คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [Ep3.]เป็นแขกที่ไม่ได้รับเชิญ
เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหกฉันที่นั่งรอพ่ออยู่ก็ได้ยินเสียงของชายคนหนึ่งีนั้นก็คือพ่อของฉันเอง
“รอนานไหม?น้ำชา?”
“เอ่อ…นิดหน่อยค่ะพอดีหนูมาก่อนเวลาน่ะค่ะ”
“อ้อ..งั้นเราขึ้นไปข้างบนกันเถอะเพราะงานจะเริ่มแล้ว"
“ค่ะ”
ฉันรีบตอบพ่อไปก่อนที่พ่อของฉันจะเริ่มเดินนำเข้าไปในลิฟต์แล้วฉันก็เดินตามเข้าไปพ่อของฉันจึงกดปุ่มปิดลิฟต์ทันทีเมื่อฉันเข้ามาในตัวลิฟต์เสร็จ…ผ่านไปได้สักครู่ก่อนที่ประตูลิฟต์จะเปิดออกมาฉันที่เห็นบรรยากาศของในงานก็ดูคึกคักกันดีแต่ฉันก็ต้องได้เจอกับชายคนเดิมที่ฉัน(เผลอ)เดินไปชนกับเขานั้นก็คือคุณ"โทโกว"ที่อ้างว่าเป็นเพื่อนกับพ่อของฉันก่อนที่เขาจะเดินตรงเข้ามาที่พ่อฉันยืนอยู่ก็เห็นได้ชัดเลยว่า…พวกเขาเป็นเพื่อนกันจริงและก็ไม่สงสัยเลยว่าทำไมพ่อของฉันถึงมีเพื่อนเป็นคนญี่ปุ่นก็เพราะพ่อมักจะออกไปทำงานที่ญี่ปุ่นบ่อยๆปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียวซึ่ง!นั้นไม่ใช่ปัญหาเลยเพราะฉันมีเกม^^จากนั้นฉันเลยตัดสินใจหันหน้าไปหาอาหารก่อนที่จะเริ่มตักกิน!!
“งืมๆ”
ฉันเคี้ยวอาหารที่อยู่เต็มปากก่อนที่พ่อจะเดินมาหาฉันก่อนที่จะพ่อจะเริ่มเปิดสนทนาคนแรก
“อร่อยไหม?”
“อาอ่อยอ่ะ”(อร่อยค่ะ)
“กินนี้เสร็จแล้วมาคุยกับพ่อที่ห้องส่วนตัวนะ”
“อ้ายอ่ะ”(ได้ค่ะ)
เมื่อฉันพูดเสร็จพ่อของฉันก็เดินไปที่ห้องส่วนตัวก่อนฉันจึงรีบเคี้ยวอาหารก่อนที่จะเดินไปตามพ่อไปตามที่นัดหมาย
‘’ที่พ่อเรียกหนูนี้…มีอะไรหรอคะ?"
“มีสิต้องมีแน่นอน”
“แล้วเรื่องอะไรหรอคะ?”
“ลูกอยากลองไปที่ญี่ปุ่นไหม?”
“เอ้ะ?!”
ฉันตกใจมากที่อยู่ๆพ่อก็ถามแบบนั้นฉันจึงตอบพ่อไปแบบตะกุตะกะเป็นอย่างมากเพราะความงุนงงของฉัน
“เอ่อ…เอิ่ม…ก..ก็…ย…อยากมั้งคะ?”
พ่อทำสีหน้าเครียดเล็กน้อยก่อนจะพูดออกไปพร้อมกดเสียงต่ำลง
“เอา..ดีๆ”
“อ..เอ่อ..อยากไปค่ะ”
พ่อของฉันกลับมาทำหน้าตามปกติก่อนที่จะพูดในสิ่งที่ฉันกังวลมากที่สุด
“อือ..ถ้าลูกไปลูกจะต้องอยู่ที่นั้นสักปี1นะไม่ต้องห่วงเรื่องข้าวของหรือเงินนะเดี๋ยวพอจะเอางานเข้าบัญชีของลูกเดือนล่ะ2000นะ”
“น..นานิ่!!?”
