คำประกาศของความรู้สึกใหม่

ลำดับตอนที่ #9 : สิ่งที่กำลังจะเกิด

09 สิ่งที่กำลังจะเกิด





กีฬากระชับความสัมพันธ์ระหว่างคณะเป็นกิจกรรมที่จัดขึ้นทุกปีหลังจากสอบมิดเทอมเสร็จ ผมไม่เคยสนใจหรอกครับ เล่นกีฬาไม่เก่ง ตอนมัธยมเคยถูกบังคับให้เล่นบาสอยู่ในช่วงที่ขาดแคลนนักกีฬาจริงๆตอน ม.4เท่านั้น วิ่งได้สิบนาทีก็ยืนหอบแฮกข้างสนาม สาบานกับตัวเองว่าจะไม่ลงแข่งอีกแล้วตลอดชีวิต เล่นขำๆน่ะพอได้ แต่พอมีเหรียญมาเดิมพันแล้วเครียด ผมไม่ชอบแบกความหวังของใคร ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่แตะเรื่องแบบนี้เลย แต่บางทีความจำเป็นของแต่ละคนก็มีคำนิยามต่างกันไป


"มันจำเป็นจริง ๆ โว้ยยู มึงดูปีหนึ่งปีนี้ดิ กากกันฉิบหาย มีแต่ตัวอรชรอ้อนแอ้น น่าา มาลงเล่นให้หน่อย ขำๆ เอาแค่คนครบ มึงก็รู้พวกกูไม่หวังเหรียญ"

ไอ้คนพูดมันเป็นตัวยืนเรื่องกิจกรรมโดยเฉพาะ เป็นพวกจับคนว่างยัดทำกิจกรรมนั่นนี่ ตอนปี2ผมเคยโดนหลอกไปค่ายธรรมมะเพราะมันนี่แหละ ปีนี้จะมาหลอกกูลงบาส ฝันไปเหอะ


"เป็นแค่ตัวสำรอง ถ้าไม่สุดวิสัยจริง ๆ กูไม่ให้มึงลงหรอกยู ช่วยหน่อย”

“กูเล่นไม่เป็น”

“มันจะไปยากอะไรวะ แค่ยัดลูกลงห่วง ช่วยกูเหอะ ไหว้ล่ะ ไอ้อั้มช่วยพูดหน่อยดิ๊”

นักกีฬาบาสที่พาทีมแพ้ทุกสมัยหัวเราะ หันมองผมกับกอล์ฟ คนไหว้วานแล้วพูดส่งๆในฐานะผู้ถูกพาดพิง “มึงก็ลงชื่อไปเหอะ รำคาญไอ้กอล์ฟมัน แง้วๆอยู่ได้ หนวกหู”
ไอ้คนโดนด่าว่าน่ารำคาญไม่สลด ใช้โอกาสนี้ยื่นใบสมัครยัดใส่มือผมพร้อมปากกาแลนเซอร์หัวแตก ผมส่ายหน้าหน่ายแต่สุดท้ายก็ยอมช่วยให้จบเรื่องไป วงเล็บข้างหลังย้ำ ๆ ด้วยว่าตัวสำรอง เดี๋ยวเสือกทำมึนใส่ชื่อกูไปเป็นตัวจริงอีกจะซวยเข้า ไอ้อั้มพอเห็นผมแพ้ก็หัวเราะชอบใจใหญ่ผมเลยส่งนิ้วกลางงามๆไปให้หนึ่งที


“ทำเป็นเข้ม สุดท้ายก็ใจอ่อนทุกที”

“ก็แทนที่มึงจะช่วยกู เสือกไปพูดช่วยมัน”

“กูไม่พูดมึงก็ยอม เป็นคนแบบเนี้ยเด็กมันเลยติดไง ปากบอกว่าเกลียดนักเกลียดหนา หึๆๆ”

มันพูดถึงใครวะ ฟังแล้วระคายหูทนไม่ไหวต้องเดินไปตบเกรียนมันหนึ่งที ไอ้อั้มโยกตัวหลบซ้ายหลบขวาผมเลยหักหลังเปลี่ยนเป็นเตะป้าบที่ก้นเข้าให้ ยังไงก็ไม่ต้องใช้อยู่แล้ว เดี๋ยวกูซ้ำอีกสองสามรอบให้ตูดช้ำไปเลย กวนตีน


“เฮ้ยๆ แซวแค่นี้ถึงกับเขินจนลุกมาเตะ แน่นอนจริงๆว่ะอินทรี ทำเพื่อนกูเป๋ได้ ว่าแต่ไอ้อินมันก็นักกีฬาบาสไม่ใช่เหรอวะ งี้ก็ได้คลุกวงในกันนัวเลยดิ”

“วงในพ่อง กูเป็นตัวสำรอง ไม่ลงไปเล่นด้วยหรอก มึงจะไม่เลิกกวนกูใช่ไหม เดี๋ยวพ่อจับทำเมีย”

