ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บรรพที่หนึ่ง \" ปฎิบัติการซิกม่า \"
ปฐมบทแห่งภาคมหาสงคราม
บรรพที่ 1
“ ปฏิบัติการพิเศษ - ซิกม่า ”
เดือนพฤษภาคม สุริยะศักราชที่ 187
ตึกยูพีโอบิวดิ้ง มาณวก อัครเมธี เซนทรัล คอนติเนนเซ่
ภายใต้ท้องฟ้าสีครามอันสดใส สิ่งก่อสร้างที่เด่นตระหงานตระการตาเบื้องหน้าผู้คนที่กำลังสัญจรไปมานั่นก็คือ ตึกสำนักงานใหญ่ของยูพีโอนั่นเอง
ความสูง 77 ชั้นของอาคารทำให้ภูเขาสิงขรบรรพตที่ตั้งเป็นเทือกทางทิศตะวันตกนั้นดูเล็กลงไปทันตา เสียงพูดคุยของผู้คนที่เดินไปมาทำให้ชายคนที่ลงมาจากรถต้องถอนหายใจ
บนชั้นสูงสุดเห็นเป็นรูปวงแหวนล้อมรอบตัวอาคารอยู่ก็คือห้องทำงานของระดับสูงสุดนั่นเอง เขาก้าวเข้าไปยังตัวอาคาร รปภ.รี่เดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว
“ขอบัตรด้วยครับ” เขายื่นบัตรสีทองออกไป ชั่วครู่เขาก็ก้าวเข้ามาในลิฟท์สำหรับเจ้าหน้าที่แล้ว
“ไปชั้นไหนคะ” เจ้าหน้าที่ผู้หญิงถาม
“ชั้น 77 ครับ นี่กุญแจ” เขาตอบพลางยื่นกุญแจพิเศษให้ หญิงสาวหยิบมันมาแล้วรูดกับคอมพิวเตอร์เหนือปุ่มหยุดฉุกเฉิน เสียงปี๊บเบาๆ บอกได้ว่ารหัสถูกต้อง
เพียงชั่วครู่เดียว เขาก็มาถึงอาคารวงแหวนชั้น 77 ทางเดินปูพรมสีน้ำเงินคาดชมพูเป็นแนวตลอดทั้งอาคาร เขารีบก้าวเข้าไปตามทางที่ลูกศรชึ้ว่า “ที่ทำงานผู้อำนวยการ”
เขากล่าวทักทายเลขาหน้าห้องอย่างเป็นกันเอง แม้หน้าตาของเขาอาจจะเทียบไม่ได้กับดาราตามโทรทัศน์ แต่เขามั่นใจในรูปร่างและส่วนสูง 185 ซม. นี้เป็นอย่างมาก มีคนเคยบอกว่าคิ้วที่เข้มของเขานั้นรับกับคางเป็นอย่างดี แต่เขากลับไม่เห็นว่ามันเข้ากันตรงไหนเลย
“วันนี้มาเลื่อนขั้นเหรอคะ” เลขาคนนั้นแซว
“อีกไม่นานหรอกครับ ท่านอยู่ใช่มั้ย” เขารีบจัดแต่งทรงผมหยักศกของเขาให้เข้าทรง
“เชิญข้างในเลยคะ ท่านทานข้าวเช้ารออยู่”
เขาก้าวไปเปิดประตูห้อง พรมน้ำเงินนำไปสู่ห้องโอ่โถงคลาสสิคแห่งหนึ่งตบแต่งไว้อย่างดี ข้างหน้าเป็นโต๊ะทำงาน ส่วนโต๊ะทานอาหารอยู่เยื้องไปทางขวามือของห้อง
“มาเร็วจัง อิสมาอีล” ชายแก่กล่าวทักเขาก่อนพลางลุกขึ้นจากจานอาหารที่ว่างเปล่าแล้ว
“ผม อิสมาอีล โยฮาร่า ระดับเอส รายงานตัวครับ”
“ตามสบาย” ชายแก่กล่าวพลางหยิบผ้าเช็ดปากขึ้นมาคลี่ออก
“คราวที่แล้วหนักน่าดูเหมือนกันนะ” เขากล่าวต่อเมื่อเห็นว่าคู่สนทนายังเงียบ
คราวที่แล้วหมายถึงปฏิบัติการที่เมืองคอนอาก้า ประเทศไมโตส ที่นั่นเป็นสถานจองจำนักโทษที่มีค่าหัวเกินหลัก 100 ล้านเรน่าขึ้นไป งานที่เขาต้องไปทำก็คือคุมตัวนักโทษโหดคนหนึ่งที่มีชื่อว่า โซรานญี่ หรือที่รู้จักกันในนาม เพชรฆาตทมิฬ เขาเป็นคนวางกองกำลังประสานงานกับตำรวจของประเทศลูโทมินัสเพื่อทำการจับกุม ปรากฏว่ามีนายตำรวจตายในหน้าที่ 5 นาย ยูพีโอสั่งสายฟ้าฟาดลงมาว่าให้เขาจัดการในระดับสูงสุด-จับตาย!
ภายหลังจากการซุ่มดูท่าทีของมันแถวๆ ชายแดน ภายในเวลา 30 ชั่วโมงหลังคำสั่งเขาก็สามารถนำตัวมันมาลงเอยที่คอนอาก้าจนได้ แต่จนแล้วจนรอด ไอ้โหดนักฆ่าร้อยศพคนนี้ก็พยายามแหกคุกออกมาอีก ดังนั้นก็เป็นหน้าที่ของเขาอีกเช่นเคยที่จะลากมันกลับไป วันนั้นเป็นวันที่หิมะตกหนัก เขายืนมองคุกคอนอาก้าอยู่ภายนอกจนกระทั่งยาสูบของเขาหมดไปหลายมวน มันก็โผล่ออกมาตรงที่เขายืนอยู่พอดี โซรานญี่ใช้วิธีติดสินบนเจ้าหน้าที่ภายในขอแผนที่คุกคอนอาก้าและด้วยความร่วมมือของสมาชิกแก๊งค์เก่าทำให้มันได้อุปกรณ์หลบหนีครบครัน แต่น่าเสียดายที่หิมะกลบฝาท่อระบายน้ำจนเขาเผลอยืนทับมันไว้ ล่าสุดได้ข่าวว่าโทษตัดสินประหารออกมาแล้ว
“ครับ เป็นเพราะโชคช่วยด้วยในส่วนหนึ่ง” เขากล่าวตอบ
“อย่าลืมเตือนผมให้หางานเบาๆ ให้คุณบ้างนะ” บีแอสกล่าวติดตลก
“หมายความว่าคราวนี้ก็…”
“ใช่ เหมือนอย่างเคย” เขากล่าวพลางขยับแว่นตาขึ้นลง มันสะท้อนให้เห็นแววตาที่ว้าวุ่นสีเขียวอ่อนของเอาวูบวาบไปมา ผมสีดอกเลาแสดงร่องรอยของการผ่านประสบการณ์อันล้ำค่ามาอย่างโชกโชน รอยย่นและรอยตีนกาขยับไปมาตามจังหวะมือ “เป็นภาระกิจลับสุดยอด ตามมาทางนี้สิ” เขาพาเดินเข้าไปในอีกห้องหนึ่ง ภายในมีเจ้าหน้าที่ระดับเดียวกับเขาและสูงกว่าทำงานกันอยู่ง่วนไปหมด
บีแอสมาหยุดตรงแผนที่คอมพิวเตอร์ พลางชี้ให้ดูจุดเล็กๆ 4 จุด
“คุณรู้ไหมนี่หมายถึงอะไร”
“ดูจากรูปภาพและตำแหน่งแล้ว น่าจะเป็นพิกัดของสมดุลย์แห่งไรอาห์ ใช่ไหมครับ”
สมดุลย์แห่งไรอาห์คือเสาที่ตั้งตระหง่านอยู่ตามทวีปทั้ง 4 จะไม่มีก็แค่แคปตาโมโปเลียเท่านั้น ตามความเชื่อของชาวไรอาห์ เสาทั้ง 4 ต้นนี้คือจุดกำเนิดแห่งพลังของไรอาห์ หากขาดสมดุลย์ทั้งสี่แล้ว วันนั้นคือวันสิ้นไรอาห์ ดังนั้นทวีปทั้ง 4 จึงมีการแต่งตั้งผู้พิทักษ์ขึ้นมาเพื่อทำการปกป้องดูแลเสาทั้งสี่ต้นนี้ โดย 15 ปีจะมีการคัดเลือก 1 ครั้ง ครั้งละ 16 คน คือ 4 คน ประจำ 1 ต้น โดยการคัดเลือกนี้จะให้ผู้ปกครองทั้ง 7 ประเทศมาร่วมเป็นกรรมการคัดสรรด้วย โดยมียูพีโอเป็นประธานในพิธี การคัดเลือกมีเป็นประจำในเดือน 8
“เธอคงรู้ว่าการคัดเลือกผู้พิทักษ์ครั้งล่าสุดนี้ก็คือในอีกสามเดือนใช่มั้ย”
“แน่นอนครับ” เขาตอบ สงสัยเหลือเกินว่าภาระกิจคราวนี้จะออกมาในรูปแบบไหน
ราวกับรู้คำตอบ บีแอสยื่นเอกสารปึกใหญ่ที่วางอยู่บนโต๊ะปฏิบัติการมาให้เขา หน้าซองเขียนเอาไว้ว่า “ ลับสุดยอด สำหรับปฏิบัติการซิกม่า ”
“นี่คือ…”
“งานของเธอ”
“ซิกม่าเหรอครับ”
“ใช่ ลองอ่านรายละเอียดข้างในดู มีอะไรไม่เข้าใจก็” ชายแก่กวักมือเรียกนายทหารคนหนึ่งเข้ามา “ถามคุณอเลนได้เลยนะ เขาเป็นหัวหน้าของคุณในภาระกิจคราวนี้”
นายอเลนผงักหน้าเบาๆ อิสมาอีลยื่นมือไปให้จับ
“ภาระกิจคราวนี้จะเป็นต้องให้คุณรับหน้าที่เป็นแนวหน้า เพราะฉะนั้นเดี๋ยวตามผมมาที่ห้องแล็ปด้วยนะครับ” อเลนกล่าวพร้อมทั้งหันไปทางบีแอส
“ท่านครับ การเตรียมการของทางฝ่ายลูโทมีนัสก็พร้อมแล้วครับ”
“ดีมาก เอาล่ะ โมฮาร่า คุณมีเวลาศึกษางานและซักถามข้อสงสัยภายใน 48 ชั่วโมงเท่านั้น วันเสาร์นี้ แปดนาฬิกาตรงมาพบผมที่ลานบินที่สาม แค่นี้ล่ะ”
พูดจบบีแอสก็เดินไปหาชายที่นั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์สอบถามเรื่องเกี่ยวกับภูมิศาสตร์อะไรสักอย่าง อิสมาอีลเดินตามอเลนไปยังห้องแล็ป ในระหว่างนั้นเขาหยิบปึกเอกสารภาระกิจขึ้นมาอ่านคร่าวๆ ได้ใจความว่า ภาระกิจคราวนี้เขาต้องเข้าไปยังลูโทมีนัส ประสานงานกับหน่วยย่อยที่นั่น แล้วจะเริ่มปฏิบัติงานขั้นที่สองที่นั่นอีกที
ภายในห้องแล็ป เขาถูกจัดการเรื่องบัตรประจำตัวใหม่เรียบร้อย นอกจากนั้นยังทำการกำหนดรหัสในระหว่างปฏิบัติการด้วย หลังจากที่แยกกับอเลนแล้วเขาก็มุ่งหน้ากลับบ้านเพื่อเตรียมการสำหรับใน 48 ชั่วโมงข้างหน้า
………………………………………………………………………………………………………..
