ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Diabolik lovers x oc] ฉันมันก็แค่เด็กติดเกมนะ!?

    ลำดับตอนที่ #5 : [Ep.5]ออกเดินทาง!

    • อัปเดตล่าสุด 27 ก.พ. 64


    ฉันที่พยายามนอนมา30นาทีแล้วก็ไม่เป็นผลจึงตัดสินใจหยิบโทรศัพท์เพื่อเอามาเล่นเกม…เมื่อฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแต่ก็ต้องตัวซีดเพราะฉันเปิดโทรศัพไม่ติดจึงทำให้ฉันได้บรรลุแล้วว่า..แบตหมด

    ‘ม่ายยยยย!!!π∆π’

    ฉันร้องอดโอยไว้ในใจพลางนึกได้ว่าจะออกไปซื้อหูฟังใหม่และขนมเพราะ2อย่างนี้พ่อไม่ได้เตรียมให้…ช่างทรมาน..ฉันมาอยู่บ้านแวมไพร์ไม่พอ!!พ่อไม่เตรียมหูฟังและขนมให้หนูเลย!!!??π∆π

    “เฮ้อ…”

    ฉันหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนที่ต้องยอมตัวหลับลง

    เช้าวันต่อมา

    “อื้อ…”

    แสงในยามเช้าทะลุเข้ามาในหน้าต่างฉันบิดตัวเล็กน้อยด้วยความขี้เกียจก่อนจะรู้สึกตัวว่ามีคนมานั่งบนเตียงของฉันซึ่งจะเป็นใครไม่ได้เลยก็คงต้องเป็นไรโตะแต่ไม่ใช่คนเดียวมีอายาโตะอีก!!

    “เห้ย!?เข้ามาได้ไงเนี้ย!?”

    “ตื่นแล้วหรอ~ยาริมานจัง~”

    “ฉันไม่ได้ชื่อ'ยาริมาน'สักหน่อย…ฉันชื่อน้ำ—เอ้ย!ๆโอโกะ!!”

    “ห๊า!?ยัยเตี้ย!เธอพูดอะไรของเธอ!?แค่ชื่อก็อย่างลืม”

    “ก็ฉันไม่ใช่คนที่นี้นิ่!”

    “แล้วไง!?ฉันไม่สนหรอกว่าเธอมาจากไหนแต่มาให้ฉันผู้นี้ดื่มเลือดซะ!”

    “แหมๆ~อายาโตะจะเอาก่อนผมเลยหรอ~”

    “เอ่อสิ!เพราะฉันต้อ—”

    อายาพูดอย่างไม่จบฉันก็เอาตีนยันหน้าทั้งคู่ก่อนที่จะรีบไปเปิดประตูแต่ก็ถูกไรโตะดึงไว้

    “ยาริมานจังเล่นแรงจัง~”

    “บังอาจมาทำร้ายฉันผู้นี้หรอ!!?”

    “ม..ไม่!!”

    “หยุด..”

    เมื่อได้ยินเสียงบุคคลที่สามที่นอนอยู่บนเตียงฉันก็พูดเชิงหยุดการกระทำของอายาโตะและไรโตะ

    “มีปัญหาอะไรไม่ทราบ!เจ้าขี้เกียจ!”

    “….”

    “เห้ย!ตอบดิ่วะ!”

    “เห~หรือว่าชูเนี่ยจะมาร่วมวงกับเราหรอ~”

    “ป่าว…แค่จะบอกว่า…ยัยนั้นคือเหยื่อของฉัน…”

    “ห้ะ!?/เอ้ะ!?”

    ทั้งอายาโตะและไรโตะอุทานออกมาด้วยความสงสัยฉันที่ยืนอยู่ก็แทบจะร้อง!

    “หมายความว่าไง!?ว่ายัยนี้คือของนาย!?”

    “ยาริมานจังน่ะไม่ใช่ของนายคนเดียวนะ~”

    สามพี่น้องที่เถียงกันอยู่ฉันจึงรีบใช้โอกาศนี้หนีทันทีเพราะฉันต้องการออกไปซื้อของที่สำคัญที่สุด!(?)

    “จะไปไหนครับ?”

    ฉันก็หยุดวิ่งทันทีเมื่อได้ยินเสียงของเรย์จิที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่

    “เอ่อ..จะออกไปซื้อของสำคัญน่ะค่ะ”

    “ของสำคัญ?มันคืออะไรครับ?”

    “ม…มัน..คือ…..โทรศัพท์ที่ไว้สำหรับเล่นเกม!”

    “ก็นึกว่าอะไร…ที่แท้ก็แค่ของไร้สาระนี้เอง..”

    “มันอาจดูไร้สาระสำหรับคุณแต่สำหรับฉันมันคือของสำคัญค่ะ!”

    “แล้วจะเอามาทำอะไรล่ะครับ?”

    “ก็เอามาเล่นสิคะจะให้เอามาต้มใส่ในหม้อหรอคะ?”

    “หึ…ไร้มารยาทจริงนะครับ…เป็นผู้หญิงที่ชอบพูดห้าวจริงนะครับ”

    “ก็นะ~ทำไมอ่อออ?”

