คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [Ep.4]พี่น้องทั้งหกที่(ไม่)น่ารัก
…..ฉันที่กำลังจัดเก็บข้าวของอยู่ก็ได้ยินเสียงเคาะประตู
ตึกๆ!
เมื่อเสียงเคาะประตูเงียบลงก็มีเสียงของคุณเรย์จิที่เป็นคนเคาะประตูก็พูดขึ้นมา
“คุณโอโกะครับได้เวลากินข้าวเย็นแล้วครับ”
“ค..ค่ะ”
ฉันตอบเขาด้วยเสียงแผ่วเบาก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดประตูก็ไม่พบคุณเรย์จิซ้ายทีขวาทีก็ไม่เจอจึงตัดสินใจลงไปชั้นล่างเพื่อไปที่ห้องรับประทานอาหารหลังจากมาถึงก็ใช้เวลานานพอสมควรเพราะความหลงและเดินแบบไม่คิดเล็กน้อยก่อนที่ฉันจะเปิดประตู
“มาช้าจังเลยนะครับรู้ไหมว่าทุกคนรออยู่?”
“ข…ขอโทษค่ะ”
“นี้!!ฉันผู้นี้รอนานแล้วนะ!รีบๆย้ายก้นของเธอไปนั่งที่เดี๋ยวนี้!!”
คุณอายาโตะตะโกนใส่ฉันด้วยความงุดงิดก่อนที่ฉันจะเดินไปนั่งที่อย่างเหลือเก้าอี้ไว้อยู่ซึ่งฉันรู้สึกอึดอัดกับคนที่ฉันนั่งข้างๆเขาเอาแต่ฟังเพลงแล้วหลับตาก่อนที่เขาจะพูดขึ้น
“น่ารำคัญ…”
เมื่อเจ้าของสีผมทองส้มจะเดินออกจากที่นี้ฉันก็ค่อยๆเริ่มตักอาหารแต่ก็หยุดชะงักเมื่อคุณเรย์จิพูดขึ้น
“นั้นคุณกำลังทำครับ?ไม่แนะนำตัวหน่อยหรือครับ?”
“ขอโทษอีกครั้งค่ะฉันโอโกะค่ะ!”
ฉันตกใจจนต้องรีบตอบรับไปด้วยความลังเล
“หึ..น่ารำคัญจริงๆยัยนี้จะมาอยู่กับพวกเราจริง?!"
“ใช่ครับสุบารุ”
“เห~~ยาริมานจังเนี่ย~กลิ่นหอมจังขนาดผมอยู่ไกลเธอนะเนี่ย~อะหึ”
ฉันที่มองคนสวมหมวกที่ดูท่าจะโรคจิตแค่คำเรียกฉันก็ทำเอาฉันจะร้องไห้ทันทีπ∆π
“ดูสิเท็ดดี้เธอคนนั้นเกรงตัวจะแข็งเป็นก้อนหินแล้ว..”
“….”
"เอาล่ะครับเชิญรับประทานอาหารได้แล้วครับ''
“งานกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาใน1ครั้งของเดือนรอบนี้ผมจะทานแบบมีความสุขเลยหล่ะ~”
“อ..เอ่อ..แล้วปกติคุณ..กินไม่มีความสุขหรอคะ?”
ฉันที่สงสัยในสิ่งที่คนใส่หมวกพูดออกมาเลยทำให้ฉันเผลอเอ่ยถามออกไป
“เห~นั้นสินะ~อะหึ"
“ไรโตะครับโปรดอย่าทำหน้าทำตาดูโรคจิตครับเดี๋ยวก็ทำให้โอโกะกลัวหรอก”
“ก็ได้ๆ~”
เมื่อคนที่ใส่หมวกที่น้าจะชื่อไรโตะพูดจบความเงียบก็เข้ามาแทนจนทำเอาฉันอึดอัดจนต้องขอออกจากวงความเงียบ
“ฉันขอตัวไปก่อนนะคะ..พอดีอิ่มแล้ว..”
แม้ใจจริงจะไม่อิ่มแต่ก็ไม่กล้าไปร่วมวงกับพวกพี่น้องสักเท่าไร
“เชิญตามสบายครับ”
“เห~ยาริมานจังจะไปแล้วหรอ~ทำไมไม่มานั่งตักรอผมกินอาหารเสร็จล่ะ~”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
“จะไปไหนก็ไป!”
อายาโตะไล่ฉันออกไปซึ่งก็เล่นทำฉันเจ็บเป็นอย่างมาก
“ค..ค่ะ”
ฉันรีบก้าวเท้าออกจากห้องรับประทานอาหารแล้วขึ้นชั้นบนเพื่อไปยังห้องของตน
“เฮ้อ…”
ฉันถอนหายใจไปเล็กน้อยก่อนจะเดินไปที่เตียง
“อ่า~นุ่มจัง~”
ฉันฟุบไปกับหมอนก่อนที่จะลุกไปเข้าห้องน้ำ
“คิดถึงพ่อจัง..เกิดมาไม่เคยคิดถึงพ่อขนิดนี้เลย..”
ฉันพูดเงาที่สะท้อนกับกระจกก่อนที่จะได้ยินเสียงน้ำที่มาจากอ่างอาบน้ำเมื่อฉันหันไปด็ต้องแทบร้องเพื่อเจอคนผมสีทองส้มมานอนแช่อ่างแล้วพลางหลับตาไปด้วย
“นี้..นาย!!?เข้ามาได้ไง!?”
