โลหิตเทพพิชิตมาร

ลำดับตอนที่ #3 : ปิศาจสีแดง

"นี่มันอะไรกั๊นนน!?" เสียงของทาคุมิอุทานเมื่อเปิดประตูห้องเข้ามาก็พบว่าห้องของเค้าได้กลายเป็นป่าที่เต็มไปด้วยดอกไม้เสียแล้ว

"อรุณสวัสดิ์จ้ะมาสเตอร์" เอ็กชันเทียทักทายเมื่อเห็นทาคุมิเดินเข้ามา

"อา...เออ..." ทาคุมิจะทักทายกลับแต่ไม่รู้ว่าจะพูดว่าอะไร "เอ็กชันเทียเธอมาอะไร" ทาคุมิถามอย่างสงสัย "ถ้าคุณแม่จันมาเห็นจะทำยังไงละ"

"ไม่ต้องห่วงหลอกคุณพ่อคุณแม่ของเธอจิตอ่อน" เอ็กชันเทียพูดไปยิ้มไป "คนธรรมดาจะมองไม่เห็นอย่างเธอหรอก"

"เฮ้อ...โล่งอกไปที" ทาคุมิเอ่ยพร้อมกับถอนหายใจ แล้วทาคุมิก็เหลือบไปเห็นชั้นหนังสือของเข้า...แล้วเค้าก็พบว่าหนังสือเรียนของเขาหายไป "หนังสือของฉันละอยู่ไหน?"

"ชูเมลอ่านมันอยู่" เอ็กชันเทียเป็นคยตอบ

"หา" ทาคุมิเอ่ยอย่างประหลาดใจ "ชูเมล" ทาคุมิตะคอก

 "เธอจะอ่านมันไปทำไม" ทาคุมิถามด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ

"ไม่รู้ล่ะชั้นต้องการเรียนรู้ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้" ชูเมลพูดอย่างภาคภูมิใจ "หนังสือของชั้นมาสเตอร์ก็ต้องอ่านมันด้วย" ชูเมลพูดพร้อมกับใช้เวทมนตร์ทำให้หนังสือมาอยู่ในมือ

"อึ๋...ย" ทาคุมิทำน้ำเสียงแปลกใจเมื่อเห็นว่าชูเมลใช้เวท (ก็ช่วยไม่ได้คนที่ไม่รู้ว่าเวทมนต์มีจิงหรือเปล่าก็ต้องตกใจ งเป็นเรื่องธรรมดาอะน๊ะ)

แล้วชูเมลก็ยื่นหนังสือเล่มสีเขียวที่มีสัญลักษณ์ดาวหกแฉกมอบให้ทาคุมิ

"ตำราเล่มนี้มาสเตอร์ต้องอ่านจนจบ" ชูเมลออกคำสั่ง

"เฮ้อ..." ทาคุมิถอนหายใจ

"เอานาทำตามที่พวกเราทั้ง 3 บอกดีกว่า" ชูเมลอธิบาย

"ทั้ง3 ยังมีอีกคนหนึ่งหรอ?" ทาคุมิถามอย่างข้องใจ

"ฮิ ฮิ ฮิ เอาไว้เจอทีหลังน๊ะจ๊ะ" ชูเมลพูดไปขำไป

"ถึงเวลาก็รีบกลับบ้านน๊ะอย่าเถลไถล" เอ็กชันเทียพูดไปพร้อมกับ...

"ฮะ...เฮ้ย" ทาคุมิร้องเฮ้ยออกมาเพราะถูกเอ็กชันเทียจับก้น

"โชคดีน๊ะจ๊า" เอ็กชันเทียพูดไปยิ้มไปแต่...ทาคุมิรีบวิ่งด้วยความหวาดเสียว

ณ. ป.5 ห้อง 2

"ก็ไม่เห็นอยากจะอ่านเล้ย" ทาคุมิพูดไปพร้อมๆกับอ่านไปด้วย

ปิศาจสีทอง

ปิศาจสีฟ้า

ตอนนี้เหลือปิศาจตัวที่สามซึ้งถูกสะกดอยู่ในเวทมนตร์ ตอนนี้ได้เวลาตื่นแล้วด้วย

ปิศาจสีแดงพลังที่ใช้ คือ เปลวเพลิงที่พวยพุ่งขึ้นบนท้องฟ้า...

