คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chaepter 1 :: At frist sight ,,
คนบางคน พบกันครั้งเดียว
แต่วนเวียนอยู่ในความทรงจำ...ตลอดไป
อากาศเย็นในวันที่ฝนตกพรำๆ ฉันเห็นเขาคนนั้นครั้งแรก… แผ่นหลังกว้าง ริมฝีปากบางสีซีดนั่นกำลังเผยอหน่อยๆเพื่อพ่นควันสีขาวจางๆออกมา มือเรียวยาวที่มีรอยปูดโปนของกระดูก ข้างหนึ่งกำกระป๋องเครื่องดื่มแอลกอฮอร์บางอย่าง ผมยุ่งๆสีดำสลับกับน้ำตาลเข้ม ดวงตาคมเรียวจับจ้องไปยังสายฝนนอกหน้าต่างนั่น นี่สินะ วิวัฒนาการของ “เด็กผู้ชาย”
ฉันไม่ได้เจอนายมานานเท่าไหร่แล้วนะ . . .?
“ทำสัญญาเรียบร้อยแล้วค่ะ สามารถย้ายเข้ามาอยู่ได้พรุ่งนี้เลยนะคะ ขอบคุณสำหรับความไว้วางใจค่ะ ^_^”
ฉันรับการ์ดไปเล็กๆที่มีโลโก้สีทองแปะอยู่บนลายกรงนกเหล็กดัดแบบวินเทจมา แล้วมองดูบ้านใหม่ของฉันอย่างพอใจ คอนโดชุด ที่มีห้องนอนเล็กๆ มุมครัวน่ารักๆ แต่งในแบบที่ฉันชอบ เฮ้อ คิดถึงประเทศไทยจัง
“ค่ะแม่ หนูสบายดี กำลังจัดของอยู่ค่ะ แหะ คอนโดหนูสวยนะ >.,<”
ปัง ปังๆๆ
ขณะที่ฉันกำลังจัดของให้ห้องและคุยโทรศัพท์กับแม่ที่อยู่สวิตเซอร์แลนด์ ก็มีเสียงเคาะประตูอย่างบ้าคลั่ง
“แม่คะ ดูแลตัวเองดีๆนะคะ หนูขอวางก่อน ค่ะ บายค่ะ”
แค่ฉันบิดลูกบิด ประตูไม้สีขาวก็ถูกผลักพลั้วเข้ามาอย่างรวดเร็ว ทำเอาขอบประตูกระแทกหน้าผากของฉันที่ยื่นหน้าไปดูอย่างจัง ให้ตายเถอะ!! ใครกันนะ ไม่มีมารยาทเอาซะเลย
“เฮ้ย ขอโทษนะ ขอหลบหน่อย”
เขาเป็นผู้ชายคนหนึ่ง เขาวิ่งผ่านฉันเข้าไปข้างในอย่างกับเป็นห้องตัวเอง แถมยังไม่มีคำขอโทษซักคำ ไอ้หมอนี่… ขณะที่ฉันกำลังจะเดินตามเขาไปใครคนหนึ่งก็วิ่งมาชะโงกหน้าแล้วตะโกนใส่ฉันว่า
“เห็นผู้ชายของฉันมั้ย ?” ยัยเจ๊นี่เป็นใครกัน ทำไมวันแรกของฉันถึงวุ่นวายอย่างนี้นะ !
“ขอโทษนะ ฉันไม่รู้เรื่อง ขอปิดประตูนะ”
“ฉันเห็นเขาเดินมาแถวนี้นะ !”
“เขาคือใคร - -?”
“เฮ้อ! ช่างเถอะยัยเด็กเอื่อยเฉื่อย! ขอโทษที่มารบกวนย่ะ !”
ปัง!!
