เรียงความของฉัน...

เนื้อเรื่อง

การเดินตามหาความฝันไม่แตกต่างอะไรกับการเดินทาง “เราคงเลือกที่จะไม่เดินไม่ได้ แต่ความฝันที่เราเลือกตามหามัน เราสามารถเลือกได้” จงใช้สมองและสองขาเลือกเดินตามหาฝัน บางคนเลือกที่จะเดินทางเคี้ยวคด บางคนเลือกที่จะเดินทางราบเรียบ หรือแม้บางคนเลือกที่จะวิ่ง จงยอมรับในความยากลำบากและลุกขึ้นเดินตามความฝันต่อไป เพราะเมื่อไหร่ที่เราหยุดเดิน ชีวิตก็คงดำเนินต่อไปอย่างไร้จุดหมาย

                ฉันเป็นหนึ่งคนที่เพ้อเจ้อ ใครๆก็บอกว่าช่างคิด ช่างจินตนาการเป็นที่หนึ่ง แต่ฉันไม่คิดว่านั่นเป็นคำชมเลย และความฝันสิ่งแรกในชีวิตของฉันเกิดขึ้นเมื่อครั้นอยู่มัธยมต้น ด้วยความที่ยังเด็ก ฉันคิดแต่เพียงเรื่องเรียน ซึ่งเมื่อตอนนั้นฉันก็เป็นเด็กสาวคนหนึ่ง ที่ไม่แตกต่างจากใครๆ ไม่ได้เรียนเก่งมากมาย แต่ทว่าฉันกลับอยากเข้ามหาวิทยาลัยจุฬาลงกรณ์  ฉันจึงพยายามไขว่คว้ามันมาเพื่อที่จะได้ถึงจุดหมาย ไม่ว่าจะด้วยการเรียนพิเศษ การเข้าอบรมต่างๆ และก็เริ่มสนใจเรียนมากขึ้น เพื่อที่จะถึงจุดหมายที่วาดหวังไว้ แต่ถึงกระนั้นก็เถอะเวลาที่ฉันพยายามมาเป็นเวลา 4 ปี ก็ถึงเวลาที่จะได้พิสูจน์ความสามารถนั้นแล้วและ... ฉันก็ไม่สามารถทำความฝันของฉันเป็นจริงได้ ฉันพยายามถามกับตัวเองว่า ทำไมถึงไม่ได้ ทำไมถึงไม่ติด และฉันก็คิดถึงช่วงเวลาที่เพียรพยายามนั้นมาตลอดว่ามันทำมาเพื่ออะไร แต่พอลองย้อนมองตัวเองแล้ว กลับคิดได้ว่าสิ่งที่เราทำไปนั้น ความรู้ที่เราสะสมมานั้น ไม่ได้หนีเราไปไหนเลย กลับเป็นกำไรชีวิตซะอีก และด้วยเวลานี้ วินาทีนี้ฉันได้มาศึกษาที่มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ ฉันก็รู้สึกภาคภูมิใจที่ได้มาศึกษาที่นี่ และพอถึงเวลาที่ได้เลือกคณะเรียนฉัน ก็มองหาอนาคตที่ใฝ่ฝันถึงตั้งแต่เด็กๆ ฉันชอบเครื่องบิน ฉันคิดว่ามันดี ดี เพราะว่าได้อยู่สูงๆ มองจากข้างบนแล้วจะเห็นข้างล่างทั้งหมด มันจะเป็นยังไงนะ ?? ฉันจึงคิดว่าอยากทำงานบนเครื่องบิน นั่นก็คือแอร์โฮสเตส ซึ่งเป็นอาชีพที่ฉันอยากจะเป็น การที่จะเป็นแอร์โฮสเตส นั้นจะต้องเก่งเรื่องภาษากิริยามารยาท และฉันก็เลือกที่จะเรียนภาษา และฉันจะตั้งใจเรียนให้มากๆ เพื่อจะได้เป็นในสิ่งที่ตัวเองฝันเอาไว้

ฉันคิดว่าหลายๆคนคงเคยได้ดูโฆษณาลิโพ ที่พี่ธงชัยใจดี มายืนตีกอร์ฟ และพูดขึ้นว่า “ผมหวังว่า สักวันนึงผมจะตีลูกกอร์ฟไปให้ถึงดวงจันทร์ แต่ถ้าไม่ถึงดวงจันทร์ก็ต้องอยู่ท่ามกลางดวงดาว” ฉันรู้สึกชอบคำพูดประโยคนี้มาก เพราะมันทำให้ฉันนำปรับเปลี่ยนใหม่เป็น “ฉันฝันว่าสักวันนึ่ง จะเดินไปให้ถึงดวงจันทร์ แต่ท่าไม่ถึงดวงจันทร์ ก็ต้องอยู่ท่ามกลางดวงดาว” ประโยคนี้เป็นประโยคที่ฉันใช้เป็นคติกับความฝันของฉัน เพราะอย่างน้อยถ้าฉันไม่ได้เป็นแอร์โฮสเตส

ฉันได้เป็นไกล์นำเที่ยวก็ยังดี แต่ฉันก็คิดว่าจะพยายามต่อไปให้ถึงที่สุด จะไม่หยุดเดิน จนกว่าจะหมดแรง...ไหวอ่อน โอนเอน แต่ไม่เคยล้ม ถ้าฉันถูกผลักสุดแรง...แต่ก็จะลุกขึ้นสุดแรงเช่นกัน

เพื่อที่จะถึงจุดหมายปลายทางที่รอฉันอยู่

                ความฝันคือแรงบันดาลใจยิ่งใหญ่ ที่ทำให้ชีวิตมีความสุข ร้อยล้านเหตุผล หลายคนตะเกียกตะกาย ปีนป่ายอย่างทะเยอทะยาน แม้จะต้องล้มลุกคลุกคลาน มีเจ็บเนื้อเจ็บตัวบ้าง แต่สำหรับคนที่ทุ่มเทใจให้กลับสิ่งนี้แล้ว ช่างเป็นเรื่องเล็กน้อยซะเหลือเกิน ความพยายามของคนยากที่จะมีขีดสุด หากจะใช้มันเพื่อ...ความฝัน...

                ฉันคิดว่าความฝันเป็นสิ่งที่ดี  ความฝันไม่ได้ถูกกำหนดว่ามีต้องขอบเขตว่าต้องกว้างยาวแค่ไหน เลิศหรูเท่าใด และคนเราจะมีได้สักกี่ฝัน ความฝันของคุณ คุณกำหนดมันเอง เป็นแบบฉบับของคุณเอง อย่าให้ใครเป็นคนกำหนดฝันคุณ  ฝันของคุณอาจจะเป็นเพียงสิ่งเล็กๆ หรือเป็นเรื่องไร้สาระ เป็นสิ่งที่ไม่มีใครอยากจะสนใจ และฉันก็จะพยายามให้ถึงที่สุด เพื่อที่จะสานขอฉันให้เป็นจริง และขอให้คุณ เชื่อมั่นในฝันของคุณ และอย่าหยุดที่จะฝัน .... จนมีความสุขกับการตามหาฝัน และสุขที่สุด เมื่อได้เป็นจริงดังฝัน