ลอกแล้วเรียนรู้...

เนื้อเรื่อง

                ไม่มีใครเกิดมาแล้วร้องอุแว้เป็นเสียงของพี่นภ พรชำนิ หรือวาดรูปครั้งแรกสวยเท่าโมเน่ต์

ต่อให้เป็นพี่นภ หรือ โมเน่ต์เองก็เถอะ

                ก่อนที่ใครก็ตามจะได้ชื่อว่าเป็นนักสร้างสรรค์ เขาเหล่านั้นล้วนผ่านการลอก+เรียนมาแล้วทั้งสิ้น อย่างน้อยที่สุด คนเราก็ต้องหัดเดินด้วยการดูคนอื่นเดินถ้าไม่มีตัวอย่างให้ลอกเลียนป่านนี้เราอาจจะคลานสี่ขา หรือพูดภาษาอื่นไปแล้วก็ได้

                สำหรับผม การลอกคือการสร้างสรรค์ค์อย่างหนึ่งเพราะโลกนี้ไม่มีใครเหมือนใครร้อยเปอร์เซ็น ดังนั้นไม่ว่าใครซักคนจะพยายามลอกแบบให้ตายอย่างไรเขาคนนั้นก็ไม่มีวันเหมือนต้นแบบ ซึ่งนั่นเท่ากับว่าใครคนนั้นได้สร้างสรรค์ค์ “แบบ” ของตัวเองขึ้นมาแล้ว

                เด็กทุกคนล้วนเคยคัดลายมือตามเส้นประในวิชาคัดไทยกันมาแล้วทั้งนั้น

                แน่นอนทุกคนได้ “แบบ” ของตัวหนังสือในเส้นประแบบเดียวกันในตอนเริ่มต้น แต่เมื่อเติบโตขึ้นทุกคนต่างมี “ลายมือ” เป็นของตัวเองและต่างก็ลืม “เส้นประ” ที่เคย “ลอก” ตามมาเสียสิ้น

                เคยมีคนเคยพูดไว้ว่า

                “เดินตามรอบเท้าคนอื่น ไม่มีวันมีรอยเท้าเป็นของตัวเอง”

                แต่ใครเลยจะเดินทับรอยเท้าคนอื่นได้เป๊ะๆ ตลอดทาง

                อย่ากลัวเลยครับที่จะต้องเดินตามคนอื่นบ้างในตอนเริ่มต้น

                เพราะ...

                “ Everryting is a copy of everryting of everryting of everryting of everryting of everryting of everryting….”

แหะๆ ไม่ได้เขียนเองหลอกครับผมก็ลอกเค้ามาอีกที