“กลัวแล้วคร้าบบ ใครจะกล้าแหย่พี่ยูลง พอๆ เดี๋ยวกูไปคุยเรื่องโปรเจ็กต์กับแอดไวเซอร์ต่อ เล่นเหี้ยอะไรของมึงเสื้อกูยับหมดแล้ว ถ้าวันนี้คนครบรอเช็กตารางซ้อมด้วยแล้วกัน ไปละ”

ผมยกมือไล่ไอ้อั้มให้รีบไปก่อนที่จะกวนรมณ์ผมไปมากกว่านี้แล้วค่อยแยกไปอีกทาง หิวว่ะ เพิ่งลงมาจากห้องพักอาจารย์เหมือนกัน รายงานความคืบหน้าตามประเพณี ไม่มีอะไรมาก ก่อนส่งอาจารย์ผมให้พี่เฟยช่วยตรวจอีกรอบแล้วค่อยมา แอดไวเซอร์คนนี้เคยเป็นที่ปรึกษาให้พี่เฟยเหมือนกัน เฮียแกพอจะเดาทางถูกว่าแบบไหนถึงจะถูกใจเลยไม่ยากมาก





“โอรีโอ้ไวท์มอลท์ครับ”

สั่งน้ำปั่นอย่างแรกเลย เดินวนรอบโรงอาหารคนเป็นล้านมาหาน้ำเย็นๆประทังชีวิตไปก่อนแล้วกัน ร้านนี้มีคนขายหลายคนครับ รับออร์เดอร์ผมไปก็ตะโกนถามคนข้างหลังได้เลย เครื่องปั่นยังว่างอยู่ แต่ไอ้คนต่อคิวผมมันไม่พูดแม่ค้าเลยถามซ้ำ พอหันกลับไปมองหน้าก็พอจะเข้าใจครับว่าทำไมมันเงียบ ไอ้น้องคิวยืนหน้าซีดอยู่หลังผมนี่แหละ คงเพิ่งเห็นเหมือนกัน


“กินอะไรล่ะ พี่เลี้ยง”

ผมยิ้มให้แต่คิวไม่ตอบ ทำท่าจะเดินหนีไปดื้อ ๆ ผมเลยคว้าแขนไว้ เด็กหนุ่มพยายามบิดออกแบบไม่ให้เป็นที่สั่งเกตของคนรอบข้างสักพัก พอไม่เป็นผลเลยยืนเม้มปากแน่นไม่พูดไม่จา ผมไม่ชอบแบบนี้ว่ะ จบก็จบ เราไม่ได้เกลียดกันไม่ใช่เหรอ ทำไมต้องทำตัวเหมือนผมไม่ใช่พี่ภาคมันด้วย


“ไม่สั่งงั้นกินกับพี่นะ มากับเพื่อนหรือเปล่า?”

คิวพยักหน้าแต่ไม่ตอบ ผมเห็นกลุ่มเพื่อนมันบางคนซื้อข้าวอยู่เลยถือวิสาสะลากมันออกไปอีกฝั่งของโรงอาหาร ข้าวปลายังไม่ได้ซื้อหรอกครับ มีน้ำแก้วเดียววางตรงหน้าคิว รุ่นน้องผมก็เอาแต่ก้มหน้าไม่พูดไม่จาสักคำ


“คิว… พี่ไม่อยากให้เราเป็นแบบนี้ หลบหน้าพี่ทำไม?”

“ผม…”

“กลัวพี่โกรธอยู่ หรือเพราะไปรับปากอินไว้ว่าจะไม่ยุ่งกับพี่อีก”

เด็กหนุ่มมองมือที่ผมยังจับไว้แล้วดึงออก “ผมขอโทษ ผมรู้สึกไม่ดีจริง ๆ ที่ทำแบบนั้น ปกติพี่อินจะทำท่าไม่ค่อยชอบผม แต่วันนั้นพี่อินมาบอกว่าชอบผม แล้วก็หึงที่ผมสนิทกับพี่…”

คำว่าชอบไอ้อินมันพูดง่ายขนาดนั้นเลยเหรอวะ ผมถอนหายใจยาว จริงๆคิวก็คงอยากระบายเหมือนกันติดก็แต่ไม่มีโอกาสพอ ๆกับที่ไม่กล้า ถ้าไม่ถูกจับตัวมาคุยกันสองต่อสองแบบนี้ก็คงไม่พูด


“ผมขอโทษ พี่ยู แต่พี่อิน…”

“มันทั้งหล่อ ทั้งรวย…”

ปากหวานด้วย ทำไมผมจะไม่รู้ เทียวไล้เทียวขื่อผมมาเป็นเดือนแล้วยังไม่ถอยทัพกลับไปเสียที คิวพยักหน้า จริงอย่างที่อินว่า ใครๆก็อยากได้มัน “แต่พอผมนอนกับพี่อินแล้ว เขาก็บอกผมว่าห้ามคุยกับพี่อีกถ้าไม่อยากให้เรื่องที่ผมง่ายกระจายออกไป… ผมขอโทษพี่ยู ถ้าย้อนเวลากลับไปได้…”

