คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chaepter 3 :: Two guy ?
LOVE AT FRIST SINGHT_____________________________Chapter 3
ฉันเดินไปตามทางที่คุณซาดาโกะบอก ฮ้า ห้องนี้สินะ ห้องสุดท้ายนี่นา ฉันสูดหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนจะเอื้อมมือไปเคาะประตู
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ยืนรออยู่ประมาณห้าวินาที ทุกอย่างยังคงเงียบกริบเหมือนเดิม เอ่อ ถ้าจะเคาะอีกทีจะผิดมั้ยนะ บางทีคนข้างในอาจจะไม่ได้ยินแฮะ ฉันเคาะประตูอีกครั้ง แต่สิ่งที่สะท้อนกลับมายังเป็นความเงียบอยู่เหมือนเดิม เพราะงั้น ฉันจึงตัดสินใจค่อยๆบิดลูกบิดประตูเข้าไปเอง และฉันก็ค้นพบว่าตัวเองไม่ควรทำอย่างนี้เลย
ในห้องอึมครึมสีเทาควันบุหรี่นี่ ฉันเห็นผู้ชายสองคนกำลังทำอะไรกันซักอย่างอยู่บนพื้นพรมสีดำ คนหนึ่งนอนราบไปกับพื้น มือเรียวยาวทั้งสองข้างของเขากำลังกระชากคอเสื้อของผู้ชายอีกคนหนึ่งซึ่งคร่อมตัวเขาอยู่ ฉากนี้มัน…. เฮือก !! ฉันมาเห็นอะไรที่ไม่สมควรสินะ สินะ ฉันควรจะปิดประตูห้องซะ แต่ไม่รู้เพราะอะไร ฉันถึงยืนนิ่งและจ้องมอง อยู่อย่างนั้น เฮ้ย นี่มันโรคจิตชัดๆ ฉันไม่ใช่โรคจิตนะ T^T
ผู้ชายตัวสูงผมสีคาราเมลที่เป็นเมะ เอ๊ย คนที่กำลังนั่งอยู่หันมามองฉันช้าๆพอดีกับที่มือเรียวยาวของอีกคนพุ่งมากระแทกที่คางของเขา เฮือก ! เขาล้มลงไปกระแทกผนังพร้อมๆกับที่ผู้ชายหัวสีดำเจ้าของหมัดนั่นลุกยืนขึ้น ฉันไม่เห็นใบหน้าภายให้กรอบผมสีดำนั่น แต่รู้สึกคุ้นตาอย่างประหลาด ชายหัวดำเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อนายตัวสูงอีกครั้งพร้อมท่าทางที่กำลังจะเริ่มการต่อสู้อีกครั้ง แต่นายตัวสูงไม่ปล่อยให้เป็นอย่างนั้น เขากระชากแขนนายหัวดำก่อนจะบิดไปด้านหลังอย่างรวดเร็ว กลายเป็นว่าตอนนี้นายหัวดำโดนนายตัวสูงล็อคตัวอยู่แบบงงๆ เฮ้อ ! เหนื่อย นี่มันไม่ใช่ธุระของฉันเลยนะ !! ทำไมฉันต้องมานั่งบรรยายอะไรอย่างนี้ด้วย !
“เอ่อ คือ…ฉันมาสมัครงาน ไม่ทราบว่า…” ฉันตัดสินใจพูดขึ้นมาทำลายเสียงหอบแฮ่กๆของคนทั้งคู่
“เธอตาบอดรึไง ไม่เห็นเหรอว่าฉันไม่ว่าง” นายตัวสูงพูดเสียงเย็นพลางลากนายเสื้อดำไปตรงระเบียง ตกลงว่าพวกนายกำลังทำอะไรอยู่กันแน่ยะ !!
