คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 6th night
บทที่ 6
สุดท้ายสควอโล่ก็หมดสติไปกลางครัน
หยาดน้ำตาที่เจ้าตัวไม่ยอมปล่อยให้หลั่งออกมาเกาะคลออยู่ที่บริเวณแพขนตางอนยาว
รอยฟันและรอยช้ำจากความรุนแรงแต่งแต้มไปทั่วผิวสีขาวเนียน
แซนซัสไล้มือไปตามผิวเปลือยเปล่านั้นช้าๆ นัยน์ตาสีสดวูบไหว
...เผลอทำลงไปจนได้...
มือแกร่งสางเส้นผมสีเงินที่พันกันยุ่งเหยิงบางเบา
...ความหงุดหงิดที่จางลงทำให้หลายสิ่งค่อยๆชัดเจนเป็นรูปร่างมากขึ้น
เหตุการณ์เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนวนกลับเข้ามาในหัว
...ร่างที่อยู่ในอ้อมกอดเขานี้เอาแต่ขอโทษซ้ำไปซ้ำมา...
...ทั้งๆที่มันไม่ได้ทำอะไรผิด...
...มันยิ่งทำให้เขาไม่สบอารมณ์มากขึ้น เพราะมันเหมือนเป็นการตอกย้ำในความไร้เหตุผลของเขา
ศักดิ์ศรีที่แสนภาคภูมิใจของมัน ถูกเขาฉีกกระชากและเหยียบย่ำจนไม่มีชิ้นดี
หลายครั้งที่ฉลามคลั่งแห่งวาเรียอ้อนวอนเขา แต่เขาก็เพียงเลือกที่จะเย็นชาใส่
แซนซัสใช้หลังมือเกลี่ยไล้นวลแก้มแดงระเรื่อและริมฝีปากบวมช้ำ
...ตัวเขาครอบครองและยัดเยียดรอยประทับให้กับร่างนี้อย่างไม่รู้จักจบสิ้น...
...อยากจะตอกย้ำให้ร่างบอบบางนี้จดจำว่าใครกันที่สามารถครอบครองร่างกายนี้...
...ใครกันที่เป็นเจ้าของแต่เพียงผู้เดียวของมัน...
................................................................................
...เหนื่อยจัง...
เสียงครางอือดังลอดริมฝีปากบาง เปลือกตาบางหนักอึ้งจนลืมไม่ขึ้น
...ปวดไปทั้งตัว...
หลังพยายามอยู่เป็นเวลาหลายนาที สควอโล่ก็ฝืนลืมตาขึ้นได้สำเร็จ ภาพที่เข้าสู่สายตาคือเพดานห้องอันเคยคุ้น
...ห้องนอนของเขา
"อึก" ร่างโปร่งขบฟันแน่นสะกดกั้นความปวดที่แล่นริ้วไปทั่วสรรพางค์กาย แขนเพรียวค้ำยันร่างขึ้นนั่งพิงหัวเตียง
ผ้าห่มเลื่อนไปกองอยู่ที่สะโพก ริ้วรอยต่างๆปรากฏชัดถนัดตาไปทั่วผิวเนื้อ
ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น เขาพยายามจะขยับตัวแต่ทั้งอาการปวดศีรษะและครั่นเนื้อครั่นตัวก็ตรงเข้ารุมเร้าแทบจะในทันที
นัยน์ตาสวยพร่าเลือนไปชั่วขณะให้มือเรียวยกขึ้นกุมขมับ
...ร่างกายหนักอึ้งเหมือนไม่ใช่ของตนเอง...
"ต้องแต่งตัว..." ร่างโปร่งพึมพำฝืนร่างเพื่อจะลุกขึ้นยืน แต่เพียงพลิกตัวร่างทั้งร่างก็หล่นฮวบลงไปที่เตียง
...น่าสมเพชตัวเองชะมัด...
ทั้งภาพทั้งสัมผัสทุกอย่างยังตืดตา...
ตัวเขาต้องมารองรับอารมณ์ใครของผู้ชายด้วยกัน แต่กระนั้นเขาก็ยังมีอารมณ์ร่วมเวลาที่มือหยาบหนานั้นโลมไล้ไปทั่วร่าง...
เกลียดที่ตัวเองน่าสมเพชแบบนี้...
