คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chaepter 5 :: Imagine
“เธอ เธอ… เฮ้!”
“หะ… เอ่อ คะ”
“เธอได้ยินสิ่งที่ฉันสั่งรึเปล่า นี่มาทำงานนะ ถ้าเธอเหม่ออย่างนี้ ฉันจะไล่เธอออก”
“ขอโทษค่ะ เมื่อกี้คุณว่าอะไรนะคะ”
“ฉันต้องการกาแฟ ราดคาราเมลมาด้วย ไม่ต้องใส่ครีม เดี๋ยวนี้ !!”
“ค่ะๆ สักครู่นะคะ” ชิ ตาบ้า ตาจามรีงี่เง่า นายคิดว่าเป็นเจ้านายถึงพูดจาเอาแต่ใจแบบนี้ได้สินะ ! ถึงมันจะจริงก็เถอะ แต่ฉันก็อยากได้เจ้านายที่ใจดี ใส่ใจความรู้สึกของลูกน้องบ้างนะ !
“กาแฟ คาราเมล ไม่เอาครีม วู้ว เรื่องเยอะจริงวุ้ย -*- นี่แนะๆ กินเข้าไป กินจนเป็นเบาหวานตายไปเลยยย” ฉันพึมพำขณะใส่คาราเมลเหนียวหนึบลงในถ้วยกาแฟใบน้อย
“เหรอ ฉันเป็นเบาหวานจะดีเหรอ เธอจะตกงานนะ …”
เสียงเข้มๆดังขึ้นมาจาด้านหลัง ฉันหันขวับไปทันที เจ้านายที่ไม่มีตาของฉัน เขามายืนเกาะประตูตั้งแต่เมื่อไหร่กัน โฮกกก แถมยังได้ยินทุกอย่างที่ฉันพูดอีก โอย ตายแล้วๆ
“เปล่านะ ถ้วยนี้ของฉันต่างหาก ฉันกำลังฝกฝนวิชาการชงกาแฟให้อร่อย เลยลองชงดูแก้วนึงก่อน กำลังจะทำให้คุณพอดีเลย ^__________^”
“ก็ดี ! จงสำนึกเอาไว้ตลอดนะ ว่าฉันเป็นคนเดียวที่เซ็นชื่อในกระดาษบ้าบอนั่นของเธอได้”
“ฉันรู้แล้วค่ะ ! แล้วคุณออกมาทำไม”
“เปล๊า ออกมาเดินเล่น ไม่คิดว่าจะเจอเธอกำลังลอบทำร้ายฉันอยู่”
“ก็บอกว่าไม่ใช่ไง !”
“เร็วเข้าเถอะ ผมจะรอโดยไม่คาดหวังอะไรนะ”
เขาพูดทิ้งทายแล้วเดินล้วงกระเป๋าออกไป ให้ตายสิ ตาบ้าพรรคนี้เอาอะไรมาเป็นคุณสมบัติเจ้าของสำนักพิมพ์กันนะ ! ไม่อยากจะเชื่อเลย ดูยังไงก็เป็นพวกโลกส่วนตัวสูงเข้าใจยากอยู่ดี ชิ๊ !!
