ยัยจอมจุ้นก๊วนจี๊ดป่วนใจนายซุปเปอร์สตาร์

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่4

ตอนที่4



"คุณมีอะไรจะถามจินอาหรอคะ"

"ร..เรื่องคุณจินอากับคุณยองบีน่ะค่ะ" นักข่าวสาวกล่าวตะกุกตะกักในความเรียบง่ายสบายๆของเธอที่ใครต่อใครไม่เคยเห็น

"อ๋อ...ก็ไม่มีอะไรนี่คะ จินอาก็เลิกกับยองบีแล้ว" จินอาเธอยังตอบเสียงนุ่มอย่างไม่รู้สึกรู้สา ผิดกับนักข่าวสาวที่เริ่มเหงื่อตก

"ล..แล้วเรื่องที่คุณโซยอน.." นักข่าวสาวพูดไม่ทันจบเจ้าหล่อนก็พูดแทรกขึ้นมา

"น้องซินย่าน่ะหรอคะ ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะยองบีเกิดตกหลุมรักน้องเขาเชียบพลันจินอาก็เลยปล่อยเขาไปค่ะ" เจ้าหล่อนพูดด้วยน้ำเสียงไม่เเคร์เหมือนกับที่เคยเป็นก่อนจะหยักไหล่อย่างเชิดสุดๆ =_=

"แล้วคุณจินอาเลิกกับคุณยองบีตอนไหนคะ" เมื่อนักข่าวเห็นเจ้าหล่อนกับสู่สภาวะปกติจึงรับถามคำถามที่สามารถทำเอาจินอาหน้าเสียได้เลยล่ะ

"ทำไมล่ะ ทำไมต้องถามถึงขนาดนั้น จะบอกไว้ก่อนเลยนะฉันเป็นคนไล่เขาไป!!!" จินอาลุกขึ้นจากโซฟายืนมองนักข่าวสาวที่ตัวสั่นระริกกึ่งนั่งกึ่งลุกอยู่ในห้องของเธออย่างเย็นชาปนโกรธเคือง

"ยัยโรคจิตออกไปสิ!!!" ผู้จัดการจุนที่ยืนผิงประตูอยู่หน้าห้องตะโกนสั่งพร้อมกับเปิดประตูคอยให้ยัยนักข่าวสาวที่ถามผิดจุดวิ่งออกไปได้อย่างสะดวก =_= นักข่าวสาวพยักหน้าให้จุนแล้วหันไปพยักหน้าต่อให้จินอาที่ยังคงมองหล่อนอยู่อย่างนั้นก่อนจะเดินออกไป


"จินอา..." ผู้จัดการจุนเดินไปหาเธอพร้อมกับเรียกชื่อเธอที้ตอนนี้ได้แต่ยืนค้างอยู่อย่างนั้น


"พี่จุน...จินอาขอโทษ" จินอากล่าวคำนั้นแล้วก็นิ่งเงียบไป


"มันไม่ใช่ความผิดจินอาสักหน่อย อดีตน่ะไม่ใช่ว่าเราจะลืมมันอย่างเดียว เพราะมันลืมไม่ได้หรอก มันเป็นความทรงจำ...." ผู้จัดการจุนกล่าวเสียงอ่อนโยนก่อนจะรวบหญิงสาวตรงหน้าให้นั่งลง



"แต่ยองบีจากจินอาไป..."


"จินอา.... โซยอนอาจจะหลอกล่อยองบีไปจากจินอานะ แต่ยัยนั่นไม่สามารถเอาใจของจินอาไปได้หรอกถ้าจินอาไม่โมโหจนไม่มีสติ" ผู้จัดการจุนพูดปราบ หญิงสาวที่นั่งข้างๆทำหน้าหดลงก่อนจะเบ้ปากแล้วพูดว่า


"พี่จุนไปเรยนธรรมะที่ไหนมาหรือเปล่าคะเนี้ย"


