คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : หวัง แจ็คสัน.. คนใจง่าย
หญิงสาววัยกลางคนใบหน้าสวยหวานใจดี เส้นผมดำยาวสลวยรับกับใบหน้าขาว ดวงตาโตรับกับจมูกรั้นๆน่ารัก ริมฝีปากแดงระเรื่อตามธรรมชาติ บนตักมีเด็กน้อยหน้าตาน่ารัก ดวงตากลมโตใสแป๋วราวลูกสุนัขตัวน้อยๆ ริมฝีปากอิ่มยิ้มกว้างพลางหอมแก้มหญิงสาวไปมา ก่อนจะจบลงที่ริมฝีปากแผ่วเบา มือเรียวยาวลูบหัวเด็กน้อยก่อนจะยิ้มอบอุ่นกลับคืน
“งื้อออ หม่าม๊า หว่อ อ้าย มามา” เด็กน้อยพูดประโยคนี้เป็นล้านๆรอบต่อวันเห็นจะได้ หญิงสาวเพียงแค่อมยิ้มแล้วหอมแก้มกลมๆอย่างหมั่นเขี้ยว
“กากา โตขึ้นต้องตั้งใจเรียนนะครับจะได้เก่งๆ เหมือนคุณพ่อไง” เด็กน้อยมองหน้าหญิงสาวก่อนจะยิ้มกว้าง มือป้อมๆลูบไล้ใบหน้าหญิงสาวแผ่วเบา
“ครับ กากาจะตั้งใจเรียน จะอยู่ดูแลหม่าม๊าไปตลอดชีวิตเลย” หญิงสาวยิ้มตอบพลางจูบลงที่หน้าผากมนสวย เด็กคนนี้แม้จะเป็นเด็กผู้ชาย รูปร่างใหญ่โตกว่าเด็กทั่วไปเล็กน้อยเพราะกรรมพันธุ์ของทางพ่อ แต่หน้าตาหวานๆไม่ว่าจะส่วนไหนๆกลับได้รับมาจากผู้เป็นแม่เต็มๆ ใบหน้าที่เป็นได้ทั้งหล่อและน่ารักในคนๆเดียวกัน
“หม่าม๊ารักน้องกากานะคะ” หญิงสาวจุ๊บริมฝีปากลูกชายสุดที่รักของตนเบาๆ สัมผัสนี้แจ็คสันยังคงจำได้เสมอ เป็นสัมผัสจากคนที่เขารักมากที่สุด
“กากาก็รักหม่าม๊าครับ” แขนป้อมๆโอบกอดรอบเอวบางแน่น ซบหน้าลงที่อกผู้เป็นแม่ รอยยิ้มหวานแต่งแต้มดวงหน้าน่ารักให้น่าเอ็นดูขึ้นเป็นเท่าตัว
“ว่าไงน้องหวังตัวแสบ อ้อนม๊าแต่เช้าเลยนะ” ชายหนุ่มวัยกลางคนหน้าตาหล่อเหลาเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นที่มีสองแม่ลูกนั่งด้วยกันอยู่
“ปาป๊า” เด็กน้อยกระโดดลงจากตักผู้เป็นแม่พร้อมกับกระโดดกอดผู้เป็นพ่อแทบจะทันที ครอบครัวหวังเป็นครอบครัวที่อบอุ่น และแจ็คสันก็ไม่เคยรู้สึกขาดอะไร
สายลมพัดผ่านเข้ามาผ่านม่านสีขาวยิ่งเพิ่มบรรยากาศภายในห้องให้เย็นสบายมากยิ่งขึ้น แขนสั้นๆโอบกอดรอบเอวอีกคนไว้แน่น ดวงหน้าหวานซุกเข้าที่แผงอกแกร่งราวกับลูกสุนัขที่กำลังออดอ้อนเจ้านาย ริมฝีปากบางยิ้มเล็กน้อยเมื่อตกอยู่ในภวังค์แห่งฝันดี
เมื่อแรงกอดรัดแน่นขึ้นคนตัวสูงจึงรู้สึกตัว ดวงตาสีเข้มจ้องมองร่างของคนในอ้อมกอดก่อนจะปล่อยรอยยิ้มบางๆออกมา เมื่อเห็นอีกคนยังไม่ยอมตื่นสักที เมื่อคืนก็ไม่ได้จัดอะไรหนักซะหน่อยแค่นี้ก็หลับเป็นตายซะละ ดวงตาสวยไล่มองไปตามผมสีดำนุ่มสวย หน้าผากมน ดวงตากลมโต แก้มย้วยเล็กน้อยเนื่องจากนอนตะแคง ริมฝีปากสีเชอร์รี่ ทุกสิ่งทุกอย่างสามารถสะกดสายตามาร์คไว้ได้
