คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : The GazettE short fic:Clock Strikes [UruhaxRuki]
The GazettE short Fic : UruhaxRuki
no NC
“เป็นเพราะนาย....เพราะนายคนเดียว ด้วยนิสัยแย่ๆของนาย ทำให้ชีวิตของชั้นต้องพังพินาศ พังทลาย ที่เหรอความรักที่มีต่อคนรักน่ะ....ออกไปซะ....ออกไปจากชีวิตชั้นซะ ไปตายซะก็ดี อย่ากลับมาให้ชั้นเห็นอีกนะ อุรุฮะ.....”
.
.
.
นั่นเป็นคำพูดสุดที่ผมได้ยินจากปากของ”รูกิ” คนรักของผม เพราะอะไรน่ะหรอ ก็ตามที่เขาบอกนั่นแหละ แล้วผมก็โดนบอกเลิกจนได้ แต่ความรักที่ผมมีให้รูกิมันยัง”ผูกพัน”กันเขาอยู่ แต่คนที่ได้รับความรักจากผมตอนนี้มันเป็นเพียงแค่ “ผูก”และ”พัน”
รู้แบบนี้ทำตัวให้มันดีๆยังจะดีซะกว่า
“นี่อุรุฮะ ชั้นว่าไปของโทษรูกิแล้วปรับความเข้าใจกันดีกว่านะ ดีกว่ามานั่งอมทุกข์อยู่แบบนี้นะ เห็นชั้นกวนๆแบบนี้ก็อดเป็นห่วงไม่ได้นะโว้ย” เสียงของเพื่อนสุดกวนของผม เรย์ตะ ได้ดังขึ้นในระหว่าที่ผมกำลังนั่งอมทุกข์ตามที่หมอนั่นพูด
“ก็ชั้นกลัวนี่นา นายลืมไปแล้วหรอ เมื่อไม่นานมานี้ชั้นก็ไปขอโทษเค้า แต่กลับโดนตวาดกลับมานี่ไง”
“แล้วจะมานั่งเป็นหมาเหงาอยู่แบบนี้เนี่ยนะ กล้าๆหน่อยสิ นายเป็นคนใจกล้าไม่ใช่รึยังไง แล้วอยู่ดีๆมาหมดหวังแบบนี้มันไม่ได้ ไม่สมกับเป็นนายเลยนะ”
“อืม นั่นสินะ ไม่สมกับเป็นชั้นเลย ดีล่ะ ครั้งนี้จะต้องทำให้ได้”
“มันต้องอย่างนี้สิ”
ถึงผมจะพูดออกไปอย่างนั้นก็เถอะ แต่ผลลัพธ์ที่ผมได้กลับมานั้นคือ
‘ผมโดนตะคอกกลับมา’
ผมคงต้องทำใจกลับเรื่องนี้ซะแล้วล่ะ
2 เดือนผ่านไปอย่างรวดเร็ว ผมได้รับข่าวมาว่ารูกิประสบอุบัติเหตุ ผมจึงตรงดิ่งไปหา แต่พอมาถึงหน้าห้องผมก็รู้สึกกล้าๆกลัวๆที่จะเจอหน้าเขา เมื่อผมเปิดประตูเข้าไปหา สิ่งที่ผมเห็นคือ....
