ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Reid 3: Perfect End
Reid 3: Perfect End
ุบ... ทุสิ่มีารเิและารับสู มนุษย์็เ่นัน เิในวันหนึ่และับสูในอีวันหนึ่ถึระนั้นมนุษย์ยัเฝ้าหวัถึุบแสนสมบูร์ นั่นือารายโยสบ
ผม็เฝ้าหวัเ่นนั้นเหมือนับทุๆน
หลัาวันที่ีเร็ ถูพิพาษาว่าไม่ผิ ผมลาออารมเพราะไม่มีสาเหุที่ะิามเาอีแล้ว เาที่พราทุสิ่ทุอย่าไปาผม ภรรยาผู้ไม่เยมีใให้ ลูสาวที่ผมไม่ไู้แล วามรัมอไหม้ไป ทุสิ่ทุอย่าที่สำัับผม หลัาที่พิพาาเสร็ ำรวออ่าวับประาน ประานออมาประท้วันมามายและนั่าว็ามิผมึ่เป็นเหยื่ออาารรมับผู้่วยเหลืออาารรม ผมให้สัมภาษ์ไปหลายรั้หลายราว่าีเร็ไม่ผิ เาไม่เย่าน แ่สื่อมวลนนไหนะเื่อผู้ให้วาม่วยเหลืออาารรมันล่ะ มีบาลุ่มประท้วว่าผมว่า ผมเป็นมนุษย์ไม่ิถึเหยื่อบ้าล่ะ ไม่มวามเป็นมนุษย์บ้าละ ทั่ๆที่พวเาไม่้อเออะไรแบบผมแท้ๆ พวเายัมีภรรยา มีลู มีรอบรัว มีารมอบวามรั ไ้รับวามรั ผมไม่มีวามสุแบบนั่นอีแล้ว พวเา้อารอะไราผมอี ผมอยาะถามพวเาเหลือเิน
ในอนนี้ีวิประำวันอผมือารปล่อยให้เวลาผ่านไปเยๆ เมื่อ่อนผมไม่อาสบแบบนี้ไ้ ผมรุ้ว่าผม้อ้าว่อไป เพียอนนี้เท่านั้น ออยู่อย่านี้สัพัอนเ้าื่นมาอ่านหนัสือ รน้ำ้นไม้ อนลาวันไปปลา อนเย็นลับมาทำอาหาร บาวันีเี้ยนับฮอ์มาเยี่ยมบ้า พวเา็แปลใที่ผมเปลี่ยนไปไ้นานี้ ผมที่เยใร้อน ริั ลับเป็นนใเย็น ใ้ีวิไปวันๆบารั้พวเา็อให้ผมูานบาี ส่วนมามัเป็นีที่ทำให้ผมิถึีเร็ับโนวิ ไม่รู้ว่าพวเาะอยู่ที่ไหนบนโลนี้ พวเาเป็นอย่าไรันบ้า
“ุ หมายรับ” บุรุษไปรษีย์เรียผมออไปรับโปสาร์ใบหนึ่ ผมพลิูแล้วเินเ้าบ้าน หน้าโปสาร์เป็นรูปเมือฟลอเรน์ อิาลี ้านหลัมีเนื้อวามสั้นๆว่า
“พวเรามีวามสุี่ะ ะส่มาอีสออาทิย์หน้า่ะ ุรี้ าฟลอเรน์และอ”
