คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 5 ดวงซวย T[]T
ดวงซวย T[]T
ฉันเดินเลี่ยงนายธันเดอร์มาที่มุมๆ หนึ่งของคฤหาสน์หลังนี้ ดูคล้ายๆ สวนหย่อมขนาดเล็กที่อยู่ในร่ม รอบๆ ถูกประดับด้วยต้นไม้สีเขียว และดอกไม้สีสันต่างๆ นานา ตรงกลางของสวนหย่อมมีโต๊ะนั่งเล่นสไตล์โมเดิร์น ถัดไปอีกก็เป็นชิงช้าที่น่ารักที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมาก่อน เพราะว่าชิงช้าถูกทาด้วยสีที่เหมือนกับแคนดี้ >//< (น่ากินมากกก) มองแล้วทำให้รู้สึกว่ากำลังอยู่ในเทพนิยาย ฉันเดินตรงเข้าไปที่ชิงช้า แต่สายตาของฉันก็ไปสะดุดเข้าให้กับของที่วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะนั่งเล่น
“ว๊าวววว !!! รูปสวยๆ ทั้งนั้นเลย >_<” ฉันหยิบรูปถ่ายสถานที่ต่างๆ ขึ้นมาดูอย่างตื่นเต้น ใครเป็นคนถ่ายกันนะ แต่ละรูปสะท้อนแนวคิดที่ต่างกันมาก และฉันก็รู้สึกเหมือนจะถูกใจภาพที่ผู้ชายคนหนึ่ง (ซึ่งหล่อมาก) กำลังแอบมองหญิงสาวที่กำลังเพลิดเพลินกับการมองท้องทะเลสีฟ้าครามสดใสในตอนที่แสงพระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า ทำให้ได้รูปถ่ายที่โรแมนติกสุดๆ แสดงว่าคนที่จะถ่ายรูปแนวแบบนี้ได้...ก็ต้องเป็นคนที่อ่อนโยน อบอุ่น แล้วก็ชื่นชอบในเรื่องความรักด้วยสินะ ><
“เธอทำอะไรน่ะ!!!!!!” จู่ๆ ก็มีเสียงของผู้ชายดังขึ้น ทำให้ฉันสะดุ้งเฮือกจนไปชนเข้ากับกล้องดิจิตอลที่ตั้งอยู่แถวๆ นั้น และมันก็…
พลั่ก ~ ~ ~
“ละ..เลเวลล์ T[]T” ไม่ทันแล้วววว ฉันทำกล้องดิจิตอลที่ราคาค่อนข้างแพงราคาเฉียดล้านตกลงไปที่พื้น
“เฮ้ย!!! กล้อง >_<”
“ฉะ..ฉันไม่ได้ตั้งใจน้าาาาาา..มันคืออุบัติเหตุ T[]T”
“กล้องของช้านนนนนนนนน - -^ เธออยากขาเดี้ยงรึไงวะ” นายเลเวลล์นั่งลงกับพื้นพร้อมกับสบถออกมาอย่างหัวเสีย ToT ก็ฉันไม่ได้ตั้งใจนี่นา
“ฉันขอโทษ เดี๋ยวฉันจะรับผิดชอบให้ -/\-”
“เธอจะรับผิดชอบยังไง! กล้องตัวนี้มีแค่ตัวเดียวในโลก ราคาก็ไม่ต้องพูดถึง..เป็นล้าน”
“O[]O” เป็นล้าน งั้นหรอ -?- กรี๊ดๆๆทำไมฉันถึงซวยขนาดนี้ แค่เรื่องพี่พายก็มากพอแล้วนะ ฉันล่ะอยากเอาหัวกระแทกกับกล้องดิจิตอลราคาเป็นล้านให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย~ อะไรจะแพงขนาดนี้พ่อคู้ณ !!~
“เงียบทำไมล่ะฮะ!”
“กะ..ก็..ละ..แล้วแต่นายล่ะกัน ว่าจะให้ฉันรับผิดชอบยังงะ..ไง”
“ฮึๆ อันที่จริงฉันรู้อยู่แก่ใจดีว่าเธอคงไม่สามารถชดใช้ค่าเสียหายให้ฉันได้หรอก แต่ตอนนี้ฉันยังคิดไม่ออกว่าจะให้เธอชดใช้ยังไง ไว้เดี๋ยวคิดออกแล้วฉันจะบอกล่ะกัน”
“คำพูดประโยคแรกของนาย นายไม่คิดว่ามันแรงไปหน่อยหรอฮะ!!! ถึงฉันจะมาเป็นพี่เลี้ยงของนาย แล้วถ้าไม่มีฉันพวกนายจะอยู่ยังไง ใครจะเตรียมเสื้อผ้า ทำอาหาร แล้วงานบ้านให้นายยะ แม่บ้านคนอื่นๆ ก็ลาพักร้อนกันหมด นี่ฉันทำงานเกินหน้าที่ด้วยซ้ำ ต้องคิดเงินเพิ่มนะเนี่ย”
“ยัย ‘งก’ :P”
“ชิ >_< ฉันไปล่ะ วันนี้โชคร้ายที่สุดเลย - -^” ฉันก้าวเท้าเพื่อออกจากสถานที่แห่งนี้ แต่รู้สึกเหมือนว่าเท้าของฉันจะไม่รักดี เพราะดันไปเหยียบรูปถ่ายที่ตกบนพื้นสนาม และสาเหตุนี้เองทำให้ฉันเสียสมดุลในการทรงตัว และ!!
“OxO”
ในที่สุดบทนี้ก็เสร็จสักที ไรเตอร์ต้องขอโทษด้วยนะคะที่อัพช้า
พอดีพ็อทเรื่องหายน่ะจ๊ะ บวกกับช่วงนี้เปิดเทอม การบ้านเยอะสุดๆ T[]T
ฝากด้วยนะจร้า >3<
kuma
ความคิดเห็น