คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ไฮเพอร์อาร์เทียม 1
ขาสั้นค่อยๆก้าวเข้าไปในรั้วโรงเรียนอย่างไม่เร่งรีบนัก วันนี้นักเรียนหลากหลายโรงเรียนมาเยือนโรงเรียนของร่างเตี้ยเต็มไปหมด จะอะไรซะอีกหล่ะ ก็งานแข่งขันกีฬาไฮเพอร์อาเทียมระหว่างโรงเรียนไฮเพอร์เรียนและอาร์เทมีส แจ็คสันถอนหายใจยาวก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากอย่างที่ชอบทำพร้อมกับเดินไปตามทางที่ผู้คนขวักไขว่ เสียงกรี้ดและเสียงเซ็งแซ่ต่างๆเป็นสิ่งที่ชินเสียแล้วสำหรับแจ็คสันหวังคนนี้
“กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ฉันต้องตายแน่ๆ เขามองมาที่ฉัน อ้ากกกกก”
“ดูสายตาเขาสิ ฉันจะละลายอยู่แล้วนะ ทำไมหล่อได้ขนาดนี้”
“ยังกะเทวดาตัดปีกทิ้ง ลำคอโคตรยาว ผิวก็เนียน กูหล่ะอยากเกิดได้ซักครึ่งของแม่งจริงๆ”
บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงกรี้ดที่ดังขึ้นและถ้าฟังไม่ผิดจะดังมาจากด้านหลังของร่างเล็ก ใครๆ ใครบังอาจมาแย่งคะแนนความนิยมของแจ็คสันหวังคนนี้ไปได้ ดูสายตารอบข้างดิ เห้ยๆๆๆๆๆ แจ็คสันอยู่ตรงนี้คร้าบบบ ด้านหลังไม่มีคนหล่อไปกว่าผมหรอกน่า แจ็คสันขมวดคิ้วมุ่นด้วยความหงุดหงิดก่อนจะตัดสินใจหันไปมองด้านหลัง
“ไอ้มาร์ค!!!! มึ๊งงง มึง มึงอีกแล้ว เออหล่อมากก เต๊ะท่าเก๊กขรึมเข้าไป จ้าพ่อเทพบุตรหล่อลืมโลกหล่อจนกูต้องร้องขอชีวิต” แจ็คสันตวัดสายตาร่างสูงโปร่งที่เดินเข้ามาก็แผ่รัศมีความหล่อเย็นชาเรี่ยราดแม้จะอยู่ในชุดไปรเวทแสนธรรมด๊าธรรมดาแต่พออยู่บนตัวอีกคนกลับดูดีอย่างกะตัวละหมื่นเสื้อฮูทแขนกุดสีขาวพร้อมกางเกงตัวใหญ่ฮิปฮอปสไตล์ รองเท้าผ้าใบสีเทาทุกอย่างดูเป๊ะเวอร์สุดๆ แจ็คสันกลอกตาพร้อมกับเบะปากอย่างหมั่นไส้ เป็นจังหวะเดียวกันกับที่มาร์คหันมาเห็นพอดี ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะกลับไปทำหน้านิ่งเหมือนเดิม ขาเรียวเดินเข้ามาใกล้ร่างเตี้ยที่ยืนฟึดฟัดอยู่คนเดียว
“อย่าๆๆๆๆ อย่าเอาความขี้เหร่มาใกล้กู” แจ็คสันว่าพลางถอยหลังหนี สะบัดมือไล่อีกคนรัวๆ มือหนาคว้าข้อมือเล็กแล้วกระชากให้อีกคนเข้ามาใกล้โดยที่แจ็คสันไม่ทันตั้งตัว แขนแกร่งโอบรอบเอวอวบพร้อมก้มหน้าลงต่ำ
“ขี้เหร่? ให้โอกาสพูดใหม่ครับเมีย” มาร์คส่งสายตาเจ้าเล่ห์พร้อมพูดในระดับเสียงที่พอได้ยินกันแค่สองคน แจ็คสันถลึงตาใส่อีกคนทันทีก่นจะกระทืบเข้าไปที่เท้าอีกคนอย่างแรง
