Stargon

ลำดับตอนที่ #3 : Stargon--บทที่1(ตอนที่ 3)

                

                “พวกนายมาทำอะไรที่นี่” เสียงของเทนรี่ดังขึ้น แต่เมื่อรินทำท่าจะเถียงอะไรออกมาเขาก็หันไปมองเธอกับชอน  “โดยเฉพาะเธอ สองคน  ไม่มีเรียนที่นี่ไม่ใช่หรือไง”



    “ถ้าฉันกับชอนไม่มีเรียนที่นี่   เธอที่อยู่ห้องเดียวกันก็ไม่มีเรียนเหมือนกัน เทนรี่”  รินย้อนกลับโดยที่ไม่ได้ตอบคำถามของเขา



    “…ฉันมาหาคนร้ายขโมยของน่ะ  แล้วก็บังเอิญเจอเธอสามคนซะด้วย”  เทนรี่บอกแล้วใช้สายตาคู่คมมองสำรวจไปทั่วทั้งสามคนที่อยู่ตรงหน้า



    “ในกระเป๋ามีอะไร” เขาถามพร้อมกับชี้มือไปที่กระเป๋าเป้ที่รินสพายอยู่  



    “อย่าคิดเล่นเป็นตำรวจเลยเทนรี่”  รินพูดและพูดอีกเพื่อให้ชอนกับมาร์คัสรู้ว่าเธอจะทำอะไร ในระหว่างที่สะบัดเป้ให้พ้นมือเทนรี่เมื่อเขายื่นมือออกมา   “A L 01”



    “ โอเค ” ชอนและเทนรี่พูดแล้วรินก็ออกวิ่งไปทางตรงข้ามพร้อมกับเป้ เธอวิ่งไปทางห้องสมุดและพยายามวิ่งให้ช้าเพื่อให้คนที่ตามหลังเธอมาเห็นว่าเธอวิ่งไปทางไหนเธอวิ่งตรงไปเรื่อยๆผ่านห้องสมุดและเร่งให้เร็วขึ้นเมื่อถึงทางเลี้ยว   และเร่งให้เร็วขึ้นอีกเพื่อจะอ้อมไปอีกทางด้านหลังห้องสมุดจนบุคคลที่ตามเธอมาไม่รู้ว่าเธอไปทางไหน



    รินปีนขึ้นไปบนระเบียงที่ยื่นออกมาจากห้องเรียนชั้นสองที่ไม่มีใครอยู่  เธอเหยียบไปบนกำแพงด้านข้างที่ยื่นออกมาจากห้องสมุดมันสูงประมาณเอวเธอแล้วเธอก็ก้มตัวให้ต่ำเพื่อไม่ให้ใครที่อยู่ในห้องสมุดสังเกตเห็นเธอแล้วดูจังหวะว่าไม่มีใครแล้วเธอจึงกระโดดขึ้นไปเกาะระเบียงชั้นสองและเหวี่ยงตัวขึ้นไปให้เร็วที่สุด



    “หวัดดี” เสียงหนึ่งทักเธอจากระเบียงบริเวณใกล้ๆกับที่เธอเพิ่งจะเหวี่ยงตัวขึ้นไป เธอหันไปมองอย่างดีใจเพราะคิดว่าเป็นชอนกับมาร์คัสที่มาตามที่เธอบอกแต่  …ชายที่อยู่ต่อหน้าเธอไม่ใช่พวกเขา  เขาคือ  เทนรี่!!



    “…….”  รินมองค้างอย่างตกใจเธอไม่คิดว่าคนที่ตามเธอมาถึงที่นี่ได้จะเป็น เทนรี่  เธอมองลงไปข้างล่าง  พวกของเทนรี่สองคนที่ตามเธอไม่ทันกำลังมองไปทั่วทุกทิศเพื่อหาเธอ  แต่เธอไม่เห็นวี่แววของพวกชอนเลยเธอจึงหันกลับมาหาเทนรี่