(แล้วเธอเป็นใครกันละ

ปิศาจสีทองคือชันเทีย

ปิศาจสีฟ้าคือชูเมล

แล้ว...

ปิศาจสีแดงละ!?) ทาคุมิคิดในระหว่างที่อ่านไปด้วย

จุดอ่อนของปิศาจสีแดงคือไอตัวที่เกิดจากไข่ในหน่องน้ำ
(แล้วมันตัวอะไร) ทาคุมินึกสงสัย 

แพร่พันธุ์ได้อย่างรวดเร็ว (และตอนนี้อยู่ที่โรงเรียนแล้วด้วย) ทาคุมินึกอย่างระแวง

"โอ๊ยไม่เข้าใจ" ทาคุมิตะโกนอย่างหงุดหงิด

"ทาคุมิอ่านหนังสืออะไร" อายาโตะเข้ามาถามทาคุมิเพราะคิดว่าจะอธิบายอะไรได้บ้าง (ก็คนมันเรียนเก่งอะก็เลยมาถาม)

"อ้าวอายาโตะ" ทาคุมิทัก

"หนังสืออะไรเนี่ยอ่านไม่เห็นออกเลย" อายาโตะพูดขึ้นพร้อมกับพยายามอ่าน

"มาสเตอร์อ่านได้คนเดียวเท่านั้น" อยู่ๆเสียงของชูเมลก็ผุดขึ้นมาในหัวของทาคุมิ

"หนังสืออะไรก็ไม่รู้อย่าสนใจเลย" ทาคุมิพยายามแก้ตัว

"อาว" อายาโตะพูดแบบว่าอ่านไม่ได้แล้วจะเอามาทำไม

"รีบไปที่ห้องพละได้แล้ว" เสียงของเด็กหญิงคนหนึ่งที่ชื่อว่า

"ทาคาโกะ" ทาคุมิทัก

"ป่านนี้ยังไม่เปลี่ยนชุดพละอีกหรอเนี่ย...รีบๆไปเปลี่ยนได้แล้ว"
"ได้เลย!!" ทาคุมิและอายาโตะพูดขึ้นพร้อมกัน

ณ. ที่สนามฟุดบอล

"ย้ากส์" เสียงของทาคาโกะที่แตะบอล

"ทาคาโกะนี่เก่งกว่าผู้ชายซะอีก" อายาโตะคุยกับทาคุมิขณะที่กำลังแข่งบอลอยู่

(หรือเจ้าปิศาจที่สามจะเป็นเธอทาคาโกะ...) ทาคุมิมัวต่คิดอะไรเพลินๆ

"ทาคุมิอันตราย" อายาโตะตะโกนด้วยความตกใจ

"เอ๋?" ทาคุมิสงสัยว่าอายาโตะตะโกนทำไมจึงหันไปมองและ...

ป้าบ

"โอ๊ย" เสียงของทาคุมิ

"อาว" เสียงของทาคาโกะที่นึกว่าลูกบอลที่ตนแตะไปทาคุมิจะรับ แต่...กลับเป็นลูกอันตราย

"ทา...คุมิ" อายาโตะเรียกด้วยความเป็นห่วง

"เลือดกำเดาไหล" อายาโตะบอกอาการแก่ทาคาโกะ

"ทาคุมิขอโทษน๊ะ" ทาคาโกะขอโทษ

และแล้ว...เลือดกำเดาของทาคุมิก็หยดลงพื้นไปสัมผัสกับก้อนหินห้อนหนึ่งเข้า และเรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น...