“ปล่อยนะเว้ย!! ไอ้เซย์! วันนี้ฉันต้องฆ่าแกให้ได้ สาบานได้เลย ไอ้เพื่อนเลววววว” นายหัวดำตะโกนขึ้นมาอย่างเดือดจัด แต่เอ๊ะ เสียงแบบนี้มัน…
“นาย…เฮเมล? ใช่นายรึเปล่า” ฉันถามขึ้นและพยายามชะโงกหน้าไปมองผู้ชายคนนั้นชัดๆ เสียงแบบนี้ ผมแบบนี้ รูปร่างแบบนี้ เหมือนไอ้บ้าที่ฉันไม่ค่อยอยากจะยอมรับเท่าไหร่ว่าเป็นเพื่อนบ้านคนนั้นจัง
“เฮ้ย เธอ เธอมานี่ได้ไง ยัยบ้านี่ เธอเห็นอะไรไปแล้วบ้างเนี่ยยย T^T” เขาถามขึ้นอย่างลนลาน
“นายกำลังทำอะไรอยู่ - -” ฉันถามขึ้นมาอย่างจริงใจ คือฉันไม่เข้าใจสถานการณ์ตอนนี้เอาซะเลย ฉันมาสมัครงาน แล้วฉันก็เจอฉากบู๊เล็กๆ แล้วฉันก็ยังบังเอิญเจอเฮเมล นี่มันอะไร๊ !! ว่าแต่นายหัวสีคาราเมลนั่น ตัวสูงแบบนั้น เขาคือนายจามรีที่ฉันเจอเมื่อกี้สินะ ทำไมฉันเพิ่งสังเกตเห็นนะ ที่จำเขาได้ อาจจะเพราะเขาไม่มีตา - - ตอนนี้ ฉันก็ยังไม่เห็นดวงตาของเขาเลย… โอ๊ย นี่มันเรื่องอะไรเยอะแยะเนี่ย ! ฉันสับสนกับชีวิตไปหมดแล้วนะ !
“แกปล่อยฉันเลย ไอ้เซย์ เดี๋ยวนี้เลย !!” เฮเมลหันไปตะคอกใส่คนตัวสูงที่ล็อคตัวเขาอยู่อย่างแน่นหนา
“ถ้าฉันปล่อยแก...” หัวคาราเมลพูดขึ้นมาด้วยเสียงทุ้มๆ
“เออ!! ฉันจะไม่ทำอะไรโง่ๆหรอกน่า!! ปล่อย!” เฮเมลตอบปัดๆไปอย่างรำคาญ พลางสะบัดตัวเองให้หลุดจากพันธนาการของนายหัวคาราเมล เขาวิ่งตรงมาหาฉัน
“เฮ้ มันไม่ใช่อย่างที่คิดนะ ฉันไม่ได้แพ้มันนะ มันเล่นฉันทีเผลอ ว่าแต่ เธอมานี่ได้ไง”
“นายไม่ต้องพยายามอธิบายอะไรอย่างนั้นก็ได้ ฉันมาสมัครงาน เอ่อ แล้ว คนนั้น”
“นี่เธอจะทำงานกับมันเหรอ !!! เธอคิดผิดแล้ว ไอ้นี่มันปีศาจดีดีเลยนะ !”
“เขาเป็นใคร ?”
“ให้ตายสิ ฉันไม่อยากพูดถึงมันเท่าไหร่เลย อันที่จริง…”
“เธอเป็นใคร” เสียงเย็นๆนั้นตัดเสียงนุ่มๆของเฮเมล พร้อมกับเจ้าของเสียงซึ่งไม่รู้ว่ามายืนอยู่ข้างหลับฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันได้แต่หันไปมองเขาแบบเหวอๆ
“คือ ฉันมาสมัครงาน … ค่ะ ฉันตั้งใจอยากจะมาทำงานที่นี่ และ…”
“โอเค ฉันรับ” เขาตอบกลับมาอย่างเฉื่อยชา ทำเอาฉันงง ปนหงุดหงิด นี่เขาไม่แม้แต่มองฉันด้วยซ้ำนะ !