‘น่ารัก น่ารักมากจริงๆ’
มาร์คแกล้งขยับตัวเล็กน้อยเพื่อดูท่าทีของอีกคน ตามคาดหลับสนิทไม่คิดตื่น นี่ถ้ากูคิดจะลักหลับมึงนี่เสร็จกูไปอีกกี่รอบแล้วครับ
“งืมๆ ม๊า น้องกากาอยากกินไอติม” ละเมองึมงำในลำคอ ก่อนจะแลบลิ้นออกมาเลียแผงอกแกร่งเบาๆ ปลายลิ้นเล็กตวัดไปมาทำให้คนที่นอนกอดอยู่ตัวแข็งทื่อ
“อย่าทำแบบนี้ดิวะกูมีอารมณ์ขึ้นมาอีกมึงจะเดินไม่ได้นะครับ” มาร์คพูดขู่ทั้งๆที่รู้ว่าอีกคนคงไม่ได้ยิน ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะกดประทับลงที่หน้าผากมนแผ่วเบาๆแล้วกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
“อื้อ” เมื่ออ้อมกอดรัดแน่นขึ้นคนตัวสั้นก็เริ่มรู้สึกอึดอัดขึ้นมาเฉยๆ ดวงตากลมโตค่อยๆปรือขึ้นช้าๆ ก่อนจะกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับแสง มาร์คหลับตาแกล้งหลับทำเป็นไม่รู้เรื่อง คนตัวสั้นไล่สายตาไปตามแผงอกแกร่ง ลำคอขาว ใบหน้าหล่อๆที่แม้แต่ตอนหลับก็ยังหล่อ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามาร์คมีใบหน้าที่หล่อประดุจถูกเทพเจ้าปั้นขึ้นมาอย่างประณีตก่อนจะมองต่ำลงมาแล้วพบว่าร่างตัวเองเปลือยเปล่าไร้ซึ่งอาภรณ์ใดๆ
“ชิบหายละ ดีนะไอ้เตี้ยนี่ยังไม่ตื่นไม่งั้นมีหวังอายไปยันชาติหน้า” ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่องก่อนจะค่อยๆดึงตัวออกจากอ้อมกอดที่รัดแน่นยิ่งกว่าปลาหมึก มาร์คค่อยๆปรือตาขึ้นมามอง
“ตื่นแล้วหรอจ๊ะ เมียจ๋า” กระตุกยิ้มกวนๆพร้อมกับกระชับกอดอีกคนให้แน่นขึ้นจนอีกคนแทบหายใจไม่ออก
“เมียโพ่งงงงงงง ปล่อยกูเว้ย!! ไอ้มาร์คคคคคคคคคคคคคคค ไอ้หื่นกามมมมมมมมมมม ปล่อยกูววววว ไอ้สัสไม่ปล่อยกูจะตดอัดหน้ามึงละนะ ปล่อโว้ยยย” เมื่อเห็นอีกคนตื่นขึ้นมาพร้อมสรรพนามใหม่ที่พึ่งได้รับใบหน้าหวานก็ขึ้นสีมากกว่าเดิม ปากก็โวยวายกลบเกลื่อนไปตามนิสัย
“ได้กับกูก็เป็นเมียกูดิ จะเป็นเมียพ่อกูได้ไง” มาร์คพูดกวนขณะที่ยังซุกใบหน้าไว้ที่ซอกคอหอมของอีกคน ลิ้นร้อนลากเลียลำคอสวยช้าๆพร้อมกับกดจูบลงไปเบาๆ ทำเอาแจ็คสันขนลุกซู่ไปทั้งตัว
“พอๆปล่อยเลยแสสสส เมื่อคืนมึงแหละแม่ง ข่มขืนกูอย่าให้กูเอาคืนนะ แหม๊พูดมาได้ อย่าเกร็ง ไม่เจ็บๆ มึงลองมาโดนเสียบดูไหมจะได้รู้ว่าที่พูดมาไม่ได้ทำง่ายๆ” ปากก็บ่นยาวไปเรื่อย คนที่โดนบ่นนอกจากไม่สะทกสะท้านแล้วยังยิ้มกรุ้มกริ่มสูดดมความหอมของซอกคออีกคนเล่น
“แต่ก็ชอบ ไม่ใช่รึไง หืม?” จมูกโด่งไล้จากซอกคอมาป้วนเปี้ยนที่แก้มนิ่มก่อนจะกระซิบเบาๆที่ข้างใบหูเล็ก ขบเม้มใบหูเบาๆเป็นเชิงแกล้งยิ่งทำให้แจ็คสันลุกลี้ลุกลนมากกว่าเดิม
