ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บรรพที่สอง \" ความลับของราชวงศ์ \"
ปฐมบทแห่งภาคมหาสงคราม
บรรพที่ 2
“ความลับของราชวงศ์”
แสงดูน่า ( อาทิตย์ ) ส่องเข้าตาเขาเพื่อเตือนให้รู้ว่ารุ่งเช้าได้มาเยือนอีกครั้ง เขาลุกขึ้นสูดอากาศบริสุทธิ์ภายใต้หมู่แมกไม้นานาพรรณ สิ่งเหล่านี้ย้ำเตือนเขาอยู่ทุกวันว่าเขายังคงมีชีวิตอยู่
หลังจากเก็บสัมภาระที่จำเป็นเสร็จเรียบร้อยแล้วเขาจึงเริ่มออกเดินทางอีกครั้ง เทือกเขาโบราณเอนเดรสตั้งตระหง่านท้าทายสายตาของเขา หิมะบนยอดเขาสะท้อนแสงดูน่าทำให้ส่องแสงสีขาวบาดตายิ่งนัก เขาอาศัยความชำนาญในการปีนเขาตั้งแต่ยังเด็กปีนขึ้นไปยังจุดหมายเบื้องบน เพียงครึ่งวันเขาก็มาอยู่ยังปากทางเข้าอุโมงค์โบราณที่ชาวลีเจนไดส์สร้างไว้สำหรับการเดินทางข้ามพรมแดนระหว่างลีเจนไดส์กับไมโตส มาบัดนี้ทางเข้านั้นได้ถูกปิดผนึกเอาไว้อย่างแน่นหนา
เขาหยุดพักชั่วครู่เพื่อสังเกตสภาพต่างๆ หน้าปากทางเข้า เมื่อพบว่ามีช่องเล็กๆ ที่เกิดจากสายลมรุนแรงยามเกิดพายุทำให้ไม้ที่ตีปิดไว้นั้นหลุดลอกออกไปบ้าง เขาตวัดดาบเบาๆ เพียงครั้งเดียวก็ทำให้เกิดช่องเล็กๆ ที่พอให้คลานเข้าไปได้
เขาโยนหีบห่อสัมภาระเข้าไปก่อนจากนั้นจึงนอนลงกับพื้นแล้วเตรียมตัวหงายหน้าโดยใช้ไหล่ไถไปกับพื้น เขาค่อยๆ ดันตัวเองเข้าไปจนกระทั่งเกินครึ่ง มันใดนั้นเองดาบสีดำเล่มหนึ่งก็จ่ออยู่ที่คอหอยของเขา รังสีอำมหิตครอบงำทั่วทุกบริเวณ
ชายผิวดำคนนั้นแต่งตัวเหมือนทหารชั้นสูง สีผมที่ดำเข้มดูกลืนไปกับสีของดาบที่เป็นเสมือนยมทูตที่คอยปลิดวิญญาณมนุษย์
เพียงเสี้ยววินาที เขาใช้ข้อมือยันดาบเล่มนั้นออกไปแล้วใช้มือข้างที่ว่างอยู่ตวัดดาบออกมาจู่โจมไปที่ขาของอีกฝ่าย ชายผิวดำกระโจนหลบไปอย่างหวุดหวิด ทำให้เขามีโอกาสที่จะไถลตัวออกมาจากช่องแคบนั้นได้
โดยไม่เสียเวลา ทันทีที่เขาตั้งท่าได้ ชายผิวดำก็เริ่มลงมืออีกครั้ง มันวิ่งเข้ามาราวกับสายฟ้าฟาด ดาบสีดำเกิดรัศมีเปล่งออกมา พื้นหญ้าปลิวสะบัด
“ศาสตราระดับสูง?” เขาตะลึง
ดาบสีดำที่ตวัดลงมานั้นแรงและเร็ว เขาใช้สันดาบยันวิถีดาบเอาไว้ก่อน แต่ทว่าความรุนแรงเหนือกว่าที่เขาคาดหมาย ทำให้เขากระเด็นออกไปข้างหลัง เมื่อตั้งหลักได้ ดาบที่สองก็พุ่งเข้ามาอีกครั้ง
คราวนี้เขาโต้ตอบบ้าง มือที่จับดาบพลิกดาบให้คว่ำลงในลักษณะปลายดาบแนบไปกับข้อศอก จากนั้นเขาก็เริ่มร่ายศาสตรา รัศมีสีขาวจับทั่วบริเวณดาบส่องสว่างราวกับแสงแห่งดูน่า ชายผิวดำร้องลั่นแล้วฟาดฟันดาบลงมา เขาใช้คมดาบรับ เสียงเปรี้ยงดังลั่นสะท้อนไปทั่วขุนเขา
ต่างฝ่ายต่างกระเด็นออกไปจากที่ยืนอยู่เมื่อครู่ ดูเหมือนว่าชายผิวดำจะได้รับบาดเจ็บภายในจนถึงกับกระอักเลือดออกมา
“หึหึ” มันหัวเราะ
เขาเก็บดาบเข้าฝักใช้เพียงสายตาตรึงอีกฝ่ายไว้กับที่
“สมแล้วที่ได้รับฉายาว่าสายฟ้าสีเงิน”
เขาไม่เอ่ยอะไร
“ท่านคงสงสัยสินะ ว่าข้ามาทำอะไรที่นี่”
“ท่านเป็นใคร” เขาถาม
“หึหึ เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ท่านสนใจชื่อข้า นามของข้านั้นต่ำต้อยยิ่งนัก มิอาจเปรียบได้กับนามอันสูงส่งของท่าน”
“หมายความว่าไง”
“หึหึ ในเมื่อท่านสามารถรับมือข้าได้ คำตอบของท่านคงอยู่อีกไม่ไกล ความพ่ายแพ้ในครั้งนี้ จักเป็นเสมือนยากำลังให้ข้าฝึกฝนตนเองใหม่ จนกว่าเราจะได้เจอกันอีกครั้ง ขอให้ท่านโชคดี ไรซิ่งท๊อป ไรอาซัน สายฟ้าสีเงิน”
พูดจบก็มีสายลมแรงพัดมาจากทิศตะวันตกหอบเอาร่างของชายผิวดำขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้วหายลับไป
“ชายผู้แปลกประหลาด” เขาพึมพำ หลังจากที่แทรกตัวผ่านเข้าไปยังบานประตูทางเข้าที่ถูกปิดไว้ได้แล้วเขาก็เริ่มเดินทางต่อไป
ภายในอุโมงค์โบราณนี้เต็มไปด้วยความมืด กลิ่นเหม็นสาบโหยหวนชวนให้อาเจียน ไรซิ่งต้องกลั้นลมหายใจเอาไว้ กลิ่นพวกนี้อาจทำลายประสาทและสติสัมปชัญญะของเขาได้ ดังนั้นเขาจึงต้องเริ่มวิ่งเพิ่อหาทางออกไปจากที่นี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ สายลมอ่อนๆ ที่พัดมาจากเบื้องหน้าทำให้เขาสามารถรู้ได้ว่าทางออกอยู่ไม่ไกลนัก
แสงสว่างส่องให้เห็นที่สุดปลายทาง มันส่องลอดรูเล็กๆ ที่ปลายถ้ำออกมา เขาวิ่งไปที่ปลายแสงนั้น ทันใดนั้นแสงสว่างที่ลอดเข้ามาก็สะท้อนเข้ากับอะไรบางอย่างเข้าตาเขาจนทำให้ต้องละสายตาไปยังสิ่งนั้น
เขาค่อยๆ เอื้อมมือลงไปเพื่อหยิบสิ่งนั้นขึ้นมา มันเป็นล็อกเกตสีทองอร่ามที่ดูเก่าแก่มากไม่รู้ว่ามันสามารถผ่านมือขโมยต่างๆ มาได้อย่างไร เขาปัดฝุ่นที่ติดอยู่ตามล็อกเกตนั้นออกหมดแล้วจึงค่อยๆ เปิดออกดู
ภาพที่ปรากฏภายในคือชายรูปงามนั่งอยู่บนบัลลังก์รูปสิงโตท่าทางสง่างามน่าเกรงขาม ที่ยืนเกาะแขนไว้คือหญิงงามนางหนึ่งสวมชุดขาวบริสุทธิ์ บนศรีษะของชายผู้นั้นประดับไว้ด้วยมงกุฏอันสูงค่าเพชรพลอยและจินดาต่างๆ ส่องแสงเป็นประกายเมื่อกระทบเข้ากับแสงแดด รูปสลักทั้งหมดทำได้อย่างปราณีตบนเนื้อทองคำที่ล้ำค่า เขาพลิกดูที่ด้านหลังปรากฏข้อความสั้นๆ หนึ่งบรรทัดเป็นภาษาลีเจนไดส์ว่า
“ ราชวงค์ ไรอาซัน แห่ง ลีเจนไดส์ ”
………………………………………………………………………………………………………..
อิสมาอีลรู้สึกตัวอีกทีก็เมื่ออัลฟ่าเดินเข้ามาปลุกเขาเมื่อรุ่งสาง
“หลับสบายมั้ยครับ”
“ก็ดี แต่เรื่องเมื่อคืนทำให้ผมคิดไม่ตกเลย นึกไม่ถึงว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ได้”
“ผมเองก็ยังคาดไม่ถึงเลย ขนาดที่ว่าผมมาประจำการที่ลูโทมินัสได้ 2 ปีแล้วนะครับ ข่าวของเรื่องพวกนี้ยังไม่เคยตกมาถึงหูผมเลยแม้แต่ครั้งเดียว”
“ถ้าอย่างนั้น รูปถ่ายพวกนี้มาได้อย่างไรล่ะ”
“นั่นเป็นผลงานของพวกสนีคครับ”
“สนีค?”
“ครับ พวกนี้ถูกส่งมาเพื่อแฝงตัวตามรัฐบาลของประเทศต่างๆ เพื่อจุดประสงค์ที่ต่างกันไป อย่างครั้งนี้ก็เพื่อสังเกตการณ์เมื่อคราวที่เอเนทอร์เข้าพบปะกับจักรพรรดิเคลสม่าโดยเฉพาะ”
“ผมสงสัยจริง บีแอสเขาระแคะระคายเรื่องพวกนี้ได้ยังไงกันนะ”
“คุณก็รู้ อำนาจของบีแอสมีมากกว่าที่พวกเราคิดเสียอีก โดยเฉพาะอดีตของเขา”
“อดีตของเขา? เคยได้ยินมาว่าเมื่อ 20 ปีที่แล้ว ตอนที่สงครามจักรวรรดิยังคงคุกรุ่นอยู่นั้น เขาเป็นวีรบุรุษสงครามในคราวนั้นด้วยนี่นา”
“อืมมม จริงๆ แล้ว…”
เสียงระเบิดดังขึ้นทำให้การสนทนาจบลง แชซวิ่งมาจากอีกด้านหนึ่งของป่า
“เริ่มแล้ว”
“นึกไม่ถึงว่าจะเร็วขนาดนี้”
“หมายความว่าไงเนี่ย” อิสมาอีลรีบคว้าอาวุธติดตัวแล้ววิ่งตามอีกสองคนไป
“เมื่อคืนเราได้รับการติดต่อมาจากในเมือง ได้ข่าวว่าสนีคของเราสืบมาได้ว่าวันนี้พวกแอนตี้ยูพีโอจะเริ่มปฏิบัติการก่อความไม่สงบอีก”
“กลางป่าเนี่ยนะ”
“ใช่ เพราะว่ากลางป่านี่มีสิ่งหนึ่งอยู่”
“สิ่งหนึ่ง?”
เสียงระเบิดดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ อิสมาอีลหยิบสำรับไพ่ออกมาจากกระเป๋าพกข้างตัว เปิดสลักออกแล้วกรีดไพ่ออกเป็นวงเตรียมพร้อมเอาไว้
หลังจากที่ฝ่ากลุ่มควันออกมาได้ สภาพข้างหน้าก็เผยให้เห็นสนามต่อสู้ย่อมๆ สนามหนึ่ง กลุ่มคนสองฝ่ายกำลังต่อสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่ที่บริเวณลานกว้างที่หญ้าและพืชพันธุ์อื่นๆ ไม่ค่อยขึ้นมากนักทำให้บริเวณนี้กลายเป็นที่ราบกว้างๆ ที่หนึ่ง
“นี่มัน…” อิสมาอีลอุทานออกมา
ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าคือปืนใหญ่ขนาดมหึมาที่บรรทุกอยู่บนแท่นเคลื่อนย้าย สภาพของมันแสดงให้เห็นว่าพร้อมใช้งานได้ทุกเมื่อ
“เทคโนโลยีของไลโนลีเซี่ยนนี่นา” อิสมาอีลพูด
“ใช่ นั่นคือ แกรนด์เดรสทรอยเออร์ ( Grand-Destroyer ) ปืนใหญ่รุ่นใหม่ที่พัฒนาโดยประเทศไลโนลีเซี่ยน” แชซเฉลย
“และนั่นทำให้ข้อสงสัยของเราเป็นจริง”
“ไม่น่าเชื่อเลยนะ ว่าไลโนลีเซี่ยนคิดที่จะทำสิ่งนั้นจริงๆ” อัลฟ่าบอก
“นั่นสิ แต่ก่อนอื่น” อิสมาอีลสะบัดไพ่ในมือปรากฏแสงสีทองล้อมรอบมือของเขา “ผมว่าเราต้องกำจัดเจ้าพวกนี้เสียก่อน” พูดจบไพ่ที่อยู่บนมือของเขาก็พุ่งทะยานออกสู่สนามรบเบื้องหน้าทันที
ไพ่ศาสตราของเขาวิ่งเข้าใส่กองโจรทั้งหลายอย่างแม่นยำ มันเสียบเข้าที่คอของพวกนั้นทุกใบราวกับมีดที่ลับมาจนคมกริบ
“เป็นบุญตาจริงๆ ที่ได้เห็นศาสตราระดับสูง” อัลฟ่าตะโกนพลางรวบรวมสติเข้าไว้ที่ปืนของเขา พริบตาเขาโยนปืนขึ้นไปบนอากาศแล้วถอดมันออกเป็นชิ้นๆ ศัตรูมองตามกันอย่างงงๆ
“คราวนี้ใช้แค่ปืนกลระยะใกล้ก็คงพอ” อัลฟ่ากระโดนขึ้นไปบนอากาศแล้วคว้าจับอุปกรณ์ที่ล่องลอยอยู่บนฟ้าอย่างรวดเร็วเกินกว่าที่สายตาคนธรรมดาจะมองทัน เพียงไม่ถึงวินาทีเขาก็ประกอบปืนเสร็จ ปืนกลที่เพิ่งทำเสร็จใหม่ๆ พ่นกระสุนใส่ผู้คนที่ยืนอยู่ข้างล่างอย่างแม่นยำ ส่งผลให้พวกโจรล้มตายไม่ค่ำกว่าสิบคน
“เร็วและรุนแรง” อิสมาอีลบอก
“ขอบคุณ” อัลฟ่าบรรจุกระสุนด้วยความรวดเร็ว
ฝ่ายแอนตี้ยูพีโอแต่งชุดกันแบบทหารรับจ้างทั่วไปคือเสื้อสีเขียวลายพรางและใส่กางเกงทหาร มีผ้าปิดปากปิดเอาไว้ บนหน้าอกด้านซ้ายจะเขียนตำแหน่งด้วยรหัสเฉพาะ แชซจึงคอยมองหาเจ้าตัวหัวหน้าของงานครั้งนี้จากสัญลักษณ์นี้เอง ในที่สุดเขาก็เจอเจ้าตัวหัวหน้าที่กำลังจุดสายชนวนของปืนใหญ่
ด้วยความรวดเร็วดั่งตำนานกล่าวขาน เขายกไม้เท้าประจำตัวขึ้นแล้วร่ายจักราทันที
“โอม พินาศ” เขาเปล่งพลังออกจากไม้เท้า ลำแสงสีดำแผ่พุ่งไปยังทิศทางที่ถูกกำหนดไว้ด้วยความรวดเร็ว เจ้าตัวหัวหน้าหันหน้ามาเห็นเข้าจึงรีบลนลานถอยหนีออกมาจากที่ตั้งปืนใหญ่
เสียงระเบิดของจักราดังกังวานไปทั่วป่า ทุกสรรพสิ่งหยุดการเคลื่อนไหวของตนเองลงอย่างอัตโนมัติ การโจมตีที่รุนแรงทำให้เกิดกลุ่มควันขนาดมหึมา พอควันจางลง อัลฟ่ากับอิสมาอีลก็จัดการกับพวกที่เหลือเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“พวกแก…” ตัวหัวหน้าพูดเสียงสั่น
“นายคงจะรู้นะว่าสถานะการณ์แบบนี้ใครสมควรที่จะเป็นผู้ถามมากกว่ากัน” อัลฟ่าหันไปหาอิสมาอีล เขาพยักหน้าเบาๆ แล้วพูด
“พวกนายตั้งใจจะทำอะไรกันแน่”
“หึๆ แล้วพวกแกคิดว่าข้าตั้งใจจะทำอะไรเล่า อย่าบอกนะว่าไอ้ที่ตั้งอยู่ข้างหน้าเนี่ย พวกแกไม่รู้จักกัน”
“แกรนด์เดรสทรอยเออร์? แกไปเอามันมาจากไหน”
“นึกว่าพวกแกจะฉลาดกว่านี้เสียอีก” มันแสยะยิ้ม อัลฟ่าเตะเข้าที่ข้างตัวมันอีกทีหลังจากมัดมันไว้กับต้นไม้แถวนั้น
“อย่าเล่นลิ้น” เขาจ้องหน้ามัน เล่นเอามันเงียบไปได้ซักพัก
“คุณชื่ออะไร สังกัดไหน”
“ข้า อีมาตี้ นายกองแห่งแอนตี้ยูพีโอที่ 4008”
“แกคงรู้ว่าเรามีสิทธิถามแกตามกฏบัตรยูพีโอว่าด้วยอนุสัญญาย่อยเชลยศึกและเชลยสงคราม” อัลฟ่าบอก
“ยังไงพวกแกก็เป็นคนออกกฏกันเองอยู่แล้วนี่นา จะมาแคร์ทำไมกันวะ?”
