คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [SF]...LOVE...
ผมเคยถามตัวเองว่า
บนโลกนี้จะมีความรักอยู่จริงหรอ ?
แล้วมันหน้าตาเป็นยังไงกัน ?
ทำไมคนเราถึงมีความสุขกับความรักและเจ็บไปพร้อมๆกัน ?
แล้วการที่แอบรักละมันเป็นยังไง ?
ผมต้องทำยังไงถึงรู้จักคำว่า “ความรัก”
.
.
.
วันหยุดที่ดูจะเหมือนเป็นวันธรรมดาของพวกเรา SHINee
“มินโฮ~~~~ ตื่นนะ นายจะมาหลับตรงนี้ไม่ได้ ตื่นๆๆๆ”ผมค่อยๆลืมตาขึ้นเพราะเสียงของใครบางคนที่ดังขึ้นมา ทำไมผมถึงรู้สึกว่าเปลือกตามันหนักขนาดนี้นะ แต่ผมจำเป็นที่จะต้องลืมตาขึ้นเพราะคนที่กำลังเรียกผม
“พี่...คีย์”เปลือกตาของผมค่อยๆเปิดขึ้นทีละนิดเมื่อเห็นว่าเป็นใคร
“ตื่นสักทีนะ...พี่ปลุกนายตั้งนานแล้ว บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามานอนตรงนี้ เดียวก็เป็นหวัดหรอก ถ้าจะนอนก็ไปนอนในห้องนอนสิ”ผมเพียงแต่พยักหน้ารับเบาๆตามที่พี่คีย์บอก ผมกำลังจะลุกขึ้นเพื่อออกไปจากโซฟาแต่ก็ฉุกคิดขึ้นมาได้
“พี่คีย์ฮะ....ความรักคืออะไร”ผมหันมามองหน้าพี่ชายร่วมวงที่กำลังตาโตกับคำพูดที่ผมถาม คีย์กวักมือเรียกผมกลับมานั่งที่เดิม
“จู๊ๆ...ทำไมนายถึงถามแบบนี้ละ”พี่คีย์มองผมด้วยท่าทางที่ตื่นเต้น เหมือนกับเจอเรื่องสนุกๆ
“ผมแค่สงสัยนะฮะ....แล้วความรักมันเป็นยังไง มันรู้สึกยังไงหรอฮะที่ได้รักใครสักคน”ผมเอ่ยเพียงเบาๆแล้วมองหน้าที่ชายที่กำลังครุ่นคิดอยู่
“อื้ม....พี่บอกไม่ถูกแฮะ”พี่คีย์ยิ้มให้ผม ผมเพียงแต่พยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้น แต่พี่คีย์ดึงมือผมเอาไว้
“พี่บอกได้แต่ว่า....มันรู้สึกดี”พี่คีย์ยิ้มบางๆแล้วเดินออกไปจากห้อง
‘ความรักมันรู้สึกดีขนาดนั้นเลยหรอ......ผมอยากเจอกับมันจัง’
.
.
.
เสียงยามเช้าในห้องนอนเล่นดังขึ้นมากกว่าเดิมเมื่อ คนอื่นๆเริ่มตื่น
ผมกำลังคิดถึงเรื่องที่คิดมานาน ในเมื่อผมไม่รู้ก็คงต้องถามคนอื่นๆ
ผมเดินเข้าไปที่ห้องครัวซึ่งหน้าจะเป็นศูนย์รวมยามเช้าที่ดี แต่ก็ไม่เห็นใครนอกจากออมม่าของวงพี่คีย์ที่กำลัง ยุ่งอยู่กับการทำอะไรกินสักอย่าง ผมจึงเดินไปเปิดตู้เย็นแล้วหยิบนมขึ้นมารินใส่แล้ว
เสียงฝีเท้าค่อยๆเงยหน้ามองผู้มาใหม่ พี่อนยูนั้นเอง.....