ผมใ้เวลาอีสอสามสัปาห์่อมา้วยวามใเย็นผมยัรน้ำ้นไม้ อ่านหนัสือ ปลาและทำอาหารเหมือนเิมแ่โปสาร์ที่ผมรออย็ไม่มาสัที สอวันสามวันผ่านไปมัน็ไม่มาถึ ผมเริ่มัวลใ
“ริ๊” ประูบ้านผมถูเปิ ฮอ์ับีเี้ยนเินเ้ามาในห้อ พวเาทัู้่ยืนรหน้าผมที่นั่บนเ้าอี้อยู่
“มีอะไรหรือเปล่ารับ” ผมถามอย่าหวั่นๆ ลัวว่าพวเาะมี่าวร้ายมาบอ
“ีเร็น่ะ “ีเี้ยนเริ่มพู เอ่ยื่อผู้ที่ผมำลััวลอยู่
“เา ...ถูารรมไปแล้ว” ฮอ์บอ่าวร้ายที่สุที่ผมไม่เยิมา่อน ร่าายและิใอผมไม่ยับเยื้อนทุอย่าหยุนิ่
“แ่” ีเี้ยนแย้ำหนึ่ เหมือนับว่าผมยัมีวามหวั
“เราไม่พบโนวิ” ฮอ์รายาน น้ำาาวามเศร้าโศปนับวามีใอผมเอ่อล้นออมาาา
“พวเราเสียใับารสุเสียอุ” พวเาพูและเินออาบ้าน
“่า ่า เปาะแปะ” เสียฝนลอผ่าน่อประูเ้ามาเหมือนเ้าใวามเสียใอผม ผมลุออาเ้าอี้เปลี่ยนที่นั่ไปนั่บนอบหน้า่า มอทัศนียภาพที่ว้าไล้านอไม่มีประโยน์ที่ะอยู่ในเมืออีแล้ว แล้วผมะไปอยู่ทีไหนละ ไม่มีที่ใที่เป็นอผม อย่าน้อยที่ที่เหมือนะ้อนรับผมมาที่สุือ ไร่อผมในนบท ผมั้ใะอยู่ที่นั่น ผมะไม่้าว่อไปามที่หวั ผมะรัษาทุสิ่ทุอย่าที่เาทิ้ไว้ให้ แ่ผมะเป็นผม ไม่เป็นเา เพราะไม่เ่นนั้นเา็ไม่อาพบผมไ้อี
.......4 เือน่อมา.......
“รี้ นานบนรถแทรเอร์ะโนเรียผม ผมวามือาารัิ่้นไม้ แล้วหันไปมอเา เาโบมือเรียผม
“ะเสร็แล้วรับ” ผมะโนอบเา เาพยัหน้าและับรถลับไร่ ผมหยิบมีแล้วัิ่่อ เมื่อเสร็ผมเ็บอุปร์ใส่ล่อ ผมถือล่อเินามทาลับบ้าน ผมมอสอ้าทา มีอไม้ ้นไม้ ใบห้า มันเป็นภาพที่สวยามมานผมินและอบมันในระยะสั้นๆ ผมะไม่ยึิับอี ผม้าว่อไปในสิ่ที่ผมไม่เยหวั สายลมที่เย็นสบาย สายน้ำที่ใสสะอา สายหมอที่หนาวเหน็บ สายฝนแสนเย็น่ำ เมลอยเลื่อน ทุสิ่ทุอย่าทำให้ผมรู้วามริ้อหนึ่
“ไม่ว่าอย่าไริใ้สำนึน็ไม่สามารถเปลี่ยนไ้” เปรียบัสายลมที่ยัพัอยู่ลอ สายน้ำที่ยัใสอยู่ลอ สายหมอที่หนาวเหน็บอยู่ลอ เมาที่ยัลอยเลื่อน่อๆไป แล้วิใ้สำนึอผมืออะไรัน?
