เกาะทมิฬ

ลำดับตอนที่ #1 : "พ่อ"

"พ่อ"
ร่างบางในชุดนอนสีขาวบางพริ้วสะดุ้งตื่นอย่างตกใจ มือบางยกขึ้นปาดเหงื่อที่ผุดขึ้นบนใบหน้า พลางหายใจรัวเร็วด้วยความตระหนก
มุกลดา แบโรโน่ โรเบิร์ต หลานสาวของนักธุรกิจยานยนต์ชื่อดังแห่งกรุงปารีส ประเทศฝรั่งเศส ลุกขึ้นจากเตียงนอน ก่อนจะเดินไปเปิดไฟ จนสว่างไสวไปทั่วห้อง ดวงตากลมโต นัยตาสีเทาเหลือบมองนาฬิกาแขวนเรือนหรูตรงผนังห้อง บอกเวลา ตีสองกว่า ก่อนจะเดินไปหยิบน้ำมารินดื่มแก้กระหาย
"เกิดอะไรขึ้นกับพ่อรึเปล่าคะ"
ร่างบางพึมพำกับตัวเองอย่างวิตก


สวยย่อมหรูบ้านแบโรโน่

"คุณตาค่ะ"
เสียงที่ดังขึ้นทำให้ผู้สูงวัย  ที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ เงยหน้าขึ้นมอง
"ว่าไงมุก มีอะไรรึเปล่าลูก"
นายพิน็อก แบโรโน่ โรเบิร์ต ถามขึ้นอย่างเอ็นดู 

มุกลดาเดินเข้ามานั่งข้างๆผู้เป็นตา ก่อนจะพูดต่อ
"มุกอยากจะขออนุญาติคุณตาไปเมืองไทยค่ะ"
"ไปทำอะไร"
"มุกจะไปหาพ่อค่ะ"
คำตอบที่ได้ยินทำให้นายพิน็อกนิ่งเงียบ 

"ตาไม่ให้ไป"
นายพิน็อกบอกเสียงเด็ดขาด
"คุณตามุกขอนะคะ แค่ครั้งเดียว มุกฝันถึงพ่อ ฝันไม่ดีเลยค่ะ แค่ไปให้เห็นกับตาว่าพ่อสบายดีมุกก็จะกลับ"

"ที่นั่นไม่ใช่ที่ของเรา ไม่ใช่บ้านของเรา เมืองไทยไกลเกินไป ตาไม่ปล่อยให้มุกไปไกลจากตาขนาดนั้น ตาเป็นห่วง
แล้วก็ไม่มีอะไรเป็นหลักประกันได้ว่าจะไม่มีอันตรายเกิดขึ้นกับหลานของตา แล้วที่เมืองไทยพ่อของมุกก็คงดูแลมุกได้ไม่ดีเท่ากับที่ตาดูแล
เข้าใจใช่ไหมว่าตาไม่อยากให้มุกไปลำบากในสถานที่ๆไม่ใช่บ้านของเรา ถ้ากลัวว่าพ่อของเราจะเป็นอะไร ตาจะให้คนของตาเช็คให้ว่าเค้ายังสบายดีอยู่หรือเปล่า มุกไม่ต้องไปถึงเมืองไทยหรอก ตาจะจัดการทุกอย่างให้เอง"

.....................................................................

"พี่พลอยทำอะไรอยู่ค่ะ"
เสียงหวานที่ดังขึ้นทำให้หญิงสาวร่างบางในชุดทำงานแบบผู้บริหาระดับสูงทันสมัยละสายตาจากเอกสารตรงหน้า

"อ้าวแพร มายังไง"
"นั่งเครื่องบินมาจากเชียงใหม่ค่ะ"
คำตอบของน้องสาวทำให้คนเป็นพี่ยิ้มน้อยๆ กับความขี้เล่น
"จ้ะ พี่รู้แล้วว่านั่งเครื่องบินมา แล้วโรงแรมของเราทางภาคเหนือเป็นไงบ้าง โอเคทุกที่รึเปล่า"
"โอเครทุกที่ค่ะ วางใจได้ งานในมือแพรทุกงานไม่มีพลาดแน่นอนค่ะ"
คำตอบของน้องสาวทำให้คนเป็นพี่สบายใจไม่น้อย

"แล้วพี่พลอยล่ะคะเป็นยังไงบ้าง เรื่องคุณลุงเมธิต คงทำพี่ปวดหัวไม่น้อย"
คำพูดของน้องสาวทำให้ผู้เป็นพี่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ 

