ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ความลับของรอน
(ตารอนเมาแล้วรูปนี้ ...ป่นหื่นด้วยดูจากน่าตาที่มองมาทางเฮอร์ไมโอนี่ ><* ไม่อยากจะคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้น)
พวกเขาหายตัวมาที่เกาะ........
พวกเขาแยกกันตามหาแฮร์รี่จับคู่กับจินนี่
“เวนเดลกับโมนิกา วิลคินส์ แฮร์รี่เธอจำได้ใช่ไหม” เฮอร์ไมโอนี่กำชับ
“เฮอร์ไมโอนี่พวกเราจำหน้าพ่อกับแม่เธอได้หน่า” จินนี่บอกอย่างรำคาน(ว่าที่พี่สะใภ้คนนี้เต็มแก่)
เฮอร์ไมโอนี่พารอนเขาซอยนั้นออกซอยนี้
“ที่นี้มีร้านทำฟันเยอะเป็นบ้า” เธอบ่น
“ฉันละอยากจะรู้จริง ๆ ว่าพวกมักเกิ้ลฟันร่วงหมดปากตอนอายุเท่าไร”
เฮอร์ไมโฮนี่ไม่สนใจจะตอบคำถามรอน
“นั้นไงรอนฉันเจอแร้ว” เฮอร์ไมโฮนี่ร้องอย่างดีใจ เธอเจอแม่ของเธอในที่สุด
เมื่อเฮอร์ไมโฮนี่แก้ไขความทรงจำให้พ่อกับแม่ เธอก็ต้องผิดหวังเมื่อพวกท่านยืนยันว่าอยากอยู่ที่นี้ต่อ
“โถ่แม่ค่ะ หนูมาหาแม่ลำบากที่นี้ไกลเกินกว่าจะหายตัวมา” เขาอ้อนพ่อกับแม่
“พ่อกับแม่สัญญาว่าจะไปหาลูกทุกปีจ๊ะ” พ่อของเฮอร์ไมโอนี่บอกพลางลูบหัวลูกสาวอย่างรักใคร่
“ว่าไงหนุ่มน้อยโตขึ้นเยอะเชียวจากคราวที่แล้วที่พบกัน” รอนยิ้มให้พวกท่าน เขาดูตัวเล็กลงเมื่ออยู่กับพ่อแม่ของเฮอร์ไมโอนี่
“เสร็จไปอีกหนึ่ง” รอนพูดขึ้นเมื่อพวกเขานั่งเล่นกันอยู่ที่ริมหาด
ก่อนที่แฮร์รี่กับจินนี่จะขอตัวไปเดินเล่นชายหาดยามใกล้พบค่ำ
รอนกับเฮอร์ไมโอนี่จึงนั่งฉลองกันอยู่สองคน
พวกเขาดื่มไวน์ขวดที่สาม รอนจึงพูดขึ้นมาในที่สุด
“ฉันเห็นอะไรในตัวเธอ”
“เธอหมายความว่าไง” เฮอร์ไมโอนี่ไม่แน่ใจในสิ่งที่รอนจะพูด
“ฉ้านเห็นอาร๊าย” รอนเริ่มร้องออกมาเป็นเพลง
“นั้นสิเธอเห็นอะไร” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างอยากจะรู้ เธอหน้าแดงจัดจากฤทธิ์ของไวน์
“ไม่รู้สิ เธอน่าพิศวงออก”
“อะไรนะ!” เธอร้องอย่างตกใต “ตรงไหนกัน” เฮอร์ไมโอนี่ถามเขา (พิศวงงั้นหรือ นี่ถ้าเธอกำลังหลอกด่าฉันอยู่ละก็โรนัล นั้นคงเป็นสิ่งสุดท้ายที่เธอจะได้ทำในคืนนี้)เฮอร์ไมโอนี่คิด