“ชอบอะไร อย่ามามั่ว มึงอ่ะงั้นๆแหละกูยังลีลาดีกว่าตั้งเยอะ มึงอย่าเผลอนะๆ กูจะ อื้อ” ยังบ่นไม่ทันจบริมฝีปากที่เจื้อยแจ้วไปเรื่อยก็ถูกริมฝีปากหนาประกบปิดอย่างรวดเร็ว มาร์คเอียงหน้าเล็กน้อยเพื่อปรับองศา แขนอีกข้างประคองท้ายทอยอีกคนให้รับจูบได้สะดวกขึ้น ลิ้นร้อนสอดเข้าไปควานหาความหวานภายใน น้ำเชื่อมสีใสไหลออกมาที่ข้างมุมปากช้าๆ ริมฝีปากหนาดูดดุนริมฝีปากล่างของอีกคนอย่างหมั่นเขี้ยว
“อื้อ. อืม” ดวงตากลมหลับลงอย่างรู้งาน แขนทั้งสองข้างเปลี่ยนจากจับที่แบนแกร่งเลื่อนขึ้นไปโอบรอบคออีกคนอย่างลืมตัว หลงใหลและเผลอไผลไปกับรสจูบที่อีกคนมอบให้ มือหนาลูบไล้ต้นแขนเนียนแผ่วเบาก่อนจะลดลงไปสะกิดที่ติ่งไตสีชมพูเข้มที่แข็งขืนสู้มือทันทีที่ถูกสัมผัส
“อื้ม อื้อ” คิ้วสวยขมวดแน่นเมื่อรู้สึกว่าถูกรุกล้ำมากเกินควรประกอบกับลมหายใจที่เริ่มขาดช่วง มือเล็กสอดเข้าไปที่กลุ่มผมสีแดงก่อนจะกระชากอย่างแรงจนอีกคนต้องยอมผละริมฝีปากออกพลางนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด
“โอ้ย บอกดีๆก็ได้ไม่เห็นต้องกระชาก เกิดผมกูร่วงขึ้นมากูจะข่มขืนมึง ครอบครัวกูยิ่งมียีนหัวล้านตอนหนุ่มๆต้องรักษาผมให้ตอนแก่เหลือเยอะที่สุดนะเว้ย” มาร์คบ่นเบาๆพลางลูบที่หัวตัวเองเบาๆ แจ็คสันได้ยินอย่างนั้นก็ปล่อยขำกร้ากออกมาทำเอามาร์คต้องตวัดสายตาดุๆไปให้
“จี้สัส ฮ่าๆๆๆ ไม่ต้องกลัวนะน้องต้วนเดี๋ยวพี่หวังจะซื้อยาปลูกผมมาให้” อีกคนหัวเราะร่า ไอ้หล่อนี่มีจุดอ่อนที่ผมหรอวะ โอยย กูขำแปป กร้ากกก มาร์คกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะทิ้งตัวลงทาบทับร่างอีกคนทันที
“จริงๆก็กะแค่มอร์นิ่งคิสนะ แต่เห็นหัวเราะได้ขนาดนี้ก็อยากจะทำมากกว่าจูบแล้วสิ” สายตาเจ้าเล่ห์ไล่มองไปตามดวงหน้าหวานพลางมองลงต่ำเรื่อยๆ แจ็คสันที่เริ่มรู้สึกร้อนๆหนาวๆกับดวงตาหื่นๆที่กำลังลวนลามร่างกายเขาก็รีบเอามือปิดของสงวนไว้ทันที ใบหน้าหวานแดงก่ำมากว่าเดิม
“สัสครับ พอเลย ออกไปๆกูจะไปอาบน้ำเหนียวตัวชิบหาย” แขนป้อมผลักไหล่อีกคนให้ออกไปจากตัวและที่น่าแปลกคืออีกคนยอมผละออกไปอย่างง่ายดาย แจ็คสันใช้แขนยันตัวเองขึ้นก่อนจะเหวี่ยงขาลงที่ข้างเตียง
“โอ้ยยย ซี้ดด ไอ้สัสเจ็บชิบหาย แม่งเอ้ยยยย” มือเล็กกำสะโพกตัวเองพลางลูบเบาๆ ฟันสวยกัดที่ริมฝีปากเพื่อข่มความเจ็บไว้
“หึ ไหนเก่งนักไม่ใช่? ไหนลุกขึ้นเดินให้ป๋าต้วนดูหน่อยสิครับน้องกากา” อีกคนยกยิ้มเจ้าเล่ห์มองดูท่าทางที่ดูยั่วยวนโดยที่คนทำไม่รู้ตัว แจ็คสันหน้าแดงก่ำก่อนจะทำหน้าตกใจ