ซึ่งกำลังหัวยุ่งมาแต่ไกล สงสัยจะเพิ่งตื่น พี่อนยูมองมาทางแก้วนมที่ผมถืออยู่ก่อนจะฉกแก้วนมไปดื่ม
ผมก็ฉุกคิดเรื่องที่จะถามผู้รู้คนต่อไปเลยตัดสินใจถามพี่อนยูอีกคน
“พี่อนยู ความรักสำหรับพี่คืออะไรหรอครับ”
“พรวด!!!!!!!!!!! แฮะๆๆ”ผมถามพี่อนยูที่กำลังจะกินนมแต่พี่อนยูก็ต้องสำลักน้ำนมแทน ผมถามผิดคำถามงั้นหรอ?
“แฮกๆ....เกือบตายเลย วันนี้นายมาแปลกนะมินโฮ.....ทำไมถึง”พี่เขามองผมด้วยสีหน้าแปลกๆ งั้นผมคงถามผิดคนสินะ?
“ผมก็แค่อยากรู้...”
“.....-*- ให้ตายสิ แล้วพี่จะตอบหน้ายังไงดีละ อื้ม....ความรักของพี่หรอ....คงเหมือนเทมิน -/////-”พี่อนยูตอบเองเขินเอง มีงี้ด้วย? แล้วผมก็มองหาเทมิน ความรักของพี่อนคือ เทมินงั้นหรอ? สายตาผมจึงไปสะดุดกับก้อนกลมๆที่นอนอยู่โซฟานั่งเล่น
“เทมิน......นายคือความรักของพี่อนงั้นหรอ”เทมิน ลุกขึ้นนั่งและใบหน้าแดงกล่ำเมื่อผมถาม เหมือนเขาจะทำอะไรไม่ถูก?
“เอ่อ......มัน..มะ....ไม่....ชะ...ใช่..นะ -///////-“ผมมองเทมินแล้วยิ้มบางๆ ความรักมันคงรู้สึกดีสินะ จากนั้นเทมินก็
รีบเดินออกไปจากตรงนั้น มเพียงยิ้มบางๆให้กับสมาชิกของวง ก่อนจะมาคิดอีกครั้ง
‘จริงสิ....เหลืออยู่คนหนึ่งนิน่าที่ผมยังไม่ได้ถาม’
.
.
.
ผมคิดว่าพี่เขายังคงอยู่ในห้องนอนแน่ เพราะเมื่อกี้ก็ยังไม่เห็น ผมจึงตัดสินใจเปิดประตูห้องนอนไป
“พี่จงฮยอน ผมมีเรื่อ....ง..”ผมปิดประตูลงเบาๆแล้วเดินมานั่งข้างๆเตียงช้าๆ พี่จงฮยอนกำลังหลับอยู่.....แย่จังเลยงั้นเดียวค่อยถามอีกทีก็ได้ ผมกำลังจะลุกออกไปแต่ก็รู้สึกถึงว่ามีมืออุ่นๆที่จับมือของผมเบาๆ ผมจึงหันไปมองที่เตียงอีกครั้ง
“รักนะ....อื้ม”เสียงเบาๆออกมาจากปากเรียวของพี่จงฮยอนที่กำลังหลับอยู่ ‘รัก’ งั้นหรอ......
