Stargon

ลำดับตอนที่ #1 : Stargon~ บทที่ 1

    "ริน เห็นข่าวเมื่อวานหรือปล่าว" เสียงจากหญิงสาวผมสั้นสีทองดังขึ้นในห้องเรียนชั้นปีหนึ่งห้องเอที่ยังไม่ค่อยมีคนมาถึงมากนัก

    "อะไรเหรอ"  หญิงสาวผมดำยาว  ผู้ที่ถูกเรียกว่า 'ริน' หันมามอง

 หญิงสาวผมทองทำหน้าเหนื่อยใจนิดๆกับท่าทางของเพื่อนตัวเองที่เหมือนจะไม่รู้เรื่องอะไรเลย  ก่อนจะให้ข้อมูล

   "…ก็จอมโจรสตาร์ซีเคร็ท กับ ดรากอน ไง ปรากฏตัวอีกครั้งพร้อมกันเลย  แต่คนละที่กันล่ะ" 


    "โธ่เอ๊ย!  คนอวดดี  เซ่อซ่าอย่างยัยนี่จะไปรู้เรื่องอะไร้" เสียงเยาะเย้ยของ 'เทนรี่' เด็กหนุ่มคนหนึ่งในห้องดังขัดจังหวะการสนทนาขึ้น.. สำหรับรินแล้ว เธอคิดว่าหน้าตากับนิสัยของนายคนนี้น่ะ  ไปคนละทางกันเลย

    "…ยังไงซะฉันก็รู้มากกว่าที่เธอรู้ก็แล้วกัน"  รินย้อนกลับก่อนจะเดินไปหา 'ชอน' ชายหนุ่มผมสีดำสนิทเช่นเดียวกับดวงตาสีรัตติกาล คงเป็นเพราะความลึกลับภายใต้ดวงตาคู่งามนี้กระมัง ที่ทำให้หลายคนหลงใหลราวกับต้องมนตร์ …ชอนกำลังยืนมองอะไรบางอย่างที่อยู่เบื้องล่างจากหน้าต่างบานหนึ่ง  

ระหว่างที่รินเดินไปนั้นเธอก็คิดเรื่องเมื่อครู่ไปด้วยอย่างหงุดหงิดปนวิเคราะห์

เธอต้องยอมรับเลยว่าเรื่องโจรดรากอนน่ะเธอไม่รู้ว่าเขาออกมาก่อเรื่องวันเดียวกันกับสตาร์ซีเคร็ท ...แต่เรื่องสตาร์ซีเคร็ทน่ะถ้าเธอไม่รู้ก็ไม่ใช่เธอแล้ว!!



    "มองอะไรอยู่เหรอ"  รินถามขึ้นด้วยน้ำเสียงปกติธรรมดาเมื่อเดินไปถึงตัวของชอน   แล้วท่าทีที่แสดงกับ เทนรี่หายไปไหนหมดแล้วล่ะ…

    ชอนที่ยังคงเฉย ไม่ได้แสดงท่าทีตกใจหรือสงสัยกับการที่อยู่ดีๆรินก็เข้ามาทัก   เขาตอบคำถามของรินสั้นๆพร้อมกับยิ้มน้อยๆ "เจ้าชาย…ย"

    
รินเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย มองตามสายตาของชายหนุ่มไปเผื่อว่าจะได้รู้อะไรบ้าง  

"….อ๋อ"  รินที่เงียบไปพักหนึ่งร้องออกมาทันทีเมื่อมองไปเห็น 'เรวิน' เพื่อนของเธอถูกรุมล้อมไปด้วยหญิงสาวมากมายตั้งแต่ผู้หญิงที่สวยมากระดับดาวโรงเรียนลงมา   นั่นก็เพราะเขาคนนี้…เรวิน   ชายร่างสูงหน้าตาดีบวกกับนัยน์ตาสีฟ้าใสที่สามารถทำให้ผู้หญิงเกือบทั้งโรงเรียนตกอยู่ในความหลงได้ในชั่วเวลาไม่นาน   แต่..เมื่อรินนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้  เธอก็หันกลับมามองที่ ชอน ทันที