“ก็ไม่รู้อีก ฉ้านว่าเพราะครัมต้องขอบใจเขาน๊า” รอนยกแก้วขึ้นจิบไวน์อีก ทำหน้านิ่งหวังจะให้ดูภูมิฐานจริง ๆ
“ทำไมถึงต้องเพราะครัม เธอคงไม่ได้ให้ใครมาเป็นเครื่องชี้วัดว่าควรจะคบกับฉันหรอกนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างดูแคลน ตอนนี้เธอกอดอกแน่นเหมือนอย่างที่ชอบทำเวลามีเรื่องอะไรที่เธอคิดไม่ออก
“ฉันคิดว่าฉันเห็นเธอเพราะครัม” รอนยังพร่ามต่อไปโดยที่ไม่ได้สังเกตว่าเฮอร์ไมโอนี่เหมือนภูเขาไฟที่พร้อมจะระเบิด
“ฉันคิดว่าเธอใช้ครัมเป็นเหมือนไฟฉายละสิ” เฮอร์ไมโฮนี่ประชด
“เขาทำให้ฉันหงุดหงิดต่างหากเล่า” รอนบอก ดูไม่เข้าใจว่าอะไรคือไฟฉาย
“เขาทำให้ฉัน.... (รอนต่อสู้กับตัวเอง ในที่สุดก็หลุดคำนั้นออกมา) เขาทำให้ฉ้านหึงเธอ เฮอร์ไมโอนี่” เฮอร์ไมโฮนี่ฉีกยิ้มกว้าง อย่างไม่รู้ตัว รอนยังคงหลบสายตาเธออยู่ ในมุมสลัว ๆอย่างนี้ไม่อาจรู้ได้เลยว่าดวงตาของเขานั้นหลี่เล็กลงเพียงใด
“ฉันเสียใจเรื่องเธอกับแฮร์รี่ฉันน่าจะรู้อยู่แร้วแต่ฉ้าน ฉ้านก้ยังทิ้งไป” รอนคร่ำครวญกับความผิดที่ยังฝังใจเขา
“ ถ้าเธอเป็นอาร้ายขึ้นมาฉันคง....” ดูเหมือนเขากำลังหาคำที่เหมาะสม
“ขาดใจ” เฮอร์ไมโอนี่ต่อให้ อย่างแผ่วเบา
“เออช่ายขาดใจ จริงๆนะ ฉันคงขาดใจ” รอนร้องฟูมฟาย
“ฉ้านเห็นเธอกับแฮร์รี่ ฉ้านห้ามตัวเองม่ายอยู่”
“เธอนะเจ้าอารมณ์” เฮอร์ไมโอนี่เสริม เข้ายิ้มอย่างพอใจที่ได้แหย่รอน
“ตอนปีหกฉันกับลาเวนเดอ ฉ้านไม่เคยคิด” รอนยกแก้วกระดกไวน์เข้าปากอีกอึกใหญ่ เขาตัวสั่นเทิ้มเหมือนกำลังต่อสู้ ไม่ให้ตัวเองพูดอะไรไปมากกว่านี้
“ไหนว่ามาสิเรื่องมันเป็นอย่างไง” เฮอร์ไมโฮนี่ถามเสียงแข็ง เธอหน้าแดงยิ่งกว่าเดิมเสียอีกในใจเต้นโครมครามเหมือนจะหลุดออกมาจากซี่โครง
“เพราะเธอนั้นแหละ” รอนชี้มาที่เฮอร์ไมโอนี่อย่างกล่าวหา มือของเขาสั่นจนดูน่ากลัวหลังหูตอนนี้คงจะแดงจัดอย่างที่เคย
“อะไรนะ”
“เพราะ ๆ... รอนวนไปวนมาสองสามคำแล้วเขาก็ฟุบหลับลงไป
“โถ่ เพราะอะไรละรอน”
พอดีกับที่แฮร์รี่และจินนี่เข้ามา
“เพราะเธอไงเฮอร์ไมโอนี่ พี่รอนนะโกรธเรื่องเธอจูบกับวิดเตอร์ ครัม”
“อะไรนะ!!”
“อะไรนะ!!”