“กากา? มึงรู้ได้ไง มึงเป็นสตรอกเกอร์หราาา แอบสืบประวัติกูขนาดนั้นเลย? เห้ยแต่กูก็ไม่เคยบอกใครนะเว้ย เอามาจากไหน บอกกูมา ไม่งั้นมึงเลือกเลยระหว่างบอกกูดีๆกับตายเพราะโคมไฟ” มือเล็กหยิบโคมไฟหัวเตียงขึ้นมาถือพลางมองหน้าอีกคนเป็นเชิงบอกว่า ‘กูเอาจริง’
“ก็หมาตัวไหนมันนอนละเมอให้กูฟังหละครับ อยากกินไอติมไม่ใช่หรอน้องกากา มามะพี่มีไอติมให้กินนะเลียได้ ดูดได้แต่ห้ามกัด” มาร์คพูดด้วยสีหน้าที่เหนือกว่า แจ็คสันหน้าแดงก่ำขึ้นกว่าเดิมเมื่อรู้ว่าตัวเองเผลอละเมอเรียกชื่อลับที่มีเพียงป๊าและม๊าเท่านั้นที่รู้และยิ่งได้ยินมาร์คพูดถึงไอติมที่อีกคนก็รู้ได้ทันทีว่าหมายถึงอะไร
“โนๆๆๆๆ พอเลยมึง ห้ามเรียกกูแบบนั้นโดยเฉพาะต่อหน้าคนอื่น” แจ็คสันพูดก่อนจะหันไปพยายามในการลุกขึ้นยืนอีกครั้ง เจ็บครับ เจ็บเหี้ยๆ
“ทำไม?กูจะเรียก น้องกากา กากา กากา” มาร์คทำเสียงล้อเลียนทำเอาแจ็คสันแทบอยากยกตีนขึ้นก่ายหน้าผากถ้าไม่ติดว่าเจ็บสะโพกอยู่มาร์คได้เอาใบหน้าหล่อๆของมันมาประทับที่ตีนขาวๆของแจ็คสันไปนานละ
“เอ้า ไอ้ขี้เหร่นี่ บอกว่าอย่าเรียกไงไม่อยากให้ใครนอกจากป๊ากับม๊าเรียก” แจ็คสันตอบส่งๆก่อนจะกลับมาสนใจสะโพกตัวเอง ยิ่งเมื่อมองเห็นคราบเลือดหัวใจก็แทบสลาย แม่ครับ กากาเม็นมาTT
“กูก็คนในครอบครัว เป็นผัวมึงไง” มาร์คยิ้มกวนๆพร้อมยักคิ้ว แจ็คสันถอนหายใจยาวๆ
“เออๆ จะเรียกอะไรก็เรียกแต่ห้ามให้คนอื่นได้ยิน เค๊” แจ็คสันพูดเบาๆก่อนจะก้มหน้าซ่อนใบหน้าที่แดงเถือกไปหมด มาร์คยิ้มดีใจก่อนจะลุกเข้าไปช้อนตัวคนตัวสั้นขึ้นมาในท่าเจ้าสาวแล้วพาเข้าห้องน้ำ
“โอเคครับผม แต่.. มึงรู้อะไรไหมว่าหลังจากทำเสร็จแล้วมึงต้องเอาลูกรักกูออกนะครับ มามะเดี่ยวป๋าต้วนจัดการให้” แจ็คสันวาดแขนโอบรอบคออีกคนแน่นพลางก้มหน้าลงซุกอกแกร่งทันทีเพื่อซ่อนความอาย ไอ้สัส กูเมะและแมนมากนะเว้ย มีเสียเอกราชให้ผู้ชายด้วยกันแบบนี้ หวังไม่โอเคๆ แต่เดี๋ยวนะ. เอาน้ำออก?? อย่าบอกนะว่า
“ว้ากกกก ปล่อยกูวววว กูเอาออกเองได้มึงไม่ต้องเสือก ปล่อยกูววววว” มาร์ควางอีกคนลงในอ่างน้ำก่อนจะกดเปิดน้ำลงไป แจ็คสันโวยวายดีดิ้นไปมาพลางซี้ดปากเป็นระยะๆเพราะความเจ็บจี้ดที่สะโพกเล่นเข้ามาแทบทุกครั้งที่ขยับ
“เอาออกเป็นรึไง ก็บอกแล้วว่าจะเอาออกให้”
---------------------------------------------------------------------- CUT ----------------------------------------------------------------------
