นิ้วเรียวไล้วนรอบริมฝีปากแดงช้าๆ แจ็คสันส่งปลายลิ้นออกมาเลียก่อนจะดูดที่ปลายนิ้วอย่างแรง ตกลงมันเมแน่ไหมวะเนี่ย แต่ถ้าไม่เมามันคงไม่ทำอะไรแบบนี้แน่ มาร์คดึงนิ้วออกจากริมฝีปากเล็กช้าๆก่อนจะถอดเสื้อของอีกคนออก เผยให้เห็นผิวขาวนวลสะอาดตา ร่างสูงไม่รอช้าซุกไซร้ซอกคอขาวพร้อมดูดดุนทำรอยสีกุหลาบไปทั่วจนแทบไม่เหลือที่ว่าง ปลายนิ้วสะกิดยอดอกสีสวยที่เริ่มตั้งชูชันรัวๆ
“อื้อ. อา” แจ็คสันแอ่นอกรับสัมผัสวาบหวามนั้นอย่างไม่รู้ตัว สติเพียงน้อยนิดที่เจ้าตัวไม่สามารประคองได้ตอนนี้ได้หายไปหมดแล้ว มือเล็กขย้ำกลุ่มผมสีแดงเพลิงแน่นเพื่อระบายอารมณ์ที่พุ่งขึ้นสูง ลิ้นร้อนลากเลียผ่านร่องอกเล็กก่อนจะดูดดุนทำรอยไปทั่วทุกที่ที่ลากผ่านแต่แล้ว...
“มะ. มาร์ค อื้อ กู. ”
พรวดดดดดดดด
“แจ็ค สันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน มึงอยากตายใช่ไหม” ยังไม่ทันที่ร่างเล็กจะพูดจบ อาหารและเครื่องดื่มที่ถูกเขมือบเข้าไปในวันนี้ก็พรั่งพรูออกมาดั่งสายฝนชโลมจิตใจต่างกันที่กลายเป็นอ้วกชโลมหัวคนตัวสูงเป็นที่เรียบร้อย มาร์คหวีดร้องออกมาด้วยความโมโห อารมณ์พุ่งพล่านในกายหดหายไปหมด
“คิๆ เอื้อก ซาหนูกจางงง อ้วก” แจ็คสันหลับตาแน่นก่อนจะพ่นอ้วกออกมาเต้นตัวแถมยังไหลไปเผื่อแผ่ผ้าปูที่นอนสีเทาสุดรัดสุดหวงของเจ้าของห้องอีกด้วย มาร์คได้แต่นั่งอึ้งอยู่ข้างเตียง
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” มาร์คตะโกนเสียงดังชนิคที่ไม่กลัวป้าข้างบ้านออกมาด่าเลยแม้แต่น้อย
แอ๊ดดดดด
“มาร์คฮยอง เป็นอะไรรึเปล่า ยูคยอมยัวร์ฮีโร่มาช่วยแล้ว” ร่างยักษ์ของยูคยอมปรากฏตัวขึ้นที่หน้าห้อง มือใหญ่ขยี้ดวงตาราวเด็กน้อยอนุบาล แถมยังหนีบตุ๊กตาฮิปโปที่หน้าคล้ายๆกันไว้ที่ใต้รักแร้ นี่หรือฮีโร่- - มาร์คส่ายหน้าน้อยๆอย่างเอือมๆ
“ไม่มีอะไร กลับไปนอนไป” ยูคยอมพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะเดินหลับตากลับไปที่ห้อง มาร์คอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเริ่มจัดการกับเศษซากอารยธรรมที่แจ็คสันเป็นคนก่อขึ้นอย่างเซ็งๆ
ใช้เวลาหลายชั่วโมงกว่าจะจัดการทุกอย่างเรียบร้อย ตอนนี้แจ็คสันอยู่ในชุดนอนลายเป็ดน้อยน่ารักที่มาร์คแอบไปขโมยมาจากห้องของยูคยอม หลังจากที่อาบน้ำเสร็จร่างสูงล้มตัวลงนอนข้างๆคนตัวสั้นที่ไปเข้าเฝ้าพระอินทร์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว นอนลงได้ไม่นานแขนสั้นก็กวาดมาพาดที่เอวหนาทันที ใบหน้าหวานซุกเข้าที่แผงอกแกร่งเหมือนเด็กไม่มีผิด
“วันนื้ถือว่ารอดตัวไป แต่วันหลังกูไม่ปล่อยมึงไปแน่”มาร์คกระตุกยิ้มเมื่อเห็นท่าทางของอีกคน มือหนาลูบกลุ่มผมนุ่มก่อนจะกดจูบเข้าที่หน้าผากมนแผ่วเบา พร้อมกับกระซิบข้อความแผ่วเบาที่ทำเอาคนที่หลับไปแล้วอมยิ้มออกมาราวกับได้ยินในสิ่งที่อีกคนพูด
“Good night my puppy”
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด จบไปอีกตอนแล้ว ปริ่มมาก ไม่สนุกยังไงคอมเมนท์ติชมได้เลยเด้อ สมองไม่ค่อยแล่นเพราะช่วงนี้งานมหาลัยเยอะเหลือเกินแต่ก็ไม่อยากดองไว้นานอ่ะ ไรท์ต้องขอโทษรีดเดอร์ทุกคนด้วยเน้อออออออ ขอบคุณทุกคนที่ไม่ทิ้งฟิคและไรท์ผู้น่าสงสารไปนะจ๊ะ
ปล1. ไรท์ฝากให้รีดเดอร์คอมเมนท์เป็นกำลังให้ไรท์ด้วยเน้อออ ข้อความสั้นๆเช่น ดี กาก ห่วย สนุก บลาๆๆๆๆ แค่นี้ก็ได้ ไม่ว่าจะชมจะติตรงไหนไรท์รับฟังหมดเลยนะ
ปล2. Got7 คัมแบ็คแล้ว พี่มาร์คน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกก(ก.ไก่ล้านตัว) งื้อออออออ
ปล3. 15กันยานี้ iKonจะเดบิวท์แล้วนะจ๊ะ อย่าเรียกเดบิวท์เลยเรียกคัมแบ็คน่าง่ายกว่า ยุนฮยองของไรท์(ตลอด)ฮ่าๆๆๆๆๆ
ปล4. ไรท์บ้าปล่อยไรท์ไป แต่ปล่อยฟิคเรื่องนี้ผ่านไปไม่ได้นะจ๊ะ 55 ฝากไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยจ้า
ปล5. เลิฟทุกคนนนนนน
ความคิดเห็น