ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ใครผิด
“แฮร์รี่ฉันเกลียดนายปีเตอร์นั้น” รอนกัดฟันกรอด ๆ
“เหมือนกัน เพื่อนของหมอนั้นด้วย” แฮร์รี่บอกรอน ล้มตัวนอนเอามือก่ายหน้าผากอย่างคิดหนัก
เช้าวันต่อมา ข่าวการเสีย200คะแนนของกริฟฟินดอร์แพร่กระจายไปอย่างรวดเร็วทำให้พวกกริฟฟินดอร์มีสีหน้าบึ้งตึงใส่แฮร์รี่และรอน เขาทั้งสองต้องทนอึดอัดใจในวิชาปรุงยาขั้นสูง ไม่มีใครอยากอยู่ใกล้พวกเขาเลย จินนี่กับเฮอร์ไมโอนี่ก็เป็นไปด้วย ทั้งสองย้ายหม้อไปอยู่กับพวกปีเตอร์เสียแล้ว
“นี่มันบ้าชะมัด” รอนร้องเมื่อแฮร์รี่และเขาเดินลงไปหาแฮกริดที่กระท่อม
“หวัดดีแฮร์รี่ รอน” แฮกริดทักพวกเขา
“ดีฮะ” ทั้งสองทักตอบแฮกริดที่กำลังรดน้ำให้ผักของเขาอยู่ที่แปลงข้างๆกระท่อม
“เฮอร์ไมโอนี่ไม่มาด้วยหร็อก แฮกริดถามอย่างสงสัยปกติเห็นตัวติดกันทั้งสามคน
“เขาคงไม่มากับพวกเราอีกแล้วฮะ” รอนพูดเสียงเศร้า
“มีเรื่องกลุ้มใจอาร๊ายกานสีหน้าไม่สู้ดีทั้งสองคนเลย ทะเลาะกับเฮอร์ไมโอนี่มาหรือป่าว” แฮกริดถามอย่างรู้ทัน
แฮร์รี่กับรอนจึงเล่าเรื่องที่ถูกหักคะแนนให้แฮกริดฟัง(แต่ไม่ได้ลงลายละเอียดว่าเรื่องอะไรที่เป็นปัจจัยสำคัญในการถูกทำโทษครั้งนี้)
“เฮอะคะแนนไม่มีให้หักแล้ว พวกเธอจะคิดมากกันไปทำไม เฟร็ดกับจอร์จเจอหนักกว่านี้อีก” แฮกริดปลอบพวกเขา และใช้เวลาที่เหลือเล่าเรื่องเจ้ากรอว์ปี้น้องชายของแฮกริดให้พวกเขาฟัง ใกล้เวลาอาหารเย็นทั้งสองจึงเอ่ยลาแฮกริด
“ฉันไม่อยากกินนั่งอะไรที่โต๊ะกริฟฟินดอร์อีกต่อไปแล้ว” แฮร์รี่พูดขึ้นเมื่อกำลังเดินกลับเข้าประสาท
“ฉันก็ด้วย” รอนร้องอย่างเคร่งเครียด
“แฮร์รี่- - ฉันจะทำยังไงกับ เอ่อ - -เฮอร์ไมโอนี่ดี” รอนพูดขอคำปรึกษาอย่างติดๆขัดๆ(รอนมักไม่กล้าที่จะบอกความรู้สึกให้ใครๆฟังอยู่แล้วเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัว(ก็เรื่องของเฮอร์ไมโอนี่นั้นแหละ)แม้แต่แฮร์รี่ก็เถอะนะ)
“ฉันก็ไม่รู้สิ ฉันว่าเราอยู่เฉยๆของเรานี้แหละ ถ้าเขาเห็นหัวเราวันไหนเขาก็คงกลับมา” แฮร์รี่แนะนำอย่างตรงไปตรงมา
ผ่านไปอีกสองสามวันเฮอร์ไมโอนี่กับจินนี่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะสนใจพวกเขาขึ้นมา เฮอร์ไมโอนี่กับจินนี่มักใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในห้องสมุดแน่ละว่าพวกของปีเตอร์ก็อยู่ที่นั้นด้วย ในขณะที่รอนและแฮร์รี่ซ้อมบินกันทุกคืน(เพื่อให้ลืมความเหงาที่แทรกผ่านเข้ามาเมื่อไม่มีเฮอร์ไมโอนี่และจินนี่)