“โอ๊ย!!” แจ็คสันสะบัดตัวให้หลุดก่อนจะชี้หน้าพร้อมกับทำปากโดยไม่มีเสียงว่า ‘สมน้ำหน้า’ แล้ววิ่งหนีไป มาร์คก้มลงกุมเท้ากัดริมฝีปากเพื่อสะกดอารมณ์ ผู้คนรอบข้างหันมามองเป็นตาเดียวแต่สุดท้ายความหล่อก็เอาชนะทุกอย่าง เพราะในสายตาทุกคนมองเหมือนกับว่ามาร์คก้มลงผูกเชือกรองเท้าผ้าใบเท่านั้น
“คนอะไรแค่ผูกเชือกรองเท้ายังหล่อเลยแกรรรรร ฉันคือทาสมาร์ค ต้วน ไม่ได้การต้องถ่ายรูปแล้วสร้างแท็กในทวิต” หญิงสาวคนหนึ่งกล่าวพร้อมกับยกโทรศัพท์ถ่ายรูปเทพบุตรสุดหล่อพร้อมอัพโหลดทันที และแน่นอนวันนี้แฮชแท็กในทวิตเตอร์ที่มีชื่อว่า ‘#ทาสมาร์คต้วน’ ต้องดังกระฉ่อน
มาร์คกระตุกยิ้มเมื่อเห็นการกระทำของหญิงสาวหลายๆคนและชายหนุ่มบ้างบางคน(?)ก่อนจะลุกขึ้นยืนด้วยใบหน้านิ่งเฉยเช่นเดิม
‘ก็ไม่ได้อยากหล่ออะไรมากหรอกนะครับ แต่มันก็ช่วยไม่ได้นี่เนอะต้องทนอยู่ในสภาพหล่อๆแบบนี้ต่อไปครับ’ มาร์คคิดในใจ
มือเรียวยกโทรศัพท์กดหาเพื่อสนิทที่ตอนนี้น่าจะมาถึงได้แล้วแต่มาร์คกลับยังไม่เห็นสักที มาช่วยถ่วงดุลเสียงกรี้ดหน่อยก็ไม่ได้ให้ตาย หูจะแตกอยู่แล้ว
[โยว่] เสียงปลายสายรับด้วยน้ำเสียงสดใส
“อยู่ไหน” เสียงทุ้มนุ่มตามสไตล์คนหล่อ
[หลังมึง 12นาฬิกา] มาร์คหันไปตามที่อีกคนบอก ก็พบกับชายหนุ่มเพื่อนสนิท ผมสีควันบุหรี่รับกับสีผิวมาในชุดเสื้อยืดสีดำกางเกงยีนส์สีซีดข้างกายมีพระมเหสีแสนโหดคอยคุม เจบียิ้มตาหยีเป็นตะแปะขายเกาลัดตามข้างทาง มาร์คพยักหน้าน้อยๆก่อนที่เจบีและจูเนียร์จะเดินเข้ามาหา ทั้งสามกลายเป็นที่สนใจของสาวๆระแวกข้างทันทีและไม่นาน
“มาร์คฮยองงงงงงง” เสียงสดใสพร้อมร่างกายสูงใหญ่เยี่ยงเปรตวิ่งมาทางมาร์คพอดี
“อ้าวเห้ย ทำไมมึงกับยูคยอมไม่มาด้วยกันวะ” เจบีเอียงคอถามข้อสงสัยของตนเล็กน้อย ยูคยอมยิ้มที่หลายๆคนมักจะคำนิยามว่ายิ้มแรงคืนให้เจบีก่อนจะโชว์ถุงที่เต็มไปด้วยขนมขบเคี้ยวสองถุงใหญ่ เจบีส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะลูบหัวทุยนั่นด้วยความเอ็นดู
ชายหนุ่มหน้าตาดีทั้งสี่กลายเป็นที่สนใจของรอบข้างอย่างรวดเร็ว ทั้งสี่เดินเข้าไปในยิมที่วันนี้จะมีการแข่งฟันดาบ แน่นอนแบมแบมและแจ็คสันก็มีคิวแข่งวันนี้ส่วนยองแจจะตามมาทีหลังเพราะติดวิ่งแข่งอยู่อีกฟากของโรงเรียน ไม่นานนักพิธีกรก็เริ่มพูดเปิดงานและเรียกนักกีฬาทั้งสองโรงเรียนออกมา
มาร์คกวาดสายตาของไอ้คนตัวเตี้ยซึ่งหาได้ไม่ยาก ก็มันชอบทำท่าเยอะโอเวอร์ซะขนาดนั้นหาไม่เจอก็ตาบอดละครับ แจ็คสันอยู่ในชุดยูนิฟอร์มสำหรับฟันดาบ ในมือถือดาบเซเบอร์คู่ใจ รอยยิ้มสดใสประกอบกับดวงตาซุกซนคู่นั้นทำให้มาร์คหลงใหลจนไม่ละสายตาแต่พอตากลมหันมาทางเขา แจ็คสันแลบลิ้นก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกทาง มาร์คกระตุกยิ้มกับท่าทางแสนงอนนั่น
