คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 。02 สัญญา.
"อ้า~ ฮ...ฮยอผมเ็บ" นี่เป็นเสียออแ
"เอาน่า....เ็บแปบเียวเี๋ยว็เสร็" ส่วนนี่ือเสียอผมเอ พีเนียล
"โอ๊ะ...โอ้ย!"
"อีนิเียวหน่า..."
"โอ้ย! ฮยอผมไม่ไหวเเล้วนะพอเถอะ!"
"ไม่ไ้!!"
"ฮยอใร้ายบัับเ็!"
".........."
10 นาทีผ่านไป
"เสร็เเล้ว!!" ผมพูับอแ
"อ่า.........." ส่วนอแยัลอาไปมาอยู่อย่าั้น
"เป็นไีึ้นรึยั" ผมถามเา
"ีึ้นเเล้วรับอบุฮยอนะรับ"
"ไม่เป็นไรหรอ...อีอย่าที่ันทำ็เพราะนายือ 'นสำั' อัน"
".............."
"เเ่ทีหลัะทำอะไร็ระวัหน่อยล่ะอย่าให้ล้มนาพลิแบบนี้อีนะ"
ใ่แล้วรับเมื่อี้นี้ผมนว้อเท้าให้อแอยู่ นริๆเลยเ็นนี้
“รับ...ฮยอ....” อแเรียผม
“อะไร?”
“ผม รั ฮยอ นะ” อแบอผม้วยท่าทาริั
“อะไรอนายน่ะฮะ อยู่ีๆ็มาบอรัันเยเลย...” ผมถามพร้อมับนั่ล้าๆ อแ
“็ผม...ำลัิว่าผมเลือถูนแล้ว....” อแพูพร้อมับเอาหัวมาบไหล่ผม
“หืม?.....”
“ผมิว่าอนที่ผมัสินใเลือที่ะรัพี่แทนเ้านนั้น ผมเลือถูนแล้ว...” อแบอผม้วยเสียที่เบาล
“เ้านนั้น...หมายถึอิลฮุนน่ะหรอ” ผมถามอแ
“รับ...ถึอนนั้นมันะยาที่ะัใาเ้า็าม....” อแอบผม แู่เหมือนว่าำอบนี้ เาไม่่อยอยาะพูออมาสัเท่าไหร่
“อื้อ!ฮยอรู้ีว่าอนนั้นเรารัอิลฮุนมาแ่ไหน” ผมพูพลาลูบหัวออแอย่าเอ็นู
“ผมถึไ้บอไ.....ว่าผม รั ฮยอ” อแบอผมอีรอบ นั่นทำให้ผมยิ้ม........
อนนี้ผมับอแ ‘มีวามสุ’ แล้วรึยันะ? ั้แ่ผ่านเรื่อพวนั้นมา.....
2 เือน่อน
“ฮึ......ผมไม่สิทธิ์เลยใ่ไหม ที่ะเป็นนที่อิลฮุนฮยอรั.....ฮึ”
อแร้อไห้หลัาที่ไ้ยินำพูที่รีลึลไปถึิใอเา ่อนหน้านี้เาบัเอิไปไ้ยินอิลฮุนพูึ้นมาว่า ‘ไม่! ไม่มีทาผมไม่มีทารัอแหรอ! มันไม่มีเหุผลอะไรสันิที่ผมะ้อไปรัเา!’
อแร้อไห้อยู่ับผมแ่ 2 นเพราะไม่มีใรรู้เรื่อที่ว่า ‘อแรัอิลฮุน’ เลยนอาผม มันไม่ใ่รั้แรเลยสันิที่ผมะเห็นอแร้อไห้ เาร้อไห้มามาแล้วและผม็ิว่ามันมาเินไปแล้วสำหรับเาแ่..........ผมไม่อยาะเห็นน้ำาอนที่ผมรัอีแล้ว ันั้นผม้อัารอะไรสัอย่าเพื่อให้เาไ้หยุร้อไห้สัที!
“อแ...นายอาะไม่มีสิทธิ์ที่ะเป็นนที่อิลฮุนรั แ่นายมีสิทธิ์ที่ะเลือรันที่รันายไ้นะ...” ผมพูพราเ็น้ำาที่ไหลอาบแ้มทั้สอ้าอเา
“พีเนียลฮยอหมายวามว่ายัไรับ...” อแถามผม ผมยิ้ม่อนะเยาอแึ้น
“ันหมายวามว่ายัมีอยู่อีนที่รันาย....” พูบผม็ูบอแอย่าอ่อนโยน
“ฮยอ…” อแเรียผม พลาถอนปาออ
“ัน รั นาย รัมาลอรั...ทั้ๆ ที่รู้ว่านายไม่ไ้รั ันอาะไม่มีอะไรที่เหมือนับอิลฮุนแ่ันะไม่ทำให้นาย้อเสียใ ันสัา” ผมบออแ้วยท่าทาที่ริั
“แ่ผม........” อแพู้วยท่าทาลำบาใ
“ันรู้ว่าอนนี้ทั้หัวในายมีแ่อิลฮุน...เพราะะนั้นันนี่แหละะทำให้นายัใาอิลฮุนเอและ็ะเป็นนที่นายรัเอ้วย!” ผมบออแพร้อมับเอามือออแมาุมเอาไว้
“ฮยอสัาไ้ไหม..” อแถามผม
“ไ้ันสัา...”