“....ฉัน...ระ...รัก...น..”มือเรียวของพี่จงฮยอนกดมือของผมแรงขึ้นเรื่อยๆ ริมฝีปากแดงยังคงเอ่ยออกมาเรื่อยๆทั้งที่กำลังหลับทำไมผมถึงรู้สึกอะไรแปลกๆนะ ผมกำลังไม่สบายรึเปล่า.....ทำไมผมถึงรู้สึกทรมาน แต่ก็รู้สึกอุ่น ผมกำลังไม่สบายแน่ๆ ผมจึงค่อยๆจับมือของพี่จงฮยอนออกจากมือของผม แล้วจึงรีบออกจากห้องไป ผมคงต้องหายากินแล้วละ ผมคงไม่สบายแน่ๆ เมื่อคิดได้ดังนั้น ผมจึงจะไปหายาที่ห้องนั่งเล่น
“อ้าว....มินโฮนายเป็นอะไรนะ หน้าแดงใหญ่เลยไม่สบายรึเปล่า”พี่อนยูทักผมเป็นคนแรก หน้าแดงหรอ? งั้นผมคงไม่สบายจริงๆนะสิ
“ผมคงไม่สบาย....ผมรู้สึกแปลกๆ...”ผมนั่งลงที่โซฟาก่อนจะจับเนื้อตัวว่าร้อนรึเปล่า
“อาการนายเป็นยังไงล่ะ”พี่อนถือกระปุกยาใบใหญ่ๆมาตั้งหน้านายของผม
“ผมรู้สึกว่า....หัวใจมันทรมาน รู้สึกแปลกๆ หน้าก็ร้อนมากๆ รู้สึกว่าอุ่นที่หัวใจ ผมคงไม่เป็นโรคหัวใจใช่ไหม”พี่อนมองหน้าผมสักพักแล้วถอนหายใจก่อนจะถือกระปุกยาใบใหญ่ๆไปเก็บ
“พี่ว่าอาการแบบนี้ไม่ต้องกินยาหรอกมั้ง...นายนะเป็นแน่ ‘โรคหัวใจ’ นะ”พี่คีย์เดินถือผลไม้ออกมาจากในครัวนั่งลงข้ามๆผม ยิ้มแบบแปลกๆให้ผม
“ผมจะตายไหม...”ผมรู้สึกไม่ดีเลยที่รู้ว่าตัวเองเป็นโรคหัวใจ ในใจของผมคิดทบทวนต่างๆนาๆ ผมยังไม่รู้จักความรักเลยนะ แถมผมยังแค่ อายุ 16 ปีเอง ทำไมถึงต้องเป็นโรคหัวใจด้วย
“หึหึ....ไม่ตายหรอก ‘โรคหัวใจ’ รักษาหายนะ เพียงแต่.....นายต้องรักษาด้วยพลังแห่งรัก”พี่คีย์ยิ้มแสยะให้ผมแล้วยกผลไม้ไปพี่อนยูกับเทมิน ผมได้แต่นึกกับตัวเองอีกแล้ว พลังรัก? คืออะไรอีกละ?
“ปึง!!!”เสียงปิดประตูดังลั่นทำให้ผมกับพี่ๆรวมทั้งเทมินหันไปมอง
“อ๋า~~~ขอโทษที อ่า....ง่วงจังเลย Y Y”ร่างโปร่งของพี่จงฮยอนเดินออกมาในสภาพที่.......
“เฮ่~~....มั่วแต่นอนทั่งวันนะ เมื่อคืนไม่ได้นอนหรือไง”ออมม่าของวงโว้ยใส่พี่จงฮยอน ที่กำลังงัวเงียใกล้จะหลับอีกรอบ
“ก็เมื่อคืนนอนดึกนี้น๊า....วันหยุดก็ต้องนอน จริงไหมมินโฮ ขอหนุนหน่อยนะ”พูดจบพี่จงฮยอนก็มานั่งข้ามผมแล้วเอียงหัวมาหนุนไหลของผมดวงตาของพี่จงฮยอนค่อยๆปิดลงช้าๆ
“.....”ผมกำลังสู้สึกว่าตัวเองกำลังแข็ง.....อาการแปลกๆมันเริ่มขึ้นมาอีกแล้วสิ....ผมจะทำไงดี !!!!
“จริงๆเลยน๊า....หลับซะแล้ว เชอะ นอนก็นอนไปสิ”เหมือนพี่คีย์จะไม่รู้เลยว่าผมต้องการตัวช่วยเหลือด่วน....
ทำไงดีผมรู้สึกว่าหัวใจกำลังเต้นแรง เหมือนกำลังจะวาย ผมควรทำไงดี ผมเป็นอะไรไป รึผมควรจะปลุกพี่จงฮยอน?