เสียงนาฬิการบอกเวลาดังขึ้น ตัวเลขที่หน้าปัดบอกเวลา 6 โมงตรง เขาลุกขึ้นยืดแข้งยืดขาแล้วเดินเข้าห้องน้ำอย่างงัวเงีย หลังจัดการภาระกิจส่วนตัวแล้วก็เปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบชุดทำงานออกมา เขาลากกระเป๋าที่จัดเตรียมไว้เมื่อคืนเรียบร้อยแล้วออกมาวางไว้ที่หน้าห้อง เดินเข้าครัวเปิดตู้เย็นที่ทำงานด้วยระบบเสียงออกแล้วหยิบนมออกมาดื่มรวดเดียวหมด พอแล้วสำหรับอาหารเช้าของเขาก่อนปฏิบัติการ
เขาเอาของทั้งหมดไปวางไว้ที่หน้าบ้าน ไม่เกินอึดใจรถที่อเลนเตรียมไว้ให้ก็มารับเพื่อไปยังสนามบินของยูพีโอที่เมืองเทพพิทักษ์ ทางเหนือของอัครเมธี
หลังจากที่หลับไปงีบหนึ่งสั้นๆ ภายในรถ เขาก็รู้สึกตื่นตัวเต็มที่ เป็นแบบนี้ทุกครั้งก่อนออกทำงาน ต้องนอนสักงีบเล็กๆ เพื่อความสบายใจ
รถจอดที่หน้าทางเข้าสนามบินตอนเวลา 7 โมงครึ่ง เหลือเฟือสำหรับการเตรียมพร้อม เขายื่นบัตรผ่านให้กับยามหน้าทางเข้าแล้วก็เดินไปขึ้นลิฟท์เพื่อไปยังสนามบินของระดับสูง
ลานบินที่สามนั้นหาไม่ยาก โดยเฉพาะในเวลาอย่างนี้เพราะมีเพียงลานบินนี้ลานบินเดียวเท่านั้นที่เต็มไปด้วยผู้คน บีแอสและอเลนรอเขาอยู่นานแล้ว
“เอาล่ะ ที่นี้ฟังหน้าที่ของคุณเมื่อไปถึงที่นั่นแล้วนะ ก่อนอื่นคุณต้องจอดเครื่องบินเอาไว้ที่ชายป่าแถวๆ ตอนใต้ของคาลามาเนีย ห่างจากเมืองหลวงลูโทมินัสคืออินทาเนียประมาณ 10 ไมล์ ให้คุณเดินทางจากที่นั่นไปยังจุดนัดพบคือ พิกัด H-8 ที่นั่นคุณจะพบกับเจ้าหน้าที่ของเราแล้วเขาจะแจงหน้าที่ต่อไปให้คุณเอง”
“มีคำถามอะไรไหม” อเลนกล่าวหลังบีแอสพูดจบ
“ทำไมให้ผมไปทำงานนี้ครับ เรื่องนี้ท่านก็รู้ว่าผมยังไม่ใช่แนวหน้าเลยทีเดียว”
“แต่ผมมั่นใจในศิลปะการเอาตัวรอดของคุณ” บีแอสกล่าวยิ้มๆ
อิสมาอีลเข้าใจในทันที งานนี้ไม่จำเป็นต้องใช้ทักษะสายลับ หากแต่ต้องใช้สมองและกำลังเข้าช่วยด้วย เขากำลังทำหน้าที่ในระดับเสี่ยงภัยขั้นสูง สัญชาติญาณภายในของเขาบอกอย่างนั้น
“ในเมื่อไม่มีคำถามแล้ว ก็ขอให้คุณโชคดีในการเดินทางครั้งนี้นะ” ทั้งสองกล่าวอำลา
อิสมาอีลเดินขึ้นเครื่องบินพิเศษแบบบังคับคนเดียวรุ่น ยูพีโอ-07 ความเร็วเหนือเสียงทำให้เหมาะที่จะเดินทางไปยังที่ไกลๆ ได้ ภายในมีระบบนำร่องอัตโนมัติทำให้ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องการขับขี่ เบาะนุ่มสบายและการใช้งานก็ไม่ยุ่งยาก เจ้าหน้าที่หลายคนจึงชอบรุ่นนี้มากเป็นพิเศษ
เวลา 8 นาฬิกา เขาก็ขึ้นมาอยู่เหนือแผ่นดินอัครเมธีแล้วในระดับความสูง 15000 ฟุต
………………………………………………………………………………………………………..