ยะ ยัยเจ๊นี่ นอกจากจะไม่มีมารยาทแล้ว ยังจะมาหาว่าฉันเป็นเด็กเอื่อยเฉื่อยอีกเนี่ยนะ เหอะ เป็นคนประหลาดจริงๆ อย่าให้ได้พบได้เจออีกเลย
“เฮ้…ยัยมหาประลัยนั่นไปแล้วใช่มั้ย” อยู่ๆนายคนประหลาดนั่นก็โผล่มาจากข้างหลังฉัน
“เฮือก! นายเป็นใคร”
“เธอความจำเสื่อมรึไง ฉันเพิ่งวิ่งเข้ามาเมื่อกี้เอง”
“งั้นก็ออกไปได้แล้ว - -”
“โห่! เราจะไม่ทำความรู้จักกันหน่อยเหรอ ฉันอยู่ห้องตรงข้ามนี่เอง”
“ไม่ล่ะ ขอบใจ - - ออกไปได้แล้ววว” ฉันดันหลังไอ้ผู้ชายประหลาดคนนั้น ให้ตายเถอะ ทำไมที่นี่มีแต่คนประหลาดกันนะ ฉันคิดผิดรึเปล่านะที่มาอยู่ที่นี่ T^T
“เอ๊ะ หน้าผากเธอ…” เขาหันมาแล้วเอื้อมมือมาแตะ ไม่สิ ไม่ใช่แตะ แต่ดูเหมือนเขาจะตบหน้าผากหน้าผากอันปูดโปนของฉันด้วยซ้ำ ไอ้บ้านี่ T^T
“นายทำบ้าอะไร เจ็บนะ!”
“ฉันเปิดประตูมาโดนเธอใช่มั้ย ขอโทษนะ เจ็บมากมั้ยเนี่ย”
“ไม่ตายหรอก ไปได้แล้ว”
“เอาแต่ไล่กันนะสาวน้อย เราเป็นเพื่อนบ้านกันนะ”
“ไม่เป็นไร ไม่จำเป็น - -”
“ก็ได้ๆ ไปก็ได้ แต่…โป๊ะ!”
“โอ๊ย!! ดีดหน้าผากฉันทำไม! T^T ” นายไม่เห็นเหรอว่ามันบวมอยู่แล้ว ไอ้คนประสาทเอ๊ย
“ฮ่าๆ ก็หน้าเธอฮาอ่ะ ไปล่ะ อย่าลืมประคบน้ำแข็งล่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก อย่าลืมนะ ฉัน ห้องตรงข้ามเธอ ^____^”
ปัง!!
แล้วทุกอย่างก็เงียบสนิท ฮืออ หน้าผากที่หน้าสงสารของฉัน…ไอ้คนประสาทเอ๊ย อย่าให้ได้เจออีกนะ ฉันจะ จะ จะ….โอ๊ยย น้ำแข็งอยู่ไหนน T^T
เย็นวันนั้นฉันลงมาหามื้อเย็นที่ร้านอาหารเล็กๆน่ารักๆแถวๆคอนโด ฮ้า หิวจัง วันนี้ใช้พลังงานกับการจัดห้องไปเยอะ ต้องหาอะไรอร่อยๆเป็นของขวัญให้ตัวเองซะแล้ว อืมมมม กินอะไรดีล่ะเนี่ย พาสต้า ไม่เอา ลาซานญ่า ดีกว่า ฮ้า น้ำมะนาวด้วย อยากกินอะไรเปรี้ยวๆ ว่าแต่ ฉันจะกินลาซานญ่ากับเลม่อนเนตเนี่ยนะ -[]-
“ลาซานญ่าได้แล้วครับ” ฉันหันหน้าไปยิ้มให้กับพนักงาน แต่เฮ้ย ไอ้หมอนี่ นายห้องตรงข้าม !
“อ้าว เธอ เจอกันอีกแล้วนะ บังเอิญจัง ^^”
“ฉันไม่เห็นอยากเจอนายเลย ! ว่าแต่ รับจ๊อบใกล้นะเนี่ย ”
“ก็นะ แล้วหัวเธอเป็นไงมั่ง หายเจ็บรึยัง”
“มันก็ใกล้จะหายแล้วล่ะ ถ้านายไม่มาดีดหน้าฝากฉันซ้ำน่ะนะ !!”