ฉันอุทานไปด้วยความตกใจมาก!และพ่อก็พูดก่อนที่ฉันจะจะปฏิเสธ
“ลูกไม่ต้องห่วงลูกน่ะไม่ได้ไปคนเดียวนะมีเพื่อนพ่อไปด้วย”
“ค…คุณโทโกวหรอคะ?”
“ใช่^^”
“…..=-=)”
“อ้ออีกอย่างลูกต้องไปคืนนี้ตอน3ทุ่มนะ”
“นานิ่!!!!?”
ฉันตกใจหนักและเครียดหนักกว่าเดิมเมื่อพ่อพูดเอาจนฉันจะร้องไห้!เพราะนี้มันกระทันหันเกินไปป!π∆π
“ท..ทำไมล่ะ?”
“น่าๆ”
พ่อของฉันถอนหายใจเล็กน้อยก่อนที่จะเดินไปหยิบกระเป๋าเดินทางใบใหญ่และกระเป๋าเล็กๆ?ซึ่งมันทำให้ฉันรู้สึกตัวซีดยิ่งกว่าตอนเช้าที่หน้าแตกคาหน้าโรงเรียน
“พ่อเตรียมเรื่องการเรียนที่นั้นแล้วนะ”
“เอ้ะ….:-D "
ฉันยิ้มแบบไม่รู้อะไรทั้งสิ้น!!ที่ผ่านมาพ่อเตรียมไว้หมดแล้วรึ!!!?
“เอาล่ะเหลืออีก2ชั่วโมงนะลูกไปกินอะไรก่อนที่จะไปนะ”
“ค่ะ…”
ฉันตอบไปด้วยความงุนงงก่อนที่ฉันจะเดินออกจากห้องส่วนตัวของพ่อฉันแอบลังเลนิดๆว่าพ่อไม่ห่วงฉันเลยหรอ?ถึงได้ชวนไปญี่ปุ่นกับคนแปลกหน้าที่ฉันไม่รูจัก…
---2ชั่มโมงผ่านไป---น
เมื่อเวลามาถึงฉันที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องส่วนตัวพ่อฉันก็ไม่พบตัวพ่อเห็นแต่กระเป๋าเดินทางและกระเป๋าใบเล็กๆฉันจึงตัดสินใจหยิบพวก2อย่างนี้มาทันทีและก็แปะกระดาษที่ฉันแอบเขียนตอนอยู่ในงานว่า"หนูไปแล้วนะคะ..สวัสดีค่ะ"เมื่อแปะเสร็จฉันก็เดินไปที่ลิฟต์เพื่อลงจากชั้นบนสู่ชั้นล่างก็ได้พบกับชายคน1นั้นก็คือคุณโทโกวที่ยืนรอใครสักคนอยู่ก่อนที่ฉันจะเดินไปหาเขาเมื่อเขามองมาทางฉันก็ยิ้มอ่อนๆก่อนจะพูดออกมาว่า
“อ้ะ!น—เอ้ย!โอโกะมาจริงๆสินะครับ”
“เห—?โอโกะ?”
“ใช่~ต่อไปนี้คุญชื่อโอโกะนะ”
“ค..ค่ะ”
“งั้นไปกันเถอะผมไม่อยากกลับไปที่นั้นช้า”
“ค่ะ”
ฉันทำได้แต่งง×2เพราะเรื่องต่างๆนาๆที่เกิดขึ้นกับฉันในวันนี้ก่อนที่เขาจะเริ่มเดินขึ้นรถคันหรูซึ่งนั้นทำให้ฉันนั้นเกรงมากเพราะเกิดมาไม่เคยนั่งรถคันหรูมาก่อนจากนั้นรถก็เริ่มออกเดินทางไปที่สนามบิน
———————
เมื่อมาถึงฉันกับคุณโทโกวก็ลงรถไปฉันทำได้แต่ตื่นเต้นก่อนที่โทโกวจะเริ่มเปิดสนทนาคนแรก
“ไปกันเถอะสาวน้อยโอโกะ”
“ค่ะ!”
