จ้าวสมุทร

ลำดับตอนที่ #4 : นอนกอดกันกลมๆ

อ่านทอล์กด้วยนาจา

               เสียงทำนองธรรมชาติขับกล่อมให้นายหัวแห่งเกาะพยัคฆ์เข้าสู่นิทราด้วยความอ่อนเพลีย  ส่วนอีกด้วนหนึ่งของเกาะพบัคฆ์เป็นที่ตั้งของบ้านไม้อายุประมาณ 40-50 ปี

               "นอมว่าไงบ้าง ได้ยินว่าพี่สาวของหนูทรายมางั้นหรอ" อดีตผู้กุมอำนาจของเกาะถามไถ่ถึงลูกชายคนเดียวด้วยความเป็นห่วง

               "ดูไม่โอเคเลยคะท่าน ตั้งแต่คุณฟองนายหัวก็ดูเหม่อๆ แล้วตอนทานข้าวยังไม่มาทานเลยคะ" ป้านอมเป็นคนเลี้ยงนายหัวมาตั้งแต่อายุเพียง 8 ปี

               "คงจะคิดเมียมัน คงเป็นเวรเป็นกรรม แล้วหลานสาวของฉันเป็นไงบ้าง"

                   "ดูดีใจมากค่ะ อาจเพราะคิดถึงคุณทราย" ชายชราพยักศีรษะเพียงเล็กน้อย พลางคิดถึงการแก้ไขปัญหา เพราะเขาไม่ต้องการให้หลานไร้มารดาคอยดูแล

               "แล้วหนูฟองรักหลานฉันไหม" สุรนาทยกชาดอกมะลิขึ้นจิบ พลางคิดในใจ "เธอคิดว่าไงถ้าฉันจะขอให้หนูฟองเข้ามาดูแลน้องปลาในฐานะแม่"

               "คิดว่านายหัวคงไม่ยอมหรอกค่ะ ท่านน่าจะรู้จักนิสัยของนายหัวดี" ใครจะไม่รู้บ้างล่ะ เลี้ยงมากับมือ

                    "ถ้ามันรักหลานฉันจริง  มันต้องยอม" ชายชราผินหน้าไปทางหน้าต่างที่เปิดรับลมทะเลยามกลางคืน "พรุ่งนี้ฉันจะไปดูลูกชายสักหน่อย"

-----

                    "หม่าม๊าคะ ป่ะป๊าไปหนายค้าาา" นางฟ้าตัวน้อยในชุดหมีขี้เกียจนอนตาแป๋วแม้คนที่ตัวเองเรียกว่าแม่จะเล่านิทานถึงสามเรื่องแล้วก็ตาม

                    " อืมม.. " แต่ก่อนที่ฟองสมุทรจะได้เอ่ยเอื้ยนคำใด เสียงเปิดประตูก็เข้ามาขัดเสียก่อน

                    "ป่ะป๊าขา มานี่ค่า หม่าม๊ากับน้องปลารอนานแล้ว ใช่ไหมคะ?" ร่างเล็กที่แอบอิงอกของบุคคลที่น่าเหมือนภรรยารักของเขาทำให้เขาแทบถอนสายตาจากภาพตรงหน้าไม่ได้  มีความรู้สึกอบอุ่น เหมือนตอน 5 เดือนที่แล้วไม่มีผิด

                    "ใช่จ๊ะ " ฟองสมุทรจำใจตอบหลานสาว ที่ตอนนี้หลงรักในความช่างอ้อนของตัวเล็ก   นายหัวหนุ่มวัย 30 ปีเดินเข้ามาข้างๆเตียงพร้อมกับลูบหัวแก้วตาเบาๆ สัมผัสนั้นทำให้เจ้าของอกที่ตัวเล็กซบอยู่ถึงกับขนลุกซู่ 

                    "น้องปลานอนเลยนะครับ เดี๋ยวป๊าไปดูงานก่อนนะลูก" 

                    "ไม่อาววว น้องปลาอยากให้ป่ะป๊ากับหม่าม๊า อึกๆ นอนตัวกัน กอดน้องปลาแน่นๆ อึกๆ" เพียงไม่ได้ดังใจเจ้าหญิงตัวน้อยๆในบ้านก็เบะปากเตรียมร้องไห้  เพราะเจ้าตัวรู้ว่าถ้าร้องไห้เมื่อไรป่ะป๊าก็ยอมเธอเอง  แต่ครั้งนี้ไม่ใช่

                    "ไม่ร้องครับ เดี๋ยวป่ะป๊าก็มา" พูดจบนายหัวปักษ์ใต้ก็รีบเดินออกมาจากห้อง และตามด้วยเสียงโฮของลูกสาว จนผู้เป็นแม่(จำเป็น) ทนไม่ได้อุ้มคนที่ร้องไห้ซบไหล่

                    "โอ๋ๆ ไม่ร้องนะคะ เดี๋ยวม๊าจ๋า เรียกป่ะป๊ามานะคะ" ดูท่าแล้วเด็กน้อยคงไม่หยุดร้องง่ายๆถ้าไม่มีป่ะป๊ามานอนด้วย  หล่อนจำได้เมือเม็ดทรายยังมีชีวิตอยู่เคยบอกกับหล่อนว่า ถ้าไม่มีพ่อมานอนด้วยปลาดาวจะไม่ยอมนอน

เมนต์ โหวต เป็นกำลังใจให้เค้านะคนดี

.

ทุกเมนต์สร้างกำลังใจให้ไรท์นะคะ

.

เมนต์เถอะค้าาาาา

talk :: หวัดลีฮ๊าาาา เค้าขอโต๊ดนาค่าที่ไม่ได้มาคำสัญญา เพราะตอนนี้เค้าต้องทำงานด้วย(หาเงินซื้อนิยาย) แล้วก็เรียนด้วย ทำให้ไม่ค่อยมีเวลาว่างเข้ามาอัพนิยาย แต่ยังไงเรื่องนี้เค้าก็ต้องแต่งให้จบให้ได้ ยังไงก็เป็นกำลังใจให้เค้าด้วยน๊าาา

ติดตามข่าวสารการอัพนิยายได้ที่  :: เพจ กาญณิการ์-นักเขียน

เข้ามาพูดคุยกับไรท์ได้นะคะ