คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : บทลงโทษ
ท้องฟ้าสีเทาหม่นบ่งบอกว่าอีกไม่นานพายุคงจะโหมกระหน่ำลงมาเป็นแน่ ดวงตากลมทอดมองไปยังถนนเส้นหลัก ขาสั้นๆก้าวไปเอื่อยๆไม่รีบร้อน เงยหน้าขึ้นมองฟ้าไปพลางๆก่อนจะพ่นลมหายใจยาวๆออกมา
หลายนาทีก่อนหน้า
“ทำไมหล่ะคะแจ็คสัน ฉันลีลาไม่ดีงั้นหรอ” แขนเรียวโอบรอบคอหนาพลางแนบหน้าอกถูไถไปมากับแผงอก
“ไม่ใช่อย่างงั้น แต่.. ช่วงนี้ฉันไม่ค่อยมีอารมณ์ โทษทีนะซูจอง” น้ำเสียงสำนึกผิดขัดกับใบหน้านิ่งเฉย หญิงสาวขมวดคิ้วก่อนจะละแขนออกมาพลางจิ๊ปากอย่างขัดใจ
“รู้ไหม ตั้งแต่เมื่อเดือนที่แล้วจนวันนี้เรานายแทบไม่เตะต้องตัวฉันเลย จูบ กอดก็ไม่มีนี่คุณเป็นอะไร เสื่อมสมรรถภาพทางเพศหรือไง หรือว่าตายด้านไปแล้ว” หญิงสาวพยายามพูดดูถูกอีกคนอย่างไม่ลดละ ก็คนมันคัน= =
“อืม คงอย่างงั้น งั้นคุณก็ไปทำกับคนอื่นก่อนละกัน ขอตัว บาย” พูดเสร็ตก็เดินจากไปไม่สนใจหญิงสาวที่กรีดร้องเสียงแหลม19หลอดอยู่ด้านหลัง
ใช่ ตั้งแต่เดือนก่อนที่แจ็คสันไม่แตะต้องเธอเลย ไม่ใช่แค่กับเธอคนเดียว เขาแทบไม่เตะต้องผู้หญิงคนไหนเลยด้วยซ้ำ หลังจากวันที่มาร์คเสนอหน้าเข้ามาในชีวิตผมพร้อมกับลีลาเร่าร้อนของมัน สมรรถภาพทางเพศของแจ็คสันกับคนอื่นก็ถดถอยลง น่ารำคาญชะมัดในหัวแจ็คสันตอนนี้มีแต่มาร์คเต็มไปหมด โผล่มาทุกที่แม้กระทั้งตอนช่วยตัวเอง ไม่อยากจะยอมรับเลยว่าผมคิดถึงสัมผัสของมันมากแค่ไหน
“เพราะมึงคนเดียวเลยไอ้เชี่ยมาร์ค กูต้องใช้อุ้งมือแทนที่จะเป็นช่องทางสวาทของสาวเอ็กซ์ๆ” แจ็คสันบ่นคนเดียว ขมวดคิ้วแน่น เครียดครับ หวังเครียด เกย์? ไอ้เชี่ยนี่กูเข้าสู่วงการโลกสีม่วงแล้วหรอวะ
ปริ๊น ปริ๊น
เสียงแตรรถเรียกสติที่เหลือเพียงน้อยนิดกลับมาแทบไม่ทัน ขาสั้นๆกระโดดขึ้นไปยืนบนฟุตบาทอย่างรวดเร็ว คิ้วสวยเลิกขึ้นเล็กน้อยเมื่อรถคันนั้นจอดเทียบข้างทางที่เขายืนอยู่แทนที่จะขับผ่านไป
“กลับไง พี่ไปส่งไหม” รุ่นพี่ชานยอลรุ่นพี่ที่เล่นบาสด้วยกันในชมรม แจ็คสันพยายามคิดว่าคนในรถเป็นใคร ก็ปกติในชมรมสนิทกับไม่กี่คนเอง
“อ่า ไม่เป็นไรครับ ผมชอบเดินมากกว่า ขอบคุณนะครับ” แจ็คสันยิ้มตอบกลับก่อนจะโค้งตัวลงเล็กน้อยพอเป็นมารยาท
ครืน ครืน ตู้ม ต้าม(แน่ใจว่าเสียงฟ้าร้อง)