“ร...รูกิ”
“อืม”
ทำไมกัน เหมือนไม่ใช่เขาเลย ทำไมต้องทำใบหน้าแบบนั้นด้วยล่ะ เหมือนความเศร้าและเงียบสงัดกำลังกลืนกินห้องนี้อยู่ ผมรู้สึกได้ เพราะปกติเขาจะเป็นคนที่สดใส ถึงแม้ตัวเองจะเป็นอะไรก็ตามเขาก็ยังยิ้มได้ แต่ตอนนี้ได้กลายเป็นบุคคลที่เย็นชาและไร้อารมณ์ไปแล้ว แต่ไม่รู้ว่าเขาจะทำแบบนี้กับคนอื่นรึเปล่า
“นายมาที่นี่ทำไม”
“ก็นายเข้าโรงพยาบาลนี่ กี่เลยเป็นห่วงถึงมาหานี่ไง”
“ขอบใจที่เป็นห่วง”
“อะ....เอ่อ...คือ”
“ชั้นไม่รับคำของโทษของนาย”
“ขอร้องล่ะ เชื่อชั้นทีเถอะนะ”
“เชื่อหรอ ชั้นเชื่อนายมาตั้งกี่ครั้งแล้ว ออกไปซะ”
“ขอละรูกิ”
แล้วรูกิก็ปาข้าวของใส่ผม จนผมต้องออกมาด้วยสภาพที่สะบัดสะบอม ถึงแม้เขาจะปาข้าวของใส่ผมมากแค่ไหน ผมก็ยังจะไปหาเขา ถึงเขาจะบอกกลับมาว่า’ออกไปซะ’ หลายต่อหลายครั้งก็ตาม ผมก็จะไปหาเขาทุกวัน ด้วยสีหน้าที่มีความสุข แต่ก็อย่างที่บอกไปนั่นแหละ ผมทำใจไม่ได้จริง
แล้วเวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว
เรื่องนี้มันก็นานมากแล้ว ก่อนที่ผมจะรู้จักกับรูกิ ผมเคยฝันไว้ว่า มีคนคนหนึ่ง เขาเป็นแฟนกับผม แต่ผมทำอะไรก็ไม่รู้เลยโดนบอกเลิก แต่เขาก็ไม่ยกโทษให้ แต่ไม่น่าเชื่อว่ามันจะเกิดขึ้นจริง ถึงแม้ว่าจะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นแต่สึ่งที่ผมไม่อยากให้เกิดขึ้นคือ
‘เขาคนนั้น เสียชีวิตไปต่อหน้าต่อตา’
ถึงแม้จะไม่อยากให้มันเกิดขึ้น แต่มันก็.
.
.
.
“นายไม่ไปรับรูกิหรอ” เสียงของอาโออิดังขึ้น
“นั้นสิๆ” เสียงไคก็ด้วย
“ทำไมหรอ” รูกิ....มีอะไรเกิดขึ้นกับเขา
“นายนี่มัน.....ก็รูกินะออกจากโรงพยาบาลแล้วนะ” เรย์ตะ....นายรู้ได้ไงอ่ะ
“จริงหรอ!!!”
“ไม่จริงมั๊ง พูดซะขนาดนี้ยังไม่ยอมเชื่อกันอีก ไปได้แล้ว”
แล้วผมก็รีบตรงดิ่งไปหาทันที
เมื่อผมมาถึง ก็เห็นเขากำลังยืนรอผมอยู่ รู้สึกดีใจยังไงไม่รู้สิที่เขามายืนรอเรา โคตรฟินเลย รึว่าเขาจะยกโทษให้เราแล้ว<ไรเตอร์: คิดตื้นเกินไปมั๊ย>
“ไปกันรึยัง”
“อืม”
เขาไม่มองผมเลย เอาแต่ก้มหน้าหัวสู้ฟ้าหน้าสู้ดิน
เราสองคนเดินมาที่รถ ผมก็เปิดประตูให้ แต่เหมือนเขาจะหลบหน้าผมและหนีห่าง ขนาดอยู่ในรถก็ยังก้มหน้าอยู่
เมื่อผมขับรถมาได้ครึ่งทาง ผมสังเกตรูกิเหมือนเขากำลังจะพูดอะไรซักอย่าง
“อะ..อุรุฮะ”
“อะไรหรอ”
“คือ....เอ่อ....คะ...คือ..ชั้น”
“(. .)???”
“ชั้นจะบอก...กับนายว่า...ชั้นน่ะ ยกโทษ ให้...แล้วนะ”
“อะไรนะ”ผมไม่ได้ยินที่เขาพูดเลย
รูกิพยายามตะโกนออกมา รับประกันเลยว่าผมได้ยินแน่นอน
“ชั้น บอก ว่า ชั้น ยก -.......”
ปึ้ง!!!!
.
.
.
