ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Diabolik lovers x oc] ฉันมันก็แค่เด็กติดเกมนะ!?

    ลำดับตอนที่ #4 : [Ep.4]พี่น้องทั้งหกที่(ไม่)น่ารัก

    • อัปเดตล่าสุด 21 ก.พ. 64


    …..ฉันที่กำลังจัดเก็บข้าวของอยู่ก็ได้ยินเสียงเคาะประตู

    ตึกๆ!

    เมื่อเสียงเคาะประตูเงียบลงก็มีเสียงของคุณเรย์จิที่เป็นคนเคาะประตูก็พูดขึ้นมา

    “คุณโอโกะครับได้เวลากินข้าวเย็นแล้วครับ”

    “ค..ค่ะ”

    ฉันตอบเขาด้วยเสียงแผ่วเบาก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดประตูก็ไม่พบคุณเรย์จิซ้ายทีขวาทีก็ไม่เจอจึงตัดสินใจลงไปชั้นล่างเพื่อไปที่ห้องรับประทานอาหารหลังจากมาถึงก็ใช้เวลานานพอสมควรเพราะความหลงและเดินแบบไม่คิดเล็กน้อยก่อนที่ฉันจะเปิดประตู

    “มาช้าจังเลยนะครับรู้ไหมว่าทุกคนรออยู่?”

    “ข…ขอโทษค่ะ”

    “นี้!!ฉันผู้นี้รอนานแล้วนะ!รีบๆย้ายก้นของเธอไปนั่งที่เดี๋ยวนี้!!”

    คุณอายาโตะตะโกนใส่ฉันด้วยความงุดงิดก่อนที่ฉันจะเดินไปนั่งที่อย่างเหลือเก้าอี้ไว้อยู่ซึ่งฉันรู้สึกอึดอัดกับคนที่ฉันนั่งข้างๆเขาเอาแต่ฟังเพลงแล้วหลับตาก่อนที่เขาจะพูดขึ้น

    “น่ารำคัญ…”

    เมื่อเจ้าของสีผมทองส้มจะเดินออกจากที่นี้ฉันก็ค่อยๆเริ่มตักอาหารแต่ก็หยุดชะงักเมื่อคุณเรย์จิพูดขึ้น

    “นั้นคุณกำลังทำครับ?ไม่แนะนำตัวหน่อยหรือครับ?”

    “ขอโทษอีกครั้งค่ะฉันโอโกะค่ะ!”

    ฉันตกใจจนต้องรีบตอบรับไปด้วยความลังเล

    “หึ..น่ารำคัญจริงๆยัยนี้จะมาอยู่กับพวกเราจริง?!"

    “ใช่ครับสุบารุ”

    “เห~~ยาริมานจังเนี่ย~กลิ่นหอมจังขนาดผมอยู่ไกลเธอนะเนี่ย~อะหึ”

    ฉันที่มองคนสวมหมวกที่ดูท่าจะโรคจิตแค่คำเรียกฉันก็ทำเอาฉันจะร้องไห้ทันทีπ∆π

    “ดูสิเท็ดดี้เธอคนนั้นเกรงตัวจะแข็งเป็นก้อนหินแล้ว..”

    “….”

    "เอาล่ะครับเชิญรับประทานอาหารได้แล้วครับ''

    “งานกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาใน1ครั้งของเดือนรอบนี้ผมจะทานแบบมีความสุขเลยหล่ะ~”

    “อ..เอ่อ..แล้วปกติคุณ..กินไม่มีความสุขหรอคะ?”

    ฉันที่สงสัยในสิ่งที่คนใส่หมวกพูดออกมาเลยทำให้ฉันเผลอเอ่ยถามออกไป

    “เห~นั้นสินะ~อะหึ"

    “ไรโตะครับโปรดอย่าทำหน้าทำตาดูโรคจิตครับเดี๋ยวก็ทำให้โอโกะกลัวหรอก”

    “ก็ได้ๆ~”

    เมื่อคนที่ใส่หมวกที่น้าจะชื่อไรโตะพูดจบความเงียบก็เข้ามาแทนจนทำเอาฉันอึดอัดจนต้องขอออกจากวงความเงียบ

    “ฉันขอตัวไปก่อนนะคะ..พอดีอิ่มแล้ว..”

    แม้ใจจริงจะไม่อิ่มแต่ก็ไม่กล้าไปร่วมวงกับพวกพี่น้องสักเท่าไร

    “เชิญตามสบายครับ”

    “เห~ยาริมานจังจะไปแล้วหรอ~ทำไมไม่มานั่งตักรอผมกินอาหารเสร็จล่ะ~”

    “ไม่เป็นไรค่ะ”

    “จะไปไหนก็ไป!”

    อายาโตะไล่ฉันออกไปซึ่งก็เล่นทำฉันเจ็บเป็นอย่างมาก

    “ค..ค่ะ”

    ฉันรีบก้าวเท้าออกจากห้องรับประทานอาหารแล้วขึ้นชั้นบนเพื่อไปยังห้องของตน

    “เฮ้อ…”

    ฉันถอนหายใจไปเล็กน้อยก่อนจะเดินไปที่เตียง

    “อ่า~นุ่มจัง~”

     ฉันฟุบไปกับหมอนก่อนที่จะลุกไปเข้าห้องน้ำ

    “คิดถึงพ่อจัง..เกิดมาไม่เคยคิดถึงพ่อขนิดนี้เลย..”

    ฉันพูดเงาที่สะท้อนกับกระจกก่อนที่จะได้ยินเสียงน้ำที่มาจากอ่างอาบน้ำเมื่อฉันหันไปด็ต้องแทบร้องเพื่อเจอคนผมสีทองส้มมานอนแช่อ่างแล้วพลางหลับตาไปด้วย

    “นี้..นาย!!?เข้ามาได้ไง!?”