“ฮ่าๆ ก็หน้าเธอมันฮาจริงๆนี่นา ยังไงก็…ทานให้อร่อยนะครับ คุณลูกค้า ^_________^” ตาบ้านั่นยิ้มกว้างแล้วเดินจากไป ถึงไม่อยากจะยอมรับเท่าไหร่ก็เถอะ แต่รอยยิ้มนั่นดูดีเป็นบ้าเลย … เฮ้อ อย่าเพ้อน่า ลาซานญ่าน้อยๆของฉัน
หลังจากจัดการกับมื้อเย็นน้อยๆเรียบร้อยแล้ว ฉันกะว่าจะไปเดินเล่นซะหน่อย แถวๆนี่เป็นคอนโดใจกลางเมือง ตอนเย็นๆก็มักจะมีร้านรวงเล็กๆเปิดอยู่ให้เดินเที่ยว บางวันก็จะเป็นถนนคนเดิน จะว่าไปแล้ว ที่นี่ทำเลดีจริงๆน้า
“แต๊นน” อยู่ๆก็มีจานสีส้มสด มีเค้กที่ถูกตกแต่งอย่างสวยงามวางอยู่ โผล่เข้ามาในวงโคจรของฉัน
“นี่อะไร -_-” ฉันหันไปถามใบหน้ายิ้มแย้มที่ยื่นเค้กมาให้
“ชีสเค้กไง >_<”
“รู้แล้ว แต่ว่าฉันไม่ได้สั่งนะ นายเอามาทำไม”
“ให้ เพราะเธอคือผู้โชคดีที่เป็นลูกค้าคนที่ หนึ่งร้อยสามสิบแปดจุดห้าสาม ของร้านนี้”
“หะ ? หนึ่งร้อย…อะไรนะ”
“เออน่า เค้าให้ก็กินๆไปเถอะ !”
“ทำไมถึงมีรางวัลอะไรประหลาดๆแบบนี้ล่ะ นายแน่ใจนะ ”
“แน่นอนสิ เอ้า กินๆ ที่เนี่ย ชีสเค้กอร่อยมากนะ ถึงจะเพิ่งเปิดก็เถอะ” เขาวางจานลงบนโต๊ะพร้อมกับถือวิสาสะนั่งลงตรงข้ามฉัน
“นายจะมานั่งกับฉันทำไม ไม่มีงานมีการทำรึไง ทำไมร้านนี้ปล่อยให้พนักงานอู้งานอย่างนี้ล่ะ”
“ช่วงนี้ฉันพัก ^^ เพราะงั้น ตอนนี้ฉันว่าง กินสิๆ”
“ฉันจะกินไม่ลงก็เพราะนายนี่แหละ” ฉันมองเขาแบบปลงๆก่อนจะค่อยๆตักเค้กเข้าปาก อืมม ชีสสส >____< ชอบจัง อันที่จริงฉันชอบชีสเค้กมากเลย!
“อร่อยล่ะเซ่ แต่ว่า ดูท่าทางเธอไม่ชอบฉันเลย ฉันไปทำอะไรให้เธอจริงจังเล่า ก็แค่ขอยื้มห้องหลบ แล้วก็เปิดประตูชนหัวเธอเอง แต่ก็ขอโทษแล้วนี่ ._.” เขาทำหน้าสำนึกผิดหน่อยๆ ที่ดูยังไงก็เสแสร้งงง
“นายยังดีดหน้าผากฉันก่อนออกไปด้วย นายเห็นมั้ยว่ามันปวมแค่ไหน !” ฉันเปิดผมหน้าม้าให้เขาดู
“ฮ่าๆ เอาเป็นว่าขอโทษด้วยเค้กนี่ละกัน”
“อ้าว นี่ไม่ใช่เค้กสำหรับลูกค้าคนที่ร้อยกว่าอะไรนั่นเหรอ”
“อุ๊ป ก็ใช่นะ” เขาทำหน้าตกใจได้น่าหมั่นไส้จริงๆ - -
“อะไรของนายเนี่ย”
“อันที่จริง เค้กนี่ฉันขโมยมาให้เธอ ><”
“หะ -[] -”
“แต่ไหนๆก็กินไปแล้ว กินให้หมดนะจ๊ะที่รัก”
“ทะ ที่รัก บ้าอะไรของนาย”
“ฮ่าๆ ล้อเล่นน่าเด็กน้อย กินเสร็จเดี๋ยวพี่ชายคนนี้จะพาไปเที่ยวเอง”
“ไปทำงานของนายเถอะ ฉันอยากไปเดินเล่นชิวๆ มีนายไปด้วยก็ปวดหัวกว่าเดิมสิ”
“ดูเธอจะห่วงงานของฉันจังนะ แต่ไม่เป็นไร วันนี้ฉันพาเธอเที่ยวเอง ถือว่าเป็นการต้อนรับเพื่อนบ้านคนใหม่^^”
“ไม่เอานะ !!” เขาเดินไปถอดผ้ากันเปื้อนโดยไม่สนใจเสียงเพรียกร้องในหัวใจของฉันเลย T^T..นายคนนี้เป็นคนยังไงกันแน่นะ !!
