สโนไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ด

เนื้อเรื่อง

กาลครั้งหนึ่ง ณ อาณาจักรอันไกลโพ้น ยังมีราชินีผู้เลอโฉมองค์หนึ่ง ทุกเช้าพระนางจะต้องส่องกระจกวิเศษเพื่อชื่นชมความงามของตนเอง และกระจกวิเศษก็จะพร่ำบอกพระนางอยู่เสมอว่า พระนางเป็นหญิงที่งามเลิศที่สุดในปฐพี

แต่แล้วเช้าวันหนึ่ง กระจกวิเศษบอกว่า เจ้าหญิงสโนไวท์ ธิดาเลี้ยงของราชินี คือหญิงที่สวยที่สุดในปฐพี

ราชินีโกรธมาก สั่งให้นายพรานพาสโนไวท์ไปในป่าลึกและฆ่าเสีย

นายพรานรู้ตัวว่าเขาไม่สามารถฆ่าเจ้าหญิงผู้อ่อนโยนและมีจิตใจเมตตากรุณาได้ จึงบอกให้สโนไวท์วิ่งหนีไปให้เร็วที่สุด และอย่ากลับมาอีกเป็นอันขาด สโนไวท์วิ่งลึกเข้าไปในป่าอย่างสุดฝีเท้า ในที่สุดเธอก็ล้มลงและหลับไป

เช้าวันรุ่งขึ้น พวกสัตว์ป่ามาพบเธอ และพาเธอเดินผ่านแมกไม้ในป่าไปยังกระท่อมน้อยน่ารักหลังหนึ่ง

เมื่อพวกคนแคระทั้งเจ็ดที่อาศัยอยู่ในกระท่อมหลังนี้กลับมา ก็พบสโนไวท์ผู้เลอโฉมนอนหลับอยู่บนเตียงของพวกเขา เมื่อเธอตื่นขึ้นมา และเล่าเรื่องของเธอให้พวกเขาฟัง ทั้งหมดจึงตกลงให้เธออาศัยอยู่ด้วย

ราชินีส่องกระจกวิเศษ เห็นสโนไวท์ยังมีชีวิตอยู่ จึงปรุงยาพิษด้วยเวทมนตร์ขึ้นมา หยิบแอบเปิ้ลสีแดงสดจุ่มลงไปในยาพิษนั้น และแปลงร่างเป็นหญิงชราที่มีหน้าตาอัปลักษณ์ เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อพวกคนแคระออกไปทำงานแล้ว นางแม่มดชราได้มาที่กระท่อม ยื่นแอบเปิ้ลให้สโนไวท์ เมื่อสโนไวท์กัดแอบเปิ้ล หัวใจของเธอก็หยุดเต้นทันที

บรรดาสัตว์ป่ารีบไปตามพวกคนแคระมาทันที พวกคนแคระนำสโนไวท์ไปไว้ในโลงแก้ว ในขณะที่พวกคนแคระและสัตว์ป่ากำลังร้องไห้คร่ำครวญที่สูญเสียสโนไวท์ไป เจ้าชายได้ขี่ม้าผ่านมา เจ้าชายจุมพิตสโนไวท์ และเธอก็ลืมตาขึ้นทันที จุมพิตแห่งรักแท้ทำให้คำสาปของนางแม่มดผู้ชั่วร้ายเสื่อมไป

เจ้าชายจุมพิตสโนไวท์ และเธอก็ลืมตาขึ้นทันที จุมพิตแห่งรักแท้ทำให้คำสาปของนางแม่มดผู้ชั่วร้ายเสื่อมไป

และทั้งสองก็ครองคู่กันอย่างมีความสุขนับแต่นั้นมา 

หากมองย้อนดูดีๆแล้ว คนที่ดูแลสโนไวท์ตลอดมา มิใช่คนแคระหรือ...แต่ไหงจึงกลายไปกับเจ้าชายซะนี่

ฮือๆ แต่นิทานก็คือนิทานนะ ถึงจะน่าเศร้าสำหรับคนแคระก็เถอะ