คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [Ep2.]เพื่อนของพ่อ
เมื่อฉันกลับมาถึงบ้านก็เดินดุ่งดิ่งๆไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อกินข้าวที่ฉันพึ่งซื้อมาแต่แค่กินมันจะไปอร่อยอย่างไงก็เลยหยิบจอยที่มีรูปร่างคล้ายมือถือขึ้นมาเล่นพลางกินข้าวไปฉันรู้อยู่หรอกว่าไม่ควรแต่ก็นะฉันยอมรับว่าฉันติดเกม…เมื่อเล่นไปได้สักพักก็มาสายจากคุณพ่อผู้ที่รักของฉันโทรมาฉันจึงรีบรับสายทันที
“ตรี๊ด..”
“อ้ะ?คุณพ่อมีอะไรหรอคะ?”
[ลูกสนใจจะมางานฉลองของบริษัทกับพ่อไหม?]
“เอ้ะ??ฉลอง?”
ฉันร้องออกไปด้วยความสงสัย
[ใช่..เป็นงานบริษัทของพ่อที่ครบรอบ10ปีน่ะ]
“เอ…ขอคิดดูก่อน=^=”
[มีของกินเยอะแยะเต็มไปหมดเลยนะ]
อะเฮือก!?แค่ได้ยินคำว่าอาหารเยอะแยะแบบนี้…ฉันรีบตอบไปสิคะ!!รอไร!?
“ตกลงค่ะ!!หนูจะไป!!”
[555เห็นแก่อาหารเหมือนเดิมเลยนะลูกพ่อ]
“แหะๆ^^”
[งั้นแค่นี้ก่อนนะพ่อมีงานต้องทำเจอกันตอน5โมงเย็นล่ะ]
“ค่ะ~”
ฉันตอบพ่อไปด้วยอารมณ์ดีก่อนจะวางสายและฉันก็หันไปมองกับข้าวที่พึ่งซื้อมาพลางนึกเสียดายเลยเอาเข้าตู้เย็น
“ขอโทษนะผัดไทยจ้า~π∆πแม่ขอดองลูกในตู้เย็นก่อนนะพอดีมีอาหารรอต้อนรับแม่ที่บริษัทพ่อπ∆π”
หลังจากที่ฉันพูดกับอาหารเสร็จก็ย้ายสายตามองไปที่นาฬิกาที่วางอยู่ชั้นวางของซึ่งตอนนี้เป็นเวลา 12:59นาทีก็มีเวลาเหลือเยอะฉันจึงขออดอาหารเพื่อจะได้มีที่ว่างในการยัดอาหารต่างฉันจึงตัดสินใจหยิบจอยที่คล้ายมือถือมาเล่นเพื่อข้ามเวลา
——4ชั่วโมงผ่านไป——
ฉันที่จ้องกับจอจอยโดยไม่ละสายตาเมื่อฉันย้ายสายตามองไปที่นาฬิกาก็พบว่าตอนนี้4โมงเย็นแล้ว!?ซึ่งฉันที่มัวแต่เล่นเกมπ∆πก็อย่างไม่ได้ทำอะไรเลย..ฉันลุกจากโซฟาตัวยาวที่ฉันนอนเล่นเกมอย่าสนุกฉันรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างไวเสื้อผ้าที่ฉันสวมใส่นั้นจะเป็นกางเกงยีนยาวเสื้อแขนยาวสีฟ้าเมื่อฉันแต่งตัวเสร็จก็ย้ายสายตาเพื่อดูนาฬิกาตอนนี้เริ่มประมาณ16:33นาทีแล้วฉันจึงตัดสินใจออกจากบ้านและก็ล็อคบ้านฉันเดินไปที่รถมอเตอร์ไซค์คู่ใจก่อนจะขึ้นรถเพื่อสวมใส่กุญแจเข้าไปจากนั้นก็เริ่มออกเดินทางไปที่บริษัทของคุณพ่อ
‘เฮ้อ…ไปก่อนเวลาคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง?’
ฉันที่นั่งคิดในใจพลางขับรถไปด้วย…เมื่อมาถึงบริษัทของพ่อฉันก็ลุกจากรถแล้วเข้าไปในตัวบริษัททันทีฉันเดินเข้าไปด้วยความเร่งรีบ(?)จึงเผลอไปเดินชนเข้ากับชายคนหนึ่ง
“โอ้ย!?/อ้ะ!?”
ทั้งฉันและเขาต่างร้องอุทานด้วยความตกใจแต่ฉันเป็นฝ่ายที่ล้มคนเดียวส่วนเขาก็ยืนอยู่ที่เดิม
“เป็นไรไหม?สาวน้อย?”
ฉันที่ได้ยินดังนั้นจึงรีบลุกขึ้นพร้อมปฏิเสธเรื่องที่เขาถามไปมั่วครู่
“ม…ไม่เป็นไรค่ะ..”
“อ้อ..ดีแล้วล่ะครับ^^ผมซากามากิโทโกวเธอคงเป็นน้ำชาสินะ^^”
เขายิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยนฉันจึงรีบตอบไปด้วยความลังเล
“อ…เอ้ะเอ่อใช่ค่ะคุณรู้ได้ไงคะ?”
“ก็ผมเป็นเพื่อนกับเจ้าของบริษัทนิ่จะรู้ก็คงไม่แปลกหรอกครับ”
“อ..อ้อ!ค..ค่ะฉันน้ำชาเองค่ะ”
“ยินดีจริงๆเลยนะครับที่ได้พบคุญในเมืองไทย^^”
“ค..ค..ค่ะ?”
'เป็นคนญิ่ปุ่นสินะ..ถึงได้พูดภาษาญิ่ปุ่นใส่ฉัน..ไม่น้าล่ะทำไมพ่อถึงให้ฉันได้เรียนญิ่ปุ่นตอนอายุ7ขวบ--"
ความคิดเห็น