“พะ...พี่...............”ผมเอนใบหน้ากำลังจะปลุกพี่จงฮยอนแต่ก็ต้องยิ่งรู้สึกแปลกๆใหญ่ ใบหน้าของเราอยู่ใกล้กันนิดเดียวเอง ทำไมผมถึงเพิ่งเคยมองหน้าเขาใกล้ๆแบบนี้นะ ขนตายาวจังเลย จมูกได้รูปเชียว ริมฝีปากแดง....สวยจนน่า..........เห้ย!!! ไม่ใช่สิผมต้องปลุกพี่เขา ผมคิดอะไรของผมเนี่ยะ
“……..”แต่มาคิดดูอีกที.....ผมยังไม่อยากปลุกพี่เขาเลยแฮะ ดูเหมือนกำลังหลับสบาย....ผมยิ้มให้ตัวเองเบาๆเหมือนอาการที่เป็นเมื่อครู่มันจะผ่อนคลายลงทีละนิด ทำไมถึงไม่รู้สึกแปลกๆอีกแล้วนะ ทำไมถึงมีความรู้สึกดีๆขึ้นมาทั้งที่เมื่อกี้เหมือนจะหัวใจวายแท้ๆ
‘ทำไมกันนะ เหมือนตอนนี้ผมจะยิ้มอย่างมีความสุขโดยไม่รู้ตัว’
.
.
.
“ฉันว่าไม่ใช่หรอกหรอก......”ลีดเดอร์ของวงเอ่ย เปิดวงบทสนทนาอย่างลับๆ (ลับจริงดิ ขอฟังด้วย *-*:คนแต่ง)
“แต่ฉันว่าต้องใช่แน่ๆ...รึจะเถียง ก็อาการมันฟ้องขนาดนั้นไง ไม่เชื่อก็ลองดูเองดิ”ออมม่าของวงโต้กลับทันทีอย่างไม่ยอมแพ้ (หมั่นใจขนาดนั้นเลยหรอคีย์:คนแต่ง) (แน่นอน!!!:คีย์)
“แต่ฉันว่าไม่!!! ไม่มีทาง”ลีดเดอร์ยังคงเถียงต่อไปเรื่อยๆ จนเพลอขึ้นเสียงใส่
“นายจะดื้อถึงไหน....พนันกันเลยไหมว่าต้องใช่”คีย์ขึ้นเสียงใส่บ้าง ทั้งสองยังคงทะเลาะ จนใครที่ฟังด้วยทนไม่ไหว
“.....พวกพี่พอสักทีเถอะฮะ จะใช่รึไม่ใช่จะเถียงกันทำไม ผมไม่เข้าใจเลยถ้ามันจะเกิดอะไรขึ้นแต่ไปมันก็จะเกิดเองแหละ”น้องเล็กของวงเบื่อที่จะฟังพี่สองคนทะเลาะกันเลยเดินออกมาจากวงสนทนานั้น ดวงตากลมโตหันไปหาอีกคู่ที่หลับกันอย่างน่ารัก
“อะไรกันพี่มินโฮ ก็หลับไปอีกคนงั้นหรอ....”ร่างเล็กถอนหายใจเบาๆสายตายังคงจับจ้องพี่ๆทั้งสองอยากสนใจ
“เทมินพี่ขอโทษ!!!! เมื่อกี้พี่ผิดไปแล้ว Y Y~~~ อย่าโกรธพี่นะคนดี~~~”ลีดเดอร์ของวงรีบวิ่งมาจากที่ๆสนทนากันเมื่อกี้แล้วกอดเทมินเข้าเต็มๆ
“-//////- ปล่อยผมนะ....พูดซะเสียงดังเชียวเดียวพี่ๆเขาก็ตื่นหรอกฮะ”ร่างเล็กหันไปมองพี่ๆทั้งสองคนอีกครั้ง แต่ก็ต้องเขินเมื่อ มินโฮจ้อง ตัวเองกับอนยูอยู่
“ไม่เอาแล้ว ผมไปแล้ว -/////- พี่มินโฮมองอยู่นะพี่ปล่อยผมได้แล้ว”เทมินปัดมืออนยูออกก่อนเดินเข้าห้องนอนไป
“ตื่นแล้วหรอ....โชคดีนะขอให้เจอความรักเร็วๆพี่ต้องไปทำงานแล้วล่ะมีงานเข้า ^^”ร่างโปร่งบอกมินโฮเบาๆก่อนจะตามเทมินเข้าไปที่ห้องนอน
.
.
.