    - - - ชอน ชายหนุ่มที่ใช้นัยน์ตาสีดำมองออกไปทางหน้าต่างเมื่อครู่  บัดนี้กำลังมองมามองที่รินพร้อมด้วยรอยยิ้มกวนๆ - - -

 
"ชอน"  รินกล่าวช้าๆ

"ฉันลืมไปว่าปกตินิสัยเธอไม่ได้เป็นแบบนั้นถ้าไม่มี 'คนอื่น' อยู่ด้วยใกล้ๆ"  พูดกับชอนที่ทำหน้าตาต่างไปจากตอนแรก  มันช่างเหมือนกับที่เธอคาดไว้จริงๆ  ..หน้าตาที่มีรอยยิ้มกวนๆ บวกกับ นัยน์ตาที่ดูเจ้าเล่ห์นิดๆคู่นั้น  

    "ริน คราวนี้รู้ตัวช้าไปหน่อยล่ะมั๊ง"  ชอนถามยิ้มๆ

    "ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน  ไม่น่าเลย  โดนหลอกง่ายๆแบบนี้"  รินพูดอย่างเจ็บใจแต่ก็ยังมีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเธอ  แต่แล้วสายตาของรินก็ไปสะดุดกับ 'เรวิน' ชายหนุ่มนัยน์ตาสีฟ้าที่กำลังถูกรายล้อมคนนั้นอีกครั้ง

    "ชอน   เรามาหาเรื่องคนกันดีกว่า"  รินพูดอย่างมีเลศนัย  สายตาคู่ดำจับจ้องไปที่ชายซึ่งกำลังดูมีความสุขกับเหตุการณ์ที่กำลังเกิดอยู่   ชอนเข้าใจประโยคที่รินพูดทันที  เขายิ้มน้อยๆเป็นเชิงบอกว่าเห็นด้วยแล้วก็…


    ๐(_ _)๐ ๐(_ _)๐ ๐(_ _)๐ ๐(_ _)๐ ๐(_ _)๐ ๐(_ _)๐ ๐(_ _)๐ ๐(_ _)๐ ๐(_ _)๐ ๐(_ _)๐ ๐(_ _)๐ ๐(_ _)๐    


    "ขอโทษครับ  ขอเวลาซักครู่นะครับ"  เรวิน…ชายคนนั้นกล่าวขึ้นอย่างสุภาพกลางกลุ่มสาวๆเมื่อได้ยินเสียงจากโทรศัพท์มือถือของเขา  เมื่อเขาหยิบมือถือออกมาก็พบว่ามันเป็น E-mail 1ฉบับ  เขาเปิดมันอ่านดู



  เรวิน

        คิลล์มีงานจะให้ทำมาที่ห้องเรียนสิ  แล้วจะบอก

                                                                         ชอน & รีน่า



    "งาน ?   เราเพิ่งทำไปเองนี่นา"  ชายหนุ่มคิดกับตนเองอย่างไม่เข้าใจ  มีอะไรบางอย่างที่เขารู้สึกว่ามันแปลกๆในเมลล์ฉบับนั้น  แต่เขาก็หันไปหาสาวๆที่ยืนรออยู่แล้วพูดอะไรบางอย่างที่ทำให้สีหน้าของพวกสาวๆเปลี่ยนเป็นตรงข้ามจากเดิมทันที  มีหลายคนพยายามหยุดรั้งเขาไว้  แต่ความเร็วของเขาก็ดีกว่าแล้วออกมาจากกลุ่มคนนั้นจนได้