วิ้ง

"จู่ๆทำไมมันถึงมืดขึ้นมาละ" ทาคาโกะเอ่ยอย่างตกใจ

"คุณครูและเพื่อนเรา" อายาโตะหมายความว่าครูและเพื่อนๆหายกันไปหมด

"หรือว่าเจ้าปิศาจที่สาม" ทาคุมิรู้แล้วว่าปิศาจตัวที่สามจะออกมา

แล้วก้อนหินที่สัมผัสเลือดของทาคุมิก็เคลื่อนไหวเป็นดาวหกแฉกซึ้งนั้นคือ...

ค่ายเวทมนตร์ และแล้วก็มีประตูโผล่ออกมาซึ้งประตูบานนี้มีรูปแกะสลักที่เป็นรูปนกไฟ(ซึ่งคนที่เอาเลื่องนี้มาลงก็ลืมลงไปว่าประตูบานแรกที่ทาคุมิเลืกเป็นรูปงูสองตัวและประตูบานที่สองเป็นรูปปลายักษ์)

"นี่มันอะไรกัน?"

"ประตูที่สาม"

"ปะ...ปะ...เปิด...เปิดแล้ว"

ทาคาโกะ ทาคุมิ และอายาโตะ พูดต่อกัน(เรียงตามชื่อและคำพูดเลยนะ)

เมื่อประตูเปิดก็พบว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งหน้าตาหมวยผิวขาวอมชมพู ผมถึงจะรวบจุกแต่ก็ยาวถึงตาตุ่ม ดวงตาสีเขียว ใส่ต่างหูทรงกลมสีส้มห้อยอยู่ข้างหู ใส่ชุดสีแดง มองในภาพรวมคือสวยมากๆ

"นั่นใคร?" ทาคาโกะพูดด้วยความคิดว่าจะมีคนตอบ

"ระวังตัวด้วยอาจเป็นปิศาจสีแดงก็ได้" ทาคุมิพูดบอกเพื่อนๆด้วยความเป็นห่วง

"ใช่ ชั้นคือปิศาจสีแดง คุริโอ ที่ถูกสะกดเอาไว้ แต่ ตอนนี้ชั้นเป็นอิสระแล้ว" ปิศาจสีแดงคุริโออธิบาย โดยที่ไม่มีใครสนใจนอกจากคุริโอ

"ทาคุมินายรู้เรื่องนี้ด้วยหรอ?

มันหมายความว่ายังไง ?" อายาโตะเริ่มงงขึ้นทุกที

"เอาละ ในเมื่อเธอออกมาแล้วก็ต้องเชื่อฟังคำสั่งมาสเตอร์" ทาคุมิออกคำสั่ง

"มาสเตอร์เป็นใครหรอ? สภาพเด็กอย่างเธอคงไม่ใช่มาสเตอร์แน่ๆ" คุริโอพยายามปฏิเศษว่าทาคุมิเป็นมาสเตอร์ "ชูเมลกับเอ็กชันเทียล่ะ? ถ้าไม่อยู่ละก็ง่ายที่จะจัดการกับเธอที่สุด"

"ทำยังไงดี" ทาคาโกะพยายามหาทางออก

"หรือ...หรือ ว่าเธอ..." ทาคุมิเริ่มกังวล

"ทา...ทาคุมิ" อายาโตะเริ่มกลัว และเขามีความรู้เดียวกับทาคุมิ

"เตรียมตัวตายได้แล้วไอ้หนู" คุริโอจบฉากด้วยน้ำเสียงที่น่ากลัว

ทุกคน(ทาคุมิ,อายาโตะ,ทาคาโกะ)ต่างตกใจและหวาดเสียวไปตามๆกัน

"อย่าแตะต้องเขาน๊ะคุริโอ" เสียงเสียงหนึ่งดังขึ้นห้ามคุริโอไว้

แล้วชูเมลกับเอ็กชันเทียก็ปรากฏตัว "แน่จริงก็มาสู้กับฉันสิ..." เอ็กชันเทียท้าการต่อสู้