    “เทนรี่  …ทำไม”  รินร้องเบาๆเหมือนพูดกับตัวเอง



    “หึ   ฉันก็สงสัยเหมือนกันล่ะว่าทำไมเธอถึงทำแบบนี้ได้” เทนรี่ถามเธอ



    รินไม่ตอบคำถามของเขา เธอกำลังมองไปข้างล่างอีกครั้งเพื่อหาชอนหรือมาร์คัสแต่นั่นก็ไร้วี่แวว เธอจึงหันมาตอบคำถามของเขาแทน   “ฉันไม่บอกเธอหรอก  เทนรี่…นอกจากว่าเธอจะบอกฉัน”  เธอพูดแล้วรีบกระโดดลงมาที่ชั้นล่างแกล้งทำเป็นเซนิดๆ   เธอไม่ต้องการให้เขารู้หรอกว่าเธอชำนาญเรื่องพวกนี้แค่ไหน  แล้วรีบวิ่งย้อนกลับไปทางเดิมเพื่อที่จะไม่ไปทางที่พวกชอนอาจจะอยู่  เธอหลบอยู่ในมุมเสาเพื่อแอบดูเทนรี่ที่กระโดดลงมาจากชั้น  2 เช่นเดียวกันกับเธอ  เธอเห็นเขาเดินมาทางที่เธอยืนอยู่จึงรีบกระโดดขึ้นไปชั้น 2 อย่างรวกเร็วและเงียบที่สุด  เขาไม่ได้มองขึ้นมาทางเธอตอนที่เดินผ่านเธอจึงแอบตามเขาต่อไปได้ และไปหยุดที่หน้าอาคารของปีหนึ่งที่ห้อง 1a จะต้องเรียนกันในวิชาต่อไป  ตึกคณิตนั่นเอง  



    “คงไม่มีอะไรแล้วล่ะมั๊ง”  หญิงสาวคิดกับตนเองก่อนที่จะตัดสินใจเดินกลับมาในตึกศิลปะที่ชอนกับมาร์คัสอาจจะรออยู่



----------------------------------------------------------------------------------------------------------

        

ที่ตึกวิชาศิลปะเธอได้พบกับชอนและมาร์คัสยืนอยู่ที่มุมหนึ่งในห้องเรียนวิชาวาดรูปใกล้ๆกับบันไดชั้นสี่



    “ไม่ได้ไปที่ที่ฉันบอกไว้เหรอไงน่ะ”  รินถามชายหนุ่มทั้งสอง



    “ก็  ไม่ได้ไปน่ะสิ   เราเห็นเทนรี่วิ่งตามเรามานะ  แต่เขาหายไปตอนไหนก็ไม่รู้” ชอนบอก



    “เราก็เลยวิ่งตามหาเขาแทน” มาร์คัสพูดต่อ



    “ฉันจะบอกให้ว่าเขาไปไหน   ..เขามารอฉันที่นั่นไงล่ะ”  รินบอกทำให้ชายหนุ่มทั้งสองที่เดินอยู่ข้างๆหยุดเดินไปทันที  “อะไรนะ!!”  พวกเขาร้องเบาๆอย่างตกใจ



    “ใช่ ฉันบอกว่าเขามารอฉัน แทนที่จะเป็นพวกเธอ” รินพูดหันมามองเพื่อนทั้งสอง  “แต่คงไม่มีอะไรแล้วล่ะ…อืม  แล้ววันนี้ฉันขอเข้าห้องเรียนก็แล้วกันนะ  ชอน เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะโดดแทนเธอ”



    “ตกลง” ชอนตอบ



    แล้วทั้งสามก็กลับมาถึงห้องชั้นสิบสามที่มีเพียงห้องเดียวด้วยลิฟต์ของตึกนี้



    “โซเฟีย นี่ของเธอนะ” มาร์คัสบอกแล้วชี้ไปที่ถุงขนมที่เหลืออยู่ในเป้ของริน



    “อ๊ะ  จริงสิ   เรวิน  อาจารย์เซร่าเรียกไปพบน่ะ”  รินบอกเรวินที่กำลังดื่มน้ำอัดลมที่เพิ่งซื้อมา   เขามองเธออย่างรู้ทันทีว่าเธอจงใจไม่บอกเขาก่อนหน้านี้  “แล้วก็เพิ่งมาบอกนะ” เขาพูดแล้วเดินออกไปโดยมีชอนปิดประตูตามหลัง





