ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : หลังสงคราม
เช้าวันใหม่หลังจากที่สงครามสงบลง
พระอาทิตย์ทอแสงสีทองสว่างไสวราวกับร่วมเฉริมฉลองชัยชนะ
แฮร์รี่ พอตเตอร์เข้ามานั้งยิ้มอยู่ที่ห้องนั่งเล่นรวมของกริฟฟินดอร์ เขาคิดถึงที่นี้ แฮร์รี่เฝ้ามองนักเรียนคนแล้วคนเล่าเข้ามาเก็บของเพื่อเตรียมขึ้นรถไฟกลับบ้าน หลังจากที่โรงเรียนประกาศว่าต้องปิดก่อนกำหนด และจะเปิดภาคเรียนใหม่ในวันที่ 1 กันยายน และอย่างที่ ศ. ฟลิตวิกได้กล่าวไว้ว่าฮอกวอตส์ต้องถูกปรับปรุงเสียใหม่หลังสงครามที่ทำให้พื้นที่ทั่วทั้งโรงเรียนเสียหายอย่างมาก ซากหักพังของตัวปราสาททับถมอยู่ตามสนามหญ้ารอบบริเวณโรงเรียน
“แฮร์รี่สงสัยอยู่แล้วเชียวว่านายหายไปไหน” รอนเดินเข้ามานั่งลงข้าง ๆ เขา หน้าตาดูซีดเซียวแต่ร่าเริงได้อย่างน่าแปลกใจ บัดนี้สุภาพสตรีอ้วนไม่อยู่ เธอปล่อยประตูให้ใครก็ตามที่ปรารถนาจะเข้ามา (ก็เธอกำลังยุ่งกับการสังสรรค์เกินกว่าจะมาคอยเปิดประตูให้พวกเด็กๆนิ)
“เฮอร์ไมโอนี่ไปไหนละ” แฮร์รี่ถามอย่างสงสัย
“มาเดี๋ยวนี้แล้ว” รอนหันไปโบกมือให้เธอ
“ว่าไงบ้าง” รอนถามเมื่อเธอนั่งลง ใบหน้าของเธอยังมีรอยเลือดอยู่
“ได้สิ” เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“ยอดไปเลย” รอนทำท่าชกอากาศ
“อะไรหรอ” แฮร์รี่ถามทั้งสองคน ในใจก็คิดไปเองว่าพวกนั้นคงไปขอฤกษ์แต่งงานกัน
“แฮร์รี่ ปีหน้าเราจะได้กลับมาเรียนที่ฮอกวอตส์ ปี7ไง และเรา..” รอนพูดอย่างดีใจ
“เราต้องสอบ ส.พ.บ.ส ศาตราจารมักกอนากัลอนุญาตให้พวกเรากลับมาเรียนได้ ฉันเพิ่งไปถามมาเดี๋ยวนี้เอง” เฮอร์ไมโอนี่แทรกขึ้นมา
“หรอ ดีจริง” แฮร์รี่ ยิ้ม ให้กับข่าวดีใหม่นี้
“ก็แหมนายจะไปทำอะไรกินหล่ะถ้านายไม่จบฮอกวอตส์เนี๊ย” รอนเสริมต่ออีกว่าเขาคงไม่ไว้ใจให้แฮร์รี่ดูแลน้องสาวของเขาแน่นอน
“ระหว่างปิดเทอมนี้เราจะไปตามหาพ่อแม่ของเฮอร์ไมโอนี่กันนะแฮร์รี่” รอนบอกเขา
“ไม่จำเป็นเลยจริง ๆนะรอนฉันไปคนเดียวได้” เฮอร์ไมโอนี่รีบบอก
“ไม่ได้” รอนเสียงแข็งขึ้นมาทันที
“ฉันว่าฉันขอรอฟังข่าวอยู่ที่บ้านของนายได้ไหมรอน” แฮร์รี่เอ่ยขึ้นเขาเองนึกอยากจะมีเวลาคุยกับจินนี่ให้มากกว่านี้ที่บ้านโพรงกระต่าย และก็คงเป็นโอกาสดีของรอนกับเฮอร์ไมโอนี่ที่จะได้ไปที่ไหนกันสองต่อสองบ้าง