"อ๊ะ. พะ พอแล้ว" แจ็คสันส่ายหน้าไปมา เหนื่อยเหลือเกิน ทั้งเหนื่อยทั้งอายให้ตายเถอะ ใบหน้าหวานแดงก่ำไปหมด ดวงตากลมหลบสายตาอีกคนทันที ไอ้บ้านี่ก็หื่นจัง
"อืม ไม่ทำไรแล้วน่า" มาร์คยิ้มเล็กน้อยก่อนจะคว้าฝักบัวลงมาเพื่อชำระร่างกายให้คนตัวสั้นและตัวเอง
ใช้เวลาซักพักกว่าจะอาบน้ำเสร็จเพราะคนตัวสั้นแทบลุกขึ้นยืนไม่ไหว มาร์คคอยพยุงอีกคนไว้และก็หยอกล้อนิดหน่อยทำให้อีกคนต้องเสียน้ำในร่างกายไปอีกสักสอง สามครั้ง แจ็คสันมองอีกคนอย่างเคืองๆ
“แกล้งอยู่ได้ ไปหาไรให้กูกินเลยสัส หิวจะตายห่าอยู่แล้ว” ปากบ่นอย่างนั้นหากแต่คนปากเก่งก็ยังไม่ยอมมองหน้าคนขี้แกล้งเต็มๆตาซักทีจนคนตัวสูงหงุดหงิดเดินไปเชยคางให้มองตาและจุ๊บริมฝีปากเบาๆ
“รอบนนี้ละกัน เดี๋ยวกูลงไปหาไรกินให้” มาร์คเดินลงไปด้านล่างก่อนจะหาของสดในตู้เย็นแล้วลงมือทำอาหาร มาร์คเป็นคนทำอาหารเก่งติดแค่ขี้เกียจเลยโยนหน้าที่นี้ให้น้องชายคนเก่งแทน ไม่นานนักอาหารหน้าตาน่ากินก็ถูงวางเรียงรายบนโต๊ะอย่างสวยงาม มาร์คเดินขึ้นไปบนห้องพลันได้ยินเสียงอีกคนคุยโทรศัพท์
“ฮ่าๆ ฮยองมานอนบ้านเพื่อนหน่ะ แบมแบมไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ” น้ำเสียงอบอุ่นส่งมอบไปให้คนปลายสาย แค่นั้นมาร์คก็แทบจะระเบิด
[เพื่อน? เพื่อนคนไหนหรอครับ น้องแบมรู้จักรึเปล่า?] แจ็คสันเปิดลำโพงคุยทำให้อีกคนได้ยินการสนทนาทั้งหมด
“รู้จักสิครับ ไอ้มาร์คไง ฮ่าๆๆ” แจ็คสันตอบ
[อ่า.. งั้นกลับมาหาน้องแบมเร็วๆนะครับ คิดถึงอยากนอนกอดแล้ว] แบมแบมเงียบไปพักใหญ่ก่อนจะกรอกเสียงสดใสร่าเริงเต็มกำลัง มาร์คกำมือแน่น ไอ้แจ็คสันมึงอยากโดนผัวคนนี้ลงทัณฑ์อีกใช่ไหม
“ฮ่าๆ โอเคครับผมๆ งั้นแค่นี้ก่อนนะ บายครับ จุ๊บ” แจ็คสันตอบแค่นั้นก่อนจะกดวางสายแล้วพ่นลมหายใจยาวออกมา
“หวานจริง หึ” มาร์คเปิดประตูเข้ามา ใบหน้าหล่อนิ่งสงบราวกับคนละคนกับคนเมื่อกี้ ลบยามสงบมักตามมาด้วยพายุทำลายล้างเสมอ
“หวานไรของมึง ไหนของกิน หิวใจจะขาด” แจ็คสันกลอกตาไปมาก่อนจะมองหาของกิน หิวจริงนะครับ หิวโคตรใช้พลังงานก็เยอะแล้วยังไม่หาไรให้กูกินอีก
“มึงจำข้อห้ามกูได้ใช่ไหมคุณเมีย อย่าให้กูต้องได้เล่นบทบาทจำเลยรักกับมึงอีก โอเค๊?” มาร์คเลิกคิ้วสูงเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปอุ้มอีกคนเข้ามาในอ้อมแขน แจ็คสันเปิดปากจะเถียงต่อแต่พอเห็นสายตาดุๆส่งมาก็ต้องรีบกลืนคำพูดลงคอจนหมด สองแจนโอบรอบคออีกคนไว้กันตก ถ้าไม่ติดว่าเดินไม่ไหวไม่ให้อุ้มหรอกนะบอกเลย
“อย่าให้เห็นมึงไปยุ่งกับคนอื่นมั่งละกัน มึงยังไม่รู้จักหวัง แจ็คสันดีพอสินะ” ทำเชิดหน้าใส่อีกคน หากแต่ได้รับเพียงเสียงหัวเราะหึๆ ในลำคอตอบกลับมาเท่านั้น