    ที่ห้องหนึ่งเอ ชอนและรินกำลังนั่งคุยกันอยู่ริมหน้าต่างจนกระทั่งได้ยินเสียงประตูเปิดออก  พวกเขารู้ทันทีว่าเป็นใครก่อนจะรีบหันหน้าเข้าหาหน้าต่างพร้อมกันในทันทีโดยไม่ต้องส่งสัญญาณอะไรล่วงหน้า หลังจากเสียงประตูปิดสนิทแล้วก็มีการเดินอย่างไร้เสียงฝีเท้าตรงมาทางพวกเขา  

เสียงฝีเท้าที่เงียบ...เงียบมาก…เงียบเสียจนคนในห้องอาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีใครบางคนเข้ามาข้างใน  แต่ รินกับชอนรู้  พวกเขายิ้มให้กันผ่านเงาสะท้อนของบานกระจก



    "มีอะไร"  เรวินเดินมาถึงที่ๆชอนกับรินนั่งอยู่แล้ว เริ่มตั้งคำถาม

    "……………"

    "พวก-นาย-มี-อะ-ไร"  เรวินถามซ้ำอีกรอบด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดกับทั้งคู่ที่ยังคงนั่งเฉยราวกับว่าไม่เห็นเขาเข้ามา

    "นั่นสินะ  อะไรกันน้า  ริน"  ชอนหันมาตอบอย่างกวนๆด้วยเสียงสูงหลังจากเงียบไป   รินยังไม่หันมาเธอยังคงนั่งยิ้มให้กับหน้าต่างอยู่

    "พวก  นาย  เรียก  ฉัน  มา  ทำ  ไม"  เรวินถามอย่างรู้สึกรำคาญในท่าทางกวนๆของชอนและอาการนิ่งเฉยของริน

    "ในเมลล์บอกว่าอะไรล่ะ"  รินหันมาตอบคำถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย พยายามทำสีหน้าจริงจัง

    "ก็พวกนายบอกว่ามี 'งาน'    มีอะไรก็บอกมาสักทีสิ"

    "งานอะไรดีล่ะ  ชอน"  รินหันไปหาชอนแล้วสบตากัน  

เวลาผ่านไปสักครู่… "อืมมมมมม"   รินและชอนหันมายิ้มให้เรวิน  

"ล้อเล่น!!"  ทั้งคู่พูดประสานเสียงกันอย่างพร้อมเพรียง หันไปมองเรวินหน้าตาย



    ทันทีที่ เรวิน เริ่มขยับตัวพร้อมกับคำพูดอย่างโมโหว่า  "พวกนายนี่……"  รินก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้พลาสติกอย่างดีสีฟ้าที่เธอนั่งอยู่และเขยิบตัวให้ห่างออกไปจากเก้าอี้เล็กน้อยให้แน่ใจว่าพ้นจากการที่ เรวิน จะจับตัวได้ ส่วนชอนที่ยืนอยู่เฉยๆ เรวินก็หันมาหาชอนอย่างเอาเรื่อง

    "หือ…มีอะไรเหรอ  เร" ชอนถามพลางทำหน้าไม่รู้เรื่องอะไรแต่ก็เป็นสีหน้าที่ดูออกได้ง่ายมาก

    "จะอะไรซะอีกล่ะก็เรื่อง เมลล์ที่พวกนาย…" เรวินพูดไม่จบเพราะรินพูดขัดขึ้นว่า  

"นี่  เรวิน คิดหน่อยสิ ถ้าเราจะคุยเรื่อง 'งาน' กันเราจะต้องไม่คุยในห้องที่มี 'คนอื่น' เต็มห้องแบบนี้"

    เรวินนิ่งไปเพราะที่รินพูดมาน่ะ  ถูกต้องทุกอย่าง  สิ่งที่เขารู้สึกว่าข้อความมันแปลกๆตอนเปิดเมลล์ก็คือสิ่งนี้นี่เอง…นั่นสิ ใครเขาจะพูดเรื่องสำคัญอย่างนั้นในห้องเรียนแบบนี้ได้ล่ะ