“เหยดเข้ ร้องขนาดนี้มึงผ่าเลยไหม แม่งเอ้ย เกิดมาไม่เคยร้องรึไงวะ”เสียงฟ้าร้องดังสนั่นจนคนตัวสั้นต้องยกมือขึ้นมาอุดหูอย่างช่วยไม่ได้ ปากก็โวยวายไปตามประสาเรียกรอยยิ้มจากคนที่นั่งมองเหตุการณ์บนรถได้ไม่ยาก
“หึหึ ยังมาปากดีอีก ขึ้นมาเร็วเดี๋ยวฝนตกลงมาจะเปียกเอา” รอยยิ้มละมุนที่น้อยคนนักจะได้เห็นถูกส่งให้อีกคนอย่างเปิดเผย แจ็คสันกลอกตาคิดเล็กน้อยก่อนจะยอมก้าวไปยังฝั่งที่นั่งข้างคนขับ บนรถเป็นระเบียบเรียบร้อยที่ดูจะเรียบร้อยเกินไปหน่อยสำหรับรถผู้ชายกลิ่นหอมอ่อนๆเฉพาะตัวของอีกคนกรุ่นไปทั่ว รถไอ้มาร์คนะขยะเต็มไปหมด เสื้อผ้า ขวดน้ำ นึกว่าจะย้ายบ้านมาอยู่บนรถดีนะที่กลิ่นยังดีอยู่ แต่เอ๊ะ. กูไปคิดถึงมันทำไมวะ- -
“เป็นอะไรไป ไม่ต้องเกร็งหรอก” ไม่พูดเปล่า ชานยอลโน้มหน้าลงมาใกล้อีกคน แจ็คสันหน้าเหรอหรา ไม่ใช่รู้สึกเขินแต่.. ทำไมต้องมาทำอะไรกับกูแบบนี้ด้วยวะ กูไม่ใช่เคะตัวน้อยน่ารักนะสัส(คิดได้แค่ในใจ)
“ไม่ได้เกร็งครับ ฮยองขับไปเถอะเดี๋ยวฝนตกผมขี้เกียจเปียก” พูดแล้วก็บึนปากเล็กน้อยพลางมองออกไปนอกหน้าต่าง
“หึหึ โอเคๆ” ฝ่ามือใหญ่ แบบโคตรใหญ่จริงๆวางลงที่กลุ่มผมนิ่งพลางขยี้เบาๆแล้วละออกไปจับพวงมาลัยขับรถ เหตุการณ์ที่ดูสวีทเกินเหตุไม่สามารถรอดพ้นสายตาอีกคนไปได้
“หึ กูบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าเข้าใกล้คนอื่น นี่มึงยังไม่เข็ดสินะแจ็คสัน” ดวงตาคมมองไปยังรถแลมโบกินี่สีแดงสดที่พึ่งขับออกไป
ใช้เวลาไม่นานรถคันหรูก็จอดเทียบฟุตบาทตรงหน้าคอนโดชื่อดังที่ค่าห้องแพงหูฉีก แจ็คสันขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วหันไปมองหน้าคนข้างๆอย่างไม่เข้าใจ
“นี่ไม่ใช่คอนโดผม” แจ็คสันพูดก่อนจะมองกลับไปที่คอนโดนั่นอีกครั้ง คนข้างๆไม่พูดอะไรเพียงแต่อมยิ้มเล็กน้อย
“คอนโดฮยองเอง เข้าไปด้านในด้วยกันก่อนสิ” ใบหน้าเจ้าเล่ห์ที่มาพร้อมกับรอยยิ้มที่คาดเดาไม่ได้ของชานยอลแผ่รังสีความไม่น่าไว้วางใจออกมาได้อย่างน่าใจหาย
“เข้าไปทำไมครับ ไม่อ่ะ พาผมกลับคอนโดดิ ไม่งั้นอย่าหาว่าผมไม่เตือน” ทำปากดีสู้เสือไว้ก่อน เหยดเข้นี่มันเกิดอะไรขึ้น
“หึ ทำไมนายจะทำอะไร หืม?” ไม่ว่าเปล่ายังโน้มหน้าเข้ามาใกล้จนคนตัวเตี้ยสัมผัสได้ถึงลมอุ่นๆที่กำลังเป่ารดหน้าอยู่ เอาไงดีไอ้หวัง เอาไงดี
พลั่ก!!