“พูดอย่างกับมึงชอบกู เอ.. หรือว่าชอบกูแล้วหรอครับ?” มาร์คก้มหน้าลงต่ำจนจมูกของทั้งคู่สัมผัสกัน แจ็คสันมองตาอีกคนกลับอย่างไม่ยอมแพ้ก่อนจะเก็บซ่อนความวุ่นวายในหัวใจไว้ในส่วนที่ลึกที่สุด
“ใครชอบมึงไม่ทราบ ที่ยอมให้ทำเนี่ยก็เพราะถูกมึงข่มขืนเถอะเดี๋ยวกูกลับมาคิดบัญชีทีหลัง” แจ็คสันเสหน้าไปทางอื่น บึนปากอย่างงอนๆ
“แล้วที่บอกว่า อย่าให้เห็นกูไปยุ่งกับคนอื่นมั้งเนี่ย หึงป่ะ?” มาร์คยังไม่ลดละในการแกล้งคนตัวสั้นให้เขินเล่น ได้ผลหน้าแดงๆที่ระเรื่ออยู่แล้วขึ้นสีหนักกว่าเดิม
“ใคร อะไร ใครหึง ไม่มี มึงมั่วละก็มึงบอกไม่ให้กูยุ่งมึงก็ต้องห้ามยุ่งดิวะ แฟร์ๆดิ อย่ามาตุกติกกับแจ็คสันคนนี้ซะให้ยาก” แถจนสีข้างแทบถลอก ชอบหรอ มึงบ้าไปแล้วไอ้มาร์ค กูไม่มีทางชอบคนอย่างมึงหรอก
“งั้นก็ไม่เหมือนดิ ที่กูห้ามก็เพราะว่ากูหวง กูหึง แต่ถ้ามึงไม่มึงก็ไม่มีสิทธิมาห้าม” น้ำเสียงที่จริงจังเกินเหตุของมาร์คทำให้อีกคนชะงักหันมองหน้าหล่อๆทันที
“พูดเล่นอ่ะดิมึง อย่ามาๆ” แจ็คสันพูดติดตลกหากแต่หัวใจที่กำลังเต้นแรงจนกลัวคนอุ้มจะรู้สึกและได้ยินเนี่ยคืออะไร และจะกลัวคำตอบทำไม ถ้าตอบมาว่าพูดเล่นแกควรดีใจดิวะ
“ไม่อ่ะ กูไม่ชอบพูดเล่น กูชอบก็บอกว่าชอบเพียงแค่ตอนนี้กูกำลังรู้สึกว่ามันอาจจะกลายเป็นรัก” มาร์คพูดหน้าตาเฉยราวกับพูดว่า วันนี้วันจันทร์ที่ 1 มกราคม 2558 อย่างไงอย่างงั้น แจ็คสันหน้าแดงเถือกแกล้งซุกหน้าลงที่อกแข็งแรงของมาร์ค มาร์คกระตุกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะวางอีกคนลงที่เก้าอี้เมื่อถึงที่ แจ็คสันเงยหน้ามองจานอาหารหน้าตาน่ากินก็ตาลุกวาวลืมเรื่องเขินๆอายๆที่พึ่งเกิดขึ้นเมื่อกี้ไปจนหมด ทันทีที่มาร์ควางจานข้าวลงแจ็คสันก็สวาปามกับข้าวตรงหน้าจนหมดเกลี้ยง
“แดกดีๆดิวะ โตเป็นควายละยังแดกเลอะเทอะ” มาร์คเอื้อมมือไปหยิบเศษข้าวที่ติดที่มุมปากอีกคนออก แจ็คสันนิ่งเป็นหินไปอีกครั้ง กี่ครั้งแล้วที่คนๆนี้ทำให้เขาต้องลืมการเป็นตัวของตัวเองไปชั่วขณะ
“ก็อร่อยนี่หว่า” แจ็คสันตอบเบาๆหากแต่เรียกรอยยิ้มจากอีกคนได้ มาร์คยื่นหน้าเข้าไปใกล้พลางจ้องตาอีกคนนิ่ง
“อร่อยก็มากินบ่อยๆ เดี๋ยวกูจะยอมลงทุนทำให้กิน อีกอย่าง อย่าให้แบมแบมหรือใครแตะต้องมากเกินจำเป็น นอนกอดก็ไม่ได้ หอมแก้มก็ห้าม มากกว่านี้หรือน้อยกว่านี้ก็ห้าม กูจริงจัง โอเค๊?” มาร์คมองอีกคนด้วยสายตาจริงจัง แจ็คสันเกาแก้มแก้เขินก่อนจะเสมองไปทางอื่น
