จ้าวสมุทร

ลำดับตอนที่ #2 : ท้องฟ้ายังไม่ไร้แสงดาว

"ป่ะป๊าจ๋า ป่ะป๊าร้องไห้ทำไม ไม่ร้องนะคะ โอ๋ๆๆ" เสียงลูกสาวตัวน้อยที่นั่งอยู่บนตัก  ที่พยายามเอาชายเสื้อเช็ดน้ำตาให้ผู้เป็นพ่อ

"ป๊าไม่เป็นไรค่ะลูก  ไหนวันนี้น้องปลาใส่ชุดนอนการ์ตูนอะไรคะ" บิดาพยายามลืมความเศร้าในใจหันมาหาลูกสาว  หลังจากที่ภรรยาของเขาจากไปไม่มีวันกลับจนถึงตอนนี้ก็ผ่านไปเพียง 2 อาทิตย์เท่านั้น

"น้องปลาใส่ชุดบ็อบค่ะ  น้องปลาชอบค่ะ หม่าม๊าบอกว่าน่ารัก" สิ้นเสียงใสๆของนางฟ้า ผู้เป็นบิดาก้มมองหน้าลูกสวที่มอบรอยยิ้มไร้เดียงสาให้  ทำให้ชายหนุ่มก้มลงไปหอมแก้มยุ้ยๆสองข้าง

****บ็อบ = การ์ตูนเรื่อง Minions****

"น่ารักค่ะ แต่ตอนนี้น้องปลาต้องนอนได้แล้วนะคะ  เดี๋ยวป๊าเล่านิทานให้ฟังค่ะ" จากเรื่องที่หนึ่งไปเรื่องที่สอง สาม โดยสาวน้อยนามว่า เด้กหญิงดารกา กิติกุล  หรือน้องปลาดาวผู้เป็นที่รักของคนที่อาศัยอยู่บนเกาะพยัคฆ์  "น้องปลาเป็นไรคะ ทำไมหนูยังไม่นอนลูก" คุณพ่อยังหล่อก้มมองหน้าลูกสาวที่ยังตาแป๋ว

"ป่ะป๊าจ๋าา น้องปลาคิดถึงหม่าม๊า หม่าม๊าไม่รักน้องปลาแย้วหยอ" ร่างตุ้ยนุ้ยเบะปากปล่อโฮ ทำให้หัวอกของคนเป้นพ่อร้อนรน

"โอ๋ๆ ไม่ร้องนะคะคนดีของป๋า  หม่าม๊ารักน้องปลา ทำไมจะไม่รักละคะ"ผู้เป็นพ่ออุ้มลูกน้อยพาดบ่าเดินวนทั่วห้อง เพื่อกล่อมลูกสาว

"ฮึก ฮึก ป่ะป๊าแล้ว ฮึกๆ หม่าม๊าไปหนายคะ ฮึกๆ"เสียงสะอื้นถามของลูกสาว ทำให้บิดาต้องกระชับอ้อมแขนที่อุ้มนางฟ้าตัวน้อยไว้

"หม่าม๊าอยู้ตรงนู้นไงค่ะลูก น้องปลาเห็นไหมคะ"พ่อหม้ายลูกหนึ่งชี้ไปที่ดวงดาวที่ระยิบระยับลอยเต็มท้องฟ้าให้ลูกสาวดู  เมื่อเดินมาหยุดที่ระเบียงห้องนอน  ด้วยเป็นสถานที่ห่างไกลจากแสงสีแสง  ทำให้มองเห็นไฟดวงเล็กๆชดเจน

"ตรงนั้นหรอคะ ฮึกๆ" นางฟ้าตัวน้อยที่ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตาชี้ไปบนฟ้าที่มีดาราเกลื่อน  "แล้วอยุ่ไกลไหมคะ  น้องปลาไปหาหม่าม๊าได้ไหม" เด็กน้อยถามด้วยความไร้เดียงสา

"มันไกลมากคะน้องปลา หม่าม๊าของหนูจะมองหนูจากตรงนู้นมา  ถ้าน้องปลายังไม่ยอมนอน หม่ามีาก็จะโกรธน้องปลา ไม่มาหาน้องปลาอีกนะคะ"

"หม่าม๊าจะมาหาน้องปลาหรอคะ  งั้นป่าปีาพาน้องปลาไปนอนเลยค่ะ  เดี๋ยวหม่าม๊าโกรธ" เมื่อได้เห็นรอยยิ้มของนางฟ้าน้อยกลีบคืนผู้เป็นบิดาสบายใจ

ณ.สนามบินสุวรรณภูมิ

ร่างบางในชุดเสื้อยืดลายการฟฟิกพอดีตัวกับกางเกงยีนส์สีซีดที่มีรอยขาดตามแฟชั่นตามด้วยแว่นตาสีชาที่ตรงคอเสื้อ  เดินลากกระเป๋าสีแดงใบใหญ่ออกมาจากสนามบิน  เท้าเรียวที่อยู่ภายใต้รองเท้าส้นสูงสีดำคู้หรูก้าวฉับฉับตรงไปที่รถมินิคูเปอร์สีแดงที่เป็นสีโปรดของเธอ