    "ใช่ๆ  พวกเราไม่ผิดน้า  เร" ชอนพูดพร้อมกับยื่นใบหน้าทะเล้นไปให้เรวิน

    "ก็ได้  ฉันผิดเอง  อย่าให้ฉันมีโอกาสบ้างก็แล้วกัน" เรวินพูดเป็นเชิงขู่น้อยๆแล้วเดินออกจากห้องไปด้วยอารมณ์ที่ทำให้เสียงฝีเท้าของเขาตรงข้ามกับเมื่อตอนเข้ามาโดยสิ้นเชิงแต่นั่นก็ทำให้รินกับชอนรู้สึกพอใจมากขึ้นไปอีก

    

ทั้งคู่สบตากันจนแน่ใจว่าเสียงประตูและเสียงฝีเท้าของเรวินเงียบไปแล้ว  ก็พากันหัวเราะออกมา...



>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>><<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<

    

    เสียงเตือนเริ่มการเรียนในชั่วโมงแรกของวันดังขึ้น และเริ่มขึ้นโดยไม่มี เรวิน   ทั้งรินและชอนไม่มีใครกังวลอะไรเรื่องที่เรวินไม่เข้าเรียน  พวกเขาทั้งคู่รู้ดีว่าตอนนี้เรวินจะต้องอยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่  และอาจมี 'ใคร' อยู่กับเขาด้วยก็ได้

    

รินที่นั่งอยู่ข้างหลังชอนพยายามอย่างยิ่งที่จะทำตัวให้สนใจกับโน้ตบุ๊คบนโต๊ะเรียนตรงหน้าและไม่มองไปยังบุคคลที่นั่งข้างๆเธอ   เธอรู้ดีว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นถ้าเธอหันไป

    "ไม่โดดบ้างรึไง…เพื่อนเธอโดดไปแล้วนี่"  น้ำเสียงกวนๆของบุคคลที่นั่งอยู่ข้างๆเธอดังขึ้น

    "ไม่"  เธอตอบสั้นๆอย่างไม่ใส่ใจด้วยเสียงเรียบๆ เธอยังไม่คิดจะหันไปหรอก

    "จริงสินะ…ปกติพวกเธอก็โดดกันบ่อยอยู่แล้วนี่นา" เสียงนั้นดังขึ้นอีก

    "เรื่องของฉัน  เทนรี่"  รินเถียงพร้อมกับหันมาหาคนที่นั่งข้างๆเธอ

    "………." เขามองมาทางเธอแต่ไม่ได้โต้อะไรกลับมาและเมื่อรินหันกลับไปแล้วเขาก็ลดเสียงลงเป็นเสียงกระซิบให้เธอได้ยิน  

"อย่าให้ฉันจับได้ก็แล้วกันว่าเธอกับพวกเพื่อนของเธออีกสี่คนผลัดกันโดดเรียนไปทำอะไรเป็นประจำ"

    รินตัวแข็งหันมามองที่เทนรี่อีกครั้งทันที  แต่เขาก็หันกลับไปแล้วเนื่องจากอาจารย์เซร่าผู้สอนวิชาคณิตศาสตร์เดินเข้ามา ซึ่งนั่นไม่ได้ทำให้เธอกลับไปสนใจที่หน้าชั้นเรียนเลยแม้แต่น้อย   เธอกำลังใช้ความคิด

"อะไรกัน  ขนาดพวกนั้นอยู่คนละห้องกันเขาก็รู้เหรอ  เขาคงไม่รู้อะไรมากกว่านั้นนะ  พวกนั้นคงไม่ถึงขนาดทำให้คนอื่นจับได้นี่นา  ถ้าเป็นนักเรียนธรรมดาทั่วไปล่ะก็ไม่มีทางจับได้แน่ๆ"  




to be continue...