    “อะไรนะ”  โซเฟียร้องทันทีเมื่อรู้ว่ารินโดนเทนรี่สงสัย



    “ไม่มีอะไรหรอกฉันแค่โดดจากชั้นสองเองแล้วก็แกล้งทำเป็นเซเหมือนกับไม่เคยโดดมาก่อนแล้วด้วยนะ”  รินบอกโซเฟียที่ยังมองเธออยู่



    “แต่มันก็อันตรายไม่ใช่เหรอ มีผู้หญิงกี่คนขึ้นไปชั้นสองได้ในเวลาไม่กี่วินาทีโดยไม่ต้องอาศัยบันไดล่ะ” โซเฟียถาม



    “อย่าห่วงเลยน่าโซเฟีย…วันนี้ฉันจะทำตัวให้เรียบร้อยที่สุดในห้องเรียน  โอเคมั๊ย”  รินบอกแต่โซเฟียก็ยังเป็นห่วงอยู่



    “ว่าแต่วันนี้ต้องขโมยที่ไหนล่ะโซเฟีย” ชอนถามเพื่อเปลี่ยนเรื่องสนทนา



    “ห้องงานปั้นชั้นสี่  ปลอมตัวเป็น เคน ที่หยุดเรียน หรือจะไปในหน้าตาของเธอเองเลยก็ได้ ชอน” โซเฟียบอกเขา  เธอเป็นคนคอยหาข้อมูลเรื่องที่ต้องใช้ให้กับพวกคนที่เหลือ และข้อมูลของเธอก็เชื่อได้เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ จะมีก็ไม่กี่ครั้งเท่านั้นที่พลาด



    “อืม” ชอนพูดหลังจากที่ได้ฟังโซเฟียแล้วหันมาหยิบ ชอคโกแลต ของโปรดของเขาจากเป้ของริน



    “งั้นฉันจะไปที่ห้องแล้วล่ะ  มาร์คัสกับโซเฟียล่ะ”  รินบอกพร้อมกับหยิบลูกอมจากในเป้ของเธอออกมาหนึ่งเม็ดและแกะเปลือกออกเพื่อที่จะกิน



    “ฉันอยู่กับชอนเอง โซเฟียเธอไปเถอะ” มาร์คัสพูด



    “เอางั้นก็ได้  แต่ระวังกันหน่อยล่ะ” โซเฟียบอกแล้วเดินออกไปพร้อมกับรินมีมาร์คัสล็อคประตูให้จากด้านใน



    “นี่ริน  แน่ใจนะว่านายเทนรี่คนนั้นน่ะ เขาไม่สงสัยอะไร” โซเฟียถาม



    “ไม่รู้สิ  จะว่าไม่สงสัยน่ะไม่ใช่หรอกเพราะเขาก็บอกมาเองว่าจะจับพวกเราให้ได้ว่าโดดเรียนมาทำอะไรกัน  แต่ฉันจะทำตัวให้ปกติน่า”  รินบอกให้โซเฟียสบายใจ



    “งั้น ระวังหน่อยล่ะ” โซเฟียพูดแล้วเดินไปทางอาคารเรียนอีกอาคารหนึ่งที่เป็นอาคารของปีสองส่วนรินก็เดินไปทางอาคาร Olina Math ที่เป็นอาคารที่เธอจะต้องไปเรียนต่อ เธอขึ้นไปทางบันไดเพราะไม่อยากรีบไปถึงห้องเรียนให้เร็วนักเพราะเวลาในตอนนี้ถึงเธอเดินขึ้นไปเรื่อยๆก็ทันเวลาเรียนอยู่ดี   แต่ระหว่างทางที่จะขึ้นไปห้องเรียนรินก็ได้เห็นเทนรี่และพวกที่กำลังออกมาจากห้องๆหนึ่งในชั้นสาม เธอแกล้งทำเป็นไม่เห็นพวกเขาแล้วเดินต่อแต่เธอแน่ใจว่าพวกเขาทั้งหมดเห็นเธอ เธอรีบตรงไปที่ลิฟต์ทันทีคราวนี้มีเธอคนเดียวแต่ฝ่ายเทนรี่มีมากกว่าสิบคน  เธอกดปุ่มปิดในลิฟต์เพื่อจะปิดแต่ขณะที่มันกำลังจะปิดนั้น มือๆหนึ่งก็จับประตูไว้



    “ให้ไปด้วยได้มั๊ยล่ะ” เทนรี่ถาม



to be con.