โลหิตเทพพิชิตมาร

ลำดับตอนที่ #2 : เลือก

                                         เริ่มขึ้นเรื่องเลยน๊ะค่ะ
ณ.ทางเดินที่ไม่มีคน

“แฮกๆๆ” เสียงของเด็กชายที่ กำลังวิ่งด้วยความรีบร้อน “กลับบ้านช้าอีกแล้วเรา”  “คุณแม่จะโมโหรึเปล่าน้า” เค้าพูดด้วยความกังวลใจ

เมื่อถึงถนนใหญ่

ไฟสัณญานบ่งบอกถึงสัญลักษณ์ว่าข้ามได้

“ข้ามได้แล้ว” เค้าพูดด้วยความดีใจ

และแล้วก็มีรถขับผ่านไฟแดง ขับมาด้วยความเร็วสูง ชนเด็กชายเข้าอย่างจัง แล้วกลิ้งไปกับพื้น

“อ๊อก...อ๊อก อ๊อก โอย” เค้าร้องด้วยความเจ็บปวด

“โอ๊ย เจ็บเหลือเกิน...  ทรมาน” เด็กชายครวญครางขอความช่วยเหลือด้วยเสียงอันแผ่วเบา

“ใครก็ได้...ช้วยด้วย...เลือดไหลไม่หยุด” เค้าพูดด้วยความรู้สึกว่าเลือดไหล และยังไหลไม่หยุดขณะที่เขากำลังหลับตาไปพูดไป

“นี่เราจะตายแล้วหรอ...ไม่ ฉันไม่อยากตาย

ไม่อยากตาย...” เด็กชายกำลังพูดที่เหมือนกับบ่น

“ยังไม่อยากตาย!!” เด็กชายตะโกนออกมาด้วยความกลัว

ปากกาที่เปื่อนเลือดของเข้าได้ขยับโดยมีเลือดที่ทำหน้าที่แทนหมึก วาดเป็นสัญลักษณ์ดาวหกแฉก ซึ้งมีเพียงสามแฉกที่รูปเป็นสัญลักษณ์อะไรซักอย่างล้อมรอบตัวเค้าไว้ (ด้านที่ตรงกับหัวเป็นรูปงูสองตัว ด้านข้างทั้งสองเป็นปลาและนก)

รูปทั้งหมดได้แยกออกจากกันเป็นช่องทำให้เด็กชายล่วงลงไป

“ทาคุมิ...เลือดในตัวของเจ้า กำลังจะเปิดประตูนี้”เสียงใครซักคนซึ้งเป็นเสียงของผู้หญิงได้พูดกับเด็กชายที่ใกล้ตาย ซึ้งเค้าคือทาคุมิ

(พลังจากเลือด) ทาคุมิคิดในใจ

(ประตู) ทาคุมิคิดทวนเสียงที่เค้าได้ยิน

“พวกเราต้องการทดสอบความอดทนของเจ้า”เสียงเดิมที่ทาคุมิได้ยินได้พูดขึ้นมาอีก

(ได้โปรดช่วยฉันด้วยเถิด...) ทาคุมิคิด

ในที่ๆมนุษย์ธรรมดาไม่อาจเข้าไปได้

มีประตูสองบานอยู่ต่อหน้าของทาคุมิ

เสียงลึกลับเอ่ยขึ้น “เป็นอันว่าเจ้ายอมเลือก”

ทาคุมิพูดขึ้น “ช่วยฉันที ฉันยังไม่อยากตาย”

เสียงลึกลับเอ่ยถาม “เลือกประตูไหนละ…” “เลือกสิ” เสียงลึกลับพยายามเร่งให้มทาคุมิเลือก

“รู้แล้ว...” ทาคุมิตอบกลับด้วยความว่าง่าย

“ด้านนี้” ทาคุมิเลือกประตูที่อยู่ทางด้านซ้ายของตน แล้วเขาก็หมดสติไป

ครืน...เสียงของประตูได้เปิดออก

มีหญิงสาวที่มองดูแล้วเหมือนจะอายุประมาณ 25 ผิวสีคล้ำ ดวงตาสีฟ้า ผมสีเขียวยาวถึงกลางหลังปลายผมม้วนเป็นเกลียว มีผมหน้าม้าที่ยาวถึงคิ้วมองดูน่ารัก เดินออกจากประตู