“ไม่เป็นไร พี่ไม่ได้โกรธคิว แต่อยากให้เราเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกัน ไม่ใช่เอาแต่หลบหน้าหรือเจอก็ทำเป็นมองไม่เห็น”

ผมพูดแค่นี้เขื่อนก็แตกครับ น้องคิวของผมปล่อยโฮออกมาหมด หมดจริง ๆ เวรกรรม อยู่กลางโรงอาหารแบบนี้คนก็มองดิ ผมไม่ได้ทำอะไรนะเฮ้ยใจเย็น อย่าเพิ่งด่ากันทางสายตาแบบนั้น


“คิว… ไปห้องน้ำ”

ผมกระซิบแล้วลากรุ่นน้องออกไปด้วย พยายามใช้ตัวบังไม่ให้ใครเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังร้องไห้ พอหลบคนได้คิวก็โผเข้ากอดผมแน่น เช็ดน้ำตากับอกพี่ได้เลยน้อง กูแม่งโคตรเท่


“ร้องออกมาให้หมดแล้วไม่ต้องคิดมาก เรื่องอินก็ไม่ต้องกังวล มันไม่พูดหรอก”

“คิวไม่เข้าใจ พี่ยู คิวไม่เข้าใจว่าทำไมพี่อินถึงต้องทำแบบนี้..คิวนึกว่าเขาพูดจริง ๆ”

ผมพยักหน้าเข้าใจ บางวูบผมก็เชื่ออย่างที่มันบอก อินมันชอบผมจริง ๆ มีความสุขเวลาที่อยู่ด้วยกันจริง ๆ แต่บางทีมันอาจเป็นเรื่องที่ผมหลงเข้าใจผิดไปเองเหมือนที่คิวโดนก่อนหน้านี้


“ไม่เป็นไรนะคิว เรายังมีพี่ชายอยู่ตรงนี้อีกคน”

ป่านนี้แม่บนสวรรค์คงดีใจ อยู่ดีๆ มีลูกชายเพิ่มเป็นโขยง เฮ้อ….







ผมกลับมาที่ห้องด้วยความรู้สึกโหวง ๆ ในอกพิกล อธิบายไม่ถูกเหมือนกันว่าเพราะอะไร ตอนแรกที่ว่าหิวข้าวพอเจอคิวก็พาลกินอะไรไม่ลง ไม่ใช่ความผิดของน้องหรอกแต่นึกถึงเรื่องที่คิวเล่าให้ฟังแล้วมันจุก เบื่ออาหาร ยังไงไม่รู้ แต่อารมณ์มันหม่น ๆ ไม่ค่อยจะสู้ดี

ผมหิ้วกีต้าออกมาที่ระเบียง แดดร่มลมตก เกาไปเกามาก็เป็นเพลง เพลงเก่าแล้วแต่จู่ๆมันก็ผุดขึ้นมาในหัว ไม่ได้ร้องออกเสียงแต่เนื้อเพลงมันวิ่งงวนๆไปกับทำนองที่ดีดนิ้วขึ้นลง


เผลอทุกทีที่เธอมากอด
เผลอว่าเธอสุขใจ ที่เราได้เจอ
เคลิ้มไปตามที่เธอ ทำและเกือบหลงรักเธอ
ดีที่รู้ทัน ว่าเธอไม่ได้คิดอะไร…




ผิดหวัง..



ไม่รู้ว่าทำไมความรู้สึกแบบนี้มันถึงแน่นขึ้นมาในอกได้ ผมคิดว่าอินจะจริงจังกว่านี้อย่างน้อยที่สุดคำที่บอกว่าชอบก็ไม่ควรให้กับใครก็ได้ พูดออกมาง่ายๆเหมือนมันไม่มีค่า

หรือบางที คำนั้นสำหรับมันคงไม่มีค่าจริงๆนั่นแหละ


ผมหยุดเล่นดนตรีแล้วเอากีต้าร์กลับมาวางในห้อง วันสองวันนี้อินทรีไม่ค่อยมาหาเพราะมันโดนล็อคตัวอยู่ซ้อมบาสที่มหาลัย ผมว่าพอจะรู้แล้วแหละว่าทำไมงานกีฬาถาปัตย์แม่งแพ้ตลอด ดูสิครับทีมอื่นเขาฟอร์มทีมแล้วคณะผมยังวิ่งวุ่นหานักกีฬาอยู่เลย ดีเหมือนกัน มันจะได้ยุ่ง ๆ ไม่มีเวลามากวนใจ เหม็นหน้าจะตายห่า อย่าให้เจอนะจะไล่กลับบ้านให้ โว้ยยย ทำไมต้องหงุดหงิดขนาดนี้ด้วยวะ

ผมทิ้งตัวลงบนเตียง นอนมองฝ้าเพดานสีขาวปล่อยความคิดให้มันลอยไป ผมเป็นอะไรของผมวะ ทำไมต้องไม่พอใจที่รู้ว่าไอ้อินบอกว่าชอบคนอื่น เปล่าเลย ไม่ใช่หึงอินแน่ๆ ไม่ใช่...มันต้องไม่ใช่

