คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chaepter 4 :: You're that boy
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูปริศนาดังขึ้นในตอนเช้า ขณะที่ฉันกำลังเช็ดผมเปียกๆของตัวเองอยู่
“ค่า รอแป๊ปนึงนะคะ กำลังจะไปเปิดดดดด” ฉันตะโกนกลับไป พลางคิดในใจ ใครกันนะ ฉันเพิ่งมาอยู่ที่นี่ ยังไม่รู้จักใครเลยนี่นา
ก็อกๆๆๆ ก็อกๆๆๆ
และแล้วเสียงเคาะประตูก็เปลี่ยนจังหวะไปเป็นแบบแร๊ป โฮกกก ฉันพอจะเดาออกแล้วล่ะ ไอ้พวกเคาะประตูรัวๆแบบเนี้ย
“มีธุระอะไร !” ฉันถามทันทีที่เปิดประตูไปเจอใบหน้ายิ้มแย้มสดใสของผู้ชายที่อยู่ห้องตรงข้าม
“โอยย ไม่เห็นต้องหงุดหงิดอย่างนั้นเลยนะ !” เขาพูดก่อนผลักประตูเข้ามาในห้องฉันเสมือนเป็นห้องตัวเอง เฮ้ เฮ้ นายน่ะ นี่มันเกินไปแล้วนะ !
“นายเข้ามาทำไม ไม่ใช่ห้องนายนะ หัดมีมารยาทซะบ้างสิ นายมีธุระอะไร !”
“ทำไมวันนี้เธอดูหงุดหงิดจัง เธอไม่ชอบฉันเหรอ”
“ใช่ ฉันไม่ชอบนาย - -”
“โฮกกก เธอตอบตรงเกินไปแล้วที่รัก มันทำร้ายจิตใจที่แสนเปราะบางของฉันนะ” เขาพูดแล้วทำหน้าตาน่าสงสาร นี่มันอะไรกันเนี่ย ตาบ้านี่ ฉันรู้จักแค่ชื่อเขาแท้ๆ แถมหมอนี่ยังไม่รู้จักชื่อฉันด้วยซ้ำ ทำอย่างกับเขาสนิทสนมกับฉันมาสามชาติเศษงั้นแหละ !
“เอาข้าวเช้ามาส่งครับ ! ^_____________^” เขายิ้มกว้างแล้วชูถุงอะไรบางอย่างที่หิ้วมา
“แต่ฉันไม่กินข้าวเช้านะ”
“มากินเถอะน่า เธอผอมจนจะปลิวลมอยู่แล้ว - -” เขาเอื้อมมือมาคว้าแขนฉันก่อนจะดึงไปที่โต๊ะอาหารเล็กๆแบบประหยัดเนื้อที่ตรงมุมห้องครัว
“เฮ้ นี่นายต้องการอะไรเนี่ยยยย”
“ต้องการให้เธอกิน”
“ไม่เอา ฉันไม่กินเข้าเช้า นายฟังไม่รู้เรื่องรึไงกัน”
“เธอ… ชอบมันไม่ใช่เหรอ” เขาเลื่อนชามของที่เขาหอบมาตรงหน้าฉัน
“โจ๊กใส่บล็อกโคลี่? ” มันคือของโปรดฉันเลยล่ะ แต่เฮ้ นี่มันมีแค่ไม่กี่คนที่รู้นะ
“ฉันตื่นมาทำเองเลยนะ”
“นาย…รู้ได้ไง นายเป็นใครกันแน่ เฮเมล”
“เธอ…จำฉันไม่ได้ ไม่ได้จริงๆเหรอเฮทเธอร์”
“ฉัน … นายรู้ชื่อฉันได้ไง ฉันยังไม่เคยบอกนายเลยนะ นายเป็นใคร”
“ฉันไง ฉันคือเด็กผู้ชายคนนั้น คนที่เธอทิ้งไป…”
“นาย นาย…” สมองฉันตีกันวุ่นวาย ความทรงจำบางอย่างกำลังจะตื่นขึ้น เด็กผู้ชายคนนั้น คนที่ฉันเคยฝังเอาไว้ในลิ้นชักแห่งความทรงจำ ที่ฉันไม่อยากจะเปิดมันขึ้นมา
“เนบา นายเหรอ นายใช่มั้ย”
“เธอจำฉันได้ ^^”
“นายเปลี่ยนชื่อ”
“แค่เปลี่ยนภาษาน่ะ ฉันย้ายตามแม่มาที่นี่ ”
“ให้ตายสิ นายจำฉันได้ไง”
“ฉันจำตาเธอได้”
“แต่ฉันจำนายไม่ได้เลย แย่จังนะ ฮะฮะ”
“แหงละ ฉันคงไม่อยู่ในความทรงจำของเธอหรอก เธอถึงทิ้งฉันไปแบบนั้น”
“เนบา เอ๊ย เฮเมล มันไม่ใช่อย่างนั้นเลยนะ ฉันไม่ได้ทิ้งนาย นายกำลังเข้าใจฉันผิด”
“แล้วมันยังไงล่ะเฮทเธอร์” เขาเงยหน้ามาสบตากับฉัน
“วันนั้น เมื่อสิบปีก่อน… ฉันกำลังจะออกไปที่นั่น ที่ที่เรานัดกัน ”
“...” เขายังคงนั่งฟังแบบเงียบๆ
“แต่วันนั้นเขาไม่กลับมา ฮีทเตอร์หายไป เขาไม่ได้กลับมา เราออกไปตามหาเขา ก่อนจะเจอเขาที่นอนจมกองเลือดอยู่ใต้สะพานเล็กๆแถวๆแม่น้ำดานูป มันน่ากลัวมาก ฉันกลัวฮีทเตอร์จะตาย ฉันกังวล จนลืมนัดของเราไป ฉันมานึกได้อีกที ตอนนั้น ฉันก็นั่งอยู่บนเครื่องแล้ว เฮ้ ฉันขอโทษจริงๆนะเนบา”
“งั้นเหรอ เป็นย่างนั้น เองเหรอ”
“ฉันขอโทษจริงๆ”
“แล้วเธอ ไม่คิดจะติดต่อฉันบ้างเลยเหรอ รู้มั้ยฉันตามหาเธอเหมือนคนบ้า ”
“เนบา ฉันพยามแล้ว ฉันไม่มีข้อมูลอะไรเกี่ยวกับนายเลย แต่ฉันก็ไม่ได้ลืมนายนะ”
“ก็ได้ โอเค กินโจ๊กเถอะ ฉันไม่อยากพูดถึงเรื่องนีอีก แค่เธอ จำฉันได้ มันก็เกินคาดแล้ว”
เขาถอนหายใจยาวก่อนจะลุกแล้วเดินจากไปเงียบๆ เหลือเพียงเสียงปิดประตูที่ทำให้ฉันรู้ว่าเขาได้ออกไปแล้ว
ฉันเจอเขาแล้ว เด็กผู้ชายคนนั้น ฉัน หาเขาเจอแล้ว...
ความคิดเห็น