คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 5th night
นัยน์ตาสีทับทิมแวววาวจ้องมองแก้วไวน์ในมือ โดยอาศัยเพียงแสงจันทร์ที่ลอดผ่านหน้าต่างบานโต
ใบหน้าคมสันเรียบเฉย แต่แววตาไหววูบนั้นก็เพียงพอแล้วที่จะสะท้อนความสับสนภายใน
แม้ไวน์รสเลิศกำลังสัมผัสปลายลิ้น แต่เขาก็ไม่ได้รู้รสของมันเลยแม้แต่นอ้ย เหตุการณ์ในเช้าวันนี้ยังคงวนเวียนอยู่ในสมอง...
'แล้วแกจะทำยังไง?' เขาถามไอ้เจ้าชายโรคจิตซึ่งตอบกลับมาอย่างง่ายดาย
'ก็ถามไง เจ้าชายจะไปถามสควอโล่ให้เอง'
'แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงว่าไอ้สวะนั่นมันจะตอบว่าอะไร?'
คนถูกถามนิ่งคิดไปนิดหนึ่งก่อนจะดีดนิ้ว 'บอสก็ยืนฟังเองเลยสิ!! ชิชิชิ'
...มือหนากระดกแก้วไวน์ขึ้นดื่ม ราวต้องการใช้แอลกอฮอล์ดีกรีสูงช่วยดับความกังวลในจิตใจ
...ตัวเขากำลังกังวลอะไร?..
...กังวลว่าจะมีใครที่ไม่ใช่เขาไปแตะต้องมันเข้า?...
ไม่สิ... เขากำลังกังวลกับคำตอบที่จะต้องได้ยินกับหูของตัวเอง...
...ทำไมกัน?...
...ทำไมเขาจะต้องกังวลขนาดนี้...
ทั้งๆที่ไอ้สวะนั่นจะรู้สึกยังไงก็ไม่ใช่เรื่องของเขาซักนิด...
มันจะรักใคร แล้วเกี่ยวอะไรกับเขากันล่ะ?...
'สควอโล่ไม่ใช่ของของบอสซักหน่อย' ถ้อยคำของไอ้เจ้าชายสวะวนเข้ามาในหัว
นับแต่วันนั้น เมื่อ 8 ปีที่แล้ว จากที่มันสาบานว่าจะพักดีกับเขา
ทุกสิ่งทุกอย่างของมันก็ต้องเป็นของเขาไม่ใช่หรือไง?...
แม้แต่เรือนผมสีเงินยาว แม้แต่ดวงหน้างดงามที่ฉายแววดื้อรั้นอยู่เสมอ หรือแม้แต่ร่างกายบอบบางนั่นก็ต้องเป็นของเขาไม่ใช่รึไง...
แม้แต่หัวใจ...
นั่นสินะ.. ที่เขาเป็นกังวลขนาดนี้คงเป็นเพราะสิ่งของที่เป็นของเขามาโดยตลอด กำลังดื้อและคิดต่อต้านเขา
ของของเขายังไงมันก็ต้องเป็นของของเขาเพียงผู้เดียวไม่ใช่เหรอ?
ความกังวลนี้ไม่ได้มีความหมายอะไรไปมากกว่านั้น
ร่างสูงปล่อยแก้วไวน์ทิ้งไว้และลุกไปที่เตียงนอน
ในความแน่ใจนั้นมีความรู้สึกในซอกมุมหนึ่งของจิตใจ ที่ร้องบอกว่าไม่ใช่!
................................................................................
หลังการซ้อมดาบช่วงเช้าจบลง สควอโล่ก็เดินกลับไปชำระร่างกายที่ห้องเหมือนทุกๆวัน
แต่วันนี้มันต่างกันอกไปตรงที่ มีร่างของเจ้าชายตัวแสบนั่งอยู่ในห้องของเขา
ร่างบางถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย "เบล..ฉันพูดกับแกกี่ร้อยรอบแล้ว ว่าอย่าเข้ามาในห้องของฉันเองตามใจชอบ"
"ก็เจ้าชายคิดถึงสควอโล่นี่ ชิชิชิชิ"
"น่าขนลุก มีธุระอะไรก็ว่ามา?"
