คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter : Three
รู้จักบ้านร้างไหม?
ตัวฉันเองไม่แน่ใจเลยว่านี่ที่พักฉันหรือบ้านร้าง เงียบซะไม่มี =_=;
ลืมบอกไป ผอ.เปลี่ยนที่พักให้เราได้แล้วละพวกฉันไม่รู้จะดีใจรึเปล่าที่ผอ.เปลี่ยนที่พักให้ เพราะคำพูดนั่นของ ผอ. ที่พูทิ้งท้ายก่อนจะขึ้นเครื่องบินส่วนตัวบินกลับโรงเรียน
1 ชั่วโมงก่อนหน้านี้
‘เอาล่ะถึงเวลาที่ต้องบอกอะไรหน่อยเกี่ยวกับบ้านหลังนี้ นี่คือที่พักของพวกเธอ แต่ก่อนจะมีพวกคนใช้แม่บ้านพ่อบ้านนะ แต่ว่าเขาลาออกหมดแล้วเพราะฉะนั้นหน้าที่ดูแลบ้านเป็นของพวกเธอนะ ส่วนค่าไฟครูใช้พลังงานแสงอาทิตย์เอาแต่ค่าน้ำพวกเธอจะต้องเป็นคนออกเองทั้งหมด’
‘เดี๋ยวก่อนสิค่ะ ผอ. พวกเราเรียนอยูนะค่ะ!’ มามิยะ
‘ใช่คะ พวกเรายังเป็นนักเรียนอยู่นะคะ’
‘ไม่ต้องห่วงหรอก ครูจะส่งค่าอาหารค่ากับข้าวมาให้ทุกๆเดือน เดือนละหกแสนเยน คนละแสนเยนก็พอ ส่วนค่าน้ำที่ว่าครูจะช่วยส่งมาให้เดือนละ ห้าร้อยเยน โอเคนะ งั้นครูไปก่อนละ โชคดีนะ’ ผอ.พูดทิ้งท้ายก่อนจะกระโดดเกาะสะพายเชือกที่ห้อยงมาจากเครื่องบิน
นี่แหละ ผอ.ของฉัน T^T
“นี่ผอ.คิดอะไรอยู่เนี่ย!” ไอวีส์ตะโกนขึ้นมาอย่างหัวเสีย ใขณะที่มือซ้ายของเธอโยนหมอนสีฟ้าใบใหญ่ในอ้อมกอดใส่พนังอย่างไม่ชอบอารมณ์
“ถ้าให้ฉันคิด ผอ.คงต้องการให้เราฝึกหารายได้ด้วยตนเองมั้งนะ” ฟาลโซหยักไหล่เล็กน้อย ใบหน้าหันไปหาลิเซ่ที่นั่งโซฟานวมสีชมพูข้างๆ
“งั้นแสดงว่าพวกเราต้องหางานPart time เพื่อเอาเงินมาจ้ายค่าน้ำสินะ สงสัยถึงเวลาประหยัดกันแล้วสิ”
“งานPart time ที่ว่าคืออะไรหรอมามิยะ” อันน์เอียงคอเล็กน้อยอย่างสงสัย
“ก็งานที่วัยรุ่นสามารถทำได้นะสิ หรือก็คือการใช้เวลาว่างให้เกิดประโยชน์ แถมยังฝึกตัวตนของเราด้วยนะ”
“อย่างนี้นี่เอง งั้นมามิยะจะไปทำงานที่ไหนหรอ ฉันไปด้วยคนสิ”
“ไม่ต้องเลย ขืนฉันพาเธอไปด้วย มีหวังโดนไล่ออกแหงๆ” มามิยะทำหน้าตาซังกะตายใส่ พร้อมหันหน้าหนี
ร้ายจริงเพื่อนฉัน =_=;
“เอาอย่างนี้ดีกว่านะทุกคน” เสียงใสในชุดกระโปรงสีขาวกระโดดโลดเต้นเข้ามาในห้องนั่งเล่น “เอาเป็นว่าแยกย้ายกันไปหาดีไหมละ จะได้สะดวกดี ฉันของไปกับลิซ่าน้า”
“ดีเลยคาร่า ฉันชอบไอเดียเธอจัง”
“งั้นลิเซ่ของไปกับคุณฟาลโซ และคุณไอวีส์นะค่ะ” ลิเซ่ตรบมือหนึ่งครั้งก่อนที่จะวิ่งไปนั่งระหว่างฟาลโซและไอวีส“ฉันก็ไปกับเธออยูแล้วลิเซ่”