เมื่อเธอเดินมาถึงทาคุมิ เธอก็อุ้มทาคุมิมาไว้ที่ตัก แล้วดื่มเลือดจาดต้นคอ

*เลือดคือคำสัญญาที่แลกเปลี่ยน ฉะนั้น...ต้องทดสอบความเข้มแข็ง*

ในตอนเช้าของอีกวัน

ทาคุมิ ค่อยๆลืมตาขึ้นจากเตียงนอนของเขา “เอ่อ...” “ฮ้าวววว”

และเลือบไปเห็นอะไรบางอย่างนอนอยู่ข้างๆ

“เออ...” “ตัวอะไร” ทาคุมิเอ่ยด้วยน้ำเสียงแปลกๆ

“อรุณสวัสดิ์มาสเตอร์” ปิศาจที่ออกจากประตู ทักทายทาคุมิ

“เธอเป็นใคร?” ทาคุมิพูดพร้อมกับทำหน้าเอ๋อ O๐O

ปิศาจสาวเอ่ยต่อ “อะไรกันเรื่องเมื่อวานนี้ ลืมแล้วหรอ”

“หรือ...หรือ ว่า” ทาคุมินึกขึ้นได้ว่าตัวเองได้ถูกรถชนจนเกือบตาย “นี่ฉันยังไม่ตายหรอ?” ทาคุมิพูดด้วยความงงแบบสุดๆ

ปิศาจสาวตอบคำถามของทาคุมิ “ใช่ฉันเป็นคยรักษาเธอเองแหละ” แล้วปิศาจสาวก็พูดต่อพร้อมกับลอยขึ้น “(แล้วก็) ใช่ (อีกรอบ) ฉันกับมาสเตอร์ก็เป็นฝ่ายเดียวกันแล้วด้วยแหละ”

“เหวอ...ลอยได้ด้วย” ทาคุมิพูดด้วยความตกใจ

เมื่อทำใจได้แล้วทาคุมิก็เอ่ยขึ้น “ถามจริงเหอะเธอเป็นใครกันแน่”

ปิศาจสาวพูด “หึ หึ ห ฉันนะหรอ” ปีศาจสาวพูดต่อพร้อมกับลอยกลับหัวกลับหาง “มาสเตอร์เธอเป็นคนเลือกฉันเองไม่ใช่รึ”

ทาคุมิที่ถูกเรียกว่ามาสเตอร์ถามด้วยความงง “แล้วเธอมาอยู่ที่บ้านฉันทำไม”

“เพื่อปกป้องมาสเตอร์” ปิศาจสาวตอบ

“ปกป้องฉัน อะไรมันจะเกิดขึ้นหรอ” ทาคุมิถามด้วยความสงสัย

ปิศาจสาวบอกพร้อมกับมองไปทางหน้าต่าง “ก็นั่นไง”

“แว๊ก...” ทาคุมิร้องด้วยความตกใจ

เพราะว่าเขาเห็นประตูลอยอยู่ที่หน้าต่างตรงห้องของเค้า

“ประตูลอยอยู่บนฟ้า” ทาคุมิตะโกนด้วยความตกใจ

“นั้นเป็นประตูที่เธอไม่ได้เลือก” ปิศาจสาวเอ่ย โดยไม่มีท่าทีตกใจแม้แต่น้อย

“ประตูนั่นเปิดแล้ว” ทาคุมิพูดอย่างที่ตาของตนได้เห็น

มีหญิงสาวอายุประมาณ 25 ปี ผมสีน้ำเงิน ยาวถึงเอว ดวงตาสีเหลือง ผิวสีขาว (สีเนื้อนั้นแหละ) แต่งกายงดงามแต่ดูเหมือนจะเป็นชุดต่อสู้มากกว่า เดินออกมาจากประตูที่ลอยอยู่

เสียงของปิศาจสาวคอยพูดอธิบายให้ทาคุมิฟัง

“มีคนๆหนึ่งถูกเจ้าปิศาจสะกดเอาไว้ หากหล่อนตื่นขึ้นมาเป้าหมายก็คือชีวิตของเธอ หล่อนมีชื่อว่า ปิศาจสีฟ้า ชูเมล”

ทาคุมิแทรก “ทำไมถึงต้องการชีวิตฉันละ”