"เจ้าชายมีคำถามมาถามสควอโล่" เด็กหนุ่มผมทองหัวเราะคิก
"หา? ฉันไม่ว่างมาทายอะไรเอ่ยกับแกหรอกนะ"
"ไม่ใช่อะไรเอ่ยหรอก แค่ตอบว่าใช่หรือไม่ใช่ก็พอ"
เพราะท่าทางที่ดูจริงจังกว่าเคยหรือไงนะ เขาถึงได้เผลอตอบตกลงออกไปจนได้
"สควอโล่ต้องสัญญานะว่าจะตั้งใจตอบน่ะ"
"ก็ได้..."
"ต้องตอบจริงๆด้วยนะ"
"จะถามอะไรก็ถามมาซักทีเหอะ!!"
เจ้าชายหัวเราะคิกคัก "สควอโล่สัญญาแล้วนะ... เจ้าชายจะถามล่ะ..." คนพูดเว้นช่วงไปเล็กน้อยคล้ายรอดูปฏิกริยาจากผู้สูงวัยกว่า "สควอโล่รักบอสรึเปล่า?"
ร่างบางสะดุ้งเฮือก "ถามอะไรของแกวะ!!?"
"ไม่ได้นะสควอโล่สัญญาว่าจะตอบแล้วนี่" คนถามทวงสัญญา
...ใครจะไปรู้ว่าจะถามแบบนี้ล่ะวะ... คิ้วเรียวขมวดมุ่น
"ไม่..." ร่างบางงึมงำตอบ
"จริงๆเหรอ? สควอโล่ตอบจริงๆรึเปล่า?"
"เซ้าซี้จริง!! บอกว่าไม่! ก็ไม่! สิวะ!! บอสเป็นผู้ชายนะ เป็นผู้ชายเหมือนกันจะไปรักกันได้ยังไง!?!"
"ทำไมล่ะ? เจ้าชายยังรักสควอโล่เลยนะ ชิชิชิชิชิ" น้ำเสียงทีเล่นทีจริงพร้อมรอยยิ้มยียวนนั้นทำให้ฉลามคลั่งเดือดปุด
"อย่ามาพูดอะไรบ้าๆนะ ไสหัวออกไปซะ!!" สควอโล่ตวาดใส่ก่อนจับเจ้าชายตัวยุ่งโยนออกไปนอกห้อง
ร่างโปร่งกระแทกประตูปิดแต่กลับทรุดร่างลงตรงนั้นอย่างไร้เรี่ยวแรง
...เขาไม่ได้รักบอสซักหน่อย...
"ถามอะไรบ้าๆ..."
รู้ว่ามันเป็นแค่คำถามงี่เง่า.. แต่ทำไมตัวเขาต้องหวั่นไหวขนาดนี้...
...อะไรบางอย่างมันทำให้เขาลังเลที่จะตอบคำถามนั่น...
...ลังเลที่จะไตร่ตรองความรู้สึก...
ไม่เห็นจะน่าลังเลเลย... ไม่รักมันก็คือไม่รักไม่ใช่รึไง...
แซนซัสเป็นเจ้านาย เป็นคนที่เขาสาบานว่าจะภักดีด้วย แถมยังเป็นผู้ชายเหมือนกัน
...ก็แค่นั้น...
...ก็แค่นั้นไม่ใช่เหรอ?...
ร่างโปร่งสะบัดศีรษะ ...มันจะไปมีอะไรมากว่านั้นได้ยังไง...
...ถ้าเขารักบอสจริงๆก็ต้องรู้ตัวนานแล้วสิ..
แต่ว่าถ้าเขาไม่ได้รัก...
มือเรียวขยำเสื้อของตนบริเวณหน้าอกด้านซ้ายจนมันยับย่น ...แล้วหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะนี่มันอะไรกัน...
................................................................................
ร่างสูงผละออกจากบริเวณประตูห้องของสควอโล่เมื่อได้รับคำตอบชัดเจน
'สควอโล่รักบอสรึเปล่า?'
'ไม่...'
ความจริงเขาก็คิดเอาไว้อยู่แล้วว่าสิ่งที่ฉลามคลั่งจะเอ่ยนั้นไม่มีทางเป็นอื่นไปได้นอกจากคำว่า 'ไม่'
รู้ว่ามันก็เป็นแค่เรื่องไร้สาระ
...แต่ในวินาทีนั้นเขารู้สึก... รู้สึกว่ามันมีอะไรมากกว่านั้น...