    “อย่างส่งเสียงดัง..”

    “จะไม่ให้ส่งเสียงดังได้ไง!?ก็นายเล่นมาโผล่ในห้องน้ำของฉัน!?”

    “แล้วนี้ใช่คฤหาสน์เธอเรอะ?”

    “….”

    ฉันเงียบไปสักพักหลังจากที่ได้ยินคำพูดจากปากของเขา

    “อาจจะไม่ใช่คฤหาสน์ของฉันแต่นี้ก็เป็นห้องส่วนตัวนะคะ!เพราะงั้น!คุณจะมาเข้าๆออกๆของห้องคนอื่นไม่ได้!”

    “หึ..”

    “ไรเนี่ย!!!??!”

    ฉันเผลออุทานเป็นภาษาไทยเพราะการกระทำของเขาที่ดึงเสื้อฉันจนล้มไปทับเขา

    “อยากมาอาบน้ำด้วย…ก็ไม่บอกนะยัยผู้หญิงลามก..”

    “เดี๋ยวก่อน!เราอย่างไม่รู้จักกันเลยนะคะ!จะมาทำแบบนี้ได้ไง!?”

    “ชู..”

    “ค..คะ??”

    “ฉันชู..เจ้านั้นคงจะไม่ได้แนะนำใครเลยสินะ..”

    “เอ่อ..น้าจะค่ะ”

    “เฮ้อ..ยุ่งยากจริง..”

    “คะ??”

    “ฉันเป็นพี่คนโตเธอก็รู้ชื่อฉันไปแล้ว..ส่วนเจ้าใส่แว่นนั้นก็เรย์จิพี่คนรอง..ต่อมาก็แฝดสามอายาโตะ คานาโตะและไรโตะ..สุดท้ายก็เป็นน้องเล็กของซากามากิคือสุบารุ..”

    ฉันฟังที่เขาแนะนำเหล่าพี่น้องของเขาจนจบเขาก็มาอบกอดร่างของฉันแล้วเอาปลายจมูกมาชิดกับคอของฉัน

    “!!!!??”

    “อยู่นิ่งๆล่ะ..”

    “ม..ไม่!!หยุดนะ!!”

    ฉันดิ้นสุดแรงแต่ก็ไม่มีทางสู้แรงของเขาได้เลยแม้แต่นิดก่อนที่เขาจะเลียคอทำเอาฉันขนลุกทันที!

    “อึก!!?”

    เขาเริ่มกัดคอจนเขี้ยวของเขาเข้าไปในเนื้อแล้วเริ่มสูบเลือดฉันไป

    “จ..เจ็บ!"

    “อ่า..เลือดเธอร้อนจนจะละลายคอของฉัน..แปลว่าเธอกำลังคิดเรื่องลามกสินะ”

    “น..นายเป็น…แวมไพร์!?"

    ฉันพูดตะกุตะกะเพราะความกลัวเริ่มแทรกซึมมาในสมองของฉันน้ำตาที่เริ่มคลอ

    “อือ..”

    “ปล่อยฉันไปเถอะนะ!!”

    “จะปล่อยทำไม?ฉันอย่างกินเลือดเธอไม่อิ่มเลย..”

    “ย..อย่า..ขอร้องล—"

    ฉันพูดยังไม่จบเขาก็เข้ามากัดคอที่เดิมทำเอาฉันถึงกับทนไม่ไหวน้ำตาก็ไหลลงมา…เมื่อเขาดื่ม(สูบ)เลือดของฉันจนพอใจก็ปล่อยเขี้ยวแหลมๆออก

    “หึ…อ่อนแอจริงๆ”

    “ฮึก..ฮือ..”

    “เป็นไรไป?”

    “จ..จ..เจ็บ..”

    น้ำตาของฉันไหลลงมาไม่หยุดฉันกลัวแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่สู้!ฉันจึงกำหมัดแน่นแล้วง้างจะต่อยหน้าเขา

    “ตายซะ!!”

    ฉันต่อยไปที่หน้าเขาอย่างแรงแต่หมัดที่ฉันจะต่อยคนตรงหน้าแต่เขากลับหลบได้

    “รุนแรงจริงเลยนะเธอ..”

    “รุนแรงหรอ!?นายต่างหากที่รุนแรงกับฉันก่อน!”

    “หา..?ฉันไปรุนแรงกับเธอเมื่อไรไม่ทราบ?”

    “ก็เมื่อก—”

    “น่ารำคัญ..”

    “งั้นก็ปล่อยฉันได้แล้วค่ะ!คุณ!ชู!”

    “….."

    ไร้เสียงตอบรับแต่เขาก็ยอมปล่อยตัวฉันไปฉันจึงรีบลุกขึ้นออกจากอ่างที่เขานอนอยู่

    “โอโกะ..”

    “ห๊า..?”

    ฉันทำเสียงห้าวใส่เขาก่อนที่เขาจะเอาคิ้วชนกัน

    “เธอนี้มัน…เฮ้อ..ช่างเถอะ”

    “ถ้าไม่มีแล้วก็ฝันดีค่ะ!”

    “อือ..”

    ฉันรีบก้าวขาออกจากห้องน้ำแล้วรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเข้านอน

     

    ตัดภาพมาที่ชู

    “เลือดยัยนั้น…เป็นของชั้นเลิศ..จะไม่ปล่อยเหยื่ออย่างนั้นให้หลุดพ้นแน่..”

     

     

     

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×