“บอกแล้วไงว่าพวกข้าเป็นคนถาม ใครใช้ให้ถาม”
“เอาเหอะ ยังไงก็ทำตามกฏบัตรละกัน คุณมีสิทธิ์ที่รู้จักพวกเราเช่นกัน ผมอิสมาอีล โยฮาร่า แห่งสำนักงานใหญ่ยูพีโอ หน่วยบัญชาการรบแห่งสภาสูง นี่คุณ แชซ แห่งอัครเมธี เป็นหนึ่งในสภาสูงแห่งยูพีโอ และนี่…”
“อัลฟ่า ไฮนด์ โซโลวิง ผู้บัญชาการหน่วยข่าวกรองพิเศษ ประจำการที่ลูโทมินัส”
“ที่แท้ก็คนใหญ่คนโตทั้งนั้น ว่าแต่ทำไม…”
“ทำไมพวกเราถึงรู้นะเหรอ เพราะพวกแกดูถูกยูพีโอมากเกินไปนะสิ การที่พวกแกขนของที่มีขนาดใหญ่ขนาดแกรนด์เดรสทรอยเออร์ออกมมาที่ลูโทมินัสเนี่ยคิดว่ามันจะพ้นหูพ้นตาของพวกเราไปได้เหรอ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง พวกแกไม่มีวิศวกรที่เก่งพอที่จะสร้างมันขึ้นมาเองได้”
“หึๆ มันก็ถูกแค่ส่วนที่ว่าพวกเราขนมันมาเท่านั้นแหละ”
“แล้วส่วนไหนที่ผิดล่ะ”
“เรื่องอะไรที่ข้าจะบอกความลับขององค์กรให้แกรู้วะ ให้มันตายกันให้หมดเลยไอ้พวกเห็นแก่ตัว”
“เห็นแก่ตัว? ยังไง?” อิสมาอีลเริ่มสนใจกับคำพูดนั้น
“การที่พวกแกตั้งกฏบัตรบ้าบออะไรนั่นขึ้นมาเนี่ย ก็เอาแต่ความสบายของคนใหญ่คนโตทั้งนั้น คนเล็กๆ อย่างพวกข้าไม่มีสิทธ์ไม่มีเสียงที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วยหรอก”
“ถ้าอย่างนั้นแกก็ต้องไปโทษรัฐบาลของพวกแกเองสิวะ ว่าทำไมไม่ทำประชาพิจารณ์”
“เชอะ แล้วคิดว่าถ้าทำไปแล้วมันจะเชื่อเหรอวะ ทั้งกรณีแบ่งแยกไอร์กอน แคปตาโมโปเลีย คุกคอนอาก้า บ่อน้ำมันกลางมหาสมุทรลูนอร์ สิทธิบ้าบออะไรของพวกไอ้พวกบ้าผลประโยชน์งี่เง่าพวกนี้วะ ที่มันจะมาบงการชีวิตพวกคนอย่างข้า”
อิสมาอีลนั่งเงียบไป จริงอยู่ที่เรื่องที่กล่าวมาทั้งหมดมันเป็นเรื่องของผลประโยชน์แต่ก็เป็นเรื่องของมวลชนทั้งนั้น เหมืองแร่ที่ไอร์กอนที่เป็นชนวนจุดระเบิดของสงครามเมื่อสามปีที่แล้วนั้นก็จบลงที่ประชาชนที่ทำอาชีพค้าแร่ต้องเสียภาษีที่ยูพีโอกำหนด ดังนั้นตามที่อีมาตี้กล่าวไว้นั้นก็เป็นความจริงส่วนหนึ่งคือ มันเป็นเรื่องของผลประโยชน์ทั้งนั้น ส่วนแคปตาโมโปเลียนั้น เป็นพื้นที่ที่ยูพีโอจัดไว้สำคัญเผ่าพันธืคนมีปีกเท่านั้นห้ามนุษย์ย่างกรายเข้าไปโดยเด็ดขาด เนื่องจากสาเหตุบางประการ ส่วนเรื่องอื่นๆ นั้นไม่ว่าจะเป็นเรื่องบ่อน้ำมัน คุกคอนอาก้าล้วนแล้วแต่ทำขึ้นเพื่อเรียกร้องภาษีที่แพงลิบกับประชาชนทั้งนั้น
“เอาล่ะ อุดมการณ์ของแต่ละคนย่อมไม่เหมือนกัน เพียงแต่ว่าคุณทำผิดกฏที่เราร่วมสร้างกันขึ้นมาและคนส่วนใหญ่ยอมรับดังนั้น ในฐานะของยูพีโอผมจำเป็นต้องส่งตัวคุณไปยังศาลที่ลูโทมินัสเพื่อให้เขาดำเนินคดีต่อไป อัลฟ่าฝากเรื่องนี้ด้วยนะ”
อัลฟ่าพยักหน้าแล้วหยิบวิทยุสื่อสารออกมาจากเป้สะพายหลัง
“จากซิกม่า-ลูโทมินัส ถึงซิกม่า01 ทราบแล้วเปลี่ยน”
“ชัดเจนลูโทมินัส ว่ามาเลย” เสียงซ่าๆ ดังมาจากอีกฟากหนึ่ง
“ฉุกเฉินระดับซี ส่งมาซัก 3 คนก็พอ ขอรถลำเลียงด้วย”
“ขอ 3 นาที”
“เลิกกัน”
อัลฟ่าหันมาพยักหน้าให้ทั้งสองคน
“เดี๋ยวผมเฝ้าที่นี่เองครับ พวกคุณทั้งสองเชิญตามสบาย”
อิสมาอีลพยักหน้าขอบคุณแล้วชวนแชซให้เดินตรวจสถานที่ ทั่วบริเวณนั่นเต็มไปด้วยควันไฟที่ยังคุกรุ่นอยู่เต็มไปหมด
“ดีนะที่เราได้ข่าวเร็ว”
“นั่นสิ หากเราช้าเพียงก้าวเดียว กระสุนจากปืนใหญ่นี้คงไปถึงใจกลางเมืองเป็นแน่ ไม่อยากคิดสถาพตอนนั้นเลยให้ตายสิ” อิสมาอีลหยิบตราสัญลักษณ์ทหารของแอนตี้ยูพีโอขึ้นมาจากพื้นดิน มันคงกระเด็นมาระหว่างการต่อสู้
สายลมพัดพาหมู่ควันให้จางหายไปอย่างรวดเร็ว สายฝนเริ่มพรำตกลงมากระทบใบไม้ต้นหญ้าเสียงดังลั่นไปทั่วป่า ทั้งสองคนต่างนิ่งไปพูดอะไรต่อกันแม้แต่คำเดียว บรรยากาศรอบข้างไม่เหมาะสมต่อการพูดคุยเป็นอย่างยิ่ง ดังนั้นทั้งสองจึงได้เพียงแต่ตรวจหาสิ่งของสำคัญ เช่น รหัส หรือโน๊ตลับ หรือของทำนองนี้จากกระเป๋าของผู้ตาย
เวลาผ่านไปจนกระทั่งหน่วยปฏิบัติการจับกุมมาถึงและทำการควบคุมตัวอีมาตี้ไปยังศาลยูพีโอ
“ระดับคลาสเอสนะ” อิสมาอีลย้ำกับเจ้าหน้าที่ที่มาปฏิบัติการ เพื่อมิให้ความลับรั่วไหล
“รับทราบครับ ท่านช่วยเซ็นตรงนี้ด้วยครับ”
หลังจากเก็บกวาดพื้นที่เรียบร้อยแล้วเขาก็หันไปถามอัลฟ่า
“ต่อจากนี้ล่ะ”
“ก็คงจะต้องเข้าเมืองหาข้อมูลกับสักพักน่ะครับ”
“หลังจากที่ได้ดูรูปพวกนั้นแล้ว จากนี้ไปเราก็คงอยู่อย่างปลอดภัยอีกต่อไปไม่ได้แล้ว”
อิสมาอีลหวนนึกถึงรูปพวกนั้นแล้วนึก อันตรายอยู่แค่เอื้อม แถมตอนนี้พวกเขายังวิ่งเข้าหามันแล้วด้วย
………………………………………………………………………………………………………..
เมฆค่อยๆ ลอยไปบนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยแสงดาวสุกไสว ไรซิ่งนอนก่ายหน้าผากคิดถึงเรื่องราวต่างๆนานาไปเรื่อยๆ จนผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว
ในความฝันเขาเห็นสิ่งต่างๆ ย้อนกลับไปเมื่อ 20 ปีก่อนครั้งที่อาณาจักรลีเจนไดนส์แห่งนี้ยังรุ่งเรืองอยู่ ประชาชนอยู่เย็นเป็นสุขด้วยภายใต้การปกครองของราชวงศ์ไรอาซัน กษัตริย์ไรซิ่ง อาร์ค ไรอาซัน ทรงปกครองพสกนิกรด้วยทศพิศราชธรรม เต็มเปี่ยมไปด้วยความยุติธรรมและความสงบสุข ใต้ฟ้าผืนนี้ลีเจนไดส์ไม่เคยเกิดสงครามเลยแม้แต่ครั้งเดียว
ไรซิ่งพบว่าตัวเองเดินอยู่ที่ถนนแห่งหนึ่งซึ่งเต็มไปด้วยฝูงชน พ่อค้าแม่ค้าต่างตะโกนเรียกลูกค้ากันเสียงเซ็งแซ่ เขาเเดินฝ่าฝูงคนเข้าไปยังกำแพงเมืองอันสูงใหญ่ที่ตั้งโอบล้อมปราสาทแห่งลีเจนไดส์เอาไว้ ป้อมยามที่อยู่ทุกมุมของกำแพงสามารถมองเห็นได้ทั่วทุกบริเวณไม่ว่าศัตรูจะมาจากทางไหนก็ไม่อาจเล็ดลอดสายตาของเหล่าทหารยามไปได้
ประตูเมืองอันใหญ่โตทำจากเหล็กกล้าตั้งตระหง่านอยู่หน้าเขา โซ่ที่ใหญ่โตคอยชักประตูขึ้นลงด้วยระบบกลไก ประตูที่เปิดอยู่ทำให้มองเห็นภายในเขตปราสาทได้ชัดเจน ไรซิ่งแทบลืมไปว่าตนเองกำลังฝันอยู่
ปราสาทไรอาซันอันโอ่อ่าประดับประดาไปด้วยผ้าแพรหลากสีสันบรรเจิดตาส่องสะท้อนแสงแดดยามเช้าระยิบระยับ สีเหลือง-ดำตัดกันดูน่าเกรงขาม มันคือสีแห่งราชวงค์ไรอาซัน บนพื้นธงมีรูปวิหคอมตะในตำนาน ลาเมียร์ สลักไว้ด้วยเส้นด้ายสีทองอย่างวิจิตรบรรจง ทุกสิ่งต่างบ่งบอกถึงความโอ่อ่าและน่าเกรงขามของราชวงศ์นี้ทั้งสิ้น
ไรซิ่งเดินสวนทางกับเหล่าทหารม้าองครักษ์ที่แต่งกายด้วยเกราะเหล็กกล้าชั้นเลิศสีเงินวับเข้าสู่มหาปราสาทแห่งตำนาน เจ้าม้าสีดำตัวหนึ่งหันหน้ามามองเขาด้วยแววตาอัศจรรย์ใจ เขาก้าวเดินเข้าไปข้างในเรื่อยๆ จนถึงหน้าประตูราชวัง ทหารยามสองคนแต่งชุดเต็มยศคอยรักษาประตูนี้ไว้ตลอดเวลา แต่เมื่อเขาก้าวเท้าเข้าไปทั้งสองต่างก็ทำท่าคารวะเขาด้วยการย่อเข่าลง เขาจึงก้าวเท้าต่อสู่ตัวปราสาท