ร่างสูงเหวี่ยงหมัดเข้ากับกำแพงจนเกิดเสียงดังสนั่น แม้จะเจ็บแต่ความหงุดหงิดที่มีมันมากกว่ากันนัก "ไอ้งี่เง่าเอ๊ย!!"
อะไรที่ทำให้เขาไม่พอใจขนาดนี้?...
แซนซัสกลับเข้าห้องทำงาน แต่เอกสารเบื้องหน้ากลับไม่ลดลงเลยซักนิด ซ้ำอารมณ์โกรธและจำนวนขวดเหล้ายังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
ความหงุดหงิดในตอนนี้มันมากเสียจนตัวเขาเองยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหงุดหงิดอะไรกันแน่
...เรื่องที่เจ้านั่นคุยกับทุกคนแต่ไม่ยอมคุยกับเขา...
เรื่องที่มันไม่ยอมแม้แต่จะมองหน้าเขา...
เรื่องที่มันยอมให้ใครต่อใครแตะต้องได้ทั่วไปหมด...
เรื่องที่มันทำราวกับเขาไร้ตัวตน...
หรือเรื่องที่มันพูดว่าไม่รักเขา?...
...ไม่สิ อาจจะเป็นทุกเรื่องรวมกัน...
มือหนาปัดขวดแก้วที่เรียงรายอยู่ตกแตกกระจาย กลิ่นเหล้าลอยคลุ้งอวลไปทั่ว ซักพักก็มีคนเปิดประตูเข้ามา
"ท..ท่านแซนซัส มีอะไรรึเปล่าครับ?" ลูกน้องผู้น่าสงสารถามเลิ่กลั่ก
นัยน์ตาสีสดเหลือบมองร่างนั้นด้วยปลายหางตา เพียงเท่านั้นก็พอแล้วที่จะทำให้คนที่เพิ่งก้าวเข้ามาแข้งขาสั่นอย่างตกใจ
"ออกไปซะถ้าไม่เรียกไม่ต้องโผล่หัวมา"
ลูกน้องผู้แสนโชคร้ายรับคำก่อนผลุนผลันออกไปอย่างรวดเร็ว
ผู้เป็นหัวหน้าผินตัวกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงาน ไม่แม้พยายามสงบสติอารมณ์
เวลาล่วงเลย ดวงตะวันเคลื่อนคล้อย นภาเปลี่ยนสี... ร่างสูงยังคงนั่งจิบเหล้าอยู่ในห้องทำงานอันมืดสนิท
ความหงุดหงิดที่ก่อตัวมาตั้งแต่ตอนกลางวันยังไม่ลดลงเลยแม้แต่น้อย ในทางกลับกันมันกลับพอกพูนมากขึ้นจนราวกับจะแตกออกำด้ทุกเมื่อ
...ทำไมเขาจะต้องนั่งหงุดหงิดอยู่คนเดียว... ทั้งๆที่ไอ้ฉลามหัวเน่านั่นมันไม่เห็นจะสนใจอะไรซักนิด..
ร่างสูงยกแก้วบรรจุบรั่นดีขึ้น ก่อนจะปล่อยมือออกให้แก้วเนื้อดีนั้นดิ่งลงสู่พื้นแตกละเอียด
...เขาจะไม่ทนอีกต่อไปแล้ว...
................................................................................
มือหนาเปิดประตูห้องนอนของใครบางคนออกโดยไม่เคาะเรียก ภายในห้องมืดสนิทมีเพียงเสียงลมหายใจสม่ำเสมอจากร่างบนเตียง เขาเอื้อมมือไปเปิดสวิตช์ไฟแล้วค่อยคืบขยับเข้าหาร่างที่จ่อมจมอยู่ในห้วงนิทรา
ยิ่งเห็นใบหน้างดงามนั่นชัด
..เจนเท่าไหร่ความโกรธก็ยิ่งพลุ่งพล่านขึ้นเท่านั้น
แซนซัสคร่อมร่างบอบบางนั้นไว้ได้อย่างไม่ยากเย็น อาจเพราะแรงยุบของแตงหรือเงาที่พาดทับร่าง เปลือกตาบางจึงค่อยปรือขึ้นในที่สุด
นัยน์ตาสีฟ้าคู่นั้นกลายเป็นเบิกกว้างอย่างตระหนกทันทีที่ประมวลภาพตรงหน้าได้ชัดเจน กายโปร่งบางขยับหนีอย่างรวดเร็ว แต่กลับถูกกระชากกลับลงมาอย่างไม่ใยดี
...ทำไมต้องตกใจขนาดนั้น... ทุกครั้ง..ไม่อยากจะเห็นหน้าเขาขนาดนั้นเลยรึไงนะ?...