กลับมาที่ด้านผม(มินโฮ)กันดีกว่า
ผมตื่นขั้นมากับเสียงโวยวายที่ดูเหมือนจะเป็นเสียงของเทมิน ดวงตาของผมเปิดขึ้นอีกครั้ง ผมไม่รู้ตัวเองเลยว่าหลับตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ผมจำได้ว่า พี่จงฮยอนกำลังผิงตัวของผมอยู่....แล้วผมก็รู้สึกแปลกๆตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว
ผมไม่ได้ตั้งใจจะมองพี่อนยูกันเทมินที่กำลังกอดกันอยู่หรอก.....แต่ผมแค่รู้สึกตัวแข็งอีกครั้งเท่านั้นเอง ทำไมกันนะ...วันนี้ผมถึงได้แปลกไปทั้งวัน เพราะอะไรกัน ผมมองคนทั้งสองสักครู่ พี่อนยูก็หันมาพูดกับผม
“ตื่นแล้วหรอ....โชคดีนะขอให้เจอความรักเร็วๆพี่ต้องไปทำงานแล้วล่ะมีงานเข้า ^^”พี่อนยูบอกผมแค่นั้นแล้วเดินเข้าห้องนอนไป ผมยังคงนั่งแข็งไม่ขยับไปไหนกลัวว่าถ้าขยับพี่จงฮยอนจะตื่น กลัวว่าพี่จงฮยอนจะนอนไม่พอ
ทำไมผมถึงคิดอะไรมากมายด้วยนะ? ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยคิดอะไรมากมายขนาดนี้ ไหล่ของผมชาไปหมดเพราะรับน้ำหนักของพี่จงฮยอนนานไปหน่อย อ่า.....ถึงขีดจำกัดแล้วสิ ผมขยับตัวเล็กน้อย เป็นอย่างที่คิดพี่จงฮยอนค่อยๆลืมตาขึ้น
“อื้ม~~ฮ้าวววววว”
“อ๋า.....ขอโทษนะมินโฮ คงช้าไปหมดละสิ”พี่จงฮยอนยิ้มบางๆให้ผมแล้วทำท่าเหมือนจะนวดไหลของผม
‘พี่ยิ้มน่ารักจัง....’ ผมกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ยะ~~~
“.....”มืออุ่นๆค่อยๆบีบนวดให้ผมสองสามครั้งแล้วเอามืออก อ๋า.....ไม่อยากให้เอาออกเลยนะ เห้อ~~ผมเป็นอะไรอีกละทีนี้
“งั้นเดียวพี่ไปล้างหน้าก่อนนะ ^^”พี่จงฮยอน กำลังจะลุกออกไป จริงสิ ผมมีคำถามจะถามพี่เขานี้น่า....
“พี่จงฮยอนฮะ.....ความรักคืออะไร”ผมจ้องไปที่ดวงตาดวงนั้นอย่างจริงจังผมรู้สึกว่าถ้าหากถามพี่จงฮยอนละก็ผมอาจจะได้รู้อะไรดีๆเพิ่มขึ้นก็ได้
แต่สิ่งที่ผมได้กลับคือมา คือรอยยิ้มอันสดใสที่ทำให้หัวใจของผมหวั่นไหวกับคำพูดที่เริ่มทำให้ผมรู้สึกตัว
“พี่บอกได้แต่ว่า....ความรักนะเป็นสิ่งที่ทำให้ใจเรามีความสุข อยากจะยิ้มด้วยกับใครสักคน อยากจะอยู่ใกล้ๆอยากจะมองเขา อยากที่จะทำอะไรหลายๆอย่างร่วมกับเขา และอยากที่จะเคียงข้างเขาตลอดไปไม่ว่าจะสุขจะทุกข์ สักวันพี่ว่านายจะได้เข้าใจด้วยตนเอง”รอยยิ้มในวันหยุดนั้นผมไม่มีวันลืมมันเด็ดขาด
เพราะนั้นคือครั้งแรกที่ทำให้ผมรู้สึกว่า ‘ความรักมันเป็นยังไง’
................................................................
จบแหละจ๊า เป็นยังไงเม้นท์บอกด้วยเนอะ
อิอิ
ขอบคุณอีกครั้ง นะค่ะคนอ่านที่รัก
ฝากตัวด้วยนะค่ะ เพิ่งแต่งฟิคไม่นานมานี้เอง ^^
ความคิดเห็น