“นี่ ร้านนั้นน่ะ มีไอศกรีมประหลาดๆเยอะเลย อร่อยด้วย เธอสนใจมั้ย ><”
นายงี่เง่าคนนั้นชี้นิ้วไปที่ร้านเล็กๆที่ฉาบสีชมพูไปทั้งร้าน แหยะ เลี่ยนชะมัด !! สองชั่วโมงที่ผ่านมาเขาเอาแต่จูงมือฉันเดินไปโน่นไปนี่ โดยที่ฉันไม่สมัครใจเลยซักนิด ทำเหมือนฉันเป็นเด็กหลงไปได้ ให้ตายเถอะ
“ไม่ !! ฉันอยากกลับแล้ว”
“น่าๆๆ พี่ชายคนนี้เลี้ยงเอง เพราะงั้น กิน !”
“ไม่เอา T__________T”
แล้วฉันก็ถูกเขาลากเข้าไปในร้านไอติมประหลาดๆนั่นอีกจนได้ ไอ้หมอนี่…เขาไม่เคยสนใจเลยว่าฉันจะต้องการมั้ย เอาแต่ใจ !! จะว่าไป ฉันยังไม่รู้จักชื่อเขาเลยนี่ นี่ฉันไปไหนมาไหนกับคนที่ไม่รู้จักได้ไงตั้งนานเนี่ย
“เฮ้! นายชื่ออะไร ฉันเพิ่งนึกได้ว่าเรายังไม่ได้ทำความรู้จักกันอย่างเป็นทางการเลย”
เขาชะงักขณะตักไอติมเข้าปาก ฉันยังเห็นคราบไอติมรสชีสบูด(ชื่อไม่น่ากินเล้ย T_T)ที่เขาสั่ง เลอะอยู่ที่มุมปากอยู่เลย แหยะ คนอะไร กินสกปรกชะมัด นี่เขาเป็น “ชายหนุ่ม” หรือว่า “เด็กผู้ชาย” กันแน่นะ ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ
“เธออยากรู้จักฉันแล้วล่ะสิ สาวน้อย >___________<”
เขายื่นหน้าที่ระบายไปด้วยรอยยิ้มสุดจิตสุดใจและมุมปากที่เปื้อนไอศกรีมหน่อยๆเข้ามาใกล้หน้าฉันอย่างรวดเร็ว เฮือก! ตกใจนะ!! ฉันจะไม่ตกหลุมพรางรอยยิ้มสุดจิตสุดใจของนายเด็ดขาด
“อืมม ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมผู้หญิงชอบทำอย่างนี้” อยู่ๆเขาก็ทำหน้าสงสัย และขมวดคิ้วหน่อยๆ
“อะ อะไรของนายอีก”
“พวกเธอชอบแกล้งทำเป็นไม่รู้เวลาที่มีฟองครีมติดอยู่ที่ปาก”
“-[]-” อย่ามาพูดเหมือนฮยอนบินนะ!! นี่หมอนี่ดู Secret Garden ด้วยเราะ หวังว่านายคงไม่จูบฉันหลังจากที่ฉันเอื้อมมือไปหยิบทิชชู่มาเช็ดปากหรอกนะ !!