ไม่ว่าจะทำอย่างไรเขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะลุกขึ้นจากที่นอนได้ จึงได้แต่นอนนิ่งๆอยู่ตรงนั้น
...อึดอัดจัง...
...สงสัยจะป่วยซะแล้ว...
ริมฝีปากบางระบายลมหายใจ ศีรษะที่ปวดตุบทำให้เขาไม่อาจคิดอะไรได้
ร่างบางพลิกกายบนเตียงอุ่นนุ่มแล้วขดตัวกลม ผ้าปูที่นอนที่ยับย่นนั้นยังคงเหลือกลิ่นไอของใครบางคนไว้จางๆ
มือเรียวกระชับผ้าห่มผืนหนาขึ้นก่อนจะซุกใบหน้าลงไป ดวงหน้านั้นทอแววเจ็บปวดเมื่อนึกถึงเจ้าของกลิ่นไอที่รายล้อมเขาเอาไว้นี้
...ทั้งๆที่เรื่องกลายเป็นแบบนี้...
แต่ว่าทำไม?...
...ทำไมเขาถึงบังคับตัวเองให้เกลียดนภาผืนนั้นไม่ได้เลย...
................................................................................
พลบค่ำ...
ร่างสูงกลับถึงปราสาทแห่งวาเรีย แต่ทันทีที่เปิดประตูออก เขาก็กลับพบทุกคนยืนอยู่ในห้องโถงด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
...ทุกคนยกเว้นไอ้ฉลามหัวเน่า...
ลุสซูเรียเป็นคนที่หันมาหาเขาเป็นคนแรก "กลับมาแล้วเหรอบอส? จะกินอะไรก่อนรึเปล่า?"
แซนซัสส่ายหน้าก่อนจะถามกลับ "พวกแกมาสุมหัวอะไรกันตรงนี้?"
"ก็สควอโล่น่ะสิบอส..เห็นไม่ยอมลงมากินอะไรซักทีเลยขึ้นไปตามที่ห้อง ไข้ขึ้นหนักมากเลย..." หัวหน้าหน่วยอรุณตอบ
"ให้มันกินยาสิ..."
เบลหันมาบ้าง "ก็เพราะสควอโล่ไม่ยอมกินยานั่นแหละ ไม่ยอมให้หมอเข้าใกล้ด้วยล่ะ ชิชิชิชิ"
"นั่นสิเอาแต่พูดว่า'ไม่เป็นไรๆ'อยู่นั่นแหละ แค่ลุกขึ้นยืนยังทำไม่ได้เลยแท้ๆ"
ร่างสูงขบฟันแน่นอย่างหงุดหงิด ...ไอ้สวะนั่นคิดจะทำอะไรของมัน...
"ตามหมอ...บอกให้ไปหาฉันที่ห้องไอ้ฉลามสวะ"
ภายในเวลาอันรวดเร็วร่างสูงใหญ่ของนภาสีดำและหมอประจำปราสาทก็ไปถึงห้องของฉลามหนุ่ม
ร่างบอบบางอยู่ในชุดนอนที่ดั้นด้นขึ้นมาสวมเองจนสำเร็จ ใบหน้าชุ่มเหงื่อแดงระเรื่อด้วยพิษไข้ นัยน์ตาสีฟ้าพร่าพรายไปด้วยหยาดน้ำ
"บอส!..." คนไม่สบายเรียกอย่างตกใจเมื่อเห็นใบหน้าของผู้ที่ก้าวเข้ามาในห้องน้ำเสียงน่าฟังนั้นแหบพร่าไปหมด ร่างโปร่งพยายามชันกายขึ้นนั่ง
"หุบปากแล้วนอนไปเงียบๆซะ" โเมนน้ำเอกตวัดมองร่างนั้นด้วยหางตา ก่อนหันไปสั่งแพทย์ที่เดินตามเข้ามาเบื้องหลัง
คนเป็นหมอรับคำแล้วเดินเข้าไปหาร่างที่อยู่บนเตียงเพื่อตรวจอาการ หากยังไม่ทันถึงเตียงดีร่างบางก็ขยับหนี
"ม..ไม่ต้องเข้า.มา..ฉ..ฉันสบายดี..."
"ฉันบอกให้แกหุบปาก" ร่างสูงกดเสียงต่ำสะกดฉลามคลั่งให้เงียบลง
แพทย์หยิบชุดหูฟังขึ้น แต่ร่างโปร่งกลับกระชับเสื้อนอนแน่น
"ม..ไม่ถอดเสื้อได้มั้ย?"