ข้างในปราสาทก่อสร้างขึ้นด้วยหินสลักอย่างดีสีขาวราวงาช้าง เขาเอามือไล่ไปตามก้อนอิฐสีขาวที่วางซ้อนเหลี่ยมกันอย่างประณีต ธงรบแขวนอยู่ตามผนังปราสาท แผนที่ยุทธภูมิต่างๆ โคมไฟอัญมณีที่ห้อยจากเพดานลงมา ล้วนแล้วแต่สวยงามจับตาจนเกินบรรยายออกมาเป็นบทกวีได้ ไรซิ่งหยุดยืนที่ตรงเชิงบันไดวนที่มุ่งสู่ห้องแห่งราชันย์ ตรงทางพักของบันไดจากตัวห้องโถงที่เขากำลังยืนอยู่นั้นมีภาพสีน้ำตั้งอยู่บนกำแพงที่ว่างด้านตรงข้ามกับเขา
ภาพนั้นคือ ไรซิ่งอาร์ค ไรอาซัน และองค์มเหสี ทั้งสององค์กำลังประทับอยู่ ณ ราชบัลลังก์เหมือนที่เขาเห็นในล็อกเกตนั้น แต่ที่แตกต่างออกไปก็คือชายอีกเด็กชายอีกคนหนึ่งที่อยู่ในอ้อมแขนขององค์มเหสี
เขาเดินตามบันไดวนขึ้นไปพาตัวเองเข้าสู่โลกแห่งความฝันที่ราวกับความจริง สิ่งต่างๆ รอบๆกำแพงปราสาทผ่านสายตาของเขาไปประดุจว่าเขาอยู่ตรงใจกลางแห่งพายุ เขาหยุดเท้าตรงที่หน้าประตูบานใหญ่ทำด้วยทองคำทั้งบานซึ่งมีรูปราชสีห์และวิหคอมตะอยู่ด้านซ้ายและขวาสลักไว้อย่างสวยงาม เขาค่อยๆ ผลักประตูบานใหญ่นั้นออกเบาๆ แสงสว่างจากอีกฝากหนึ่งของประคูส่องสว่างออกมาจนเขาต้องเอามือขึ้นบัง
ภาพที่ปรากฏแก่สายตาเขามันทำให้เขาต้องทรุดตัวลงกับพื้น ณ เบื้องหน้าองค์มหากษัตริย์และองค์มเหสีนั่งประทับอยู่ ณ บัลลังก์ดั่งที่เขาเคยให้ในรูปราวกับภาพวาดที่มีแม่พิมพ์เดียวกัน
องค์ราชาลุกขึ้นยืนแล้วจ้องมาที่เขาอย่างเมตตา ท่านเดินลงมาจากราชบัลลังก์แล้วค่อยๆ ย่างเท้ามายังที่ที่เขานั่งอยู่พลางตรัส
“ลุกขึ้นเถิดบุตรแห่งนางฟ้าแลมนุษย์ เจ้ามิควรที่จะนั่งอยู่ที่ตรงนี้ ที่ที่เจ้าควรอยู่คือข้างกายของข้า”
ไรซิ่งค่อยๆ มองพระพักตร์ท่านแล้วพูด
“มิบังอาจ ข้ามิควรที่จะอาจหาญเทียบรัศมีแห่งองค์ราชันย์”
แล้วเขาก็รู้สึกตัว
“เมื่อสักครู่ท่านตรัสว่า ข้าคือบุตรแห่งนางฟ้าและมนุษย์ หมายความว่าท่านคงรู้เรื่องราวแห่งต้นกำเนิดของตัวข้ามใช่หรือ”
องค์ราชันย์ย่อพระกายลงในระดับเดียวกับเขาแล้วตรัส
“ถูกแล้ว เจ้าคือไรซิ่งท๊อป ดวงดูน่าแห่งไรอาห์ กษัตริย์องค์ต่อไปของรีเจนไดส์”
“ข้าไม่เข้าใจ”
“หึๆ ดูซิ ซิซิเลีย ลูกของเจ้าเหมือนเจ้าราวกับนางฟ้าได้วาดเอาไว้”
“เพคะ” ทางตรัสตอบ พลางเช็ดน้ำตาที่พระพักตร์
ไรซิ่งนิ่งตะลึงอื้ออึงไปหมด เขารู้สึกราวกับว่าตกจากที่สูงแล้วหาจุดจบไม่เจอ ชาติกำเนิดของเขาคืออะไรกันแน่
“องค์ราชา ท่านหมายความว่า”
“จนบัดนี้แล้วยังเรียกองค์ราชาอีกหรือ บุตรแห่งข้า”
“ท่าน ท่านพ่อ” ไรซิ่งรู้สึกได้ว่าหยาดน้ำตาแห่งความปิติหลั่งไหลท่วมท้นออกมาเต็มใบหน้าของเขา องค์ราชาเข้าสวมกอดบุตรแห่งตนเองอย่างแนบแน่นพลางกวักพระหัตถ์เรียกองค์มเหสีลงมาด้วย
ทั้งสามได้รวมเป็นหนึ่งเดียวกันแล้ว
“ท่านพ่อแต่ว่าทำไม…”
“ข้ารู้ว่าเจ้ามีคำถามเยอะมาก เอาเถอะข้าคงจะอยู่กับเจ้าได้ไม่นานนัก เพราะเทพแห่งไรอาห์ท่านคงไม่พอใจนักหากพ่อฝืนคำสั่ง พ่อจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้เจ้าฟัง ทั้งเรื่องสายเลือดแห่งเจ้า และสงครามเมื่อ 20 ปีที่แล้ว”
ทั้งสามลุกขึ้นยืน ไรซิ่งอาร์ค เดินนำไปสู่ห้องนั่งเล่นของปราสาท ทรงนั่งลงบนเก้าอี้แล้วเริ่มเล่าเรื่อง
“เมื่อหลายร้อยปีมาแล้วก่อนที่ทวีปต่างๆ ทั้งหลายจะดำรงอยู่เช่นทุกวันนี้ ปู่ทวดของเจ้า ไรซิ่งเบลด ไรอาซัน เป็นผู้รวบรวมประเทศรีเจนไดส์เอาไว้ ภายใต้การรบกับพวกอมนุษย์ที่อยู่อีกฟากหนึ่งของไรอาห์
การรบครั้งนั้นทำให้ปู่ทวดของเจ้าได้รับพรแห่งเทพอาเรมานด้า องค์มารดาแห่งไรอาห์ ทำให้สายเลือดของเราเป็นนักต่อสู้ที่เสมือนตัวแทนแห่งเทพ 1 ใน 7 ผู้พิทักษ์ในตำนาน
ต่อมาเมื่อปู่ของเจ้า ไรซิ่งรัช ไรอาซันได้ขึ้นสู่บัลลังก์ ก็เป็นเวลาเดียวกับที่ไลโนเลเซี่ยนคิดที่จะเข้ามามีอำนาจในไรอาห์ การเข้าร่วมในสงครามแห่งไรอาห์ครั้งนั้น ปู่ของเจ้าได้รับชัยชนะอย่างท่วมท้นเพราะสายเลือดของเราคือสายเลือดแห่งเทพ ดังนั้นพวกมารอย่างจักรวรรดิปีศาสจนั้นไม่มีทางย่างกรายเข้าสู่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์นี้ได้อย่างแน่นอน
ทว่า…ดินแดนข้างเคียงกลับกลายเป็นหนอนบ่อนไส้ หัวหน้าเผ่าของไมโตสได้หักหลังราชอาณาจักรของเรา ทำให้จักรวรรดิไลโนลีเซี่ยนเข้ามาตั้งอยู่ ณ ทวีปนี้ได้ จากรุ่นของพ่อข้าสู่รุ่นของข้า กำแพงแห่งมหาราชวังกลับต้องทลายลงด้วยเงื้อมมือของอดีตมิตร ผู้คนล้มตาย เกิดโรคระบาดทั่วทุกหย่อมหญ้า พ่อจำเป็นต้องสละราชบังลังก์และทำให้ราชวงศืไรอาซันสิ้นสุดลงนับแต่บัดนั้น สิ่งสุดท้ายที่ข้าและพี่น้องสามารถทำได้คือ ฆ่าเจ้ามาร เอเนทอร์ เดธรายได้ แต่นั่นก็หมายความว่าข้าต้องแลกเอาชนะนี้มาด้วยชีวิต ใช่รวมถึงแม่เจ้าด้วย”
ไรซิ่งนั่งนิ่ง มาบัดนี้ข้อปริศนาทั้งหมดก็ได้ไขกระจ่างหมดแล้ว เขารู้สึกเคียดแค้นไลโนลีเซี่ยนเป็นอย่างมาก ด้วยเหตุที่ทำให้สายเลือดของเขาต้องขาดสะบั้นและเขาต้องกลายมาเป็นกษัตริยืที่ไร้บัลลังก์ แต่ทั้งหมดนั่นกลับไม่ใช่เหตุผลที่เขาเจ็บใจมากที่สุด
“ข้าต้องพรากจากพวกท่านนานถึง 20 ปีเต็ม เป็นเสมือนคนไร้ซึ่งพัสถานพักพิง ไร้ผู้ให้กำเนิด ไร้ซึ่งสกุลรุนชาติ ข้าแสนสมเพชตัวเองจึงพยายามประกาศให้ไรอาห์รู้ว่าข้าก็มีตัวตน”
“ก่อนตาย ข้าให้สหายรักของข้า คาลาสม่า เป็นผู้สั่งสอนเจ้าจนกว่าเจ้าจักสามารถชี้ชะตาตนเองได้”
ไรซิ่งยิ้มเล็กน้อย
“เป็นท่านพ่อนี่เองที่ให้อาจารย์เขี่ยวเข็ญข้า”
“แต่เมื่อผลไม้ที่คาลาสม่าเพาะบ่มไว้สุกงอม ใครเลยเล่าจะทราบได้ว่า ผลไม้นั้นคือผลไม้แห่งสวรรค์”
“ท่านพ่อพูดเกินไป”
“ข้าไม่ได้พูดเกินไป เจ้าผู้มีสายเลือดแห่งแสงสว่างของดวงดูน่าห์ย่อมพิเศษกว่าสายเลือดทั่วๆ ไป”
ทั้งสามคนพ่อแม่ลูกหัวเราะพร้อมกัน เวลาแห่งความสุขไหลผ่านไปอย่างรวดเร็วราวกับว่ามันไม่อยากให้คนที่ยึดติดกับมันยืนอยู่ ณ บางช่วงเวลามากเกินไป
ในที่สุดเวลาก็ไม่ได้ให้เพียงแค่ความสุข
“เอาล่ะ” มหาราชันย์ลุกขึ้น ทรงเดินไปยังแท่นประทับดาบที่อยู่สูงขึ้นไปบนเชิงเทิน
“นี่คือดาบแห่งราชวงศ์เรา ถึงเวลาแล้วที่เจ้าจะได้มันไปใช้” ทรงหยิบดาบเล่มใหญ่ที่ด้ามประดับประดาไว้ด้วยผลึกต่างๆ อย่างดงาม ตัวดาบเป็นสีแดงฉาดตลอดทั้งเล่ม
“เวลาเจ้าฟาดดาบเล่มนี้ออกไปมันจะส่องประกายแสงสีทองออกมา เป็นสัญลักษณ์แห่งราชวงศ์เรา รับมันไว้ซะ ไรซิ่งท๊อป ไรอาซัน! ข้าต้องไปแล้ว จงกอบกู้ราชวงศ์ไรอาซันขึ้นมาให้ได้ด้วยสองมือของเจ้า จดจำข้าและแม่เจ้ารวมทั้งบรรพชนทุกท่านเอาไว้ในหัวใจ เพราะพวกเราจักอยุ่ในใจเจ้าตลอดไป ข้ามห่วงแห่งเวลาและวนเวียนอยุ่รอบกายเจ้า ลาก่อนบุตรแห่งข้า ลาก่อน”
ร่างของทั้งสองเริ่มลางเลือน ปราสาทกลับกลายเป็นท้องทุ่งหญ้า โคมไฟระย้ากลายเป็นก้อนเมฆ และผนังกำแพงที่ประดับประดาไว้อย่างดีกลับกลายเป็นเพียงโขดหินขนาดใหญ่ที่วางรายล้อมท้องทุ่งหญ้าเท่านั้นเอง
ไรซิ่งแหงนหน้ามองหมู่นกที่โผผิน ลุกขึ้นยืนพร้อมกับดาบในมือ หลับตาแล้วฟาดมันออกไป ทั่วทั้งท้องฟ้าไรอาห์ก็ปรากฏแสงสว่างสีทองจ้าไปหมด
บัดนี้ราชวงศ์ไรอาซันกลับมาทวงบัลลังก์แห่งเจ้าคืนแล้ว!