หลัานั้น 1 เือนว่า
“ฮยอไว้วันหลัมาเล่นเมันอีนะสนุมาเลยอ่ะ!” อแบอผม
อ่า...นี่็ผ่านมาเือนว่าๆ แล้วสินะที่ผมับอแบันูเหมือนอแอาารีึ้นเยอะเลยล่ะะมี็แ่บารั้ที่อแ้อเอับอิลฮุน อแะทำหน้าเศร้าๆ แ่็ไม่ถึับร้อไห้ มัน็ไม่แปลหรอที่ะมีอาารแบบนั้นนเราถ้าเิว่ารัใรันมัน้อัใอยาเป็นธรรมา แ่สุท้ายมัน็้อัใไ้ ถ้าหาว่ามันไม่มีเรื่ออะไรเิึ้นน่ะนะ
“ไ้สิ!” ผมอบอแ
ิ๊ ิ๊
“มีอะไรหรอ”ผมถามอแ
“้อวามเ้าน่ะรับไม่มีอะไรหรอ” อแอบผม่อนที่ะยิ้มแบบฝืนๆ ให้
“ั้นหรอ?”
“รับ...ฮยอ! ผมอัวออไป้านอแบบนึนะรับ” อแบอผม
“ะไปไหนน่ะ” ผมถาม
“ไป้านอแปบเียวรับ” พูบอแ็ออไปเลย
“ไปไหนอเ้าันนะ?” ผมบ่นเบาๆับัวเอ่อนที่ะเลือามอแออไป
ห้อ้อมอ CUBE
[อแ]
“ฮยอนัผมมามีอะไรหรอรับ” ผมถามอิลฮุนฮยอที่นัผมให้ออมาพบ
ริๆแล้วผมไม่อยาะโหพีเนียลฮยอหรอนะ แ่ผมไม่อยาให้เ้าไม่สบายใ เพราะั้แ่ที่ผมับพีเนียลฮยอบันมา พีเนียลฮยอทำให้ผมรู้เลยว่าเ้าทั้รัและ็ห่วผมมาแ่ไหน ถ้าะถามถึวามรู้สึอผมในอนนี้ว่าผมิยัไับพีเนียลฮยอผมบอามรเลยว่าผม็ยัไม่แน่ใ แ่ผมว่าอีไม่นานไ้ำอบ....
“อแ......” อิลฮุนฮยอเรียผม
“รับ”
“ัน รั นาย” อิลฮุนฮยอบอผม
ทำไมันนะผมถึรู้สึสับสนไปหมในใอผมอนนี้ำลัว้าวุ่นอิลฮุนฮยอรัผมั้นหรอแล้วผมวระทำยัไีล่ะรับรัหรือปิเสธีถ้าผมรับรัแล้วพีเนียลฮยอล่ะแ่ถ้าผมปิเสธแล้วผมะสมหวัับวามรัไหม หรือำอบที่แท้ริแล้วผมรัใรันแน่....
“ันรู้ว่าอนนี้นายบอยู่ับพีเนียลฮยอแ่...เพราะอย่านั้นันถึไ้บอนาย” อิลฮุนฮยอบอผม
“ทำไม...ทำไมฮยอ้อมาบอผมในอนนี้้วย!”
“ันแ่...ไม่อยาเ็บมันไว้”
“แล้วที่ผ่านมาทำไมฮยอไม่บอผมทำไมไม่บอ่อนที่พีเนียลฮยอะบอผม!!!!”
“ัน.....ไม่แน่ใว่าถ้าบอนายไปแล้วันะเ็บับมารึเปล่า”
“ฮยอ็แ่ี้ลา!!!!” ผมะโนออไปอย่าโรธัที่เ้าไม่ล้าบอวามรู้สึับผมเพราะเ้าลัวว่าัวเอะเ็บเ้ามันนเห็นแ่ัว! ทั้ๆที่พีเนียลฮยอยัล้าบอผมทั้ๆที่เ้ารู้อยู่แล้วว่าผมไม่ไ้รั ผมรู้แล้วล่ะว่าผมวรเลือใร
“........”
“ั้นฮยอ็้อเสียใเพราะฮยอไ้ัสินใทำมัน้าไป...ในอนนี้ผมิว่าผมเลือที่ะรัไ้ถูนแล้วถึอนนี้ผมะยััใไม่่อยไ้แ่อีไม่นานผม้อัใไ้เพราะพีเนียลฮยอือนที่ผม ‘เลือ’ ไม่ใ่ฮยอ” พูบผม็เินออมาโยไม่สนใอิลฮุนฮยอ
“อแ.....”
“พีเนียลฮยอ!!!” ผมหันไปทา้นเสีย็เอับพีเนียลฮยอที่ยืนออพิพนัหันหน้ามามอทาผม
“อบุนะที่เลือัน” พีเนียลฮยอเินเ้ามาอผม
“เพราะฮยอยอมที่ะเ็บเพื่อให้ผมมีวามสุโยที่ไม่สนใวามรู้สึอัวเอเลย ฮยอไม่ไ้เห็นแ่ัวและฮยอ็ทำเพื่อนที่ฮยอรั...เพราะแบบนี้แหละผมถึเลือฮยอ” ผมบอเา้วยวามรู้สึมามายที่พรั่พรูออมาาสมอ มันเยอะะนไม่อยาะพู.......แ่สุท้ายผม็ัสินใพูออมาสั้นๆ ้วยประโยนี้
“สัาไ้ไหมว่าะ รั ัน?” พีเนียลฮยอถามผม
“รับ....ผมสัา.....”
และนั่นือำพูสุท้ายอเา่อนที่เาะโอบอผม้วยวามรัและวามอบอุ่นทั้หมที่เามีเพื่อผม..............................
----อ่านแล้วเม้น้วยนะว่าเป็นไ??----
ความคิดเห็น