“นั้นนะสิน่ะ ถ้าหางานได้แล้วพวกเธอต้องพาฉันไปช๊อปปิ้งน่ะ”
“เรื่องซื้อของนะแน่อยู่แล้ว ฉันว่าจะไปซื้อขนมญี่ปุ่นอยู่แล้ว ใช่ไหมลิเซ่”
“ใช่เลยคะ คุณฟาลโซ” ลิเซ่ยิ้มตอบอย่างสดใส
“งั้นฉันไปกับมามิ..”ไม่ทันที่อันน์จะพูดจบ เสียงแข็งก็ดังขึ้นมาซะก่อน“หยุดเลย ฉันจะไปคนเดียว”
“เอ๋!อะไรกันมามิยะ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ” อันน์ทำหน้าตาจะร้องไห้ส่มามิยะ เสียงของเธอเองก็สั่นๆเหมือนคนร้องไห้จริงๆเลย
“ขืนฉันพาเธอไปละโดนไล่แน่เลย ทางที่ดี เธอน่าจะอย่าพึ่งหางานทำดีกว่านะ เดี๋ยวเธอค่อยหาน่าจะดีกว่า”
“ทำไมละ ทั้งๆที่..” ตายละหว่า =[]= เสียงสั่นกว่าเดิมอีก ขืนปล่อยไว้มีหวังร้องจริงๆแน่
หมับ!
“ที่ฉันไม่ให้เธอไปเพราะห่วงเธอนะอันน์ เธอนะเหมือนจะดูแลตัวเองไม่ค่อยได้ ฉันกลัวว่ายิ่งเธอออกไปจะยิ่งทวีคูณความซนของเธอเข้าไป ทำให้เธอเป็นอันตรายไงละ อย่าร้องไห้สิ โตแล้วนะ” มือเรียวของมามิยะลูบหัวอันน์อย่างแผ่วเบา ดูๆไปก็เหมือนแม่ลูกกันจังเลยนะ แต่ว่าดูจากคำพูดแล้ว..
ไม่ค่อยจะหลอกด่ากันเลยนิ =_=;
“จริงหรอ.”เสียงอันน์กลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง หลังจากที่มามิยะเอามือออก “ก็จริงนะสิ ฉันห่วงเธอหรอกนะ ส่วนฉันนะดูแลตัวเองได้ ไม่ต้องห่วงหรอก”
“นี่ๆ มามิยะไม่มากับฉันและลิเซ่หรอ”เสียงของคาร่าดังขึ้นมา “ไม่หรอก แต่ว่าตอนนี้บ่านหนึ่งแล้ว รีบออกไปหางานทำกันเถอะนะ”
มามิยะลุกขึ้นจากโซฟา สายตามองไปยังนาฬิกา รอยยิ้มของเธอได้ฝุดขึ้นมาอีกครั้ง
“นั้นสินะ งั้นพวกเราไปก่อนนะ ฝากดูแลบ้านด้วยนะอันน์”
[Talk : Mamiya]
ณ หน้าร้านราเม็งแห่งหนึ่ง
ได้งานซะแล้วสิ โฮะๆ มามิยะซะอย่าง หางานทำได้สบายๆอยู่แล้ว ฉันเดินออกมาจากร้านราเม็งโซโนระ ร้านนี้แหละที่ฉันจะทำงานอยู่ ถึงเป็นร้านที่ไม่หรูมาก แต่ลูกค้าก็เยอะพอควรเลยละ เรื่องเวลานะหรอ หลังเลิกเรียน 5โมงเย็นถึง 1ทุ่มครึ่งนะสิ อย่างน้อยก็พอมีเวลาทำการบ้านอยู่แล้วละสิ จะว่าไปยัยอันน์คงจะหิว ถ้างั้นไปซื้อขนมฝากมันหน่อยดีกว่า อิอิ
ฉันเดินเข้าไปในร้านชายชนมที่อยู่ไม่ไกลจากร้านซักเท่าไหร่ ร้านนี้เขาว่าจนมเยอะและอร่อยมาก ก็คงจะเป็นอย่างนั้นสินะ(อ่านโปสเตอร์ทางเข้ามานะ)
ว้าวๆ นั้นคิดเเคทชาเขียวนี่ ได้ยินมาว่ายัยนั่นบ่นอยากกินนี่น่า อุ้ยๆนั่นทาโร่ชีส ซองสุดท้ายซะด้วย น่าอร่อยจังซื้อไปฝากหน่อยดีกว่า
หมับ!