ชายแก่ร่างเล็กขมวดคิ้วสงสัยแต่ก็ยอมพยักหน้าเรียบ มือเหี่ยวย่นทาบหูฟังลงบนแผ่นอกบอบบาง
คนยืนมองเหตุการณ์ยิ้มเจ้าเล่ห์เข้าใจทุกอย่างในทันที
"ย้ายไอ้สวะนั่นไปพักฟื้นที่ห้องฉัน" เสียงทุ้มต่ำราบเรียบ แต่ถ้อยคำนั้นก็ทำให้คนป่วยชะงักไปในทันที
"ฉันไม่ไป!"
"หึ..แกคงไม่อยากให้คนอื่นเห็นสิ่งที่แกพยายามซ่อนไว้ใต้เสื้อนั่นหรอกใช่มั้ย?"
ใบหน้านวลยิ่งแดงก่ำ เม็ดเหงื่อผุดพรายด้วยความตระหนก "ก..แกจะไม่บอกคนอื่น..ใช่รึเปล่า?"
โกเมนน้ำเอกเคลือบรอยยิ้ม "คิดว่ายังไงล่ะ?"
ร่างบางกัดฟันแน่น "ทำไมฉันต้องไปอยู่ห้องบอสด้วย?"
"เพราะมันเป็นคำสั่งของฉัน" แซนซัสพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องไป
...คำสั่ง...
มือเรียวกำแน่นจนสั่นระริก ...แล้วของเล่นเช่นเขาจะขัดมันได้อย่างนั้นเหรอ?...
เมื่อผู้เป็นแพทย์ตรวจร่างกายและจ่ายยาเสร็จสรรพ ก็มีคนมาพาร่างของพิรุณสีเลือดไปยังห้องนอนของร่างสูงซึ่งนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
แซนซัสสั่งให้คนวางร่างของของเล่นของเขาลงบนเตียงหลังกว้าง แล้วโบกมือไล่ออกไป
สควอโล่นอนนิ่งไม่ยอมขยับอยู่บนเตียงที่ไม่เคยคุ้นแต่กลับรายล้อมไปด้วยกลิ่นไออันแสนคุ้นเคย อความารีนน้ำงามมองออกนอกหน้าต่างบานโต
...นภาเปลี่ยนเป็นสีดำ...
ร่างสูเดินเข้ามาทรุดตัวนั่งตรงขอบเตียง "กำลังมองอะไร?"
"เปล่า..." เสียงตอบเลื่อนลอย ร่างบางลงไปขดตัวนอนใต้ผ้าห่มผืนหนา
หัวหน้าแห่งวาเรียไม่สนใจคำตอบ มือหนาดึงผ้าห่มที่อีกฝ่ายเกาะอยู่ออก จับไหล่มนพลิกร่างบอบบางให้หันมา
"กินยา"
"ไม่กิน..จะนอน"
ร่างสูงไม่ต่อคำให้ร่างบางถอยหายใจออกมาอย่างโล่งอก แต่มันก็เป็นเพียงครู่เดียวเท่านั้น เมื่อร่างอันอ่อนแรงของเขาถูกกระชากขึ้น
ริมฝีปากตึงแน่นแนบลงมารวดเร็วไม่ทันตั้งตัว ร่างโปร่งเบิกตากว้าง ลิ้นอุ่นเหลวแทรกกวาดเข้ามาพร้อมกับดันอะไรบางอย่างเข้ามาในโพรงปาก อึดใจต่อมาขอเหลวเย็นชื่นก็ไหลลงคอตามมา
ทันทีที่ริมฝีปากได้รูปผละออกร่างของหยาดพิรุณก็ทรุดลงในอ้อมแขนแข็งแรงที่รองรับเอาไว้
มือเรียวปาดเช็ดริมฝีปากของตนอย่างแรง "ท..ทำอะไร?"
"ก็ป้อนยาไงล่ะ"
ผู้ป่วหลบสายยตา "ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลยนี่"
"ใครกันที่ไม่ยอมกินแต่แรกน่ะ..."