คิดทบทวนอยู่นานกระทั่งเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นก็ลุกมารับ เป็นเบอร์จากต่างประเทศ มีคนเดียวนั่นแหละครับ


“ไง เละป่าว”

ทักดีเชียวพี่ผม “จะเละได้ไงครับ โค้ชดีขนาดนี้”

“เหอะๆ ปากดีเหมือนเดิม แต่น้ำเสียงแปลก ๆ เป็นไร”

ช่วงหลัง ๆ นี่พี่เฟยโทรหาผมบ่อยครับ สอนงานผ่านเมลมันไม่ค่อยเก็ท แต่จะโทรมาเวลาค่ำ ๆ ของอังกฤษ ผมน่ะไม่มีปัญหาอยู่แล้วไหน ๆ ก็ทำงานเป็นเซเว่น แก้กัน 24 ชั่วโมง ดีเสียอีกเวลาที่พี่เฟยโทรมาส่วนใหญ่จะไมได้อยู่กับอิน คุยอะไรกันก็สะดวก ไม่ต้องมาระแวงว่าไอ้บ้านั่นจะกวนตีนให้เสียงลอดเข้าไปเมื่อไรเดี๋ยวซักกันยาว เรื่องที่อินจีบผมมีแค่อั้มที่รู้ คนอื่นผมไม่ได้เล่าให้ฟัง เป็นความลับขั้นสุดยอดเลยก็ว่าได้

“เปล่าครับ กลับมานอนเพิ่งตื่น เออพี่ ผมว่าจะเริ่มทำพรีเซนต์ของเทอมนี้แล้วนะ”

“อาจารย์โอเคแล้วเหรอ?”

“อือ พี่กลับไทยเมื่อไร ทันวันเสนอโปรเจ็กต์ผมหรือเปล่า อยากให้มาดู”

พี่เฟยเงียบไปอึดใจ ผมได้ยินเสียงกระดาษเสียดกับอากาศผ่านเข้ามาก่อนเสียงทุ้มจะตอบมาตามสาย “คงได้กลับตอนยูเรียนจบพอดี เอาไว้เลี้ยงข้าวตอนนั้นแล้วกัน”

“ยอดข้าวปะพี่ พี่ตุ้ยถามถึงโคตรบ่อย”

ปลายสายหัวเราะ แต่ไม่ตอบ ผมถามเรื่องดินฟ้าอากาศอีกนิดหน่อยก่อนวางสาย ผมกับพี่เฟยเคยสนิทกันก่อนหน้านี้อยู่แล้วแต่หลังจากที่ผมขอความช่วยเหลือในเรื่องโปรเจ็กต์จากเขากลายเป็นว่าเราสนิทกันมากกว่าเดิมนิดหน่อย พี่เฟยดูเป็นคนไม่มีอะไร ไม่คิดอะไร แต่ความจริงแล้วโคตรเข้าใจยากเลย ผมอธิบายไม่ค่อยถูก แต่เป็นพวกที่ลึกลับใช้ได้


“ยู มึงมีแฟนปะวะ” นั่นไง นึกอะไรอีกก็ไม่รู้จู่ๆถึงมาถาม ผมหัวเราะตามปลายสายไป ทิ้งตัวลงสบายๆ

“ไม่อะพี่ โสด แต่ไม่ซิงนะ”

“เออ เรื่องนั้นเคยได้ยินกิตติศัพท์อยู่  แล้วไง ไม่เหงาบ้างเหรอ”
ใจจริงอยากตอบว่ามีเหาฉลามเกาะอยู่เวลาจะเหงาเลยไม่ค่อยมีหรอก แต่ก็ได้แค่หัวเราะเหอะ ๆ ให้อีกฝ่ายย้ำ “เอาดีๆ”

“พี่เหงาปะล่ะ”

“ก็มีบ้าง อิสระมันมาพร้อมความเหงา”

พี่เฟยเพิ่งเลิกกับแฟนชาวเกาหลีเมื่อหลายเดือนก่อนผมจะติดต่อไป ตอนนี้เลยโสดสนิท แต่ว่าวันนี้มาแปลกๆว่ะ “มีไรปะพี่? จะจีบผมเหรอ? เอาจริงปะ ผมเคยชอบพี่ด้วยนะ พี่แม่งสวย”

“สวยกับพ่อมึงสิ แค่แปลกใจว่าทำไมคนอย่างมึงถึงไม่มีแฟน”

“ทำไม พี่สนผมเหรอ?”

