harry(รอน-เฮอร์ไมโอนี่)

ลำดับตอนที่ #11 : ครูคนใหม่

หลังจากวันนั้นปีเตอร์ก็ไม่เคยเข้ามายุ่งจุ้นจ้านกับชีวิตของเฮอร์ไมโอนี่
ให้รำคานหูรำคานตาของรอนอีกเลย
ขณะที่เรื่องราวกำลังไปได้สวย
ทั้งสี่(เฮอร์ไมโฮนี่ รอน จินนี่ แฮร์รี่)คนมีเวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้น
จนมาเกิดเรื่องที่ไม่น่าจะเป็นไปได้
ในเช้าวันหนึ่ง.......

"แฮร์รี่ ๆ ตื่นหรือยังเพื่อน" รอนสกิดถามเพื่อน

แฮร์รี่งัวเงี่ยลุกขึ้นมา 

"อือ" เขาใส่แว่นเพื่อให้เห็นหน้ารอนชัดขึ้น

"มีอะไรหรอรอน" แฮร์รี่รีบถาม กระเด้งตัวลุกขึ้นอย่างโซเซ

"ก็มีอาจารย์มาใหม่นะสิ เด็กๆที่หอกริฟฟินดอร์ตื่นเต้นกันใหญ่เลย
ฉันได้ยินเด็กปีสามคนหนึ่งพูดกับเพื่อนในห้องน้ำนะ เรารีบไปดูกันเถอะ
เห็นเขาบอกว่ามีเซอร์ไพร์นะ" รอนบอกข่าวใหม่อย่างรวดเร็ว
รอนอยากรู้เสียจนเร่งให้แฮร์รี่รีบอาบน้ำแต่งตัวไวๆ

"เร็วๆเข้า" รอนทิ้งท้ายนั้งรอแฮร์รี่ด้วยความกระวนกระวาย

"อยากจะรู้จริงๆว่าใคร" เขานึกกับตัวเองในใจ

"อาจจะเป็นเนวิลล์ก็ได้นะ"
รอนพูดอย่างตื่นเต้นเมื่อเดินลงบันไดหอนอนชายมากับแฮร์รี่
"ต้องเยี่ยมแน่ๆเลยว่าไหมแฮร์รี่ ถ้าเนวิลล์มาสอน โอ้ยให้ตายเถอะศาตราจารย์ลอบัตท่อมกระผมวีสลีย์เพื่อนเก่าท่านไง" รอนพูดอย่างร่าเริง แฮร์รี่ยิ้มกับท่าทางล้อเลียนกวนๆของรอน
"อ้าวแล้วเฮอร์ไมโอนี่หละ ไม่รอเธอก่อนหรอ" แฮร์รี่ถามหันมองซ้ายมองขวาแปลกใจที่ไม่เห็นเธอ

"ไม่เอาๆ หลายนั้นยังไม่ตื่นหรอกมั้งเมื่อคืนอ่านหนังสือถึงเที่ยงคืนกว่านู้น"

รอนบ่นไม่ใส่ใจก้าวผ่านประตูออกมา เมื่อพวกเขาเดินลงมาจนถึงระเบียบเดินเข้าห้องโถง

"นั้นไงเห็นมุงๆอยู่ตรงนั้น" แฮร์รี่ร้องบอกชี้ให้รอนดูกลุ่มนักเรียนที่กำลังมุงใครคนหนึ่ง

"ดังน่าดูเลยแฮะ" แฮร์รี่ร้องอย่างแปลกใจ เนวิลล์ไม่น่าจะถูกสนใจได้ขนาดนี้

"พิกลจัง" รอนเสริม เมื่อเห็นเด็กนักเรียนหญิงหลายคนกรี๊ดกราดกันยกใหญ่

เมื่อพวกเขาใกล้เข้ามาใกล้จนเห็นบุคคลนั้นได้ชัดๆ ใจของรอนก็วูบลงไปอยู่ที่ข้อเท้า

"ครัม" เขาส่งเสียงร้องดังอย่างตกใจ ลืมเก็บอาการ

ครัมได้ยินเสียงเรียกชื่อเขาจึงหันมาทางแฮร์รี่และรอน

"หวัดดีแฮร์รี่ หวัดดีเออ..รอน" ครัมทำน้ำเสียงราบเมื่อต้องเรียกชื่อเขา

"นายมาทำอะไรที่นี้" รอนพูดอย่างหาเรื่อง ทำให้เด็กๆที่ยืนอยู่หันมามองรอนอย่างตำหนิ