“อย่างส่งเสียงดัง..”
“จะไม่ให้ส่งเสียงดังได้ไง!?ก็นายเล่นมาโผล่ในห้องน้ำของฉัน!?”
“แล้วนี้ใช่คฤหาสน์เธอเรอะ?”
“….”
ฉันเงียบไปสักพักหลังจากที่ได้ยินคำพูดจากปากของเขา
“อาจจะไม่ใช่คฤหาสน์ของฉันแต่นี้ก็เป็นห้องส่วนตัวนะคะ!เพราะงั้น!คุณจะมาเข้าๆออกๆของห้องคนอื่นไม่ได้!”
“หึ..”
“ไรเนี่ย!!!??!”
ฉันเผลออุทานเป็นภาษาไทยเพราะการกระทำของเขาที่ดึงเสื้อฉันจนล้มไปทับเขา
“อยากมาอาบน้ำด้วย…ก็ไม่บอกนะยัยผู้หญิงลามก..”
“เดี๋ยวก่อน!เราอย่างไม่รู้จักกันเลยนะคะ!จะมาทำแบบนี้ได้ไง!?”
“ชู..”
“ค..คะ??”
“ฉันชู..เจ้านั้นคงจะไม่ได้แนะนำใครเลยสินะ..”
“เอ่อ..น้าจะค่ะ”
“เฮ้อ..ยุ่งยากจริง..”
“คะ??”
“ฉันเป็นพี่คนโตเธอก็รู้ชื่อฉันไปแล้ว..ส่วนเจ้าใส่แว่นนั้นก็เรย์จิพี่คนรอง..ต่อมาก็แฝดสามอายาโตะ คานาโตะและไรโตะ..สุดท้ายก็เป็นน้องเล็กของซากามากิคือสุบารุ..”
ฉันฟังที่เขาแนะนำเหล่าพี่น้องของเขาจนจบเขาก็มาอบกอดร่างของฉันแล้วเอาปลายจมูกมาชิดกับคอของฉัน
“!!!!??”
“อยู่นิ่งๆล่ะ..”
“ม..ไม่!!หยุดนะ!!”
ฉันดิ้นสุดแรงแต่ก็ไม่มีทางสู้แรงของเขาได้เลยแม้แต่นิดก่อนที่เขาจะเลียคอทำเอาฉันขนลุกทันที!
“อึก!!?”
เขาเริ่มกัดคอจนเขี้ยวของเขาเข้าไปในเนื้อแล้วเริ่มสูบเลือดฉันไป
“จ..เจ็บ!"
“อ่า..เลือดเธอร้อนจนจะละลายคอของฉัน..แปลว่าเธอกำลังคิดเรื่องลามกสินะ”
“น..นายเป็น…แวมไพร์!?"
ฉันพูดตะกุตะกะเพราะความกลัวเริ่มแทรกซึมมาในสมองของฉันน้ำตาที่เริ่มคลอ
“อือ..”
“ปล่อยฉันไปเถอะนะ!!”
“จะปล่อยทำไม?ฉันอย่างกินเลือดเธอไม่อิ่มเลย..”
“ย..อย่า..ขอร้องล—"
ฉันพูดยังไม่จบเขาก็เข้ามากัดคอที่เดิมทำเอาฉันถึงกับทนไม่ไหวน้ำตาก็ไหลลงมา…เมื่อเขาดื่ม(สูบ)เลือดของฉันจนพอใจก็ปล่อยเขี้ยวแหลมๆออก
“หึ…อ่อนแอจริงๆ”
“ฮึก..ฮือ..”
“เป็นไรไป?”
“จ..จ..เจ็บ..”
น้ำตาของฉันไหลลงมาไม่หยุดฉันกลัวแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่สู้!ฉันจึงกำหมัดแน่นแล้วง้างจะต่อยหน้าเขา
“ตายซะ!!”
ฉันต่อยไปที่หน้าเขาอย่างแรงแต่หมัดที่ฉันจะต่อยคนตรงหน้าแต่เขากลับหลบได้
“รุนแรงจริงเลยนะเธอ..”
“รุนแรงหรอ!?นายต่างหากที่รุนแรงกับฉันก่อน!”
“หา..?ฉันไปรุนแรงกับเธอเมื่อไรไม่ทราบ?”
“ก็เมื่อก—”
“น่ารำคัญ..”
“งั้นก็ปล่อยฉันได้แล้วค่ะ!คุณ!ชู!”
“….."
ไร้เสียงตอบรับแต่เขาก็ยอมปล่อยตัวฉันไปฉันจึงรีบลุกขึ้นออกจากอ่างที่เขานอนอยู่
“โอโกะ..”
“ห๊า..?”
ฉันทำเสียงห้าวใส่เขาก่อนที่เขาจะเอาคิ้วชนกัน
“เธอนี้มัน…เฮ้อ..ช่างเถอะ”
“ถ้าไม่มีแล้วก็ฝันดีค่ะ!”
“อือ..”
ฉันรีบก้าวขาออกจากห้องน้ำแล้วรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเข้านอน
ตัดภาพมาที่ชู
“เลือดยัยนั้น…เป็นของชั้นเลิศ..จะไม่ปล่อยเหยื่ออย่างนั้นให้หลุดพ้นแน่..”
ความคิดเห็น