“มึงสนจะเปลี่ยนบทก็ติดต่อกูมา ไม่อยากฝืนใจใคร”

สำลักอากาศครับงานนี้ ไอ้อินคนเดียวก็ปวดหัวจะตายห่าแล้ว “ผมไหว้ล่ะพี่เฟย อย่ามาหวังจะเอาผมทำเมียเลย”

“พูดเผื่อได้เฉยๆ คุยกับมึงสบายใจดี งี้เด็กติดเต็มเลยดิ”

ที่จริงก็ไม่ได้แร้นแค้นอะไรครับถ้าไม่ติดที่ว่ามันมีคนจ้องจะแย่งซีนผมอยู่ ว่าแต่คุยกับที่เฟยผมเผลอนึกถึงไอ้เวรนั่นไปกี่รอบแล้ววะ โมโหตัวเองฉิบเป๋ง

“ใครมันจะมาสนใจผมวะ มีแต่หัวใจกับหัวค…” ผมจงใจเว้นคำสุดท้ายมาหัวเราะ ปลายสายก็ขำพรืดมาเหมือนกัน พี่เฟยสบถเป็นภาษาอังกฤษนิดหน่อย ก่อนบอกลาเพราะเสียเงินค่าโทรหาผมนานเกินไป  วางสายหัวผมถึงได้โล่งขึ้นมาหน่อยแต่ก็ไม่ถึงกับโปร่งสบาย ความรู้สึกที่มันยังลอยฟุ้งอยู่ในอกเป็นสิ่งที่ไม่รู้จะอธิบายยังไง มันซับซ้อนเกินกว่าผมจะเข้าใจได้ว่าใส่ใจอะไรนักหนา


จะว่าไป ไม่ได้ไปกินเหล้าพี่ตุ้ยเลยตั้งแต่สอบ วันนี้ไปสักหน่อยดีกว่าว่ะ ไอ้เรื่องไร้สาระนี่จะได้ลืม ๆ ไปเสียที






“เมาทุกวัน!”


มัน... ค่อนข้างประหลาดนิดหน่อยครับที่ผมจะโดนไอ้อั้มด่า ปกติผมเที่ยวเป็นกิจวัตรอยู่แล้ว หมายถึงร้านพี่ตุ้ยน่ะนะแต่ก็ไม่เคยโดนด่าแบบจริงจังขนาดนี้ ตอนนี้ผมนั่งข้างสนามบาส อีกสิบนาทีการแข่งขันจะเริ่ม ทุกคนวอร์มกันพร้อมแล้วส่วนผมนั่งเอาน้ำเย็นๆราดหัวอยู่


“รู้ว่าจะแข่งยังจะไปแดก เมื่อคืนกลับกี่โมง”

“จำไม่ได้ ซีเรียสอะไรวะ กูลงเป็นตัวสำรอง” ต่อให้เป็นตัวจริงต่อให้ไม่เมาก็แพ้ หงุดหงิดทำไมเนี่ยคนแค่แฮงค์

“กูไม่เป็นไรหรอก มึงไปแข่งเถอะ”

ยิ่งอยู่ยิ่งด่า อั้มยีหัวตัวเองสองสามรอบแต่ก็ยอมถอนทัพ ผมเงยหน้าไปฝั่งตรงข้ามของสนาม เยี่ยม แข่งกับเศรษฐศาสตร์ตั้งแต่วันแรก


“อ้าว พี่ยู ลงกับเขาด้วยเหรอ?"

คนที่วิ่งข้ามฝั่งมาเป็นเพื่อนไอ้อินครับ ที่เคยเจอตอนพามันไปกินข้าวหน้าหอสมุดนั่นแหละ ผมจำชื่อมันไม่ได้แล้วแต่คุ้นๆว่าเป็นแฟนเพื่อนอินอีกที ผมแค่นยิ้มให้แต่ไม่ตอบ มันมาชุดไปรเวท แปลว่าที่จริงไม่ใช่เด็กเศรษฐศาสตร์


“วันนี้ถาปัตย์ฟิตปะพี่ ไอ้อินมันไปซ้อมทุกวันเลยนะ ตั้งแต่สอบมิดเทอมเสร็จ กะมาถล่มพี่เต็มที่แน่ๆ”

“กูเล่นบาสไม่เป็น” หมายถึงไม่เก่ง หรือห่วยแตกน่ะ ส่วนเรื่องกติกาก็พอรู้อยู่แล้วโดนบังคับเรียนพละตอนมัธยมกันทุกคนนั่นแหละครับ “อ้าว งี้ก็แพ้ดิ แล้วนี่กินเหล้าย้อมใจมาเหรอ ละมุดหึ่งเลย”

“เออน่า เรื่องของกู มึงกลับทีมมึงไปได้แล้ว” 

ไอ้อินมันชะเง้อคอมาเห็นพอดีผมเลยไม่อยากคุยกับไอ้เด็กนี่มาก เดี๋ยวตามมาสำทับอีกคนแล้วอารมณ์จะขึ้น ผมไม่ได้คุยกับมันเลยครับช่วงนี้ มันส่งข้อความมาหาบ้างผมก็อ่านแบบทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ ไม่ใส่ใจจะตอบ ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงตามมาอาละวาด แต่ไม่รู้ว่าเพราะซ้อมบาสจนเหนื่อยหรือเบื่อแล้วเลยเงียบไป ผมไม่อยากถาม ไม่อยากวิ่งไล่เพราะความจริงมันไม่ควรจะเป็นแบบนั้น
แต่ว่า.. ผมก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกอึดอัดใจตอนนี้มันเกิดขึ้นเพราะอะไรกันแน่