"มีโผล่มาอีก 2 คน" ทาคาโกะเริ่มกลัวมากขึ้น และ คิดว่าชูเมลกับเอ็กชันเทียเป็นพวกเดียวกับคุริโอ

"เอ็กชันเทีย, ชูเมล" ทาคุมิดีใจ

"พวกหล่อนเป็นใคร"

"อย่างนี้ก็สนุกนะสิ ไม่ได้ออกกำลังมานานแล้ว" ท่าทางคุริโอจะชอบการต่อสู้อย่างมาก

"คิดว่าตัวเองเก่ง" ชูเมล พูดแบบไม่อยากจะพูด

"มาสเตอร์พวกเธอหลบไปก่อน" เอ็กชันเทียเตือนด้วยความเป็นห่วง

"อือได้เลย" ทาคุมิรับคำ พร้อมกับสั่งเพื่อนๆ "เข้าไปหลบในอาคารเรียนก่อน"

"งั้นก็รีบไปกันสิ" ทาคาโกะรีบเร่งเพื่อนๆ

"ทาคุมิฉันกลัว" อายาโตะพูดพร้อมกับตัวสั่น

ในที่สุดการต่อสู้ก็เริ่มขึ้น

"ซาคาราบี" คุริโอเริ่มต้นก่อนทันที

"พลังของคุริโอยังแกร่งเหมือนเดิม"  ชูเมลกังวลเล็กน้อย

"ไม่มีเวลาแล้วต้องรีบจัดการเธอซะ"

"อะไรกันฝีมือมีแค่นี้เองหรอ" คุริโอเยาะเย้ย

"ชูเมลขอยืมพลังหน่อย"

"ได้สิ พลังสีทองกับสีฟ้ามารวมกัน" ชูเมลตกลงทันทีเมือเอ็กชันเทียขอ

"พวกเธอจะทำอะไร" ทาคุมิสงสัย

"ดูนั่น"ทาคาโกะตะโกนบอกทาคุมิและอายาโตะ

"เมื่อพลังสีทองกับสีฟ้ารวมตัวกันจะเรียกพลังที่สามคือสีเขียว" ทั้งเอ็กชันเทียและชูเมลต่างพูดพร้อมกัน

"รวมพลังกันงั้นรึ" คุริโอเริ่มเครียด

     ในเมื่อสีทองคือสีเหลืองเมื่อรวมกับสีฟ้าหรือน้ำเงินจะได้ออกมาเป็นสีเขียว(เหมือนกับการผสมสี)

"ดูนั่นสิทาคุมิ"

"สีทองรวมกับสีฟ้า แล้วสีแดงละ"

"ซาคาราบี" พลังของคุริโอ

"บาคิวแรม" ทั้งสองต่างโจมตีกันไปมา

"รวมพลังกันแล้วแน่ใจน๊ะว่าจะชนะได้"

"ถ้าอย่างนั้นก็ลองดูสิ ฉันจะแสดงพลังที่แท้จริงให้ดู"

"การูด้าจงออกมา" คุริโอเรียกสมุนคู่กายของตนออกมา

แก๊ซ~...ซ

     นกตัวใหญ่แว๊บออกมาจากไหนก็ไม่มีใครสามารถสังเกตได้ทัน(แม้แต่คนเรียกออกมา)

"ชักจะรุนแรงขึ้นซะแล้วสิ" ทาคุมิชักจะกังวลว่าทั้งสองฝ่ายจะเป็นอะไรไป(ก็ทั้งสามต่อสู้เพราะทาคุมินี่นา)