เมื่อถึงวันคัดตัวนักกีฬาแฮร์รี่จึงมีโอกาสได้มองหน้าจินนี่จังๆอีกครั้ง
“เอาหละฉันจะทดสอบคีปเปอร์ก่อน” แฮร์รี่บอกพวกเด็กกริฟฟินดอร์ที่มายืนออรอกันอยู่ในสนาม แน่หละเหมือนเช่นทุกๆปีมักมีเด็กบ้านอื่นๆหลงมาคัดเลือกเป็นเรื่องปรกติ ปีเตอร์เล่นได้ดีมากจริงๆ เขารับได้ทุกลูกไม่ว่าแฮร์รี่จะขว้างแรงแค่ไหน(ซึ่งแฮร์รี่จงใจขว้างให้แรงที่สุดอย่แล้ว) แล้วเมื่อมาถึงตาของรอนที่ตอนนี้มีสีหน้าพะอืดพะอมด้วยโรคประจำตัว ‘โรคตื่นคน’ รอนรับลูกสุดท้ายไว้ด้วยศีรษะพร้อมกับสลบไหลลงจากไม้กวาดของเขา ดิ่งลงสู่พื้นดินผู้คนทั้งที่มาดูการคัดเลือกและมาเข้าคัดเลือกต่างกรีดร้องด้วยความตกใจ เฮอร์ไมโอนี่วิ่งมาที่สนามด้วยสีหน้าตื่นกลัวสุดขีด
“ฉันจะพาเขาไปห้องพยาบาลเอง” เธอพูดกับแฮร์รี่เป็นครั้งแรกแล้วรีบพยุงรอนออกไปทันที
“เพื่อนนายสลบไปแล้ว” ปีเตอร์หันมาพูดกับแฮร์รี่อย่างมีความหวัง
“ฉันให้รอนเป็นคีปเปอร์” แฮร์รี่พูดเสียงห้วนไม่มองหน้าปีเตอร์
“มันไม่ยุติธรรม! นายเอาอะไรมาวัด เขากับฉันรับได้ทุกลูกเหมือนกันแถมเขายังสลบอีกด้วยซ้ำ” ปีเตอร์พูดเน้นเสียงชี้ข้อแตกต่าง แฮร์รี่เองก็นึกหาคำตอบดีๆก่อนที่จะโดนเจ้าปีเตอร์ต่อยคว่ำ
“ลูกสุดท้าย เออ - -นายรับมันด้วยปลายเท้า เห็นได้ชัดๆคือรอนใช้ศีรษะรับเขาทุ่มเทกับตำแหน่งนี้มากกว่านาย - - เขานะหัวใจของทีม” แฮร์รี่จบประโยคอย่างตะกุตะกัก
“นายโกงนี้หว่า” ปีเตอร์ผลักไหล่แฮร์รี่
“ปีเตอร์ แฮร์รี่พูดถูกนะรอนมีคุณสมบัติที่นายไม่มี” จินนี่พูดขึ้น เธอปกป้องแฮร์รี่เป็นครั้งแรกในหลายวันที่เธอเฉียดมาอยู่ใกล้แฮร์รี่มากที่สุด แฮร์รี่รีบพูด”ขอบใจจินนี่”แต่จินนี่เดินหันหลังให้เขาไปเสียแล้ว
“นายรู้อะไรไหมฟิวตันกำลังจีบเธอหล่ะ” ปีเตอร์กระซิบยิ้มเยาะให้ก่อนที่จะเดินจากไปใจหนึ่งแฮร์รี่ก็อยากจะหยุดหยั้งเจ้าปีเตอร์ให้กองอยู่ตรงนี้แต่ด้วยแต้มที่เขาทำเสียไปเขาจึงทำได้เพียงยืนกำหมัดอยู่เฉยๆ เมื่อแฮร์รี่คัดนักกีฬาจนครบได้ตามที่ตั้งใจไว้แน่หล่ะมีจินนี่อยู่ในทีมแน่นอน เขาจึงขึ้นไปเยี่ยมรอนที่ห้องพยาบาล
“เฮอร์ไมโอนี่รอนเป็นไงบ้าง” แฮร์รี่ถามเฮอร์ไมโอนี่ที่ยังนั่งเฝ้ารอนอยู่ แฮร์รี่นั้งลงข้างๆเตียงผู้ป่วยของรอน ศีรษะเขาพันผ้าไว้แน่น
“ยังไม่รู้สึกตัวเลย มาดามฟอมฟรีย์บอกว่าเขาจะหายดีแน่แต่อย่างน้อยก็อีกหนึ่งอาทิตย์” เฮอร์ไมโอนี่ทำเสียงฟืดฟาดมองที่ใบหน้ารอนอย่างเลือนลอย เป็นโอกาสดีที่แฮร์รี่จะได้เพื่อนรักกับคืน
