คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Event L.s.s
วันนี้เป็นวันซวย!
ซวยที่สุด!T^T
เด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีช็อคโกแลต สบถในใจมาตลอดทาง ในขณะที่กำลังวิ่งหน้าตั้ง มุ่งหน้าสู่สถานีรถไฟ วันนี้เป็นวันที่ซวยที่สุดในชีวิตเขา เริ่มตั้งแต่ตื่นสาย แค่นั้นยังไม่พอ ตอนที่เขาเดินออกจากซอยบ้านมาเพื่อที่จะไปสถานีรถไฟ ทางที่เขาเคยใช้ประจำดันปิดปรับปรุงซะนี่ ทำให้เขาต้องเดินอ้อมไปอีกทางที่ไกลและต้องใช้เวลามาก
ให้ตายเถอะ ร้อยวันพันปีไม่คิดจะปรับปรุง นึกอยากจะมาปรับปรุงอะไรเอาวันนี้!!
อยากจะบ้า!
เขาเหลือบมองนาฬิกาที่ข้อมือ ก่อนหันมาติดสปีดให้เร็วขึ้นกว่าเดิม ในที่สุดเขาก็มาถึงสถานีรถไฟ ร่างสูงหยุดหอบหายใจโกยอากาศเข้าปอดอย่างเหนื่อยล้า เม็ดเหนื่อยผุดขึ้นมาจากใบหน้าขาวราวกับท่อประปาแตก แต่ยังไม่ทันที่เขาจะหายเหนื่อยดี รถไฟก็มาจอด เด็กหนุ่มยืดตัวขึ้นยืนเต็มสูง ก่อนจะก้าวขาเข้าไปในตัวรถไฟที่อัดแน่นไปด้วยผู้คน
“แอ่ก!”
แต่จู่ๆ เขาก็ถูกฝูงคนจำนวนมากเบียดเข้ามาอย่างแรงจนร่างของเขาปลิวไปกระแทกกับผนัง หนำซ้ำยังถูกเบียดหนักขึ้นจนร่างของเขาแทบจะรวมร่างกับผนังอยู่แล้ว
ถ้าพระเจ้าจะรังแกกันขนาดนี้ ก็ฆ่าเขาเลยเถอะ!T^T
ในขณะที่เขากำลังโทษดินโทษฟ้าอยู่นั่น เขาก็รู้สึกได้ถึงแรงดึงที่แขนของตัวเอง เด็กหนุ่มหันหน้าไปมอง คนที่กำลังออกแรงดึงเขาให้หลุดพ้นจากการเป็นกล้วยทับ ด้วยแววตางุนงงเล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนเป็นปลื้มปริ่มราวกับกำลังถูกหวยรางวัลที่หนึ่ง เด็กสาวร่างบอบบางที่ใส่ยูนิฟอร์มแบบเดียวกันกับเขา ต่างกันแค่สีเนคไทเท่านั้น กำลังออกแรงดึงเขาอยากเอาเป็นเอาตาย ทั้งๆที่ตัวเล็กนิดเดียว
นางฟ้ามาโปรดแล้ว รอดตายแล้ว~~T0T
ในที่สุดเขาก็หลุดออกจากการเป็นกล้วยทับจนได้ เด็กหนุ่มจ้องมองคนที่ช่วยชีวิตเขาด้วยแววตาซาบซึ้ง ในขณะที่อีกคนกำลังหอบเหนื่อยราวกับเพิ่งแบกกระสอบข้าวมาซัก10กระสอบ
“ขอบใจนะ^^”
" ฮะๆ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณก็กำลังจะไป Love season high school เหมือนกันสินะคะ ? "
เด็กสาวส่งรอยยิ้มเป็นมิตรมาที่เขาพลางเอ่ยถามเสียงใส แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้ตอบ มือเรียวเล็กก็ถูกยื่นมาตรงหน้าเขาทันที พร้อมกับเสียงหวานๆที่เอ่ยแนะนำตัว
" โอคิตะ นัตสึมิค่ะ ชั้นปีที่ 1 ยินดีที่ได้รู้จักนะ "
เด็กหนุ่มจ้องมองมือนั่นอยู่ครู่นึงอย่างลังเล ก่อนจะเอื้อมมือไปจับตอบอีกฝ่ายพลางส่งยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างจริงใจ พร้อมกับแนะนำตัวเองด้วยน้ำเสียงสดใส
“คาตางาวะ ยูคิ อยู่ปี2 ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน^^”
ในที่สุด ทั้งสองคนก็มาถึงหน้าร.ร. ทั้งคู่หยุดยืนอยู่ที่หน้าโรงเรียนด้วยอาการตกใจ กับผู้คนมากมายที่พบเห็น เขาไม่คิดว่าคนจะเยอะมากขนาดนี้ ถึงจะรู้ว่าโรงเรียนนี้ค่อนข้างมีชื่ออยู่พอตัวก็เถอะ เด็กหนุ่มกวาดตามองรอบตัวอย่างสนใจ พลางเดินเข้าไปในตัวโรงเรียนเพื่อมองรอบๆโดยลืมไปว่า เขาไม่ได้เข้ามาที่นี่เพียงคนเดียว พอนึกได้หัน เขาก็รีบวิ่งกลับไปทางเดิม แต่ก็ไม่เจอกับเธอซะแล้ว
เอาเถอะ อยู่โรงเรียนเดียวกัน เดี๋ยวก็ได้เจอกันเองแหละ
เด็กหนุ่มคิดพลางยกมือขึ้นมาเกาแก้ม ก่อนสายตาจะเหลือบไปมองนาฬิกาที่สวมอยู่ เด็กหนุ่มเบิกตากว้างอย่างตกใจ เมื่อเห็นว่ามันเลยเวลาปฐมนิเทศมาพักนึงแล้ว
“ซวยแล้ว!!”
พูดจบเขาก็รีบวิ่งตรงไปยังห้องที่ใช้ปฐมนิเทศด้วยความเร็วแบบเต็มที่
ความคิดเห็น