คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Just Live.
กลิ่นเหม็นอับแตะอยู่ที่ปลายจมูก แสงอ่อนๆ ของดวงจันทร์คลอเคลียอยู่รอบกาย
ความเงียบงันของสถานที่แห่งนี้ทำให้ความสิ้นหวังเริ่มก่อตัวภายในลึกๆ ความคิดแง่ลบมากมายผุดขึ้นมา
แสงสะท้อนจากกระจกบานใหญ่ตรงสู่สายตา
ฉายภาพของฤดูร้อนในอดีตราวกับตอนนี้คือเมื่อตอนนั้น
.
.
.
.
.
.
กลิ่นเหม็นยาอัดอยู่ภายในจมูก บรรยากาศอบอ้าวของฤดูร้อน ท้องฟ้าปลอดโปร่ง เมฆสีขาวล่องลอยข้ามขอบฟ้า
เสียงพูดคุยของแพทย์และพยาบาลชุดขาวดังก้องอยู่ตลอดเวลา นี่เป็นอีกวันที่เหมือนๆ เดิม
หญิงสาววัยกลางคนที่ไม่ขยับเขยื้อนอีกต่อไป เธอถูกย้ายออกไปจากเตียงข้างๆ
ภาพใบหน้ายามแน่นิ่งของเธอดูสงบ เหมือนเพียงแค่หลับใหล
และแล้วเตียงข้างๆ ก็ว่างเปล่า อีกครั้ง
ฉันเฝ้าคิดมาตลอดว่าอีกนานแค่ไหน อีกนานแค่ไหนฉันจะเป็นฝ่ายถูกพาออกไปบ้าง
เจ้าจั๊กจั่นบนต้นไม้ข้างหน้าต่างแผดเสียงร้องลั่น
“อยู่มานานแล้วเหรอ?”
เสียงนุ่มที่ดูเหนื่อยล้าปลุกฉันจากห้วงความคิด ดวงตาสีเข้มที่ไม่ได้เห็นมานานจ้องตรงมา
ข้างเตียงของฉันมีหญิงสาวที่กำลังส่งยิ้มให้ฉันอยู่ เธอดูเหนื่อยล้า แต่ก็ดูไม่เหมือนคนป่วย สายตาของฉันเลื่อนมองเตียงข้างหลังเธอ ร่างของชายอีกคนกำลังมองตรงมาอยู่ตรงนั้น รอบตัวเขาเต็มไปด้วยสาระโยงระยางไม่ต่างจากฉัน
“นี่ฉันมารบกวนเธอรึเปล่าเนี่ย?”
ฤดูร้อนวันนั้นเปลี่ยนไป ไม่เหมือนกับปีแล้วๆ ที่ผ่านมา
มันเป็นฤดูร้อนที่ฉันได้เห็นรอยยิ้มอันอบอุ่นเหมือนกับดวงอาทิตย์
และสายตาที่เย็นชาดั่งน้ำแข็ง
“ระหว่างการเกิดใหม่กับการตาย อะไรคือสิ่งที่เธอต้องการ?”
ฉันถามเธอ และเธอก็ยิ้มตอบ
เหมือนกับนางฟ้า
ปลายนิ้วของฉันที่ถูกสัมผัส
สัมผัสที่เธอทำให้ฉันรู้ว่าไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว
ถึงกระนั้น... ความหวังของเธอหายไป
เสียงคร่ำครวญของเธอดังชัด เธอดูเหมือนกับเด็กน้อยที่ถูกแย่งของรักไป น้ำใสๆ ไหลออกมาจากดวงตาของเธอราวกับคลื่นที่ทะลักออกมา พร้อมกับร่างแน่นิ่งของชายหนุ่มที่ถูกเคลื่อนออกไป ห่างไกลตัวฉันออกไปเรื่อยๆ เสียงของเธอก็ด้วย
และแล้วรอยยิ้มที่อบอุ่น กับสายตาที่เย็นชาเหมือนน้ำแข็งนั่นก็หายไปจากข้างเตียง
ทุกสิ่งทุกอย่างดำเนินไปเหมือนทุกครั้ง
เสียงของแพทย์ชุดขาวยังคงดังอยู่ไม่ขาด ต่างก็ตรงที่ในครั้งนี้เสียงนั้นใกล้มาก
“ตอนนี้เราหาผู้บริจาคอวัยวะให้เขาได้แล้วครับ”
ใบหน้าเปื้อนยิ้มที่ดูด้านชาของพ่อและแม่หันมามองที่ฉัน
ฉันเข้ารับการผ่าตัดเปลี่ยนอวัยวะ
เมื่อการผ่าตัดเสร็จสิ้น ฉันกลับมานอนที่เตียงตัวเดิม รอวันที่จะได้ออกไปจากที่แห่งนี้
กระดาษแผ่นสีขาวบางๆ ถูกส่งมา
จากเธอ
เธอตายแล้ว เธอฆ่าตัวตาย
และเธอเป็นผู้บริจาคอวัยวะ
ดูเหมือนว่าในวันนั้น หลังจากที่เธอเสียความหวังในชีวิต พี่ชายเพียงคนเดียวของเธอ ชายผู้มีสายตาเย็นชาดั่งน้ำแข็งคนนั้น ชีวิตของเธอก็เปลี่ยนไป เธออยากที่จะเป็นความหวังให้ใครคนอื่นบ้าง และคนที่เธอเลือก
คือเด็กหนุ่มที่ชื่อว่าไนน์
เธอลงชื่อเป็นผู้บริจาคอวัยวะกับโรงพยาบาล ไม่นานเธอก็ฆ่าตัวตายด้วยการกระโดดขึ้นไปบนทางรถไฟ
และอวัยวะของเธอก็ถูกส่งมายังเขา
เธอกำลังมีชีวิตอยู่ในตัวเขา
สุดท้ายฉันก็ได้ออกจากโรงพยาบาล เพราะเธอ
ฉันตัดสินใจเขียนเรื่องราวลงในสมุดบันทึก เขียนแบบนั้นไปเรื่อยๆ และหวังว่า
สักวันจะได้มอบมันให้กับเธอ
เมื่อฉันได้พบเธออีกครั้ง
.
.
.
.
.
.
บรรยากาศร้อนอบอ้าวหายไป
ภาพความทรงจำสีซีดหายไป
ความเงียบงันชวนน่าใจหายเริ่มก่อตัวขึ้นมาอีกครั้ง
มีเพียงเสียงหัวใจเต้นที่ยังชัดเจน...
ความคิดเห็น