“กระพริบตามั่งก็ได้ครับคุณชาย น้องชายมึงก็ดูเป็นเอามากนะ” เสียงทุ้มกระซิบข้างหูทำให้ร่างสูงหลุดจากภวังค์ก่อนตาคมจะมองไปยังน้องชายสุดที่รัก ยูคยอมยิ้มไม่หุบสายตาหวานเยิ้มคาดว่าถ้ามีหัวใจพุ่งออกมาจากตาได้คงจะมีอีโมติค่อนนั้นบนหน้ายูคยอมเป็นแน่ มาร์คมองตามสายตาน้องชายจนเห็นเป้าหมาย
“เออ ยูคมันเครซี่เด็กนั่นมาก” มาร์คพูดก่อนจะมองไปที่เด็กน้อยน่ารักที่ยืนยิ้มหน้าบานอยู่กลางสนาม รู้สึกคุ้นเคยกับรอยยิ้มนั้นแปลกๆ มาร์คสะบัดหัวไล่ความคิดต่างๆก่อนจะหันกลับมาสนใจคนของตัวเองต่อ ไม่นานยองแจก็มาพร้อมเข้ามานั่แทรกกลางระหว่างาร์คกับเจบีทันที
ให้ตายไอ้เด็กนี่ ---- > มาร์คคิดในใจ
เวลาผ่านไปจนการแข่งขันจบลงไม่ต้องบอกก็คงรู้แจ็คสันและแบมแบมชนะเข้าสู่รอบต่อไป ไอ้สั้นก็คุยโม้โอ้อวดความเก่งของมันไม่หยุด ตอนนี้ชายหนุ่มทั้งเจ็ดคนกำลังเดินไปตามทางกะจะไปหาอะไรกินกันซะหน่อยค่อยแยกย้าย แน่นอนครับ พรุ่งนี้ผมกับแจ็คสันต้องดวลบาสกันอย่างไม่ต้องสงสัย
“วันนี้มานอนบ้านกู พรุ่งนี้จะได้มาด้วยกัน ตามนั้น ตกลง” มาร์คกระซิบข้างหุแจ็คสัน ถามเองตอบเองโดยที่แจ็คสันยังไม่ทันได้แย้งอะไรออกไป รอยยิ้มกวนวาดบนใบหน้าหล่ออีกครั้ง แจ็คสันเลิกคิ้วสูงก่อนจะฟาดแขนแกร่งไปอย่างแรงจนเป็นรอยแดง
“ใครจะนอนกับมึง ไม่ไปเว้ยกูจะนอนคอนโดกู” แจ็คสันตอบก่อนจะเดินจ้ำอ้าวไปหายองแจที่มองตามไอ้เจบีกับจูเนียร์สวีท(?)ก็ไม่เชิงเท่าไร ก็แค่ป้อนน้ำ ลูบหัวกันแค่นั้นเอง
“ยองแจ โอเคป่าว” แจ็คสันถามน้องญาติของตัวเองด้วยความเป็นห่วง ก็รู้ว่ายองแจแอบชอบเจบีมาเป็นชาติ เป็นใครมาเห็นคนที่ตัวเองแอบชอบทำแบบนี้กับคนอื่นคงเจ็บปวดน่าดู
“เฮีย..” ยองแจมองหน้าแจ็คสันด้วยสีหน้าไม่บอกบุญสุดขีด แจ็คสันกัดริมฝีปากเล็กน้อยก่อนจะโอบไหล่เล็กแล้วลูบเบาๆ
“ไม่เป็นไรนะน้องพี่ เดี๋ยวพี่หาคนใหม่หล่อๆกว่านี้ให้” แจ็คสันพูดพลางหัวเราะเบาๆเพื่อปลอบใจยองแจ
“คิๆ ไม่ต้องหาหรอกเฮีย” ยองแจอมยิ้มก่อนจะมองหน้าแจ็คสันด้วยสายตาจริงจัง
“นี่ชอบมันถึงขนาดมองใครไม่ได้เลยหรอวะ?” แจ็คสันว่าพลางเหลือบมองไม่ให้คนอื่นเข้ามาได้ยินบทสนทนานี้โดยที่ไม่รู้เลยว่าเสียงตัวเองหน่ะเบาแค่ไหนก็ไม่มีทางรอดคนหูดีอย่างมาร์ค ต้วนไปได้ ยองแจส่ายหน้าน้อยๆก่อนจะพูดประโยคหนึ่งออกมา ประโยคที่ทำให้แจ็คสันถึงกับผงะ