เสียงน้ำตกดังแว่วเข้ามาในโสตประสาททำให้เขารู้สึกตัวขึ้น ขณะนี้เขาอยู่ท่ามกลางธรรมชาติอันแวดล้อมไปด้วยแมกไม้นานาพรรณ สีเขียวอ่อนของต้นสนในป่าลึกและความใหญ่โตของมันทำให้เขาดูเล็กกระจ้อยร่อยเสียเหลือเกิน เขาเริ่มเดินไปเรื่อยๆ หลังจากที่หยุดพักค้างแรมมาเป็นเวลาประมาณ 4 ชั่วโมง เมื่อสามวันที่แล้วเขายังอยู่ที่ไมโตสใจกลางของไมโตสคอนดัสอยู่เลย หลังจากที่เสียเวลาไปกับการตระเตรียมสัมภาระเขาก็เริ่มออกเดินทางสู่นครโบราณลีเจนไดส์ จากคำบอกเล่าของหมู่บ้านกลางป่าที่เพิ่ง ผ่านมาสองวันที่แล้วทำให้รู้ว่าอีกไม่นานเขาจะเข้าสู่ชายแดนของลีเจนไดส์ สิ่งแรกที่บ่งชี้ก็คือพรมแดนธรรมชาติที่ตั้งตระหง่านมานานกว่าล้านปี ภูเขาเอนเดรส
เขาหยุดพักอีกครั้งที่ตีนเขา นึกถึงคำพูดของท่านผู้เฒ่าที่ฝากฝังไว้ก่อนตาย “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เมื่อข้าตายไปแล้วขอให้นำวิญญาณแห่งข้ากลับคืนสู่มาตุภูมิ แล้วเมื่อถึงวันนั้นท่านจะได้ทราบชาติกำเนิดแห่งตัวเอง” เขาเติบโตมา 20 ปีเต็มภายใต้การดูแลของผู้เฒ่าที่เขาไม่ทราบชื่อเรียกจนติดปากว่าผู้เฒ่าจนวันตาย เขาเป็นใครมาจากไหนไม่เคยคิดที่จะรู้ เพียงแต่เมื่ออยู่ตามลำพังสิ่งเหล่านี้จึงกลายเป็นปริศนาที่ต้องการคำตอบ
ลมหนาวจากที่ราบสูงพัดมาแผ่วเบาคล้ายเสียงกระซิบแห่งวิญญาณธรรมชาติ เขาปีนป่ายขึ้นไปสู่ยอดเขาด้วยความไม่ยากลำบากนัก ลักษณะของภูเขาเอนเดรสเป็นหินทรายเสียส่วนใหญ่และด้วยความที่เขาฝึกฝนวิชาการต่อสู้มาตั้งแต่ยังเด็ก (เท่าที่เขาจำความได้) จึงทำให้กล้ามเนื้อที่บึกบึนของเขาไม่ครั่นคร้ามกับสิ่งเหล่านี้ ทุ่งหญ้าที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าสายตาทำให้คลายความเหนื่อยล้าไปบ้าง เขาค่อยๆ ผ่อนก้าวเดินให้ช้าลงเพื่อสูดรับกลิ่นไอจากธรรมชาติรอบๆ ตัว กลิ่นดอกไม้ป่าหอมหวลลอยคลุ้งภูมิประเทศทำให้เขานึกถึงเหล่าทวยเทพที่เริงระบำอยู่ ณ ที่นี้ ยามสเลย์ (พระจันทร์) เต็มดวง หนทางเดินที่มนุษย์ทำขึ้นทอดยาวออกไปไกลสุดสายตา เขาเดินเตะก้อนหินกลิ้งไปข้างหน้าเรื่อยๆ อย่างไม่มีอะไรทำ
เมื่อพ้นบริเวณทุ่งหน้าก็เข้าสู่ป่าทึบ ต้นสนสูงตั้งตรงตลอดแนวซับซ้อนยิ่งใหญ่และน่ากลัวเกินกว่าที่จะเข้ามาเดินทอดน่องอย่างสบายอารมณ์ แสงยามบ่ายส่องผ่านใบสนที่เบียดเสียดกันลงมาสู่พื้นดิน เขานั่งพักที่โขดหินใหญ่แกะเสบียงที่พกออกมากิน เสียงป่าดังแว่วเข้ามาเมื่อพยายามเตือนอะไรบางอย่างกับเขา ผู้เฒ่าสอนเรื่องการฟังเสียงสรรพสิ่งรอบข้างกับเขาตั้งแต่ยังเด็กทำให้เขาคุ้นเคยกับเสียงแปลกๆ ที่ดังแว่วเข้ามาเวลาที่เขาอยู่คนเดียว โดยมามักจะเป็นนกคุยกันหรือเสียงสายลมที่พัดมา แต่ทว่าคราวนี้กลับไม่ใช่เสียงที่สงบอย่างนั้น
มือกระชับดาบยาวที่สะพายหลังมาเตรียมพร้อมทุกช่วงลมหายใจ ตาของเขาจ้องตรงไปยังพุ่มไม้เบื้องหน้า นานเท่านาน เหงื่อเริ่มไหลรินทำให้เขาต้องยกมือขึ้นปาด ทันใดนั้นเอง สิ่งมีชีวิตรูปร่างประหลาดก็พุ่งผ่านออกมาจากเป้าหมายเบื้องหน้า
มันคอยโอกาสที่เหยื่อสูญเสียสมาธิอย่างเยือกเย็น แต่สำหรับเขา มันไม่ง่ายขนาดนั้น หากจะต้องตกเป็นเหยื่อ ผู้ที่ล่าคงจะต้องเหนื่อยหน่อย
เขาชักดาบออกมาด้วยความเร็วที่ตามันมองไม่ทัน ประกายดาบตวัดแล่บราวสายฟ้าฟาดในยามพายุก่อกำเนิด ดาบแรกเขาเล็งไปที่ขาของมันเพื่อหยุดการเคลื่อนไหว
เสียงร้องดังโหยหวนไปทั่ว มันถอยกรูดออกไปยืนคุมเชิงอยู่ไม่ไกล ที่แท้เป็นเสือตัวใหญ่สีดำทมิฬ เขาจ้องตามัน มันจ้องตาเขา ภาษาของธรรมชาติสื่อสารกันด้วยสายตาโดยไร้ซึ่งคำบรรยายใดๆ ทั้งปวง
เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายมีกำลังที่เหนือกว่า เสือดำจึงถอนตัวออกจากการต่อสู้ เขาค่อยๆ เก็บดาบหลังจากที่มันจากไปไกลแล้ว เก็บสัมภาระแล้วเริ่มเดินทางต่อ
………………………………………………………………………………………………………..
การเดินทางช่างยาวไกลนัก อิสมาอีนตื่นขึ้นมาจากความฝันอันแปลกประหลาด พักนี้เขาฝันเห็นภูมิประเทศอันแปลกประหลาดไม่เคยพบเคยเห็นบ่อยครั้งมาก แต่พอตื่นขึ้นกลับลืมมันไปเสียหมด
เขาขยับตัวขึ้นนั่งปรับเบาะนักบินให้ตั้งตรงแล้วเปลี่ยนจากโหมดอัตโนมัติให้กลับสู่โหมดธรรมดา คันบังคับยื่นออกมาจากแผงหน้าปัด เขายื่นมือไปจับมันแล้วเริ่มปรับทิศทางบิน หลังจากเดินทางประมาณ 10 ชั่วโมง ขณะนี้เขากำลังเข้าสู่น่านฟ้าของประเทศลูโทมีนัสในทวีปเลฟอร์ซ่าแล้ว คำสั่งลับสุดยอดนั้นรวมไปถึง “ ห้ามให้คนนอกรู้เรื่องที่กำลังกระทำไม่ว่าจะเป็นการเดินทาง การสื่อสารทั้งปวง ” ดังนั้นเมื่อเข้าสู่ระยะที่เรดาร์จากประเทศลูโทมีนัสสามารถจับสัญญาณได้ เขาก็เริ่มหาจุดลงทันที ทางตอนใต้ของประเทศเป็นเขตป่าทึบเหมาะสำหรับการพรางยานดังนั้นเขาจึงเลือกบริเวณที่ดูปลอดภัยแล้วทำการลงจอด
ไอพ่นแนวตรงถูกขับออกมาจากท่อข้างล่างของยานเพื่อประคองตัวลงในแนวดิ่ง ยานค่อยๆ ร่อนลงในเขตป่าจากนั้นไม่ถึง 2 นาที อิสมาอีน โยฮาร่า ก็เข้ามาสู่ประเทศลูโทมินัส
เขายกข้อมือขึ้นเพื่อดูเวลาและสถานที่ หน้าปัดไฮเทคบ่งบอกว่าขณะนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนตรงตามเวลาท้องถิ่น และเขากำลังอยู่ที่คาลามาเนียตอนใต้ ห่างจากพิกัดปฏิบัติการประมาณ 10 ไมล์ เขาหยิบสัมภาระออกมาจากยานเพื่อเตรียมตัวเดินทาง
คาลามาเนียขึ้นชื่อในเรื่องธรรมชาติอันสวยงามมาก มีน้ำตกธรรมชาติชื่อดังประมาณ 10 กว่าแห่ง เขาเคยมาเที่ยวตอนพักร้อนที่แล้วนี้เอง กลิ่นใบของต้นไม้ใหญ่หอมฟุ้งกระจายไปทั่ว พื้นดินเต็มไปด้วยใบไม้แห้งที่ร่วงลงมาสู่พื้นดิน ตอนนี้เข้าสู่หน้าฝนแล้วในลูโทมินัส ดังนั้นเวลาเดินมักจะเจอปัญหาเกี่ยวกับน้ำที่ขังอยู่เป็นแอ่งเต็มไปหมดซึ่งเป็นอุปสรรคสำคัญของการเดินทางในครั้งนี้ แต่สำหรับเขาผู้เคยผ่านสรมภูมินรกมามากกว่านี้แล้วนั้นแค่นี้ถือว่ายังสบายมาก