“เฮีย ทำอะไรอยู่หรอ?” ยังไม่ทันได้ตอบกลับประตูรถก็ถูกเปิดออกพร้อมกับคนตัวเล็กน่ารักที่กำลังเอียงคอมองคนสองคนในรถ รอยยิ้มเย็นที่อีกคนมอบมาทำเอาแจ็คสันเสียวสันหลังวาบๆแต่คงไม่เท่าอีกคนที่ตอนนี้หน้าซีดเป็นไก่ต้ม ชานยอลค่อยๆหันกลับไปมองคนมาใหม่
“ไม่ใช่อย่างที่ที่รักคิดนะ เฮียแค่แกล้งเด็กไอ้มาร์คเล่นเอง” ชานยอลส่งยิ้มเจื่อนๆพร้อมอธิบายความจริงให้อีกคนฟัง ดวงตาสวยมองผ่านชานยอลมามองหน้าแจ็คสันก่อนจะยิ้มน่ารักเป็นเชิงทักทาย
“หรอครับ สวัสดีเด็กน้อย เข้าไปด้านในก่อนไหม” คิ้วสวยเลิกขึ้นมองหน้าชานยอลเล็กน้อย แจ็คสันมองสองคนสลับไปมาก่อนที่สมองอันน้อยนิดจะปะติดปะต่อเรื่องได้ เหยดดด ชานยอลฮยองก็เป็นสมาชิกสมาคมชาวสีม่วงหรอวะครับเนี่ย
“อ่า. อยากกลับแล้วครับ” ผมตอบตามความจริง คนน่ารักก็ไม่ได้พูดอะไรก่อนจะเดินมาฝั่งที่ผมนั่งแล้วโน้มหน้าลงมาใกล้ๆ ดวงตาสวยกรีดไอไลน์เนอร์คมเฉียบชนิดบาดแขนมีเลือดซิบ สายตาที่ดูแข็งกร้าวกลับเต็มไปด้วยเซ็กซ์
แอพเพียลขั้นสูง ผมรู้สึกเคลิ้มขึ้นมาแปลกๆ
“ตกลงจะลงไหม หืม?” ริมฝีปากบางปรากฏรอยยิ้มยิ่งเพิ่มให้อีกคนดูเซ็กซี่ทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรเลยซักนิด เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่กว่าคนใส่ทำให้คอคว้านลึกลงมาเห็นแผ่นอกขาวยิ่งเพิ่มให้อีกคนดูร้อนแรงขึ้นไปอีกกก
“ปะ. ไปครับผมๆ” ผมส่งรอยยิ้มโปรยเสน่ห์ที่สาวที่ไหนเห็นเป็นต้องรักหวังหลงหวัง
“เห้ยๆ มองอะไรนักหนา ลงไปได้ละๆ แบคฮยอนหยุดมองด้วยสายตาแบบนั้นเลยนะ” สรรพนามที่เปลี่ยนไปเรียกชื่อจะเกิดขึ้นทุกครั้งเมื่ออีกคนเกิดอาการหึงหวง ชานยอลมองสองคนสลับไปมา ให้ตายเมียก็ขี้อ่อยไอ้เด็กนี่ก็ขี้ม่อ
ขาสั้นๆของแจ็คสันย้ายร่างของตัวเองมาตามทางพร้อมกับสายตาที่เหมือนยังคงตกอยู่ในภวังค์ที่แบคฮยอนเป็นคนสร้างขึ้น ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ยิ่งกว่าเดิม ปกติก็ไม่ค่อยปกติอยู่แล้วพอมายิ้มแบบนี้.. ไอ้นี่มันบ้าชัดๆ ไม่รู้นานเท่าไรตอนนี้ทั้งสามก็มาหยุดอยู่ที่หน้าห้องๆหนึ่ง เสียงเจี๊ยวจ๊าวด้านในบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าในห้องมีคนอยู่จำนวนหนึ่ง พอเปิดประตูเท่านั้นหล่ะครับ