ปิศาจสาวเอ่ยต่อโดยไม่สนใจคำถามของทาคุมิ “ส่วนฉันชื่อ...” ปิศาจสาวเอ่ยพร้อมกับแปลงร่างเป็นเป็นชุดเตรียมพร้อมที่ต่อสู้ (แต่เซ็กซี่มากๆ คนอ่านคิดเอาเองแล้วกันน๊ะ) “ปิศาจสีทอง เอ็กชันเทีย”

แล้วเอ็กชันเทียก็อธิบายต่อ “พวกเราทั้งสอง ถูกเลือกให้มาปกป้องมาสเตอร์” เอ็กชันเทียเงียบไปซักพักแล้วพูดต่อ “เป็นหนทางที่เธอเลือกเอง”

ทาคุมิเอ่ย “เรื่องๆนั้น...”

เอ็กชันเทียต่อ “เรื่องนี้ถูกตัดสินเอาไว้ตั้งนานแล้ว”

เอ็กชันเทียเดินมาจับไหล่ทาคุมิแล้วพูดขึ้นว่า “ชีวิตของเธอถูกรับเลือกเอาไว้”

“โกหก” ทาคุมิตะโกนกลับพร้อมกับทำหน้างงๆ

แล้วเอ็กชันเทียก็อุ้มทาคุมิขึ้นท้องฟ้า

“แว๊ก” ทาคุมิร้องลั่นด้วยความตกใจ

“เจอตัวแล้ว” ชูเมลที่กำลังมองหาสัตร์ตรูพูดขึ้นด้วยความดีใจ

“เร โม ร่า” ชูเมลร่ายเวทใส่เอ็กชันเทียและทาคุมิ

ตึ่ง

เอ็กชันเทียและทาคุมิหลบทัน

“ว๊าก” ทาคุมิร้องด้วยความตกใจ

“ไม่ต้องตกใจ” เอ็กชันเทียปลอบใจทาคุมิ

“อิก ดรา ชิล” เอ็กชันเทียร่ายเวทป้องกันพลังที่ชูเมลปล่อยมาอย่างไม่ยอมหยุด

“เฮ้ย” ทาคุมิร้องออกมาเพราะความตกใจ

“ตาฉันบ้างสิยะ” เอ็กชันเทียตะโกนใส่ชูเมล

“โย รุ มูน เกร โดะ” เอ็กชันเทียเรียกปิศาจของตยออกมาต่อสู้

วิ้..ว วิ้ว

เสียงของปิศาจสองตัวที่เอ็กชันเทีเรียกออกมา พุ่งเข้าหมายจะจัดการชูเมลอย่างรวดเร็ว

...บึม ม...

และแล้วก็ระเบิดขึ้นหลังจากที่โยรุมูนเกรโดะเข้าจัดการชูเมล

“สำเร็จ!” ทาคุมิร้องออกมาด้วยความดีใจ

(มีมาสเตอร์อยู่ด้วยสู้กับชูเมลลำบากแน่) เอ็กชันเทียคิด

“เหวอ” ทาคุมิร้องออกมาด้วยความตกใจ

ครื่น น

ชูเมลโผล่ออกมาจากพื้นดินพร้อมกับ แอส บี โด เค รอน

“ปิ...ปิศาจ” ทาคุมิตะโกนออกมาเพราะเห็นปลาตัวสีน้ำเงินใหญ่ยักษ์ ซึ้งมองดูก้อรู้แล้วว่าคือปิศาจ

“เตรียมตัวตายได้แล้ว” ชูเมลพูดขึ้นเพื้อให้เตรียมตัว

และแล้ว เอบีโดเครอนก็ปล่อยพลังไฟฟ้ามหาสารออกจากปากใส่เอ็กชันเทียและทาคุมิ

เอ็กชันเทียรีบปล่อยทาคุมิออกจากมือเพื่อไม่ให้ทาคุมิโดนพลังมหาสาร

“อ๊ะ” ทาคุมิเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเอ็กชันเทียบาดเจ็บหนัก