"บ..บอส" สควอโล่เอ่ยเรียกคนเบื้องบนอย่างกล้าๆกลัวๆ
เจ้าของนามแค่นยิ้ม "หึ จำหน้าฉันได้ด้วยเรอะ?" มือแข็งแกร่งจับล็อคแขนบอบบางไว้ได้ทั้งสองข้าง
...หงุดหงิด...
...ทุกสิ่งทุกอย่างมันดูน่าหงุดหงิดไปหมด...
ทั้งดวงตาแฝงรอยขลาดกลัว...
ทั้งสีหน้าซีดขาว..
ทั้งริมฝีปากบางๆที่แม้จะอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ยังไม่ยอมขยับพูด...
มันน่าหงุดหงิดชะมัด...
เพียงห้วงคิดนภาหนุ่มก็โน้มลงช่วงชิงริมฝีปากสีระเรื่อนั้นอย่างจาบจ้วงรุนแรง
อความารีนน้ำงามเบิกกว้างขึ้นอีกครับง
...อะไรน่ะ??...บอสทำอะไร?...
ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยถามปลายลิ้นชาญเกมนั้นก็ดุนเข้ามากวาดรับรสสัมผัสหวานซ่านจากโพรงปากนุ่ม กระหวัดต้อนเรียวลิ้นขาดประสบการณ์ราวต้องการคาดเค้นให้หมดหนทาง
"อะ...อือ.." ดวงตาสวยปิดลงแน่น เมื่อต้องรองรับสัมผัสที่ไม่เคยพบเจอ
ริมฝีปากหนาผละออกเมื่อรับรู้ว่าร่างใต้อาณัติแทบขาดอากาศหายใจ ดวงตาสีสดมองใบหน้าแดงระเรื่อด้วยความรู้สึกที่ไม่เคยมีมาก่อน...
"ท..ท..ทำอะไรของแก?!"
"มีปากแล้วนี่.."
ฉลามคลั่งพยายามขืนข้อมือออกจากการเกาะกุม ...ทำไมตัวเขาถึงไม่เคยรู้สึกเลยนะ ว่ามือของร่างสูงมันใหญ่และทรงพลังมากขนาดนี้...
หากจู่ๆมือข้างหนึ่งกลับละออก ปึกกระดาษอะไรซักอย่างถูกปาเข้าใส่หน้าเขาอย่างแรง
"รูปพรรณนี้ยังกล้าถ่าย แค่นี้ไม่รู้รึไงว่าฉันจะทำอะไร?"
ร่างโปร่งขมวดคิ้วงุนงง เอื้อมมือข้างที่เป็นอิสระหยิบแผ่นกระดาษเหล่านั้นขึ้นดู มันเป็นรูปที่มาม่อนถ่ายขึ้นนั่นเอง
"ไปเอา..มาาจากไหน?"
"จากลิ้นชักของไอ้สวะที่ไปฆ่าเมื่อวันก่อนไงล่ะ"
สควอโล่พูดไม่ออกได้แต่เม้มริมฝีปากและเบือนใบหน้าหลบสายตาคมกร้าว
นภาหนุ่มยิ้มเหี้ยมเกรียม
...ทั้งถ้อยคำ ทั้งท่าทีทุกอย่างดูขัดหูขัดตาไปหมด...
...ทั้งที่เปิดโอกาสให้ แต่ทำไม..
ทำไมไม่อธิบายอะไร...
ทำไมไม่แก้ตัวบ้าง...
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
เข้ามาเปลี่ยนวันที่เครี้ยกๆ
ความคิดเห็น