ส่วนตัว YMS

ลำดับตอนที่ #32 : ประกวด 24

 

"จะมีอะไรในโลกนี้น่าสนใจไปกว่าของกินกัน?"

ชื่อ : ทานากะ  ทสึยุ (Tanaka Tsuyu)

ชื่อเล่น : สึยุ

ความหมาย :  ทานากะ แปลว่า ในทุ่งนา

                     ทสึยุ แปลว่า ฤดูฝน

อายุ : 18  

เพศ : ชาย 

สถานะ :  เบต้า

รสนิยามทางเพศ :  ทุกเพศ (ถ้าสนใจ แต่ส่วนใหญ่จะสนของกินมากกว่า)

สาย :  เคะ

สัญชาติ : ญี่ปุ่น

ลักษณะภายนอก : ผิวขาวดูสุขภาพดี  ส่วนสูง 170  น้ำหนัก 50  รูปร่างโปร่งเพรียวติดจะผอมไปนิด  หน้าตาจิ้มลิ้ม ปากนิดจมูกหน่อย มักจะคาบอมยิ้มเอาไว้ในปากอยู่เสมอ ผมสีน้ำตาลระต้นคอดูยุ่งๆ  ดวงตาสีน้ำเงินเข้มเหมือนท้องฟ้าตอนกลางคืน  มีรอยสักรูปบาร์โค้ดบริเวณต้นคอ  โดยรวมจัดเป็นคนหน้าตาดีคนหนึ่ง  เวลาจะขยับทำอะไรทีก็เชื่องช้า ยืดยาดเหมือนเต่า  เลยโดนตั้งฉายาลับๆว่า เต่าน้อย  แต่เวลากินจะรวดเร็วมาก  มักจะมีของกินอยู่ใกล้ตัวเสมอ  

อาวุธ : มีดสั้นอะระชิ (พายุ) เป็นมีดที่มีลักษณะพิเศษ คือมีรูปร่างที่สวยงาม คงทนปลายแหลม แต่มีความโค้งมน มีน้ำหนักเบา  จับถนัดมือ ใช้ได้ทั้งการต่อสู้ในระยะกลางและระยะประชิด  เป็นโลหะสีเงินทั้งเล่ม เมื่อปาออกไปจะพุ่งเข้าสู่เป้าหมายอย่างรวดเร็วเหมือนลมพายุ จะซุกซ่อนอยู่ตามส่วนต่างๆของร่างกาย  ฃ

ธาตุอะไร : วายุ 

สถานะ : ผู้พิทักษ์

ลักษณะนิสัย :   สึยุเป็นคนชอบกิน เรียกได้ว่าเป็นคนที่ enjoy eating  แบบขนานแท้ กินได้ทุกอย่างที่ขวางหน้า  และคิดว่าอร่อย มีงานอดิเรกเป็นการตระเวนกินอาหารไปตามที่ต่างๆ คนรอบตัวมักจะเห็นภาพเขานั่งกินนั่นนี่อยู่แทบจะตลอดเวลาจนกลายเป็นเรื่องปกติ ยกเว้นเวลาหลับ  เรียกได้ว่า เป็นคนที่นิ่งเป็นหลับ ขยับก็หาเรื่องกิน แต่ไม่ยักกะอ้วน  

            โดยนิสัยปกติจะเป็นคนเรื่อยๆ เฉื่อยๆ  ทำอะไรเชื่องช้า  ขาดความกระตือร้นขั้นสุดยอด อะไรๆก็ขี้เกียจ ต้องคอยกระตุ้นให้ทำนั่นทำนี่อยู่ตลอด  แต่ถ้าเป็นเรื่องกินละก็ ถึงไหนถึงกัน  ไม่มีทางยอมแพ้เด็ดขาด ให้ทำอะไรก็ยอม ถ้าอยากให้เขาทำอะไรให้ แค่เอาอาหารดีๆมาล่อสักมื้อสองมื้อก็เดินตามต้อยๆแล้ว  ถ้าใครบังอาจมาแย่งของกินของเขาละก็จะโดนรังสีอำมหิตแผ่ใส่จนนอนฝันร้ายไปอีกนาน  