"พี่คงต้องส่งคุณลุงไปอยู่กับภัทรวาร์ (อ่านว่า พัด-ทะ-ระ-วา) ก่อน จนกว่าพี่จะแน่ใจ มีหลักฐานและความจริงที่ชัดเจนกว่านี้ พี่ไม่อยากทำแบบนี้เลยนะแพร แต่พี่ต้องกันเอาไว้ก่อน เพราะถ้าทั้งหมดเป็นเรื่องจริงพี่จะได้จัดการทุกอย่างให้จบไปและยุติธรรมที่สุด  แต่ช่วงที่พี่ต้องการข้อมูลเพิ่มเติม
ภัทรวาร์จะช่วยดูแลคุณลุงให้พี่ได้"

........................................................................

อาคารแบโรโน่

"มุกอยากไปเมืองไทยค่ะพี่เควิน"
มุกลดาบอกพี่ชาย เควินเป็นลูกชายคนโตของคาเรลพี่ชายแท้ๆของคาเรนมารดาเธอ

"แล้วยังไงคะ คุณปู่ก็บอกแล้วนี่น่าว่าไม่ให้ไป แล้วเรายังจะดื้อดึงอีกหรอ"
"แต่มุกเป็นห่วงคุณพ่อ ยี่สิบปีที่ผ่านมา ถึงคุณพ่อจะไม่เคยมาดูแลหรือรับผิดชอบเกี่ยวกับตัวมุก แต่มุกก็รักท่าน เพราะพ่อคือผู้ให้กำเนิด
ถ้าไม่มีพ่อ ก็คงไม่มีมุกวันนี้ ถึงพ่อจะไม่เคยต้องการมุก ไม่เคยรักมุก แต่ท่านก็คือผู้มีพระคุณ"
มุกลดาบอกอย่างที่ใจรู้สึก ตั้งแต่เล็กจนโตเธอไม่เคยเจอพ่อ ไม่เคยกอดพ่อ ไม่เคยเห็นพ่อตัวจริง เคยเห็นแต่ในรูปที่แม่มักเอามาให้ดูบ่อยครั้ง
เมื่อครั้งที่แม่ยังมีชีวิตอยู่ ถึงแม่จะจากไปแล้ว แต่รูปของพ่อทุกใบ เรื่องราวของพ่อทุกเรื่องที่แม่เคยเล่าให้ฟังก้ยังอยู่ในความทรงจำของเธอเสมอ
และยังจำคำของแม่ที่บอกว่าถ้ามีโอกาสก็ไปหาพ่อที่เมืองไทยบ้าง ถ้ามีโอกาสก็ให้ตอบแทนบุญคุณที่ท่านเป็นผู้ให้กำเนิด ถึงพ่อจะไม่เคยมาดูแล
แต่เธอก็เกิดจากความรักของพ่อกับแม่ แล้วครั้งนี้ในความฝันของเธอ บอกว่าพ่อกำลังต้องการความช่วยเหลือจากเธอ


"พี่เควินต้องช่วยมุกนะ มุกรู้ว่าพี่ช่วยมุกได้"
"ไม่นะมุก พี่ไม่อยากมีปัญหากับคุณปู่"
"พี่เควิน มุกขอร้องนะคะ วันนี้มุกนัดพี่คาโรลกับพี่เคเดรไว้ด้วย ถ้าพี่สามคนพร้อมใจกันช่วยมุก มุกก็จะไปเมืองไทยได้โดยที่คุณตาไม่รู้"
มุกลดาบอก เธอนัดกับญาติผู้พี่อีกสองคนซึ่งเป็นน้องชายแท้ๆของเควิน คาโรลเป็นน้องชายคนแรก เคเดรเป็นน้องชายคนสุดท้อง

เควินถอนหายใจออกมาอย่างหนักใจ เค้าไม่อยากจะยื่นมือเข้าไปช่วยญาติผู้น้องคนนี้สักเท่าไร เพราะไม่อยากขัดคำสั่งผู้เป็นปู่ เขารู้ดีว่าปู่รัก ห่วง และหวงมุกลดามากแค่ไหน มุกลดาเป็นหลานสาวคนเดียวของบ้านแบโรโน่โรเบิร์ต เป็นที่รักของทุกคนในบ้าน รวมทั้งตัวเขา เขาจึงรู้ดีว่าไม่มีใครอยากให้หญิงสาวไปอยู่ต่างบ้านต่างเมืองตามลำพังโดยไม่มีใครคอยดูแล

.........................................................................

ภาคใต้ของประเทศไทย