"มาสอนนะ" ครัมพูดท่าทางเก้อไปเมื่อรับรู้ถึงความไม่เป็นมิตรของอีกฝ่าย

"นายนะหรอ" รอนพูดอย่างไม่อยากเชื่อ

"อย่างนายจะสอนอะไรได้" รอนพูดเสียงสูงดูหมิ่นครัม เปิดตัวเป็นศัตรูอย่างให้เห็นๆกันไปเลย

"ฉันจะมาสอนการใช้ไม้กวาดนะ" ครัมพูดสีหน้าบึ้งตึงเมื่อโดนสบประหม่าอย่างต่อเนื่อง

"ไร้มารยาทที่สุด" นักเรียนหญิงกลุ่มหนึ่งกระซิบกระซาบทำหน้าเบ้ใส่รอน

"อ่อ คือว่า อืมแจ๋วนี้" แฮร์รี่รีบพูดแก้เขินเมื่อเห็นว่าครัมเริ่มมีสีหน้าแดงก่ำแล้ว 

"นายต้องเป็นครูที่ดีแน่ฉันแน่ใจ ....ไปก่อนนะบาย" แฮร์รี่พูดอย่างรวดเร็วรีบลากรอนออกมาจากตรงนั้น

"ไอ้หัวปิงปองนั้นมันคิดยังไงถึงได้มาสอนที่นี้ ที่ฮอกวอต เฮอะ" รอนร้องอย่างเป็นทุกข์

เมื่อพวกเข้าเดินเข้ามาในห้องโถงก็พบเฮอร์ไมโอนี่นั่งหน้ายิ้มอยู่กับจินนี่

พอเธอเห็นทั้งสองก็รีบร้องบอก

"ข่าวดีอะไรเช่นนี้ แฮร์รี่ รอน ครัมเขาเลือกมาสอนที่ฮอกวอตนี้พวกเธอรู้ไหมโอ๊ยฉันละตื่นเต้นแทนพวกเด็กๆเหลือเกิน"

เฮอร์ไมโอนี่ร้อง

"เหอะข่าวดีอะไรเช่นนี้" รอนเลียนเสียงแต่ให้ดังพอแฮร์รี่ได้ยินคนเดียวแค่นั้น

 "ทำไมทำหน้าแบบนั้น" เธอพูดเมื่อจับอาการของรอนได้ 

"เธอคงไม่...." เฮอร์ไมโอนี่ทำเสียง จุ๊ อย่างไม่พอใจ

"เถอะน่าฉันไม่งี่เง่าหรอกเฮอร์ไมโอนี่" รอนพูด

เฮอร์ไมโอนี่ฉีกยิ้ม

"ดีมาก โรนัล" เฮอร์ไมโอนี่ดึงมือรอนให้ลงมานั่งข้าง

เมื่อพวกเขาทานอาหารเช้าไปได้ครึ่งจาน วิกเตอร์ ครัมก็เดินเข้ามา

เฮอร์ไมโอนี่โบกมือให้อย่างร่าเริง

"นั่งด้วยกันสิ" เฮอร์ไมโอนี่ร้องบอก ครัมยิ้มแล้วนั่งลงตรงหน้าเธอ

"ยินดีที่พบกันอีกนะเฮอร์ไมโอนี่"  ครัมพูดเร็วปรื้อ เขาดูตื่นเต้นเมื่อได้คุยกับเธอ(ครัมชอบเธอมากเรื่องนี้ทุกคนก็รู้)

"เช่นกัน"

"เธอยังสวยเหมือนเดิม" ครัมพูดมองใบหน้าเฮอร์ไมโฮนี่

รอนโก่งคอทำท่าจะอาเจียน เฮอร์ไมโอนี่แตะเท้าเขาอย่างแรง

โอ๊ย รอนรองน้ำตาเล็ดด้วยความเจ็บปวด

"เธอกับรอน...อย่างที่เขียนมาในจดหมายใช่ไหม"  ครัมยิ้ม เมื่อมองเห็นรอนทำท่าหยุกหยิก ๆ เหมือนเด็กเล็กที่อยู่ไม่เป็นสุข
"เออคือ" เฮอร์ไมโอนี่หน้าเป็นสีชมพูไม่ตอบคำถาม