"ฮัลโหลค่ะป๊า ฟองถึงไทยแล้วนะค่ะ  ขอบคุณสำหรับรถคะ ถูกใจฟองมากค่ะ ถ้าเจอหลานแล้วฟองจะรีบกลับเลยนะค่ะ รักพ่อค่ะ" มือเรียวบางกดสตาร์ทรถคันเล็กแต่ราคาไม่เล็กตาม  แล้วขับตรงไปที่คอนโดที่บิดาซื้อไว้ให้ก่อนกลับมาบ้านเกิดตามที่ GPS บอก  

'วันนี้ต้องขอผักผ่อนก่อน แล้วป้าจะไปรับหนูตามคำของแม่หนูนะน้องปลาดาว'

แสงแดดที่ลอดผ่านผ้าม่านสีขาวกับเสียงคลื่นกระทบฝั่งฟังแล้วเพลินหูปลุกให้ร่างอวบจ้ำม้ำตื่นจากนิทรา  ที่ฝันว่ามารดาเดินเข้ามากอดพร้อมน้องชายตัวน้อย  ปลาดาวกระพริบตายกมือขยี้ตาเบาๆ มองหน้าคมสันของผู้เป็นบิดาที่กำลังนอนอยู่อย่างสบาย  มือเล็กป้อมลูบหน้าบิดา แล้วหัวเราะคกคิกที่แกล้งผู้เป็นพ่อได้  ปากจิ้มลิ้มจุ๊บแก้มพ่อเบาๆ ปลูกให้ นายหัวเสือ ตื่นหร้อมกับรอยยิ้มรับอรุณ

"ว่าไงคะน้องปลา อารมณืดีเชียว"นายหัวอุ้มปลาดาวขึ้นตรงไปห้องน้ำ  ในชีวิตประจำวันเขา ตื่อนเช้าจัดการลูกสาวและกินข้าวพร้อมกับปลาดาวจากนั้นก็จะฝากนางฟ้าตัวน้อยไว้กับป้านอม

"ป่ะป๊า น้องๆ" ปลาดาวหัวเราะเอิกอากเมื่อพ่อแกล้งรัวมือใส่ที่เอว

"มาป๊าอาบน้ำให้" พ่อหม้ายอาบน้ำให้ลูก เสร็จแล้วก็จับนางฟ้าใส่ชุดเอี้ยมกระโปรงสีฟ้า ที่เป็นสีโปรดของปลาดาว

"ป่ะป๊า สวยๆ" ปลาดาวยิ้มอย่างชอบใจกับชุดที่พ่อเลือกให้

"ไปกันคะ ไปกินข้าวกัน"นายหัวที่แต่งตัวเสร็จเรียนร้อยแล้วอุ้มลูกสาวไปทีห้องอาหาร

"อรุณสวัสดิ์ครับป้านอม" นายหัวทักคนเก่าแก่ของบ้านที่กำลังว่างข้าวต้มปลาหอมฉุย

"มอร์นิ่งๆ" ปลาดาวเข้าไปกอดป้านอม และทักทาย

"ดีค่ะน้องปลา  มาค่ะวันนี้มีข้าวต้มปลาของโปรดน้องปลา" ปลาดาวนั่งกินของโปรดด้วยตัวเอง แม้จะเละเทอะบ้าง  แต่ไม่มีใครเข้าไปเช็ดเพราะถ้าเช็ดก็เปื้อนอีก 

"อร่อยไหมคะลูก" ป้านอมมองภาพตรงหน้าด้วยความปลื้มใจจากนายหัวที่แสนเถื่อนกลายมาเป็นคนพูด คะ ขา 

"หร่อยค่ะ" ร่างจ้ำม้ำยังตั้งหน้าตั้งตากิน  ปลาดาวเป้นเด็กที่กินเก่ง ทำให้ร่างกายจ้ำม้ำน่าฟัดน่ากอด

"ป้านอมครับฝากน้องปลาด้วยนะครับผมไปก่อน  น้องปลาคะ ป๊าไปทำงานก่อนนะคะ" นายหัวเสือก้มไปหอมแก้มลูกสาว

"รับๆกลับนะคะป่ะป๊า  พาหม่าม๊ากลับมาด้วยนะคะ" คำพูดของลูกสาวทำให้ผู้เป้นบิดาสะอึกเล็ดกน้อย ภรรยาของเขาจากไปด้วยโรงประจำตัว สงสารลูกที่ต้องกำพร้าแม่แต่เด็ก

"ค่ะพ่อจะรีบกลับมาคะ"

เวลายามเย็นที่ตะวันสาดแสงกระทบกับพื้นทะเลเป็นสีส้มแดง  มีร่างเล็กๆแต่จ้ำม้ำนั้งบนชิงช้าหน้าบ้าน คอยผู้เป็นบิดา เสียงย่ำทรายที่เดินเข้ามาใกล้ ทำให้สาวน้อยหันไปตามเสียง แล้วทำหน้าดีใจเมื่อเห้นหน้าคนที่ตนคิดถึง ปากคลี่ยิ้มออกมาเห็นฟันน้ำนมเกือบครบทุกซี่ แล้วโผเข้าหาผู้มาใหม่

"หม่าม๊า!!"

วันนี้พาน้องปลามาแล้วน๊า  เด็กน้อยช่างน่าสงสาร

ฝากเป็นกำลังใจให้น้องปลาด้วยนะคะ ฝากโหวต+เม้นต์ 

เป็นกำลังใจให้ด้วยนะค่ะ  ทุกตัวอักษรจะมาด้วยกำลังใจค่ะ

 

ฝากไลค์เพจเค้าด้วยน๊าาา

กาญณิการ์-นักเขียน