“ผมหาเองได้แล้งต่างหาก หล่อมากกกกกกก พบรักกันในสนามแข่งเมื่อกี้ เฮียต้องติดต่อให้ผมนะ ผมแอบส่งสายตาปิ๊งๆเป็นการทอดสะพานไปให้เขาแล้วด้วย” ยองแจพูดพลางยิ้มร่าเมื่อเห็นสีหน้าเหวอๆของแจ็คสัน
“เดี๋ยวๆๆๆๆๆๆนะ คนนั้นคือใคร แล้วนี่เราไม่ได้ชอบเจบี???” งงแดกสิครับ เครื่องหมายคำถามเต็มหน้าลามไปคอเลื้อขึ้นสมองแจ็คสันไปแล้วเรียบร้อย
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ผมชอบเจบีฮยองก็จิงแต่ก็เป็นแค่ความชื่นชมอ่ะนี่เฮียคิดว่าผมคิดจริงจังกับเจบีฮยองจริงอ่ะ? บ้าไปกันใหญ่แล้ว ส่วนคนของยองแจอ่ะ คือคนที่ชื่อนิคโคลัส คนที่หล่อๆสูงๆ อันที่จริงก็ไม่สูงเท่าไรแต่พอยืนข้าเฮียนี่ดูสมาร์ทโคตรๆ เฮียดูเป็นหมวยน้อยคิตตี้แดนฮ่องกงไปเลยอ่ะ”
“ไอ้ยองแจ กล้าพูดแบบนี้หรอ ได้เดี๋ยวเจอฤทธิลูกเตะสายฟ้าแลบแดนฮ่องกงหน่อยเป็นไง” แจ็คสันยกขาขึ้นกะจะเตะเด็กปากดีซะหน่อยแต่ไม่ทัน ยองแจวิ่งไปหาแบมแบมที่เดินสวีทวี้ดวิ้วกับยูคยอมไปแล้วเรียบร้อย
“ขาสั้นแค่นั้นเตะน้องไม่ถึงหรอก” เสียงทุ้มกระซิบข้างหูทำเอาร่างสั้นสะดุ้งเล็กน้อย แจ็คสันตวัดสายตามองคนข้างๆย่างเคืองๆ
“อยากลองเอาใบหน้าขี้เหร่ๆของมึงมาประทับรอยตีนกูเล่นหน่อยไหมครับ” แจ็คสันว่า ม์คกระตุกยิ้มก่อนจะขยี้ผมสวยจนฟูฟ่องแล้วหัวเราะออกมา แจ็คสันปัดมืออีกคนออกก่อนจะพยายามจัดทรงห้เป็นทรงเดิม
“แม่ง เสียทรงหมด” แจ็คสันปัดผมไปมา มาร์คเอื้อมมือไปจัดทรงให้แจ็คสันเบาๆ ลมหายใจเป่ารดหน้าผากมนสวยเบาๆทำเอาจ็คสันขนลุกซู่
“อ่ะ น่ารักเหมือนเดิม” มาร์คพูดก่อนจะยิ้มโชว์เขี้ยวขาวที่ทำเอาสาวๆและหนุ่มๆหลายคนอยากโดนกระซวกคอทะลุทะลวงประดุจเอ็ดเวิร์ด คัลเลน
“หล่อเถอะครับ- -” ผมส่งสายตาเคืองๆกลับไป ยังๆ ยังมาทำหน้าตาหล่อใส่เดี๋ยวกูตบคว่ำ
“เลิกสวีทกับซัก2-3นาทีเถอะครับคุณมึงทั้งสอง เนกันอยู่นั่นแล้วเมื่อไรจะเสด็จไปถึงร้านข้าววะครับ” เจบีหันมาปรามเด็กดื้อทั้งสองคน
“เออ หิวจะแย่รีบเดินหน่อยไม่ได้หรอ แจ็คสันถ้าขาสั้นนักก็ให้มาร์คอุ้มไป ช้าแบบนี้จะไม่รอละนะ” จูเนียร์ส่งสายตาพิฆาตมาให้ทั้งสองทำเอาสะดุ้งโหยง คนๆนี้น่ากลัวจริงๆครับโดยเฉพาะเวลาโมโห ถ้ายังรักตัวกลัวตายอย่าคิดแหยมจะดีกว่า
ไม่นานทั้งเจ็ดก็มาถึงร้านไอติมที่ตกแต่งสไตล์น่ารักหวานแหววเหมาะสำหรับคู่รักนัดกันมาเดทแต่โทษทีเพราะคนทั้งเจ็ดนี้มันเป็นจำพวกคู่รักนัดกันมาแดก เมื่อสั่งไอติมเสร็จสับก็เกิดการเมาท์มอยหอยสังข์ตามประสาผู้ชาย พูดคุยกันเรื่องทั่วๆไปจนไอติมเอามาเสิร์ฟ ทั้งโต๊ะตกสู่ความเงียบทันที