“อย่ามายุ่งน่า!! นายยังไม่ได้ตอบฉันเลยว่าชื่ออะไร”
ฉันปัดหน้าเขาออกไปจากวงโคจรก่อนจะดึงทิชชู่มาเช็ดปาก เขาทำหน้าขัดใจนิดหน่อยก่อนจะขยับไปนั่งองศาเดิมแล้วกอดอกขมวดคิ้ว
“เธอไม่อยากให้ฉันจูบเธอเหรอ!! ทำไมอ่ะ”
“นายนี่ท่าจะบ้า ไม่ใช่ซีรีย์ นี่ไม่ใช่เกาหลีนะ!”
“งั้นถ้าไปที่โน่นฉันก็จูบเธอได้งั้นสิ >.,<”
“เลิกเพ้อเจ้อแล้วบอกชื่อนายมาซักทีเถอะ ถามตั้งนานจนจะไม่อยากรู้อยู่แล้วเนี่ย”
“ใจร้อนไปได้ …”
เขาขัยบตัวมาใกล้โต๊ะแล้วหยิบช้อนไอติมในถ้วยที่กินหมดแล้วขึ้นมา นายจะทำอะไรกับช้อนเปื้อนๆนั่นเนี่ย ขณะที่ฉันมองเขาอย่างสงสัย เขาก็ลากช้อนที่เปื้อนไปด้วยเศษไอติมลงบนโต๊ะ บนโต๊ะสะอาดๆเนี่ยนะ !!
“เฮ้ย นายทำบ้าอะไรอีกเนี่ย”
“ดูสิ นี่แหละ ชื่อฉัน ^________^”
เขายิ้มสุดจิตสุดใจมาให้ฉันอีกที ฮ้า อย่ามาทำแบบนี้นะ! ฉันหลบตาเขาแล้วก้มลงมองบนโต๊ะ มีตัวหนังสือเลอะๆน่าเกลียดๆเขียนอยู่ -_-
‘I’m Hemel ❤’
เฮเมล? คนบ้าอะไร นอกจากนิสัยจะประหลาดแล้ว ชื่อยังประหลาดอีก นี่มันภาษาอะไรเนี่ยยย เฮเมล เฮเมล มันแปลว่าอะไรกันนะ เหมือนฉันจะเคยได้ยินมาก่อน…นึกไม่ออกแฮะ แล้วไอ้หัวใจเบี้ยวๆนี่มันอะไรกัน -_-
“ภาษาดัชต์น่ะ” อยู่ๆเขาก็พูดขึ้นมา
“หะ”
“แค่…บางทีเธออาจจะกำลังสงสัยว่าชื่อฉันมันคืออะไรน่ะ”
“แค่คิดว่าเคยเห็นคำนี้ที่ไหนมาก่อนน่ะ แล้วมันแปลว่าอะไรล่ะ”
“ฮี่ๆ แปลว่า ท้องฟ้า”
“ท้องฟ้า? ชื่อนายประหลาดจังนะ”
“ถือว่าเป็นคำชมนะ >_____<” เขายิ้มสดใสแล้วคว้าดอกเดซี่ในแจกันบนโต๊ะมายื่นให้ฉัน รอยยิ้มสดใสนั่น ดอกไม้สีสวย แสงไฟสีส้ม เสียงกระดิ่งลม อา ฉันจะจำไว้ว่านายชื่อ เฮเมล บางที เขาอาจจะเป็นเพื่อนที่ดีก็ได้ ถึงเขาจะเล่นหรือทำอะไรประหลาดๆ แต่ทำไมกันนะ เขาถึงทำให้มุมปากของฉันมีรอยยิ้มเล็กๆได้
จะว่าไป งานอดิเรกของฉันก็คือการสะสมโปสการ์ดลายท้องฟ้า ฉันน่ะชอบ “ท้องฟ้า” ตั้งแต่เด็กชายคนนั้นหายไป…
ความคิดเห็น