บรรพที่ 2
“ความลับของราชวงศ์”
แสงดูน่า ( อาทิตย์ ) ส่องเข้าตาเขาเพื่อเตือนให้รู้ว่ารุ่งเช้าได้มาเยือนอีกครั้ง เขาลุกขึ้นสูดอากาศบริสุทธิ์ภายใต้หมู่แมกไม้นานาพรรณ สิ่งเหล่านี้ย้ำเตือนเขาอยู่ทุกวันว่าเขายังคงมีชีวิตอยู่
หลังจากเก็บสัมภาระที่จำเป็นเสร็จเรียบร้อยแล้วเขาจึงเริ่มออกเดินทางอีกครั้ง เทือกเขาโบราณเอนเดรสตั้งตระหง่านท้าทายสายตาของเขา หิมะบนยอดเขาสะท้อนแสงดูน่าทำให้ส่องแสงสีขาวบาดตายิ่งนัก เขาอาศัยความชำนาญในการปีนเขาตั้งแต่ยังเด็กปีนขึ้นไปยังจุดหมายเบื้องบน เพียงครึ่งวันเขาก็มาอยู่ยังปากทางเข้าอุโมงค์โบราณที่ชาวลีเจนไดส์สร้างไว้สำหรับการเดินทางข้ามพรมแดนระหว่างลีเจนไดส์กับไมโตส มาบัดนี้ทางเข้านั้นได้ถูกปิดผนึกเอาไว้อย่างแน่นหนา
เขาหยุดพักชั่วครู่เพื่อสังเกตสภาพต่างๆ หน้าปากทางเข้า เมื่อพบว่ามีช่องเล็กๆ ที่เกิดจากสายลมรุนแรงยามเกิดพายุทำให้ไม้ที่ตีปิดไว้นั้นหลุดลอกออกไปบ้าง เขาตวัดดาบเบาๆ เพียงครั้งเดียวก็ทำให้เกิดช่องเล็กๆ ที่พอให้คลานเข้าไปได้
เขาโยนหีบห่อสัมภาระเข้าไปก่อนจากนั้นจึงนอนลงกับพื้นแล้วเตรียมตัวหงายหน้าโดยใช้ไหล่ไถไปกับพื้น เขาค่อยๆ ดันตัวเองเข้าไปจนกระทั่งเกินครึ่ง มันใดนั้นเองดาบสีดำเล่มหนึ่งก็จ่ออยู่ที่คอหอยของเขา รังสีอำมหิตครอบงำทั่วทุกบริเวณ
ชายผิวดำคนนั้นแต่งตัวเหมือนทหารชั้นสูง สีผมที่ดำเข้มดูกลืนไปกับสีของดาบที่เป็นเสมือนยมทูตที่คอยปลิดวิญญาณมนุษย์
เพียงเสี้ยววินาที เขาใช้ข้อมือยันดาบเล่มนั้นออกไปแล้วใช้มือข้างที่ว่างอยู่ตวัดดาบออกมาจู่โจมไปที่ขาของอีกฝ่าย ชายผิวดำกระโจนหลบไปอย่างหวุดหวิด ทำให้เขามีโอกาสที่จะไถลตัวออกมาจากช่องแคบนั้นได้
โดยไม่เสียเวลา ทันทีที่เขาตั้งท่าได้ ชายผิวดำก็เริ่มลงมืออีกครั้ง มันวิ่งเข้ามาราวกับสายฟ้าฟาด ดาบสีดำเกิดรัศมีเปล่งออกมา พื้นหญ้าปลิวสะบัด
“ศาสตราระดับสูง?” เขาตะลึง
ดาบสีดำที่ตวัดลงมานั้นแรงและเร็ว เขาใช้สันดาบยันวิถีดาบเอาไว้ก่อน แต่ทว่าความรุนแรงเหนือกว่าที่เขาคาดหมาย ทำให้เขากระเด็นออกไปข้างหลัง เมื่อตั้งหลักได้ ดาบที่สองก็พุ่งเข้ามาอีกครั้ง
คราวนี้เขาโต้ตอบบ้าง มือที่จับดาบพลิกดาบให้คว่ำลงในลักษณะปลายดาบแนบไปกับข้อศอก จากนั้นเขาก็เริ่มร่ายศาสตรา รัศมีสีขาวจับทั่วบริเวณดาบส่องสว่างราวกับแสงแห่งดูน่า ชายผิวดำร้องลั่นแล้วฟาดฟันดาบลงมา เขาใช้คมดาบรับ เสียงเปรี้ยงดังลั่นสะท้อนไปทั่วขุนเขา
ต่างฝ่ายต่างกระเด็นออกไปจากที่ยืนอยู่เมื่อครู่ ดูเหมือนว่าชายผิวดำจะได้รับบาดเจ็บภายในจนถึงกับกระอักเลือดออกมา
“หึหึ” มันหัวเราะ
เขาเก็บดาบเข้าฝักใช้เพียงสายตาตรึงอีกฝ่ายไว้กับที่
“สมแล้วที่ได้รับฉายาว่าสายฟ้าสีเงิน”
เขาไม่เอ่ยอะไร
“ท่านคงสงสัยสินะ ว่าข้ามาทำอะไรที่นี่”
“ท่านเป็นใคร” เขาถาม
“หึหึ เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ท่านสนใจชื่อข้า นามของข้านั้นต่ำต้อยยิ่งนัก มิอาจเปรียบได้กับนามอันสูงส่งของท่าน”
“หมายความว่าไง”
“หึหึ ในเมื่อท่านสามารถรับมือข้าได้ คำตอบของท่านคงอยู่อีกไม่ไกล ความพ่ายแพ้ในครั้งนี้ จักเป็นเสมือนยากำลังให้ข้าฝึกฝนตนเองใหม่ จนกว่าเราจะได้เจอกันอีกครั้ง ขอให้ท่านโชคดี ไรซิ่งท๊อป ไรอาซัน สายฟ้าสีเงิน”
พูดจบก็มีสายลมแรงพัดมาจากทิศตะวันตกหอบเอาร่างของชายผิวดำขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้วหายลับไป
“ชายผู้แปลกประหลาด” เขาพึมพำ หลังจากที่แทรกตัวผ่านเข้าไปยังบานประตูทางเข้าที่ถูกปิดไว้ได้แล้วเขาก็เริ่มเดินทางต่อไป
ภายในอุโมงค์โบราณนี้เต็มไปด้วยความมืด กลิ่นเหม็นสาบโหยหวนชวนให้อาเจียน ไรซิ่งต้องกลั้นลมหายใจเอาไว้ กลิ่นพวกนี้อาจทำลายประสาทและสติสัมปชัญญะของเขาได้ ดังนั้นเขาจึงต้องเริ่มวิ่งเพิ่อหาทางออกไปจากที่นี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ สายลมอ่อนๆ ที่พัดมาจากเบื้องหน้าทำให้เขาสามารถรู้ได้ว่าทางออกอยู่ไม่ไกลนัก
แสงสว่างส่องให้เห็นที่สุดปลายทาง มันส่องลอดรูเล็กๆ ที่ปลายถ้ำออกมา เขาวิ่งไปที่ปลายแสงนั้น ทันใดนั้นแสงสว่างที่ลอดเข้ามาก็สะท้อนเข้ากับอะไรบางอย่างเข้าตาเขาจนทำให้ต้องละสายตาไปยังสิ่งนั้น
เขาค่อยๆ เอื้อมมือลงไปเพื่อหยิบสิ่งนั้นขึ้นมา มันเป็นล็อกเกตสีทองอร่ามที่ดูเก่าแก่มากไม่รู้ว่ามันสามารถผ่านมือขโมยต่างๆ มาได้อย่างไร เขาปัดฝุ่นที่ติดอยู่ตามล็อกเกตนั้นออกหมดแล้วจึงค่อยๆ เปิดออกดู
ภาพที่ปรากฏภายในคือชายรูปงามนั่งอยู่บนบัลลังก์รูปสิงโตท่าทางสง่างามน่าเกรงขาม ที่ยืนเกาะแขนไว้คือหญิงงามนางหนึ่งสวมชุดขาวบริสุทธิ์ บนศรีษะของชายผู้นั้นประดับไว้ด้วยมงกุฏอันสูงค่าเพชรพลอยและจินดาต่างๆ ส่องแสงเป็นประกายเมื่อกระทบเข้ากับแสงแดด รูปสลักทั้งหมดทำได้อย่างปราณีตบนเนื้อทองคำที่ล้ำค่า เขาพลิกดูที่ด้านหลังปรากฏข้อความสั้นๆ หนึ่งบรรทัดเป็นภาษาลีเจนไดส์ว่า
“ ราชวงค์ ไรอาซัน แห่ง ลีเจนไดส์ ”
………………………………………………………………………………………………………..
อิสมาอีลรู้สึกตัวอีกทีก็เมื่ออัลฟ่าเดินเข้ามาปลุกเขาเมื่อรุ่งสาง
“หลับสบายมั้ยครับ”
“ก็ดี แต่เรื่องเมื่อคืนทำให้ผมคิดไม่ตกเลย นึกไม่ถึงว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ได้”
“ผมเองก็ยังคาดไม่ถึงเลย ขนาดที่ว่าผมมาประจำการที่ลูโทมินัสได้ 2 ปีแล้วนะครับ ข่าวของเรื่องพวกนี้ยังไม่เคยตกมาถึงหูผมเลยแม้แต่ครั้งเดียว”
“ถ้าอย่างนั้น รูปถ่ายพวกนี้มาได้อย่างไรล่ะ”
“นั่นเป็นผลงานของพวกสนีคครับ”
“สนีค?”
“ครับ พวกนี้ถูกส่งมาเพื่อแฝงตัวตามรัฐบาลของประเทศต่างๆ เพื่อจุดประสงค์ที่ต่างกันไป อย่างครั้งนี้ก็เพื่อสังเกตการณ์เมื่อคราวที่เอเนทอร์เข้าพบปะกับจักรพรรดิเคลสม่าโดยเฉพาะ”
“ผมสงสัยจริง บีแอสเขาระแคะระคายเรื่องพวกนี้ได้ยังไงกันนะ”
“คุณก็รู้ อำนาจของบีแอสมีมากกว่าที่พวกเราคิดเสียอีก โดยเฉพาะอดีตของเขา”
“อดีตของเขา? เคยได้ยินมาว่าเมื่อ 20 ปีที่แล้ว ตอนที่สงครามจักรวรรดิยังคงคุกรุ่นอยู่นั้น เขาเป็นวีรบุรุษสงครามในคราวนั้นด้วยนี่นา”
“อืมมม จริงๆ แล้ว…”
เสียงระเบิดดังขึ้นทำให้การสนทนาจบลง แชซวิ่งมาจากอีกด้านหนึ่งของป่า
“เริ่มแล้ว”
“นึกไม่ถึงว่าจะเร็วขนาดนี้”
“หมายความว่าไงเนี่ย” อิสมาอีลรีบคว้าอาวุธติดตัวแล้ววิ่งตามอีกสองคนไป
“เมื่อคืนเราได้รับการติดต่อมาจากในเมือง ได้ข่าวว่าสนีคของเราสืบมาได้ว่าวันนี้พวกแอนตี้ยูพีโอจะเริ่มปฏิบัติการก่อความไม่สงบอีก”
“กลางป่าเนี่ยนะ”
“ใช่ เพราะว่ากลางป่านี่มีสิ่งหนึ่งอยู่”
“สิ่งหนึ่ง?”
เสียงระเบิดดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ อิสมาอีลหยิบสำรับไพ่ออกมาจากกระเป๋าพกข้างตัว เปิดสลักออกแล้วกรีดไพ่ออกเป็นวงเตรียมพร้อมเอาไว้
หลังจากที่ฝ่ากลุ่มควันออกมาได้ สภาพข้างหน้าก็เผยให้เห็นสนามต่อสู้ย่อมๆ สนามหนึ่ง กลุ่มคนสองฝ่ายกำลังต่อสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่ที่บริเวณลานกว้างที่หญ้าและพืชพันธุ์อื่นๆ ไม่ค่อยขึ้นมากนักทำให้บริเวณนี้กลายเป็นที่ราบกว้างๆ ที่หนึ่ง
“นี่มัน…” อิสมาอีลอุทานออกมา
ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าคือปืนใหญ่ขนาดมหึมาที่บรรทุกอยู่บนแท่นเคลื่อนย้าย สภาพของมันแสดงให้เห็นว่าพร้อมใช้งานได้ทุกเมื่อ
“เทคโนโลยีของไลโนลีเซี่ยนนี่นา” อิสมาอีลพูด
“ใช่ นั่นคือ แกรนด์เดรสทรอยเออร์ ( Grand-Destroyer ) ปืนใหญ่รุ่นใหม่ที่พัฒนาโดยประเทศไลโนลีเซี่ยน” แชซเฉลย
“และนั่นทำให้ข้อสงสัยของเราเป็นจริง”
“ไม่น่าเชื่อเลยนะ ว่าไลโนลีเซี่ยนคิดที่จะทำสิ่งนั้นจริงๆ” อัลฟ่าบอก
“นั่นสิ แต่ก่อนอื่น” อิสมาอีลสะบัดไพ่ในมือปรากฏแสงสีทองล้อมรอบมือของเขา “ผมว่าเราต้องกำจัดเจ้าพวกนี้เสียก่อน” พูดจบไพ่ที่อยู่บนมือของเขาก็พุ่งทะยานออกสู่สนามรบเบื้องหน้าทันที
ไพ่ศาสตราของเขาวิ่งเข้าใส่กองโจรทั้งหลายอย่างแม่นยำ มันเสียบเข้าที่คอของพวกนั้นทุกใบราวกับมีดที่ลับมาจนคมกริบ
“เป็นบุญตาจริงๆ ที่ได้เห็นศาสตราระดับสูง” อัลฟ่าตะโกนพลางรวบรวมสติเข้าไว้ที่ปืนของเขา พริบตาเขาโยนปืนขึ้นไปบนอากาศแล้วถอดมันออกเป็นชิ้นๆ ศัตรูมองตามกันอย่างงงๆ
“คราวนี้ใช้แค่ปืนกลระยะใกล้ก็คงพอ” อัลฟ่ากระโดนขึ้นไปบนอากาศแล้วคว้าจับอุปกรณ์ที่ล่องลอยอยู่บนฟ้าอย่างรวดเร็วเกินกว่าที่สายตาคนธรรมดาจะมองทัน เพียงไม่ถึงวินาทีเขาก็ประกอบปืนเสร็จ ปืนกลที่เพิ่งทำเสร็จใหม่ๆ พ่นกระสุนใส่ผู้คนที่ยืนอยู่ข้างล่างอย่างแม่นยำ ส่งผลให้พวกโจรล้มตายไม่ค่ำกว่าสิบคน
“เร็วและรุนแรง” อิสมาอีลบอก
“ขอบคุณ” อัลฟ่าบรรจุกระสุนด้วยความรวดเร็ว
ฝ่ายแอนตี้ยูพีโอแต่งชุดกันแบบทหารรับจ้างทั่วไปคือเสื้อสีเขียวลายพรางและใส่กางเกงทหาร มีผ้าปิดปากปิดเอาไว้ บนหน้าอกด้านซ้ายจะเขียนตำแหน่งด้วยรหัสเฉพาะ แชซจึงคอยมองหาเจ้าตัวหัวหน้าของงานครั้งนี้จากสัญลักษณ์นี้เอง ในที่สุดเขาก็เจอเจ้าตัวหัวหน้าที่กำลังจุดสายชนวนของปืนใหญ่
ด้วยความรวดเร็วดั่งตำนานกล่าวขาน เขายกไม้เท้าประจำตัวขึ้นแล้วร่ายจักราทันที
“โอม พินาศ” เขาเปล่งพลังออกจากไม้เท้า ลำแสงสีดำแผ่พุ่งไปยังทิศทางที่ถูกกำหนดไว้ด้วยความรวดเร็ว เจ้าตัวหัวหน้าหันหน้ามาเห็นเข้าจึงรีบลนลานถอยหนีออกมาจากที่ตั้งปืนใหญ่
เสียงระเบิดของจักราดังกังวานไปทั่วป่า ทุกสรรพสิ่งหยุดการเคลื่อนไหวของตนเองลงอย่างอัตโนมัติ การโจมตีที่รุนแรงทำให้เกิดกลุ่มควันขนาดมหึมา พอควันจางลง อัลฟ่ากับอิสมาอีลก็จัดการกับพวกที่เหลือเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“พวกแก…” ตัวหัวหน้าพูดเสียงสั่น
“นายคงจะรู้นะว่าสถานะการณ์แบบนี้ใครสมควรที่จะเป็นผู้ถามมากกว่ากัน” อัลฟ่าหันไปหาอิสมาอีล เขาพยักหน้าเบาๆ แล้วพูด
“พวกนายตั้งใจจะทำอะไรกันแน่”
“หึๆ แล้วพวกแกคิดว่าข้าตั้งใจจะทำอะไรเล่า อย่าบอกนะว่าไอ้ที่ตั้งอยู่ข้างหน้าเนี่ย พวกแกไม่รู้จักกัน”
“แกรนด์เดรสทรอยเออร์? แกไปเอามันมาจากไหน”
“นึกว่าพวกแกจะฉลาดกว่านี้เสียอีก” มันแสยะยิ้ม อัลฟ่าเตะเข้าที่ข้างตัวมันอีกทีหลังจากมัดมันไว้กับต้นไม้แถวนั้น
“อย่าเล่นลิ้น” เขาจ้องหน้ามัน เล่นเอามันเงียบไปได้ซักพัก
“คุณชื่ออะไร สังกัดไหน”
“ข้า อีมาตี้ นายกองแห่งแอนตี้ยูพีโอที่ 4008”
“แกคงรู้ว่าเรามีสิทธิถามแกตามกฏบัตรยูพีโอว่าด้วยอนุสัญญาย่อยเชลยศึกและเชลยสงคราม” อัลฟ่าบอก
“ยังไงพวกแกก็เป็นคนออกกฏกันเองอยู่แล้วนี่นา จะมาแคร์ทำไมกันวะ?”