เมื่อเขาเดินนำฉัน..ฉันก็รีบตามเขาไปโดยมีพนักงานที่คอยช่วยแบกของสำภาระต่างๆเมื่อเข้าไปถึงในสนามบินพวกเราก็เริ่มรอขึ้นเครื่องบิน
----------------------
“….อ้ะ!!!?ลืมไปเลยแล้วจอยฉันล่ะ!?”
ฉันพูดพลางอย่างพึ่งนึกได้ก่อนที่โทโกวจะพูดเพื่อปลอบฉัน
“ไม่เป็นไรๆที่นั้นก็มีเดี๋ยวค่อยไปซื้อใหม่นะ”
“ค่ะπ∆π”
เมื่อถึงเวลาอันสมควรฉันกับโทโกวก็ขึ้นเครื่องบินก่อนที่จะเริ่มออกตัวขึ้นเพื่อไปยังบนฟ้าฉันมองลงไปที่หน้าต่างก่อนจะเห็นความสวยงามจากข้างบน
“ว้าว..~”
ฉันร้องออกไปด้วยตื่นเต้นก่อนที่จะเผลอหลับไปไม่นาน
---------------
“นี้สาวน้อย…ตื่นได้แล้ว”
เสียงจากชายคนหนึ่งที่มีความอ่อนได้มาสะกิดฉัน
“อ..อือ..~”
ฉันร้องออกไปด้วยความงัวเงีย..
‘เริ่มแล้วสินะโลกใบใหม่’
“เฮ้อ..ตื่นได้แล้ว”
ฉันเห็นเขาดูเหนื่อยใจจึงรีบลุกแล้วเดินออกไปก่อนเขาก่อนที่เขาจะพูดขึ้นมาอีกครั่ง
“นี้รออยู่หน้าสนามบินนะจะมีพ่อบ้านมารับน่ะ”
"ค่ะ?"
เมื่อฉันหันไปหาเขา…เขาก็หายตัวไปเสียแล้ว(?)เมื่อฉันรออยู่หน้าสนามบินไปสักพักก็มีรถคันหรูมารับฉันจากนั้นประตูของรถก็ค่อยๆเปิดเพื่อให้ฉันฉันก็เดินเข้าไปในรถซึ่งก็กว้างมาก!!เมื่อเริ่มเดินทางฉันก็นั่งตัวแข็ง!เพราะความเกรงใจ…เมื่อฉันสังเกตดีๆคือ!ไม่มีคนขับ!
“อ้ากกกก!!!?”
ฉันร้องตะโกนลั่นเมื่อเห็นเช่นนั้นก่อนที่รถจะหยุดลงและเปิดประตูฉันจึงรีบเดินลงจากรถทันที!แต่พอที่จะหายจากความกังวลก็ต้องแทบเป็นลมเพราะที่ฉันมาอาศัยนั้นคือคฤหาสน์…
“นี้..คือคฤหาสน์ของคนหรือของผีเนี่ย…--”
เมื่อฉันพูดจบประตูบานใหญ่ก็เปิดออกเพื่อรอให้ฉันเข้าไปฉันจึงรีบก้าวเท้าเดินตรงดิ่งไปที่หน้าประตูทางเข้าคฤหาสน์ก่อนที่ฉันจะยกมือเพื่อเคาะประตูอยู่ๆประตูก็เปิดออกเอาฉันที่ไม่ทันตั้งตัวก็ตกใจจนเกือบเป็นลม
“น..น่ากลัว-×-||”
ฉันพึมพัมจบก็เดินเข้าไปในคฤหาสน์อย่างระแวงเมื่อเดินเข้ามาฉันก็พบชายผมสีแดงนอนอยู่บนโซฟาห้องโถงรับแขก(?)ฉันมองเขาด้วยความลังเลแม้อยากจะปลุกเขาเพียงใดก็กลัวจะเป็นการเสียมารยาทจึงเดินไปทางอื่นแต่เดินไม่ถึงก้าวก็ถูกเขาที่หลับอยู่ดึงแขนไว้ไม่ได้แค่ดึงเบาๆนะดึงแรงมาก!!เลย!!