รถสิบล้อชนเข้าทางรูกิอย่างจัง
ในจังหวะทีรถถูกชน ผมเห็นทุกอย่างเคลื่อนที่ช้าลง ของแข็งขนาดใหญ่ชนเข้าที่หัวของรูกิอย่างรุนแรง ขอลเหลวสีแดงกระเซ็นออกจาหัวของรูกิ มากขึ้นเรื่อยๆ ผมพยายามดันตัวเองให้ตัวเองไปกันไว้ แต่ก็ดันโดนลูกหลงไปด้วย ในหัวผมตอนนี้มัน......
ในช่วงที่รถหยุดสนิทผมพยายามตะเกียดตะกายตามที่สมองสั่งไว้ออกมาจากรถ สิ่งที่ผมเห็นคือรอยเลือดที่ลากยาว นั่นเป็นสิ่งที่บ่งบอกว่ารถถูกชนมาไกลแค่ไหน แล้วมุดก็พยายามหารูกิให้เจอ แต่ทุกอย่างที่เห็นกลับถูกย้อมด้วยสีแดง และทุกอย่างก็มืดลงรวมถึงตัวผมที่สลบลงไป
‘ขอร้องล่ะ ..... อย่าตายนะ......ชั้นขาดนายไม่ได้.......นายคือทุกอย่างในชีวิต นายคือคนที่ชั้นรักที่สุด ชั้นรักนาย ชั้นรักนาย......
รูกิ.....’
.
.
.
.
ติ๊ด.....ติ๊ด.....ติ๊ด
รำคาญวุ้ย
อา...แสบตาชะมัด
ที่ไหนเนี่ย มืดไปหมดเลย
.......มองไม่เห็น.......อะไรเลย......
เอ๋........สีแดง...คาวๆแฮะ....มาจากไหนน่ะ......นั่นอะไรอ่ะ
ตึก.....ตึก......ตึก......ตึก
.........................อะไรนอนอยู่กันนะ........ทำไมถึงแดงทั้งตัวล่ะ
.......อุรุฮะ......
ใครน่ะ......ใครเรียกฉัน
....จะทำอะไรน่ะ.......
...ฉัน...จะ...ฆ่า....แก.......ตายซะ!!!!
ไม่.....ไม่นะ....ม่ายยยยยยยย!!!!!
“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก...”.....อะไรกัน ฝันหรอกหรอ แต่น่ากลัวชะมัด
“ฟื้นแล้วๆ เรย์ตะ ไค มาเร็ว!!!” เสียงอาโออิหรอ
“นี่ เป็นไงบ้าง ครบ 32 รึเปล่า ยังมีชีวิตอยู่รึเปล่า นี่ นี่ๆๆๆๆ” แกจะไม่ให้ชั้นพูดเลยรึไงฟระ
“ไอ้เรล่าคิตตี้มือเบสหัวไก่ ยังครบ 32 เฟ้ย แล้วก็...อ่อก อึก”
“อุรุฮะจัง เป็นอะไร อุรุฮะจัง!!!” แล้วไคก็กวาดสายตา จนเห็นว่าเรย์ตะนั้นกำลัง
.
.
เหยียบสายออกซิเจนของอุรุฮะอยู่โดยไม่รู้ตัว<ไรเตอร์:โธ่ไอบ้า!!! >
“เรย์ตะ แกจะเหยียบสายออกซิเจนทำไมฟร้า!!!!” เสียงอาโออิทำเอาผมสะดุ้ง และพอเรย์ตะเอาเท้าออกผมจึงหายใจได้สะดวก ผมจึงพยายามถามในสิ่งที่ผมต้องการคือ....
“แล้วรูกิล่ะ???”