ดวงดาวบนท้องฟ้าส่องแสงระยิบระยับสวยงาม ผู้คนทั่วไปไม่สามารถเห็นภาพเช่นเดียวกันนี้ได้ตามเมืองใหญ่อย่างอัครเมธี ตัวเขาเองหากสามารถเลือกที่อยู่ได้ก็คงเลือกมาที่นี่ แต่ด้วยปัญหาด้านการงานทำให้เขาต้องจมปลักกับปัญหารถติดในเมืองใหญ่ต่อไป เขามองดาวแล้วพลันนึกถึงเมื่อสมัยสงครามระหว่างไลโนลีเซี่ยนกับไมโตส เมื่อประมาณ 3 ปีมาแล้ว สงครามครั้งนั้นเขาปฏิบัติหน้าที่เป็นทหารของยูพีโอซึ่งเป็นกองกำลังผสมของนานาประเทศ งานที่ได้รับมอบหมายคือเข้าหยุดยั้งการเข้าโจมตีทางอากาศของไลโนลีเซี่ยน ตอนนั้นสาเหตุของสงครามคือการแย่งชิงพื้นที่แร่ธาตุที่สำคัญของไรอาห์คือ ไอร์กอน ซึ่งปัจจุบันกลายเป็นดินแดนในความดูแลของยูพีโอไปแล้ว หลังจากที่ได้รับมอบหมายภาระกิจแล้ว เขาก็นำกำลังทหารบุกเข้าไลโนลีเซี่ยนเพื่อสกัดการโจมตีทางอากาศ แต่แล้วก็ต้องพบกับความสูญเสียอย่างยิ่งใหญ่เมื่อข้าศึกของอีกฝ่ายนำกองกำลังเวทย์มนต์ออกมาใช้ซึ่งผิดหลักการทำสงครามว่าด้วยสนธิสัญญาระหว่างประเทศ
ในไรอาห์นั้นมีบุคคลพิเศษอยู่สองประเภทคือ พวกใช้ศาสตราและพวกใช้จักรา พวกใช้ศาสตราคือ พวกที่สามารถใช้อาวุธได้อย่างกับมีชีวิตเดียวกัน พวกนี้นั้นพบเห็นได้โดยทั่วไปในไรอาห์แต่โดยส่วนมากจะเป็นระดับทั่วไป ระดับสูงนั้นจะไม่ค่อยปรากฏตัวออกมาเนื่องด้วยพวกนี้รัฐบาลของบางประเทศถือว่าเป็นพวกนอกรีต ส่วนอีกพวกนั้นเป็นผู้ใช้เวทย์มนต์หรือจักรานั่นเอง พวกนี้โดยส่วนมากแล้วจะพบได้ยากกว่าพวกใช้ศาสตรา และมักจะได้รับการยอมรับว่าเป็นผู้ที่ถูกเลือก แต่โดยส่วนมากแล้วพวกนี้นั้นจะให้ความรู้สึกที่น่ากลัวน่าเกรงขามกว่าพวกแรกแต่ผู้ใช้จักรานั้นจะต้องคอยหลีกเลี่ยงจากการพบปะกับผู้คนเพราะมักจะถูกหาว่าเป็นคนประหลาดบ้าง เนื่องด้วยพวกนี้เวลาเกิดมามักจะไม่เหมือนกับคนทั่วๆ ไป เช่น มีหาง หรือ มีปีก นับเป็นการได้อย่างเสียอย่างของผู้ใช้เวทย์มนต์
ภาระกิจครั้งนั้นทำให้เขาพบว่าตัวเองเป็นผู้ใช้ศาสตราระดับสูง เมื่อจู่ๆ เวทย์มนต์ที่ยิงออกมาจากฝ่ายตรงสลายไปด้วยการยิงปืนของเขา ยูพีโอจึงเลื่อนระดับของเขาให้กลายเป็นเจ้าหน้าที่ชั้นสูงโดยแทบจะทันที การเปลี่ยนหน้าที่คราวนั้นทำให้เขาต้องคอยพิสูจน์ตัวเองอยู่เสมอมาว่ามีคุณสมบัติพอที่จะควบคุมพลังได้ เมื่อภาระกิจที่ได้รับมอบหมายลุล่วงทุกภาระกิจ เขาจึงก้าวขึ้นมาสู่เจ้าหน้าระดับสูงอย่างเต็มตัวทันที
สำหรับภาระกิจครั้งนี้ที่กำลังรอคอยเขาอยู่นั้นความเป็นระดับลับสุดยอดเป็นเครื่องหมายแสดงความยากของภาระกิจนี้ ดังนั้นการที่หัวหน้าสั่งให้ศาสตราระดับสูงอย่างเขาเคลื่อนไหวอย่างลับสุดยอดย่อมหมายถึงภาระกิจคราวนี้อาจถึงขั้นอันตรายมาก และอาจต้องมีการเสี่ยงชีวิตเพื่อทำงานด้วย
ระยะทางจากแผนที่บอกว่าไม่ไกลนักจะถึงพิกัดนัดหมาย เขาสังเกตเห็นอะไรบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ข้างหน้า ด้วยสัญชาติญาณแห่งศาสตราระดับสูงทำให้เขาสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนกว่าคนปกติในความมืด
“ดูน่า” เสียงดังมาจากข้างหน้า
“สเลย์” เขาตอบกลับไป
ทันใดนั้นชายผู้หนึ่งก็เดินออกมาจากที่ซ่อนตัว ความมืดทำให้เห็นหน้าไม่ชัด ความสูงอยู่ในระดับเดียวกับเขา ผมสีทองเป็นประกายสะท้อนแสงสเลย์อย่างสวยงาม
“อัลฟ่า ไฮน์ด โซโลวิงค์ จากหน่วยข่าวกรองยูพีโอครับท่าน” นายทหารรายงาน
“อิสมาอีล โยฮาร่า จากสำนักงานใหญ่ คุณมานานหรือยัง”
“ได้ซักพักแล้วครับ เชิญทางนี้ดีกว่า ผมตั้งศูนย์บัญชาการย่อยซ่อนไว้ข้างหน้านี่ครับ”
อัลฟ่าเดินนำอิสมาอีลไปสู่ฐานปฏิบัติการเฉพาะกิจซึ่งเป็นเต็นท์พรางตาของยูพีโอ ภายในมีคนนั่งรออยู่แล้วหนึ่งคน ชายคนนั้นกำลังนั่งสมาธิอยู่ เขาดูสูงอายุเมื่อเทียบกับเขาและอัลฟ่า ผิวสีดำบ่งบอกให้รู้ว่าเป็นชนชาวอัครเมธีเช่นกันกับเขา ผมที่ดูหยิกหยอยถูกแสงไฟจากหลอดเรืองแสงทำให้ดูกลายเป็นสีม่วง
เมื่อเขาก้าวเข้าไปภายในชายคนนั้นก็ลืมตาขึ้น
“สวัสดีครับ การเดินทางเป็นอย่างไรบ้าง” เขายื่นมือออกมาทักทาย
“ก็ดีครับ ท่านคือ…”
“ผมแชซ” ชายคนนั้นลุกขึ้นยืน
“อ่า ได้ยินชื่อเสียงของท่านมานาน ผู้ใช้จักราในตำนาน นึกไม่ถึงว่าทางยูพีโอคราวนี้ถึงกับต้องพึ่งท่าน”
แชซก้าวออกจากเต็นท์ แสงสเลย์ข้างนอกส่องลงมายังพื้นหญ้า เหล่าแมลงกลางคืนพากันส่งเสียงร้องระงมดังแข่งกันลั่นป่าในยามค่ำคืน
“ภาระกิจคราวนี้หนักหนานัก”
“เช่นใดกัน?”
อัลฟ่าเดินเข้าไปข้างในเต็นท์แล้วโยนสิ่งหนึ่งมาให้อิสมาอีลดู มันคือหนังสือพิมพ์รายวันของสำนักพิมพ์ไรอาห์ทูเดย์ ข่าวหน้าหนึ่งที่ดูสะดุดตาอ่านได้ใจความว่า
“นายกแห่งไลโนลีเซี่ยนเข้าพบจักรพรรดิแห่งลูโทมินัส”
อิสมาอีลเลื่อนสายตาตามตัวหนังสือลงมาเรื่อยๆ
“เช้าวันที่ 14 พฤษภาคม สุริยศักราชที่ 187 ฯพณฯท่าน เอเนทอร์ การ์นู นายกรัฐมนตรีแห่งประเทศไลโนลีเซี่ยน ได้เข้าพบองค์จักรพรรดิ เคลสม่า แห่งราชอาณาจักรลูโทมินัสอย่างไม่เป็นทางการ แหล่งข่าวทราบมาว่าการเข้าพบกันอย่างไม่เป็นทางการครั้งนี้นั้นสืบเนื่องมาจากกลุ่มก่อการร้ายที่ผิดต่อสนธิสัญญาการชุมนุมแห่งยูพีโอ กลุ่มขบวนการ แอนตี้ยูพีโอ ได้ก่อวินาศกรรมขึ้น ณ ใจกลางเมืองหลวงของแต่ละประเทศทั่วไรอาห์ถึง 20 ครั้งมาแล้ว และยังตามหาผู้ที่ถูกเชื่อว่าเป็นหัวหน้าของขบวนการนี้ไม่ได้เสียที ล่าสุด จากการปะทะกันของผู้ใช้จักราป้องกันประเทศของไลโนลีเซี่ยน ทำให้ผู้คนล้มตายเป็นจำนวนมาก ดังนั้นท่านเอเนทอร์จึงขอพบปะปรึกษากับองค์จักรพรรดิเคลสม่าด้วยประการนี้เอง----สำนักข่าวไรอาห์ทูเดย์”
“นี่มันเมื่อสัปดาห์ที่แล้วนี่นา”
“ใช่ครับ แต่ว่าทางเราได้กลิ่นอะไรแปลกๆ โชยมาจากแถบนี้”
“ไอ้ที่ว่าแปลกๆ เนี่ย มันอะไรเล่าครับ”
อัลฟ่าโยนรูปถ่ายให้อิสมาอีลดู มันเป็นรูปถ่ายด้วยกล้องสายลับขนาดเล็ก รูปแรกแสดงให้เห็นถึงการต้อนรับท่านเอเนทอร์ของคนใหญ่คนโตในลูโทมินัส ส่วนรูปที่สองเป็นรูปกองกำลังทหารของไลโนลีเซี่ยน
ส่วนรูปที่สามนั้นทำให้เขาต้องร้องออกมา
“นี่มัน…?”
