ตรัณกาล (BL)

ตรัณกาลไม่ค่อยเข้าใจเหตุการณ์รอบตัวนัก รู้ตัวอีกที เขาก็ย้อนกลับมาในอดีตแล้ว สิ่งที่เขาจำได้ มีเพียงคำขอสุดท้ายของปู่ที่อยากจะช่วยคนรักให้พ้นจากความตาย

แต่จะให้เขาช่วยอย่างไรล่ะ???

.

.

.

‘เธอมาเหมือนอุณรุท...’

ชายหนุ่มยกยิ้มบาง เมื่อนึกถึงใบหน้าฉงนของอีกฝ่าย ยามเขาเอ่ยประโยคนี้ให้ได้ฟัง ต้องอธิบายกันเสียยกใหญ่ กว่าที่เด็กช่างสงสัยจะเข้าใจความหมายที่เขาสื่อ

'แต่ผมจะไม่หายไปเหมือนอุณรุทนะ'

ประโยคราวกับคำสัญญานั้น ยังคงดังก้องอยู่ในความคิดของเขาไม่คลาย พาให้หัวใจพองโตทุกครั้งที่นึกถึง แม้ว่าคนเอ่ยจะไม่อยู่เคียงข้าง ดั่งคำสัญญานั้นแล้วก็ตาม อีกฝ่ายหายไปในยามรุ่งสางราวกับถูกพระไทรอุ้มไป เขาทำได้เพียงหวัง ว่าสักวันหนึ่งห้วงเวลา จะพาเขาผู้นั้นกลับมาหาเขาอีกครั้ง  เหมือนดั่งที่อุณรุทกลับมาหานางอุษา

'ฉันคิดถึงเธอ'