“กินดีๆ มึงจะแบ่งจมูกแดกด้วยไง๊?” แจ็คสันที่รีบยัดไอติมเข้าปากจนไอติมเลอะขึ้นไปถึงจมูก มาร์คหยิบทิชชู่ขึ้นเช็ดให้เบาๆ การกระทำอบอุ่นทำเอาร่างสั้นตัวแข็งทื่อ ใบหน้าถูกความร้อนผ่าวแผ่ปกคลุมรอบบริเวณ มือเล็กคว้าทิชชู่ไว้
“เออกูเป็นคนใจบุญ กว้างขวาง” แจ็คสันเช็ดรอบปากจนสะอาดก่อนจะก้มลงกินต่อโดยไม่สนใจใคร
“ก็ดี ถ้าคราวนี้เลอะกูจะถือว่ามึงแบ่งกูกินละกัน” มาร์คกระตุกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะแลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเองช้าๆ เจบี จูเนียร์ ยูคยอม ยองแจ และแบมแบมผู้อยู่ในเหตุการณ์ที่มาด้วยกันแต่เหมือนถูกสั่งแยกโต๊ะ เรียกง่ายๆส่วนเกินดีๆนี่เอง มองคนสองคนตรงหน้าที่สร้างบาเรียปองกันคนเข้าไปในโลกส่วนตัวของมันทั้งสองคนประมาณ10ชั้นได้
“ให้มันน้อยๆหน่อยเถอะ เมื่อก่อนกัดกันจะตายเดี๋ยวนี้จะกินกันเองซะงั้น” จูเนียร์พูดแซวคนทั้งสองจนแจ็คสันหันมามอง ตากลมกระพริบปริบๆ หวงแก้มขึ้นสีแดงจัดกว่าเดิม
“อย่าเอ๋อแดกแจ็คสัน วันหลังกูไม่มากับพวกมึงสองคนละ” เจบีพูดเสริมทัพต่อ
“พวกมึง หุบปากไปเลยสลัดผักอเมริกาโน่” แจ็คสันเมื่อดึงสติกลับคืนมาได้ก็ตอกกลับทันทีก่อนจะก้มหน้ากินไอติมจนหมดถ้วย มาร์คลอบขำกับปฏิกิริยาเหวอๆของอีกคน
ใช้เวลาหลายชั่วโมงกว่าสงครามขนาดย่อมในการเล่นเกมส์ไพ่พระราชาจะจบลงและลงเอยที่เจบีเป็นคนจ่ายตังค์ ทั้งเจ็ดแยกย้ายกันโดยเจบีกลับพร้อมจูเนียร์ แบมแบมกลับพร้อมยองแจ ส่วนแจ็คสัน มาร์คและยูคยอมกลับด้วยกัน ทีแรกแจ็คสันเถียงหัวชนฝาว่ายังไงก็ไม่ยอมไปนอนบ้านอีกคนแน่จนสุดท้ายก็ถูกมาร์คกระชากลากถูมาด้วยจนได้
เมื่อถึงบ้านแจ็คสันคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าไปในห้องน้ำโดยไม่พูดอะไรซักคำ งอนครับ กูงอน!!ลากกูประดุจกูเป็นรถของเล่น แจ็คสันใช้เวลาอาบน้ำนานกว่าปกติเพราะวันนี้อากาศร้อนเป็นพิเศษ แต่เพราะความงอนทำให้ลืมหยิบชุดเข้ามาเปลี่ยน มือเล็กตะปบหน้าตัวเองไปหลายที นี่ถ้าไม่กัวเสียโฉมจะใช้เล็บขูดหน้าตัวเองแรงๆกับความิดพลาดครั้งใหญ่หลวง
“มาร์ค หยิบชุดนอนให้กูหน่อย ลืม” สุดท้ายก็ยอมแพ้จนได้ ถึงจะเสยฟอร์มแต่ก็ดีกว่าพันผ้าเช็ดตัวออกไปข้างนอกที่มีไอ้อสูรมาร์คนั่งรออยู่ อาจจะเกิดอันตรายจากด้านหลังได้ ยืนนิ่งจนได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆเดินเขามาใกล้
มาร์คกระตุกยิ้มก่อนจะเดินไปหยิบชุดนอนที่พึ่งซื้อมาไม่นานเพราะเห็นแล้วทำให้คิดถึงไอ้เตี้ยซะอย่างงั้น ร่างสูงเดินไปเคาะประตูห้องน้ำเบาๆ แจ็คสันแง้มประตูเล็กน้อยพร้อมกัส่งแค่มือออกมา มาร์วางชุดลงพูดมืออย่างว่าง่ายแต่แล้ว..
“ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย มึงบ้าไปแล้วหรือสติกลับหรือยังไงเอาชุดแบบนี้มาให้กูใส่ ใครจะไปใส่ได้วะ บ้าบอคอแตก” แจ็คสันโวยวายเสียงดังชนิดน่าจะได้ยินทั้งซอย มาร์คปล่อยขำก๊ากอย่างหนักเมื่อได้ยิน
“ใส่ๆไป ไม่ใส่ชุดนี้ก็ถอดเสื้อนอน กูไม่ให้ยืมชุดอื่นด้วย” มาร์คกลั้นขำก่อนจะกลับไปนั่งรอที่เตียงเมื่อเห็นเสียงในห้องน้ำเงียบไป
“ให้ตายเถอะ เอาวะไม่มีทางเลือกเลยกู เดี๋ยวพ่อจะเอาคืนซะให้เข็ด” แจ็คสันกุมขมับมองดูชุดที่อยู่ในมือ แล้วกูจะใส่ได้ยังไงวะเนี่ย
แอ๊ด
ขาสั้นก้าวออกมาจากห้องน้ำพร้อมชุดลายลูกหมาน่ารักสีชมพูพร้อมกางเกงขายาวสีเดียวกัน เซ็ตลูกหมาน่ารักที่มาร์คลงทุนวนรถกลับไปซื้อมาให้ ม์รคยิ้มกว้างเมื่อเห็นอีกคนยอมตามใจ แจ็คสันก้มหน้างดเดินมาที่เตียงพร้อมจับผ้าห่มคลุมทั้งตัว
“เฮ้ น่ารักดีออก อายอะไร” มาร์คสะกิดแก้มนุ่มนิ่มเบาๆ แจ็คสันชูนิ้วกลางใส่ก่อนจะหับผ้าห่มคลุมโปงทั้งตัว มาร์คยิ้มเอ็นดูกับท่าทางน่ารักนั้นก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำบ้าง ใช้เวลาไม่นานร่างสูงก็เดินออกมาพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้คนตัวเตี้ยที่นอนขดอยู่ในผ้าห่ม มือหนารื้อผ้าห่มที่คลุมอีกคนออกจนหลุด
“อะไรของมึ๊งงงงงงง เอาผ้าห่มมาให้กะ. ” ยังพดไม่ทันจบก็ตะค้างกับชุดนอนแบบเดียวกันลายเดียวกันเพียงแต่ของมาร์คเป็นสีฟ้า แก้มกลมขึ้นสีแดงจัด
“หายงอนได้รึยัง หืม?” มาร์คก้มหน้าลงต่ำพร้อมกับหอมแก้มนุ่มนิ่มฟอดใหญ่ แขนแกร่งค้ำเตียงปิดทาหนีของอีกคนปลายจมูกและริมฝีปากสูดดมความหอมทั่วใบหน้า ยกมือข้างหนึ่งเชยคางมนขึ้นสบตา ดวงตาประสานกันพยายามสื่อความรู้สึกออกมา ริมฝีปากหนาประกบริมฝีปากอิ่มแดงฉ่ำแผ่วเบา ละเลียดดูดคลึงริมฝีปากช้าๆ เรียวลิ้นตวัดโลมเลียลิ้มชิมรสที่หอมหวานราวกับยาเสพติด ริมฝีปากเล็กเผยอเล็กน้อยเพื่อให้ลิ้นหนาสอดเข้าไปเก็บเกี่ยวความหวานภายใน
มือเล็กกำรอบแขนแกร่งแน่น ตวัดลิ้นรัดลิ้นหนาดูดดุนเบาๆก่อนจะเป็นฝ่ายถูกกระวัดรัดคืน ริมฝีปากหนาดูดกลึงริมฝีปากแดงสดจนบวมเจ่อ ร่างสูงโถมกายดันอีกคนให้นอนราบลงไปกับเตียง มือเล็กทุบไหล่หนาเบาๆเมื่อรู้สึกหายใจไม่ทัน มาร์คถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่งก่อนจะก้มลงซุกไซร้ซอกคอขาว สูดดมกลิ่นหอมเฉพาะตัวที่แม้แต่สบู่ของเขาก็มิอาจกลบได้