ร่างบางผละตัวออกจากท่อนแขนแกร่งที่รัดร่างของเขาเอาไว้ ก่อนล้มตัวนอนหันหลังให้กับร่างสูง แต่ก็ไม่อาจหลบซ่อนใบหูแดงระเรื่อจากสายตาของร่างสูงได้
มือแข็งแรงดึงร่างบอบบางราวเนื้อแก้วนั้นเข้ามากอดแนบอก คนตกใจพลิกกลับมาทั้งทุบทั้งดันร่างหนาหนักออก แต่เรี่ยวแรงของคนไม่สบายนั้นก็ไม่ได้ทำให้ร่างสูงรู้สึก
"ป..ปล่อย" สควอโล่ประท้วงด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ
...หัวใจเต้นรัวแรงคล้ายจะหลุดออกมานอกอก...
"นอนได้แล้ว" ร่างสูงพูดสั่ง กระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น
"บอส.." เสียงแหบพร่าอย่างคนไม่สบายกล่าวเรียกอีกครั้งแต่คนถูกเรียกไม่คิดจะรับฟัง ให้เขาหมดหนทางไปโดยปริยาย
ร่างโปร่งพยายามข่มตาหลับ ...ทำไมตัวเขาต้องตื่นเต้นขนาดนี้ด้วยนะ...
...ทั้งๆที่น่าจะรังเกียจเพราะเป็นผู้ชายเหมือนกัน...
...ทั้งๆที่น่าจะกลัวเพราะถูกทำถึงขนาดนั้น...
แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าอ้อมแขนของคนไร้หัวใจคนนี้ช่างอบอุ่นเหลือเกิน...
อบอุ่นจนไม่อยากจะผละห่าง...ไม่อยากจะสูญเสียไป...
พิรุณสีเลือดปรือตาลงเชื่องช้า ภายในอ้อมกอดของนภาสีรัตติกาลแห่งวาเรีย
ความรู้สึกสบายใจนี้มันคืออะไรกันนะ?...
เมื่อร่างในวงแขนสงบลง ลมหายใจก็สม่ำเสมอขึ้นอย่างรวดเร็ว
...เมื่อกี้ยังโวยวายอยู่แท้ๆ หลับง่ายอย่างกับเด็กๆ...
ตั้งแต่คิดมาจนกระทั่งตอนนี้เขาก็ยังไม่เข้าใจความรู้สึกของตนเอง
...ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงได้เป็นไปได้ขนาดนี้...
มือหนาลูบเรือนผมนุ่มเบาๆ
...ความรู้สึกอยากปกป้องดูแลเหมือนแก้วเนื้อบางนี่มันคืออะไรกันนะ?...
เขาแตะไล้ดวงหน้าและริมฝีปากนุ่มของคนที่อยู่ในห้วงนิทรา
ทำไมเวลานึกถึงตอนที่คำว่า 'ไม่รัก' นั้นหลุดออกมาจากริมฝีปากนี้ ความรู้สึกปวดแปลบถึงได้แล่นริ้วขึ้นมาตรงหน้าออกด้านซ้ายได้
...ทั้งๆที่ตัวเขาไม่เคยหวังให้ใครมารัก...
เขารู้ตัวดีว่าที่พูดว่าเป็นเพียงความรู้สึกหวงของนั้นก็เพื่อให้ตัวเองสบายใจ... เพราะตัวเขาไม่อาจหาคำตอบให้กับตนเองได้
ถึงจะนอนกับนางบำเรอมาไม่รู้กี่ครั้ง แต่เขาก็ไม่เคยรู้สึกต้องการใครสักคนมากมายขนาดนี้
เป็นครั้งแรกที่เพียงได้เห็นใบหน้าที่แดงเรื่อด้วยแรงอารมณ์นั้น เขาก็สะกดกลั้นตัวเองเอาไว้ไม่ได้
ร่างสูงหลับตาลง หยุดความคิดไว้เพียงเท่านั้น มือหนาดึงผ้าห่มขึ้นคลุมร่างเขาทั้งคู่และเข้าสู่นิทรารมย์อย่างรวดเร็ว
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
เอาล่ะ..ตอนหน้า..ตอนหน้า....NC อีกแล้วครับ555+
แต่ขอเว้นช่วงไปทำอย่างอื่นซักหลายวัน(//ชิ่ง)
ขอบคุณทุกเมนท์ครับ
เข้ามาเปลี่ยนวันที่เครี้ยกๆ
ความคิดเห็น