“บอกแล้วไงว่าพวกข้าเป็นคนถาม ใครใช้ให้ถาม”
“เอาเหอะ ยังไงก็ทำตามกฏบัตรละกัน คุณมีสิทธิ์ที่รู้จักพวกเราเช่นกัน ผมอิสมาอีล โยฮาร่า แห่งสำนักงานใหญ่ยูพีโอ หน่วยบัญชาการรบแห่งสภาสูง นี่คุณ แชซ แห่งอัครเมธี เป็นหนึ่งในสภาสูงแห่งยูพีโอ และนี่…”
“อัลฟ่า ไฮนด์ โซโลวิง ผู้บัญชาการหน่วยข่าวกรองพิเศษ ประจำการที่ลูโทมินัส”
“ที่แท้ก็คนใหญ่คนโตทั้งนั้น ว่าแต่ทำไม…”
“ทำไมพวกเราถึงรู้นะเหรอ เพราะพวกแกดูถูกยูพีโอมากเกินไปนะสิ การที่พวกแกขนของที่มีขนาดใหญ่ขนาดแกรนด์เดรสทรอยเออร์ออกมมาที่ลูโทมินัสเนี่ยคิดว่ามันจะพ้นหูพ้นตาของพวกเราไปได้เหรอ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง พวกแกไม่มีวิศวกรที่เก่งพอที่จะสร้างมันขึ้นมาเองได้”
“หึๆ มันก็ถูกแค่ส่วนที่ว่าพวกเราขนมันมาเท่านั้นแหละ”
“แล้วส่วนไหนที่ผิดล่ะ”
“เรื่องอะไรที่ข้าจะบอกความลับขององค์กรให้แกรู้วะ ให้มันตายกันให้หมดเลยไอ้พวกเห็นแก่ตัว”
“เห็นแก่ตัว? ยังไง?” อิสมาอีลเริ่มสนใจกับคำพูดนั้น
“การที่พวกแกตั้งกฏบัตรบ้าบออะไรนั่นขึ้นมาเนี่ย ก็เอาแต่ความสบายของคนใหญ่คนโตทั้งนั้น คนเล็กๆ อย่างพวกข้าไม่มีสิทธ์ไม่มีเสียงที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วยหรอก”
“ถ้าอย่างนั้นแกก็ต้องไปโทษรัฐบาลของพวกแกเองสิวะ ว่าทำไมไม่ทำประชาพิจารณ์”
“เชอะ แล้วคิดว่าถ้าทำไปแล้วมันจะเชื่อเหรอวะ ทั้งกรณีแบ่งแยกไอร์กอน แคปตาโมโปเลีย คุกคอนอาก้า บ่อน้ำมันกลางมหาสมุทรลูนอร์ สิทธิบ้าบออะไรของพวกไอ้พวกบ้าผลประโยชน์งี่เง่าพวกนี้วะ ที่มันจะมาบงการชีวิตพวกคนอย่างข้า”
อิสมาอีลนั่งเงียบไป จริงอยู่ที่เรื่องที่กล่าวมาทั้งหมดมันเป็นเรื่องของผลประโยชน์แต่ก็เป็นเรื่องของมวลชนทั้งนั้น เหมืองแร่ที่ไอร์กอนที่เป็นชนวนจุดระเบิดของสงครามเมื่อสามปีที่แล้วนั้นก็จบลงที่ประชาชนที่ทำอาชีพค้าแร่ต้องเสียภาษีที่ยูพีโอกำหนด ดังนั้นตามที่อีมาตี้กล่าวไว้นั้นก็เป็นความจริงส่วนหนึ่งคือ มันเป็นเรื่องของผลประโยชน์ทั้งนั้น ส่วนแคปตาโมโปเลียนั้น เป็นพื้นที่ที่ยูพีโอจัดไว้สำคัญเผ่าพันธืคนมีปีกเท่านั้นห้ามนุษย์ย่างกรายเข้าไปโดยเด็ดขาด เนื่องจากสาเหตุบางประการ ส่วนเรื่องอื่นๆ นั้นไม่ว่าจะเป็นเรื่องบ่อน้ำมัน คุกคอนอาก้าล้วนแล้วแต่ทำขึ้นเพื่อเรียกร้องภาษีที่แพงลิบกับประชาชนทั้งนั้น
“เอาล่ะ อุดมการณ์ของแต่ละคนย่อมไม่เหมือนกัน เพียงแต่ว่าคุณทำผิดกฏที่เราร่วมสร้างกันขึ้นมาและคนส่วนใหญ่ยอมรับดังนั้น ในฐานะของยูพีโอผมจำเป็นต้องส่งตัวคุณไปยังศาลที่ลูโทมินัสเพื่อให้เขาดำเนินคดีต่อไป อัลฟ่าฝากเรื่องนี้ด้วยนะ”
อัลฟ่าพยักหน้าแล้วหยิบวิทยุสื่อสารออกมาจากเป้สะพายหลัง
“จากซิกม่า-ลูโทมินัส ถึงซิกม่า01 ทราบแล้วเปลี่ยน”
“ชัดเจนลูโทมินัส ว่ามาเลย” เสียงซ่าๆ ดังมาจากอีกฟากหนึ่ง
“ฉุกเฉินระดับซี ส่งมาซัก 3 คนก็พอ ขอรถลำเลียงด้วย”
“ขอ 3 นาที”
“เลิกกัน”
อัลฟ่าหันมาพยักหน้าให้ทั้งสองคน
“เดี๋ยวผมเฝ้าที่นี่เองครับ พวกคุณทั้งสองเชิญตามสบาย”
อิสมาอีลพยักหน้าขอบคุณแล้วชวนแชซให้เดินตรวจสถานที่ ทั่วบริเวณนั่นเต็มไปด้วยควันไฟที่ยังคุกรุ่นอยู่เต็มไปหมด
“ดีนะที่เราได้ข่าวเร็ว”
“นั่นสิ หากเราช้าเพียงก้าวเดียว กระสุนจากปืนใหญ่นี้คงไปถึงใจกลางเมืองเป็นแน่ ไม่อยากคิดสถาพตอนนั้นเลยให้ตายสิ” อิสมาอีลหยิบตราสัญลักษณ์ทหารของแอนตี้ยูพีโอขึ้นมาจากพื้นดิน มันคงกระเด็นมาระหว่างการต่อสู้
สายลมพัดพาหมู่ควันให้จางหายไปอย่างรวดเร็ว สายฝนเริ่มพรำตกลงมากระทบใบไม้ต้นหญ้าเสียงดังลั่นไปทั่วป่า ทั้งสองคนต่างนิ่งไปพูดอะไรต่อกันแม้แต่คำเดียว บรรยากาศรอบข้างไม่เหมาะสมต่อการพูดคุยเป็นอย่างยิ่ง ดังนั้นทั้งสองจึงได้เพียงแต่ตรวจหาสิ่งของสำคัญ เช่น รหัส หรือโน๊ตลับ หรือของทำนองนี้จากกระเป๋าของผู้ตาย
เวลาผ่านไปจนกระทั่งหน่วยปฏิบัติการจับกุมมาถึงและทำการควบคุมตัวอีมาตี้ไปยังศาลยูพีโอ
“ระดับคลาสเอสนะ” อิสมาอีลย้ำกับเจ้าหน้าที่ที่มาปฏิบัติการ เพื่อมิให้ความลับรั่วไหล
“รับทราบครับ ท่านช่วยเซ็นตรงนี้ด้วยครับ”
หลังจากเก็บกวาดพื้นที่เรียบร้อยแล้วเขาก็หันไปถามอัลฟ่า
“ต่อจากนี้ล่ะ”
“ก็คงจะต้องเข้าเมืองหาข้อมูลกับสักพักน่ะครับ”
“หลังจากที่ได้ดูรูปพวกนั้นแล้ว จากนี้ไปเราก็คงอยู่อย่างปลอดภัยอีกต่อไปไม่ได้แล้ว”
อิสมาอีลหวนนึกถึงรูปพวกนั้นแล้วนึก อันตรายอยู่แค่เอื้อม แถมตอนนี้พวกเขายังวิ่งเข้าหามันแล้วด้วย
………………………………………………………………………………………………………..
เมฆค่อยๆ ลอยไปบนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยแสงดาวสุกไสว ไรซิ่งนอนก่ายหน้าผากคิดถึงเรื่องราวต่างๆนานาไปเรื่อยๆ จนผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว
ในความฝันเขาเห็นสิ่งต่างๆ ย้อนกลับไปเมื่อ 20 ปีก่อนครั้งที่อาณาจักรลีเจนไดนส์แห่งนี้ยังรุ่งเรืองอยู่ ประชาชนอยู่เย็นเป็นสุขด้วยภายใต้การปกครองของราชวงศ์ไรอาซัน กษัตริย์ไรซิ่ง อาร์ค ไรอาซัน ทรงปกครองพสกนิกรด้วยทศพิศราชธรรม เต็มเปี่ยมไปด้วยความยุติธรรมและความสงบสุข ใต้ฟ้าผืนนี้ลีเจนไดส์ไม่เคยเกิดสงครามเลยแม้แต่ครั้งเดียว
ไรซิ่งพบว่าตัวเองเดินอยู่ที่ถนนแห่งหนึ่งซึ่งเต็มไปด้วยฝูงชน พ่อค้าแม่ค้าต่างตะโกนเรียกลูกค้ากันเสียงเซ็งแซ่ เขาเเดินฝ่าฝูงคนเข้าไปยังกำแพงเมืองอันสูงใหญ่ที่ตั้งโอบล้อมปราสาทแห่งลีเจนไดส์เอาไว้ ป้อมยามที่อยู่ทุกมุมของกำแพงสามารถมองเห็นได้ทั่วทุกบริเวณไม่ว่าศัตรูจะมาจากทางไหนก็ไม่อาจเล็ดลอดสายตาของเหล่าทหารยามไปได้
ประตูเมืองอันใหญ่โตทำจากเหล็กกล้าตั้งตระหง่านอยู่หน้าเขา โซ่ที่ใหญ่โตคอยชักประตูขึ้นลงด้วยระบบกลไก ประตูที่เปิดอยู่ทำให้มองเห็นภายในเขตปราสาทได้ชัดเจน ไรซิ่งแทบลืมไปว่าตนเองกำลังฝันอยู่
ปราสาทไรอาซันอันโอ่อ่าประดับประดาไปด้วยผ้าแพรหลากสีสันบรรเจิดตาส่องสะท้อนแสงแดดยามเช้าระยิบระยับ สีเหลือง-ดำตัดกันดูน่าเกรงขาม มันคือสีแห่งราชวงค์ไรอาซัน บนพื้นธงมีรูปวิหคอมตะในตำนาน ลาเมียร์ สลักไว้ด้วยเส้นด้ายสีทองอย่างวิจิตรบรรจง ทุกสิ่งต่างบ่งบอกถึงความโอ่อ่าและน่าเกรงขามของราชวงศ์นี้ทั้งสิ้น
ไรซิ่งเดินสวนทางกับเหล่าทหารม้าองครักษ์ที่แต่งกายด้วยเกราะเหล็กกล้าชั้นเลิศสีเงินวับเข้าสู่มหาปราสาทแห่งตำนาน เจ้าม้าสีดำตัวหนึ่งหันหน้ามามองเขาด้วยแววตาอัศจรรย์ใจ เขาก้าวเดินเข้าไปข้างในเรื่อยๆ จนถึงหน้าประตูราชวัง ทหารยามสองคนแต่งชุดเต็มยศคอยรักษาประตูนี้ไว้ตลอดเวลา แต่เมื่อเขาก้าวเท้าเข้าไปทั้งสองต่างก็ทำท่าคารวะเขาด้วยการย่อเข่าลง เขาจึงก้าวเท้าต่อสู่ตัวปราสาท
ข้างในปราสาทก่อสร้างขึ้นด้วยหินสลักอย่างดีสีขาวราวงาช้าง เขาเอามือไล่ไปตามก้อนอิฐสีขาวที่วางซ้อนเหลี่ยมกันอย่างประณีต ธงรบแขวนอยู่ตามผนังปราสาท แผนที่ยุทธภูมิต่างๆ โคมไฟอัญมณีที่ห้อยจากเพดานลงมา ล้วนแล้วแต่สวยงามจับตาจนเกินบรรยายออกมาเป็นบทกวีได้ ไรซิ่งหยุดยืนที่ตรงเชิงบันไดวนที่มุ่งสู่ห้องแห่งราชันย์ ตรงทางพักของบันไดจากตัวห้องโถงที่เขากำลังยืนอยู่นั้นมีภาพสีน้ำตั้งอยู่บนกำแพงที่ว่างด้านตรงข้ามกับเขา
