คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chaepter 2 :: Soul Mate
LOVE AT FRIST SINGHT_____________________________Chapter 2
หน้าพร้อม!!
ผมพร้อม!!
ยิ้มพร้อม!!
“ฮัดช่า!!!” ฉันพร้อมแล้ว ว ววว
วันนี้ฉันตั้งใจว่าจะไปสมัครงานในสำนักพิมพ์ที่ฉันเล็งไว้พักหนึ่งแล้ว ก่อนที่จะย้ายมาที่นี่ เพราะปีนี้เป็นปีที่สามในมหาวิทยาลัยของฉัน เพื่อนทุกคนแยกย้ายไปฝึกงานกันแล้ว เพื่อนไป ฉันก็ต้องไปบ้างสิ! ฉันชอบสำนักพิมพ์ ฉันชอบกลิ่นกระดาษ >.,< เพราะงั้นฉันถึงเลือกมาฝึกงานที่สำนักพิมพ์อิสระแห่งหนึ่งที่เต็มไปด้วยแรงบันดาลใจ ฮ้า ฉันจะมีคู่แข่งเยอะมั้ยนะ ฉันจะได้งานรึเปล่านะ …
ฉันเงยหน้ามองตึกสีเทารูปร่างประหลาด ชอบจังเลย ไอ้อาคารปูนเปลือยแบบนี้ >_< นี่คือที่ทำงานใหม่ของฉันสินะ ฮุว้!! ตื่นเต้นเหมือนกันนะ เวลาแบบนี้ต้องเอาออกซิเจนเข้าไปในปอดเยอะๆ
“ซูดด” << กำลังสูดอากาศเข้าเต็มปอด
“บรื้นนน” อยู่ๆก็มีเสียงเครื่องยนต์บางอย่างเฉี่ยวฉันไป อ้ากก มันเป็นใครกัน มาแว๊นมอเตอร์ไซด์เฉี่ยวชาวบ้านเค้าเนี่ย ฮืออ อากาศบริสุทธิ์น้อยๆของฉัน กลายเป็นคาร์บอนมอนน๊อกไซด์ไปแล้ว ฉันหันขวับไปมองเจ้าของมอเตอร์ไซด์คันใหญ่ที่ขับเฉี่ยวฉัน
ร่างสูงที่คร่อมรถคันใหญ่นั่นบังคับรถให้จอดอยู่หน้าตึกสีเทา ก่อนที่ขายาวๆนั่นจะค่อยๆขยับและก้าวมายืนบนพื้นอย่างยืดยาด อะโหย พอยืนดีๆแล้วสูงชะมัด นี่มันคนจริงๆเราะ -[]- เขาดึงหมวกกันน๊อคสีดำออกจากหัวอย่างเซื่องๆ และเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมา ฉันก็ต้องตั้งคำถามอีกครั้ง
หมอนี่มีตารึเปล่าน่ะ !!!
ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้ฉัน ก่อนจะโน้มตัวก้มลงมาหาฉัน ให้ตายเถอะ ไอ้ผมที่ปรกหน้าจนมองไม่เห็นดวงตานั่นมันอะไรกัน หมอนี่ขับรถมาโดยสวัสดิภาพได้ไง เป็นฉันคงมองไม่เห็นอะไรเลย นอกจากผมสีคาราเมลนั่น
“เธอ…เป็นอะไรรึเปล่า” ริมฝีปากบางสีซีดนั่นเอ่ยถามฉันเบาๆ ด้วยน้ำเสียงเรียบๆเฉยชา
“ก็…ไม่เท่าไหร่หรอก แค่ตกใจ คราวหลังก็ขับระวังหน่อยสิ!”
“ขอโทษละกัน” เขายืดตัวขึ้น ฉันไม่รู้ว่าเขามองฉันด้วยสายตาแบบไหน นี่มันน่าหงุดหงิดนะ ! นายควรจะสบตากับผู้พูดเพื่อเป็นมารยาทสิ นี่อะไร ตาอยู่ไหนก็ไม่รู้ ให้ตายสิ เคยเรียนวิชาการพูดมั้ยยะ!
“ช่างมันเถอะ ฉันโอเค ” ฉันถอนหายใจแล้วเดินผ่านเขาไป ก่อนจะหันกลับมาอีกครั้ง “ผมนายน่ะ หัดตัดซะบ้างนะ มันทำให้นายดูเหมือนจามรีแถวหิมาลัยไปแล้ว !” ฉันพูดก่อนจะเดินเข้าตึกไป เฮ้อ พักนี้เจอแต่คนประหลาดๆ
เมื่อเดินเข้ามาในตัวตึก บรรยากาศดูเงียบอย่างประหลาด คนที่ควรจะเดินชนกันวุ่นวายมันหายไปไหนหมดล่ะเนี่ย แล้ว ฉันจะต้องไปทางไหน ใครกันนะสร้างตึกวกวนอย่างนี้ ถ้าทางแยกมันจะเยอะขนาดนี้ ฉันไม่ต้องเดินตามหาห้องสัมภาษณ์เอาทีละทางเลยรึไงกัน !! แล้วนี่ไม่มีเคาร์เตอร์ประชามสัมพันธ์เลยรึไง - -*
“เอ่อ ขอโทษนะคะ ขอทางหน่อยค่ะ” อยู่ๆก็มีผู้หญิงคนหนึ่ง(ที่เห็นแล้วมันนึกถึงซาดาโกะชะมัดเลย) เดินหอบกล่องกระดาษกล่องเบ้อเร่อเดินมาทางนี้ เอ่อ ฉันควรจะช่วยเธอนะ
“เดี๋ยวฉันช่วยถือค่ะ ว่าแต่ คุณทำงานที่นี่ใช่มั้ยคะ คือฉันสงสัยว่า…”
“เอ่อ ขอโทษนะคะ ฉันไม่ได้ทำงานที่นี่หรอกค่ะ ถึงจะอยากทำก็เถอะ ._.”