จินอา...นี่!" บทตึงเครียดเริ่มคลายลง จินอาเด็กสาวที่เก็บกดมาตั้งแต่ยังเล็ก พ่อแม่เธอมักจะขับไสไล่ส่งเธอตลอดเพราะความไม่เก่งของเธอบวกกับเธอที่เป็นลูกที่เก็บมาเลี้ยงดูแลเพราะความสงสารของพ่อแม่เธอ จินอาเลยกลายเป็นคนที่มุ่งมานะเพื่อการภูมิใจของพ่อแม่ จินอาสอบชิงทุนได้มาเรียนในกรุงโซล กรุงที่ใครๆก็อยากจะมาอยู่ อยากจะมาเที่ยว เธอดีใจมาก เธอกราบลาพ่อแม่อย่างภูมิใจและหวังว่าพวกท่านจะภูมิใจด้วย แต่ไม่เลย เธอคิดถึงพวกท่านทั้งสองได้กล่าวว่า 'ฟลุ๊ดน่า ถ้าแกสอบได้จริงๆ จุนอาก็ต้องเก่งที่สุดในประเทศแล้ว' จุนอา ลูกสาวแท้ๆของพ่อแม่เธอ เธอไม่รู้ว่าเธอไม่ใช่รู้แท้ๆของท่านจึงพาลเกลียดจุนอาที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่เช่นกัน เธอเสียใจที่พ่อแม่ไม่ชมเธอเลยกลับพูดดูถูกในความตั้งใจจริงของเธอ เธอไม่กลับไปที่นัมวอนอีกปรักอยู่ที่โซลในอพาร์ทเม้นท์เก่าๆถูกๆเพียงลำพัง โชคดีที่เธอเป็นคนเรียนดี และได้เข้ามหาวิทยาลัยดีอีกด้วยจึงได้รู้จักกับลีอา สาวน้อยคนเดียวที่ไม่เคยรังเกียจฐานะที่ไม่มีอะไรจะกินได้เลยของเธอ ลีอาเป็นคนนิ่มๆเย็นๆ ไม่ใจร้อน ลีอาแนะนำให้จินอารู้จักกับจุนผู้จัดการส่วนตัวของคุณหญิงลินซาง แม่ของลีอาผู้ซึ่งเป็นเจ้าของธุรกิจวงการดาราชื่อดัง ค่าย 'ลินจินอา' เมื่อจุนได้เห็นจินอาก็เลยลองให้จินอาไปเครสงานที่บริษัทลินจินอา ซึ่งลีอาก็เห็นด้วยแล้วจินอาและลีอาก็ไปลองเครสงานที่บริษัทลินจินอา แม้ว่าลีอาจะเป็นลูกเจ้าของบริษัท แต่เธอก็ขอใช้ความสามารถมากก็เส้นสาย  

4 ปี ร่วงเลยไป จินอาก็กลับกลายเป็นคนอารมณืร้อนทันทีหลังจากจุนอาพี่สาวของเธอได้แจ้งข่าวมาว่าพ่อได้เสียชีวิตเพราะดื่มเหล้ามากเกินไป สาเหตุอาจจะเป็นเพราะพ่อของเธอเครียดเรื่องหนี้สิ้นที่ชอบก่อแล้วก่ออีกไม่รู้จักหยุด ส่วนแม่ของเธอก็ได้แต่บลากหน้าที่ทำงานจ่ายหนี้ที่พ่อของเธอก่อ จุนอากับแม่ของเธอเข้ากรุงโซลมาเพื่อขอเงินเธอไปจ่ายหนี้สินที่เหลือค้างไว้มากมายจนไม่รู้จะทำงานจ่ายยังไงหมด แต่เปล่าเลยเพราะความที่เธอมีและความที่แม่ของเธอพึ่งมาเห็นค่าของเธอวันนี้เธอจึงพูดเสียงเรียบกลับไปว่า 'เมื้อกี้แม่บอกว่าทำงานยังไงก็จ่ายหนี้พ่อไม่หมด แล้วจินอาก็ทำงานเหมือนกันไม่ใช่เทวดาที่จะเสกงานมาให้เท่าไหร่ก็ได้เหมือนกัน จินอาก็จ่ายไม่หมด' แม่ของเธอหน้าเสียทันที จุนอาเลยกล่าวต่อว่า 
'จินอา...เธออย่าใจดำไปเลยน่า แม่ของเธอนะถ้าเอาเงินทำงานของแม่กับของเธอก็พอจะจ่ายหมดนะ' เมื่อจินอาเห็นดังนั้นก็แสยะยิ้มแล้วพูดว่า 'แม่ของฉันงั้นหรอ...แม่ไม่เคยเห็นฉันเป็นลูกเลย ฉันไม่เก่งเท่าเธอก็หาว่าฉันไม่ได้เรื่อง พอฉันสอบชิงทุนมาเรียนต่อที่โซลได้แม่ก็หาฟลุ๊คแล้วยังไปชมเธออีก แม่ทำอย่างงี้ฉันยังงี้เหมือนฉันไม่ใช่ลูก แล้วเป็นไงฉันได้ดีก็นึกถึงฉันแล้วจุนอาของแม่ล่ะ ดีนักหนาน่ะทำไมนึกถึงไว้มากๆน่ะ' จินอาเริ่มคลั่งขึ้นไปใหญ่เมื่อรู้ว่าหลังจากนั้นสามวันแม่ก็ตรอมใจตายกลางงานที่ทำงานงกๆๆอยู่กลับบ้าน แถมยังได้จดหมายที่แม่เธอแอบส่งมาให้ก่อนจากไปอีกว่า 