“มาร์ค อื้ม. มะ ไม่เอา พรุ่งนี้มี อืม.แข่ง” เสียงลมหายใจรุนแรงที่ถูกอารมณ์ภายในเล่นงาน เสียงแหบพร่ากว่าเดิมเปล่งออกมาตะกุกตะกัก ริมฝีปากหนาเลียวนรอบอย่างเอาแต่ใจ แจ็คสันเห็นท่าว่าถ้าไม่หยุดต้องเลยเถิดเป็นแน่
“ถ้าไม่หยุดกูจะถือว่ามึงกลัวแข่งแพ้กูเลยตัดกำลังกูด้วยวิธีนี้นะ” แจ็คสันรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายคลุมเสียงให้นิ่งมากที่สุด มาร์คหยุดการกระทำก่อนจะเงยมองหน้าอีกคนด้วยสายตาอ้อนวอนแต่อีกคนก็ใจแข็งเหลือเกิน
“โอเคๆ ยอมแล้วก็ได้แต่.. ถ้าเราสอบเข้ามหาลัยเดียวกันได้ มึงต้องมาอยู่บ้านนี้กับกู ถ้ามึงปฏิเสธกูจะปล้ำมึงทันที เอาให้พรุ่งนี้ลุกไม่ไหว ทีมจะแพ้เพราะมึงเล่นอ่อนด๋อยและถูกตราหน้าว่าไอ้กากทันที” มาร์คจ้องตาอีกคนเพื่อแสดงให้เห็นว่าเอาจริง
“ทำไมกูต้องมาอยู่บ้านมึงด้วยว๊า คอนโดกูก็มีปะ อย่าเอาแต่ใจดิ๊” แจ็คสันขมวดคิ้วมุ่น ไอ้นี่บทจะเอาแต่ก็เปลี่ยนไปยังกะคนละคน
“ออกจากคอนโดมาอยู่บ้านกู เรื่องพ่อแม่มึงกูจะเคลียร์ให้ พ่อแม่กูรู้จักกับพ่อแม่มึงกูถามมาละ เรื่องแค่นี้สบ๊าย ว่าไงครับ จะยอมหรือไม่ยอม หืม?” มาร์คก้มหน้าลงต่ำจนลมหายใจรดอีกคน แจ็คสันกลอกตาไปมา ใบหน้าร้อนจนทอดไข่กินได้แล้วเนี่ย เขินโว้ยยยย อะไรของมึ๊งงง บักมาร์คคคค
“เออ ถ้าม๊ากูว่าไงกูก็ว่างั้น แต่ตอนนี้ลงไปจากตัวกูก่อน หนักชิบหาย” แจ็คสันเบี่ยงหน้าไปอีกทางเผื่อหลบซ่อนความอาย มาร์คกระตุกยิ้มก่อนจุกเดินไปปิดไฟแล้วทิ้งตัวลงนอนข้างๆ แขนแกร่งโอบรอบเอวอวบดึงให้เข้ามาใกล้จนหน้าชิดอก มือเล็กกำแน่นก่อนจะค่อยๆคลายแล้วเปลี่ยนเป็นโอบกอดอีกคนแทน มาร์คกระตุกยิ้มบางๆ
“นี่ ทำไมถึงซื้อชุดนอนแบบนี้มา” แจ็คสันถามข้อที่ตนขึ้นมาในความเงียบ มาร์คเงียบไปพักนึงก่อนจะพูดประโยคต่อมาที่ทำเอาแจ็คสันอยากจะตบปากตัวเองที่คำถามดันกลับมาฆ่าคนถามตายอย่างอนาถ
“ก็เห็นแล้วคิดถึงมึงแล้วก็รู้ว่ามึงต้องโวยวายแน่ เลยซื้อมาใส่เองด้วย มึงอาจจะไม่ชอบมันแต่กูจะถือว่ามันคือชุดนอนคู่ของเราละกัน” มาร์คพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง และคนที่นิ่งตามคือแจ็คสัน เอาไงดีวะๆ หลับใส่แม่ง จบ เขินโว้ยยยยยยยยยยยยย