“แก…”
“ยังไม่เคลียร์เหรอ”
“ปัญหาของฉันคือฉันไม่เข้าใจว่าทำไมแกถึงทำอย่างนั้น นั่นมันผู้หญิงนะเว้ย และทั้งฉันและแก ก็รู้ว่าเธอ”
“ไอ้เมล!! ฉันไม่อยากพูดถึงมันอีก แกเลิกย้ำคิดย้ำทำซักที ”
“เว้ย! เพราะแกเป็นแบบนี้ไงวะ !” เฮเมลสบถอย่างหงุดหงิดก่อนจะเดินมาดึงฉันออกไปจากห้อง
“แกจะเอาผู้หญิงคนนั้นไปไหน”
“ยัยนี่อยู่กับฉัน ก็ต้องกลับกับฉันสิวะ” อยู่ด้วยกันงั้นเหรอ เฮ้ย นี่มันชวนเข้าใจผิดสุดๆเลยนี่หว่า
“แต่ตอนนี้เธอเป็นคนของฉัน!”
“แกพูดบ้าอะไรวะ !”
“เธอน่ะ มาสมัครงานกับฉันใช่มั้ย”
“ชะ ใช่ค่ะ”
“เพราะงั้น ตอนนี้เธอก็เป็นคนในการดูแลของฉัน ถูกมั้ย”
“คะ ค่ะ”
“เห็นมั้ยไอ้เมล แกเลิกงี่เง่าแล้วกลับไปซะ ”
“แก… เออ ! แล้วฉันจะกลับมาฆ่าแกให้ได้คอยดู” เฮเมลเตะชั้นหนังสือก่อนจะเดินออกไป
นายผมคาราเมลมองตามอย่างปลงๆ ก่อนที่เขาจะหันมาทางฉัน เอาอีกแล้ว ไอ้คนไม่มีตา!! ฉันไม่รู้เลยว่าเขาคิดอะไรอยู่ ริมฝีปากซีดนั่นมีรอยเลือดจางๆ อ่า เมื่อกี้ตอนโดนเฮเมลต่อย ฟันคงจะไปกระทบปากเข้าล่ะมั้ง
ฉันจ้องหน้าเขาอย่างจริงจัง รู้สึกด้วยว่าตัวเองขมวดคิ้วนิดๆ ก็เหตุการณ์ทั้งหมด มันทำฉันงงไปหมดแล้วนี่นา แล้วอีตานี่ยังรับฉันเข้าทำงานทั้งๆที่ไม่ถามอะไรเลยอีกต่างหาก นี่มันน่าสงสัยจะตายไป ฉันรู้สึกเหมือนเขามองกลับมา ภายใต้กรอบผมนั่น นี่มันคนประเภทไหนกันแน่นะ ! ขณะที่ฉันกำลังจะอ้าปากพูดอะไรซักอย่างทำลายความกดดันในห้องอึมครึมนี่ ริมฝีปากบางซีดที่มีคราบเลือดบางๆของเขาก็ขยับ
เสียงเรียบเฉยนั่นบอกกับฉันว่า “ออกไป…”
ออกไป… อะไรนะ !! นี่มันอะไรของเขา เป็นคนบอกว่ารับฉันเข้าทำงานแล้วแท้ๆ รับปุ๊ปก็ไล่กันปั๊บเลยเราะ!! หมอนี่ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
“ออกไป หมายความว่าไงคะ คุณเพิ่งบอกว่ารับฉันเข้าทำงานเองนะ แล้วนี่…”
“วันนี้ยังไม่ต้องทำ กลับไปก่อน อ้อ แล้ววางแฟ้มประวัติเธอไว้ตรงนั้นด้วย ไว้ว่างๆฉันจะอ่าน”
เขาพูดแล้วเดินไปสูบบุหรี่ที่ระเบียงโดยไม่สนใจฉันอีกต่อไป เฮ้ย นี่มาสมัครงานนะเฟ้ยยย !! ฉันยืนเอ๋ออยู่ซักพักก่อนจะวางแฟ้มประวัติไว้บนโต๊ะก่อนจะค่อยๆเดินออกมาจากห้องนั้น
อ๋อยยย ทำไมฉันต้องเจอแต่คนประหลาดๆด้วยนะ T^T
ความคิดเห็น