"ฉันต้องไปแล้วเตรียมการสอนนะแล้วเจอกันนะ" ครัมพูดส่งยิ้มให้ทุกคนแล้วลุกเดินจากไป

"อะไร ๆ เธอฟ้องอะไรเรื่องฉันให้หมอนั้นฟัง" รอนรีบหันมาใส่เฮอร์ไมโอนี่ทันที

"เปล่าซักหน่อย" เฮอร์ไมโอนี่ร้องอย่างไม่ใส่ใจ

"ฉันจะไปห้องสมุดนะ เธอก็ควรไปอ่านหนังสือด้วยโรนาลลลลล" เธอลากเสียงยาวเป็นแกมบังคับก่อนจะลุกเดินนำไป

"นายจะไปไหม" รอนหันไปถามแฮร์รี่

"นายไปก่อนเถอะเดี๋ยวฉันตามไป" แฮร์รี่บอกรอน

รอนจึงลุกเดินตามเฮอร์ไมโอนี่ไป

"นี่เธอยังไม่บอกฉันเลยนะว่าเธอบอกอะไรเขาเรื่อง..."

"ฉันไม่บอก" เธอตัดบทเสียงใส "แต่เธอ..นี่เธอ..." รอนร้องอย่างอยากรู้ เซ่าซี้เธอไปตลอดทาง

"ก็ได้ๆ ถ้าเธออยากจะรู้จริงๆละก็ ครัมเคยขอฉันเป็นแฟน"

"อะไรนะ" รอนร้องเสียงดัง 

"ถ้านายยังเสียงดังอยู่อย่างนี้ฉันจะไม่พูดแล้ว"

"เออๆฉันไม่พูดก็ได้"

"คือครัมเขาสงสัยว่าฉันจะไปเที่ยวบ้านเขาได้ไหม คือพอฉันปฎิเสธไปเพราะต้องไปที่บ้านเธอเมื่อตอนปีห้านะแร้วก็เมื่อตอนขึ้นปีหกเขาก็ถามฉันอีกแล้วฉันก็บอกไปว่าต้องไปค้างที่บ้านเธอ ครัมจึงส่งจดหมายกลับมาถามฉันว่าทำไมต้องไปบ้านเธอทุกปี ฉันก็บอกเขาไปว่าฉันกับเธอเป็นเพื่อนรักกันแล้วเขาก็เลยขอคบฉัน แต่ฉันปฎิเสธไปเพราะว่าฉันไม่แน่ใจว่า...เออ"

"อะไร" รอนทำเสียงตื่นเต้น

"ก็เธอนั้นแหละฉันก็เลยเขียนไปปรึกษาเขาว่าเธอกับฉันคือฉันหมายถึงฉันนะ" เฮอร์ไมโอนี่พูดเมื่อเห็นรอนชีกสีหน้าที่มีเขาไปเอี่ยว

"ฉันคิดว่าฉันไม่แน่ใจว่าฉันชอบเธอหรือเปล่า"

"เขาก็เลยถามฉันแล้วก็จนนี้แหละ......"  เฮอร์ไมโอนี่หน้าเป็นสีชมพู

"อ่อ เออ ก็แค่นี้ทำเป็นกั๊กอยู่ได้" รอนร้องอย่างพอใจ

"จริงๆนะรอน ครัมนะเขาเป็นคนดีมาก"

"เออ ๆ ฉันรู้แล้วน่า อ่านหนังสือได้แล้วยัยต๊อง" รอนขยี้หัวเฮอร์ไมโอนี่

"นี้นายว่าใคร" เฮอร์ไมโฮนี่ทำตาดุใส่รอน

"นายนั้นแหละที่ต้องอ่านเยอะๆ ฉันว่าฉันต้มหนังสือให้นายกินเลยจะดีกว่า เพราะถึงอ่านไปนายก็คงจำอะไรไม่ได้" เฮอร์ไมโอนี่ว่าประชดให้เขา

"หน่อยเธอกล้าว่าฉันหรอ นี้แหนะ" รอนขโมยจุ๊บเฮอร์ไมโอนี่

"รอน....." เธอถูๆที่แก้ม ยิ้มอย่างงอนๆ

ทั้งคู่หยอกล้อกันไปได้แค่ครู่เดี๋ยวบรรณารักษ์ก็เดินหน้าตาขึงขังมาที่โต๊ะ

 "นี้พวกเธอถ้าจะไร้มารญาตกันก็เชิญออกไปข้างนอก" เธอตะโกนใส่หน้าทั้งสอง

คร๊าฟ/ค่ะ