“อ่าว เป็นงั้นไป ก็ฉันเห็นถือกล่องนี่ ก็เลยนึกว่าทำงานที่นี่”
“อ้อ นี่คือต้นฉบับค่ะ แบบว่า ต้นฉบับที่ไม่ผ่านการพิจารณาอ่ะค่ะ แหะๆ ._.”
“หะ ทั้งหมดนี่เลยเหรอเนี่ย ว่าแต่ นี่เป็นนักเขียนเหรอคะ-[]-”
“ใช่ค่ะ เขียนมาตั้งแต่ ม.ต้นแล้ว” เธอคนนั้นหันมายิ้มแสยะให้ฉัน เฮือก !! บางทีเธอคนนั้นอาจจะยิ้มจริงใจ แต่ทำไมสายตาฉันมองเห็นอย่างนี้กันนะ !! ฉันแอบขยี้ตาเบาๆก่อนที่เธอจะเอื้อมมือไปกดลิฟท์แล้วพูดต่อ
“ฉันน่ะ ชอบเขียนนิยายมาก ก็เลยเขียนมาตั้งแต่เด็ก ตอนแรกก็เขียนสนุกๆ แต่พออยู่ ม.ปลาย ก็คิดว่าน่าจะลองส่งให้สำนักพิมพ์ดู บางทีถ้าโชคดีอาจจะมีหนังสือเป็นของตัวเองซักเล่มนึง…แต่ก็อย่างที่เห็นนั่นแหละคะ”
“เอ่อ คือว่า คุณแต่งนิยายแนวไหนเหรอคะ ฉันก็ชอบอ่านนะคะ” ฉันถามยิ้มๆ เผื่อเธอคนนี้จะได้อารมณ์ดีขึ้น
“แนวฆาตกรรมค่ะ” เธอตอบแล้วหันมายิ้มเย็นๆ (หรือฉันคิดไปเองอีกแล้ว T^T)
“หา ฮ่าฮ่าฮ่า เหรอคะ ฟังดู…น่าตื่นเต้นดีนะคะ” ฉันหัวเราะแหะๆให้ไป ฆาตรกรรมเนี่ยนะ !! ถ้าจะเขียนเรื่องที่เข้ากับหน้าตาขนาดนั้น นี่เขียนจากเรื่องจริงรึเปล่าเนี่ย “ถ้างั้น ทำไมไม่ลองเอาไปเสนอกันสำนักพิมพ์อื่นดูบ้างล่ะคะ”
“อะไรนะคะ !!” ซาดาโกะหันมาทำหน้าตาจริงจังจนฉันสะดุ้งเฮือก นะ นี่ฉันพูดอะไรผิดไปรึเปล่าเนี่ยย T^T
“กะ ก็ในเมื่อที่นี่เค้าไม่เห็นคุณค่าของผลงานคุณ คุณก็น่าจะลองไปหาที่ที่ดีกว่านี้นี่นา”
“ไม่หรอกค่ะ ฉันจะไม่ไปที่อื่นเด็ดขาด บก ของที่นี่ ทำให้ฉันมีแรงบันดาลใจ ฉันคิดว่า นี่มันไม่ได้หาได้ง่ายๆนะคะ!!” เธอตอบจริงจัง สรุปว่า บก คนนี้ต้องมีอิทธิพลมากแน่ๆ ถึงกับทำให้มีแรงบันดาลใจ(นิยายฆาตรกรรม) โห่! อยากเจอตัวจริงจริ๊ง !
“อ๊ะ ถึงแล้วค่ะ ขอบคุณที่ช่วยนะคะ” ซาดาโกะดึงกล่องซากต้นฉบับไปจากมือฉันเบาๆ ก่อนจะก้มศีรษะให้อย่างนอบน้อม อะโหย เธอแลดูเป็นคนดีขนาดนี้ ไม่น่ามาติดแหง็กกับ บก ที่นี่เลย ฉันพยักหน้าหงึกหงักอย่างมึนๆ
“อ๊ะ จริงสิ ห้องสัมภาษณ์งานอยู่ที่ไหนคะ” ฉันถามขึ้นมาก่อนที่เธอจะเดินจากไป
“ห้องมุมสุด ปีกขวาค่ะ” เธอตอบแล้วยิ้มเบาๆ (ยังไงฟะ เบาๆ)
“อ้อ ขอบคุณค่ะ” ฉันก้มศีรษะหน่อยๆแล้วเดินไปตามทางที่เธอชี้
“คุณคะ โชคดีนะคะ” ซาดาโกะบอกก่อนจะเดินจากไป ฮัดช่าห์ !!! สู้ๆ
ความคิดเห็น