          ในหัวของเขาคิดอยู่ไม่กี่อย่าง คือ วันนี้จะกินอะไรบ้าง  อาหารที่ไหนอร่อย ส่วนเรื่องอื่นๆแทบไม่อยู่ในสารบบ  จะให้ความสนใจก็ต่อเมื่อสิ่งนั้นสะดุดตา  หรือไปกระตุ้นต่อมความสนใจเข้าเท่านั้น ดังนั้นเรื่องของการมีคู่ เป็นเรื่องที่เขาไม่เคยคิดเลย 

          ถึงแม้จะเป็นคนชอบกินมากๆแต่ความจริงแล้วเขาไม่สามารถรับรู้รสชาติของอาหารได้เลย เพราะประสาทสัมผัสในการรับรสเสียตั้งแต่เขาอายุ 14 อาศัยการคาดเดารสชาติของอาหารจากกลิ่นเอา  ทำให้เขาเป็นคนที่มีจมูกไวมาก  นอกจากกลิ่นของอาหารแล้ว เขายังสามารถรับรู้กลิ่นของความรู้สึกได้อีกด้วย  เช่น  กลิ่นของความเศร้า  หรือความสิ้นหวัง

           ชอบทำหน้ามึน  ไม่ค่อยแสดงออกทางสีหน้าเท่าไหร่ (ยกเว้นเวลาโกรธ)  เป็นคนที่ถ้าไม่มีคนคอยคุมอยู่  ก็จะทำอะไรตามใจตัวเองไปเรื่อยๆจนน่าเป็นห่วง บางครั้งก็ก่อเรื่องด้วยหน้ามึนๆ แล้วชิ่งหนี เป็นคนที่ไม่ควรปล่อยให้คลาดสายตาไปแม้แต่วิเดียว  เพราะนั่นอาจหมายถึงความซวยที่อาจจะตามมา  ซึ่งเจ้าตัวก็มักจะไม่ค่อยอยู่รับความซวยที่ตัวเองก่อซักเท่าไหร่

          คนภายนอกมักจะมองว่าเขาเป็นคนเอื่อยเฉื่อย ออกจากจะดูเอ๋อๆ บ๊องๆ  ไม่มีพิษมีภัยแต่ความจริงเขาเป็นที่ฉลาดมาก มีไหวพริบ และสัญชาตญาณในการเอาตัวรอดสูง  ถ้าเห็นว่าสถานการณ์ตรงหน้าไม่ปลอดภัยสำหรับตัวเองแล้ว  เขาชิ่งหนีอย่างรวดเร็วชนิดไม่เห็นฝุ่นเลยล่ะ  แต่เมื่อไหร่ที่เปิดโหมดต่อสู้  เขาจะรุกเข้าหาศัตรูอย่างรวดเร็ว  และพังทุกอย่างให้ราบเป็นหน้ากลอง เหมือนพายุร้ายที่พร้อมจะทำลายทุกสิ่งที่ขวางหน้า

ประวัติ : สึยุเป็นลูกลับๆของนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ของยุโรป ส่วนแม่ของเขาเป็นโฮสเตสสาวที่พลาดท่าท้องกับแขก  พ่อไม่ค่อยสนใจเขาเท่าไหร่เพราะเป็นเด็กที่ไม่ตั้งใจให้เกิด แถมยังเป็นเบต้าธรรมดาๆที่หาประโยชน์ไม่ได้  แต่สึยุก็ไม่ได้สนใจพ่อนัก  เขาคิดว่าชีวิตนี้มีแค่แม่ก็พอ หล่อนมักจะบอกกับสึยุเสมอว่า “ถึงจะเกิดมาจากความไม่ตั้งใจ แต่ลูกก็เป็นหัวใจของแม่”  เป็นคำพูดที่สามารถปัดเป่าทุกความเจ็บปวดในใจเขาได้จนหมดสิ้น แม่ของเขาทำอาหารอร่อยมาก ทั้งสองมีความฝันร่วมกันคือ การเปิดร้านอาหารเล็กๆ แล้วใช้ชีวิตตามประสาแม่ลูกอย่างสงบ 

          จนกระทั่งในวันเกิดครบรอบ 14 ปีของเขา ภรรยาหลวงของพ่อรู้เรื่องเขากับแม่เข้า จึงส่งคนบุกเข้ามาทำร้ายแม่ของเขาจนเสียชีวิต  ส่วนตัวเขาเองถูกจับกรอกยาพิษเพื่อให้ตายอย่างทรมานที่สุด  ภายใต้สติอันเลือนลาง สึยุพยายามจะกอดแม่ของเขาเอาไว้ แต่สิ่งที่เขารับรู้ได้มีเพียงร่างกายที่ค่อยๆเย็นลงเท่านั้น  ไร้ชีวิต  ไร้ลมหายใจ  

          สึยุตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง  ถึงแม้จะได้ชีวิตกลับคืนมา แต่เขากลับต้องสูญเสียแม่ รวมทั้งประสาทสัมผัสด้านการรับรู้รสชาติอาหารไป เพราะพิษที่ถูกจับกรอก เข้าไปทำลายระบบการรับรสจนหมด เขารู้สึกเหมือนชีวิตของตัวเองว่างเปล่า  ไม่สามารถสัมผัสถึงอะไรได้อีก  ทั้งความอบอุ่นของแม่ และความอร่อยของอาหาร  หมดสิ้นทั้งครอบครัวและความหวัง   

          เขาหนีออกจากโรงพยาบาล แล้วไปใช้ชีวิตร่อนเร่อยู่ข้างถนนอย่างไร้จุดหมาย มีเพียงชีวิต แต่ไร้หัวใจ  ในขณะที่เขากำลังซุกตัวอยู่ในตรอกแคบๆ  เพราะอ่อนล้าจากความหิวโหย  เสียงของใครบางคนก็ดังขึ้น 

          “ใครเอาของน่าสนใจทิ้งไว้ตรงนี้ละเนี่ย?”

          สึยุเงยหน้ามองเจ้าของเสียงอย่างไม่ไว้ใจ  ไม่รู้ว่าภายใต้หน้ากากนั่นมีอะไรซ่อนอยู่รึเปล่า แต่อีกฝ่ายก็ดูจะไม่สนใจกับสายตาของเขาสักเท่าไหร่

          “นี่ เจ้าหนู ถ้าไม่มีที่ไปล่ะก็ สนใจมาทำงานให้ฉันมั้ย?”

          “ไม่เอา...”

          “อย่ารีบปฎิเสธสิ   ฉันมีอาหารให้ครบสามมื้อแถมยังมีที่ซุกหัวนอนให้ด้วยนะ ”

          “….”   

          สึยุเหลือบตามองอีกฝ่ายอย่างครุ่นคิด  เขาไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว  ไม่มีอะไรเหลืออีกแล้ว  มีแค่ชีวิตของตัวเองเท่านั้น  ถ้านี่คือการเดิมพัน....

          “ว่าไง?”

          “...ตกลง...” เขาก็เทหมดหน้าตักไปแล้ว.....

          นับตั้งแต่วันนั้นเขาก็กลายเป็นสมาชิกของวองโกเล่แฟมิลี่ ในฐานะผู้พิทักษ์วายุ บอสของเขาทำตาม

ที่พูดทุกอย่างให้ทั้งอาหาร ที่ซุกหัวนอน  แถมยังส่งให้เรียนอีกต่างหาก   สึยุจึงทำงานให้วองโกเล่แบบถวายหัวเท่าที่ตัวเองจะสามารถทำให้ได้ 

           ถึงแม้จะมีงานให้ทำ มีอาหารให้ มีที่อยู่อาศัย แต่ลึกๆแล้วเขากลับรู้สึกว่างเปล่า เหมือนในตัวของเขามีหลุมลึกขนาดใหญ่ที่ไม่รู้จะเติมให้เต็มได้อย่างไร สึยุจึงเลือกที่กินทุกอย่างเข้าไปเยอะๆ ด้วยหวังว่าสิ่งที่เขากินเข้าไปจะสามารถถมความว่างเปล่าในตัวเองให้เต็มได้  เขาไม่เคยสนใจอะไรเลยนอกจากเรื่องกินและภารกิจที่ได้รับ  

          จนกระทั่งบอสของเขามีคำสั่งแบบสายฟ้าฟาดให้ทุกคนไปหาคู่ของตัวเองมาซะ  นั่นเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่เขาคิดเรื่องอื่น  ตัวเขาไม่ใช่อัลฟ่าและไม่ใช่โอเมก้า  เป็นแค่เบต้าธรรมดาๆเท่านั้น  จะสามารถหาคู่ได้ยังไง  เขาถอนหายใจอย่างปลงตกในชีวิต  สงสัยคงต้องรีบตุนอาหารเอาไว้เยอะๆแล้วล่ะ   เผื่อถูกส่งไปแดนทมิฬจะได้ไม่หิวมาก