“อะ...เอ่อ....คือ.....รูกิน่ะ...เขา...” ทั้งไคและอาโออิต่างพูดตะกุกตะกักเหมือนปิดบังอะไรไว้
“รูกิเป็นอะไร..บอกมาเดี๋ยวนี้” ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน
“เจ้าชายนิทรา รูกิน่ะ....เป็นเจ้าชายนิทรา” เรย์ตะพูด
“ไม่จริง....ชั้นจะไปหาเขา..... ”
แล้วผมก็ดันเป็นลมตกเตียงซะก่อน เจ็บชะมัด
หลังจากที่ผมออกจากโรงพยาบาล ผมก็ไปหารูกิทุกวัน พูดคุยกับเขาถึงจะไม่ได้ยินก็ตาม
แต่เหตุการณ์ที่ไม่ขาดฝันก็เกิดขึ้น
ผมไปหาเขาตามเดิม ผมจับมือเขา แต่ผมรู้สึกแปลกๆ
‘ทำไมมือถึงเย็นล่ะ.....แอร์เย็นไปมั๊ง’
ตอนที่ผมจับมือ ก็ไม่รู้สึกอะไร ผมจับด้านซ้ายซึ่งเป็นด้านที่บอกชีพจรว่ายังเต้นอยู่หรือเปล่า แต่มันกลับ........นิ่งสนิท ผมตกใจมากจึงพยายามตรวจชีพจรที่ส่วนของรูกิ ผลก็คือ
.
.
.
“รูกิ!!!” เขาเสียชีวิต และผมก็เกิดอาการกรีดร้องทันที เหมือนคนบ้าน เอาแต่ร้องลั่น ร้องไห้ฟูมฟาย
“นี่รูกิ อย่าแกล้งชั้นสิ นี่ ขอร้องล่ะ อย่าจากชั้นไป ขอแต่ให้นายฟื้นมา นายยังไม่บอกเลยนะว่าจะยกโทษให้น่ะ ขอล่ะจะให้ทำอะไรก็ได้ ชั้นไม่อยากให้ทุกอย่างสูญเปล่าไม่ต่อหน้าต่อตานะ ชั้นไม่อยากอยู่คนเดียว ฟื้นสิรูกิ ฟื้นสิๆๆ”
ผมไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น แล้วซักพักก็มีคนลากผมออกไป เวลาผ่านไปอย่างยาวนาน ผมทำใจกับเรื่องนี้ไม่ค่อยได้เท่าไหร่นัก
วันหนึ่งผมก็ไปหารูกิตามเดิม จับมือเขาพร้อมน้ำตาที่ไหลรินตามเดิม
‘อะไรกระตุกน่ะ มือเรารึเปล่า???’
‘เอ๊ะ.......ทำไม......อุ่น....มือ’
“รูกิ!!!”
ผมตะโกนอย่างสุดเสียง และกอดเขาพร้อมทั้งน้ำตา ผมดีใจมา แต่ไม่น่าเชื่อว่าอยู่ดีๆปาฏิหาริย์ก็เกิดขึ้นต่อหน้าของผม ทำเอาผมอึ้งไปเลยล่ะ
“อุ....รุ”
เขา....กำลังเรียกชื่อ...ของผม
“รูกิ”
“อุ...รุ...ฮะ”
“รูกิ”
“อุรุฮะ นายช่วย-”
“รูกิ”
“นายช่วยปล่อยชั้นซักทีได้มั๊ยเนี่ยห๊ะ หายใจไม่ออก!!!”
“อ้าว...ข..ขอโทษ ก็มันลืมตัวนี่ ทำไงได้”
ดีใจเหมือนถูกหวยเลยล่ะตอนนี้ หลังจากที่ทุกคนรู้ข่าวก็พากันมาเยื่ยมรูกิบ่อยๆ บ่อยมากกว่าผมอีก เห็นแบบนี้ผมก็น้อยใจเป็นเหมือนกันนะT^T
“แหมๆ พักนี้มาเยี่ยมรูกิบ่อยกว่าชั้นอีกนะเนี่ย งอนนะเนี่ย -^-”
“ก็อาการนายมันไม่ค่อยน่าห่วงเท่าไหร่นี่นา แหมๆแค่นี้งอนแล้วหรอ~ ~” ไอ้คิตตี้หัวไก่ แกชักจะกวน....มากเกินไปแล้วนะ
หลังจากที่ทุกคนเยี่ยมรูกิกันเรียบร้อยแล้ว ก็พากันออกจากห้องยกเว้นผม ดังนั้นในห้องก็เหลือผมกับรูกิอยู่2คน.....2ต่อ2ด้วยซ้ำไป ต่างคนต่างนิ่งเงียบ..........จนผมรู้สึกหงุดหงิดจนต้องคิดหาเรื่องอะไรซักอย่าง แต่ตอนที่กำลังจะคิดรูกิก็พูดออกมา
“นี่ อุรุฮะ-///-”
“อะไรหรอ?”