อินทรียิ้มให้ผมตอนเราบังเอิญสบตากันก่อนผมจะเบือนหน้าหนีไปที่อื่น ไม่รู้ว่ามันจะทำหน้ายังไง อาจจะเฉย ๆ แล้วก็ได้ ไมเจอกันหลายวันมันก็ไม่เดือดร้อนอะไรสักหน่อย ยังอยู่ดีมีสุขเห็นแว้บ ๆ ว่านัทเดินตามต้อย ๆ อาจจะดีกันแล้วแหละมั้ง คนอย่างนัทใครจะทิ้งลงวะ น่ารักออกขนาดนั้น


“พี่ยู เป็นไร”

เสียงที่ทักมาจากสแตนด้านหลังดังขึ้น พอเอี้ยวตัวกลับไปมองว่าก็เห็นคิวนั่งเลยขึ้นไปสองสามชั้น พวกปีหนึ่งโดนเกณฑ์มาให้เชียร์รุ่นพี่กันหนาตา ไม่ได้บังคับเสียทีเดียวแต่เป็นเชิงขอร้องมากกว่า ผมยังไม่ทันตอบคิวก็แหวกคนเดินลงมานั่งด้วย


“ลงบาสด้วยเหรอครับ?”

“โดนจับชื่อยัดเป็นตัวสำรองน่ะ แล้วนี่มาดูกับเขาด้วยเหรอ”

“เพื่อนผมมีลงแข่งด้วย ไอ้บ๊วยน่ะครับ” อ่อ ไอ้เด็กที่ตัวใหญ่ที่สุดในกลุ่มคิว ผมจำไม่ได้หรอกว่าในทีมมีใครบ้าง ช่วงที่นัดซ้อมกันก็ไม่ได้มา กะมานั่งเป็นตัวสำรองเท่ๆอยู่แล้วเลยแปลกใจนิดหน่อย คิวชะโงกเข้าเข้ามาทำจมูกฟุดฟิด “ผมได้กลิ่นเหล้า”

“อือ ไปกินมาเมื่อคืน”

“ท่าทางจะหนักนะครับ เมาถึงบ่ายเลย” หนักไม่หนักไม่รู้แต่ตื่นมาแล้วอ้วกแตกครับ โชคดีหน่อยที่ผมจะอยู่ทำพรีเซนท์เตรียมส่งแอดไวเซอร์ก่อนออกร่อนงานเลยเดินไปบ้าง ไม่เละเทะเท่าไร

“เอานมเปรี้ยวไหม เดี๋ยวคิวไปซื้อมาให้”

“ไม่เป็นไร”

“ถ้าต้องลงแข่งฉุกเฉินเดี๋ยวก็แย่เอาหรอก”

ผมมองหน้าคิว พอเห็นสีหน้าจริงจังของอีกฝ่ายก็ยอม เกมเริ่มแล้วจะเดินไปหาอะไรกินเองก็ไม่ได้เลยต้องเป็นธุระรุ่นน้อง ไอ้อินมองมาบ่อยแต่ก็ไม่หลุดจากเกม ยังชูตได้ต่อเนื่อง สบายๆแบบไม่ต้องลุ้นว่าใครจะแพ้
เห็นกันอยู่ชัดขนาดนี้ ลงแข่งไปก็เปลืองแรงเปล่า


“นี่ครับ” 
คิวกลับมาอีกครั้งพร้อมนมเปรี้ยวเย็น ๆ ช่วยเจาะหลอดให้ด้วย คือดีว่ะ มีคนมาดูแลแบบนี้แล้วซาบซึ้ง เอาจริงๆผมเหนื่อยนะ เหนื่อยกับอะไรก็ไม่รู้ที่หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เลย


“คิว พี่ซบหน่อยดิ”

“อะ....อะไรครับ นี่มันที่สาธารณะนะ”

“เหนื่อย”

ผมถอนหายใจยาว ก็ไม่เหมาะจริงๆแหละว่ะแต่ไม่ไหวแล้ว สุดท้ายเลยท้าวแขนไปด้านหลัง พอเงยหน้าไปก็เห็นไอ้อินมองกลับมาอีกเลยเบือนสายตาออกไปที่อื่น จู่ๆก็เสือกไปเห็นนัทจ้องมาอีกจนได้ จ้องแบบแสดงออกมาชัดเจนเลยแหละว่าไม่พอใจ


“จะยั่วโมโหแฟนเก่าเหรอครับ?”