จินอา...ลูกคงเสียใจมากที่แม่ทำกับลูกอย่างนั้น แม่ขอโทษนะ แม่ขอโทษจริงๆ แม่ไม่สามารถจะเอาอะไรมาให้เหตุผลได้เลยว่าทำไมถึงต้องทำอย่างงั้นกับลูก แม้ว่าลูกจะไม่ใช่ลูกแท้ๆของแม่ก็ตาม แต่ความผูกพันก็น่าจะร้อยเราให้ผูกพัน ลูกถึงได้พาลเกลียดและเป็นคนเก็บกด เป็นเพราะแม่เองที่แม่ดี ลูกยกโทษให้แม่นะ ถ้าแม่จากไปลูกช่วยรับจุนอาไปอยู่ด้วยได้ไหม บ้านของเราถูกยึดเพราะเจ้าหนี้ที่นักเลงมากๆ เขาจะเอาบ้านไม่พอเขาจะเอาจุนอาไปทำภรรยาอีก แม่ทนไม่ได้หรอก และแม่ก็อยากจะบอกว่าแม่รักลูกเท่าๆกันนะ ยังไงด้ายสี่เส้นคงจะพันกันไว้ตลอดยามชัวดิรันดรอยู่แล้วล่ะมั้ง




"ก๊อกๆๆ"


เสียงเคาะประตูดังขึ้นเนือยๆขัดจังหวะสาวทั้งสอง ผู้จัดการจุนรีบลุกไปเปิดก่อนจะอุทานออกมาเสียงดังว่า


"จุนอา!!! กลับมาจากฝรรั่งเศสแล้วหรอคะ" ใช่แล้ว จินอาไปรับจุนอาทันทีเมื่ออ่านจดหมายจบ จุนอากล่าวขอบคุณจินอาใหญ่ แต่จินอากลับบอกว่าสายด้ายที่ผันกันอยู่ฉันจะไม่แก้มัน 

จินอาให้จุนอาเรียนต่อแม้ว่าจุนอาจะอายุมากแต่จินอาก็บังคับจุนอาใหญ่ จุนอาตั้งใจเรียนจนได้ไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศส 4 ปี ซึ่งตอนนี้เธออายุ 28 ปี แล้ว แม้อายุจะไล่เลี่ยกับจินอามากแต่เธอก็เรียกจุนอาว่าพี่


"กลับมาแล้วหรอพี่..." จินอารีบเดินไปที่ประตูแล้วก็พบจุนอาและผู้ชายคนหนึ่งอยู่ข้างหลังของพี่สาวเธอ


"พี่เอาใครมาด้วยน่ะ" จินอาพูดก่อนจะชี้ไปที่ผู้ชายผมซอยยาวสีน้าตาลระติ่งหู


"อ๋อ..นี่ไฟย์เพื่อนพี่เอง ไฟย์นี่จินอาน้องสาวฉัน" จุนอาพูดเป็นภาษาฝรั่งเศสในตอนหลัง เพื่อนที่ฝรั่งเศสหรอแล้วทำไมถึงต้องมาด้วยล่ะ อยู่ที่ฝรั่งเศสนี่ ?