เย็นวันนั้น ระหว่างที่ฉันกำลังรอโบกแท็กซี่เพื่อกลับไปที่คอนโดด้วยความเหนื่อยอ่อน ให้ตายสิ ตาจามรีนั่น ถ้าจะใช้งานกันทั้งวี่ทั้งวันแบบนี้ แบบนี้มันตั้งใจแกล้งกันนี่หว่า ฉันจะหาทางแก้แค้น คอยดูเถอะ - -*
“นี่ อย่างอแงสิเป เราคุยกันแล้วไง นี่มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลยนะ”
เสียงเด็กผู้ชายคนนึงแว่วๆมาเข้าหูฉัน ฉันหันไปมองเด็ก ม.ปลาย สองคนยืนพิงรั้วสำนักพิมพ์อยู่ ราวกับพวกเขากำลังมีเรื่องสับสนในชีวิต เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆหน้าตาน่ารักสุดๆคนนั้นกำลังก้มหน้าก้มตาพลางเตะดินฟ้าอากาศ ในขณะที่เด็กผู้ชายคนนั้นดึงเธอเข้ามาหาตัว แล้วย่อตัวลงมองช้อนหาใบหน้าใสๆที่ก้มหลบๆอยู่ อา ให้ตายสิ ฉากแบบนี้ มันเคยเป็นความฝันของฉันเลยนะ TT^TT
“ชิไม่เข้าใจเปหรอก ตั้งควีนแลนด์นะชิ ชิไม่คิดว่ามันไกลมากๆเหรอ” เสียงเล็กๆดังอ้อมแอ้มมาจากริมฝีปากบาง
“เป...มันเป็นอนาคตนะ เชื่อสิ ไม่นาน เดี๋ยวมันก็ผ่านไป” เด็กชายยิ้มใจดี แล้วก้มลงมาสบตากับเด็กสาวร่างบาง
“แล้ว...เราจะไม่ลืมกันเหรอชิ” เธอเงยหน้าขึ้นมานิดๆแล้วถามอีกฝ่ายเบาๆ
“พูดอย่างนี้อีกแล้วนะ บอกแล้วไง ชิเลือกเปแล้ว ก็เปคนเดียวนั่นแหละ” เขายิ้มจนตาหยีแล้วลูบหัวเธอด้วยความอ่อนโยน หน้าใสๆคมๆแบบเด็กชายตะกูลจีนนั่นแฝงไปด้วยความใจดี
“โถ่ ชิ แต่...” เด็กสาวตัวเล็กเอื้อมมือไปจับมือใหญ่บนศีรษะของตัวเอง
“เป ไม่เอาน่าไม่คุยเรื่องนี้แล้ว แทนที่เราจะเถียงกันให้เหนื่อย ทำไมเราไม่มารักกันเยอะๆแทนล่ะ” หนุ่มหน้าตี๋ดึงเธอมาใกล้ตัวช้าๆ ก่อนจะสวมกอดเบาๆ คางสวยๆของเขาเกยอยู่บนศีรษะเธอ
“อ่อยยย อชิอ่ะ…” เด็กสาวขมวดคิ้วหน่อยๆ แล้วเอื้อมมือไปกำชายเสื้อของอีกฝ่าย
“พูดถึงแต่ชิ เปเองก็เหมือนกัน ถึงญี่ปุ่นจะไม่ไกลเท่าควีนแลนด์ แต่ชิก็หวงเปมากๆนะ” เขาคลายอ้อมกอดแล้วจ้องตาอีกฝ่าย พลางปัดๆผมหน้าม้าที่เคลียหน้าใสๆของสาวน่ารักคนนั้น
“ชิก็ ไม่มีใครมาชอบเปอย่างที่ชิกลัวหรอกน่า”
“เหอะ ให้ตายสิ เปไม่รู้อะไร แค่คิดว่าจะมีไอ้หน้าตี๋ที่ไหนมาวนเวียนกับเปชิก็ของขึ้นแล้วนะ !” เด็กชายขมวดคิ้ว
“ฮ่าๆ ก็เปมีชิเป็นไอ้หน้าตี๋แล้วไง จะไปมองใครอีกล่ะ >_<” เธอหัวเราะเบาๆก่อนจะดันศีรษะตัวเองไปซบกับไหล่ของอีกฝ่ายที่กำลังยิ้มอย่างใจดี
... จะเล่นบทในนิยายอีกนานมั้ยคะ ไอ้เด็กสองคนนี่ อย่ามาโลกสวยแถวนี้นะ หมั่นไส้ อิจฉา TT^TT นี่พวกเธอคิดกันจริงๆเหรอ ว่าชีวิตนี้มันจะไม่มีปัญหาอะไรเลยน่ะ !! โอ๊ยย ทำไมฉันทำตัวเป็นคุณป้าแก่ๆแล้วพาลใส่เด็ก ม.ปลายแบบนี้นะ !
ความคิดเห็น