“หึ ๆ ตลกแล้ว ไม่เห็นจำเป็นเลย”

คิวหัวเราะแห้งๆออกมา ก่อนวางมือทับมือผมที่อยู่ด้านหลังไม่ให้ใครเห็น แก้มกับหูแดงก่ำ ส่วนดวงตากลมกลับมองไปเรื่อย ๆ ไม่โฟกัสที่อะไร


“ถ้าเหนื่อย ผมช่วยได้เท่านี้แหละ กลัวโดนฆ่าตายเสียก่อน” ประโยคนั้นทำให้ผมเหลือบตาไปมองคนในสนามที่เริ่มเล่นเกมแรงขึ้นทุกขณะโดยอัตโนมัติ ยังไม่ทันได้พูดอะไรคำถามที่ไม่คิดว่าจะได้ยินก็หลุดออกมาจากริมฝีปากคู่สวยเสียก่อน “พี่อินจีบพี่อยู่ใช่ไหมครับ?”

“ถ...ถามอะไรแบบนั้น ไอ้อินมันก็ไปทั่วนั่นแหละ”

“พี่อินไม่ได้ไปทั่วหรอกครับพี่ยู ที่เขาทำน่ะเพราะมีเหตุ คนที่ไปทั่วน่ะพี่ยูต่างหาก ไม่รู้ตัวจริงๆเหรอ”

ผมจ้องหน้าคิวที่ถอนหายใจยาว ขนตาเป็นแพหนาขึ้นเพราะกรอบตาคู่สวยหลุบลงต่ำ “พี่ยูใจดีกับทุกคนเลย กับผมที่ทำแบบนั้นลงไป พี่ยูก็ยังไม่โกรธ แถมยังเป็นคนเข้ามาคุยกับผมก่อนอีก”

ใครบอกว่าไม่โกรธฟระ! เพียงแค่ไม่รู้จะรื้อมันขึ้นมาทำไมต่างหาก มือที่จับผมอยู่ข้างหลังเริ่มออกแรงบีบแน่นขึ้นก่อนคลายออก เจ้าของใบหน้าสวยหันมายิ้มให้ 

“ผมเคยบอกไปหรือยังครับว่าเมื่อก่อนผมน่ะชอบพี่....” คิวเงียบไปอึดใจ พร้อมกับเสียงกรรมการเป่านกหวีด

“ผมไม่ได้ต้องการอะไรหรอก ผมรู้ว่ามันสายไปแล้ว แค่อยากบอกให้พี่ยูรู้.....”


“ผมรักพี่นะ…”
.
.
.

ไอ้อั้มตะโกนให้ผมเข้าไปเปลี่ยนตัวกับบ๊วยที่โดนกระแทกจนล้ม ขาแพลง ในเกมเรื่องกระทบกระทั่งมันมีเป็นเรื่องธรรมดา แต่ที่คนตัวใหญ่แบบบ๊วยล้มได้ไอ้ตัวประกบมันคงไม่เพลาแรงเหมือนกัน
ผมสบตากับอิน สัมผัสได้ถึงความไม่พอใจแต่ก็พยายามไม่ใส่ใจ เสียงนกหวีดดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับลูกบอลสีส้มลอยสู่อากาศ เห็นแต้มตอนนี้ก็แค่ลงมาวิ่งตามกติกาเท่านั้นครับ ไม่ได้กะทำแต้มอะไรอยู่แล้ว ส่วนคนที่ชูตเอา ชูตเอาในทีแรกมันเลิกเล่นไปแล้วแต่เปลี่ยนมาประกบผมแทน ไอ้อั้มเลยครองลูกได้สบายๆ


“คุยอะไรกับมัน”

อินทรีถามตอนวิ่งขนาบผมไปด้วย ผมไม่ตอบแต่ขยับตัวหนี สักพักไอ้อั้มส่งลูกมาให้ผมเลยต้องเบี่ยงตัวใช้หลังกัน  อินเลยใช้จังหวะนี้คุมหลังทำทีเป็นจะแย่งบอลโดยการยื่นมือมากันทั้งสองข้างเหมือนกับโอบอยู่กลาย ๆ


“ถามทำไมไม่ตอบ”

“ไม่เกี่ยวกับมึง”

“เป็นอะไร”

ผมประคองลูกหนี พอเห็นจังหวะก็ส่งให้คนในทีม ลูกบาสกระดอนไปตามพื้นทุกสายตาจึงจับจ้องตามไป เป็นโอกาสให้อินทรีฉวยจูบข้างแก้มชื้นเหงื่อของผมกลางสนามไม่ให้ใครเห็น


“ไอ้...!”