    “คุณอยากถูกสั่งสอนหรอครับ!?”

    เรย์จิเริ่มหัวเสียเพราะฉันไปกวนเขาแต่เพราะติดนิสัยมาจากที่ไทยก็เลยกวนไปในแบบที่ฉันชอบทำ

    “คิกๆไปดีกว่า~”

    “นี้!คุณ!”

    “อ้ะ?!"

    เรย์จิลากฉันไปที่ไหนสักแห่งแต่เพราะเริ่มรู้สึกไม่ค่อยดีจึงรีบดึงมือของฉันคืนแต่ก็ไร้ผลจึงต้องทำให้ฉันตัดสินใจกัดมือของเรย์จิสุดแรง!

    “งับบ!!!”

    “นี้คุณ!”

    เขาปล่อยแขนฉันด้วยความเจ็บก่อนที่ฉันจะวิ่งหนีเขาสุดแรงเกิดแต่ก็ต้องหยุดฝีเท้าของฉันอีกครั้งเพราะคนตรงหน้าที่มาขวางทางวิ่งก็คือชูนั้นเองทำเอาฉันตกใจเป็นอย่างมาก

    “เธอจะไปไหน…ยัยเหยื่อ”

    “เหยื่อ!?ฉันเป็นเหยื่อของนายเมื่อไรมิทราบยะ!”

    “….”

    ชูเงียบไปสักพักก่อนที่เขาจะเอ่ยคำที่ทำเอาฉันหน้าแดง!

    “เมื่อคืน…”

    “!!!??”

    เขาแสยะยิ้มออกมาได้เจ้าเล่ห์มาก!ฉันก็หน้าแดงไปพลางโกรธไปด้วย!

    “จริงไหม?..โอโกะ”

    “ชิ!..”

    ฉันชิใส่เขาก่อนที่จะรีบหนีไปแต่ก็ถูกชูดึงแขนไว้

    “ไปไหน..”

    “ไปซื้อของค่ะ”

    “งั้น..ไปด้วยสิ..”

    “ห้ะ!?”

    ฉันตกใจมากเพราะชูเขาขอมาเป็นผู้ร่วมเดินทางกับฉันทั้งๆที่เขาก็ดูเป็นคนขี้เกียจแต่กลับมาขอไปด้วยแบบนี้…ทำเอาฉันต้องคิดนานจนตัดสินใจได้ว่าจะลองเอาเขาไปด้วย(จะดีไหมนิ่??==)

    “ก็ได้…”

    “แล้วเธอจะไปซื้ออะไร…"

    “โทรศัพท์ที่เหมาะกับการเล่นเกมค่ะ==”

    “ไร้สาระชะมัด…”

    “งั้นก็ไม่ต้องไปกับฉันค่ะ!จบ”

    “….."

    “เฮ้อ…”

    ฉันถอนหายใจก่อนที่จะก้าวเดินไปที่ประตูบานใหญ่ฉันเปิดประตูออกแต่ยังไม่ได้ก้าวเท้าไปไหนชูก็ถามฉันอีกครั้ง

    “คงจะสำคัญสินะ…”

    “ใช่ค่ะ!มีอะไรหรอคะ?"

    “ป่าว..”

    “งั้นไปกันเถอะค่ะ”

    “อืม..”

    ชูตอบฉันออกมาเหนื่อยๆฉันจึงถามเขากลับไปอีกครั้ง

    “แล้ว…มีจักรยานไหมคะ?หรือมอเตอร์ไซต์อ่ะค่ะ..มีไหมคะ?”

    “ไม่..”

    “ห้ะ??”

    “อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำ..”

    “ค..ค่ะ..ไม่มีก็ไม่..แล้วจะไปยังไงคะ?"

    “รถลีมูซีน…”

    “ร..รถลีมูซีน..ที่ตอนนั้น…ช..ช่างเถอะ…”

    จากนั้นชูก็ดึงฉันไปที่หน้าประตูรั้วก่อนที่จะมีรถสีดำหรูมาจอดตรงหน้าฉันกับชู

    “นี้ไง..”

    “…!?”

    'นั้นมันรถที่ไม่คนขับนิ่!?"

    “เป็นไร..?เข้าไปสิ”

    “ค..ค่ะ"

    ฉันตอบเขาแบบกล้าๆกลัวก่อนที่จะเข้าไปในรถชูก็ขึ้นตามฉันหลังจากที่ฉันหามุมที่นั่งและแล้วรถลีมูซีนจะเริ่มออกตัว…

     

     

    —————————

    คุยกันหน่อย

    สวัสดีค่ะวันนี้ไรน์ขอมาแจ้งเรื่องอัพนิยายนะคะไรน์จะมาอัพนิยายทุกๆวันเสาร์ค่ะแต่ถ้าแต่งไม่ทันก็อาจจะเลื่อนไปเป็นวันอาทิตย์นะคะ..ถ้าหากนิยายเรื่องนี้มันงงๆก็ต้องขออภัยด้วยนะคะพอดีไรน์แต่งสดค่ะ=^=ขอบคุณนักอ่านทุกท่านนะคะถ้ามีคำไหนผิดต้องขออภัยรอบที่สองค่ะ

     

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×