“ค...คือ....นายจำได้รึเปล่า ที่ชั้นพูด....ตอนนั้นน่ะ-///-”
“ตอนไหนหรอ(._.)???”
“ตาบ้า ลืมได้ไงเนี่ย ก็ตอนที่ก่อนจะถูกชนไงเล่า!!!”
“อ...อืม(._.)*” ได้แผลเลยอ่ะ
“คือ ชั้นจะบอกว่า...ชั้นน่ะยกโทษให้แล้วนะ”
“ห่ะ”
“ชั้นน่ะ..ยกโทษให้แล้วนะ รู้มั๊ย -///-”
“(°Д°)!!!!”
”อ...อะไรเล่า ทำไมต้องทำหน้าแบบนี้ด้วยเล่า”
“(°Д°)!!!! อีกทีนึง”
”ม่ายยยย รู้มั๊ยกว่าจะพูดออกมาได้มันต้องใช้ความกล้ามากแค่ไหนน่ะ”
ผมพยายามให้รู้กิพูดอีกครั้ง เขาก็ไม่พูดซักที ซึนจริงจริ๊ง แสดงว่าถ้าเล่นผีผ้าห่มคงพูดออกมาได้สินะ ได้เลย1 2 3....
“อุรุฮะ นายจะทำอะไรน่ะ!!!”
“ก็พยายามให้นายพูดออกมาไงล่ะ^^”
“แล้วมาคร่อมทำไมล่ะ หนักชะมัด”
“ก็พูดอีกทีสิ” ผมใช้มือลูบๆบริเวณต้นขาเบาๆ
“ยอมแล้วๆ ชั้นยกโทษให้แล้วนะ...พอใจรึยัง”
“จริงหรอ รักที่สุดเล้ย ห่างหายมานาน มามะ (-3-)” แล้วรูกิก็ใช้มือดันหน้าผมไว้ มือกับปากประสานงานได้ไวจริง
“หยุดเลย เล่นทีเผลอหรอ แต่นายก็สัญญากับชั้นนะว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก”
ผมตอบรูกิอย่างมั่นใจเลยว่าผมจะไม่ทำอีก ในใจจะมีรูกิเพียงคนเดียวเท่านั้น
“สัญญาสิ แต่มีข้อแม้นะ”
“อะไร???”
“3 ครั้ง นายต้องให้ชั้นเล่นผีผ้าห่มกับนายวันละ3ครั้ง โทษฐานทำให้ชั้นต้องรอนาน”
“2 ขอ2ครั้ง”
“ก็ได้ -^-”
“เก่งมาก^^”
แล้วอยู่ดีๆ น้ำตาของผมก็ไหลรินออกมาโดนไม่ทราบสาเหตุ
“ร้องไห้ทำไมเนี่ย ดีใจเกินไปรึเปล่า ทำตัวเป็นเด็กได้ของขวัญไปได้ สะอื้นอีกต่างหาก”
“ก..ก็มัน.....ฮึก ฮึก”
“นายนี่มัน.....จุ๊บ”
เขา.....เขาจูบผมอ่ะ
“ทำอะไรน่ะ!!!”
“ก็ปลอบไง”
“ถ้าปลอบแบบนี้ก็สวยอ่ะสิ งั้นก็....ขอทานล่ะนะครับ”
“เอ๊ะ เอ๋!!!!”
.
.
.
.ก็จบลงด้วยเรื่องบนเตียงเช่นเคย
ยอมรับเลยว่าแต่งได้งงมากเพราะไม่เคยแต่งแนวนี้มาก่อน ไม่งงก็แปลกๆอ่ะนะ
Spoilก่อนนิ๊สนึง3เรื่อง เรื่องต่อไปจะเป็นไคอุ๊นะจ๊ะ อุ๊ใส่เมดด้วยน๊า
แล้วก็ที่บอกว่าจะหยุดอ่ะนะ ไรเตอร์ไปต่างจัหวัดเลยไม่ได้เล่นคอม
..
.
ความคิดเห็น