“จบเกมแล้วเคลียร์กันหน่อยนะยู”

อินทรีพูดแล้วเดินออกจากสนามไปให้กรรมการรีบเปลี่ยนตัวคนอื่นมาลงแทนแทบไม่ทัน ผมเหลือบตาไปมองนัทก่อนจะเห็นว่าตาหวานไม่ได้กำลังจ้องมาแต่กลับเพ่งเล็งไปหารุ่นน้องในอีกฟากของสนาม คิวมองผมอยู่แล้ว ทันทีที่เราสบตากันผมก็รู้ว่าภาพเมื่อครู่ไม่ได้หลุดไปจากคนที่เพิ่งสารภาพรักกับผมเลย ถึงจะดูเศร้าและเจ็บปวด แต่คิวก็ยังฝืนส่งยิ้มมาให้

ผมถอนหายใจยาว พอดีกับลูกบาสถูกส่งกลับมาอีกครั้งเลยไม่ได้สนใจคนรอบข้างต่อ จบเกมเศรษฐศาสตร์ชนะตามความคาดหมาย ส่วนคิวไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว ไอ้อินก็ด้วยซึ่งนั่นกำลังทำให้ผมร้อนใจ


“บ๊วย เห็นคิวไหม?”

ผมเลือกที่จะถามเพื่อนมัน ไอ้บ๊วยเลิกคิ้วก่อนถามต่อ ๆ กันไปจนได้ความว่าไปเข้าห้องน้ำ ผมรีบวิ่งตามไปเพราะกลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดี อินทรีโกรธจัด และผมก็ไม่มั่นใจสักนิดว่ามันจะปล่อยคิวไปง่าย ๆ แต่ทันทีที่ถึงห้องน้ำที่ใกล้ที่สุดผมกลับไม่เจอคิวอยู่ในนั้น


“เลิกแล้วเหรอ?”

คนที่ยืนพิงอ่างล้างหน้าสูบบุหรี่อยู่หันมาถาม ผมชะงักก่อนกวาดตาไปรอบๆอีกครั้งเพื่อความมั่นใจแล้วถาม “คิวล่ะ”

“จะไปรู้มันเหรอ”

“บ๊วยบอกน้องมาเข้าห้องน้ำ มึงไม่ได้ทำอะไรใช่ไหม?”

“ในสายตาพี่ ผมมันเหี้ยขนาดไหนวะ”

เสียงที่ติดจะหงุดหงิดของอีกฝ่ายทำให้ผมไม่กล้าถามต่อ อินทรีปาก้นบุหรี่ลงบนพื้นแล้วเหยียบเพื่อดับไฟก่อนย่างสามขุมมาหาผม ดวงตาสีนิลที่ทุกครั้งที่จับจ้องราวจะดูดทุกสิ่งรอบกายเข้าไปกำลังสะกดผมให้ยืนขาแข็ง ก่อนถูกประชิดจนมือใหญ่สามารถยื่นมาช้อนคางผมขึ้นให้อีกฝ่ายก้มลงมาจูบดุดัน และร้อนแรงยิ่งกว่าทุกครั้ง


“อื้อ! ยะ....”

ผมไม่มีโอกาสได้พูดมาก อินทรีสอดปลายลิ้นเข้ามาลึก ดึงเรียวลิ้นผมกลับเข้าไปในโพรงปากมันก่อนขบกัดตามแนวริมฝีปาก ถึงจะพยายามดิ้นและขัดขืนแต่พละกำลังที่จาบจ้วงเอาแต่ใจของอีกฝ่ายกลับทำให้ผมเพียงสะบัดตัวในอ้อมแขนมันขลุกขลักเท่านั้น กลิ่นบุหรี่ลอยอบอวลมาจากลมหายใจ สักพักผมก็หลับตาลงเพราะสายตาดุของพญาอินทรีจับจ้องมาไม่กะพริบ ราวกับจะแผดเผาให้ย่อยยับ ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเหยื่อตัวน้อย ๆ ทันทีที่อีกฝ่ายเอาจริง เพิ่งสำเนียกตัวเองในเวลานี้ว่าถ้าทำให้อินโมโห ผมเองที่จะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้โดยไร้ซึ่งสิทธิ์อุทรณ์ใดๆ


“...พ....พอ..”

คำท้วงในลำคอของผมดังเป็นระลอกแต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด สุดท้ายผมก็หมดกำลังจะขัดขืน อินเป็นคนจูบเก่งและจูบของมันมักจะเว้าวอนให้ผมตอบรับเสมอๆ ในทุกครั้งอาจไม่ได้ผล แต่กับวันนี้มันกำลังทำให้ผมยอมขยับริมฝีปากรับจูบมันช้าๆ อินทรีชะงักไปเมื่อผมดึงปลายลิ้นมันกลับมาและเอียงคออนุญาตให้มันบดเบียดแนบชิดกว่าเก่า สักพักอีกฝ่ายก็เป็นฝ่ายถอนจูบออกมา ใช้หน้าผากซบบ่าผมพลางทิ้งลมหายใจหนักๆ


“...อิน”

“อย่าเพิ่งพูด….”

เสียงของอินสั่นและผมรู้ว่ามันพูดจริงเลยได้แต่ยืนแน่นิ่ง พยายามบังคับเสียงหัวใจตัวเองให้มันเต้นเบา ๆเพราะกลัวอีกฝ่ายจะได้ยิน
 
นานมากแล้วที่ไม่ได้รู้สึกแบบนี้
รู้สึกเหมือน แค่จูบก็จะทำให้ใจผมขาดอยู่รอมร่อ...





TBC