หมายเหตู นิยายเรื่องนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ สถานที่ หรือบุคลใดๆ ใน โลก นี้ ชื่อบางชื่ออาจจะซ้ำนั่นเป็นเพราะตัวผู้เขียนนำมาประยุกต์ใช้แทนเท่านั้น -- ขอบคุณทุกท่านที่ส่งรายชื่อเข้ามาครับ
บรรพที่ 1
“ ปฏิบัติการพิเศษ - ซิกม่า ”
เดือนพฤษภาคม สุริยะศักราชที่ 187
ตึกยูพีโอบิวดิ้ง มาณวก อัครเมธี เซนทรัล คอนติเนนเซ่
ภายใต้ท้องฟ้าสีครามอันสดใส สิ่งก่อสร้างที่เด่นตระหงานตระการตาเบื้องหน้าผู้คนที่กำลังสัญจรไปมานั่นก็คือ ตึกสำนักงานใหญ่ของยูพีโอนั่นเอง
ความสูง 77 ชั้นของอาคารทำให้ภูเขาสิงขรบรรพตที่ตั้งเป็นเทือกทางทิศตะวันตกนั้นดูเล็กลงไปทันตา เสียงพูดคุยของผู้คนที่เดินไปมาทำให้ชายคนที่ลงมาจากรถต้องถอนหายใจ
บนชั้นสูงสุดเห็นเป็นรูปวงแหวนล้อมรอบตัวอาคารอยู่ก็คือห้องทำงานของระดับสูงสุดนั่นเอง เขาก้าวเข้าไปยังตัวอาคาร รปภ.รี่เดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว
“ขอบัตรด้วยครับ” เขายื่นบัตรสีทองออกไป ชั่วครู่เขาก็ก้าวเข้ามาในลิฟท์สำหรับเจ้าหน้าที่แล้ว
“ไปชั้นไหนคะ” เจ้าหน้าที่ผู้หญิงถาม
“ชั้น 77 ครับ นี่กุญแจ” เขาตอบพลางยื่นกุญแจพิเศษให้ หญิงสาวหยิบมันมาแล้วรูดกับคอมพิวเตอร์เหนือปุ่มหยุดฉุกเฉิน เสียงปี๊บเบาๆ บอกได้ว่ารหัสถูกต้อง
เพียงชั่วครู่เดียว เขาก็มาถึงอาคารวงแหวนชั้น 77 ทางเดินปูพรมสีน้ำเงินคาดชมพูเป็นแนวตลอดทั้งอาคาร เขารีบก้าวเข้าไปตามทางที่ลูกศรชึ้ว่า “ที่ทำงานผู้อำนวยการ”
เขากล่าวทักทายเลขาหน้าห้องอย่างเป็นกันเอง แม้หน้าตาของเขาอาจจะเทียบไม่ได้กับดาราตามโทรทัศน์ แต่เขามั่นใจในรูปร่างและส่วนสูง 185 ซม. นี้เป็นอย่างมาก มีคนเคยบอกว่าคิ้วที่เข้มของเขานั้นรับกับคางเป็นอย่างดี แต่เขากลับไม่เห็นว่ามันเข้ากันตรงไหนเลย
“วันนี้มาเลื่อนขั้นเหรอคะ” เลขาคนนั้นแซว
“อีกไม่นานหรอกครับ ท่านอยู่ใช่มั้ย” เขารีบจัดแต่งทรงผมหยักศกของเขาให้เข้าทรง
“เชิญข้างในเลยคะ ท่านทานข้าวเช้ารออยู่”
เขาก้าวไปเปิดประตูห้อง พรมน้ำเงินนำไปสู่ห้องโอ่โถงคลาสสิคแห่งหนึ่งตบแต่งไว้อย่างดี ข้างหน้าเป็นโต๊ะทำงาน ส่วนโต๊ะทานอาหารอยู่เยื้องไปทางขวามือของห้อง
“มาเร็วจัง อิสมาอีล” ชายแก่กล่าวทักเขาก่อนพลางลุกขึ้นจากจานอาหารที่ว่างเปล่าแล้ว
“ผม อิสมาอีล โยฮาร่า ระดับเอส รายงานตัวครับ”
“ตามสบาย” ชายแก่กล่าวพลางหยิบผ้าเช็ดปากขึ้นมาคลี่ออก
“คราวที่แล้วหนักน่าดูเหมือนกันนะ” เขากล่าวต่อเมื่อเห็นว่าคู่สนทนายังเงียบ
คราวที่แล้วหมายถึงปฏิบัติการที่เมืองคอนอาก้า ประเทศไมโตส ที่นั่นเป็นสถานจองจำนักโทษที่มีค่าหัวเกินหลัก 100 ล้านเรน่าขึ้นไป งานที่เขาต้องไปทำก็คือคุมตัวนักโทษโหดคนหนึ่งที่มีชื่อว่า โซรานญี่ หรือที่รู้จักกันในนาม เพชรฆาตทมิฬ เขาเป็นคนวางกองกำลังประสานงานกับตำรวจของประเทศลูโทมินัสเพื่อทำการจับกุม ปรากฏว่ามีนายตำรวจตายในหน้าที่ 5 นาย ยูพีโอสั่งสายฟ้าฟาดลงมาว่าให้เขาจัดการในระดับสูงสุด-จับตาย!
ภายหลังจากการซุ่มดูท่าทีของมันแถวๆ ชายแดน ภายในเวลา 30 ชั่วโมงหลังคำสั่งเขาก็สามารถนำตัวมันมาลงเอยที่คอนอาก้าจนได้ แต่จนแล้วจนรอด ไอ้โหดนักฆ่าร้อยศพคนนี้ก็พยายามแหกคุกออกมาอีก ดังนั้นก็เป็นหน้าที่ของเขาอีกเช่นเคยที่จะลากมันกลับไป วันนั้นเป็นวันที่หิมะตกหนัก เขายืนมองคุกคอนอาก้าอยู่ภายนอกจนกระทั่งยาสูบของเขาหมดไปหลายมวน มันก็โผล่ออกมาตรงที่เขายืนอยู่พอดี โซรานญี่ใช้วิธีติดสินบนเจ้าหน้าที่ภายในขอแผนที่คุกคอนอาก้าและด้วยความร่วมมือของสมาชิกแก๊งค์เก่าทำให้มันได้อุปกรณ์หลบหนีครบครัน แต่น่าเสียดายที่หิมะกลบฝาท่อระบายน้ำจนเขาเผลอยืนทับมันไว้ ล่าสุดได้ข่าวว่าโทษตัดสินประหารออกมาแล้ว
“ครับ เป็นเพราะโชคช่วยด้วยในส่วนหนึ่ง” เขากล่าวตอบ
“อย่าลืมเตือนผมให้หางานเบาๆ ให้คุณบ้างนะ” บีแอสกล่าวติดตลก
“หมายความว่าคราวนี้ก็…”
“ใช่ เหมือนอย่างเคย” เขากล่าวพลางขยับแว่นตาขึ้นลง มันสะท้อนให้เห็นแววตาที่ว้าวุ่นสีเขียวอ่อนของเอาวูบวาบไปมา ผมสีดอกเลาแสดงร่องรอยของการผ่านประสบการณ์อันล้ำค่ามาอย่างโชกโชน รอยย่นและรอยตีนกาขยับไปมาตามจังหวะมือ “เป็นภาระกิจลับสุดยอด ตามมาทางนี้สิ” เขาพาเดินเข้าไปในอีกห้องหนึ่ง ภายในมีเจ้าหน้าที่ระดับเดียวกับเขาและสูงกว่าทำงานกันอยู่ง่วนไปหมด
บีแอสมาหยุดตรงแผนที่คอมพิวเตอร์ พลางชี้ให้ดูจุดเล็กๆ 4 จุด
“คุณรู้ไหมนี่หมายถึงอะไร”
“ดูจากรูปภาพและตำแหน่งแล้ว น่าจะเป็นพิกัดของสมดุลย์แห่งไรอาห์ ใช่ไหมครับ”
สมดุลย์แห่งไรอาห์คือเสาที่ตั้งตระหง่านอยู่ตามทวีปทั้ง 4 จะไม่มีก็แค่แคปตาโมโปเลียเท่านั้น ตามความเชื่อของชาวไรอาห์ เสาทั้ง 4 ต้นนี้คือจุดกำเนิดแห่งพลังของไรอาห์ หากขาดสมดุลย์ทั้งสี่แล้ว วันนั้นคือวันสิ้นไรอาห์ ดังนั้นทวีปทั้ง 4 จึงมีการแต่งตั้งผู้พิทักษ์ขึ้นมาเพื่อทำการปกป้องดูแลเสาทั้งสี่ต้นนี้ โดย 15 ปีจะมีการคัดเลือก 1 ครั้ง ครั้งละ 16 คน คือ 4 คน ประจำ 1 ต้น โดยการคัดเลือกนี้จะให้ผู้ปกครองทั้ง 7 ประเทศมาร่วมเป็นกรรมการคัดสรรด้วย โดยมียูพีโอเป็นประธานในพิธี การคัดเลือกมีเป็นประจำในเดือน 8
“เธอคงรู้ว่าการคัดเลือกผู้พิทักษ์ครั้งล่าสุดนี้ก็คือในอีกสามเดือนใช่มั้ย”
“แน่นอนครับ” เขาตอบ สงสัยเหลือเกินว่าภาระกิจคราวนี้จะออกมาในรูปแบบไหน
ราวกับรู้คำตอบ บีแอสยื่นเอกสารปึกใหญ่ที่วางอยู่บนโต๊ะปฏิบัติการมาให้เขา หน้าซองเขียนเอาไว้ว่า “ ลับสุดยอด สำหรับปฏิบัติการซิกม่า ”
“นี่คือ…”
“งานของเธอ”
“ซิกม่าเหรอครับ”
“ใช่ ลองอ่านรายละเอียดข้างในดู มีอะไรไม่เข้าใจก็” ชายแก่กวักมือเรียกนายทหารคนหนึ่งเข้ามา “ถามคุณอเลนได้เลยนะ เขาเป็นหัวหน้าของคุณในภาระกิจคราวนี้”
นายอเลนผงักหน้าเบาๆ อิสมาอีลยื่นมือไปให้จับ
“ภาระกิจคราวนี้จะเป็นต้องให้คุณรับหน้าที่เป็นแนวหน้า เพราะฉะนั้นเดี๋ยวตามผมมาที่ห้องแล็ปด้วยนะครับ” อเลนกล่าวพร้อมทั้งหันไปทางบีแอส
“ท่านครับ การเตรียมการของทางฝ่ายลูโทมีนัสก็พร้อมแล้วครับ”
“ดีมาก เอาล่ะ โมฮาร่า คุณมีเวลาศึกษางานและซักถามข้อสงสัยภายใน 48 ชั่วโมงเท่านั้น วันเสาร์นี้ แปดนาฬิกาตรงมาพบผมที่ลานบินที่สาม แค่นี้ล่ะ”
พูดจบบีแอสก็เดินไปหาชายที่นั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์สอบถามเรื่องเกี่ยวกับภูมิศาสตร์อะไรสักอย่าง อิสมาอีลเดินตามอเลนไปยังห้องแล็ป ในระหว่างนั้นเขาหยิบปึกเอกสารภาระกิจขึ้นมาอ่านคร่าวๆ ได้ใจความว่า ภาระกิจคราวนี้เขาต้องเข้าไปยังลูโทมีนัส ประสานงานกับหน่วยย่อยที่นั่น แล้วจะเริ่มปฏิบัติงานขั้นที่สองที่นั่นอีกที
ภายในห้องแล็ป เขาถูกจัดการเรื่องบัตรประจำตัวใหม่เรียบร้อย นอกจากนั้นยังทำการกำหนดรหัสในระหว่างปฏิบัติการด้วย หลังจากที่แยกกับอเลนแล้วเขาก็มุ่งหน้ากลับบ้านเพื่อเตรียมการสำหรับใน 48 ชั่วโมงข้างหน้า
………………………………………………………………………………………………………..