ผมเินมาถึที่พัที่เรียว่าบ้าน ผมเปิประูพบแม่บ้านที่ผม้าใหู้แลบ้าน เธอบอผมว่า”มีนมารอุอยู่ในบ้าน่ะ” ผมเินเ้าไปในห้อสุภาพสรีผมยาวหันหลัให้ผม เธออาเป็นนที่ผมรู้ั
“เาบอให้เอาเถ้าระูอเามาโปรยบนยอเานี้่ะ” เธอพูเสียเธอนุ่มนวลสุภาพ แ่เปี่ยมไป้วยวามสับสนว้าวุ่น
“ใรหรือรับ” ผมถามเธอ ผมยืนอยู่รประู ไม่ไ้เ้าไปนั่เป็นารให้เียริเธอ
“เาไม่อบใ้ื่อริ่ะ” เาพบุรั้แรอนที่เาพาุอันมารัษาัวบนเา...เาและุอันอบที่นี่มา แุ่อันเสียวีวิไป้วยโรมะเร็่ะ” เธออธิบาย น้ำเสียเธอไร้อารม์ ทำให้ผมสนใเรื่อที่เธอเล่ามาึ้น ผมิใเรื่อที่เธอพูแบบใล้ิับเา แ่ลับใ้ำนำหน้าว่าุับผู้หิอีน
“แล้ว่อนาไป เาบอให้โปรยเถ้าบนเาหรือหน้าบ้านุ” เธอเล่า เ่นไรผม็มีำถามเพราะไม่มีใริเอาัวเอมาทิ้บนยอเาหรือหน้าบ้านอนอื่น
“ุื่ออะไรรับ” ผมถามเธอ เธอพยัหน้า ลุึ้นและหันหน้ามาหาผม เมื่อมอเธอัๆ เธอเป็นหิสาวผมยาว ร่าสูเพรียว มีวามสุภาพเรียบร้อยอย่าเห็นไ้ั
“ันื่อสเปน์ แล้วุล่ะ” เธอถามผม สเปน์เป็นื่อที่ไพเราะที่ผมอบมา ผมเยั้ื่อนี้ให้โนวิ แ่มันไม่สำั เธอใ้ีวิอเธอโยไม่ยึิับผมหรือนที่ายไป ผม่าาเมื่อ่อนมา ถ้าเป็นเมื่อ่อนมี่าวเี่ยวับสเปน์ ผมะสนใที่ะว้าัวเธอลับมา แ่อนนี้ผม็สนในะเพียน้อยว่าเมื่อ่อนเพราะ เธอมีวามสุ ีวิที่ี รอบรัวที่อบอุ่น ทุสิ่ที่เธอ้อาร ผมลับมาสนใสุภาพสรีรหน้า อบำถามเธอ
“ผมื่อรี้ รี้ สเปนเอร์” เธอยิ้มอย่าพอใแล้วหยิบหมว้าๆใส่ศีรษะ ผมับเธอ ผู้หิที่เ้ามาอย่าน่าสสัยและลับไปอย่าน่าสสัย ผมัสินใเินไปส่เธอหน้าบ้าน เธอโ้ัวามมารยาท สรีผู้นี้มาาระูลให่แน่ๆ
“ันะึ้นไปบนยอเา ะไป้วยไหมะ” เธอวนผม ผมอบล ให้ผู้หิเินไปบนยอเา ถ้าไม่ลมา็อาไม่ถึยอเา ผมพาเธอเินามทาห้าสีเียวี ึ้นไปเรื่อยๆนถึยอ เธอโปรยเถ้าระูอเาในำมือ เธอยิ้มเศร้าๆ “ลา่อน่ะ” เธอพูเบาๆ่อนปล่อยัวลนอนบนผืนห้า ผมนั่ลามเธอ ผมมอเธอที่ำลัูเมบนท้อฟ้า
“ีันะ” ผมบอับเธอ เธอไ้ทำทุอย่าให้สำเร็ามใหวั เธอไม่พูอะไร แ่เอียอหันหน้ามอหน้าผม ยิ้มแล้ว็หันลับไป
“ันับเามีวามลับหลายๆเรื่อที่ไม่สามารถบอใรไ้” เธอล่าว เานนั้นสำํับเธอมา อาเป็นนรั รอบรัวหรือเพื่อน ผมิในใ หย่อนัวนอนามเธอ แสแยามบ่ายแยานผม้อหลับาล สายลมเย็นๆ และลิ่นห้าอ่อนๆ โยระทบหน้า ไม่นานผม็ไ้ยินเสียรถับเ้ามาเรี่อยๆ ผมับเธอลุึ้นยืน รถันนั้นอหน้าพวเรา มีายนหนึ่สวมหมวลา เาถอหมวออและล่าวทัทายว่า
“ว่าผมะหาุพบเสียเวลาไปนานเลยนะรับ” “ีเร็ มอร์แน” ผมอุทาน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น