"พวกเราจะทำอะไรได้บ้าง" ทาคาโกะปากเริ่มสั่น

"จุดอ่อนน่าจะมิ" เด็กหัวดีเริ่มที่จะใช้ความคิด

"จุดอ่อน ....." ทาคุมิพยายามทบทวนสิ่งที่รู้มา "ใช่แล้ว!" ในที่สุดก็นึกออก

"มีอะไรหรอทาคุมิ" สาวน้อยสงสัยที่อยู่ๆทาคุมิก็เอ่ยอย่างดีใจ

"จุดอ่อนของปิศาจสีแดงคือไอตัวที่เกิดจากไข่ที่ติดกันเป็นแพอาศัยอยู่ในหนองน้ำ" ในที่สุดความจริงก็กระจ่าง

"ใช่ที่ติดกันเป็นแพ" ทาคาโกะพยายามทวนที่ทาคุมิพูด

"อือ"  "เอ..." อายาโตะใช้ความคิด

"อายาโตะรู้แล้วหรอ" ทาคุมิถาม

"มีอยู่ที่ห้องทดลองวิทยาศาสตร์ ไอตัวที่มีขาและไม่มีหางนั่นแหง๋ๆ"

"ใช่"

"บอกฉันหน่อยสิ" สาวน้อยก็อยากรู้

 ณ. ห้องทดลองวิทยาศาสตร์

"นี่ – ไง!" ทาคุมิและอายาโตะพูดพร้อมกัน

"หว๊าย" ทาคาโกะตกใจเล็กน้อย

     มาทางด้านที่กำลังต่อสู้

"มิสทราเรล"

"การูด้า"

ฝุ่บ

"ย้าก~...ก"

ฮ่า~...า

"การูด้าเจ้าต้องไม่แพ้"

"พลังของเธอ     เชอะ"

"คุริโอ"

"อ๊ะ"

"มาสเตอร์

"เอ้ารับไอนี่ดูหน่อยสิ"

แปะ

"อุ๊บ" คุริโอพูดออก "อ๊อก" เมื่อกบตัวน้อยอยู่บนใบหน้าเธอ "อ๊-าก~...ก"

ก~รี๊~ด............................ด

บึ้ม

"เฮ้ย!" เอ็กชันเทียกับชูเมลถึงกับอึ้ง

"สำเร็จ" สามสหายต่างดีใจ

   ทางด้านคุริโอนอนน้ำลายฟูมปากไปแล้ว

"คุริโอดื่มเลือดสาบานของมาสเตอร์ซะ"

"หรือว่าอยากจะลองดี"

อ๊อบ อ๊อบ

"ตกลง"

"อูย~"

"เจ็บมั๊ยทาคุมิ"

"เฮ้อ" ทาคุมิถอนหายใจ "ยินดีต้อนรับน๊ะ"

"เช่นกันย่ะ"

"ทาคาโกะอายาโตะเรื่องนี้ขอให้เป็นความลับน๊ะแล้วฉันจะอธิบายให้ฟัง"

"รู้แล้ว"

"บอกใครก็ไม่มีใครเชื่อหรอก" "ฉันเหนื่อยแล้วกลับบ้านกันเถอะ"

"ย้าก" ปิศาจทั้งสามกลับบ้านไปโดยหายวับไป

"ไปเร็วกลับบ้านกัน" ทาคาโกะชวนทุกคนกลับบ้าน

"แล้วทาคุมิละ" อายาโตะถามความเห็น

"เฮ้ย!" ทาคุมิตกใจอะไรซักอย่าง

"นี่มันรูอะไร?" เสียงของเพื่อนๆที่โรงเรียนต่างสงสัย รูที่คุริโอเปิดเอาไว้

"มันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ยังไง งง?"

"เอ...คิดไม่ออก" ทั้งสามทำเป็นไม่รู้เรื่อง

ถ้ามีอะไรสงสัยก็ถามมาได้น๊ะค่ะแล้วจะมาตอบให้

หรือมีอะไรแนะนำก็ได้ค่ะจะยินดีรับอ่าน(ใช้คำว่าอ่านดีกว่าเนอะเพราะคำว่าฟังคงเป็นไปไม่ได้อะ)