เสียงนาฬิการบอกเวลาดังขึ้น ตัวเลขที่หน้าปัดบอกเวลา 6 โมงตรง เขาลุกขึ้นยืดแข้งยืดขาแล้วเดินเข้าห้องน้ำอย่างงัวเงีย หลังจัดการภาระกิจส่วนตัวแล้วก็เปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบชุดทำงานออกมา เขาลากกระเป๋าที่จัดเตรียมไว้เมื่อคืนเรียบร้อยแล้วออกมาวางไว้ที่หน้าห้อง เดินเข้าครัวเปิดตู้เย็นที่ทำงานด้วยระบบเสียงออกแล้วหยิบนมออกมาดื่มรวดเดียวหมด พอแล้วสำหรับอาหารเช้าของเขาก่อนปฏิบัติการ
เขาเอาของทั้งหมดไปวางไว้ที่หน้าบ้าน ไม่เกินอึดใจรถที่อเลนเตรียมไว้ให้ก็มารับเพื่อไปยังสนามบินของยูพีโอที่เมืองเทพพิทักษ์ ทางเหนือของอัครเมธี
หลังจากที่หลับไปงีบหนึ่งสั้นๆ ภายในรถ เขาก็รู้สึกตื่นตัวเต็มที่ เป็นแบบนี้ทุกครั้งก่อนออกทำงาน ต้องนอนสักงีบเล็กๆ เพื่อความสบายใจ
รถจอดที่หน้าทางเข้าสนามบินตอนเวลา 7 โมงครึ่ง เหลือเฟือสำหรับการเตรียมพร้อม เขายื่นบัตรผ่านให้กับยามหน้าทางเข้าแล้วก็เดินไปขึ้นลิฟท์เพื่อไปยังสนามบินของระดับสูง
ลานบินที่สามนั้นหาไม่ยาก โดยเฉพาะในเวลาอย่างนี้เพราะมีเพียงลานบินนี้ลานบินเดียวเท่านั้นที่เต็มไปด้วยผู้คน บีแอสและอเลนรอเขาอยู่นานแล้ว
“เอาล่ะ ที่นี้ฟังหน้าที่ของคุณเมื่อไปถึงที่นั่นแล้วนะ ก่อนอื่นคุณต้องจอดเครื่องบินเอาไว้ที่ชายป่าแถวๆ ตอนใต้ของคาลามาเนีย ห่างจากเมืองหลวงลูโทมินัสคืออินทาเนียประมาณ 10 ไมล์ ให้คุณเดินทางจากที่นั่นไปยังจุดนัดพบคือ พิกัด H-8 ที่นั่นคุณจะพบกับเจ้าหน้าที่ของเราแล้วเขาจะแจงหน้าที่ต่อไปให้คุณเอง”
“มีคำถามอะไรไหม” อเลนกล่าวหลังบีแอสพูดจบ
“ทำไมให้ผมไปทำงานนี้ครับ เรื่องนี้ท่านก็รู้ว่าผมยังไม่ใช่แนวหน้าเลยทีเดียว”
“แต่ผมมั่นใจในศิลปะการเอาตัวรอดของคุณ” บีแอสกล่าวยิ้มๆ
อิสมาอีลเข้าใจในทันที งานนี้ไม่จำเป็นต้องใช้ทักษะสายลับ หากแต่ต้องใช้สมองและกำลังเข้าช่วยด้วย เขากำลังทำหน้าที่ในระดับเสี่ยงภัยขั้นสูง สัญชาติญาณภายในของเขาบอกอย่างนั้น
“ในเมื่อไม่มีคำถามแล้ว ก็ขอให้คุณโชคดีในการเดินทางครั้งนี้นะ” ทั้งสองกล่าวอำลา
อิสมาอีลเดินขึ้นเครื่องบินพิเศษแบบบังคับคนเดียวรุ่น ยูพีโอ-07 ความเร็วเหนือเสียงทำให้เหมาะที่จะเดินทางไปยังที่ไกลๆ ได้ ภายในมีระบบนำร่องอัตโนมัติทำให้ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องการขับขี่ เบาะนุ่มสบายและการใช้งานก็ไม่ยุ่งยาก เจ้าหน้าที่หลายคนจึงชอบรุ่นนี้มากเป็นพิเศษ
เวลา 8 นาฬิกา เขาก็ขึ้นมาอยู่เหนือแผ่นดินอัครเมธีแล้วในระดับความสูง 15000 ฟุต
………………………………………………………………………………………………………..