ทาคุมิรีบวิ่งไปหาเอ็กชันเทีย

“เป็นยังไงบ้าง ?”ทาคุมิถามเอ็กชันเทียด้วยความเป็นห่วง

“ฉันคือผู้ชนะ” ชูเมลมาบอกชัยชนะของตน

“ทำไมต้องรุนแรงขนาดนี้” ทาคุมิบอกชูเมล “พอซะทีเถอะ” ทาคุมิบอกเพื่อให้เลิกทำร้ายกันซะที่

“ทำไม ก็มันกำหนดไว้แล้ว” ชูเมลพูดเหมือนว่าทุกอย่างถูกกำหนดไว้แล้วว่าเธอต้องชนะ

“เพราะเธอไม่เลือกชั้น” ชูเมลพยายามพูดเพื่อให้ทาคุมิเลือกหล่อน

“ฉันไม่รู้...” ทาคุมิพูดทั้งๆที่น้ำตาคลอเบ้า ”ว่าเรื่องมันจะเป็ดอย่างนี้ ทาคุมิพูพร้อมกับตัวสั่นระริกด้วยความกลัว

และเค้าก็พูดออกมาด้วยความเชื่อมั่นและเข้มแข็งว่า “ตกลงฉันเลือกเธอก็ได้ ฉะนั้นทุกอย่างต้องยุติ”

เอ็กชันเทียและชูเมลมองทาคุมิเป็นตาเดียวกัน กับการตัดสินใจของทาคุมิ

เมื่อทาคุมิรู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าทั้งชูเมลและเอ็กชันเทียเปลื่ยนไป คือ

เอ็กชันเทียจากที่บาดเจ็บหนักอยู่ๆก็หายเป็นปริดทิ้งแถมยังมายืนโปลยดอกไม้ให้ทาคุมิอยู่กับชูเมลอีก

และชูเมลก้อบอกว่า “ยินดีด้วย กับการที่ตัดสินใจเลือกฉัน”

“เอ๋” ทาคุมิอุทานออกมาด้วยความงง

“ถ้าอย่างนั้นต้องมีการทดสอบดูซักหน่อย”เอ็กชันเทียพูดด้วยความดีใจ

“อะไรน๊ะยังต้องทดสอบอยู่อีกหรอ” ทาคุมิพูดอย่างเหนื่อยใจ

“ทดสอบจิตใจของมาสเตอร์ว่า เจตนาที่แท้จริงคิดกับพวกฉันยังไง” ชูเมลบอกเพื่อต้องการให้ทาคุมิรู้

“คนที่จะมาเป็นเจ้านายของพวกฉัน ผูกมัดหรือสัญญากันด้วยเลือด” เอ็กชันเทียพยายามบอกเพื่อให้ทาคุมิทำใจ

“เดี๋ยวก่อน จะทำอะไรฉัน” ทาคุมิถามด้วยรางสังหรที่ไม่ดี

“ชูเมลจะดูดเลือดเธอเพื่อสาบาน” เอ็ชันเทียพยายามอธิบาย

“สาบานแบบนี้ไม่เอาด้วยหรอก” ทาคุมิปฐิเสธ

“ฮือ...มาสเตอร์ เธอรังเกียจชั้น” ชูเมลพูดพร้อมกับร้องไห้ด้วยความเสียใจ

“ก็ได้ไม่ต้องร้องไห้แล้วละ” ทาคุมิตะโกนยอมโดยจำใจ

“งั้นยื่นต้นคอมาสิ” เอ็กชันเทียบอก

“เอา...เร็วๆเข้า” ทาคุมิพูดไปพร้อมๆกันสั่น

แล้วชูเมลก็เริ่มดื่มเลือดของทาคุมิ     อย่างนาน

จนกระทั้ง

เอ็กชันเทียต้องรีบห้าม ”ชูเมลเธอดูดเลือดเค้ามากเกินไป”

และเอ็กชันเทียก็หันไปปลอบใจทาคุมิ ”มาสเตอร์ทำใจดีๆไว้”

“ตายแน่เรา” ทาคุมิบอกกับตัวเอง

“ฮื่อๆ อร่อย” ชูเมลพูดไปยิ้มไป

(นานๆถึงจะเจอเลือดหวานๆอย่างนี้ซะที) ชูเมลคิดในใจ
----------------------------------------------------
อย่าลืมติดตามน๊ะ ตอนต่อไป ตอนปิศาจสีแดง นะ ถ้าว่างเมื่องไหร่ก็จะเอามาลงน๊ะ