“ ฉันบอกพี่รอนเองแหละ ตอนที่เขาทำเหมือนการจูบเป็นเรื่องน่าขยะแขยง ฉันบอกว่าเธอจูบครัมและแฮร์รี่ก็เคยจูบโช” แฮร์รี่เลิกคิ้ว เมื่อจินนี่เน้นเสียงพยางค์หลัง
“แล้ว ทำไมไม่มีใครบอกฉัน”
“ฉันจะบอกเธอได้ไงในเมื่อความผิดของเธอมันนานมาตั้งชาติหนึ่งแร้วนิ” แฮร์รี่เสริม
“ฉันไม่เคยรู้เลย” เธอบอกพวกเขา น้ำตาคลอด้วยความรู้สึกผิด
“อย่าโทษตัวเองเลย” จินนี่ปลอบเธอ
“รอนยังโกธรเธอมากเรื่องจดหมายจากครัมนะ ฉันเห็นรอนเตะโน้นต่อยนี้ทุกทีที่เธอเริ่มตอบจดหมาย” แฮร์รี่เล่าให้เฮอร์ไมโฮนี่ฟัง
“เขาหักรูปปั้นครัมด้วย จำได้ไหมอันที่ซื้อตอนเราไปดูเวิลด์คัพกัน” เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้า
“เธอรู้ทั้งหมดนี้เมื่อไรกัน ความรู้สึกของรอนนะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามเขา
“ฉันคิดว่านานมาแร้วนะ อาจจะตั้งแต่ปีสองแร้วมั้ง ตอนที่เธอกลายเป็นหินเขาก็ไม่ค่อยร่าเริงเท่าไร”
“ไม่จริงหรอก ตอนปีสามเขายังไม่คุยกับฉันเป็นอาทิตย์ ๆ” เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้าอย่างไม่อยากเชื่อ
“ รอนเกลียดแมงมุมจะตายไปเฮอร์ไมโอนี่” จินนี่ย้ำ
“ไหนจะตอนที่เขาเสกทากใส่มัลฟอย ออกจะไม่จำเป็นต้องทำขนาดนั้นจริงไหม ในตอนที่ไม้จะหักแหล่ไม่หักแหล่ยังนั้นนะ และมันยิ่งชัดเจนมากเลยตอนที่เธอเต้นรำกับครัม ถ้าเขาฆ่าครัมด้วยสายตาได้ฉันว่าหมอนั้นตายไปนานแล้ว” แฮร์รี่บอกเธอ ในเรื่องที่อยากจะบอกมานานแต่ไม่สบโอกาสเสียที
“ตอนปีสามพี่รอนเกลียดครุกแชงก์ไม่ใช่เธอ แต่เธอบังเอิญเป็นเจ้าของมันต่างหากหละ” จินนี่ช่วยอธิบายอีกข้อคล่องใจของเฮอร์ไมโอนี่
“แต่เธอจะไปรู้ได้ไงหล่ะว่าพี่รอนนะรู้สึกแค่ไหนยังไง ในเมื่อต่อมความรู้สึกเขาหน่ะบางแค่หูดของตัวโน้มเองมั้ง” จินนี่พูดอย่างขำขัน
“พนันได้เลยพี่รอนเองก็ต้องไม่เคยรู้ตัวมาก่อนว่าชอบเธอ จนเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้แหละ” จินนี้พูดต่อ
เฮอร์ไมโอนี่ยิ้ม (รอนหลับอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัวว่ากำลังโดนนินทาอย่างหนักอยู่)
“เขาพูดถึงเธอบ่อย ๆ ก่อนจะนอนนะ ฉันก็มัวแต่คิดถึงเรื่องจินนี่อยู่ก็เลยไม่ค่อยได้ตอบอะไรเขามากมาย” แฮร์รี่พูด เขาแน่ใจว่าจะไม่บอกเรื่องหนังสือจีบแม่มดที่รอนให้เขาเมื่อวันเกิดปีที่ผ่านมาเพราะรอนอาจจะฆ่าแฮร์รี่ได้เมื่อตื่นขึ้นมา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น