          ทว่าในระหว่างที่เขากำลังเดินทางกลับหลังจากทำภารกิจเสร็จ   เขาบังเอิญเดินสวนกับคนคนหนึ่งเข้า  บางอย่างในตัวของอีกฝ่ายสะกิดให้เขาหันมองอย่างอดไม่ได้  นอกจากบุคลิกที่ไม่เหมือนใครแล้ว  อีกสิ่งที่หนึ่งที่ดึงดูดความสนใจของสึยุคือกลิ่นของคนผู้นั้น  กลิ่นอายของความอันตรายอย่างร้ายกาจ  สัญชาตญาณเตือนให้เขาอยู่ให้ห่างอยู่คนๆนั้น   สึยุรีบพาตัวเองออกไปจากบริเวณนั้นอย่างรวดเร็ว  โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่า ตัวเขากลายเป็นเป้าหมายของบุคคลอันตรายไปแล้ว

          “กำลังรออยู่เลย..หึ”

ของที่ชอบ : คร็อกเก้ไส้ทูน่า  เพราะเป็นอาหารที่แม่ของเขาชอบทำให้กินบ่อยๆ

                  

                   

ของที่เกลียด : คนที่ไม่เห็นคุณค่าของอาหาร  เพราะลิ้นเขาไม่สามารถรับรสได้ จึงไม่ชอบคนที่ไม่เห็นคุณค่าของอาหารที่กินทั้งๆที่ตัวเองสามารถรับรู้รสชาติของมันได้  

                    คนที่ไม่สามารถคาดเดาได้  เพราะให้ความรู้สึกไม่ปลอดภัย

กลัว/แพ้ :  -

คู่ : เดม่อน สเปด (อัลฟ่า)

สถานการณ์การพูดของตัวละคร :  เสียงของเขาจะนุ่ม ฟังแล้วรู้สึกสบาย  สไตล์การพูดจะเนิบนาบตามบุคลิกของเจ้าตัว  เป็นคนไม่พูดมาก (ถ้าไม่มีคนถาม) เพราะส่วนใหญ่ปากของเขาจะทำหน้าที่กินซะมากกว่า  จะพูดมากกว่าปกติก็เฉพาะเรื่องกินเท่านั้นแหละ   

          “อืม กลิ่นแบบนี้...ซุปมิโซะสินะ” พูดจบก็เข้าไปทำจมูกฟุดฟิดใกล้ตัวเพื่อน

          “ไอติม!!!!!!!” แผดเสียงแบบเต็มที่เพราะโกรธที่โดนแย่งไอติม

          “เหยียบเท้าเหรอ?  ฉันเหยียบเหรอ? ตอนไหนอ่า” พูดพร้อมกับทำหน้ามึนใส่แบบไม่รู้สึกผิด

          “เอ๊ะ ต้องทำเหรอ ทำไมล่ะ?” พูดจบก็เอียงคอทำหน้าอึนๆมึนๆใส่  

          “คร็อกเก้ร้านนี้ กลิ่นหอมที่สุดแล้ว ถ้าไม่ได้กินทุกวันละก็ต้องนอนไม่หลับแน่ๆ”  พูดกับเพื่อนระหว่างต่อคิวซื้อคร็อกเก้ร้านโปรด

          “แบบนี้..อันตรายเห็นๆ” พึมพำเวลาเจอสถานการณ์ที่ประเมินแล้วว่าไม่ปลอดภัย

เพิ่มเติม : - สึยุมักจะทำอะไรแปลกๆช่วงตื่นนอนใหม่ๆในตอนเช้า  

- เรื่องลิ้นที่รับรสไม่ได้  เขาไม่เคยบอกใคร (แต่ถ้าสังเกตดีๆก็จะรู้เอง)

- เป็นคนถนัดทั้งสองมือ  แต่เวลาปกติชอบใช้มือขวา

- รอยสักบาร์โค้ด สักหลังจากเข้าร่วมกับวองโกเล่ เป็นนัยยะว่าเขาเป็นของของวองโกเล่

  

 

Talk บอสวองโกเล่รุ่นที่ 10 ในเรื่อง

 