เสียงน้ำตกดังแว่วเข้ามาในโสตประสาททำให้เขารู้สึกตัวขึ้น ขณะนี้เขาอยู่ท่ามกลางธรรมชาติอันแวดล้อมไปด้วยแมกไม้นานาพรรณ สีเขียวอ่อนของต้นสนในป่าลึกและความใหญ่โตของมันทำให้เขาดูเล็กกระจ้อยร่อยเสียเหลือเกิน เขาเริ่มเดินไปเรื่อยๆ หลังจากที่หยุดพักค้างแรมมาเป็นเวลาประมาณ 4 ชั่วโมง เมื่อสามวันที่แล้วเขายังอยู่ที่ไมโตสใจกลางของไมโตสคอนดัสอยู่เลย หลังจากที่เสียเวลาไปกับการตระเตรียมสัมภาระเขาก็เริ่มออกเดินทางสู่นครโบราณลีเจนไดส์ จากคำบอกเล่าของหมู่บ้านกลางป่าที่เพิ่ง ผ่านมาสองวันที่แล้วทำให้รู้ว่าอีกไม่นานเขาจะเข้าสู่ชายแดนของลีเจนไดส์ สิ่งแรกที่บ่งชี้ก็คือพรมแดนธรรมชาติที่ตั้งตระหง่านมานานกว่าล้านปี ภูเขาเอนเดรส
เขาหยุดพักอีกครั้งที่ตีนเขา นึกถึงคำพูดของท่านผู้เฒ่าที่ฝากฝังไว้ก่อนตาย “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เมื่อข้าตายไปแล้วขอให้นำวิญญาณแห่งข้ากลับคืนสู่มาตุภูมิ แล้วเมื่อถึงวันนั้นท่านจะได้ทราบชาติกำเนิดแห่งตัวเอง” เขาเติบโตมา 20 ปีเต็มภายใต้การดูแลของผู้เฒ่าที่เขาไม่ทราบชื่อเรียกจนติดปากว่าผู้เฒ่าจนวันตาย เขาเป็นใครมาจากไหนไม่เคยคิดที่จะรู้ เพียงแต่เมื่ออยู่ตามลำพังสิ่งเหล่านี้จึงกลายเป็นปริศนาที่ต้องการคำตอบ
ลมหนาวจากที่ราบสูงพัดมาแผ่วเบาคล้ายเสียงกระซิบแห่งวิญญาณธรรมชาติ เขาปีนป่ายขึ้นไปสู่ยอดเขาด้วยความไม่ยากลำบากนัก ลักษณะของภูเขาเอนเดรสเป็นหินทรายเสียส่วนใหญ่และด้วยความที่เขาฝึกฝนวิชาการต่อสู้มาตั้งแต่ยังเด็ก (เท่าที่เขาจำความได้) จึงทำให้กล้ามเนื้อที่บึกบึนของเขาไม่ครั่นคร้ามกับสิ่งเหล่านี้ ทุ่งหญ้าที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าสายตาทำให้คลายความเหนื่อยล้าไปบ้าง เขาค่อยๆ ผ่อนก้าวเดินให้ช้าลงเพื่อสูดรับกลิ่นไอจากธรรมชาติรอบๆ ตัว กลิ่นดอกไม้ป่าหอมหวลลอยคลุ้งภูมิประเทศทำให้เขานึกถึงเหล่าทวยเทพที่เริงระบำอยู่ ณ ที่นี้ ยามสเลย์ (พระจันทร์) เต็มดวง หนทางเดินที่มนุษย์ทำขึ้นทอดยาวออกไปไกลสุดสายตา เขาเดินเตะก้อนหินกลิ้งไปข้างหน้าเรื่อยๆ อย่างไม่มีอะไรทำ
เมื่อพ้นบริเวณทุ่งหน้าก็เข้าสู่ป่าทึบ ต้นสนสูงตั้งตรงตลอดแนวซับซ้อนยิ่งใหญ่และน่ากลัวเกินกว่าที่จะเข้ามาเดินทอดน่องอย่างสบายอารมณ์ แสงยามบ่ายส่องผ่านใบสนที่เบียดเสียดกันลงมาสู่พื้นดิน เขานั่งพักที่โขดหินใหญ่แกะเสบียงที่พกออกมากิน เสียงป่าดังแว่วเข้ามาเมื่อพยายามเตือนอะไรบางอย่างกับเขา ผู้เฒ่าสอนเรื่องการฟังเสียงสรรพสิ่งรอบข้างกับเขาตั้งแต่ยังเด็กทำให้เขาคุ้นเคยกับเสียงแปลกๆ ที่ดังแว่วเข้ามาเวลาที่เขาอยู่คนเดียว โดยมามักจะเป็นนกคุยกันหรือเสียงสายลมที่พัดมา แต่ทว่าคราวนี้กลับไม่ใช่เสียงที่สงบอย่างนั้น
มือกระชับดาบยาวที่สะพายหลังมาเตรียมพร้อมทุกช่วงลมหายใจ ตาของเขาจ้องตรงไปยังพุ่มไม้เบื้องหน้า นานเท่านาน เหงื่อเริ่มไหลรินทำให้เขาต้องยกมือขึ้นปาด ทันใดนั้นเอง สิ่งมีชีวิตรูปร่างประหลาดก็พุ่งผ่านออกมาจากเป้าหมายเบื้องหน้า
มันคอยโอกาสที่เหยื่อสูญเสียสมาธิอย่างเยือกเย็น แต่สำหรับเขา มันไม่ง่ายขนาดนั้น หากจะต้องตกเป็นเหยื่อ ผู้ที่ล่าคงจะต้องเหนื่อยหน่อย
เขาชักดาบออกมาด้วยความเร็วที่ตามันมองไม่ทัน ประกายดาบตวัดแล่บราวสายฟ้าฟาดในยามพายุก่อกำเนิด ดาบแรกเขาเล็งไปที่ขาของมันเพื่อหยุดการเคลื่อนไหว
เสียงร้องดังโหยหวนไปทั่ว มันถอยกรูดออกไปยืนคุมเชิงอยู่ไม่ไกล ที่แท้เป็นเสือตัวใหญ่สีดำทมิฬ เขาจ้องตามัน มันจ้องตาเขา ภาษาของธรรมชาติสื่อสารกันด้วยสายตาโดยไร้ซึ่งคำบรรยายใดๆ ทั้งปวง
เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายมีกำลังที่เหนือกว่า เสือดำจึงถอนตัวออกจากการต่อสู้ เขาค่อยๆ เก็บดาบหลังจากที่มันจากไปไกลแล้ว เก็บสัมภาระแล้วเริ่มเดินทางต่อ
………………………………………………………………………………………………………..
การเดินทางช่างยาวไกลนัก อิสมาอีนตื่นขึ้นมาจากความฝันอันแปลกประหลาด พักนี้เขาฝันเห็นภูมิประเทศอันแปลกประหลาดไม่เคยพบเคยเห็นบ่อยครั้งมาก แต่พอตื่นขึ้นกลับลืมมันไปเสียหมด
เขาขยับตัวขึ้นนั่งปรับเบาะนักบินให้ตั้งตรงแล้วเปลี่ยนจากโหมดอัตโนมัติให้กลับสู่โหมดธรรมดา คันบังคับยื่นออกมาจากแผงหน้าปัด เขายื่นมือไปจับมันแล้วเริ่มปรับทิศทางบิน หลังจากเดินทางประมาณ 10 ชั่วโมง ขณะนี้เขากำลังเข้าสู่น่านฟ้าของประเทศลูโทมีนัสในทวีปเลฟอร์ซ่าแล้ว คำสั่งลับสุดยอดนั้นรวมไปถึง “ ห้ามให้คนนอกรู้เรื่องที่กำลังกระทำไม่ว่าจะเป็นการเดินทาง การสื่อสารทั้งปวง ” ดังนั้นเมื่อเข้าสู่ระยะที่เรดาร์จากประเทศลูโทมีนัสสามารถจับสัญญาณได้ เขาก็เริ่มหาจุดลงทันที ทางตอนใต้ของประเทศเป็นเขตป่าทึบเหมาะสำหรับการพรางยานดังนั้นเขาจึงเลือกบริเวณที่ดูปลอดภัยแล้วทำการลงจอด
ไอพ่นแนวตรงถูกขับออกมาจากท่อข้างล่างของยานเพื่อประคองตัวลงในแนวดิ่ง ยานค่อยๆ ร่อนลงในเขตป่าจากนั้นไม่ถึง 2 นาที อิสมาอีน โยฮาร่า ก็เข้ามาสู่ประเทศลูโทมินัส
เขายกข้อมือขึ้นเพื่อดูเวลาและสถานที่ หน้าปัดไฮเทคบ่งบอกว่าขณะนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนตรงตามเวลาท้องถิ่น และเขากำลังอยู่ที่คาลามาเนียตอนใต้ ห่างจากพิกัดปฏิบัติการประมาณ 10 ไมล์ เขาหยิบสัมภาระออกมาจากยานเพื่อเตรียมตัวเดินทาง
คาลามาเนียขึ้นชื่อในเรื่องธรรมชาติอันสวยงามมาก มีน้ำตกธรรมชาติชื่อดังประมาณ 10 กว่าแห่ง เขาเคยมาเที่ยวตอนพักร้อนที่แล้วนี้เอง กลิ่นใบของต้นไม้ใหญ่หอมฟุ้งกระจายไปทั่ว พื้นดินเต็มไปด้วยใบไม้แห้งที่ร่วงลงมาสู่พื้นดิน ตอนนี้เข้าสู่หน้าฝนแล้วในลูโทมินัส ดังนั้นเวลาเดินมักจะเจอปัญหาเกี่ยวกับน้ำที่ขังอยู่เป็นแอ่งเต็มไปหมดซึ่งเป็นอุปสรรคสำคัญของการเดินทางในครั้งนี้ แต่สำหรับเขาผู้เคยผ่านสรมภูมินรกมามากกว่านี้แล้วนั้นแค่นี้ถือว่ายังสบายมาก