“เออๆๆๆๆ มึงก็เหมือนกัน ถ้ากูเห็นพ่อจะเหวี่ยงให้มึงตายเลยคอยดู” แจ็คสันพูดพลางหยิบส้อมขึ้นมาชี้หน้าอีกคนที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่หลังจากที่เขาตอบตกลง
“หึ งั้นก็นอนบ้านกูไปก่อนละกัน พรุ่งนี้วันอาทิตย์ วันจันทร์กับอังคาร คสช.เขาก็หยุดวันแรงงาน หายเจ็บเดินได้เมื่อไรค่อยกลับ เอองานกีฬาก็ใกล้แล้วซ้อมบ้างละกัน” มาร์คพูดก่อนจะยีหัวอีกคนเล่น
“เออๆๆๆๆๆ แล้วจะมาขยี้หัวกูทำไมวะเนี่ย เดี๋ยวหมดหล่อกันพอดี” แจ็คสันทำหน้ายุ่งพลางจัดทรงผมไปเรื่อย
“หึ มึงเคยหล่อด้วย? กูเคยเห็นแต่น่ารัก น่ารักมากด้วย” ตู้ม 10 แต้มให้มาร์ค ต้วน
“อย่ามากูหล่อครับ อยากดูทีวี ไปพากูไปดูทีวี” แจ็คสันเปลี่ยนประเด็นทันที มาร์คยิ้มขำกับท่าทางอีกคนก่อนจะอุ้มเด็กดื้อไปที่โซฟาแล้วเปิดทีวีให้ ก่อนจะเดินกลับมาล้างจานทั้งหมด แจ็คสันลอบมองอีกคนอย่างลืมตัว สายตาเต็มไปด้วยความหลงใหล หุ่นที่ดูผอมบางหากเต็มไปด้วยมัดกล้ามอยู่ในเสื้อกล้ามสีขาวคว้านลึก ส่วนสูงพอดีๆ เส้นผมสีแดงรับกับใบหน้าเรียวเล็ก ดวงตาสีเข้ม จมูกโด่งแทบทิ่มตาแตก ริมฝีปากบางหากแต่ร้อนแรง อา.. แจ็คสัน นายนี่มันใจง่ายจริงๆ
“มองกูขนาดนั้น แดกกูเลยไหมครับ” มาร์คพูดทั้งที่ไม่ได้หันมามอง ทำเอาคนแอบมองสะดุ้งสุดตัวก่อนจะกลับไปมองจอทีวีอีกครั้ง
“หลงตัวเองสัส ใครจะไปแอบมองมึง” เม้มริมฝีปากแน่นซ่อนความเขินอาย มือไล่ช่องทีวีไปเรื่อยๆหารายการสนุกๆดูหากแต่ไม่มีรายการไหนที่จะเข้าตาเลยซักนิด
“หนังป่ะ? Avenger2 กูพึ่งซื้อมา(ได้ข่าวพึ่งเข้าโรง ฮ่าๆ)” มาร์คว่าพลางเดินไปเปิดแผ่นโดยไม่รอให้อีกคนตอบกลับ
“เผด็จการ” คนตัวสั้นพูดเบาๆหากรอบตัวเต็มไปด้วยถุงขนมเตรียมพร้อมแล้วเรียบร้อย แก้มสองข้างพองเต็มไปด้วยขนม
“กูได้ยินนะ แล้วนี่กินข้าวไม่อิ่มรึไง กินอยู่ได้” มาร์คยักไหล่อย่างไม่สนใจที่อีกคนพูดก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆ แจ็คสันขยับตัวเอนหัวพิงไหล่อีกคนเล็กน้อยเพื่อความสบาย ทำไมครับๆ ปกติผมก็ชอบดูหนังท่านี้นะ ไม่เชื่อถามยองแจได้ โดว่วววว มาร์คหันไปมองอีกคนเล็กน้อยก่อนจะส่งมือไปขยี้หัวอีกคนเบาๆแล้วทั้งคู่ก็ตกอยู่ในความเงียบ
เวลาผ่านไปพักใหญ่ๆ มาร์ครู้สึกได้ถึงความเย็นที่หัวไหล่ ครับ ตอนนี้แจ็คสันสลบเหมือดไปเรียบร้อยแล้วพร้อมที่มาของความเย็น น้ำลายไหลเยิ้มซะขนาดนี้ คงจะเหนื่อยมากจริงๆ มาร์คหยิบรีโมทปิดทีวีและเครื่องเล่นซีดี แขนแกร่งช้อนร่างอีกคนให้อยู่ในท่าเจ้าสาวก่อนจะพาเดินขึ้นห้อง ค่อยๆวางร่างอีกคนอย่างแผ่วเบา ก่อนจะปิดไฟแล้วนอนลงข้างๆ มาร์คไม่ชอบที่ๆมีแสงสว่าง แม้แต่นิดเดียวก็ไม่เพราะมันทำให้เขานอนไม่หลับ ใช้แขนข้างนึงค้ำหน้าขึ้นมองอีกคนที่กำลังหลับใหล ริมฝีปากหนาคลี่ยิ้มบางๆก่อนจะประทับริมฝีปากที่หน้าผากมน ไล่ไปที่แก้มนุ่ม และลงท้ายด้วยริมฝีปากสีสวยแผ่วเบา