'งายยย.....คุณผู้พิทักษ์และนักฆ่าของโผมมม'เสียงทุ่มนุ่มน่าฟังชวนผ่อนคลายเอ่ยถามผู้พิทักษ์และนักฆ่าทั้งหลายในห้องโถงนั่งเล่นอย่างร่าเริง

          :  สึยุเหลือบมองเจ้าของเสียงอย่างไม่ไว้ใจ พลางยกอมยิ้มที่เพิ่งแกะเสร็จเข้าปากไป  

' เอ้า! ฮึบ!' กระโดดนั่งลงเก้าอี้อย่างสนุกสนานแล้วยิ้มให้ 

          :เขามองบอสด้วยสายตาระแวดระวังแบบสุดๆ ในหัวเริ่มจินตนาการไปถึงเรื่องที่อีกฝ่ายคิด  แล้วแอบเอามือลูบแขนของตัวเองเบาๆ  ‘สังหรณ์ไม่ดีเลยแฮะ’

'อ่าๆ ใจเย็นๆนะทุกคน ก็วันนี้ผมก็มีเรื่องจะคุยด้วยละนะ' เท้าคางมองแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ 

           : ’อา  ยิ้มแบบนี้อีกแล้ว’ 

' พวกเรานะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เราก็แก่ขึ้นเรื่อยๆแล้ว ทำไมเรา...'

เสียงพูดที่ชวนผ่อนคลายก่อนหน้านี้ได้หายไปพร้อมกับเสียงที่ทำให้ทั้งห้องนั้นเงียบและกดดันขึ้น

          :มองบอสนิ่งๆแล้วสะดุดกับคำว่าแก่ แล้วเหลือบมองคนอื่นๆ เป็นเรื่องคนแก่สินะ  เด็กๆอย่างเขาคงไม่เกี่ยวหรอก...มั้ง

' อะๆๆ...ผมไม่พูดอ้อมไปแล้วมากๆแล้วสินะ เฮ้อ..... งั้นฟังคำสั่งของผมให้ดี'

ใบหน้าที่ยิ้มอย่างรอยยิ้มอย่างร่าเริงหายไปพร้อม กับมีหน้าเรียบเฉยและรอยแสยะยิ้มอย่างน่ากลัว

          :หะ...หายนะมาแล้ว

'จงไปหา โอเมก้า(หรืออัลฟ่า/เบต้า) ของคุณให้พร้อมก่อน 1 เดือนที่จะถึงงานเต้นรำ ถ้าหาไม่เจอพวกคุณเตรียมตัวรับบทลงโทษจากผมได้เลย หึๆ555555+' เสียงขำชวนขนลุกได้หายไปพร้อมกับหมอกของผู้พิทักษ์สายหมอก เมฆาและบอสของพร้อมเขา และกลับมีกระดาษวางอยู่บนโต๊ะ

          : ’…..’  ค้างไป10วิ

(ในกระดาษเขียนว่า)/ ถ้าหาไม่ได้ผมจะส่งพวกคุณไปทำโทษที่แดนทมิฬ (เป็นที่ฝึกที่มืดมิดและเป็นที่ทำโทษของวองโกเล่ของโลกนี้)/พร้อมกับมีเสียงสยองลอยมาตามลม

          :สึยุถอนหายใจแล้วหยิบอมยิ้มขึ้นมามอง ‘คู่กับอมยิ้มได้มั้ยนะ?’

 

Talk  naki 

 

สวัสดีจ้าาาาา ชื่ออะไรจ๊ะ? : เกลียวคลื่นจ้า

จ้าๆ แล้วคิดว่าตัวท่านจะนกไหม?: เอิ่ม  อันนี้ไม่รู้อ่า ก็หวังแต่ว่าจะไม่นกนะ 555

อยากบอกอะไรกับไรท์ไม่จ๊ะ? : ถึงแม้จะนก ก็จะคอยตามอ่านค่ะ ชอบแนวนี้

ทำไมถึงมาสมัครของไรท์ละ? : พล็อตน่าสนใจดี  เป็นแนวที่ชอบด้วยเลยสมัคร

สุดท้ายนี้อยากบอกอะไรลูกๆของท่าน? : เอาความเอ๋อเข้าสู้นะลูก !

จ้าๆ นั้นก็โชคดีนะ!