“เห้ย แจ็คมาแล้วหรอวะ” คริสที่กำลังนัวเนียกับหนุ่มหน้าสวยเหลือบมามองทางแจ็คสันเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ตอนเด็กพ่อกับแม่ให้กินเสาไฟฟ้าหรอครับสูงอะไรขนาดนั้น แจ็คสันแอบบ่นในใจ
“โยว่แม๊นนนนน” แจ็คสันเริ่มทักทายคนในชมรมตามสไตล์ของตัวเอง ไอ้เด็กที่นั่งเกร็งบนรถหายไปแล้ว
“ทุกคนที่ไม่ใช่คนในชมรม คนนี้ชื่อแจ็คสันเด็กไอ้มาร์คมัน ส่วนนั่นคนที่นั่งข้างคริสชื่อเลย์ คู่นั้นเด็กโรงเรียนข้างๆเซฮุนกับลู่หาน นั่นชื่อซิ่วหมิน นั่นชื่อซูโฮและนี่.. ที่ร้ากกกกกก” ชานยอลพูดเสียงเรียบ แขนแกร่งโอบไหล่แบคฮยอนไว้หลวมๆคนตัวเล็กดิ้นเล็กน้อยแต่สุดท้ายก็ยอมยืนนิ่งๆ ชานยอลก้มลงหอมแก้มนิ่มเบาๆเรียกเสียงโห่ร้องได้ทั้งห้อง
งานเลี้ยงขนาดย่อมจบลง แจ็คสันดื่มเข้าไปมากพอสมควรคริสเลยอาสาจะไปส่งเอง แจ็คสันพล่ามหนักกว่าเดิมจากที่พูดมากเป็นปกติอยู่แล้วจนคริสและเลย์ต้องช่วยพยุงคนละข้างเพราะแจ็คสันเดินเซไปมา คริสเหลือบหันไปมองรถคันคุ้นตาที่จอดหลบอยู่ในที่ประจำก็พาแจ็คสันเดินเข้าไป
“สต็อกเกอร์รึไง ตามไปซะทุกที่” คริสเอ่ยแซวเมื่อเห็นเจ้าของรถกำลังยืนดูดบุหรี่พิงตัวรถไว้ มาร์คสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมา คิ้วหนาขมวดมุ่นเมื่อเห็นไอ้ตัวป่วนคอพับใกล้ตาย
“เปล่า แค่ขับรถผ่านมา” แถไปเรื่อยจนสีข้างแทบจะถลอก หากแต่สองคนนั้นไม่ได้ใส่ใจนัก มาร์คเดินไปเปิดประตูข้างคนขับเพื่อให้ร่างสั้นๆเข้าไปได้
“หึ ขับรถดีๆหล่ะ” คริสพูดแค่นั้นก่อนจะจูงมือเลย์เดินเข้าไปในคอนโด มาร์คถอนหายใจเฮือกใหญ่พลางมองคนที่นอนหลับไม่รู้เรื่อง
“ดื้อนักใช่ไหม? ได้เดี๋ยวกูจะลงโทษมึงเอง” มาร์คยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะเดินเข้าไปแล้วออกรถทันที
รถหรูจอดเข้าซองอย่างชำนาญ มาร์คอุ้มแจ็คสันขึ้นในท่าเจ้าสาวแล้วพาเข้าบ้าน วันนี้ยูคยอมไปทำรายงานบ้านเพื่อนเลยไม่ได้กลับมานอนบ้าน แขนแกร่งค่อยๆวางอีกคนลงบนเตียงคิงส์ไซต์แผ่วเบา นิ้วเรียวลูบคางไปมาอย่างใช้ความคิดก่อนจะเผยยิ้มร้ายออกมาเมื่อนึกอะไรดีๆออก