เอ๋? อยู่ก็มีมือหนาๆเอื้อมมาหยิบทาโร่ชีสซองสุดท้ายของร้านนี่น่า ฉันหันหน้าไปหาเจ้าของมือนั่น หน่อย กล้าดียังไงมาแย่งทาโร่ชีสของฉ้านนน
พระเจ้า! =[]= คนหรือไททันกัน(เห็นยัยลิซ่ามันชอบดูอนิเมะบ่อยๆ เลยติดจากลิซ่านั่นแหละ) สูง สูงสุดๆ ให้เดาคงจะประมาณเกินสองเมตรละมั้ง ผมสีม่วงอ่อนที่ถูกไว้จนแทบเหมือนผมของผู้หญิง(แต่ก็ถือว่าสั้นพอควร) ดวงตาสีม่วงเองก็มองมาที่ฉันเหมือนกัน ตายละหว่า
“ข..ขอโทษนะค่ะ คือว่าฉันไม่ทันดูนะคะ” ลาก่อนทาโร่ชีสจ้าT[]T
ฟึบ!
ทันทีที่ปล่อยมือจากทาโร่ซองนั้นก็มีอะไรมาสะกิดแขนของฉันทันที ฉันหันไปมองก็พบว่าผู้ชายคนนั้นกำลังยื่นทาโร่ชีสมาให้ฉันอยู่ “เอาไปเถอะครับ ของผมนะ มีเยอะแล้ว”
เขาชูตระกร้าให้ดู ในตระกร้ามีทั้งทาโร่ชีส 3 ซอง โตเกียวบานาน่าอีก 2 กล่อง และสุดท้ายก็มันฝรั่งทอดซองใหญ่ 2 ห่อ
เยอะสุดๆ!
“ขอบคุณนะค่ะ ซ..ซื้อเยอะจังเลย เอาไปฝากเพื่อนหรอค่ะ” ฉันรับซองทาโร่ชีสจากเขาพร้อมหยิบใส่ตระกร้าจะว่าไปแล้วมีคนสูงขนาดนี้อยู่ด้วยหรอเนี่ย เอาซะฉันเป็นคนสูงน้อยไปเลยT^T
“เปล่าหรอกครับ ผมแค่ซื้อมากินเองเท่านั้นแหละ”
ซื้อมากินคนเดียว!!! =[]=
ไททันสมัยนี้กินแต่ขนมเยอะจังเลยนะ(ยังไม่เลิก)
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวนะครับ” หลังจากพูดจบ เขาก็เดินไปที่เคาเตอร์ทันที ฉันยกข้อมือขึ้นมาดูนาฬิกาของตัวเอง เข็มยาวชี้เลข 2 ส่วนเข็มสั้นชี้เลข 3 อืม.. ใช้เวลานานเหมือนกันนะเนี่ย ต้องรีบไปอยู่กับอันน์ซะแล้วเดี๋ยวเหงาซะก่อน
15 นาทีต่อมา
ฉันเดินออกมาจากร้านขนมด้วยถุงขนมอีก 2 ถุง ก็ไม่ใช่อะไรหรอก ที่ซื้อเยอะก็เอาไปเก็บไว้ เพื่ออยากกินเมื่อไหร่ก็ไปเอามากินได้เลย จะได้ไม่ต้องออกไปซื้อขนมบ่อยๆ
สองเท้าของฉันเดินมาเรื่อยๆจนหยุดที่ไฟแดง(สำหรับผู้ที่จะข้ามถนน)ทางม้าลายข้ามถนม จะว่าไปแล้วรถเยอะจังเลยนะ ถ้าเผลอทำถุงขนมหกหรือหลุดมือลงไปบนถนน มีหวังเละแน่ๆเลย อ๊ะ! ไฟเขียวมาแล้วแต่ไม่ทันที่ฉันจะได้ข้ามไปก็เผอิญเกิดเรื่องซะก่อน
ตุ้บ!
“โอ้ย!”