“เออเฮอร์ไมโอนี่เธอโกรธฉันกับรอนหรอ” แฮร์รี่ถามเธอ
“ไม่หรอกจริงๆนะแฮร์รี่ฉันไม่เคยโกรธเธอ”
“แล้วทำไมเธอไม่พูดกับฉันหล่ะ” แฮร์รี่ถามอย่างสงสัย
“ฉัน- - ฉ้าน” เฮอร์โอนี่หาคำตอบให้เขาไม่ได้
“เธอโกรธฉัน” แฮร์รี่พูด
“ฉันยอมรับว่าฉันเคย โธ่ไม่ถึงกับโกรธหรอกฉันแค่ไม่เข้าใจ” เฮอร์ไมโอนี่พูดดวงตาจับจ้องที่แฮร์รี่
“เธอไม่เข้าใจอะไรล่ะ” แฮร์รี่ถามอย่างอยากรู้เต็มแก่
“พวกเธอเมา ฉันรู้จินนี่ก็รู้” แฮร์รี่อ้าปากค้างลืมคำที่จะพูดต่อ
“ก็ได้ ๆ ฉันเมาแล้วไงหละพวกเธอก็น่าจะรู้ว่าเพราะอะไร”
“อะไรแฮร์รี่อะไรทำให้เธอกับรอนกลับมาในเย็นของอีกวันหนึ่ง” เธอเน้นเสียง
“เธอคิดว่าอะไรล่ะ” แฮร์รี่ถามเขาจับน้ำเสียงที่หาเรื่องของเธอได้
“ผู้หญิง” เฮอร์ไมโอนี่พรึมพร่ำ “จินนี่ก็คิด”
“อะไรนะ” แฮร์รี่มองเฮอร์ไมโอนี่อย่างเหลืออดเขาเคยตีค่าความคิดของเฮอร์ไมโอนี่และจินนี่ไว้สูงแต่นี้?
“ฉันไม่เคยเลยเฮอร์ไมโอนี่ ฉันกับรอนเราไปนอนที่เพิงโหยหวนจริงๆ รอนเมามากเขาจะออกไปตามหาเธอกับนายปีเตอร์จอมงี่เง่านั้นแต่เขากับหลับไประหว่างทางเธอจะให้ฉันทำยังไง ปล่อยเขานอนแข็งตายกลางหิมะรึไง” แฮร์รี่ระเบิดอารมณ์
“เขาไม่ได้งี่เง่านะแฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่ปกป้อง
“และเธอน่าจะมาตามหาฉันสิถ้ารอนหลับไปนะ”
“ฉันก็หลับเธอคิดว่าฉันดื่มน้ำชาหรือไง” แฮร์รี่ลุกขึ้นเขาทนความคิดของเด็กผู้หญิงต่อไปไม่ไหวแล้ว
“เธอคิดว่าผู้หญิงที่ไหนละเฮอร์ไมโฮนี่ที่ฮอกมี้ดส์มันมีผู้หญิงซ่อนอยู่ที่ตรงไหน”แฮร์รี่ถามต้องการให้เฮอร์ไมโอนี่จนมุม
“ตรอกไมนอล์ มีร้านคาเฟ่เล็กๆอยู่ และมีผู้หญิงขายบริการ”เฮอร์ไมโอนี่พูดดวงตาเบิกกว้างอย่างน่ากลัว
“อะไรนะ ฉันยังไม่รู้จักไอ้ร้านนี้เลยเธอรู้ได้ยังไงละ”
“ปีเตอร์บอกฉัน”
“อ่องั้นหรอ รู้ไว้นะ พวกเธอนั้นแหละที่ปั่นหัวพวกเรา” แฮร์รี่พูดทิ้งท้ายสะบัดตัวเดินหนีออกมา
นี้เขากำลังทะเลาะกับเฮอร์ไมโอนี่เกรนเจอร์เพื่อนผู้หญิงคนเดียวที่เขารักมากที่สุด เพื่อนรักของเขา
แฮร์รี่ขึ้นมานอนที่หอนอนเขาหลับไปทั้งๆที่ยังไม่ได้กินข้าวเย็น ปีเตอร์ตัวแสบเขาไม่เคยรู้เลยว่ามีร้านขายบริการอยู่
และเมื่อตื่นมาแฮร์รี่ก็ตระหนักว่าเขาต้องใช้ชีวิตคนเดียวไปอีกอย่างน้อยก็อาทิตย์หนึ่งกว่ารอนจะกลับมา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น