“อื้อ. อ๊ะ” เสียงแหบพร่าดังขึ้นเบาๆ ร่างเล็กบิดเร่าไปมาแต่ไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้ อาการมึนจากพิษแอลกอฮอล์ค่อยๆถูกแทนที่ด้วยเครื่องหมายคำถามเต็มไปหมด ฟันเรียงสวยขบกัดริมฝีปากแน่นเมื่อขยับตัวเล็กน้อยแต่ความรู้สึกเสียวแปล๊บกลับพุ่งขึ้นมา
‘เกิดอะไรขึ้น’
“ตื่นแล้วหรอ หืม?” มาร์คเดินมาหยุดที่ข้างเตียง หุ่นสูงผอมหากแต่ภายในเต็มไปด้วยมัดกล้ามน่าลูบไล้ถูกคลุมด้วยชุดคลุมอาบน้ำสีควันบุหรี่เผยให้เห็นแผงอกแกร่งได้อย่างชัดเจน
“ยังมั้ง นี่ที่ลืมตาก็คือละเมออยู่” ถึงจะรู้สึกแปลกๆแต่ปากก็ยังทำงานได้ดีไม่มีขาดตกบกพร่อง มาร์คกระตุกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะหยิบริมโมทขึ้นมากดเลื่อนตัวเลขจากเลข4เป็นเลข8 แรงสั่นสะเทือนเพิ่มมากขึ้นทำเอาคนปากเก่งเมื่อครู่เชิดหน้าขึ้นพร้อมๆกับที่พึ่งรู้ตัวว่าแขนทั้งสองข้างถูกเชือกขนาดใหญ่มัดแน่นแถมยังรัดเรื่อยมาตามลำตัว พันรอบเอว ใต้ขาอ่อนเรื่อยไปจนถึงหน้าแข้งที่ถูกผูกมัดติดกับขา ทำให้ตอนนี้ท่าที่แจ็คสันนอนคืออ้าขา ไม่ผิดแน่
---------------------------------------------------------------------------- CUT------------------------------------------------------------------------------
กลับมาแล้ววววววววววววววววววว หลังจากที่หายไปเนิ่นนานนนนนนนนนนนนนนนนน หวังว่าคงจะยังไม่ลืมฟิคเรื่องนี้กันนะ พอดีเกิดแอคซิเด้นช่วงสงกรานต์เล็กน้อยไรท์เลยมาปั่นไม่ได้ พอเปิดเรียนก็ต้องมานั่งทำการบ้านปั่นงานอีกแต่ขอขอบคุณทุกคนที่ยังไม่ทิ้งฟิคเรื่องนี้ไปไหนนะจ๊ะ ฝากคอมเมนท์ให้กำลังใจไรท์ด้วยเนอะรู้สึกช่วงนี้ห่อเหี่ยวจิตใจเหลื๊อเกินนนนนนนนนนนนนนนนนนนน มันน่าเบื่อ น่ารำคาญ หรือยืดไปก็บอกได้เลยนะไรท์ไม่กัด
ปล. ตอนนี้ไม่มีอะไรเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย(ย.ยักษ์ล้านตัว)
ปล2. มีลูกบอกลูก มีหลานบอกหลาน มีเพื่อนบอกเพื่อน มีพี่น้องบอกพี่น้อง ชวนกันมาอ่านฟิคเรื่องนี้กันด้วยเน้ออออ
ปล3. ไรท์คิดถึงรีดเดอร์ที่น่ารักทุกคนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ปล4.(เยอะไปไหน) ตามทวง ตามด่า ตามจิกฟิคได้ที่แอคเคาท์ทวิตเตอร์ @OhSkb94 เลยนะแจ๊ะๆ
ปล5. มาร์คสันได้กันแล้วนะคะ จุดพลุฉลองให้กับซิงน้องหวังงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ความคิดเห็น