“เงียบ หลับแล้วหรอ?” มาร์คก้มมองอีกคนที่หับตาพริ้มไปแล้ว ลมหายใจอุ่นๆรดแผงอกสม่ำเสมอทำเอามาร์คยิ้มไม่หุบ มือหนาลูบกลุ่มผมนุ่มแผ่วเบา
“มึงคือความสุขของกูจริงๆนะ Goodnight my Jackson” มาร์คปิดตาลงพร้อมรอยยิ้มบางๆซึ่งไม่รู้คิดไปเองรึเปล่าว่าตั้งแต่รู้จักแจ็คสันมามาร์คก็ยิ้มมากขึ้น จนบางครั้งรู้สึกว่ายิ้มมากเกินไปเสียด้วยซ้ำและถ้ามาร์คมองดีๆซักนิดก็จะเห็นริมฝีปากบางที่คลี่ยิ้มมีความสุขไม่ต่างกัน
เสียงหวานพูดประโยคที่ถ้าเป็นเวลาปกติคงไม่มีทางได้ยินอย่างแผ่วเบาแต่ทำเอาจังหวะการเต้นของหัวใจทั้งคู่เพิ่มขึ้นอย่างรุนแรง และคืนนี้ทั้งสองก็หลับไปพร้อมกับหัวใจที่พองโตจนแทบจะระเบิดออกมา มาร์คกระชับกอดอีกคนมากขึ้น ก้มลงซุกหน้าลงกับกลุ่มผมนุ่มหอมก่อนจะผล็อยหลับไป
“Goodnight myMark”
จบไปอีกตอนแล้ววววววววววววววววววววววววววว ยู้ฮูววววววว ขอโทษจริงๆนะพอดีไรท์ติดงานที่มหาลัยหลายๆอย่าง วันนี้ว่างเลยมาจัดซักหน่อย ไม่รู้จะโดนใจใครหลายๆคนไหม ไรท์ไม่ใช่คนโรแมนติกอ่ะแต่นี่พยายามเค้นออกมาสุดๆแล้วนะ มีปัญญาแค่นี้จริงๆ แต่ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนที่ไม่ทอดทิ้งฟิคเรื่องนี้ไปไหน อย่าให้รู้ว่าใครทอดทิ้งนะจะไปขโมยน้ำมันมาให้หมด (เล่นมุกอะไรของแกร๊รรรร ฮ่าๆๆๆๆ) อย่าสนใจไรท์บ้าไปแล้ว สติหลุดสุดๆ
ปล. ขอบคุณทุกคอมเมนท์ที่ให้กำลังใจไรท์นะแล้วก็ขอบคุณที่อ่านฟิคเรื่องนี้ด้วย
ปล2. ทุกคอมเมนท์คือกำลังใจให้ไรท์ ถ้าไม่ขี้เกียจช่วยเมนท์ให้ไรท์อ่านคอมเมนท์บ้างเน้ออออ อยากเอามาพัฒนาฝีมืออ่ะในหัวตอนนี้คิดพลอตเรื่องใหม่ไว้อีกแล้ว แต่เปิดเรื่องใหม่ไม่ได้ สมองไม่แล่นพอ ฮ่าๆๆๆๆ
ปล3. ฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของทุกคนด้วยเน้อออ มีลูกมีหลานมีญาติ น้องพี่ก็ชวนๆกันมาอื่นเรื่องนี้เถ๊อะ
ปล4. อยากเล้นแฮชแท็กฟิคในทวิตมั่งอ่ะแต่กลัวทำไปไม่มีใครแท็ก อับอายยยยยยย
ปล5. Talkทุกครั้งไรท์ตั้งใจพิมพ์มาก รีดเอร์อ่านให้ไรท์ซักนิดเนอะ รักทุกคนนนนนนนนนนนนนนนนน
ความคิดเห็น