“ฉันเหนื่อยมาชั่วชีวิตนี้แล้วละ” เขาบอกทั้งสองคน
ทั้งสองยิ้มให้เขา “ไม่ได้ !!!” รอนและเฮอร์ไมโอนี่ตะโกนพร้อมกัน
“เราจะชวนจินนี่ไปด้วย จินนี่อายุครบเกณฑ์แล้วแฮร์รี่” ทั้งสองบอกอย่างรู้ทัน
ที่บ้านโพรงกระต่าย (หลังงานศพเฟร็ด)
หลังจากที่กลับจากฮอกวอตส์มาได้หนึ่งอาทิตย์พวกเขาก็มีแผนจะเดินทางในวันพรุ่งนี้
“เฮอร์ไมโอนี่จ๊ะเธอคงไม่คิดจะเอาตัวถ่วงหนัก ๆนี้ไปเป็นภาระหรอกนะ” นางวีสลีย์เอ่ยอย่างจริงใจเมื่อเขาเทตะกร้าผ้าของรอนออกมาซัก
“ฉันไม่รู้ว่าฉันเลี้ยงเขายังไงให้ขี้เกียจได้ขนาดนี้ แม้แต่กางเกงในของตัวเองเขายังไม่มีสำนึกจะซักมัน” แฮร์รี่ สำลักข้าวเฮอร์ไมโอนี่ตบหลังให้เขาเบา ๆ
“นี้ถ้าเขามีครอบครัวไปฉันนึกไม่ออกว่าฉันจะต้องตามไปซักให้หรือไม่ เมียเขาคงทนอยู่ได้แค่สองเดือนหรือน้อยกว่านั้นหลังจากเขายังทำห้องให้กลายเป็นกองขยะ อย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ ” นางวีสลีย์ยังคงบ่นไม่หยุด เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงเมื่อนางวีสลีย์พูดถึงภรรยาในอนาคตของรอนอีกสองสามประโยค ก่อนจะเดินออกไปให้อาหารไก่ที่เล้า
และเมื่อรอนลงมากินอาหารเช้า เขานั่งลงข้างเฮอร์ไมโอนี่
“พรุ่งนี้เราจะเริ่มจากตรงไหนก่อนดี ” รอนหันไปถามเธอ
“ ฉันคิดว่าจะใช้อินเตอร์เน็ตหาข้อมูลพ่อกับแม่เป็นอย่างแรก”
“อะไรนะ อินเนก” รอนถามอย่างสงสัย
“อินเตอร์เน็ตรอน มันเป็นแหล่งรวบรวมข้อมูลของมักเกิ้ล” เฮอร์ไมโอนี่อธิบายอย่างรวดเร็ว “อ่อ แปลกดีนะมันเป็นรหัสหรือ อินเนกเนี๊ย”
“ อินเตอร์เน็ต! รอนฉันไม่เห็นว่ามันจะเรียกยากเย็นตรงไหนแล้วมันก็ไม่ใช่รหัสลับอะไรด้วย ฉันต้องหาในคอมพิวเตอร์ โอ๊ย !” เธอร้องเมื่อเห็นสีหน้างวยงงของรอน “เอาไว้พรุ่งนี้เธอก็เห็นเอง”
เฮอร์ไมโอนี่พูด ลุกเดินจากไปอย่างอารมณ์เสีย
“จะรอดไหมคู่นี้” เสียงของจินนี่ดังขึ้น
รอนกรอกตาไปมา “ก็ฉันเป็นพ่อมดนี้หว่า” แล้วก็กระทืบเท้าเดินตามเฮอร์ไมโอนี่ไป “พวกเขาก็เป็นแบบนี้ตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน ฉันคิดว่าเขาไปกันได้สวยเลยแหละ” แฮร์รี่หันไปบอกจินนี่
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น