“ฝันดีนะครับ คุณนายต้วน” กระซิบแผ่วเบาก่อนจะดึงรั้งอีกคนเข้ามากอดพร้อมจูบลงที่กลุ่มผมนุ่มอีกครั้งแล้วเข้าสู่ห้วงนิทราแทบจะทันที แหม่ คนทำก็เหนื่อยเป็นนะครับ
ดวงตากลมลืมขึ้นพร้อมกับเหลือบมองอีกคนที่หลับไปแล้ว อมยิ้มเล็กน้อย อันที่จริงแจ็คสันรู้สึกตัวตั้งแต่ตอนที่อีกคนอุ้มเข้าขึ้นมาบนห้องแล้ว ไอ้บ้านี่ถึงจะกวนตีนไปหน่อยแต่ก็อบอุ่นดีจังแฮะ
‘เห้ย อบอุ่น??? โนวๆๆๆๆๆ พอๆไอ้หวัง คิดอะไรของมึง ม่ายยยยย แล้วกูไปเป็นคุณนายของมึงตอนไหน แหม ไอ้สัส เล่นด้วยนิดหน่อยทำเหลิง เดี๊ยะๆๆ’
เถียงกับตัวเองได้พักใหญ่ๆ ก็ทนความเหนื่อยไม่ไหวซุกหน้าเข้าหาความอุ่นจากแผงอกของอีกคน สอดแขนกอดตอบร่างสูงแน่น เพราะติดหมอนกอดหรอก ไม่งั้นไม่กอดหรอกเว้ยยยย จริงๆนะ เชื่อหวังดิ เชื่อหวังงงงงงง
“ฝันดี คุณชายต้วน” พูดอย่างหมั่นไส้ ไม่นานคนที่คิดเองเออเองอยู่ในใจก็หลับตาลงเข้าสู่ห้วงนิทรา
……. หวัง แจ็คสัน คนใจง่าย ……
มาแล้วววววววววววววววววววววววว ขอโทษหายไปนานเลย ไหม(?) อย่าพึ่งทิ้งกันไปเลยนะ เดือนนี้ไรท์สอบอ่ะ แต่จะพยายามมาอัพบ่อยๆนะ อย่าพึ่งเบื่อกันเลยนะ ขอบคุณทุกคนที่อ่าน ทุกคนที่คอมเมนท์ ยังไงก็ขอฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ในใจทุกคนด้วยนะ ติชมได้ไม่ว่ากัน ด่าได้ตามสบายไรท์ไม่ด่ากลับแต่จะนำมาปรับปรุงเพื่อให้รีดเดอร์มีความสุขยิ่งๆขึ้นไปนะจ๊ะ
ปล. ใครที่ใกล้สอบหรือกำลังสอบไรท์ขออวนพรให้ทำข้อสอบผ่านๆๆๆๆๆ ทำได้ทำดีด้วยเด้อออ (รวมทั้งไรท์ด้วย)
ปล2. ใครกำลังแอดก็ขอให้ได้ขอให้โดนเด้ออออ สู้ๆ เข้ามหาลัยมาแล้วจะรู้ว่าม.ปลายอ่ะ ขี้ๆไปเลย
ปล3. เข้ามาพูดคุยหยอกล้อกันได้ที่แอคทวิตเตอร์ @OhSkb94 ได้เลยน้า แอดเหงามากกกกกก หลอกๆ อยากคุยกับรีดเดอร์บ้างเฉยๆ
ปล4. ช่วยเมนท์ ช่วยอ่านกันหน่อยนะจ๊ะ อยากให้เมนท์อ่า แต่ถ้าขี้เกียจก็ไม่เป็นไรนะ ไรท์เข้าใจ ฮ่าๆๆๆ
ปล5. EXO ชนะรางวัลถ้วยที่ 18 แล้ว งื้ออออออ เก่งมากเลยอ่า ปลื้มปริ่ม
ปล6. เด็กกัซกำลังอยู่ที่แอลเอใช่ป่ะ กลับมายังนะ ฮ่าๆ ที่แอลเอมาร์คสันเยอะมากกกก(ก.ไก่ล้านตัว) ขอบอกกกก #แอลเอถิ่นมาร์คสันนะจ๊ะ
ปล7. รักรีดเดอร์ทุกคนเด้อออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
ความคิดเห็น