ดวงดาวบนท้องฟ้าส่องแสงระยิบระยับสวยงาม ผู้คนทั่วไปไม่สามารถเห็นภาพเช่นเดียวกันนี้ได้ตามเมืองใหญ่อย่างอัครเมธี ตัวเขาเองหากสามารถเลือกที่อยู่ได้ก็คงเลือกมาที่นี่ แต่ด้วยปัญหาด้านการงานทำให้เขาต้องจมปลักกับปัญหารถติดในเมืองใหญ่ต่อไป เขามองดาวแล้วพลันนึกถึงเมื่อสมัยสงครามระหว่างไลโนลีเซี่ยนกับไมโตส เมื่อประมาณ 3 ปีมาแล้ว สงครามครั้งนั้นเขาปฏิบัติหน้าที่เป็นทหารของยูพีโอซึ่งเป็นกองกำลังผสมของนานาประเทศ งานที่ได้รับมอบหมายคือเข้าหยุดยั้งการเข้าโจมตีทางอากาศของไลโนลีเซี่ยน ตอนนั้นสาเหตุของสงครามคือการแย่งชิงพื้นที่แร่ธาตุที่สำคัญของไรอาห์คือ ไอร์กอน ซึ่งปัจจุบันกลายเป็นดินแดนในความดูแลของยูพีโอไปแล้ว หลังจากที่ได้รับมอบหมายภาระกิจแล้ว เขาก็นำกำลังทหารบุกเข้าไลโนลีเซี่ยนเพื่อสกัดการโจมตีทางอากาศ แต่แล้วก็ต้องพบกับความสูญเสียอย่างยิ่งใหญ่เมื่อข้าศึกของอีกฝ่ายนำกองกำลังเวทย์มนต์ออกมาใช้ซึ่งผิดหลักการทำสงครามว่าด้วยสนธิสัญญาระหว่างประเทศ
ในไรอาห์นั้นมีบุคคลพิเศษอยู่สองประเภทคือ พวกใช้ศาสตราและพวกใช้จักรา พวกใช้ศาสตราคือ พวกที่สามารถใช้อาวุธได้อย่างกับมีชีวิตเดียวกัน พวกนี้นั้นพบเห็นได้โดยทั่วไปในไรอาห์แต่โดยส่วนมากจะเป็นระดับทั่วไป ระดับสูงนั้นจะไม่ค่อยปรากฏตัวออกมาเนื่องด้วยพวกนี้รัฐบาลของบางประเทศถือว่าเป็นพวกนอกรีต ส่วนอีกพวกนั้นเป็นผู้ใช้เวทย์มนต์หรือจักรานั่นเอง พวกนี้โดยส่วนมากแล้วจะพบได้ยากกว่าพวกใช้ศาสตรา และมักจะได้รับการยอมรับว่าเป็นผู้ที่ถูกเลือก แต่โดยส่วนมากแล้วพวกนี้นั้นจะให้ความรู้สึกที่น่ากลัวน่าเกรงขามกว่าพวกแรกแต่ผู้ใช้จักรานั้นจะต้องคอยหลีกเลี่ยงจากการพบปะกับผู้คนเพราะมักจะถูกหาว่าเป็นคนประหลาดบ้าง เนื่องด้วยพวกนี้เวลาเกิดมามักจะไม่เหมือนกับคนทั่วๆ ไป เช่น มีหาง หรือ มีปีก นับเป็นการได้อย่างเสียอย่างของผู้ใช้เวทย์มนต์
ภาระกิจครั้งนั้นทำให้เขาพบว่าตัวเองเป็นผู้ใช้ศาสตราระดับสูง เมื่อจู่ๆ เวทย์มนต์ที่ยิงออกมาจากฝ่ายตรงสลายไปด้วยการยิงปืนของเขา ยูพีโอจึงเลื่อนระดับของเขาให้กลายเป็นเจ้าหน้าที่ชั้นสูงโดยแทบจะทันที การเปลี่ยนหน้าที่คราวนั้นทำให้เขาต้องคอยพิสูจน์ตัวเองอยู่เสมอมาว่ามีคุณสมบัติพอที่จะควบคุมพลังได้ เมื่อภาระกิจที่ได้รับมอบหมายลุล่วงทุกภาระกิจ เขาจึงก้าวขึ้นมาสู่เจ้าหน้าระดับสูงอย่างเต็มตัวทันที
สำหรับภาระกิจครั้งนี้ที่กำลังรอคอยเขาอยู่นั้นความเป็นระดับลับสุดยอดเป็นเครื่องหมายแสดงความยากของภาระกิจนี้ ดังนั้นการที่หัวหน้าสั่งให้ศาสตราระดับสูงอย่างเขาเคลื่อนไหวอย่างลับสุดยอดย่อมหมายถึงภาระกิจคราวนี้อาจถึงขั้นอันตรายมาก และอาจต้องมีการเสี่ยงชีวิตเพื่อทำงานด้วย
ระยะทางจากแผนที่บอกว่าไม่ไกลนักจะถึงพิกัดนัดหมาย เขาสังเกตเห็นอะไรบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ข้างหน้า ด้วยสัญชาติญาณแห่งศาสตราระดับสูงทำให้เขาสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนกว่าคนปกติในความมืด
“ดูน่า” เสียงดังมาจากข้างหน้า
“สเลย์” เขาตอบกลับไป
ทันใดนั้นชายผู้หนึ่งก็เดินออกมาจากที่ซ่อนตัว ความมืดทำให้เห็นหน้าไม่ชัด ความสูงอยู่ในระดับเดียวกับเขา ผมสีทองเป็นประกายสะท้อนแสงสเลย์อย่างสวยงาม
“อัลฟ่า ไฮน์ด โซโลวิงค์ จากหน่วยข่าวกรองยูพีโอครับท่าน” นายทหารรายงาน
“อิสมาอีล โยฮาร่า จากสำนักงานใหญ่ คุณมานานหรือยัง”
“ได้ซักพักแล้วครับ เชิญทางนี้ดีกว่า ผมตั้งศูนย์บัญชาการย่อยซ่อนไว้ข้างหน้านี่ครับ”
อัลฟ่าเดินนำอิสมาอีลไปสู่ฐานปฏิบัติการเฉพาะกิจซึ่งเป็นเต็นท์พรางตาของยูพีโอ ภายในมีคนนั่งรออยู่แล้วหนึ่งคน ชายคนนั้นกำลังนั่งสมาธิอยู่ เขาดูสูงอายุเมื่อเทียบกับเขาและอัลฟ่า ผิวสีดำบ่งบอกให้รู้ว่าเป็นชนชาวอัครเมธีเช่นกันกับเขา ผมที่ดูหยิกหยอยถูกแสงไฟจากหลอดเรืองแสงทำให้ดูกลายเป็นสีม่วง
เมื่อเขาก้าวเข้าไปภายในชายคนนั้นก็ลืมตาขึ้น
“สวัสดีครับ การเดินทางเป็นอย่างไรบ้าง” เขายื่นมือออกมาทักทาย
“ก็ดีครับ ท่านคือ…”
“ผมแชซ” ชายคนนั้นลุกขึ้นยืน
“อ่า ได้ยินชื่อเสียงของท่านมานาน ผู้ใช้จักราในตำนาน นึกไม่ถึงว่าทางยูพีโอคราวนี้ถึงกับต้องพึ่งท่าน”
แชซก้าวออกจากเต็นท์ แสงสเลย์ข้างนอกส่องลงมายังพื้นหญ้า เหล่าแมลงกลางคืนพากันส่งเสียงร้องระงมดังแข่งกันลั่นป่าในยามค่ำคืน
“ภาระกิจคราวนี้หนักหนานัก”
“เช่นใดกัน?”
อัลฟ่าเดินเข้าไปข้างในเต็นท์แล้วโยนสิ่งหนึ่งมาให้อิสมาอีลดู มันคือหนังสือพิมพ์รายวันของสำนักพิมพ์ไรอาห์ทูเดย์ ข่าวหน้าหนึ่งที่ดูสะดุดตาอ่านได้ใจความว่า
“นายกแห่งไลโนลีเซี่ยนเข้าพบจักรพรรดิแห่งลูโทมินัส”
อิสมาอีลเลื่อนสายตาตามตัวหนังสือลงมาเรื่อยๆ
“เช้าวันที่ 14 พฤษภาคม สุริยศักราชที่ 187 ฯพณฯท่าน เอเนทอร์ การ์นู นายกรัฐมนตรีแห่งประเทศไลโนลีเซี่ยน ได้เข้าพบองค์จักรพรรดิ เคลสม่า แห่งราชอาณาจักรลูโทมินัสอย่างไม่เป็นทางการ แหล่งข่าวทราบมาว่าการเข้าพบกันอย่างไม่เป็นทางการครั้งนี้นั้นสืบเนื่องมาจากกลุ่มก่อการร้ายที่ผิดต่อสนธิสัญญาการชุมนุมแห่งยูพีโอ กลุ่มขบวนการ แอนตี้ยูพีโอ ได้ก่อวินาศกรรมขึ้น ณ ใจกลางเมืองหลวงของแต่ละประเทศทั่วไรอาห์ถึง 20 ครั้งมาแล้ว และยังตามหาผู้ที่ถูกเชื่อว่าเป็นหัวหน้าของขบวนการนี้ไม่ได้เสียที ล่าสุด จากการปะทะกันของผู้ใช้จักราป้องกันประเทศของไลโนลีเซี่ยน ทำให้ผู้คนล้มตายเป็นจำนวนมาก ดังนั้นท่านเอเนทอร์จึงขอพบปะปรึกษากับองค์จักรพรรดิเคลสม่าด้วยประการนี้เอง----สำนักข่าวไรอาห์ทูเดย์”
“นี่มันเมื่อสัปดาห์ที่แล้วนี่นา”
“ใช่ครับ แต่ว่าทางเราได้กลิ่นอะไรแปลกๆ โชยมาจากแถบนี้”
“ไอ้ที่ว่าแปลกๆ เนี่ย มันอะไรเล่าครับ”
อัลฟ่าโยนรูปถ่ายให้อิสมาอีลดู มันเป็นรูปถ่ายด้วยกล้องสายลับขนาดเล็ก รูปแรกแสดงให้เห็นถึงการต้อนรับท่านเอเนทอร์ของคนใหญ่คนโตในลูโทมินัส ส่วนรูปที่สองเป็นรูปกองกำลังทหารของไลโนลีเซี่ยน
ส่วนรูปที่สามนั้นทำให้เขาต้องร้องออกมา
“นี่มัน…?”
หมายเหตู นิยายเรื่องนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ สถานที่ หรือบุคลใดๆ ใน โลก นี้ ชื่อบางชื่ออาจจะซ้ำนั่นเป็นเพราะตัวผู้เขียนนำมาประยุกต์ใช้แทนเท่านั้น -- ขอบคุณทุกท่านที่ส่งรายชื่อเข้ามาครับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น