“กรี้ดด?!”
“เธอเป็นใคร!?”
“ไม่บอก!!นายต่างหากที่ต้องบอก!!”
ฉันตะโกนออกไปพร้อมจะขัดขืนแต่ก็เปล่าประโยชน์จนกระทั่งมีชายสวมแว่นที่มาได้ทันเขาก็เรียกชื่อคน(?)ที่มาดึงแขนฉัน
"อายาโตะ!อย่าทำร้ายแขกสิครับ!"
“ชิ!!”
แต่เจ้าของชื่อ"อายาโตะ"ก็ปล่อยฉันไปอย่างหัวเสียฉันที่มองพวกเขา2คนสลับไปมา-×-||
“เธอเองก็เสียมารยาทจริงนัครับไม่แนะนำตัวแถมยังตะโกนอีก…ทางนุ่นไม่สอนมารยาทกับคุณหรอครับ?”
“อ…เอ่อ…ขอโทษค่ะ..ก..ก็เขาเล่นซะดึงแขนฉัน…น…นี่คะ”
“โปรดอย่าพูดตะกุตะกะครับ…งั้นผมขออนุญาตแนะนำตัวนะครับผมซากามากิเรย์จิ”
“ค..ค่ะ..ฉัน..น้ำ—เอ้ย!โอโกะค่ะ!ย..ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
“ครับ..ส่วนข้าวของต่างๆของคุณผมให้พ่อบ้านจัดการแล้วนะครับ”
“ห้ะ?”
ฉันรีบหันไปที่ที่ฉันวางกระเป๋าไว้แต่ก็ไม่พบกระเป๋าที่ฉันวางไว้ฉันจึงตอบเขาไปด้วยความงง
“ค..ค่ะ0-0”
“ชิ!แล้วยัยเตี้ยนี้มาทำอะไรที่คฤหาสน์ของฉันผู้นี้ฟะ!?”
“ท่านพ่อพาเธอมาอาศัยอยู่ที่นี้สักพักครับ"
“งั้นหรอ!คงส่งมาเป็นอาหารสินะ!”
“0-0???”
ฉันที่ยืนฟังก็งงในสิ่งที่อายาโตะพูด
“อย่าไปใส่ใจคำพูดของคนไม่เอาไหนเถอะครับ”
“ห้ะ!!?นายว่าไงนะไอ้สี่ตา!!!?”
“คุณโอโกะเดี๋ยวผมจะพาคุณไปที่ห้องนอนนะครับ”
“ค่ะ..”
เรย์จิที่เมิน(?)อายาโตะก็นำทางฉันขึ้นไปที่ชั้น2
“ห้องนี้นะครับ”
เมื่อเขาพูดจบก็ยืนอยู่หน้าประตู
“ค่ะ..ขอบคุณ”
“ครับ..ถ้ามีปัญหาอะไนก็เรียกผมได้นะครับ”
“ค่ะ..”
เมื่อฉันตอบเขาไปเขาก็หายตัวช่างรู้สึกเดจาวูที่ไหนสักแห่ง==แต่ฉันก็ทิ้งความคิดแล้วเปิดประตูออกก็พบกระเป๋าเดินทางและกระเป๋าใบเล็กของฉันฉันโล่งอกเป็นอย่างมากที่ของไม่หาย
ความคิดเห็น