ความเจ็บระบมบนหัวเข่าของฉันทวีคูณขึ้นมา ฉันล้มลงไปกุมเข่าตัวเองทันทีที่รู้สึกเจ็บ และฉันก็ลืมตามองดูทันที นั่นมัน
เลือด! เลือดจริงๆด้วย! =[]=
ถึงแว่นตาฉันจะหลุดจากหน้าฉันก็เถอะ แต่ฉันก็มองออกนะ ใครกันที่มาชนฉันเนี่ย อ๊ะ! แล้วขนมของฉันละ O_o ขนมฉันอยู่ที่หนายยยยย
“นี่เธอเป็นอะไรมากไหม”
ฉันหันหน้าไปตามเสียงทุ้ม ก็พบกับผู้ชายผมสีน้ำเงินเข้ม ฉันพยายามหรี่ตาลงเพื่อจะได้เห็นชัด แต่มันก็ไม่ได้ผล ยังคงเบลอเหมือนเดิม นี่แหละชีวิตคนสายตาสั้น T^T “ฉ..ฉันไม่เป็นไรหรอก แต่เห็นแว่นตาของฉันไหม”
“แว่นตาสีน้ำเงินอันนี้รึเปล่าค่ะ” ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองเจ้าของเสียงใส ถึงจะลางๆเพราะยังไม่ได้ใส่แว่นก็เถอะ แต่นั้นแว่นตาขอฉันจริงด้วย เอ.. ถ้ามองไม่ผิดเธอมีผ้าปิดตา 1 ข้างนี่
“ใช่คะ แล้วเห็นถุงขนมฉันไหมค่ะ”
“นี่ครับ ครบสองถุงเลย ต้องขอโทษด้วยนะครับ พวกเรารีบเกินไป ” ฉันเอื้อมมือเอาถุงขนมนั้นมาก่อนจะใส่แว่นศะอีก แหงละขนมนั่นฉันจะซื้อไปให้อันน์นี่
“ของครบใช่ไหมครับ งั้นพวกเราต้องรีบไปแล้ว ไปละครับ ^^” ร่างสูงของผู้ชายและร่างบางผู้หญิงเมื่อกี้รีบลุกขึ้นแล้ววิ่งไปทันที ยังไม่ทันขอบคุณเรื่องขนมเลย ช่างเถอะหวังว่าคงจะได้เจอกันอีกนะ(แน่นอนอยู่แล้วฮุฮุ//ไรท์)
19:49 น.
“ว่าไง หางานทำได้รึยังจ๊ะ มามิยะ”ไม่ทันที่จะได้เข้าบ้าน เสียงของสาวผมน้ำตาลก็ทักะแล้ว
“นี่ๆ เห็นว่าไปนานขนาดนี้ คงคิดละซิว่าจะไม่ได้งานทำนะ คนอย่างฉันซะอย่างได้อยู่แล้ว”
“จริงหรอเนี่ย เข้ามาสิทุกคนรอเธอยู่นะ” คาร่าจูงมือฉันเข้าไปในบ้านทันที หวังว่ายัยนั่นคงอยากจะกินขนมละสินะ เฮอะ! ฉันซื้อมาให้อันน์คนเดียวเท่านั้นแหละ
“นี่ๆพวกเรา มามิยะเองก็ได้งานแล้วละนะ” คาร่าโพลงขึ้นทันที หลังจากที่ลากฉันเข้ามาให้ห้องนั่งเล่นสีขาวโมเดิล
ใบหน้าทั้ง 5 หันมาทันทีที่ได้ยินเสียงของคาร่า แต่ละคนกำลังกินป้อกกี้ที่เคลือบชาเขียว 2 ชั้น จะว่าไปก็น่ากินจัง
“หางานอะไรได้หรอยะ มามิยะ”ลิซ่าถามฉันพลางกัดป้อกกี้ในปาก
“เห็นว่าไปนาน แต่ก็ได้งานทำนะจ๊ะ” ฉันเดินไปวางถุงขนมไว้ที่โต๊ะรับแขก ดูท่าไอวีส์ ฟาลโซ กับลิเซ่จะซื้อขนมมาเยอะเลยสิท่า เห็นถุงขนมซะเยอะเลย“แล้วมามิยะได้ทำงานที่ไหนหรอ”
อันน์ลุกขึ้นมาจากฟามาเกาะแขนของฉันทันที คงเป็นห่วงละสิท่า จะว่าไปแล้วอันน์ก็เหมือนลูกแมวน้อยเลยนะ เชื่องซะน่าลักไปเลี้ยงเลย ไม่ผิดหรอก น่า‘ลัก’ ไง
“ก็ทำงานที่ร้านราเม็งไม่ใกล้ไม่ไกลจากนี้หรอก ที่มานานเพราะซื้อขนมให้เธอไงอันน์ เอาไปกินซะนะ”ฉันยื่นถุงขนมไปให้อันน์ ยัยนั่นทำหน้าตาเหมือนโหยหามันมานานก่อนสวมกอดฉัน
“ขอบคุณมากๆน้า ฉันรักเธอจังเลย”
“Me too An.”