ภาพนั้นคือ ไรซิ่งอาร์ค ไรอาซัน และองค์มเหสี ทั้งสององค์กำลังประทับอยู่ ณ ราชบัลลังก์เหมือนที่เขาเห็นในล็อกเกตนั้น แต่ที่แตกต่างออกไปก็คือชายอีกเด็กชายอีกคนหนึ่งที่อยู่ในอ้อมแขนขององค์มเหสี
เขาเดินตามบันไดวนขึ้นไปพาตัวเองเข้าสู่โลกแห่งความฝันที่ราวกับความจริง สิ่งต่างๆ รอบๆกำแพงปราสาทผ่านสายตาของเขาไปประดุจว่าเขาอยู่ตรงใจกลางแห่งพายุ เขาหยุดเท้าตรงที่หน้าประตูบานใหญ่ทำด้วยทองคำทั้งบานซึ่งมีรูปราชสีห์และวิหคอมตะอยู่ด้านซ้ายและขวาสลักไว้อย่างสวยงาม เขาค่อยๆ ผลักประตูบานใหญ่นั้นออกเบาๆ แสงสว่างจากอีกฝากหนึ่งของประคูส่องสว่างออกมาจนเขาต้องเอามือขึ้นบัง
ภาพที่ปรากฏแก่สายตาเขามันทำให้เขาต้องทรุดตัวลงกับพื้น ณ เบื้องหน้าองค์มหากษัตริย์และองค์มเหสีนั่งประทับอยู่ ณ บัลลังก์ดั่งที่เขาเคยให้ในรูปราวกับภาพวาดที่มีแม่พิมพ์เดียวกัน
องค์ราชาลุกขึ้นยืนแล้วจ้องมาที่เขาอย่างเมตตา ท่านเดินลงมาจากราชบัลลังก์แล้วค่อยๆ ย่างเท้ามายังที่ที่เขานั่งอยู่พลางตรัส
“ลุกขึ้นเถิดบุตรแห่งนางฟ้าแลมนุษย์ เจ้ามิควรที่จะนั่งอยู่ที่ตรงนี้ ที่ที่เจ้าควรอยู่คือข้างกายของข้า”
ไรซิ่งค่อยๆ มองพระพักตร์ท่านแล้วพูด
“มิบังอาจ ข้ามิควรที่จะอาจหาญเทียบรัศมีแห่งองค์ราชันย์”
แล้วเขาก็รู้สึกตัว
“เมื่อสักครู่ท่านตรัสว่า ข้าคือบุตรแห่งนางฟ้าและมนุษย์ หมายความว่าท่านคงรู้เรื่องราวแห่งต้นกำเนิดของตัวข้ามใช่หรือ”
องค์ราชันย์ย่อพระกายลงในระดับเดียวกับเขาแล้วตรัส
“ถูกแล้ว เจ้าคือไรซิ่งท๊อป ดวงดูน่าแห่งไรอาห์ กษัตริย์องค์ต่อไปของรีเจนไดส์”
“ข้าไม่เข้าใจ”
“หึๆ ดูซิ ซิซิเลีย ลูกของเจ้าเหมือนเจ้าราวกับนางฟ้าได้วาดเอาไว้”
“เพคะ” ทางตรัสตอบ พลางเช็ดน้ำตาที่พระพักตร์
ไรซิ่งนิ่งตะลึงอื้ออึงไปหมด เขารู้สึกราวกับว่าตกจากที่สูงแล้วหาจุดจบไม่เจอ ชาติกำเนิดของเขาคืออะไรกันแน่
“องค์ราชา ท่านหมายความว่า”
“จนบัดนี้แล้วยังเรียกองค์ราชาอีกหรือ บุตรแห่งข้า”
“ท่าน ท่านพ่อ” ไรซิ่งรู้สึกได้ว่าหยาดน้ำตาแห่งความปิติหลั่งไหลท่วมท้นออกมาเต็มใบหน้าของเขา องค์ราชาเข้าสวมกอดบุตรแห่งตนเองอย่างแนบแน่นพลางกวักพระหัตถ์เรียกองค์มเหสีลงมาด้วย
ทั้งสามได้รวมเป็นหนึ่งเดียวกันแล้ว
“ท่านพ่อแต่ว่าทำไม…”
“ข้ารู้ว่าเจ้ามีคำถามเยอะมาก เอาเถอะข้าคงจะอยู่กับเจ้าได้ไม่นานนัก เพราะเทพแห่งไรอาห์ท่านคงไม่พอใจนักหากพ่อฝืนคำสั่ง พ่อจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้เจ้าฟัง ทั้งเรื่องสายเลือดแห่งเจ้า และสงครามเมื่อ 20 ปีที่แล้ว”
ทั้งสามลุกขึ้นยืน ไรซิ่งอาร์ค เดินนำไปสู่ห้องนั่งเล่นของปราสาท ทรงนั่งลงบนเก้าอี้แล้วเริ่มเล่าเรื่อง
“เมื่อหลายร้อยปีมาแล้วก่อนที่ทวีปต่างๆ ทั้งหลายจะดำรงอยู่เช่นทุกวันนี้ ปู่ทวดของเจ้า ไรซิ่งเบลด ไรอาซัน เป็นผู้รวบรวมประเทศรีเจนไดส์เอาไว้ ภายใต้การรบกับพวกอมนุษย์ที่อยู่อีกฟากหนึ่งของไรอาห์
การรบครั้งนั้นทำให้ปู่ทวดของเจ้าได้รับพรแห่งเทพอาเรมานด้า องค์มารดาแห่งไรอาห์ ทำให้สายเลือดของเราเป็นนักต่อสู้ที่เสมือนตัวแทนแห่งเทพ 1 ใน 7 ผู้พิทักษ์ในตำนาน
ต่อมาเมื่อปู่ของเจ้า ไรซิ่งรัช ไรอาซันได้ขึ้นสู่บัลลังก์ ก็เป็นเวลาเดียวกับที่ไลโนเลเซี่ยนคิดที่จะเข้ามามีอำนาจในไรอาห์ การเข้าร่วมในสงครามแห่งไรอาห์ครั้งนั้น ปู่ของเจ้าได้รับชัยชนะอย่างท่วมท้นเพราะสายเลือดของเราคือสายเลือดแห่งเทพ ดังนั้นพวกมารอย่างจักรวรรดิปีศาสจนั้นไม่มีทางย่างกรายเข้าสู่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์นี้ได้อย่างแน่นอน
ทว่า…ดินแดนข้างเคียงกลับกลายเป็นหนอนบ่อนไส้ หัวหน้าเผ่าของไมโตสได้หักหลังราชอาณาจักรของเรา ทำให้จักรวรรดิไลโนลีเซี่ยนเข้ามาตั้งอยู่ ณ ทวีปนี้ได้ จากรุ่นของพ่อข้าสู่รุ่นของข้า กำแพงแห่งมหาราชวังกลับต้องทลายลงด้วยเงื้อมมือของอดีตมิตร ผู้คนล้มตาย เกิดโรคระบาดทั่วทุกหย่อมหญ้า พ่อจำเป็นต้องสละราชบังลังก์และทำให้ราชวงศืไรอาซันสิ้นสุดลงนับแต่บัดนั้น สิ่งสุดท้ายที่ข้าและพี่น้องสามารถทำได้คือ ฆ่าเจ้ามาร เอเนทอร์ เดธรายได้ แต่นั่นก็หมายความว่าข้าต้องแลกเอาชนะนี้มาด้วยชีวิต ใช่รวมถึงแม่เจ้าด้วย”
ไรซิ่งนั่งนิ่ง มาบัดนี้ข้อปริศนาทั้งหมดก็ได้ไขกระจ่างหมดแล้ว เขารู้สึกเคียดแค้นไลโนลีเซี่ยนเป็นอย่างมาก ด้วยเหตุที่ทำให้สายเลือดของเขาต้องขาดสะบั้นและเขาต้องกลายมาเป็นกษัตริยืที่ไร้บัลลังก์ แต่ทั้งหมดนั่นกลับไม่ใช่เหตุผลที่เขาเจ็บใจมากที่สุด
“ข้าต้องพรากจากพวกท่านนานถึง 20 ปีเต็ม เป็นเสมือนคนไร้ซึ่งพัสถานพักพิง ไร้ผู้ให้กำเนิด ไร้ซึ่งสกุลรุนชาติ ข้าแสนสมเพชตัวเองจึงพยายามประกาศให้ไรอาห์รู้ว่าข้าก็มีตัวตน”
“ก่อนตาย ข้าให้สหายรักของข้า คาลาสม่า เป็นผู้สั่งสอนเจ้าจนกว่าเจ้าจักสามารถชี้ชะตาตนเองได้”
ไรซิ่งยิ้มเล็กน้อย
“เป็นท่านพ่อนี่เองที่ให้อาจารย์เขี่ยวเข็ญข้า”
“แต่เมื่อผลไม้ที่คาลาสม่าเพาะบ่มไว้สุกงอม ใครเลยเล่าจะทราบได้ว่า ผลไม้นั้นคือผลไม้แห่งสวรรค์”
“ท่านพ่อพูดเกินไป”
“ข้าไม่ได้พูดเกินไป เจ้าผู้มีสายเลือดแห่งแสงสว่างของดวงดูน่าห์ย่อมพิเศษกว่าสายเลือดทั่วๆ ไป”
ทั้งสามคนพ่อแม่ลูกหัวเราะพร้อมกัน เวลาแห่งความสุขไหลผ่านไปอย่างรวดเร็วราวกับว่ามันไม่อยากให้คนที่ยึดติดกับมันยืนอยู่ ณ บางช่วงเวลามากเกินไป
ในที่สุดเวลาก็ไม่ได้ให้เพียงแค่ความสุข
“เอาล่ะ” มหาราชันย์ลุกขึ้น ทรงเดินไปยังแท่นประทับดาบที่อยู่สูงขึ้นไปบนเชิงเทิน
“นี่คือดาบแห่งราชวงศ์เรา ถึงเวลาแล้วที่เจ้าจะได้มันไปใช้” ทรงหยิบดาบเล่มใหญ่ที่ด้ามประดับประดาไว้ด้วยผลึกต่างๆ อย่างดงาม ตัวดาบเป็นสีแดงฉาดตลอดทั้งเล่ม
“เวลาเจ้าฟาดดาบเล่มนี้ออกไปมันจะส่องประกายแสงสีทองออกมา เป็นสัญลักษณ์แห่งราชวงศ์เรา รับมันไว้ซะ ไรซิ่งท๊อป ไรอาซัน! ข้าต้องไปแล้ว จงกอบกู้ราชวงศ์ไรอาซันขึ้นมาให้ได้ด้วยสองมือของเจ้า จดจำข้าและแม่เจ้ารวมทั้งบรรพชนทุกท่านเอาไว้ในหัวใจ เพราะพวกเราจักอยุ่ในใจเจ้าตลอดไป ข้ามห่วงแห่งเวลาและวนเวียนอยุ่รอบกายเจ้า ลาก่อนบุตรแห่งข้า ลาก่อน”
ร่างของทั้งสองเริ่มลางเลือน ปราสาทกลับกลายเป็นท้องทุ่งหญ้า โคมไฟระย้ากลายเป็นก้อนเมฆ และผนังกำแพงที่ประดับประดาไว้อย่างดีกลับกลายเป็นเพียงโขดหินขนาดใหญ่ที่วางรายล้อมท้องทุ่งหญ้าเท่านั้นเอง
ไรซิ่งแหงนหน้ามองหมู่นกที่โผผิน ลุกขึ้นยืนพร้อมกับดาบในมือ หลับตาแล้วฟาดมันออกไป ทั่วทั้งท้องฟ้าไรอาห์ก็ปรากฏแสงสว่างสีทองจ้าไปหมด
บัดนี้ราชวงศ์ไรอาซันกลับมาทวงบัลลังก์แห่งเจ้าคืนแล้ว!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น