“เลิกเลี่ยนได้แล้ว ตอนนี้มาตกลงกันดีกว่าว่าใครจะนอนห้องไหน เท่าที่ฉันไปดู มันมี 3 ห้องนะ แสดงว่าต้องมีห้องใดห้องนึงนอน 3 คน” ฟาลโซพูดกับทุกๆคนทันทีที่ฉันพูดจบ “4 ห้องต่างหาก อีก 1 ห้องอยู่ชั้นล่าง แต่ฉันขอนอนกับคาร่าแล้วกนั ฉันกลัวผีT^T”
“ตายแล้ว ยังกลัวผีไม่เลิกหรอลิซ่า” ไอวีส์พูดใส่ลิซ่าพลางหัวเราะอุบอิบ
“ถ้ามันเลิกได้ฉันเลิกไปนานแล้วยะTOT ไปกันเถอะคาร่า” ลิซ่ากระโดดเข้าไปเกาะแขนคาร่าไว้ซะแน่นเลย“โอเค งั้นฉันกับลิซ่าไปนอนก่อนนะ ฝันดีนะทุกคน”
คาร่าพูดทิ้งท้ายไว้ก่อนที่จะพาลิซ่าขึ้นไปนอน บนชั้นสองทันที
“งั้นเดี๋ยวฉันนอนคนเดียวเอง เพราะต้องสะสางเรื่องธุรกิจกับครอบครัวอีกยาว ลิเซ่นอนห้องเดียวกับไอวีส์ส่วนพวกเธอ”ฟาลโซชี้นิ้วไปหามามิยะที่ถูกอันน์เกาะแขนอยู่“นอนห้องเดียวกันนะโอเค เอาละเข้านอนได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องไปเรียนวันแรกนะ”
“เรื่องมันแน่อยู่แล้วละ งั้นฝันดีนะทุกคน”
ไอวีส์พูดทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินไปนอนพร้อมกับคู่หูลิเซ่ของเธอส่วนฟาลโซส่งยิ้มมาให้ฉันเล็กน้อยก่อนจะเดินไปยังห้องนอนในอีกฝากของห้อง
“นี่ ไปนอนกันเถอะ ฉันเหนื่อยอะ”อันน์พูดด้วยสีหน้าชวนง่วงนอน ก็แหงละอยู่บนเครื่องบินมาทั้งวัน ก็เหนื่อยเป็นธรรมดา
“นั่นสิ ไปนอนกันเถอะ”ฉันพาอันน์เดินขึ้นไปยังชั้นสองของบ้าน จะว่าไปแล้วพรุ่งนี้จะเจออะไรกันสนุกๆกันไหมนะ
ใกล้จะได้เวลาสนุกแล้วสิ J
[Talk : mamiya End]
++++++++++++++++++++++++++++++
มุ้งมิ้ง ฟรุ้งฟริ้ง กระดิ่งแมวกับไรท์(?)
จบกันไปกับอีกบท ลากสังขารมาแต่งจนได้ซะสินะ เอาเป็นว่าไรท์มีเรื่องจะคุย 2 เรื่อง
1.นิสัยแต่ละคนอาจจะไม่ค่อยตรง คือไรท์Sorryน้า ฟิลลิ่งมันไปเองT^T
2.ไรท์จะRemix เอ้ย! Mix อนิเมะธรรมดาๆที่ไรท์เคยดูมา ส่วนท่านจะเคยดูหรือไม่อันนี้ไรท์ไม่ทราบ
มีแค่นี้แหละ ถถถถว์ ไรท์ใกล้สอบละ ถ้าสอบเสร็จ(วันพฤหัส)จะรีบมาปั่นบทที่ 4ต่อ
งั้นไว้แค่นี้นะ บายจ้า จุ๊บุๆ จุ๊บๆ <3
ความคิดเห็น